Çətindi dəniz ömrü yaşamaq, Məcbursan ya dalğaları gəmilərdə qərq edəsən, ya batırasan gəmiləri dalğalarda… Sinəni qarsıyıb keçər qasırğalar, dibini zəlzələlərin təkanları… Bir ovuc dən üçün qanad çalar qağayılar, bir tikə yem üçün üzər balinalar. Bir cüt avara çevrilər yoxsul balıqçının yorğun qolları kimi qolların…
Hörümçək toru kimidir suların təki, Su üstündə bir qətrə şirin su aramağa bənzər sualtı burulğanlarda inci axtarmaq. Ölümün gözlərinin içinə dik baxmalısan fırtınalarla cəngə çıxarkən boş və qabarlı əllərlə. Hər şeyin sonu bir əfsusdur, çalış dərinlikləri susdur səssiz təəssüflərinlə… Ah, bu qabarmalar, bu çəkilmələr…
Çətindir ada ömrü yaşamaq, bütün batmış gəmilərin qalıqları sənə çıxar, bütün səmtini itirmişlərin son aqibəti… Sənsən dalğaların ölən yeri, ümidlərin dirilən məkanı… Neçə mənzil uzaq düşməsinə baxma sahillərə yad siluetlərin… Hər zaman bir ləpədöyən həyəcanı var lal qayaların sükutunda… Bir tüstü görüntüsünə üzər uzaq gəmilər, Bir ocaq işartısına uçar təyyarələr… Oysa ki, ümidlərin puç olduğu məkandır kimsəsizliyin.
Mütləq yaşamalısan bir Robinzon tənhalığı öz içində… Dəniz olmaq, ada olmaq… Daha çətindir dalğalarda unudulmuş adam olmaq!
Payız idi, bir də mən, Birdə sənsiz gecələr İçimdə gizli- gizli, Sızlayan xatirələr Nə dili var danışa Nə də ki, o sevdası . Unudub bu payızda, Sevdamızı qadası. İncimə.. soyuq payız, Silib xatirələri Göz yaşımı gizlədib, Unudub çilələri. Baxdım payıza doğru Nə qalıbı görəsən? Xəzan olan ömrümdə, Bir payızdı ,bir də mən…. 08.10.2023.
Ağsu rayonu Çiyni kənd sakini, Birinci Qarabağ müharibəsi şəhidi Vahidov Niyazi Bahadur oğlunun 50 illik yübileyi münasibətilə onun əziz xatirəsinə ithaf olunur
Heç belə həycanlı olduğumu xatırlamıram. Düz 29 ildir səmasında dolaşdığım doğma kəndimə, hər cığırına bələd olduğum yerlərə enməkdən çox çəkinirəm. Birdən özüm də bilmədən ayaqlarım məni çəkib aparar. İllərlə həndəvərinə belə yaxın düşməyə ürək etmədiyim ünvana. Kimsə duyuq düşər, kimsə yozar. Qaysaq bağlamamış yaralar yenidən dəhşətli ağrılara qucaq açar. Heç kimin bilmədiyi, yalnız özümə bəlli istəyim qoy eləcə gizli qalsın. Bu nədir? Niyə adamlar yığışıb bizim həyətə? Yoxsa anama nəsə olub? Aman allahım, bircə anama heç nə olmasın!
