Etiket arxivi: ŞƏFAQƏT CAVANŞİR

Şəfaqət Cavanşir – Doğuluş

Şəfaqət Cavanşirin povesti burada >>>

DOĞULUŞ
Onsuz keçən üç ayda müalicə almaq üçün xəstəxanaya getdiyim yollarda, ara küçələrdə, ixtiyarsız svetoforun işığında surətini yavaşladan maşınların içində də gözüm onu axtarırdı. Mənim kimi həyat təcrübəsi olan qoca sonuncu görüşü necə hiss edib duyuq düşməmişdi, hələ də başa düşə bilmirəm. Ömrümün insan çoxluğundan səs-küylü, zıppıltılı illərini geridə qoyub, məni yavaş-yavaş ölümə aparan xəstəliyimin surətini zəiflətməyə çalışıram. Daha doğrusu, mənim təbirimlə desək, olmayan enerjimlə həyat eşqimi qaytarmağı məhz onu görmək üçün qarşıma məqsəd qoymuşdum. Boynuma düşən bütün missiyaları yerinə yetirmişdim. O qız mənim sonuncu missiyam, məsuliyyətimiydi. Yarımçıq qoya bilməzdim.
Üç ayda mən də ximya almalı oldum. Nəfəs almaqda çətinlik çəkdim, halsızlıq, iştahsızlıq, bir tərəfdən də əsəb doğmalarımı acılamağıma səbəb olurdu. Düzdür, məni başa düşürdülər, loru dildə desək, sözün yaxşı mənasında məni yola verirdilər, lakin ağrılarım şiddətlənəndə gözüm onları da görmək istəmirdi. Xəstəxanaya gedəndə ximya alan gənclərin arasında onu gəzirdim, yoxuydu.
Ondan fərqli olaraq xərçəng canımda gümrah, cəngavər oğlanıydı. Mən onun yanında siqaret çəkməkdən parıltısını itirib ucları saralmış bığlı qoca kişiydim. Deyəsən bir az buna görə xəcalət çəkirdim. Nəvəmin telefonunda you tube da baxanda bilmişəm ki, avropada mənim taylarım hələ də subaydı, ya da ən yaxşı halda qucaqlarına nəvə yerinə körpələrini götürürlər. Necə deyərlər, hər kəsin taleyi coğrafiyasına görə yazılır. Xərçəngin daha çox Qafqazda yayılması alın yazısı ola bilməzdi.
Zəhrimar xəstəlik məndə həyata qarşı soyuqqanlğımı da cilalayıb, hisslərimi ipi nazik sap formasına salmışdı. İndi dörd divarın arasında oturmuşam, kreslonu qəsdən pəncərənin qabağına qoydurmuşam ki, arada onu görmək ümidiylə pəncərədən baxa bilim. Hələ də özümü söyürəm; – Ay köpəkoğlu, qızın nömrəsini niyə götürmədin? Ay qoca köpək, cəhənnəm hansı küçədə yaşadığını soruşaydın da.
Sonra özüm-özümə cavab verirəm.
– Tutaq ki hansı küçədə yaşadığını soruşdun. Neyniyəcəkdin? Küçənin başından tutmuş ayağına qədər düzülmüş binalara girib qapıları bir-bir döyəcəksən? Ya əlinə mikrofon alıb; – “ay balıqlarımı dənizə atan qız, hansı evdəsən çıx, qonağın var” deyəcəksən?
Əvvəl qəzetlər vardı, kim evlənmək istəyirdi, ya da tənhalığından boğaza yığılanda haqqında qısa məlumat yazıb qəzetə göndərərdi ki, bəlkə taleyi üzünə güldü, alma yarısını tapa bildi. Əvvəl elə şeylərə pis baxardım. İndi çox güman həssaslığımdandır, heç nəyə pis baxmıram. Adam gərək keçən hər gününü də adam kimi yaşaya…
