“Aktyor”
(Hekayə)
“Hər bir insan, əslində, bir aktyor deyilmi?!”
Bu gün, şükürlər olsun, aktyor yoldaşlarımla, xüsusilə də Şah Abbas rolunu ifa edən dostum Raufla Yusif Sərrac rolunda oynayan mən Axundzadənin səhnələşdirilmiş “Aldanmış kəvakib” əsərinin premyerasını yüksək səviyyədə həyata keçirə bildik. Bir aylıq hazırlığımızın bəhrəsini almaq necə də gözəl və əntiqə oldu. Sonda isə teatrsevərlərin gurultulu alqışları bu bir aylıq yorğunluğumuzu bir andaca silib sovurdu. İnsanların simasındakı o uzağazillənmə də göstərirdi ki, biz artıq bu səhnələşdirilmiş əsərlə öz istəyimizə nail ola bilmişik, burada əyləşən xalqı düşündürmüşük. Raufla mən bu barədə həmfikir idik. Öhdəliyində olan işi layiqincə yerinə yetirməkdən daha gözəl nə ola bilər?! Bax, bu da bizim üzümüzdə təzahür olunurdu.
Premyeradan sonra Rauf məni ölkəmizə xas çaylı-şirniyyatlı, limonlu-mürəbbəli stola dəvət etdi. Əslində, illərdir, davam edən ənənəni bu dəfə də adəti üzrə icra etmiş olacaqdıq. Çünki hər tamaşadan sonra ya mən onu, ya da o məni bu cür çay qonaqlığına dəvət edərdik. Yol boyu işinə dəlicəsinə vurğun olan aktyorlar kimi Raufla mən teatrın faydasından, insanlıq üçün əhəmiyyətindən bəhs etdik, fikirlərimizi əvvəlkilərtək təkrar etdik. Bu dəfə mən həm də Axundzadənin “Aldanmış kəvakib” əsərinin nə dərəcədə ustalıqla qələmə alınmasından danışdım.
-Rauf, bilirsən ki, mən ədəbiyyatı çox sevirəm. Axundzadənin əsərlərini də çox oxumuşam. Amma bu dəfə bir şeyi yaxşıca anladım. Anladım ki, biz ədəbiyyatı ədəbiyyat kimi, hər hansı bir əsəri əsər kimi oxuyuruq. Onun mətləbinə varmaqda çətinlik çəkirik, yaxud da heç varmaq istəmirik. Məsələn, “Aldanmış kəvakib”də müəllif əsas olaraq demək istəyib ki, bir xalqa rəğmən mütərəqqi cəmiyyət qurmaq mümkün deyil. Mütərəqqi cəmiyyət qurmaq üçün ilk öncə o xalqı maarifləndirmək, onun mədəni səviyyəsini yüksəltmək gərək. Yoxsa düşüncə tərzi geri olan, demokratiyadan anlamayan xalqa həqiqi azadlıq da bəxş etsən, o bunu anlamayacaq, həqiqi azadlıq sonda o xalqın talançılıq etməsinə səbəb olacaq. Bu dediklərimi əsəri əvvəlcə birdən çox oxumağıma baxmayaraq, doğrusu, anlaya bilməmişdim. Əsər üzərində hazırlaşdıqca bütün bunların fərqinə vara bildim…
Rauf fikirlərimi təsdiq etdi… Biz çay süfrəsində iki saata yaxın oturduqdan sonra mən adətim üzrə tək yaşadığım mənzilimə yollandım. Deyirlər, təklik Allaha məxsusdur, amma onu deyim ki, insan da bəzən tək qalsa, daha doğrusu, özü ilə baş-başa vaxt keçirsə, söhbətləşsə pis olmazdı.
