Yadımdadır, 1988-ci ildə ermənilər Şuşada Topxana meşəsini məhv edəndə 9-cu sinfində oxuyurdum. Bu hadisə insanlarımızda böyük hiddət doğurmuşdu. Camaat ayağa qalxıb meydanlara axışmışdı. Topxana hadisəsi o dövrdə Azərbaycanda  meydan hərəkatının başlanmasına,  ictimai-siyasi gərginliyin dərinləşməsinə səbəb olmuşdu. O vaxtlar biz məktəb yoldaşlarımızla dərsdən qaçıb, meydandakı mitinqlərə  baxmağa gedərdik. Sovet dövrünün uşaqları, yeniyetmələri üçün bu, yeni bir mənzərə idi. Maraq naminə qoşulduğumuz mitinqlərdə torpağa, Vətənə sevginin ifadəsini hiss edirdik, sanki insanlar da dəyişmişdilər, buradakı coşğunluq 7 noyabr, 1 may nümayişlərindəki coşğunluğa bənzəmirdi. O vaxtadək sadəcə adlarını eşitdiyim şairlərin bir çoxunu – Xəlil Rza Ulutürkü, Sabir Rüstəmxanlını meydanlarda tanıdım, sevdim, odlu-alovlu çıxışlarını, şeirlərini dinlədim. O şeirləri  dinlədikcə Vətən sevgisinin qəlbimdəki rüşeyimləri cücərməyə başladı, hər şeyə baxışım dəyişirdi. Topxanada kəsilən hər bir ağac üçün döyüşməyə hazır idim. Vətənə məhəbbət, düşmənə nifrət yan-yana gedirdi… Mən Şuşanı görməsəm də, qəlbimdə bir Şuşa abidəsi ucalırdı, uğrunda xalqın ayağa qalxdığı o yerləri görmək istəyi mitinqdən-mitinqə daha da dərinləşirdi…

1992-ci ildə Şuşa işğal olunanda mən  Azərbaycan Tibb Universitetinin 2-ci kursunda oxuyurdum. Torpaqlarımız parça-parça erməni qəsbkarları  tərəfindən işğal olunurdu. Təcrübə üçün getdiyimiz xəstəxanalar yaralılarla dolu idi. Həkimlər  əsgərlərin bədənlərində açılan güllə yaralarını yuyub tikirdilər. Ağrıkəsicilərin vurulmasına baxmayaraq, dözülməz ağrılardan zarıyan əsgərlər də var idi. Yaxına gəlirdik, əllərindən tutub təsəlli  verirdik. “Tezliklə sağalacaqsınız, biz sizinlə fəxr edirik, siz qəhrəmansınız”, deyirdik. Gülümsəməyə çalışırdılar. Bir anlıq ağrılarını unudurdular. O vaxtlar tez-tez işıqlar sönürdü. Həkimlərimiz ağır və gərgin vəziyyətdə gecəyə kimi işləyirdilər, qəhrəman, fədakar əsgərlərimiz üçün əllərindən gələni əsirgəmirdilər, peşə borclarını yerinə yetirməyə  çalışırdılar. Xəstəxanada həkim çatışmazlığı var idi. Biz tələbələr 1 saylı Kliniki Tibbi Mərkəzin (keçmiş Semaşko adına xəstəxana) cərrahlarına və tibb bacılarına əsgərlərin yaralarının yuyulub sarınmasında, iynələrin vurulmasında yaxından  köməklik göstərirdik. Evdən yemək, meyvə və şirniyyat gətirir, əllərimizlə əsgərləri  yedirirdik. Axşama kimi  şəfqətli tibb bacıları ilə bərabər, yaralı əsgərlərə tibbi yardımlar göstərir, qayğılarına qalırdıq. Dəfələrlə ET Hematologiya və Transfuziologiya İinstitutuna gedib, səhhətimizin pisləşməsindən qorxmadan əsgərlər  üçün qan verirdik. Bundan başqa əlimizdən bir şey gəlmirdi.