Adam cavanlığında əks cinslə burun-buruna gələndə ürəyinin döyüntüsünü qabarıb-enən sinəsindən başa düşür, amma qocalıqda köksündə döyünən ürəyi sinən biruzə verməsə də əməlli-başlı eşidirsən. Sağlam ürəyim indi bütün orqanlarımdan güclüdür. Həkim evdəkilərlə birlikdə məni aldada bilər, istəmir həyat eşqim ölsün. Ölümün vaxtını biləndə keçən günlərin qədrini bilmədiyin üçün it peşmançılığını yaşayırsan, üzünə gələn günləri isə ləzzətlə, asta-asta zövq alıb yaşamaq istəyirsən. Mənim həkim dilindən çıxan cəmi-cümlətani üç ay ömrüm qalmışdı. Bir az gecikməyim, bir az da ximyanın tökəcəyi saçlarımın ortaya çıxardacaq daz başı özümə yaraşdırmadığımdan, müalicəyə gec başlamışdım. Övladlarım da yaxşı bilirlər, mənə görə indiyə qədər qazandıqlarını havayı xərcləyirlər. Samirə haqlıydı, indiyə qədər bu zəhrimara qalib gələn olmamışdı. Rəhmətlik nənəmin bir sözü vardı, insan hara qaçırsa qaçsın, axırda öz taleyinə qayıdır, fərqli də olsa həmin taleyi yaşayır. Bütün talelər fərqlidir. Lap yemək kimi. Fərqli hansı yeməyi yeyirsən ye, fərqli hansı dadı damağında hiss eləmək istəyirsən istə, nəticədə sən yenə də yeməkdə duz axtarırsan. Deyəsən, o qız mənim topal həyatımın duzuydu. Heç nə yox, bircə dəfə ömrümün sonuna bircə gün də qalmış onu görmək istəyirəm.
Yatmış sarsaq beynimə təpər vermək lazımdır. Axı mən ölməmişəm, onu diri saxlamaq lazımdır.
İndi evdə məndən başqa nə adam var, nə də başqa varlıqlar. Gözlərimi yumub düşünürəm. Qəfildən indiyə qədər ağlıma gəlmədiyi üçün başıma bir-iki dəfə yüngülcə döyəclədim.
– Gicbəsər, axmaq. O qızın ünvanını tapmağa nə var axı. Kül sənin başına.
Ximya şüşəsi boynumdan asılıb, halsızlığımı yüngülcə hiss edirəm, açığı, o hayda da deyildim. Bacardığım qədər cəld geyinməyə çalışırdım, ancaq kənardan baxanda paltarlarımı asta geyinirdim. Paltarımı geyinənə qədər yoruldum. Mətəəl qalmışdım, müharibədə düşmən gülləsindən qorunmaq üçün gah yerə uzanıb, bir balaca sakitlik olan kimi pişik cəldliyiylə bir iki addım qaçıb təzədən yerdə sürünə-sürünə qorunmağa çalışan gənc adamın qocalığı beləmi yorucu olurmuş? Gəncliyimə də heyfim gəlirdi. Evlənənə qədər təcrübəli qadın tərəfindən də dodağımız öpüş nədi bilməmişdi.
Evimlə arasındakı məsafə beş dəqiqəlik olan dayanacağa ağır addımlarla iyirmi dəqiqədən çox keçərdi gəldim. Yoldan keçən taksilərdən birinə əl eləyib, xəstəxanaya tez çatdım. Həkimimlə hal-xoşdan sonra guya öz aləmində məni uşaq kimi danladı.
– Siz niyə tək gəlmisiz axı? Axı, yanınızda mütləq adam olmalıdır.
– Mən evdəkiləri yanımdan qovan adamam, adamı neynirəm? Bura gəlməkdə məqsədim başqadır. Sizin yanınıza ilk dəfə gələndə bir qız varıydı. Samirə xanım.
– Hə, təxminən yadımdadır.
– Təxminən deyəndə ki, xəstəniz olub axı?!
– Sizdən əvvəl ximya almağa gəlib. İki aydan sonra yenə gələcək.
Ağlımdan keçən sualı verməyə qorxurdum, yenə də soruşdum.
– Mənim ömrümü başa düşdük. Onun yaşamaq şansı var?
– Elə danışdız, elə bil ömrünüzə bir-iki həftə qalıb.
– İki həftədən çoxdu. Üç-dörd ay desək kifayətdi.
Həkim də, mən də güldük.
– Bunu sizə kim deyib? Allah qoysa çox yaşayacaqsız.
– Məni aldatmaq lazım deyil, həkim. Yaşadığımı yaşayıb, gördüyümü görmüşəm. O qızın yaşamaq şansı var?
– Vaxtı vaxtında müalicəsini eləsə niyə yaşamır?
