Yenə kövrəlib o uşaq, elə ağlar için-için… Sürünür yollarında, ömrüm-günüm, elə sürünür, elə dizin-dizin. Ay insafsız, tapa bilmir bu tifil axı hardadır, hardadır sənin izin? Ax-x bu izlər qanla doldu, yad tapdadı viran oldu, axı bu olanlar nədən oldu?! Atası gəlmədi o izdən, balası qayıtmadı bu üzdən… Qan çanağı dizə qədər , söylə, kim ötürsün onu sizə qədər? Sənin qəlbin daşdır, daş! İllərdir bağırır, eşitmir heç kəs! Barı sən eşit; Deyir ki, ona olum yoldaş, yollarında süzüm, elə süzüm , qoy xoşlansın, qərənfil düzsün! Deyir, amandır çağırsın məni, nəfəsini dərsin, sığal çəksin saçıma. Qovuşaq, ağlaşaq, qoxlasın qızını, gör neçə ildir, yetim qalıb anasından… Saçı, başı, üzü, gözü qan anam, qucağında milyon ər adamına nənni deyən öz anam; Layla istəyirəm, öncə nağıl danış, göydən üç alması düşməyən, sonu yalanlarla bitməyən, birdən-birə lap gərçəyə dönüşən… Yaxın gəlim sıx köksünə, viranə qalmış sus könlünə. Öp üzümdən, gözümdən, Sənə həsrət qalan sözümdən. Bir az lütf et, bir az duy. Qoy uyuyum qoynunda, Qarış-qarış çatladılmış boynunda. Nakam gedən balaların toyunda, tarixlərin lap dibindən, 92-nin əvvəlindən, sənə gələn körpələrin boyunca, səssiz-səssiz köks ötürüm doyunca…
Eşq- ömrünün sonuna qədər qəlbinin dərinliyində tüğyan edib çırpınan duyğu… Aşiqlər qovuşsa da, qovuşmasa da bu duyğu öz adını dəyişmir, sadəcə zaman keçdikcə həsrətə, nisgilə qarışır və hiddətlənir. Vaxt gəlir, beynində əzbərlənən ad, keçmiş xatirələr, bütün vücudunu sızıldadacaq ağrı olur. Yenə onunla söhbət etmək, birdən duruxub gözlərinin düz içinə qədər baxmaq, əllərinə, saçına, səsinin titrəyişinə toxunmaq istəyərsən. Hətta bu hissləri yenidən yaşamaq üçün o qədər darıxarsan ki, gözündə yaşlar donar. Gözünü bir nöqtəyə dikib, uzun müddət səssiz qalarsan. Bu, bəlkə də yaşananları qəbullanmaqla, “Kaş ki” kəlməsinin ortasında qalan hissdi. Çarəsizsən, amma sən bu yola tək davam etməlisən, yaşamağa çalışmalısan. Hə, hərdən özündən ixtiyarsız yaranan gülüşlərindən, yediyin gözəl yeməklərdən, onsuz gəzdiyin yerlərdən utanarsan. Yaxınlarının şad gününə qonaq gedəndə dodağına qonmuş kiçik busəni tez yığışdırarsan. Nə ani olaraq yaşadığın sevincini, nə də xoş günlərini doyunca yaşaya bilməzsən. Həmişə o duyğuların yarısına çatmadan yarımçıqlıq hiss edərsən. Qolun, qanadın sınar, amma yenə də davam edərsən… Gecənin bir yarısında, bütün dərdlərin, itirdiklərin gözünün önündə canlanar, oturduğun yerində qıvranıb möhkəm bağırmaq istəyərsən, amma olmaz. Əmanət körpələrin yatır. Gözlərini qıyıb, dizlərini qucaqlayıb özünə layla çalarsan… Bütün bunlar yarını itirmiş qadından -Şəhid Əlizadə Qorxmazın Şəbnəmindən müşahidə etdiklərimdir. Hələ hiss edə bilmədiyim çox şeylər var…