Uşaqlıqda zarafatla kəndlərinin göydələnləri dediyi əbürşüm ağaclarını ən uc budaqları üstə dövrə vurdu. Aşağıda böyürtkən kolları yamyaşıl idi. Elə bil payız Çiyni kəndindən yan ötüb, ancaq Girdimanın Niyaldağdan üzü aşağı uzanan dərələrinə qonaq gəlib. Vələslərin sarı-qızılı yarpaqları naxışlı örpək təki göz oxşayırdı. Dolayların sarı kələayağısının ətəkləri də yaşıldan rəng almışdı. Nəzərlərini Şirvan düzünün sinəsində ilan kimi qıvrılan yollardan keçirib, düz həyətlərinə zillədi. Əvvəl tanımadığı insanların simasında bir doğmalıq hiss etdi. Qonşular, qohumlar, məktəb yoldaşları, hamısını tanıdı. Bəs niyə görən bu qədər dəyişiblər? Dərhal da özünü məzəmmət etdi. Bir gör nə qədər vaxt keçib. O soyuq qış günü Füzulidə, Əbdürrəhmanılda düşmən gülləsinə tuş gəldiyi anı xatırladı. 28 yanvar 1994-ci il. 21 yaşımda əbədi olaraq göylərə qalxdığım vaxtdan gör bir nə qədər keçib. İndi mənim 50 illik yubleyimə yığışanlar hamısı dəyişib, yaşlanıb. Təkcə mən qalmışam eləcə gəncliyimdə. Fikirindən keçənlərə gülümsədi. Heç vaxt qocalmayacağına içində xəfif bir məmnunluq duydu. Yenə qeyri-ixtiyari qəlbinin lap dərinliyində ona rahatlıq verməyən gizlini baxışlarını özündən alıb,bir həyətə sarı boylandırdı. Tez də diksinib, çəkindi. Anam yazıq duyuq düşər. Bilsə gizli sevdam olduğun, dözməz bu dərdə. Hə, bax tanıdım, bu mənim sinif yoldaşım idi. Aa… gör bir necə dəyişib, yaşlanıb. Bu ki, mənim sevimli müəllimim… Bu da dostlarım. Gör necə etibarlıdılar. Unutmayıblar. Bəs görəsən tələbə yoldaşlarımdan kimsə gəlib, ad günümə? Tanıya bilmirəm. Bəlkə… yox, inanmıram. Bir də ki, heç düz əməlli tələbəlik gördüm ki? Heç uşaqlarla isinişməyə vaxt olmadı. Başa düşmürəm. Bu nə deməkdi. Bəlkə ruhlar həyatda olan insanların dilini çətinliklə anlayır. Niyə bu adamlar göz aydınlığı verir? Diqqət yetirdikcə ona hər şey aydın oldu. Düşmən basılıb. Bütün torpaqlarımız azad edilib. Ordumuz intiqamımlzı alıb. Qanımız yerdə qalbayıb. Bizim başladığımız işi indiki nəsillər şərəflə sona çatdırıblar. Bu gözaydınlıqları da onun üçündür, qələbəmiz üçündür. Sevindi. Uzun zaman narahat-narahat dolaşdığı göylərin ucsuz-bucaqsız nəhayətsizliyinə tamaşa etdi. Əvvəl öz nəşinin uyduğu kənd qəbirsanlığına baxdı. Sonra yolların qıvrılıb dərinliklərinə getdiyi kəndlərin mazarllqlarında sıralanan alqırmızı güllərlə bəzənmiş şəhid baş daşlarına nəzər yetirdi. Çiyni, Məlikçobanlı, Növcü, İlxıçı, Kəndoba kəndlərinin qəbristanlıqlarındakı başdaşlarından boylanan şəhidlərin nur üzlü şəkillərinə baxdı. Daha sonra Ağsu Şəhidlər Xiyabanının üzərindən keçib, artıq payızın qonaq gəldiyi dağ kəndlərinin- Xatman, Diman, Hacman, Kalva şəhidlərinin ruhlarına salam verdi. Babadağın zirvəsində qərar tutub, İsmayıllı, Şamaxı, Göyçay, Ağdaş, Kürdəmir, Ucar…- bütün ölkə şəhidlərinin ruhuna xitab etdi:
Biz vətən səmalarının əbədi sakinləri! Çin olmuş arzularımıza qovuşmağımızdan çox bəxtəvərik! Uğrunda canımızdan keçdiyimiz vətənin azadlığını duyub, hiss edən ruhlarımız daha narahat deyil!