Ömrümün ən yaxşı çağları – məktəb və universitet illərim o gərgin dövrə, Birinci Qarabağ müharibəsinə təsadüf edib. O illərin xatirələri yaddaşımda çox ağır izlər qoyub. Biz torpaqlarımızın böyük bir hissəsini – Xankəndi, Şuşa, Ağdam, Xocalı, Xocavənd, Cəbrayıl, Laçın, Kəlbəcər, Füzuli, Qubadlı və Zəngilanı ard-arda beləcə itirdik. Yüz minlərlə azərbaycanlı yurd-yuvasından didərgin düşdü, evlərini-ocaqlarını tərk etməyə məcbur oldu. Hələ nə  qədər itkin düşənlərimiz, əsir götürülən, qətl edilən insanlarımız oldu.

Torpaq, Vətən nisgili ilə 28 il alovlandıq, yandıq. Bir çox qeyrətli oğullar kimi, Tibb Universitetində oxuyan qardaşımın qrup yoldaşı, əslən Şuşadan olan Asif 1992-ci ildə Şuşaya vuruşmağa, həm də yaralı əsgərlərə tibbi yardım göstərməyə getmişdi, amma sonradan itkin düşməsi xəbəri çıxdı. Aman Allah, anasına təsəlli vermək mümkün deyildi. “Balamın cəsədini verin, oxşayıb ağlayım”, -deyirdi… Bu dərdə necə dözmək olar? Hələ qonşum Fərhad… 18 yaşı vardı, boy-buxunlu, yaraşıqlı oğlan idi. Şuşada dostları ilə bərabər  mühasirəyə düşmüşdü. Ermənilər “Qarabağ ermənilərindir” deməsini tələb etmişdilər. O isə “Qarabağ bizimdir, Azərbaycanındır” deyib, düşmənə əyilməkdənsə, ölümü seçmişdi. Bu hadisənin şahidləri danışananda elə sarsılmışdım ki, indi də xatırlayanda göz yaşlarımı saxlaya bilmirəm.

Birinci və İkinci Qarabağ müharibəsində minlərlə əsgərimiz qəhrəmanlıq göstərdi, Vətən uğrunda canından keçdi. Hər birinin qanı tökülüb o torpaqlara. Hər birini göz yaşları ilə, eyni zamanda fəxrlə, qürurla xatırlayırıq bu gün. Allah şəhidlərimizə rəhmət eləsin. Qəbirləri nurla dolsun. Nə qədər əsgərimiz  müharibədə sağlamlığını itirdi, nə qədər gəlinlərimiz ərsiz, nə qədər qızlarımız  qardaşsız, atasız  qaldı… Lənət olsun düşmənimizə.

Vətən müharibəsində 3 min əsgər və zabitini şəhid verən Azərbaycan Ordusu 30 ilə yaxın işğal altında olan ərazilərimizi düşməndən geri aldı, Azərbaycan bayrağını Şuşaya sancdı. 

Şuşa Dağlıq Qarabağın döyünən ürəyidir. Möhtərəm Prezidentimizin dediyi kimi, Qarabağsız Azərbaycan, Şuşasız Qarabağ yoxdur. Hər bir vətəndaşımız, hər bir azərbaycanlı kimi mən də 30 ilə yaxındır bu günü səbirsizliklə gözləyirdim. Ərazimdə məskunlaşan köçkünlərə sahə həkimi kimi tez-tez baş çəkirdim, müayinə və müalicələri iə məşğul olurdum. Onları hər gedişimdə ruhlandırırdım. “Siz torpaqlarınıza qayıdacaqsınız, Prezidentimiz də çalışır siyasi yolla məsələni həll etsin, olmasa, hərb yolu ilə torpaqlarımız geri qaytarılacaq”, deyirdim. Allahdan dilək diləyir, heç vaxt ümidimi itirmirdim, dua edirdim.