Əlizadə Qorxmazın həyatı, döyüş yolu, nakam qalan sevgi hekayəsi haqqında o qədər danışılıb ki, artıq bütün el-obanın dillər əzbəridir.Bu əzbər yaddan çıxmamalıdır, həkk olunanı silinməyə qoymamalıyıq… Şəbnəmin timsalında bütün mərd şəhid qadınları məğrur dayanmağa, övladlarına gözəl həyat bəxş etmək üçün çalışır… Bizim Şəbnəmin heç 30 yaşı belə yoxdu. Ömrünün yarısına belə çatmayıb, amma çiyinləri yaşından çox ağır yük daşıyır. Bir şəkli var, həyat yoldaşının məzarı qarşısında boynunu büküb dayanıb. Bu foto nəhəng bir ağrını təsvir edir. Həqiqi aşiq üçün o ağrıdan o tərəfi yoxdur…
Qəhrəman şəhidimiz, 1995-ci il yanvar ayının 27-də Qax rayonunun Cəlayır kəndində dünyaya göz açmışdır. Oxuduğu orta məktəbdə, hərbi təhsili aldığı liseydə, xidmət göstərdiyi hərbi hissədə böyük rəğbət qazanmışdır… O, hər uğurunu çətinliklə əldə etmişdir. Sevdiyinə qovuşmaq üçün hər şeyi gözünün önünə alıb ailəsini tam hala gətirmişdi. Bir gün müharibə başlanır və Qorxmaz yenə də hər şeyə rəğmən həyatında olduğu kimi, döyüşdə də qəhrəmanlıqlar göstərir. Düşmənlə əlbəyaxa döyüşür, zədə alsa da döyüşə davam edir…
Şəbnəm doğulacaq körpəsinin, hələ çox kiçik olan qızı Ömürün atasını qarşılyacağını xəyal edir. Ömürün atasının önünə qaçıb, onu bərk-bərk qucaqlamağını təsvir edir. Amma təəssüf ki, onun xəyalları başqa yönə istiqamət alır. O, sevdiyini üstündə üçrəngli bayrağımız olan tabutda görür. Həmin anda nələr yaşadığını, düşündüyünü yazmaq çətindir, bunu yaşayan daha yaxşı bilər… İkinci övladı doğulur, adını QorxmazFateh qoyur. Deyir, o mənim kiçik yarımdır. Övladlarının qoxusunu duya-duya həyat yollarında bərkiməyə çalışır, ayağına dolaşan əngəlləri aşmağa çalışır… İllər keçəcək, şəhid övladları böyüyəcək, bizim Şəbnəm də onlarla bərabər böyüyəcək. Amma danılmaz və üzücü bir faktdır ki, o nisgil heç vaxt səngiməyəcək. Vaxt-vaxt özünü biruzə verəcək…
Dinmir buraların göz yaşı… Damcı-damcı, asta-asta “sən” axır … Həsrət yağır küçənizin küncündən, Elə bilirəm, dilə gəlib ad çağırır …
* * *
Axı hardadır dünən gördüyüm? Yollarımda gülə-gülə gəzdiyim, Qoxusuna həsrət qalıb bitdiyim… Eh….Ləpir izi… A ləpir izi? Sənə qurban, yadlaşma… Yağış yuyub aparmasın, Külək olub uçurmasın , İstəmirəm, istəmirəm … Toxumasın, İgidimin ayaq izinə … Maşınlar şütüməsin, Adamlar təntiməsin, Qoy itməsin qədəmləri … Yoxsa böyük dərd olar, Bu sərsəri başıma… Ey, sən ! O küçədəki həmin ağac… Daha yığılmayacaq xəzəllərin Uçacaq uzaqlara, Elimizdən lap uzaqlara… Görən apararmı sədamızı Bilinməyən sonsuzluqlara, Görünməyən adamlara…. A torpaq … İsitdiyin canlara ömür qurban, Qoru, oğlunu … Qoru, körpəni … Qoru … Qoy qəribsəməsin qoynunda… A başdaşı, A daşlar, Bir az yüngül olun, Çökməsin ağırlıq … Axı yaraşmır, Siz daşların, qara mərməri, Onun düz 23 yaşına…
* * *