– Harda qalır? – həkimlərlə uzun-uzadı danışmağa hövsələm çatmayıb. Mətləbə birbaşa keçmək istədim.
– Niyə soruşursuz? – axtarışım həkimə də maraqlı gəldi.
– O qızla bizim xeyli söhbətimiz olub. Ruhdan düşmüşdü, istədim düşməsin də. Onu görüb başa salmaq istəyirəm ki, o zəhərdən məndə də var, amma bax, mən qoca yaşımda yaşamaq üçün əlləşirəm.
– Maşallah dayı, sizin haranız qocadır. Birazdan saçınız, qaşınız da yerinə gələcək, əvvəlkindən də cavan görünəcəksiz.
– Doxtur, mən bura özümü aldatmağa gəlməmişəm. Mənə qızın yerini deyin bəsimdir.
– Deyəsən Nizami tərəfdə qalır. Onu tibb bacısı yaxşı bilər. Əvvəl qonşu olublar.
– Maraqlana bilərsiz?
Həkim otaqdan çıxa-çıxa: – Elə əlimdə işim var. Aynur xanım palatada xəstəyə sistem köçürür. Siz gözləyin, görsəm, soruşacam.
Həkim qapını örtəndə gözümü yumub dərindən nəfəs almağa çalışdım. Dərindən nəfəs alanda sinəm ağrıyardı. Arada öz-özümə deyirəm, ay Allah, insan nəyə lazımdır? Doğul, oxu, işlə, evlən, sonra isə öl, kitabın bağlansın. Bunun üçün gəlmişik dünyaya? Arada pəncərədən çölə baxıram. Daha doğrusu, çöl-bayırı keçmişimin yerinə qoyuram. Səhvsiz həyatım olub. Deyəsən stabil həyatıma ara-bərədə həyəcan qatmadığıma görə peşman oluram. Qadın dostum da olmadı ki, kənar qadınların da ruhundan xəbərim olsun. Mən ancaq evdar qadınların ruhunu tanıyıb, iş-gücündən xəbər almışam. Anamın, arvadımın simasında bütün qadınları onlar kimi tanımışam.
Samirə fərqliydi, o indi uşaq kimi bir şeydi. Ümidini qaytara bilsəm, bəlkə də gələcəkdə tamam fərqli qadın ola bilər.
Həkim gələnə qədər özümü də diri saxlamaq üçün yaxşı şeylər haqqında düşünürdüm.
– Dayı, qız Nizami metrosu tərəfdə qalır.
– Küçənin adı?
– Əli Bəy Hüseynzadə küçəsi tərəfdə. Aynur xanım heç özü də evlərini dəqiq bilmir.
– Bəs necə qonşu olublar ki, tanımır?
– Day orasını bilmirəm.
– Yaxşı, bunu da bilmək böyük işdi.
Mənim üçün isanlarla rahat ünsiyyət qurmaq heç vaxt problem olmayım. Qarşımdakı kim olsa həmişə sözümü ərkyana deyən özüm olmuşam. Sözümün gücünə bələdiydim. Amma altmış yaşımdan sonra başa düşdüm ki, sözümün gücü bircə Samirəyə çatmadı. Bəlkə də çatıb. Onunla söhbətimiz ona təsir edib ki, ximya qəbul eləməyə razı olub. Həkimlə sağollaşıb ağır addımlarla xəstəxanadan küçəyə çıxdım. Əynində kişi geyimi olan ortayaşlı qadın mənə yaxınlaşdı. Görünüşcə qadınıydı, amma hərəkəti, davranışı kişi kimiydi. Dedikləri məşhur “kişi kimi qadın” deyəsən qarşımdakı xanıma aidiydi. Yenə də qadındakı incəliyi heç nəyə dəyişən deyiləm.
– Dayı, hara lazımdır aparım.
– Sürücüsən?
– Hə dayı. Hara getmək istəyirsən, aparım səni?
Ordaca diqqətlə ona baxdım. Elə onu süzməyimi ona da hiss elətdirdim. Əsəbləşdi, ancaq o qədər də biruzə vermədi.
– Siz niyə mənə elə baxırsız? Nədi? Qadın taksi sürə bilməz?
– Sənin başqa zakazın yoxdu ki?
– Necə yəni?
– Yəni deyirəm ki, zənglə kənardan müştərin yoxdu ki?
– Həə, yo e dayı, narahat olma. Səni hara desən apara bilərəm.