44 günlük Vətən müharibəsi otuz illik həsrətimizə son qoydu. Müzəffər Ali Baş Komandanımız İlham Əliyevin başçılığı altında şanlı ordumuz, qəhrəman əsgər və zabitlərimiz torpaqlarımızı işğaldan azad etdilər. Sevincimizin həddi-hüdudu yox idi. Göz yaşlarımızı saxlaya bilmirdik. Torpaqlarımızı rahatca gedib ziyarət edə biləcəkdik. Şəhidlərimizin ruhu qarşısında utanmayacaqdıq. “Allahım, sənə sığınıram, sənə yalvarıram, torpaqlarımızı ziyarət etməyi, Şuşanı görməyimənə nəsib elə! Qarabağda şəhidlərimizin qanı bahasına işğaldan azad olmuş torpaqlarda onların əziz xatirəsi qarşısında baş əyməyi mənə də qismət elə. Müqəddəs Şuşamızı,  azad edilmiş torpaqlarımızı ziyarət etmək arzusunu ürəyimdə qoyma…” Dilimin əzbəri olmuşdu bu diləklər.

Vətən müharibəsi günlərində mən xəstəxanada pandemiya ilə mübarizə aparırdım. Ürəyim ön cəbhədə olsa da,  buranın da ön cəbhə olduğunu, insanlara burada lazım olduğumu anlayırdım.

Virusa yoluxmuş xəstələrimiz arasında döyüşçü əsgərlərimiz də var  idi. Onların sağlamlığı keşiyində durmağı ən ümdə borcum bilirdim. Hər gün ürəyimdə əsgərlərimizin sağ-salamat evlərinə  qayıtması üçün dua edirdim. Ruhdan düşmürdüm. Bura da bir cəbhədir, düşünürdüm. İnsanlara yardım etmək üçün cəbhənin önü, arxası olmaz. Cəbhə-cəbhədir. Və mən o cəbhənin  ən təhlükəli, görünməyən düşməni ilə vuruşurdum. Özümün yox, insanların sağlamlığını düşünürdüm. Sonacan virusla mübaizə aparacağıma, qalib gələcəyimə özümə söz vermişdim. Elə də oldu. İki ilə yaxın mübarizədə mən və həkim həmkarlarım virusa qalib gəldik. Yüzlərlə insanı sağaldıb evlərinə yola saldıq. Həkimlik, vətəndaşlıq, insanlıq borcumuzu yerinə yetirdik. Amma itkilərimiz də oldu. 40 nəfərə yaxın həkim yoldaşımızı virusla mübarizə zamanı itirdik. 

44 günlük Vətən müharibəsində isə cəbhədə 42 nəfər həkim şəhidlik zirvəsinə yüksəldi. Tibb işçilərindən yeganə xanım şəhid Arəstə Baxışova  feldşer idi və Qubadlı uğrunda gedən döyüşlərdə böyük şücaət göstərərək qəhrəmancasına həlak olub. Rasim Abdullayev, Adil Əfəndiyev, Anar Məmmədov və adlarını çəkmədiyim digər zabit həkimlərimiz Şuşa istiqamətində gedən döyüşlərdə 100 nəfərdən artıq ağır yaralı əsgər və zabitə yerindəcə tibbi yardım göstərib hərbçilərimizi döyüş bölgəsindən çıxararkən qəhrəmancasına həlak oldular. Vahimələnirəm və ermənilərə qarşı qəddarlaşıram. Unutmayaq, deyirəm. Heç vaxt erməni vəhşiliyini unutmayacağıq, düşünürəm və gələcəyə ümidlə baxıb özümü ələ alıram. Əlimə qələm alıb 2 il xəstəxanada çalışdığım dövrdə yaşadıqlarımı, gördüklərimi göz yaşları ilə qələmə alıram. Beləcə, “Ağ libaslı mələk” kitabı yaranır. Arzum Şuşaya getmək, orada kitab sərgisində nümayiş etdirməkdir.