Neçə vaxtdır qanamırdı yaralar… Bu gün oldu, elə bu gün son olsun… Çəkilmişdi başım üstdə buludlar, Gəldi, doldu, tez gedər olsun… Dinmişdi, əzizim, dinmişdi gözümün yaşı… Elə bilmişdim, Tökmüşəm qəlbimdən, bu möhkəm daşı! Ay Allah, bu qədər işgəncə nədir axı?! Boğasan, aparasan, tərk edəsən bu başı! Sızlayır könlümdə yuva quran kəpənək. Ömrü də az qalıb, o da gedir deyəsən… Azacıq bir ömürdə , gərəkdir ki, gün görəsən, Yoxsa bu imtahan, o dünyaya qədərmi, nədir?! Donub hisslərimin hər bir nöqtəsi. İtələyirəm, bağırıram , getmir ki getmir! Varlığımdan, yoxluğumdan, elə özümdən də bezmişəm… Ümiddir e vallah, dünyadan kəsilmək bilmir ki bilmir…
* * *
Ömrümün hansı payızından kəsim, 22ilin qırılıb qol-qanadı… Hər xoşluğun arxasınca bədbəxtlik, Saxla burda… Saxla !Xoş günlərimi kəsim… İtirəcəyim nə var ki,onsuz, Qazandıqlarım ki itib,batıb… Biriləri yıxar,ümidlər quruyar, Yetim qalar bizsiz xəyallar… Ömrümün hansı payızından kəsim, Hansı yaşımı dondurum, Hansı yaşda cavan qalım.. Bəlkə də bəsdi artıq Onsuz da quruyub canım, Yaxın gəlin… Ruhumun ehsanından sizə pay çəkim…
* * *
Uzaqların min dərdi olur,əzizim Hərdən fəryad çəkib hayqırır… Uzaqların həsrət qoxusu olur, Elə hey yaraları qanadır… Əl uzatdıqca itib,batır, Cızılır kol-kosla biləklər Uzaqların yarası böyük Qanadıqca iz bağlayır… Burda bir gün isti günəş Bir gün də soyuq ay Bir-biri ilə yarışır.. Günlər də keçir ,aylar da Diləklər görmür gərçək üzü… Hərdənbir şişmək çaxır, Hərdənsə tufan olur… Aparır bütün ümidləri… Burda həyat başqadı, Saniyədə dəyişir fəsillər… Burda insanlar olmur Nə də kirli bədənlər… Ruhlardır,gəzib tozur… Bir azadlıq uğrunda Çırpınır illər boyu…
* * *
Fərqli sandığın fərqlənmir, Sən yenə pislərə yaxşı de… Zamanla insan düzəlmir, Burax əlimi,çıx get! Tanımırsan can deyəni, Canını alıb gedir… Diliylə bal tökənlər, Əli ilə zəhər gətirir… Əcələ gərək yoxdu, Yaşarkən öldürürlər… 70illik ömrünü, Tabutda gəzdirirlər…
* * *
Səhər də açılmır, Gəlmir birinin səsi… Sən ki yaxşı bilirsən Hərkəsin varkən, kimsəsiz olmaq nədir! Soyuq əllərinlə Tanrıya getmək nədir… Bir gün; Susacaq günahların, Bağırmayacaq üstümə Yanaqların su içəcək Gözyaşından birtəhər…
Gənc yazıçı Mövlud Mövludun əziz xatirəsinə ithafən…
Bilirsən, Mövlud, Bu insanlar ki var, pafosla danışıb, bir qəpiyə dəyməyən, qarışqa mənəviyyatlı olanları deyirəm, onlar ən qatı cinayətkardırlar… Elədiklərinin fərqinə varmasalar, zaman keçdikcə, həyatın oyuncağına çevriləcəklər … Qısılacaqlar bivecliklərinə, guya fərqlilik axtaracaqlar… Gedəcəklər… Lakin Tanrı çox az insana, fərqli ruh verib … Hansı ki, o həssadı, O, başından dırnağına kimi sadiqlikdən yaranıb… O, vicdanlıdı, O, yeni fincan görəndə belə, 20illik qulpu sınıq fincanını atmır! Elə sənin kimi… Bizlər kimi… Bu dəmdə, sənin 17-ci mərtəbən düşür yadıma… Məhəbbətdən yetim qalan sən, Yerlə göyün arasında, necə hərəkətsiz qaldın axı… Sən cəsarətlisən! Onlar isə qorxaqdı! Qorxaqlar! Hisslərini itirib, məhrumdular hər şeydən… Acdılar mərhəmətə! Bilmirlər ki, fədakarlıq nədir! Bilmirlər ki, körpən böyüyəndə Ona səndən nə danışsınlar!