– Əla- deyib ehmalca maşının arxa oturacağında oturdum, küçənin adını ona dedim, sonra ərkyana:
– Bacı qızı, axşama qədər mənləsən. Haqqın nədi verəcəm. Axırda da məni evimə aparacaqsan.
– Baş üstə, dayı. Ayağın hara, başımda ora.
İkimiz də sonuncu cümləsinə gülüşdük.
Nizami metrosuna yaxın maşını saxladı. Qadın sürücümün maşını da köhnə kişiləri yad edən QAZ 24-dü. Qadın maşından düşüb başqa taksiyə yaxınlaşdı, sonra qayıdıb maşına oturdu.
– Dayı, dediyin küçə Kubinkanın içindədir. Ora getməliyik – deyib maşını xodladı.
– Maşını neçiyə almısan?
– Bizim ceyranı deyirsən? Almamışam, atamdan qalıb. Nə dədəmi yarıyolda qoyub, nə də məni. Dədəmdən əvvəl bir rusun olub, rusdan da əvvəl bir qadın sürüb. Axırda da mənə qismət oldu.
– Hmm, deməli, əşyalar da öz taleyinə qayıdır.
– Necə?
– Sən mənə fikir vermə. Öz-özümə danışıram. Deyilən küçəyə çatdıq. Samirəyə qarşı o qədər həssasam ki, mənə mikrafon verən olsaydı, səsim batana qədər bağırardım. Maşından düşüb, marketin qabağınca səkidən sürücü qadının köməkliyiylə keçdim. Maşını yol kənarında saxlamışdıq. Samirəylə danışanda mənə təzə tikilən binalarda qaldığını demişdi. Hüseynzadə küçəsində gördüyüm yeganə hündür bina marketin üstündəki binaydı.
Sürücü – Dayı, biz indi qızı axtarırıq? soruşdu.
Yolda Samirə haqqında danışmışdım. Nədənsə sürücü qadınla zarafatlaşmaq istədim, o halda deyildim. Üstümdəki ximya şüşəsini işarə elədim.
– Ruh əkizimi axtarıram. Onu tapa bilsəm, elə bilirəm rahat ölə bilərəm.
– Allah eləməsin. Müalicə alırsız, niyə öləsiz axı?
Maşından düşdük, binaya yaxınlaşdıq. Sürücü xanım qolumdan tutmuşdu.
– İstəyirsən, binalara girək, bir-bir qapını özüm döyüm. Vallah, belə sizdə hal qalmaz.
– Yox, qız səni tanımır.
– Nə bilirsən axı burda yaşayır?
– Eybi yox, sabah da gələrəm.
– Sabah mən də gələcəm sənlə. Haqqım nədirsə, verərsən, lap istəsən dünyanın o başına da gedərik
Gülümsədim, heç nə deyə də bilmədim. Binanın içinə təzəcə girmişdik ki, arxadan hündür, yaraşıqlı bir kişi bizə yaxınlaşdı.
– Salam əleyküm.
Başımla salamını aldım. Boynumdan asdığım ximya şüşəsinə baxdı.
– Ağsaqqal, kiməsə qonaq gəlmisiz? – sözün əsl mənasında nəzakətli tərzdə soruşdu.
– Bala, mən Samirə adında bir qızı axtarıram. Bilirəm ki, buralarda təzə tikilmiş binaların birində qalır.
Cavabım adamı təəccübləndirdi.
– Bu binadır?
– Bilmirəm. Eləcə axtarıram.
– Bəlkə bu bina deyil? Burda o qədər təzə bina tikilib ki. Siz desəydiniz nə üçün axtarırsınız, mən də maraqlanardım.
Sürücü mənim yerimə o cavab verdi.
– Xərçəngdi qız. Ona görə axtarırıq. Siz bizə kömək edə bilərsiz? Bir dəqiqə ey, siz bu binada işləyirsiz?
– Yaxınlaşmışamsa, deməli, axranasıyam.
– Axranasınızsa, deməli, bilərsiz də bu binanın xərçəng olan sakini var, ya yox.
– Düzdür, neçə ildir bura işləyirəm. Amma sizin üçün soraqlayaram. Qızın adı nəydi?
– Samirə.
– Siz bir yerdə oturun, maraqlanıb gəlirəm.
Axran bizim üçün binaya girəndə biz maşına tərəf qayıtdıq. Hava həm istiydi, həm də çox pis yoruldum. Elə bil enerjim qalmamışdı.
