HƏSRƏTİN İZİ İLƏ
Uzanan, sonu bilinməyən bir yolu əlinə almışdı o bugün. Gedəcək, hey gedəcək , çatacaqdı o yol ayırıcına.
38 il bundan əvvəl ayrıldıgı o sevgi agacının altına.
İllər öncə orda bir ömür qoyub gəlmişdi
12 illik sevgi ömürü.
17 yaşında, özüdə bilmədən , gözləmədən birdən – birə qıgılcımdan alova çevrilən adı dastan, özü həyat olan o sevgi 29 yaşında elə o agacın altındaca ümüd dolu bir yuxuya getmişdi .
67 illik ömrünün 12 ilini ömürdən gün sayırdı. Qalan ömürünü sadəcə nəfəs almışdı.
12 illik sevgisini yaşatmaq üçün.
Əlindəki taqətdən düşmüş əsanın torpagın bagrından qopardıgı naləyə qarışan, həzin layla kimi ətrafa illərin sevgisini yayan taqqıltısı qəsəbəni hüzun dolu bir sükuta qərq etmişdi.
Gedirdi, yox getmirdi qanadlanıb uçurdu. İllərdi yeriyə bilməyən ayaqları, əsa tuta bilməyən barmaqları ümüd çıragında isinmiş, sevgi bulagında yuyulmuşdu sanki.
38 il öncə bu qəsəbəni tərk etmişdi, etmişdi yox,
tərk etməyə məcbur qalmışdı.
Müharibənin əsən yeli onu özüylə uzaqlara aparmışdı.
Son görüşünü xatırladı.
Qovaq acagının altında üz – üzə dayanmışdılar.
Gözlər danışır, dillər susmuşdu. Kədər dolu, ümüdli ayrılıga qol çəkmişdilər o gün.
Xoşbəxt bir uşaqlıgı vardı . Sevgi dolu, hüzur dolu ailəsi, sevdiyi dostları, ən əsası qəlbinin başında yer ayırdıgı,
İlknuru vardı.
Ata – anasının ömrü vəfasız oldu. Onu 18 yaşında ailəsiz qoydu. Evin tək oglu idi Ərturqut. Əziz – xələf, sevimli, sevgi ilə böyümüş, ətrafına nur saçan bir oglu.
Ata – anasının vaxtsız ölümü ona həyat dərsi oldu.
İstənilən vaxt ona arxadan zərbə vuracaq qədər qəddar olan bu həyatla dostlaşmaq məcburiyyətində qaldı.
Amma yenə də həyat ondan amansız zərbələrini əsirgəmədi.
17 yaşında sevmişdi İlknuru. Yox, yox bu sevgi deyildi əslində.. Ərturqut üçün yeni dogan günəş idi. Sevgi mələyini bulaqda görüb bəyənmişdi Ərturqut.
Bulagın saf sularına daha da gözəllik atan, ürkək baxışlarıyla həyatdan qorxan, amma mübarizə aparmaga hər an hazır olan bu mələyi xatırladırdı İlknur. Ərturqut – qismətimi ilahi yer üzünə endirdi deyə, İlknuru öz həyat yolunun sakininə çevirmişdi.
Ruh əkizi saydıgı İlknuru bir neçə il izləmiş, qəlbində daşıdıgı, nura boyanmış, gözəlliklərə bürünmüş sevgisini etiraf etməyə cürəti çatmamışdı.Və bir gün ..
Özüylə kasıb, çətin tələbəllik illəriylə birgə daşıdıgı sevgisi ilə özündə cürət tapıb İlknurun qəlbinə bir uzun, möhkəm körpü salmaq qərarına gəldi.
Tələbə, miskin, İlknura olan münasibətilə özünü dünyanın bəxtəvəri sayan Ərturqut utana – utana da olsa ona qəlbinin açarını verdi. O gün bu gün o açarı geri almadı, daha dogrusu almaq fikirinə düşmədi. O böyük sevgi 12 il sürdü.
İlknurun təhsili,ailəsində ard- arda yaşanan faciələr onların bir birinə baglanan sevgisini rəsmiləşdirilməsi yolunda qara tikana çevrildi.
