Adi bir yay gecəsi.. çöldə yağış yağır, hərdənbir ildırım da çaxır, səs-küy salır aləmə göylərin gurultusu. Həyətdə qorxusundan hürən itimin, bir də yanımda yatan pişiyimin mırıltısı pozur gecənin sükutunu. Dinləyirəm, bu həzin simfoniyanı gilə-gilə, ruhum da, yavaş-yavaş gəlir dilə. Həmişəki kimi, bir kağız, bir qələm çəkir maqnit kimi məni özünə, masamın bir küncündən. İstəyirəm, ayrılıb bu karvanın köçündən xatırlayıb-xatırlamadığım hər şeyi unudam, yaddaşımı sıfırlayıb, silib atam… Körpə uşaq kimi düşüm ayaqyalın, qaçım o yana, bu yana, üstüm-başım islana-islana yuyum, təmizləyim ruhumu sabaha qədər…
…Yan otaqdan bir səs gəlir: -Dur, söndür o işığı, pul yazır axı yetər…
ŞƏHİD-ŞAİRİM (Şəhid Xəyyam Hüseynin kitabı haqqında) Bir kitab var qarşımda əlimə götürürəm ovcumun içinə qor salır, yerə qoyuram yeri yandırır , göyə qoyuram göyü alova bürüyür…Nə aça bilirəm, nə bükə bilirəm! Açsam, içindən çıxan ana naləsi, bacı fəryadı, ata ahı, həyata keçməmiş arzular, yarımçıq qalmış xəyallara davam gətirə bilməyəcəyimdən qorxuram, örtsəm günah edəcəyimdən!.. Çünki, bu müqqəddəs nəzm nümunələrini oxumamaq bir oxucu kimi ən böyük günah, bir qələm yoldaşı kimi ən böyük qəbahət, bir vətəndaş kimi ən böyük səhv olardı… Düşüncələrimdən yola çıxaraq, qəlbimin son təpərindən dayaq alıb yenidən kitabı əlimə götürürəm. Və diqqətlə incələməyə başlayıram… Nədir bu kitabı digərlərindən fərqləndirən cəhət? Gəlin birlikdə araşdıraq! Tərtibatına baxsaq çox da qalın olmayan, bəyazlığı ilə gözləri qamaşdıran 111 səhifə, 93 şeirdən ibarət nəfis şəkildə hazırlanan bir mətbəə nümunəsidir. Adı da “Qələm nümünəm” adlanır elə. Üst qabığında da elə bir qeyri adilik nəzərə çarpmır ilk baxışdan ta ki, kiçik nüansların fərqinə varanadək. Kitabın üzəri arxa fonda – iki rəngdən ibarət vətəni xatırladan illüstrasiya, öndən- əyninə hərbi geyim geyinmiş, əlində qələm, qarşısında dəftər olan bir oğlan şəklindən tərtib olunmuşdur. Müəllifin adı isə kitabın adından sonra, elə şəklin düz başındaca yerləşdirilmişdir. Keçdik əsas məsələyə…Kitab haqqındakı əsas, ilkin və dərin təəsüratlar isə bu adın və adın qarşısındakı təxəllüsü oxuduqdan sonra yaranmağa başlayıır insanda. Bilirsiniz ki, şifahi xalq nümunələrindən bu günədək yazarlar öz əsərlərində müxtəlif cür ayama, ləqəb və təxəllüslərdən istifadə ediblər və hələ də etməkdədirlər. Lakin, bu müəllifinin adının qarşısında yazılmış təxəllüs elə bir təxəllüsüdür ki, dünyaynın bütün titullarından, fəxri adlarından ən alisi, zirvələrindən ən ucası, məqamlardan isə ən müqəddəsidi: Şəhid Xəyyam Hüseyin… Bəli, bu kitabın digər kitablardan, müəllifin digər müəlliflərdən fərqi hamınıza məlum oldu artıq. Məhz məqalənin bu yerində onun yaradıcılığı ilə tanış olmayan hər kəsin ağlına ilk olaraq belə bir sual gəlir: kimdir Xəyyam və nədən yazıb? 