…Yorğunluq içərisində yatağıma uzanərkən bugünkü premyeradakı gurultulu alqışlar, insanların heyranlığı bircə-bircə gözümün önündən bir film lenti kimi gəlib keçirdi. Öz-özümə dedim, Həmid, sən 9 ildir, teatrda aktyorluq edirsən, müxtəlif səhnələrdə insanların qarşısına çıxırsan. İnsanlar səhnədə canlandırılan hadisələrin, əslində, uydurma, hər hansı bir müəllifin qələm məhsulu olduğunu bilirlər. Buna baxmayaraq, dramatik səhnə olarkən onların gözlərindən yaş su kimi axır. Bəzən hətta ölüm səhnəsində sanki həqiqətən baş vermişcəsinə insanlar reaksiya verirlər. Bu filmlərdə, seriallarda da bu cür olur. Bəs insanlar bunun həqiqətən baş vermədiyini bildikləri halda nə üçün bu cür reaksiya göstərirlər?! Bunun səbəbi nədədir?!
Düşüncələrim məni məşğul edirdi. Sonra öz-özümə dedim: Əslində, həyat da bir səhnə deyilmi? Bəs biz necə, biz də bu həyatın üzvləri olaraq əsl aktyorlar deyilikmi?! Və bu həyat səhnəsi hansı insana nə rol veribsə, o da bu rolu ustalıqla ifa etmirmi?!. Elə buna görə də səhnədə baş verənləri görəndə insanlar onun təxəyyül məhsulu olduğunu duymur, heç duymaq da istəmir, gerçəkcəsinə reaksiya vermirlərmi?!…
Bu cavabsız suallar, düşüncələr içərisində özüm özümə daha bir sual da ünvanladım. Bəs insan həyatı səhnədəki kimi bir tamaşadırsa, onun özü də aktyordusa, o hansı tamaşaya üstünlük verməlidir, hansı rolu oynamalıdır? Bax bu sualın cavabı üzərində səhərəcən düşündüm, yatmadım, arada mürgülədim, yuxu məni tutdusa da, onda yenə yarıyuxulu bu suala cavab axtardım. Oyaqlıq və kabus arasında gedib-gəlirdim.
…Növbəti üç günü xəstələndiyimi bəhanə gətirərək işə çıxmamaq qərarına gəldim. Düşüncələr məni elə bil özümdən alıb başqa bir məkana, başqa bir zamana aparırdı. Axı insan hansı tamaşada rol almalıdır?! O bu həyatda hansı rolu üzərinə götürməlidir?! Varinatlar da ona bəllidir. İnsanlığa fayda verən tamaşalarda yer almaq, yaxud da onu fəlakətə sürükləyən bir tamaşanın əsas və ya yardımçı rolunu ifa etmək. Yaxşının tərəfində olmaq, yaxud da əksinə, şəri təmsil etmək. Bir gül əkmək, bəlkə insanlara maneçilik törədən bir daşı yoldan götürüb kənara atmaq, bunlar mümkün deyilsə də, sadəcə kiçik bir təbəssüm, çox kiçik bir təbəssümü ifadə edəcək tamaşalarda oynamaq…
Beləliklə, 9 illik aktyorluq həyatımın ardından mən əsl həqiqətin nə olduğuna vardım. Mən, deməli, anadan olandan bəri aktyormuşam. Bunu duydum, anladım, fərqinə vardım. Tək mənmi anadangəlmə aktyormuşam? Xeyr. Bütün insanlar. Bütün insanlar dünyaya göz açan andan etibarən aktyor kimi fəaliyyət göstərməyə başlayıbmışlar. Məni çulğalayan bu sualları aydınlaşdırıb sanki dünya misli yükümü üzərimdən atdım. 3-4 günlük sarsıntılarımı geridə qoyub yenidən işə, ömürlük və müvəqqəti səhnə həyatıma qayıtdım. Bu dəfə işimin tam məğzini tutan əsl aktyor kimi həm də…
Müəllif: Anar TURAN
PDF>>>ZAUR USTAC UŞAQ ŞEİRLƏRİ
PDF: >>>>> ZAUR USTAC “QƏLƏMDAR-2”
PDF>>> ZAUR USTAC “BB” KİTABI
>>>> ƏN ÇOX OXUNAN HEKAYƏ <<<<
ZAUR USTACIN SATIŞDA OLAN KİTABLARI
YAZARLAR.AZ
===============================================
<<<<<< WWW.USTAC.AZ və WWW.BİTİK.AZ >>>>>>
Əlaqə: Tel: (+994) 70-390-39-93 E-mail: zauryazar@mail.ru