Mən maşında oturmalı oldum, sürücü maşını binaya yaxın kölgəlik bir yerdə saxlamışdı. Nəzarətçi on beş dəqiqə qayıdanacan, sürücü mənə içmək üçün su almışdı. Naharımı eləməliydim. Evdə xəstəliyimlə bağlı yeməyimi xüsusi hazırlayırdılar. Bəzən fikirləşirdim ki, əslində, bizdəki xəstəliyi sağaltmaq, ləkələnmiş güzgünü silib tərtəmiz eləməkdən asandır. Hamamdakı güzgümüzün üstündəki ləkəni gəlin hər gün təmizləyir, apara bilmir. Adam adamla prinsip apardığı kimi, bizim gəlində məhz o güzgüyə gücünü göstərir ki, görən o, güclüdür, yoxsa güzgü. Dərmanlarımı da atmamışam. Evdə elə məni danlayan birinci gəlin olacaq. Binanın nəzarətçisi bina qapısından göründü. Bizə baxa-baxa yaxınlaşdı.
– Ağsaqqal, bizdə Samirə adında sakin olub. Ata-anası Rasiyada qalırdı, tək yaşayırdı. Üç aydan çoxdu yoxdu, harda olduğunu da bilmirəm. Siz deyənə qədər heç xərçəng olduğunu da bilmirdim.
– Aydındır. Evlərini satıblar?
– Yox, satılsaydı, birinci mən bilərdim. Mən biləni başqa yerdə də evləri var.
– Hansı tərəfdədir? Xahiş edirəm, bilirsənsə, mənə de. Hörmətini də edərəm.
– Nə hörməti, ağsaqqal. Mənə ayıb olar ki. Baxıram ki, nurani dayısan. Nömrəsi də yoxdu ki, verəm. Mən heç qıza fikir verməmişəm. Ata-anasını tanıyıram.
Ümidimi itirdim, bilmədim nə deyim. Sağollaşıb, sürücüyə məni evə gətirməsini xahiş elədim.
Allah bizi qarşılaşdırmışdı. Allah məni onun yaşadığı binaya aparmışdı, amma yenə həyat yollarımız kəsişmədi. Əslində, çox real insanam, ancaq möcüzələrə də inanırdım. Mənim üçün möcüzələr ümidimi diri saxlayan dərmandır.
Ximya məni elə hala salmışdı ki, adam kimi normal gəzintiyə çıxa da bilmirdim. Gözümü yummuşdum və yuxuda dənizdə çoxlu balıq tuturdum. Görürdüm ki, dənizin kənarında oturmuşam, balıqları bir-bir tutub ağ vedrəyə atıram. Üstəlik, ximya şüşəsidə boynumdan asılmamışdı. Tutduğum balıqlar balaca balıq da deyil ha. Kimin əlinə düşsə, ağzının suyunu dəsmalla silə-silə silər, sonra o balıqları qızardıb yeyərdi.
Vedrəyə nə qədər balıq tutub atdığımı saymamışdım. Bu zaman gənc bir oğlan yanıma gəlib vedrəni götürdü, sonra balıqları dənizə atıb kənarda dayanıb başını aşağı saldı.
– Ay oğlan, başın xarabdı, ya adamı qana salmaq üçün gəlmisən? Balıqları niyə atdın?
– Ona görə ki istəyirəm yaşasınlar.
O idi, səsindən tanımışdım. Oğlan paltarı geyinmişdi, səsi isə Samirənin səsiydi. Sonra əynindəki paltarı soyunduqca, utandığımdan üzümü çevirdim.
– Ay qız neynirsən? Dənizin ortasında niyə soyunursan?
Əlini çiynimə qoyanda gözümü açıb ona tərəf baxdım.
– Necəsən, dayı?
Əlindən tutdum. Özüm də həyəcanlıydım.
– Dayın qurban olsun sənə, ölmə. Çalış, bacardığın qədər çox yaşa. Belə deyirəm ha, nə vecimə, yaşadığımı yaşamışam, vallah, yalan deyirəm. İstəyirsən bu həyatı it kimi yaşa, bez, bezəndə özünə ölüm arzula, elə ki ölüm gəlir, vallah, yaşamaq qədər şirin, mənalı heç nə olmur. Yalvarıram, çalış yaşa.
Gözlərimin içinə baxıb gülümsədi.