25 yaşına yenicə qədəm qoyan bu gənc Göyçay rayonun Məlikkənd adlanan kəndində dünyaya göz açmışdır. Hələ kiçik yaşlarından Vətən sevdalısı kimi tanınan bu uşaq nəzmə olan marağı, şeir yazmağa olan həvəsi ilə həmişə öz yaşıdlarından sözün yaxşı mənasında fərqlənmiş və seçilmişdir. Özü boy atıb, böyüdükcə onunla birgə qəlbində yuva salan bu sevda, bu həvəs daha da böyüyür, ürəyindən gələn saf, təmiz duyğular qələmə sirayət etməyə başlayır zaman-zaman. Poeziyayla yanaşı, həmçinin bədii qiraətə də meylini salmış bu gənc, vaxtaşırı ifa etdiyi şeir nümunələrini sosial şəbəkələrdə paylaşmış və oxucuların, izləyicilərinin rəğbətini qazanmağı bacarmışdır. Ürəyimi görməmişəm, nə bilim, Bəlkə elə damar yeri ağrıyır. Bu dünyanın əyri daşı ağrımaz Bu dünyanın hamar yeri ağrıyır… Deyərək, poeziyaya ilk addımlarını atan Xəyyamın yaradıcılığını tematik baxımdan 3 yerə bölmək olar: lirik, sosial-ictimai və bir də Vətən- Qarabağ mövzulu şeirlər. Lirik nümunələrinə nəzər salsaq, ən ülvi, ən həssas duyğulardan bəhs etdiyi zamanlarda belə sanki, gənc adam əcəlinin bir addımlığında olduğunu əvvəlcədən duyub, hiss etmiş və sətir-sətir qələmə alıb, şeirə çevirmişdir: Demirəm gözündə sel olsun yaşın, Qırışsın üz-gözün, ağarsın başın. Ölsəm unutmasın məni yaddaşın Ağla mənim üçün ağla gözəlim! Dünyayla da çəkiləsi tamam ayrı haqq-hesabı, çək-çeviri varmış bu balaca oğlanın. Gəlişindən, gərdişindən heç sevmədi dünyanı sanki! Sanki, barışmadı, barışa bilmədi yalanın doğrunu, qaranın ağı, nahaqqın haqqı üstələdəyi fani həyatla. Elə-bil, göylərçün yaranmışdı o ta yardılışdan, yerlər üçün deyil!… Hər addım başında düşüb tələyə, Ya dilin kəsilər, ya gözün çıxar. Əzəldən belədi bu dünya onsuz, Mərdlərin evini namərdlər yıxar! Hər iki şeir parçasını o oxuduqda şairin söz aləminə yeni-yeni qədəm qoyduğunu, bu yolda təzə-təzə irəlilədiyini sezməmək mümkün deyil! Elə məhz bu nüansı nəzərə alaraq, Vətən, yurd mövzuları kimi dərin mövzulara müraciət edəcəyini təxmin etmək olmur! Halbuki bu mövzuda olan şeirlərinə kitabda tez-tez rast gəlinir və hətta məna cəhətdən digər mövzulu şeirlərini üstələyir desək yalan olmaz! Damarında qan qarışıq milli dəyərlər, vətən təssübü, torpaq sevgisi daşıyan qəhrəmanımız bir şeirində “Bağışla bizi, Şuşa!’” deyərək sanki el oğullarını mübarizəyə səsləyir, susaraq təslim olmamağa çağırırdı: Bəs, hanı bu elin nər oğulları, Babəki, Nəbisi, ər oğulları! Mübariz ruhuna tən oğulları?! Bağışla, ay Şuşa, bağışla bizi! Və beləliklə, bu şeirlə də Vətən qarşısında borcu və sınağı başlayır Xəyyamın. Yaşadığı torpağın önündə əfv diləyən igidimiz öz istəyilə Qarabağ uğrunda gedən 44 günlük müharibəyə qoşulur. Ön cəbhədə döyüşən gənc, qanlı-qadalı müharibənin ilk günlərində, döyüşlərin birində qəhrəmancasına şəhadət zirvəsinə yüksəlir! Yana-yana səsləndiyi Şuşanın əfvini, fəthini görmək də qismət olmur heç ona…Bir namərd gülləsinə tuş gəlir cavan yaşında. Arzusu-muradı gözündə, xəyalları ürəyində köçür bu dünyadan. Arxasınca gözüyaşlı Ana, qəlbi yaralı Ata, bir cüt küskün ürəkli bacı qoyub gedir. Və bir də qanını yerdə qoymayan, qisasını sonunadək almış Vətən!.. Nə yaxşı qəbirdə baş çəkdin mənə, Yolunda qalmışdı, gözüm neçə vaxt. De, Xəyyam, soyuqdu bürün kəfənə! Qoy isitsin səni bu qara torpaq! Onun igidlikləri, qəhrəmanlıqları haqqında yazmaqla bitməz məncə! Yaşadığı bu qısa ömründə qələm yoldaşı kimi, ölümündən