Narkotik ittihamıyla Vüsal adlı ucaboy, yaraşıqlı cavan bir kişini həbs eləmişdilər. Yaşdaş olardıq. İş gəlib çıxmışdı stolumun üstünə, – qərar verməliydim. Axşama yaxın katibə bir ərizəylə girdi otağıma. Baxdım ki, Vüsaldı, görüş istəyir. –Cənab prokuror, mənə nə qədər iş görünür? –Basın daşdan-daşa dəyib, bilməmiş olmazsan. –Mən axı narkotik alverçisi deyiləm. Gizləmirəm, istifadəçi olmuşam. Vallah, onu da tərgidirdim. –Burda istifadəçi və satan kimi sənədləşdiriblər. –Nəyə deyirsiniz and içim, narkotik satan deyiləm. Şərləyiblər məni. –Ocağı alışmamış söndürməliydin. –Gücüm çatmadı. –Hər halda narkotik çəkmisən! –Onda gərək Amerikada gündə on min adamı tutub basalar dama. –Niyə? –Orda narkotikdən istifadə eləmək qadağan deyil. –Ora Amerikadı, orda qanun var… –Məni bağışlaya bilməzsiniz, cənab prokuror?! –Bilərik. –Hansı şərtlə? –Qanunu pozmaqla. –Pozun da. –10 minin olsa, əlbəttə… –10 minim olsaydı, burda nə gəzirdim?! –İşinə bax. –Bir təklifim var, amma… – dayandı. –Təklifini de. –Mənə “qeyrətsiz” deməzsiniz? –Təklifini de. –Barter əməliyyatı edə bilərik?! –Burda əmtəəlik nə var ki?! –Dirigözlü insan verə bilərəm sizə. –Quldarlıq dövrü çoxdan keçib?! –Cənab prokuror, vallah, heç nə dəyişməyib, elə alver alverdi. Diqqətlə gözlərinin içinə baxdım. –Bacımı verə bilərəm. Belə təkliflər məndən ötrü göydəndüşmə olmadığı üçün sakitcə soruşdum: –Sən yaşda adamın bacısı cavan olmaz. –Kiçik bacımdı, ərə də getməyib, 22 yaşı var. Mənim bu hərəkətimi qəbahət say¬ma¬yın. Tarixdə belə ha¬disələr çox olub. Hətta şahlar belə başı salamat qalsın deyə, həyat yoldaşını üsyan başçısına bağışlayıb. İş gününün sonuna yaxın katibə mesaj yolladı mənə: “Bir qız gəlib.”. “Buyursun.”. Gözəl bir qız girdi içəri. Kimliyini bilsəm də, söhbətə bəhanə üçün soruşdum: –Kimsən, adın nədi?! Başını aşağı saldı. –Vüsalın bacısı deyilsən ki?! Üzümə baxıb, gözünü yerə dikdi. Qız xoşuma gəlsə də, Nəsirəddin Tusinin “Axırı ziyan gətirən xeyirdən qaç” fikrini yadıma salıb, qorxdum: –Get, bala, bu iş sənlik deyil. Qız başını dik qaldırıb, heyrətlə üzümə durdu: –Gedə bilmərəm! Mat qaldım: –Niyə?! –Qardaşım başımı kəsər! Gülümsədim: –Qardaşını gedər-gəlməzə göndərərəm! –Allah eləməsin! Zəngi basdım: –Qızı yola sal. Deyərdim ki, qız candərdi çıxdı otaqdan. Səhəri günü təzəcə işə başlamışdım ki, mesaj gəldi: “Cənab prokuror, bir xanım görmək istəyir sizi.”. Cavanlar kimi “Ok”. yazdım. Qapı açıldı, Əsl Şərq xanımlarına məxsus bir gözəl girdi içəri, – ucaboy, dolubədənli, kök demək olmazdı, çatmaqaş, yumrusifət. Yanaqları da… Elə bil gülöyşə narını dənələyib yeyəndən sonra şirəli əlini çəkmişdi yanaqlarına. Bunu da qıza verdiyim mənasız sualla qarşıladım: –Kimsən, adın nədi?! –Vüsalın həyat yoldaşıyam, adım da Mələkdi. Gözəlliyi qarşısında özümü saxlaya bilmədim: –Doğrudan da mələksən! –Nə olsun, bəxtim ki, mələk deyil! –Bəxt yazanın qadasını alım, itə mələyi yazır, mələyə iti. Dinmədi. –Öz istəyinlə gəlmisən?! –Əlbəttə… yox. –Onda burda nə işin var?! –Göndəriblər! –Könülsüz tikə boğazdan keçməz. Gedə bilərsən! Gəlin həyəcana düşdü: –Yox-yox, nə danışırsınız, gedə bilmərəm?! –Niyə?! –Vüsal başımı kəsər! Elə səhəri günü bu Şərq gözəliylə bağ evimdə görüşdüm. Hətta həyat yoldaşının azadlıq istəyini bir ay da gözündə qoydum. Mələkdən doya bilməsəm də, verdiyim sözə əməl eləməliydim. Həpsxanadan çıxan günü Vüsal prokurorluğa da gəlmişdi ki, təşəkkürünü bildirsin mənə, qəbul eləməmişdim.
Az qala hər həftə Mələklə görüşürdük. Hiss eləyirdim ki, məndən razı qalır. Bacardığım qədər səxavətlə yola salırdım. Amma pis bir cəhəti vardı – çıxarırdım ki, pul ve¬rəm, əlimdən qapırdı. 5-6 aydan sonra gördüm həyat yoldaşım mənə çəp baxır. Bir gün də səsini atdı başına: –Özgəsinin haramıyla günlərin necə xoş keçirsə, evdə halalına hünərini göstərə bilmirsən! –Bu nə sözdü, ay qız?! –Həqiqət! –Bəlkə “böhtan” demək istəyirsən?! –Yadında saxla ki, yerin də qulağı var! –Qulağı var, dilini də göstər. –Dili qarnımdadı, darıxma, tezliklə şoka düşərsən, inşəllah! Barmağımı dişlədim. –Küpəgirən səni yoldan çıxarıb! –Hansı küpəgirən?! –Süpürgəçini deyirəm, Nailəni, pinti köpəkqızıydı, qovmuşam bağdan, o da mənə böhtan atıb. Həyat yoldaşım mənalı-mənalı üzümə baxıb, şaqqıldayıb güldü. –Bu nə gülüşdü, ay qız?! –Niyə tələsiyirsən, səsini eşitdin, dadını görərsən?!