Mövlud…Mövlud..Mövlud… Nə çox oxşayırmışıq biz… Qorxuram ki, sonumuz da eyni ola… Sadəcə başqa versiyalarda… Bilməyəcəklər nələr çəkdiyimizi Qınayacaqlar, qorxdu deyəcəklər.. Halbuki məlum olmayacaq, hansı cəsarətlə ölümün üstünə getdiyimiz… Danışacaqlar… Danışacaqlar … Və susacaqlar…
Əzizim, Mövlud Çətin də olsa vərdiş etməliyik, Gələnlər dəyişilər… Əvvəl cüzi yalanlar, Sonra başqaları, fərqli mühit Və dizlərini qucaqlayan Bu dünyanın kimsəsizi”Sən”! Qəbullanmalıyıq, əzizim Ya elə ,ya da belə Gələn mütləq getməlidir… Torpaqdan yaranan biz də, Kişinin qabırğasından yaranan, Ruhu milyon ilə bərabər Heç getməyəcəm deyən qadın -elə mən də, Cırtdanından tutmuş, Div’inə qədər Pisindən yaxşısına, Varlısından kasıbına qədər… Kirpiyindən tökülən , Yanağında itən damlan kimi Əriyib, itib, səssiz gedəcəyik… Gedənləri qınama, mənim ruhum Elə hamımız getmək üçün gəlmişik…
12.04.2019.
Bu dünyada sipər olduq, Kədər nədir bilər olduq. Özümüzdən keçər olduq, Əzizimizin gül xətrinə.
Qiyamət deyib sus qalmışıq, O dünyaya səs salmışıq. Köç edənlərə darıxmışıq, Yamanların dad əlindən.
Saçlarımız üsyan edir, Bir-bir düşüb gözdən itir. Ömür belə gəlib keçir, Qalmışıq elə tən yarıda.
Dünya başdan yalandı, Özünü çoxdan danandı. Axı bu mirət kimə qalandı?! Süleymanı tək apardı axırda.
Bu dünyada əhdə vəfa hardadır?! Adəm oğlu yenə dərdə bulandı. Yara deyin, əğyar yaman dardadır, Vay o gündən aşiq gəlib çıxmasın.
Yaralarımı can dediyim sarmadı, Çoxları da sözün üstə durmadı. Beyin getdi, qəm də məni yormadı, Belə yorulmağa dəyməz həyatda.