sonra çap olunmuş kiçik kitablıya müharibə və poeziyanı bir araya gətirərək böyük bir dərs, əvəzsiz bir irs qoydu hər birimizə Xəyyam! Danışdığı, yazdığı sözlərin canı bahasına olsa belə arxasında durmağı, başladığımız mübarizənin sonuna qədər getməyi və sonu ölüm olsa belə qorxulara təslim olmamağı öyrətdi bizə! Bu gün övladlarımıza öyə-öyə danışıb bitirə bilmədiyimiz, adını qəhrəmanlıq nümunəsi, igidlik misalı kimi anıdığımız şairimizə bütün Azərbaycanın adından Tanrıdan rəhmət diləyirik! Və deyirik: Nə yaxşı ki, sən də keçdin bu dünyadan! Məkanın cənnət olsun, Şəhid-şairim!…
21 avqust 2022-ci il tarixində Bakı şəhəri, L.Tolstoy 156 ünvanında yerləşən “Misra” kitab təbliğatı evi möhtəşəm bir tədbirə evsahibliyi etdi. Beləki, Göyçayda yaşayıb yaradan həkim-şair Nuranə Rafailqızı onu sevənlərin əhatəsində uzun illərin və gərgin əməyin nəticəsi olan “Həkimlər depressiya deyir… ” adlı ilk kitabını təqdim etdi. Tədbirdə AYB, AJB, AMEA kimi mötəbər qurumların əməkdaşları ilə yanaşı səhiyyə işçiləri, müəllifin yaxınları və doğmaları iştirak edirdilər. “Mücrü” nəşriyyatında nəfis şəkildə çap olunmuş kitabın redaktoru şair-publisist Zaur Ustac, ön sözün müəllifi isə tənqiddçi-ədəbiyyatşünas alim, dəyərli professor Qurban Bayramovdur.
Xanım Turanə Şıxəliyevanın moderatorluğunda keçən tədbiri “Yazarlar” jurnalının baş redaktoru, şair-publisist Zaur Ustac Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin sədr müavini Rəşad Məcidin tədbir iştirakçılarına salamları ilə açdı və üzürlü səbəbdən tədbirdə iştirak edə bilməyən kitabın ön sözünün müəllifi professor Qurban Bayramovun xeyir-dualarını çatdıraraq “Bayram Bayramov” diplomunu həkim-şair Nuranə Rafailqızına təqdim etdi. Sonra söz AYB üzvü, tanınmış şair Kənan Hacıya verildi. Daha sonra AMEA-nın “Nizami Gəncəvi” adına ədəbiyyat instiutunun əməkdaşı, şair İbrahim Yusifoğlu kitab haqqında öz dərin təhlilini təqdim etdi. Tanınmış qiraətçilər Cəbrayıl Qənbər və Müşfiqə Baləddinqızının ifalarında tez-tez kitabdan səslənən nümunələrin bərabərində Turanə xanımın moderatorluğunda tədbir kitabdakı bölmələrə uyğun davam edərkən AJB –nin üzvü, “Yazarlar” jurnalının ictimayətlə əlaqələr üzrə menceri xanım Nəzakət Əhmədova-Kərimova müəllifə “İlin Fəxri Şairi” diplomunu təqdim etdi. Sonra ardıcıllıqla qələm adamlarından Yunis Qaraxanlı, Ələsgər Talıboğlu, Püstə Sahibqızı, rəssam Məlahət İsmayıl, həkimlərdən Günel Əliyeva və Göyçay Rayon Mərkəzi Kitabaxanasının əməkdaşı Şövgiyə Qarayeva çıxış etdilər. Sona qədər çay çüfrəsi arxasında, həzin musiqi sədalarına bürünmüş düşündürücü misraların yaratdığı sirli aləmində, dəyərli söz adamlarının bir-birindən maraqlı çıxışları təsiri altında davam edən tədbir əvvəlcədən nəzərdə tutulmuş vaxtada uğurla yekunlaşdı. Sonda “Həkimlər depressiya deyir… ” adlı ilk kitabının işıq üzü görməsi münasibəti ilə Nuranə Rafailqızına “Ziyadar” mükafatı təqdim olundu, kitablar imzalandı və xatirə şəkilləri çəkdirildi:
Belə gözəl bir tədbirin baş tutması münasibəti ilə müəllifi və təşkilatçıları təbrik edir, yeni-yeni yaradıcılıq uğurları arzulayırıq!
