…BACISINA SÖZ VERMİŞDİ, ŞUŞAYA APARACAQDI
Azərbaycan əsgəri 44 gün gecə-gündüz yağış-qar, şaxta-boran demədən mücadilə etdi. Elə vaxt oldu ki, torpaq üzərində yatdılar, yorğanları qar, yastıqları kötük oldu. Amma getdikləri haqq yolundan əsla geri dönməyi ağıllarına belə gətirmədilər. 44 günlük Vətən müharibəsində qəhrəmanlıq tarixi yazmış Vidadi Xəliov kimi.
Vidadi döyüşə yollananda sanki vidalaşırmış kimi son dəfə ailəsi ilə görüşdü. Körpə balalarını bağrına basıb duz kimi yaladı, uşaqlar da ondan ayrılmırdı heç. Elə bil sonuncu görüş olduğunu uşaqlar da anlamışdı.
-Ata, qardaşım və mən səni çox istəyirik və inanırıq ki, sağ-salamat bizim yanımıza dönəcəksən – gözləri yaşla dolan Zəhra sözünü tamamlamamış atasının boynuna sarıldı yenidən.
-Qızım, sən heç narahat olma, mən daim sizinləyəm. Əgər bir gün şəhid olaramsa, yenə də üzülməyin. Cismən sizi tərk etsəm də, ruhum daim sizinlə olacaq -deyir.
Vidadi son kərə anasına sarıldı, uşaqları əmanət eləyib xeyir-dua istədi. Ana doluxsundu, amma özünü toparlayıb: – Vətən sənə, sən də Allaha əmanət ol, oğul. Gözün arxada qalmasın, deyə bildi.
Gənc polkovnik amansız döyüşlərdə əsgərlərə sipər olmaqla yanaşı, daim onlardan öndə olur, kiminsə bir addım qabağa keçməsinə icazə vermirdi. Çünki o, bu vəzifəyə kreslo arxasından deyil, min bir əziyyət hesabına gəlmişdi. Əsgərlərə öz balası kimi baxır, lazım gələndə aldığı məvacibi onlar üçün xərcləyirdi.
Döyüş zamanı ardı-arası kəsilməyən güllələr şimşək kimi parıldayır, tankın-topun nərəsi isə sanki göylərin yaxasından tutub silkələyirdi elə bil. Amansız savaşda sıralar yavaş-yavaş seyrlsə də hər kəs irəli atılır, daha çox düşməni məhv etməyə çalışırdı. Tankın-topun qulaqbatırıcı gurultusu dağları lərzəyə gətirdiyi halda, gənc polkovnikin hayqırtısı hər kəsi ruhlandırırdı. “Yaralıları təhlükəsiz yerə çəkin, qalanlar da arxamca gəlsin! Hələ düşmənin neçə-neçə məhv ediləsi texnikası, səngəri var – deyib daha da irəli atılırdı Vidadi Xəlilov.
Artıq 13 gün idi ki, döyüşlər davam edirdi. Bu 13 gündə düşmənə od qoyan neçə-neçə cəngavər oğul şəhid olmuşdu. Atalar əbəs yerə deməyib ki: “Torpaq uğrunda ölən varsa vətəndir.” Bu torpağı öz qanları ilə suvaran şəhidlərin qisasını almaq isə döyüş meydanında düşmənə qan udduran əsgərlərin boynuna düşürdü. Onlar da ölümün gözünə dik baxaraq irəli atılır, düşmənin canlı qüvvəsini məhv edərək, ağır texnikaları ələ keçirirdilər.
Döyüş gündən-günə şiddətlənirdi.
Vidadi vaxt tapıb bacısına mesaj yazanda müharibənin 20-ci günü idi: “Bacı, əgər mən şəhid olsam bu mesajı paylaşarsan. Mənimlə bir ömür boyu fəxr edəcəksiniz. Əgər şəhid olsam, başınızı dik tutun. Anam, balalarım və həyat yoldaşım Nərmin sənə əmanətdir. İnşallah ki, şəhid olaram. Bilirsən ki, o zirvəyə ucalmaq mənim ən böyük arzumdur. Əgər salamat dönsəm, sizi Şuşaya aparacağam. İnşallah orada qurban kəsərik. Allah amanında qalın.”
Hörmətlə: qardaşın, polkovnik -leytenant Vidadi Xəlilov.
O, bu mesajı yazdıqdan sonra yenidən döyüşə girdi. Amansız döyüşdə bir neçə yaralımız və itkimiz olduğu halda, qarşı tərəf 100-dən artıq itki vermişdi. Hər tərəf düşmən cəsədi ilə dolu idi.
Vidadinin ən böyük arzusu Şuşanın azadlığını görmək, ən yüksək zirvəyə bayraq sancmaq idi. Axı həm də bacısına söz vermişdi. Söz vermişdi ki, onları Şuşaya aparacaq. Vidadi Şuşada İsa bulağından su içəcəyi zamanı gözləyirdi.
Neçə ananı oğulsuz, neçə uşağı atasız qoyan, neçə-neçə evin çırağını söndürən düşmən gülləsi Vidadini Laçın istiqamətində gedən döyüşlərdə qəfil yaxaladı, heç Şuşaya çatmağa imkan vermədi. Amma Vidadi al qanı ilə hərb tariximizin yeni bir səhifəsini yazmağı bacardı. Tarixləşdi, dastanlaşdı, heykəlləşdi, yaddaşlara hopdu .
Müəllif: Aysu TÜRKEL
YAZARLAR.AZ
===============================================
<<<<<<WWW.YAZARLAR.AZ və WWW.USTAC.AZ>>>>>>
Əlaqə: Tel: (+994) 70-390-39-93 E-mail: zauryazar@mail.ru