Dost dediyim yağı imiş, bilmədim, Gözüm gördü, qulaq duydu, dinmədim. Bircə dəfə lap ürəkdən gülmədim, Sakit-sakit ağladanmış bu dünya…
ANAM (Kifayət xanımın əziz ruhuna ithafən) Elə bilirdim, insan əbədidir. Əbədi ayrılıq qapımı çaldı… Götürdü saçları günəş anamı, Birdəfəlik torpağın qoynuna saldı. * * * Əlim çatmır, ünüm yetmir, qınama Yuxularıma az-az gəlir nazənin anam. Adam anadan yetim qalar da, a fələk Çağırsam bir günlük gələrmi anam? * * * Bax olsam da dünyanın lap xoşbəxti, Boynumu bükübdür ana həsrəti. Nigaran körpəsi qalıb bu tayda, Mən özüm burdayam, gör özü harda. * * * Yıxıbdır çiynimi bu ağır dərdim, “Ana” deyib döyünüb yaralı qəlbim. İndi yaman naçar, naxoş qalmışam Barışmır, ay ana, ruhum, bədənim. * * * Sən özün hamıya həyan olmusan, Kiçiklə, böyüyü bilən olmusan. Axı, bu həyatdan nə tez doymusan, Sınanır dost-tanış sənsiz, ay ana. * * * Bir gülüşün min ömrə də bədəl idi, Bir sığalın saçlarıma çiçək idi. Əllərin də isti idi, sanki yuva idi, Getdin, üşüyürəm o yuvasız, ay ana. * * * Şad günlərim keçir eləcə sənsiz, Gizli-gizli ağlayıram mən bəxtsiz. Kaş olaydı bircə quru tək nəfəsin, Ciyərlərim qoxun duyardı, ay ana… 19.09.2021.
YERİM Düşdü ömrümün sarayından bir kərpic, Qəlib salıb, qurutduğum dirənc yerim. Belə dünyada olmur birdən diriliş, Elə o gündən sınıb, bitib dirənc yerim. * * * Özümə söz keçirəmmirəm, qaldı ki ürək, Acizanə, fağır, yetim bir az da ürkək. Heç şikayət etmirəm, ömürdür sürək, Çarəsiz bəndəyə tək Allahdır dirək… * * * Bilirəm yalnız o eşidir, əlbət, səsimi, Ağlayıb incəltdiyim xəlvət səsimi. Gündüzlər deyib, gülüb, danışdığım, Gecələr sıxıb örtdüyüm kövrək səsimi. * * * Belədir əzəldən də bu dünyanın işi, Atıb, tutub, saxlayacaq sona səni. Bir də gördün qocalmısan yük çiyində Aparıb qoyacaq öz əli ilə məzarə səni. * * * Düşünmə çox, olan olub keçəcək, Unudacaqlar cəmi bir ayda səni. Yeyəcəklər ehsanından doya-doya, Verəcəklər düz bir qarış torpağə səni. * * * Umma belə dövrandan vəfa, ay şair, Əhdə vəfa bu dövranə qalmayıb. Yıxılmaz viranə qalan yerdə qəm evin, Onsuz bu dünyada daha səfa qalmayıb.
TƏNHAYAM Özümü bir anda tənha görürəm, Deyəsən, ətrafım buza dönübdür. Mən onlarçün rəngarəng çiçək açarkən, Çiçəklər bir anda ləçək tökübdür. * * * İstəmirəm heç kəsin varın-dövlətin, Mənim öz varlığım özümə bəsdir. Göydə Allah durub, arxamda dağlar Çəkilməz sədd kimi ətrafa dərsdir. * * * Demirəm ay kimi ucayam uca, Allahdan ucası varmı ki, zalım?! Sən indi məni də görmürsən demək, Allahdır görənim, bilənim, zalım. * * * Yazıram şeirimi, qələmim möhkəm, Onlardır ruhuma dar anda məlhəm. A dünya, dayan bir az, doludur sinəm Könlümün quru sözü, sənə də bəsdir. 03.02.2022.