Bulud qoymur səni görüm, ay Allah!.. Əzab çəkir içimdəki dəli ruh, Biləmmirəm nə savabdı, nə günah. Aç göylərin qaş-qabağın biryolluq, Bulud qoymur səni görüm, ay Allah!… * * * Bulud qoymur səni görüm, ay Allah! Göylər kimi içimiz də qapqara. Ha yusaq da, ha sürtsək də xeyri yox, Hisi-pası çətin bir də ağara. Çətin yuyub təmizləyə bu yağış Ruhumuzun palçığını-kirini. Dünya özü yaranandan fırlanır Bizim kimi o da tapmır yerini. Nə yurdu var, nə heç kimin yuvası, Hamımızın içi bulud havası… * * * Hamımızın içi bulud havası, Yağış yağır, şişir dərdi-qəmimiz, Bilinməyir nə yönümüz-çəmimiz. Tapılmayır qapımızın açarı. Aç göylərin qaş-qabağın biryolluq, Bulud getsin ömrümüzdən, ay Tanrı! * * * Bulud getsin ömrümüzdən, ay Tanrı! Günəş gülsün, biz də gülək günəşə, Nazlı-nazlı baxıb, bircə baxışla Qərq eyləsin bizi oda-atəşə. Seyr eyləyək üfüqü, dan yerini, Dağ başında çəni, duman yerini, Qürub çağı qürubdan da zövq alaq, Aradabir dənizə də baş vuraq. Dalğalansın yanımızdan ləpələr, Könlümüzdən dolanır, daha nələr… Bircə bulud tutmasın göy üzünü. Aç göylərin qaş-qabağın biryolluq, Tanrı, bizdən gizlətmə gəl üzünü! Tanrı, bizdən gizlətmə gəl özünü! 16.04.2016.
Bu gün Nuranə Rafailqızıının “Həkimlər depressiya deyir…” adlı yeni şeirlər kitabı ”Mücrü” nəşriyyatında işıq üzü görüb. Bu barədə nəşriyyat məlumat yayıb.
Nuranə RAFAİLQIZI “Həkimlər depressiya deyir…” adlı yeni şeirlər kitabının işıq üzü görməsi münasibəti ilə “YAZARLAR” JURNALI tərəfindən yeni kitabların nəşrinə görə təqdim olunan “ZİYADAR” Mükafatı ilə təltif olunub. Diplomu doğrulama lingi >>>LAUREATLAR
YAZARLAR olaraq, Nuranə Rafailqızını təbrik edir, yeni-yeni yaradıcılıq uğurları arzulayırıq! Uğurlarınız bol olsun, Nuranə xanım!
Nuranə Rafailqızıının “Həkimlər depressiya deyir…” adlı yeni şeirlər kitabı çap hazırlanır. Kitab tezliklə”Mücrü” nəşriyyatında işıq üzü görəcək. Bu barədə nəşriyyat məlumat yayıb.
YAZARLAR olaraq, Nuranə Rafailqızını təbrik edir, yeni-yeni yaradıcılıq uğurları arzulayırıq! Uğurlarınız bol olsun, Nuranə xanım!
Öz yanına apar məni! Ey xəstə könlüm dərmanı, Dərdim var, bəs dərman hanı?! Tərk edəndə bu dünyanı, Əymə yolum sağa-sola düz, yanına apar məni! Ata, burda tənha qoyma, öz yanına apar məni! * * * Yağış yağar, çətirim sən, Çiçək qoxan ətirim sən, Hər bir misram, sətirim sən, Deyəcəyəm şirin-şirin söz, yanına apar məni! Ata, burda tənha qoyma, öz yanına apar məni! * * * Gözüm yolda, könlüm səsdə, Ruhum sıxılır qəfəsdə. Alovlanıb sinəm üstə, Dayanmadan yanar-sönər köz, yanına apar məni! Ata, burda tənha qoyma, öz yanına apar məni! * * * Gör, nə yazdı Fələk qarı?! Məlul qoydun dostu-yarı… Bu cavabsız sualları Bircə-bircə cavablandır çöz, yanına apar məni! Ata, burda tənha qoyma, öz yanına apar məni! * * * Saçlarıma saldın dəni, Yaşatdın dumanı-çəni. Boynubükük bənövşəni Qoyma qala kol dibində üz, yanına apar məni! Ata, burda tənha qoyma, öz yanına apar məni! * * * Həyat fani, ömür yalan, Ey canını candan alan! İlişib üzümdə qalan Öz əlimlə qapatdığım göz, yanına apar məni! Ata, burda tənha qoyma, öz yanına apar məni! * * * Sən qəbirdə yata-yata, Mənim üçün ömür xəta! Hey deyirdim: “Yaşa, Ata, Oğulların toy günündə süz, yanına apar məni! Ata, burda tənha qoyma, öz yanına apar məni! * * * Heç kim gəlmədi dalınca, Tanrı canını alınca… Əcəlimə az qalınca Əzrayılla gəl canıma döz, yanına apar məni! Ata, burda tənha qoyma, öz yanına apar məni!