İki gün əvvəl, Qurban bayramında Heydər Əliyev Fondundan gələn zəng məni çox sevindirdi. Arzum çin çıxdı.  Şuşaya gedirəm… Böyük Allahım məni eşitdi. Günorta saatlarında avtobusumuz Heydər Əliyev Mərkəzinin qarşısından  yola düşəcək. İyul ayının 14-15-də Şuşada Vaqif Poeziya Günlərində iştirak edəcəyik. Şəhidlərimizin qanı, canı bahasına alınan müqəddəs torpaqları ziyarət etmək mənə də qismət olacaq. Vaqifin məqbərəsini, Bülbülün ev-muzeyini  ziyarət edəcəyik, Natəvan bulağından, İsa bulağından su içəcəyik. Cıdır düzündə gəzib, Şuşadan yadigar olaraq gül-çiçək toplayacağıq, şəkil çəkdirəcəyik… Bütün bunlar məni sevindirsə də, ürəyimdə sevinc hissi olsa da, kədər də vardı qəlbimdə, tez-tez qəhərlənirdim. Uşaq kimi hər an ağlaya bilərdim. Gözümü uzanan yola diksəm də, şəhidlərimizin ruhu,  xəstəxanada çalışarkən əsgərlərimizin ağrıdan çəkdiyi əzabları, ah-naləsi, şəhid analarımızın göz yaşları gözümün qarşısından getmirdi. İtkin düşən əsgərlərimizi düşünürdüm. Asif gözümün önündən çəkilmirdi. Həkim kimi əsgərlərə yardım etməyə getmişdi. Gözlərimdən yaş axır. Bəs  Fərhadın ermənilər tərəfindən qolları, ayaqları vəhşicəsinə sındırılarkən  çıxardığı tükürpədici səsi, əsir düşən qız-gəlinlərimizin ah-naləsi qulaqlarımda eşidilməyəcək ki?
Bu gün biz işğaldan azad olmuş mübarək, müqəddəs torpağımıza -Şuşaya yol alırıq. Avtobus irəlilədikcə pəncərəsindən təbiətin gözəl mənzərələrini seyr edirik. Qəhrəman döyüşçülərimizin qanı bahasına alınan torpaqlara çatanda kövrəlirik. Füzulidən keçirik. Sevinirik, qürur duyuruq, şəhidlərimizə hər an rəhmət oxuyuruq. Yüksəkliyə qalxdıqca şair və yazıçı yoldaşlarımın səhhətində təzyiq problemləri yaranır. Tibbi yardımlar etdikcə, eşitdiyim ən xoş sözlər qəlbimi fərəhləndirir: “Həkim, sağ ol, əlin-qolun var olsun”. Həkimlik peşəm burada da karıma çatır. Sevimli şairimiz Firuzə xanım yoda qəza keçirir. Sabahkı çıxışa qədər ağrıkəsicilərlə ağrısını götürməyə çalışıram. “Bircə ağrımasın, çıxışdan imtina etməsin”, -ürəyimdə Allaha yalvarıram. Ağrılardan qovrulan sevimli şairimiz çıxışdan imtina etmək istəyir. Onun tribunaya tam ağrısız çıxacağına söz verirəm. Gülümsəyən gözlərimə baxır, inanmağa çalışır… Sağ olsun, Arifə xanım, sonacan Firuzə xanımın yanında oldu, qayğısına qaldı. 

Avtobusumuz dağların qoynuna doğru ilan kimi qıvrılan yolları aram-aram qalxır. Füzulini keçib, Zəfər yolu ilə  üzü yuxarıya – Şuşuya qalxırıq. Pəncərədən Şuşanın dağları, meşələri görünür. Nəhayət, dağın döşündə “Şuşa” sözü yazılan lövhə görünür.  Dağlara əl edib, gülümsəyərək,“Xoş gördük, Şuşa”, pıçıldayıram. Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin sədr müavini, dəyərli şairimiz Rəşad Məcid yolboyu bizə bələdçilik edir. Sol tərəfdəki uçurumun Daşaltı olduğunu söyləyir. Ətrafdakı dağıdılmış evlər, məktəblər, məscidlər. bulaqlar haqqında məlumat verir.
Avtobusumuz Şuşaya daxil olanda gurultulu alqış qopur. Qəlbimdə fərəh və qürur hissi keçirirəm. Bir neçə dəqiqədən sonra “Qarabağ” otelinin qarşısında dayanırq. Hər kəs doğma torpağa ayaq basmaq üçün səbirsizlənir.