O zamanlar 10 yaşım olardı.Həyətimizin önündə dörd böyük şam ağacı var idi.Evimiz dağların ətəyində, insanlardan uzaq bir guşədə yerləşirdi… Həmin illər, yaşımın az olmasına baxmayaraq, gördüklərimi analiz edər, düşüncələrimin içində qərq olardım… Ən çox da onu düşünərdim, qonşumuz Fikriyyə xalanı… Deyilənlərə görə, onun heç düşünməyəcəyimiz qədər qarışıq, bir o qədər də acınacaqlı həyat hekayəsi olub.Fikriyyə xalanın həyat yoldaşı onu tərk edib, başqa bir ölkəyə getmişdi.Övladları isə ondan üz döndərmişdi… Çox fədakar qadın imiş, özü öz həyatını başqalarının uğrunda itiribmiş… Qonşuluğumuzdakı yaşlı adamlar danışırdı ki, Fikriyyə xala yay, qış bilməzmiş, bir yırtıq kürkü var imiş, heç onu çıxartmazmış. Hər gün həyətdə, bir daşın üstünə oturub, saatlarla göy üzünə gözünü dikib baxarmış… O zaman hələ tam dərk edə bilmirdim, sonradan öyrəndim ki, o böyük bir eşq ilə ailə həyatı qurmuşdu.Ətrafındakı insanlara, ən əsası da sevdiyi adama çox dəyər verər, lazım gəlsə onların uğrunda öz canını belə qurban verərmiş… Fikriyyə xala bizim şəhərdə dərc olunan qəzetin ən fəal yazarı idi.O, evi tərk edəndən sonra, anam evin çöl qapısındakı gül dibçəyinin altından bir dəstə məktub tapmışdı.Fikriyyə xalanın öz-özünə yazdığı məktublar… Həmin məktubların birində, Fikriyyə xalanın necə ürək yanğısı ilə məcburən yaşadığı qeyd olunmuşdu.Yazılmışdı ki, gecələri səhər saatlarına kimi onu tərk edən övladlarının, kiçik vaxtı böyük sevinc ilə geyindirdiyi paltarları qoxlayıb bağrına basır.Onu tərk edən, o çox sevdiyi insanı hələ də qəlbində bağışlaya bilmir.Axı, o bu qədər çətinliklərə rəğmən həmişə onun yanında olmuşdu.Arif dayı içki butulkalarının evin digər otağında içib bitirəndə, evdə olan son qəpik-quruşunu qumarda uduzanda, ona bir yox, min cür yalan danışanda, orda-burda başqalarının namusuna göz dikib, şorgözlük edəndə və hətta Fikriyyə xalaya dəfələrlə xəyanət edəndə belə, onu bir göz qırpımında, kiçik təbəssümlə bağışlamışdı.İndi isə bağışlaya bilməzdi… Əsla bağışlaya bilməzdi.Qəlbi möhkəm qırılmışdı.Sanki sevdiklərinin timsalında, bütün insanlardan küsmüşdü… Məktublarında, övladlarından zərrə qədər də gileylənmirdi.Sadəcə, onlar üçün darıxdığını yazırdı…Bəllidir ki, məktubları yazanda ağlamışdı.Yazılar ala-bula görünürdü, qələmin mürəkkəbi göz yaşına qarışmışdı… Tez-tez özünü günahlandırır, harda səhv etdiyini düşünürdü.Bəlkə də, həddindən artıq dəyər verməyin sonu belə imiş… Fikriyyə xala hamıdan xəbərsiz yaşadığı yeri tərk edəndə, evin qapısını açıq qoyub getmişdi.Bircə o yırtıq kürkünü götürmüşdü… Deyirlər, öz ata-baba yurduna, Naxçıvanın