Atam vay! Qandı gözü, əl vurmayın, toxunmayın ağrıyır, Nalə çəkib neçə-neçə könülləri dağlıyır, Taleyimdə xoş nə varsa, qapısını bağlıyır. Qaysaqlanmır, təpələnmir içimdəki yaram vay! Sənsiz haram ağrımayır, can ay Ata, haram vay! * * * Gözümüzdən axan qan-yaş ümmanların selidi, Əllərinə həsrət qalan, qızlarının telidi. Qorxmuram ki, ad qoyarlar deyərlər ki, dəlidi! Yoxsa gəlib bir ömürlük başdaşını saram, vay! Sənsiz haram ağrımayır, can ay Ata, haram vay! * * * Düz otuz beş il yaşadım, hər ötən gün rəngarəng, Həm arxamdın, dayağımdın, həm ömrümə bərbəzək! Evin uçsun mərdimazar, gələn gündən bizə dəng, Həyatıma bir rəng qatdı, başımdakı qaram, vay! Sənsiz haram ağrımayır, can ay Ata, haram vay! * * * Sən yoxsansa, mən də yoxam, bır quruca nəfəsəm, Arzuları ürəyində həbs olunan qəfəsəm, Susdurmayın, innən belə “Ata!” hayqıran səsəm! Çıxıb getdin, mənsə hələ bu dünyada varam, vay! Sənsiz haram ağrımayır, can ay Ata, haram vay! * * * Həyat hələ davam edir, gecə düşür, gün batır, Hamı girir, isitdiyin isti yataqda yatır. Bir ucuzca ölüm nədir, Tanrım, mənə tez çatdır! Yaşadığım hər bir anım mənə olsun haram, vay! Sənsiz haram ağrımayır, can ay Ata, haram vay! * * * Nə yerdəyəm, nə göydəyəm, nə evdəyəm, nə çöldə, Nə dağdayam, dərədəyəm, nə çaydayam, nə göldə! “Səbr elə! Dözümlü ol!”-demək asandı dildə, Tabutumda inildəyir şaqqalanmış param, vay! Sənsiz haram ağrımayır, can ay Ata, haram vay! * * * Sakit durma, Ulu Tanrım, dərgahından danış-din! Can alanda, can verəndə Atama nə çəkdirdin?! Bir kənarda susmuş idim, necə məni dindirdin, Dünya mənə dar gəlməyir, mən dünyaya daram, vay! Sənsiz haram ağrımayır, can ay Ata, haram vay!
Torpaq. Doğulandan gözəyirmiş, Soyuq, üzüqara torpaq. Biz pay verdik uddu səni Qara torpaq, qara torpaq! * * * Boş qalan yatağın-yerin Gah isinir, gah da sərin Sinəmizdə açdı dərin Yara torpaq, yara torpaq! * * * Gedən gedir, qalır qalan. Dünya fani, ömür yalan! Səni əlimizdən alan Qalsın, zəhirmara torpaq! * * * Daha keçmir günümüz xoş! Arxamız boş, önümüz boş. Bir şeir də gəl, ona qoş! Sığmır misralara torpaq… * * * Əcəl çatar, verməz aman Uşaq, körpə, qoca, cavan. Baxmaz yetişəndə zaman Payıza, bahara torpaq! * * * Nə dahisi, nə aqili, Nə alimi, nə cahili. Udur elə diri-diri Baxmır dövlət-vara torpaq! * * * Harayıma, nəfəsimə Bir yol səs verə səsimə. Sıxa məni də köksünə Tezlikilə sara torpaq!