Axşam düşüb, hava qaralıb. Yazıçı həmkarım Xatirə Fərəcli ilə bir otağa düşmüşük. Liftlə otelin 6-cı mərtəbəsinə, otağımıza qalxırıq. Qapını açıb otağa yerləşirik. Əşyalarımı yerləşdirib, eyvana çıxıram. Şuşanın xoş ətirli havasını ciyərlərimə çəkirəm. Uzaqdan görünən mənzərə – dağlar, meşələr gözəllik yaratsa da, yaxındakı mənzərə  ürək dağlayır. Bir dənə salamat ev yoxdur. Bütün tikili evlər, memarlıq abidələrimiz erməni vəhşiləri  tərəfindən uçurulub, dağıdılıb, tavansız, pəncərəsiz viranə qalıb. Otelin sol tərəfində 1874-cü ildə inşa olunmuş, ermənilər tərəfindən uçulub dağıdılmış Aşağı Gövhər ağa məscidi görünür. Hazırda təmir olunur. Ürəyim ağrıyır. Ermənilər mədəniyyət beşiyimiz olan Şuşamızı məhv ediblər. Burada necə dəhşətli döyüşlər getdiyini anlayıram və vahimələnirəm. Bu döyüşlərin yeganə şahidi indi tək qalmış Şuşa özüdür. 
Mən Şuşanı gözü yaşlı gördüm. Sanki  balalarını şəhid vermiş əli qoynunda,  saçları ağarmış dərdli-kədərli bir  ananı gördüm. Başını dik tut, ana. Biz səninləyik. Bir an mənə elə gəldi ki, Şuşa bizi yox, öz  qəhrəmanlarını, qaziləri, uğrunda ölən şəhid balalarını, şəhid analarını gözləyir. Onları bağrına basmaq, qarşılamaq istəyir. Mən Şuşanı gözləri kədərli və nisgilli gördüm. Quruculuq, bərpa işləri getsə belə, Şuşa hələ kədərlidir. Ürəyimdə “sağalacaqsan, Şuşa, hökmən  sağalacaqsan. Uğrunda ölən varsa, vətəndir, deyiblər. Uğrunda minlərlə əsgərimiz şəhid oldu. Sil göz yaşlarını, bütün gözlədiklərin ziyarətinə gələcək. Hökmən gələcək. Qucaq açıb bağrına basacaqsan. Hökmən, o xoş günləri görəcəksən, Şuşa”, deyirdim. Dərindən nəfəsimi dərib, başımı aşağı əyirəm, qəhərlənirəm. Ətraf mənzərə  ürək açan olmasa da, otelin gül-çiçəkli və sıx ağaclar arasında yerləşən  fəvvarəli həyəti yerə bərkidilən lampa işığında səhradakı oazis təsiri bağışlayır. Sanki burada heç müharibə olmayıb. 
Şam yeməyinin vaxtıdır. Aşağı düşürük. 

Hər kəs otelin qarşısındadır. Axşam yeməyindən sonra söhbət edir, gəzişir, şəkil çəkdirir, şəhər haqqında ilk təəssüratlarımıızı bölüşürük. 
Səhər “Qarabağ” otelinin qarşısındakı həyətdə Vaqif Poeziya Günlərinin ilk tədbiri – Qarabağ döyüşlərinə və zəfərimizə həsr olunmuş kitab sərgisi ilə başladı. Tədbiri açan Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin katibi İlqar Fəhmi iştirakçıları salamlayıb sözü AYB sədri, Xalq yazıçısı Anara verdi. Bir çox yazıçı və şairlər çıxış etdilər, əziz  Şuşa haqqında şeirlər səsləndirdilər. Gətirdiyim “Ağ libaslı mələk” adlı kitabım da digər kitablar kimi sərgidə nümayiş olundu. Mən pandemiya dövründə yazdığım kitabı Şuşa kitabxanasına hədiyyə etdim. Sonra yazıçı və şairlərlə birgə Molla Pənah Vaqifin məqbərəsinə yol aldıq. Daşlı-kəsəkli, qumlu yollarda hərəkət etmək çətin olsa da, Vətən eşqi hər şeyi üstələyirdi. Yolboyu gördüyümüz dağıdılmış, xarabaya çevrilmiş evlər  ürəyimizi ağrıdırdı. Düşmənə qarşı nifrətimiz daha da alovlanırdı. 