hansısa kəndinə gedibmiş.Son dəfə uşaqlığının keçdiyi evi görüb, kəndin heç kimin yaşamadığı, qayalıqların çox olduğu hissəsində, yalnız yırtıq kürkünü soyunub intihar etmişdi… Kəndin çobanı Fikriyyə xalanın cansız cəsədini, qayalıqların aşağısından tapmışdı… Bu xəbəri eşidəndə hamımız sarsılmışdıq… Axı, o bizim qərib və sirrli Fikriyyə xalamız idi… Onun cəsədi qohumlarına təhvil veriləndə, övladları da gəlmişdi.Hərəsi bir tərəfdə ağlaşma qurmuşdu.Guya ki, sağlığında Fikriyyə xalanı tək qoyan, özlərinə yaraşdırmayan onlar deyildi.Dəfn mərasiminə çoxlu qərənfillərlə gəlmişdilər.Onu sağlığında görmək istəməyən bütün qohumları, orda ahu-zar edirdi… Yas mərasimində üç cür yemək var idi.Aşı, dolması, doğası… Hərə bir tərəfdə bəh-bəhlə yeyirdi.Halbuki, Fikriyyə xala bu yeməklərdən ildən, aydan bir dəfə dadardı… Rəhmətlik…İndi qohumlarının belə halını görsəydi, yəqin ki, heç intihar barədə fikirləşib özünü məhv etməzdi… Üç gün, Qırx gün…Aylar və illər… Beləcə, Fikriyyə xala bəzi beyinlərdə unuduldu… Ondan xatirə olaraq isə bircə yırtıq kürkü qaldı… Həmin yırtıq kürk Fikriyyə xalanı tək qoymayan, canını isidən yeganə nəsnə idi.Fikriyyə xala da öz öz kürkünü tərk edərək ölümü seçmişdi…
Dəyər – elə bir şeydir ki, səni məhv də edə bilər, şaxə də qaldıra bilər.Bunların tən ortasını tapıb tarazlığı qorumaq lazım imiş.Bir azı sənə, digərləri sevdiklərinə… Vəfa- elə bir şeydir ki, hər insan nəfsinə sadiq qalıb pak qala bilməz. Eşq- elə bir şeydir ki, xəyanət əhli əsla aşiq sayıla bilməz. Xəyanət- elə bir şeydir ki, fikirdə başlayar, əməldə sona yetər.Davamı mütləq var… Vicdan- elə bir şeydir ki, ya yaradılışından səndə olacaq, ya da heç zərrəsi belə olmayacaq.O heç nə ilə satın alına bilməz! Doğmalıq- bütün xoş duyğuların toplusdur.O səni qovsa belə, ağlatsa belə əsla ondan gedə bilməzsən.Könül bir dəfə hansısa qəlbi özünə yaxın bildisə, artıq onu heç nə və ya heç kim ayıra bilməz… Ölüm- haqqdır.Tanrıdan gələn haqqdır…Bir gün hamımız ölümü dadacağıq… İntihar- hər insanın psixologiyası və düşüncə tərzinə görə formalaşan psixoloji addımdır.Bəziləri buna cəsarət deyir, bəziləri “Günah”…
Dar günündə vətənin, Qeyrətini çəkənimiz İrəlidə tank belində, Düşmənə od verənimiz.
Fəxrimizsən, baş tacımız Qürurumuz, and yerimiz. Qorxmaza dayaq olan, Şəhid Rəsulzadə Təbrizimiz.
Adın gəzir hər yerdə Qorxu bürüyüb yad eli də. Duruşuna bizləri də, Həsrət qoyan Təbrizimiz.
Geyinəcəkdin bəy paltarın, Süzəcəkdin öz toyunda. İndi bulud arxasından, Süzüb gedən Təbrizimiz.
Bayraq olduz, enmədiniz. Şəhid olduz gəlmədiniz Azan olduz dinmədiniz, Vətən deyib ötən Təbrizimiz.