Bir gün də işdən qayıdanda, baxdım ki, Lələ köçüb, yurdu qalıb – nə arvad, nə uşaq. –Sədaqət! Qulluqçu yerdən çıxmış kimi qarşımda dayandı. –Hanı Sevinc, hanı Murad?! –Siz evdən çıxan kimi, Sevinc əlində çemodan, uşagı da alıb yanına, getdi. –Bilmədin ki, hara getdilər? –Ha soruşdum, demədi. Fikir məni götürdü. Qonaq otağına girəndə ilk gözümə dəyən seyf oldu. Kodu yığıb, qapısını açdım. –Oh!… – dizi üstə çökdüm. –50 min dollar və zinət əşyaları yoxa çıxmışdı. Üstəlik də 10 ildən sonra qırx qurbanla tapdığımız yeganə oğlumuz. Bir həftə özümdə-sözümdə olmadım. Bir gün Türkiyədən mesaj gəldi telefonuma: “Sən də adını kişi qoy¬mu¬san. Hünərin-zadın da yox idi, ay yazıq. Hardan olaydı ki, onun-bunun arvadıyla yatıb-dururdun. İndi baxıram, mən ərdə olmamışam ki! Ərin nə olduğunu indi görürəm! Uzun sözün qısası, Mələyə salam deyərsən! Başımı elə itirmişdim ki, Mələyin kim olduğu da yadımdan çıxmışdı: –Mələk kimdi? –Vüsalın keçmiş həyat yoldaşı! –Vüsalın… –Bəli, Vüsalın. –Vüsalı hardan tanıyırsan?! –Niyə də tanımayım?! O, indi mənim həyat yoldaşımdı… Telefon əlimdən düşdü. 05-07.10.2023
kaydet, kaydet “Asi şairin coğrafyalara isyanı” Sessizlik ve sürgün
Son damlanın şairiydi “Onun tek suçu hayatta kalmak ve hayatta kalmak isteyenleri hayatta tutmaya çalışmaktı.”
Yüzyıllar boyunca çorak yollarda çıplak ayakla yürümüş, cebinde bir hazine saklıyormuşçasına özenle taşıdığı, üzerinde 23 rakamı yazılı isimsiz bir karttan başka hiçbir şeyi olmayan bu şair hakkında her şeyi yaz.
Her asrın güneşi altında gömleği bütün susuz kıyıların sazlıklarında asılı bekler.
Yatağı bazen Yemen’de, bazen İran’da, bazen Afganistan’da, bazen Filistin’de, bazen Beyrut’ta, bazen Suriye’de, bazen Maraş’tadır.
Zorbaların şarkılarından korkma sakın;
Ben bir kabilenin ölülerine karanfil atanlardan değilim.
Karanlık gecelerin korkusu ve susuzluğu Beyninde şımarık düşüncelerin büyümesine izin verme
Kâinatın kirli defterinin son sayfalarının yüreğini kirletmesine izin vermeyen bu zavallı şairi yaz, yaz ki asırlar okusun. Fakirler parayla ekmek alırken Un ambarını zenginlerin evlerine taşıdığını da unutmamış bir şairdi.
Korkma, özgür doğdun, uzaktaki insanların ne düşündüğünü umursama.
Söz hakkını gasp edenler.. En güzel odalarda uyurken dikenlerin üzerinde yatanları düşün . Görünmeyen dertleri ve tüm gerçekleri korkmadan yaz Allah şahidim ki, eğer ağaçların kökleri kendilerine dokunan kirli elleri bilseydi, döktükleri gözyaşları ırmakları doldururdu.
Yaz korkma,sen Babil’sin, sen Sümer’sin, sen Mezopotamya’sın, kimseye ait değilsin.
Hayatını çantasında taşıyan bu şairin hikâyesini yaz. Allah onu en güzel dualarla annesinin kollarına vermişti . Daha doğmadan annesine müjdelenmiş bu şair hakkında her şeyi yaz.