– Hər gün dənizə gəlirəm, yoxsuz.
– Doğrudan? Mən də gəlirdim, sən yoxuydun axı.
– Sonsuz dənizdir də. Yəqin hərəmiz bir yerdə olmuşuq.
– İndi nə yaxşı tapdın məni? Dünən evini tapmışdım, amma sən köçmüşdün.
– Əvəzində mən sizi tapmışam. Həm də siz dostlarımı qarmağa ilişdirmisiz. Məni onlar çağırdı.
Dənizə baxıb balıqları nəzərdə tuturdu.
– Əyər sən söz versən ki, hər gün gələcəksən, vallah, birdə balıq tutmayacam. Lap lazım olsa marketdən alıb ölüsünü də yeməyəcəm. Bircə sən yaşa. Xahiş edirəm.
– Sizin xahişinizi çoxdan eşitmişəm. Müalicələrimi alıram, ximya da alıram. Bəs siz müalicə almırsız?
– Niyə ki? Düzdür, bir az gecikmişəm, amma həkim dedi ki, elə də gec deyil. Çox yaşayacam. Gəl belə edək, sən enerjinin gücünə inanırsan?
Samirənin əlini buraxmadan ayağa qalxdım, yatağıma qədər gəldim.
– Həkim mənə dedi ki, mən hələ iyirmi il də yaşayacam. Canım bərkmiş. Baxma da dağda-kəsəkdə böyüyən uşaq olmuşam.
Samirə qəşş edib gülməyə başladı.
– Sənin gülüşün xoşuma gəlir. Ümumiyyətlə, kiminsə güldüyünü görəndə özümü xoşbəxt hiss edirəm. Elə bilirəm ömrümün üstünə əlavə bir gün də yazılır. Əslində elədir. Səndən sonra bilirsən nə qədər kitab oxumuşam?
-Doğrudan?- Samirə təəccübləndi. Bildim ki, dediklərimə inanmadı.
– Yox, oxumamışam. Kitabı bəhanə edirəm ki, dediklərimə inanasan. Axı kitablar həm də həqiqəti yazır. Gözünü yum. Yum, xahiş edirəm. Əyər mənim bundan sonra da iyirmi il yaşayacağamsa, istəmirəm. Öz daxili enerjimlə iyirmi ilimi könüllü sənə verirəm.
Gülümsəyib gözlərini yumdu.
– Suss. Danışmaq olmaz.
– Siz niyə danışırsız?
– Sus, xahiş edirəm. Birazdan mən də susacam, öz enerjimi sənə göndərəcəm. Səndən xahişim, bircə məni hiss elə.
Mən də gözlərimi yumdum, susdum. Hiss elədim ki, ətrafımız işıqlanıb.Gözümü açanda əllərimin boş olduğunu, Samirənin yanımda olmadığını gördüm, getmişdi Bu zaman cib telefonum çaldı. Ximya şüşəsini boynuma asıb yerimdə uzandım, dərin, məni kiminsə oyada bilməyəcəyi yuxuya getdim. Cib telefonum dayandı, on saniyə keçməmiş yenidən zəngi eşidildi. Səsini eşidirəm, cavab verə bilmirəm. Yataqdan qalxmaq istəyirəm, taqətim yoxdu. Bu zaman oğlum otağıma girdi, stulun üstündən telefonu götürüb cavab verdi.
– Bəli. Kimdir? Samirə xanım, atam yatıbdır. Oyadım, sonra sizi yığar. Aha. Samirə xanım, atamın nömrəsini hardan tapmısız?
Samirənin səsini eşidirdim.
– Xəstəxanadan götürmüşəm. Baş həkimin yanında çalışan Aygün xanımdan xahiş elədim, verdi.
– Gözlüyün, atamı oyadım, danışın.
Oğlum məni bir-iki dəfə səslədi, cavab vermədim. Sonra oğlumun səsindəki kövrəkliyi hiss elədim. Bədənim də üşüyürdü deyəsən, üşütməni canımda hiss edirdim, reaksiya verə bilmirdim.
– Ata, qurban olum, gözünü aç, zarafat eləmə. Ata
Deyəsən, enerjimi doğrudan Samirəyə ötürə bilmişdim. Və mən artıq dünyada yoxuydum.
Sonuncu dəfə Samirəni başdaşı qoyulmamış məzarımın üstündə əlində gül gördüm. Başında qara papaq, qulağına balıq formasında sırğa taxmışdı.