Qalx oğlunun son zəngidi, ay Ata! Bağımızdan gül-çiçək dərəcəkdin, Öz əlinlə toplayıb, hörəcəkdin, Qohumlara qonaqlıq verəcəkdin… A bəxtəvər, əcəb çatdın murada! Qalx oğlunun son zəngidi, ay Ata! * * * Min həvəslə gözləmişdin bu günü, Ay ömrümün bəzəyi, toy-düyünü! Görəmmədin məzmununu, bəyini, Bəs nə deyim indi, qohuma yada? Qalx oğlunun son zəngidi, ay Ata! * * * Dağılıbdı dünyam xaraba, uçuq, Göz yaşlarım düzülüb muncuq-muncuq. Arzuların ürəyimdə tumurcuq, Diləklərin keçmədi ki, həyata. Qalx oğlunun son zəngidi, ay Ata! * * * Ata, səndin hər zaman gərəyimiz, Süfrəmizdə duzumuz, çörəyimiz. Axı necə açılsın ürəyimiz? Başımızda var bu boyda qan-qada. Qalx oğlunun son zəngidi, ay Ata! * * * Xoş nağıldın, heyif pis bitdi sonu. Anlamadıq taleyin bu oynunu. Qəbrin üstə gəlib büküb boynunu, Axı, niyə göz yumdun bu fəryada? Qalx oğlunun son zəngidi, ay Ata! * * * Böyütmüşdün onu əziyyət ilə, Neçə həvəs, xoş arzu, niyyət ilə. Şərəf ilə, şan ilə, şöhrət ilə, İndi bir bax, bu qırılan qanada! Qalx oğlunun son zəngidi, ay Ata! * * * Qolu qırıq aşıqların sazıyam, Tanrı, göndər Əzarayılı razıyam! Nuranəyəm Rafailin qızıyam! Qurban olum, üstümdəki bu ada! Qalx oğlunun son zəngidi,ay Ata!
Ölə bilmirəm! Gəldim öpəm başdaşını, Göydən düşən baş daşını. Gözümdəki göz yaşını, Silirəm…silə bilmirəm! * * * Sən nə çəkdin, necə çəkdin, Gündüz çəkdin, gecə çəkdin, Boşmu çəkdin, heçə çəkdin, Bilirəm…bilə bilmirəm! * * * Bu günümdə, dünümdəsən, Harayımda, ünümdəsən. Gözlərimin önündəsən Gülürəm…gülə bilmirəm! * * * Gör, nə yazdı Fələk qarı?! Gəl, məni də apar barı! Bir yol gəlir sənə sarı Gəlirəm…gələ bilmirəm! * * * Bu nədi, bu nə düyündü? Deyin mənə, kim öyündü?! Can verirəm, düz on gündü Ölürəm… ölə bilmirəm!
Ana, belə olurmuş ayrılıqlar… Atamdan sonra… Sübh açılar… işinə tək gedərsən, Yağış yağar, əsər külək gedərsən, Yavaş-yavaş bu dərdi çək, gedərsən. Ana, belə olurmuş ayrılıqlar! Ayrılıqdan betər dünyada nə var?! * * * Sübh açılar… günəş doğar mənə nə? Körpə olum bas, bağrına-sinənə, Atam alıb, öpüb-oxşasın yenə… Ana, belə olurmuş ayrılıqlar! Ayrılıqdan betər dünyada nə var?! * * * Günortalar… hazır olar yeməyin, Heç kim yeməz, boşa gedər əməyin. Dur, yığışdır! Daha yoxdu köməyin… Ana, belə olurmuş ayrılıqlar! Ayrılıqdan betər dünyada nə var?! * * * Günortalar… heç nəyə həvəsim yox, Can üstəyəm, verməyə nəfəsim yox, Dünya dolu sanki, heç bir kəsim yox! Ana, belə olurmuş ayrılıqlar! Ayrılıqdan betər dünyada nə var?! * * * Axşam olar… gün üfüqdə can verər, Səhər yenə onu bizə dan verər. Kim deyir ki, dərmanı zaman verər? Ana, belə olurmuş ayrılıqlar! Ayrılıqdan betər dünyada nə var?! * * * Axşam olar… ürəyim çox darıxar, Dərdə, sərə doymuşam tox, darıxar. Dünya uçsun Atam ki yox, darıxar! Ana, belə olurmuş ayrılıqlar! Ayrılıqdan betər dünyada nə var?!