Bəli… Barəsində danışacağımız igid Qax rayonunun Cəlayir kəndinin mərd oğlu Şəhid Rəsulzadə Təbriz Əfrayim oğludur… Hardan yazaq, nədən başlayaq bilmirik.Hər insanın özəlliyi onu xüsusi, fərqli edir.Təbriz də, həmin o “Fərqli”lərdən idi… Dildə yox ha, həmin özəlliyi əməli ilə sübut edənlərdən idi.Şübhəsiz ki, bunu bütün xalq gördü… Bu cümlələr, tamamilə, pafosdan uzaq şəkildə yazılır. Bəlkə də çoxunuza tanış gəlir bu ifadə- “Elə bil, şəhidlik üçün seçilib gəlmişdi dünyaya.” Əxlaqi keyfiyyətləri, müsbət aurası, savadlı, bilikli, cəsur, intellektual olmağı ilə bütün kollektivin rəğbətini qazanmışdı Təbriz… Hə…O da əvvəlcədən hiss etmişdi , şəhid olacağını.Hətta qardaşına yazdığı mesajların birində bayrağa bükülü tabutda gələcəyini söyləmişdi… Cənab baş leytenant Təbriz Rəsulzadə anasızlığı yaşamışdı.Onu daha yaxşı tanıyanlar qeyd edir ki, anasının yoxluğundan sonra şəhidimiz daha da özünə və vətəninə qapanmışdı.Sanki, anasızlığın ağrısını öz peşəsini sevməklə, silahını, torpağını qorumaqla yadırğamaq istəyirdi. Sərvi boylu, sevgi çələngi yarımçıq qalan, nakam taleli qardaşımız idi Təbriz… Cəlayir kəndinin girişində, Şəhid Qorxmaz Əlizadə ilə bir fotosu var, adam hər gördükcə qürurundan sığmır özünə.O bayraqların əhatəsində özləri də, özləri ilə fəxr edir, əminəm… Qardaşının balaca balası Fatiməni doyunca bağrına basmadan, hələ lap gözəl günlər görmədən özünü torpağa yetirdi Təbriz. İndi kiçik Fatimə əmisinin şəkilləri ilə bəzədilmiş stola yaxınlaşıb, Təbrizin üz cizgilərini yadda saxlamağa çalışır.Axı, onun əmisi Şəhiddir, qəhrəman şəhiddir… Rəsulzadəyə bir bacıdan daha artıq olan Məryəm xanım, şəhidimizin əzizi, Fatiməmizin anası Dünya xanım hələ də Təbriz kimi oğulun yoxluğunu qəbul edə bilmirlər… Təbrizin cəbhədəki cəsur davranışlarından çoxları danışır.Hətta sevinirlər ki, məhz Təbriz kimi igidlə ünsiyyətdə olublar, bir çörəyi paylaşıblar, eyni qabdan su içiblər… Bir Türkçülük aşiqi, vətən sevdalısı idi Təbriz.Bozqurd işarəsi onun ən sevimli simvolu idi… Müharibə zamanı, bir çoxları kimi arxa cəbhədə olduğunu desə də, ən ön sıralarda düşmənlə üz-üzə vuruşurdu el oğlumuz… Heç gözünü qırpmadan, canını düşünmədən odun, alovun içinə atılmışdı… Aramızdan tez getdi, amma hamımızdan şərəfli bir yol seçdi özünə… Gəlin, şəhidimizin həyat yoluna nəzər salaq… Təbriz, Qax rayon Cəlayir kənd tam orta məktəbinin 9-cu sinfini 2008-ci ildə bitirmiş, həmin il Cəmşid Naxçıvanski adına Azərbaycan Ali hərbi litseyinə daxil olmuşdur.2001-ci ildə həmin litseyi bitirmiş, Heydər Əliyev adına Azərbaycan Ali Hərbi məktəbinə daxil olmuşdur.2015-ci ildə isə hərbi məktəbi başa vurub, hərbi fəaliyyətinə başlamışdır. Azərbaycan ordusunun baş leytenantı olan Təbriz Rəsulzadə 2020-ci il, sentyabr ayının 27-də Vətən müharibəsi zamanı müxtəlif istiqamətdə gedən döyüşlərdə qəhrəmancasına şəhid olmuşdur…
Allah bütün şəhidlərimizə rəhmət etsin!
Unutma, unutdurma… Ömür karvanı tez keçir, amma yaxşı insanlar hər dövrdə anılır!