Müəllif: Şəfaqət CAVANŞİR

ŞƏFAQƏT CAVANŞİRİN YAZILARI

MÜSABİQƏ ELAN OLUNDU 

PDF>>>ZAUR USTAC UŞAQ ŞEİRLƏRİ

PDF: >>>>> ZAUR USTAC “QƏLƏMDAR-2”

PDF>>> ZAUR USTAC “BB” KİTABI

>>>> ƏN ÇOX OXUNAN HEKAYƏ <<<<

ZAUR USTACIN SATIŞDA OLAN KİTABLARI


“YAZARLAR”  JURNALI PDF


YAZARLAR.AZ

===============================================

<<<<<< WWW.USTAC.AZ və  WWW.BİTİK.AZ >>>>>> 

Əlaqə:  Tel: (+994) 70-390-39-93     E-mail: zauryazar@mail.ru

Şəfaqət Cavanşirin doğum günüdür!

Şəfaqət Cavanşirin povesti burada >>>


Bu gün istedadlı yazar Şəfaqət Cavanşirin doğum günüdür! Şad günü münasibəti ilə onu təbrik edir, yeni-yeni nailiyyətlər arzulayırıq!

ŞƏFAQƏT CAVANŞİRİN YAZILARI

PDF>>>ZAUR USTAC UŞAQ ŞEİRLƏRİ

PDF: >>>>> ZAUR USTAC “QƏLƏMDAR-2”

PDF>>> ZAUR USTAC “BB” KİTABI

>>>> ƏN ÇOX OXUNAN HEKAYƏ <<<<

ZAUR USTACIN SATIŞDA OLAN KİTABLARI


YAZARLAR.AZ

===============================================

<<<<<< WWW.USTAC.AZ və  WWW.BİTİK.AZ >>>>>> 

Əlaqə:  Tel: (+994) 70-390-39-93     E-mail: zauryazar@mail.ru

Şəfaqət Cavanşir – Soltanbəy əfsanəsi

ŞƏFAQƏT CAVANŞİRİN YAZILARI

SOLTANBƏY ƏFSANƏSİ

(hekayə)

1977-ci il. Yay fəslinin birinci ayı.

