"QIZIL QƏLƏM", "YAZARLAR" j., "ZİYADAR" M., Leyla Yaşar, YAZARLAR, YAZARLAR JURNALI

Leyla Yaşar – Həsrətin izi ilə…

Noyabr 14, 2021 www.yazarlar.az Bir şərh yazın

Həsrətin izi ilə…

Uzanan , sonu bilinməyən bir yolu əlinə almışdı o bugün . Gedəcək, hey gedəcək , çatacaqdı o yol ayırıcına . 38 il bundan əvvəl ayrıldıgı o sevgi agacının altına . İllər öncə orda bir ömür qoyub gəlmişdi 12 illik sevgi ömürü . 17 yaşında , özüdə bilmədən , gözləmədən birdən – birə qıgılcımdan alova çevrilən adı dastan , özü həyat olan o sevgi 29 yaşında elə o agacın altındaca ümüd dolu bir yuxuya getmişdi .
67 illik ömrünün 12 ilini ömürdən gün sayırdı . Qalan ömürünü sadəcə nəfəs almışdı . 12 illik sevgisini yaşatmaq üçün .
Əlindəki taqətdən düşmüş əsanın torpagın bagrından qopardıgı naləyə qarışan , həzin layla kimi ətrafa illərin sevgisini yayan taqqıltısı qəsəbəni hüzun dolu bir sükuta qərq etmişdi .
Gedirdi , yox getmirdi qanadlanıb uçurdu . İllərdi yeriyə bilməyən ayaqları , əsa tuta bilməyən barmaqları ümüd çıragında isinmiş , sevgi bulagında yuyulmuşdu sanki .
38 il öncə bu qəsəbəni tərk etmişdi , etmişdi yox , tərk etməyə məcbur qalmışdı .
Müharibənin əsən yeli onu özüylə uzaqlara aparmışdı .
Son görüşünü xatırladı. Qovaq acagının altında üz – üzə dayanmışdılar. Gözlər danışır ,dillər susmuşdu. Kədər dolu , ümüdli ayrılıga qol çəkmişdilər o gün.
Xoşbəxt bir uşaqlıgı vardı . Sevgi dolu , hüzur dolu ailəsi , sevdiyi dostları , ən əsası qəlbinin başında yer ayırdıgı , İlknuru vardı .
Ata – anasının ömrü vəfasız oldu . Onu 18 yaşında ailəsiz qoydu . Evin tək oglu idi Ərturqut . Əziz – xələf , sevimli , sevgi ilə böyümüş , ətrafına nur saçan bir oglu .
Ata – anasının vaxtsız ölümü ona həyat dərsi oldu .
İstənilən vaxt ona arxadan zərbə vuracaq qədər qəddar olan bu həyatla dostlaşmaq məcburiyyətində qaldı . Amma yenə də həyat ondan amansız zərbələrini əsirgəmədi .
17 yaşında sevmişdi İlknuru . Yox , yox bu sevgi deyildi əslində .. Ərturqut üçün yeni dogan günəş idi . Sevgi mələyini bulaqda görüb bəyənmişdi Ərturqut . Bulagın saf sularına daha da gözəllik qatan , ürkək baxışlarıyla həyatdan qorxan , amma mübarizə aparmaga hər an hazır olan bu mələyi xatırladırdı İlknur . Ərturqut – qismətimi ilahi yer üzünə endirdi deyə , İlknuru öz həyat yolunun sakininə çevirmişdi .
Ruh əkizi saydıgı İlknuru bir neçə il izləmiş , qəlbində daşıdıgı , nura boyanmış , gözəlliklərə bürünmüş sevgisini etiraf etməyə cürəti çatmamışdı . Və bir gün ..
Özüylə kasıb , çətin tələbəllik illəriylə birgə daşıdıgı sevgisi ilə özündə cürət tapıb İlknurun qəlbinə bir uzun , möhkəm körpü salmaq qərarına gəldi . Tələbə , miskin , İlknura olan münasibətilə özünü dünyanın bəxtəvəri sayan Ərturqut utana – utana da olsa ona qəlbinin açarını verdi . O gün bu gün o açarı geri almadı , daha dogrusu almaq fikirinə düşmədi . O böyük sevgi 12 il sürdü.