Bir neçə dəqiqədən sonra Vaqifin muzey-məqbərə kompleksinin önündə  yığışmışdıq. Tədbirdə Azərbaycan Prezidentinin köməkçisi Anar Ələkbərov, mədəniyyət naziri Anar Kərimov, Xalq artisti, Azərbaycanın Rusiyadakı səfiri Polad Bülbüloğlu və digər rəsmi şəxslər də iştirak edirdilər.
İlk söz döyüşçü şairlərə verildi. Tədbir iştirakçıları onları gurultulu alqışlarla qarşıladılar. Döyüş meydanında şücaət göstərmiş igidlərimiz söz meydanında da mahirdilər. Muğam sədaları altında söylənən şeirlər bizi duyğulandırır

, göz yaşları gözlərdən daşırdı. Balaca xanəndənin “Qarabağ şikəstəsi”  hamını ayağa qaldırdı. Hərbçi şairlərimizi ayaq üstə alqışladıq. Sonra Xalq yazıçısı Anar, Xalq yazıçısı Çingiz Abdullayev, Xalq şairi Vahid Əziz, şairlərdən Rəşad Məcid, İlqar Fəhmi, Səlim Babullaoğlu, Firuzə Məmmədli, Güləmail Murad, Xəyal Rza, Sayman Aruz və başqaları söz aldılar, Şuşaya həsr olunmuş şeirlərini səsləndirdilər. Firuzə xanımın kürsüyə qalxıb şeir söyləməsi məni çox sevindirdi. Axı söz vermişdim, ağrılarını az da olsa azaldacağımı, onun çıxış edəcəyini demişdim.

Vaqif Poeziya Günlərinə həsr olunmuş video-çarx bizi 40 il əvvələ – Vaqif Poeziya Günlərinin ilk tədbirinə apardı.
Tədbirin sonunda tanınmış yazıçı və şairlərlə əvvəlcə Vaqifin məqbərəsi  önündə, sonra məqbərəyə daxil olub şairin ruhuna dualar oxuyub,  məzarının önündə xatirə olaraq şəkil çəkdirdik. 

Yolumuz Cıdır düzünədir. Dağların qoynunda bəslənən, yamyaşıl sıx meşələri ilə, rəngarəng gül-çiçəyi, xarıbülbülü ilə adamı ovsunlayan, daşı, qayası ilə məftun edən və xoş ətirli havası ilə qəlbə məlhəm olan Cıdır düzü. Havası dərmandır. Nə qədər istəyirsən ciyərinə çək. Mən Cıdır düzünü sanki rəssamın fırçasından çıxan, möcüzəli, gözəl bir tabloya  bənzədirəm. Adam bu al-əlvan rəsmə baxdıqca doymur, elə hey  rəssam təbiətin əl işinə baxmaq istəyirsən. Yazıçı həmkarlarımla bir xeyli otların arasında gəzib, dolaşdıq. Gül-çiçək dərirdik. Cıdır düzündən doymaq mümkün deyil. Güllərin, çiçəklərin ətri indiyə qədər dərdiyim heç bir gül-çiçəyin qoxusuna bənzəmir.

Vaqif Poeziya Günləri münasibətilə Cıdır düzündə konsert təşkil olunub. Yerimizə əyləşirik. Respublikanın Əməkdar artisti, rejissor Nicat Kazımovun hazırladığı konsert-kompozisiya hər kəsin ürəyinə  sərinlik gətirir. Aktyorlarımız klassik şairlərimiz – Vaqif, Vidadi, Nizami, Xaqani, Füzuli, Nəsimi, Xətai, Məhsəti, Natəvanın simasında səhnəyə çıxırlar. Xitab edirlər, dərdləşirlər. Sanki hamısı eyni dövrdə, eyni məkanda yaşayıb. Dillərindən biri-birindən gözəl qoşma, qəzəllər səslənir. Xanəndələrin ifasında mahnılar, muğamlar, xüsusilə “Qarabağ şikəstəsi” dağların zirvəsinə kimi yayılır. Hər kəsin nə yaşadığını  gözlərindən görmək mümkündür. Alqış sədaları ilə bitən konsertin səs-sədası göylərə ucalır. Bu alqışlar istedadlı aktyorlara və aktrisalarımıza, eyni zamanda bu gözəl məkanı bizə bağışlayan, belə bir gözəl gecəni bizə yaşadanlara ünvanlanırdı. 
Tədbirin ikinci günü yenidən Vaqif məqbərəsinin önünə yığışırıq. “Nəfəs” layihəsi çərçivəsində  tanınmış şairlərin “Odlar yurdum Azərbaycan” mövzusunda şeirlərini dinləyirik. Muğam sədaları altında səsləndirilən şeirlər dünənki duyğuları bizə yenidən yaşadır. Böyük şairimiz Vaqifin ruhu da şad idi yəqin ki.

