Özbək yazıçı-jurnalisti Farida Qoraqulovanın “Təkamül” hekayəsini Meyxoş Abdullahın tərcüməsində sizə təqdim edirik:
TƏKAMÜL
(hekayə)
Hər məni görəndə, nədənsə, sevincdən gözləri parıldayırdı. Bunu hiss etmək çətin deyildi. Çünki onun mavi gözləri, adətən, yaşlanmayan bir qüssə ilə dolu idi və üzünü həmişə naməlum bir kədər kölgsi çulğalayırdı. Geyimi də özü kimi qəribə idi və kiminsə köhnə paltarları olduğundan həmişə ona kiçik və ya böyük olardı.
Onların ailəsi hardansa kəndimizə gəlib, qəbiristanlığın yaxınlığındakı tərk edilmiş daxmada yaşayırdılar. Anası məktəbimizdə süpürgəçi işləyirdi. Atası isə kiminsə evini təmir edir, malına baxır və yaxud da bir başqası nə iş buyururdusa onu da edirdi.
Lakin ana ilə ata hər ikisi içki düşkünü idilər. Onlar hər gün içib sərxoş olar və qazandıqları pulu elə həmin gün xərcləyib qurtarıardılar.
Valideynlərinin bütün işlərinə o kömək edirdi. Yemək bişirib, paltar yuyar, hətta, küçədə sərxoş olub, yerdə uzanıb, qaldıqları vaxt üst-başlarını təmizləyib, qulluqlarını tutardı.
O, bizdən bir-iki yaş böyük olsa da, amma hamıya qayğı göstərirdi. Biz onun bu lütfkarlığına görə ona bir o qədər minnətdar idik.
Xüsusilə pambıq yığımında sahəyə gedəndə məktəbimizin ən gözəl qızları onun adını çəkirdilər. O, səmimiyyəti, zəhmətkeşliyinə görə kəndimizdə böyükdən kiçiyə hamının sevgisini qazanmışdı. Yalnız bircə mən onu görmək istəmirdim. Onun kədəri, sevinci qətiyyən məni maraqlandırmırdı.
Amma bir dəfə o mənim diqqətimi çəkdi, gözlərim ona dikildi. Oğrun nəzərlərlə ona baxdığımı görüb, sarı, qıvrım saçlarını çirkli əlləri ilə daradı və əyninə geydiyi yöndəmsiz paltarlarını tələsik düzəltməyə başladı. Onun bu halı mənim xoşuma gəlmədi, hətta, onun bu hərəkətindən incidim də.
Mən kişi xasiyyətli bir qızı idim. Ətrafımdakı yaraşıqlı oğlanlarla həmişə şən və zarafatcıl olmuşam. Onu görəndə isə çox ciddi olurdum və həmişə qəstdən qaşlarımı çatırdım. Aramızdakı yaş fərqi olduğu üçün, özümü ondan uzaq tutmağa çalışırdım. Son vaxtlar istər təsadüfən, istərsə də qəsdən yolda onunla tez-tez rastaşardım. Belə anlarda üzündəki solğun və günahkar təbəssümlə məndən: – “necəsən?” – deyə soruşardı.
Onun səsindəki sonsuz hüzn və naməlum sevincin ümidsizlik titrəişi, təkcə məni yox, hətta, soyuq lal daşları da biganə qoymazdı.
Uşaqlıqdan beynimdə kök salmış təkəbbürlük və lovğalıq hissi, ürəyimi sanki daşa, gözlərimi isə korluğa çevirmişdi. Belə anlarda ona heç salam verməz, üzümü çevirib onun yanından tələsik ötüb keçərdim. Elə bil vacib bir işim varmış kimi. “Onun məndən xoşu gəlir” – fikri heç ağlımdan da keçmirdi. Hətta, başqalarının belə nəticəyə gəlməsindən çəkinib, qorxurdum. Əslində, aramızdaki yaş fərqi düşündüyümüz qədər də böyük deyildi. İkimiz də gənc idik. Qəlbimiz kiminsə sevgisinə, məhəbbətinə həsrət qalmışdı. İkimiz də həyata ümidlə, inamla baxırdıq.
Bir gün onun valideynləri qəfil öldü. Eşitdim ki, sərxoş halda magistral yolu keçərkən onları maşın vurubdur. O, qəfildən həm atasını, həm də anasını itirdi və tamamilə tək qaldı. Bundan sonra o, uzun müddət kənddən yoxa çıxdı. Bəziləri onun başqa ölkəyə, çox uzaqlara getdiyini söyləyirdilər.
Bəziləri isə, onu şəhərdə gördüklərini, valideynləri kimi içkiyə qurşandığını bildirirdilər. Sonuncu dəfə onunla qışın şaxtalı bir axşamı rastlaşdıq. Bir ömür yaddaşıma həkk olunacaq bu görüş, həmişə ürəyimdə böyük ağrı mənbəyi olacaqdı.
O, uzun müddət, bəlkə də, bütün günü yağışda donmuş, soyuq, kədərdən bir az da üzgün halda yolumun üstə uzanmışdı. Onun bu halı içindəki ağrılı ruhunun təzahürü kimi üzə çıxmışdı. Məni görəndə kədərli gözləri həmişəki kimi sevincdən parlayırdı. Titrək addımlarla, sanki boğulan adam kimi mənə yaxınlaşdı. Çox asta, həm də yalvaracaqmış kimi dedi: – “Həyatda yeganə ümidim sənsən. Məni qoru! Qəlbimə bir az işıq ver!..”
O vaxtdan neçə illər keçdi. Öz ağrı və acılarımın yükü çox olduğundan, sanki həyat məni göydən yerə endirdi, bərk yıxıldım. Mən də onun kimi bu dünyanın ucsuz-bucaqsız səhrasında tək qaldım…
Onun gözləri kimi gözlərimə nə qədər kədər yığılırdısa, onu daha çox xatırlayır və ona daha çox oxşayıram.
Payızın yağışlı gecələri, xəzəllər səssizcə ayaqlar altında əziləndə, çılpaq ağacların üzünü yağış yuyanda, bütünlüklə ona tərəf dönüb, əllərimi göyə qaldırıb dua edirəm:
– İlahi, mənə kömək et, qəlbimə nur ver!..
Müəllif: Farida QORAQULOVA
Tərcümə etdi: Meyxoş ABDULLAH
PDF>>>ZAUR USTAC UŞAQ ŞEİRLƏRİ
PDF: >>>>> ZAUR USTAC “QƏLƏMDAR-2”
PDF>>> ZAUR USTAC “BB” KİTABI
>>>> ƏN ÇOX OXUNAN HEKAYƏ <<<<
ZAUR USTACIN SATIŞDA OLAN KİTABLARI
YAZARLAR.AZ
===============================================
<<<<<< WWW.USTAC.AZ və WWW.BİTİK.AZ >>>>>>
Əlaqə: Tel: (+994) 70-390-39-93 E-mail: zauryazar@mail.ru