İlknurun təhsili , ailəsində ard- arda yaşanan faciələr onların bir birinə baglanan sevgisini rəsmiləşdirilməsi yolunda qara tikana çevrildi .
Nişanlı cütlük toy xəyallarına qərq olarkən , müharibə qartal kimi şıgıdı . Ərturqutu ondan cismən ayırdı.
Çatır artıq , tanıdı , həmən agac . Qocalıb heydən düşmüş , budaqları sınmış , amma onların sevgilərini özündə bir əmanət olaraq saxlayan sevgi agacı . Adlarını yazdıqları qovaq agacı .. Dayanıb nəfəs aldı . Agaca yaxınlaşdı , heysiz qollarıyla onu qucaqladı , yox bu dəfə aglamayacaq .
Budur Ərturuqutu İlknurdan ayıran müharibə geri vermişdi . Bəs gəncliyini, məhv olmuş o gözəl həyatını da qaytara biləcəkdimi?
Müharibə , sonra əsirlik həyatı Ərturqutun beynindən , qəlbindən , ən əsası ruhundan İlknuru qopara bilməmişdi . İlknuru İlknursuz sevmişdi .
Ailə qurmayan Ərturqut qovaq agacına öz acı həyat hekayəsini danışırdı . Yoldan keçən bir agsaqqal onun agılında problem oldugunu düşünüb ona yaxınlaşdı .
Ag saç – saqqal içində nurani sifəti görsənən Ərturqutu görən kimi tanıyan Əlisahib kişi onu qucaqlayıb içini çəkə – çəkə agladı .
– İlknura gəldim , Əlisahib qardaş ! Onu bircə dəfə görə bilsəydim.
Əlisahib hönkürdü .
Tale bizə çox agır zərbə vurdu , Əlisahib qardaş . Bilmirəm bəlkə də həyatda deyil , amma inanıram ki onun sevgisi bax buradadı , agacın köksündə .
Əlisahib aram – aram danışmaga başladı.
– İlknur sən gedəndən sonra hər gün bu agacın altına gəlirdi . Hamı onu bura gələndə şaqqanaq çəkib gülən , gedəndə aglayan görürdü . İllərlə bu agacı özünə sirdaş bildi .
Səndən heç bir xəbər olmadıgını görən cavanlar elçilərini elçi daşının üstündə oturdurdular . Amma İlknur səni gözlədi , ailə qurmadı .Geri dönəcək deyib gördüyün o təpəyə hər gün çıxıb , saatlarla səni gözlədi . Aglamaqdan o gözəl gözləri tutuldu . Bilirsən
nə deyirdi?
– Bir gözki Ərturqutu gözləməyə mənimlə yoldaşlıq etmədi , onun dünyanı görüb – görməməsi mənə lazım deyil . Bəxtiqara İlknurun alın yazısı burada bitdi .
Sənsiz sənli dünyasına gözlərini əbədi yumdu .
Aglamaqdan gözləri şişmiş Ərturqutun son sualı ;
– Məzarına gedə bilərik?
Əlisahibin cavabı onu yerlə – yeksan etdi . Sən onun məzarına gəlmisən , Ərturqut .
– Bax , bu agac onun başdaşıdı . Onu burada dəfn etdik . Öz istəyi idi . Ərturqut mütləq bura gələcək deyirdi .
Torpagı qucaqlayan 67 yaşlı Ərturqut ömrünün qoruyub saxladıgı gözəl , mənalı , sevgi dolu illərini sevgi mələyinin yanında dəfn etdi . Əlisahib kişiyə çeviriilib :
– Mən öləndə məni də burada basdırın dedi.
-Qoy buradan keçən cavanlar bilsinlər ki dastana çevrilən nakam sevgilər bu həyatın qurbanlarıdı . Hər qovuşmayan sevgi arxasında bir həsrət izi buraxır.