Vaxtımız məhdud olsa da, böyük sənətkar Bülbülün ev-muzeyinə baş çəkiməyi unutmuruq. Ev-muzeydə olan

qiymətli eksponatlar ermənilər tərəfindən talan olunmuş, ev dağıdılmışdı. Ev-muzey yenidən bərpa olunub. Ev-muzeydə və Bülbülün həyətdəki heykəli önündə xatirə şəkili çəkdirib, yolumuza davam edirik.

Gəldiyimiz maşına minib yolumuzu İsa bulağına salırıq. İsa bulağı və ətraf mənzərəsinin gözəlliyi qəlbimizə məlhəm olur. Əl-üzümüzü yuyub, bulağın büllur kimi şəffaf suyundan içirik. Dualar edirik. Şüşələrə doldurub şəfalı suyu özümüzlə yola götürürük. Bu arada şəkil çəkdirməyi də unutmuruq. Gəldiyimiz yolu geri qayıdırıq. 

Natəvan bulağına getməyə də vaxt tapırıq. Bu gözəl bulaq Xan qızı  Natəvanın evinin qarşısında inşa olunub. Əl-üzümüzü yuyub, mehmanxanaya qayıdırıq. Yolumuzun üstündə Üzeyir Hacıbəyovun, Bülbülün və Natəvanın heykəlləri qarşısında xatirə şəkilləri çəkdiririk.
Saat 16.00-da Bakıya yola düşürük. Yolboyu düşüncələrimdə Şuşanı  günü-gündən abadlaşan, gözəlləşən şəhər kimi canlandırmağa çalışırdım. Dağıdılmış məscidlər, tarixi abidələr   bərpa olunur, yollar çəkilir, xəstəxanalar tikilir. Şuşada fəaliyyət göstərən modul xəstəxanaya baş çəkmək arzusunda olsam da, vaxt məhdudluğundan oraya gedib çıxa bilmədim. İnşallah, modul xəstəxanaya işləməyə gəlmək ümidilə Şuşadan ayrılarkən “Görüşənədək, Şuşa”, deyirəm. Hökmən gələcəyəm, bu dəfə həkim kimi gələcəyəm. Hələ sağalmayan, qaysaq bağlamış yaralarına məlhəm çəkmək üçün gələcəyəm. Gözlə məni, Şuşa!

Bizi Facebookda izləyin>>>> Mənbə: 525.az (525-ci qəzet).

MÜƏLLİF: MƏLAHƏT HÜMMƏTQIZI

MƏLAHƏT HÜMMƏTQIZININ YAZILARI

PDF>>>ZAUR USTAC UŞAQ ŞEİRLƏRİ

PDF: >>>>> ZAUR USTAC “QƏLƏMDAR-2”

PDF>>> ZAUR USTAC “BB” KİTABI

>>>> ƏN ÇOX OXUNAN HEKAYƏ <<<<

ZAUR USTACIN SATIŞDA OLAN KİTABLARI

“YAZARLAR”  JURNALI PDF

YAZARLAR.AZ
===============================================

<<<<<< WWW.USTAC.AZ və  WWW.BİTİK.AZ >>>>>> 

Əlaqə:  Tel: (+994) 70-390-39-93     E-mail: zauryazar@mail.ru