Sonsuz dünyalar ve bir bütün olarak dünya olmak isteyen bu zavallı şairin ağzından çıkan her sözü yaz. “Söylenenleri tek kelimeyi bile atlamadan, yankı korkusu olmadan yaz. İnsanlık adına ölüme bile korkusuzca direndiğini yaz.
Haydi yaz, yaz ki çağlar boyunca haksızlığa uğrayan bu şairi herkes okuyabilsin
Ruhsal uyanış çoğu insanın hayalini kurduğu bir yolculuktur. Ancak bu mutlaka fiziksel bir yolculuk olduğu anlamına gelmez.
Ruhsal uyanış, sınırların ötesine geçerek bir sonraki evrimsel adıma yükselme süreci olarak da ifade edilebilir.
İnsan hayatı boyunca çok az şey deneyimlemiş kişidir. Aslında Uyanış kadar derin ve dönüştürücü bir algıyı tüm gerçekliğiyle sınırların ötesine taşıyabildiğini biliyoruz. Ve ruha pek çok fırsat sunabileceğini
Örneğin cehaletin insan doğasını gölgelediğini, derinden yaraladığını, bilinç düzeylerini karanlığa sürüklediğini hepimiz sıklıkla fark ederiz. İşte bu noktada Ruhsal Uyanış devreye giriyor. Kişiyi gelişim ve dönüşüme dahil ederek ivme yaratır Spiritüel Uyanış yolculuğumuzun vizyonunu yaratmak ve yeniden başlatmak Ruhsal uyanış aşamaları ve süreçlerinin bir yol haritasını oluşturur Bir anlık bir maceraya, bir çağrıya, uzak diyarlara yolculuğa, masumluğa, ölüme, ölümden dönüşe kadar işlevi devam eder ve hatta bedenin ölümünden sonra ruh başka bir bedende dolaşırken ruhla başka bir bedende birleşir.
Ayrıca, Ruhsal uyanış veya dönüşüm bir kez meydana geldiğinde geri dönüş yoktur. Gözlerinizi açtığınızda, ne kadar inkar etmek isteseniz de, sizi çağıran yüksek gerçekliğe gözlerinizi kapatmayacağınızı göreceksiniz.
Bu noktada kendinizi dünya görüşünüzü yeniden çerçevelemenize veya yeniden şekillendirmenize yardımcı olacak yeni bir felsefe, farklı bir gelenek veya pratik bir yol aramaya başlarken bulursunuz çünkü bir kişinin kendi düşüncesi hakkındaki düşünceleri okyanusun derinliklerinin ötesine uzanır.
Yolunuzu bulduğunuzda, düzenli uygulama, çalışma ve disiplin sizi daha büyük farkındalığa ve vizyona yönlendirecektir. Yolun iniş ve çıkışlarına aşina, kendini adamış gezginler gibi olduğunuzu keşfedersiniz.
Bu aşamanın belirleyici faktörü, kimliğinizin dışsal konumundan (ego tatmini gibi) kurtulmaya başlaması ve içsel referanslara (sakinlik, sezgisellik, çekirdek benlik) güvenmeye başlamasıdır. Bilincinizi genişletme konusunda kendinizi cesaretlendirdikçe, aynı zamanda kendinizi insan hayatı yaşayan ruhsal bir varlık olarak görmeye ve hayatı dolu dolu deneyimlemeye başlarsınız.
Farkındalığın genişlemesine, ruhsal ilerlemeye, ilerleme yoluna, kaygısız bir mutluluk ve neşe duygusuna doğru ilerledikçe, karşılaşacağınız ipuçlarını dikkate alarak daha olumlu bir yöne doğru ilerler ve daha fazla iletişim kurmaya başlarsınız.
Çünkü Ruhsal Uyanış zamanın, bilginin, formun ve değişimin alanı ve odak noktasıdır. Bu aynı zamanda bilinçaltının boyutudur ve kişinin gelişmiş psişik yeteneklerin bulunduğu yerlere erişebileceği yerdir.
Uyanışın büyük boyutu, sonsuzluk alemi. Çoklu zaman çizelgeleri ve hepsinde aynı sabitin bulunma olasılığı. Bunlar bilinçdışı zihnin boyutlarıdır. Ruhun farkındalık düzeyinde ortaya çıkışı Kalıcı değişime giden yol, üstlenebileceğiniz en büyük maceradır.
Ayağınızın ucundan başladığını fark ettiğinizde büyük bir ayrıcalığa sahip olduğunuzu, tüm evrenin her anına tanıklık edebildiğinizi anlayacaksınız.
