“Dənizdən günəşə gedən qız…”
Mavi geyimdə olan qız məktublarla birlikdə dənizə atıldı.
Saçları islanmış halda, əlləri taqətdən düşmüş, paltarı da çox islaq idi..
O, xoşbəxt görünürdü, lakin bir yandan qəmginlik biraz da olsa gözlərinə çökmüşdü.. Qayıtmaq istəsəydi də qayıda bilməzdi, çünki uzun bir yol qət etmişdi.Günəşə doğru addımlayırdı, hey gedirdi çata bilmirdi.. Dodaqlarının arasında bir məktub tutmuşdu gözümdən qaçmadı. Özü ilə birgə o qədər yol keçib gətirmişdi o məktubu..
Arabir dənizin ortasında dayanaraq, ətrafa nəzər yetirib yenidən davam edirdi.. Kədərli gözləri qarışmışdı dənizə.. Onun kədərini, dəniz də apara bilməzdi uzaqlara.. Onun tək çıxış yolu getmək idi. Hara gedəcəkdi? Uzsuz , bucaqsız dənizin ortasında yəqin ki, itib batacaqdı…
O, əslində çoxdan günəşə, göyüzünə, dənizə qovuşmuşdu. Sadəcə o məktubda, onun dənizlə bağlı xəyalları yazılmışdı. Onun ən böyük xəyalı, dənizə, günəşə, göyüzünə qarışmaq idi.. O, dənizin ortasında yorularaq, ucalmışdı göy üzünə. Məktubda itib yox olacaqdı, necə ki, özü arxada iz buraxmadığı kimi..
* * *
Yalnız başına, məzarlığa getmək heç də qorxulu deyildi əslində. Mən hər zaman yalnız getməkdən qorxurdum. Yuxularımda belə görüb, qorxudan ayılırdım. Ağacları, təbiəti demək olar çox fərqli idi. İnsan burada daha çox yaza bilərdi. Çünki burada, kimisi xoşbəxtlikdən, kimisidə arzularını gerçəkləşdirə bilmədən ölmüşdü. Burda səs yox idi, amma mən ölü insanların çığlıqlarını duya bilirdim. Bunu duymaq ürək istərdi. Yaşanmışlıqlar onları duymağa imkan verirdi. Şəkillərin hər biri mənim üzümə baxırdı sanki. Onlar mənə nəyisə başa salmaq istəyirdilər. Onların çoxusu sevgisizlikdən əziyyət çəkirdi. Hər birinin öz hekayəsi var idi. Cismən ölsələrdə, ruhları bir yerlərdə yaşayır. Sevdiklərini izlərkən, nifrətdən soyuğa dönmüş qəlbləri onları fəth etmişdi bir ömür ölməyə. Ruhları şad olmasa belə, göyüzünün ən gözəl yerlərinə ucalmışdılar.
Hər birinə dayanmadan şeir yazmaq istərdim. Lakin ağlamaq istəmirdim. Onun üçün yazmadan getdim oradan, göz yaşlarımı, beynimdə qalan yazılarımı götürdüm özümlə. Mənim də öldüyümü görsünlər istəmədim. Mən o məzarlıqda ruhumu dəfn etdim.
* * *
Gedirəm bu axşam… Dağları, çiçəkləri, yaşıllıqları, dənizi, ayı geridə qoyub gedirəm… Xoşbəxt günlərimi, şəkillərdə, yazılarımı kitablar da, sevdiklərimi nağıllarda, sevdiyimi şeirimin ən gözəl misrasında qoyub gedirəm. Üzümə toxunan küləyin rahatlığını, getdiyim yollar da qalan izləri, yalnız insanlar və maşınlar təmizləyəcək. Arxamda heç bir şey qoymadan gedirəm… Yaddaşımdan silinməyən, xatirələri də pəncərədən atıram… Mən bu gecə heç bilmirəm hara gedirəm.. Ayaqlarım hara aparacaq… Amma ayağımın getdiyi yerə ürəyim getməyəcək bilirəm.. Mən bu gecə, ayın gecəni işıqlandırması ilə birlikdə, əllərimlə üzümü örtərək gedirəm.. İndi ayın işığı belə, həyatıma rəng qata bilmir.. Mənim həyatımda bir şeylər əksikdi.. Əsil ayın işığı, üzümə toxunan əllər, ayaq addımlarımın arxasınca gələn xəyalı…
MÜƏLLİF: MİRVARİ
PDF>>>ZAUR USTAC UŞAQ ŞEİRLƏRİ
PDF: >>>>> ZAUR USTAC “QƏLƏMDAR-2”
PDF>>> ZAUR USTAC “BB” KİTABI
>>>> ƏN ÇOX OXUNAN HEKAYƏ <<<<
ZAUR USTACIN SATIŞDA OLAN KİTABLARI
YAZARLAR.AZ
===============================================
<<<<<< WWW.USTAC.AZ və WWW.BİTİK.AZ >>>>>>
Əlaqə: Tel: (+994) 70-390-39-93 E-mail: zauryazar@mail.ru