Nişanlı cütlük toy xəyallarına qərq olarkən, müharibə qartal kimi şıgıdı. Ərturqutu ondan cismən ayırdı.
Çatır artıq, tanıdı, həmən ağac . Qocalıb heydən düşmüş, budaqları sınmış, amma onların sevgilərini özündə bir əmanət olaraq saxlayan sevgi agacı. Adlarını yazdıqları qovaq agacı.. Dayanıb nəfəs aldı. Agaca yaxınlaşdı, heysiz qollarıyla onu qucaqladı, yox bu dəfə aglamayacaq.
Budur Ərturuqutu İlknurdan ayıran müharibə geri vermişdi. Bəs gəncliyini, məhv olmuş o gözəl həyatını da qaytara biləcəkdimi?
Müharibə,sonra əsirlik həyatı Ərturqutun beynindən, qəlbindən, ən əsası ruhundan İlknuru qopara bilməmişdi. İlknuru İlknursuz sevmişdi.
Ailə qurmayan Ərturqut qovaq agacına öz acı həyat hekayəsini danışırdı. Yoldan keçən bir agsaqqal onun agılında problem oldugunu düşünüb ona yaxınlaşdı.
Ag saç – saqqal içində nurani sifəti görsənən Ərturqutu görən kimi tanıyan Əlisahib kişi onu qucaqlayıb içini çəkə – çəkə agladı .
– İlknura gəldim, Əlisahib qardaş ! Onu bircə dəfə görə bilsəydim.
Əlisahib hönkürdü .
Tale bizə çox agır zərbə vurdu, Əlisahib qardaş. Bilmirəm bəlkə də həyatda deyil, amma inanıram ki onun sevgisi bax buradadı, agacın köksündə.
Əlisahib aram – aram danışmaga başladı.
– İlknur sən gedəndən sonra hər gün bu agacın altına gəlirdi.
Hamı onu bura gələndə şaqqanaq çəkib gülən, gedəndə aglayan görürdü. İllərlə bu agacı özünə sirdaş bildi.
Səndən heç bir xəbər olmadıgını görən cavanlar elçilərini elçi daşının üstündə oturdurdular. Amma İlknur səni gözlədi, ailə qurmadı.
Geri dönəcək deyib gördüyün o təpəyə hər gün çıxıb, saatlarla səni gözlədi. Aglamaqdan o gözəl gözləri tutuldu.
Bilirsən
nə deyirdi?
– Bir gözki Ərturqutu gözləməyə mənimlə yoldaşlıq etmədi,onun dünyanı görüb – görməməsi mənə lazım deyil. Bəxtiqara İlknurun alın yazısı burada bitdi.
Sənsiz sənli dünyasına gözlərini əbədi yumdu.
Aglamaqdan gözləri şişmiş Ərturqutun son sualı;
– Məzarına gedə bilərik?
Əlisahibin cavabı onu yerlə – yeksan etdi. Sən onun məzarına gəlmisən, Ərturqut .
– Bax,bu agac onun başdaşıdı. Onu burada dəfn etdik. Öz istəyi idi.Ərturqut mütləq bura gələcək deyirdi.
Torpagı qucaqlayan 67 yaşlı Ərturqut ömrünün qoruyub saxladıgı gözəl, mənalı, sevgi dolu illərini sevgi mələyinin yanında dəfn etdi.
Əlisahib kişiyə çeviriilib:
– Mən öləndə məni də burada basdırın dedi.
-Qoy buradan keçən cavanlar bilsinlər ki dastana çevrilən nakam sevgilər bu həyatın qurbanlarıdı. Hər qovuşmayan sevgi arxasında bir həsrət izi buraxır.

Müəllif:Leyla YAŞAR

LEYLA YAŞARIN YAZILARI

“YAZARLAR”  JURNALI PDF

YAZARLAR.AZ
===============================================

<<<<<< WWW.USTAC.AZ və  WWW.BİTİK.AZ >>>>>> 

Əlaqə:  Tel: (+994) 70-390-39-93     E-mail: zauryazar@mail.ru