Bəstəboy dədəmin çatmaqaşlarının altından bizə baxan sərt baxışlarını ilk dəfəydi ki, o gün yumşalmışdı.Əslində, atamın ürəyi yumşaq, mərhəmətli adam idi. Nənəmin, onun bir dediyini iki etmədiyindən bunu bilirdik. Şərq ölkələrində ataların övladları ilə, xüsusən, oğlanlarıyla pərdə saxlaması yazılmamış qanunlardandı. Sovet dövrünün uşaqları olsaq da, biz ata-analarımızı “dədə-nənə” deyə çağırardıq. İndi övladlarım mənə gah “ata” deyirlər, gah da “papa”. Böyük qızımın kefi kök olanda “babacım”, kefinə düşəndə “ dədə” çağırar. Halbuki, dədəm həftəylə evə gəlməyəndə bacılarım dədəmin üzündən öpmək nədir, üz-üzə gəlməyə utanardılar. İndi ata-bala münasibətləri tamam fərqlidir. Nə isə, övladlarımın mənimlə dostluq münasibətləri məni qane edir.
Nənəm əsgər getməyimi istəmirdi. Dədəm məndən böyük əmim oğluyla həyətdə, çəpərin yanında, məni qucaqlayıb ağlayan nənəmin qolları arasından nə vaxt çıxacağımı gözləyirdi. Qadınlarla ayrılığın çətin olduğunu hansısa əsərdə oxumuşdum, xatırlamıram. Mənim ilk dəfə qadınlarla ayrılığım elə həmin vaxt; nənəm, bacılarım və qonşu kənddə ürəyimi aça bilmədiyim İlknurla olmuşdu. Darıxmaqdan başqa əzab çəkməyəcəyimi də yaxşı bilirdim. Dədələrimiz demişkən, “kişilik” məktəbini keçməyə gedirdim.
Nənəmin hönkürməsi axırda dədəmi hövsələdən çıxartdı:
-Bəsdir aaz, elə bil oğlunu ölümə göndərir. İki ildən sonra qayıdıb gələcək. Onda oğlunu məndən çox görəcəksən.
Nənəm yenə üzümü göz yaşıyla islatdı, qara, əliylə ağzını tutdu, asta addımlarla çəpər tərəfə, dədəmgilin yanına getdi. Bacılarım da nənələri kimi qollarını boynuma doladılar, dədəmin xofundan halallaşmaq uzun çəkmədi. Qardaşımla qucaqlaşanda isə mən kövrəldim, o sevindi. Böyük qardaşlar əsgər gedəndə kiçik qardaşlar özlərini əsl kişi kimi hiss edirlər. Həyət-baca, nənə-bacı, elə dədənin də özü onlara əmanət olur, qorumaq istəyirlər.
Həyət qapısından bir az uzaqlaşmışdıq ki, nənəm dədəmin gəlinlik vaxtı başına örtdüyü qara, güllü yaylığının ucuyla islanmış yanağını silib, hamamda çiməndə istifadə etdiyimiz sarı qulplu, iri parçla dolu suyu arxamızca tökdü.
-Sağ get, salamat qayıt, bala.
Qapı ağzına çıxan kim vardısa mənim üçün dua edirdilər. Təzə gəlinlər, ərlik qızlar evlərin pəncərələrindən, aynabəndlərdən baxırdılar. Nənəm ağızdolusu dualardan təzədən həvəsə gəldi.
-Sən allah, əynini isti saxla. Pis şeylərə baş qoşma. Xatadan-baladan uzaq qaç.
Əllərini belinə çarpazlayıb, qapıdan çıxandan bir dəfə də olsun başını yerdən qaldırmayan dədəmin geriyə dönməyi ilə nənəmin susmağı bir oldu. Nənəm həyətə girdi, biz yolumuza davam etdik. Kəndin avtobusuna mindik. Özüm pəncərə tərəfdə oturdum, yanından keçdiyimiz kəndləri, arxada qoyduğumuz dağları yaddaşıma köçürmək istəyirdim.
Qubadlıdan çıxanda yolun sağ tərəfində “asfaltzavod” deyilən bir yer vardı. El arasında ora “qır zavodu” deyirdilər. Bir neçə dəfə bizi məktəbdən buraya pambıq yığmağa gətirmişdilər, amma “qır zavoduna” kimi gəlib çıxmamışdıq. İndi birdən-birə buraya gəlib çatanda ürəyimdə bir nigarançılıq yarandı. Elə bildim ki, doğma el-obadan birdəfəlik çıxıb gedirəm. “Qır zavodu” yolun sağında olduğundan başımı çevirib sola baxdım, istəmədim mənə qaranlıq kimi görünən dəzgahları görəm. Sol tərəfdə ucsuz-bucaqsız günəbaxan, qarğıdalı qarışıq sahələri boy verirdi. Gözoxşayan günəbaxan gülləri Həkəri çayını görünməz etmişdi, ilin bu vaxtı Həkəri çayı çox könüloxşayan görünürdü, elə bil təzə gəlin kimi olurdu.
Bir anlıq ürəyimdən bir istək keçdi, qarşılıqsız olan ilk məhəbbətimlə – İlknurla yan-yana günəbaxanlar arasından özümüzə cığır açaq, çaya qədər gedək. Eşqə düşüb fikir çəkməyim dədəmin də gözündən qaçmamışdı. Elə bilirəm dərdimi dədəmə nənəm özü danışmışdı. Nənəmə demişdi: “Ona denən, kişi olanda, onsuzda kəndin qızlarından kimisə sevəcək”.
Hər dədəyə öz oğlu yaşadığı yerlərin qızları vurulacaq qədər əzizmiş. Boyu boyuma çatanda mən də elə bilirdim oğlumun dərdindən məhlənin qızlarının gecə yuxuları ərşə çəkilib.
Getməmişdən bir həftə əvvəl İlknura öz bacısı vasitəsilə ağ dama-dama dəftərin vərəqinə yazdığım ürək sözlərimi göndərmişdim. Çəpərin o biri tayından ətrafa baxa-baxa ondan cavab gözləyirdim. İlknur fikirləşdiyimdən də hazırcavab çıxdı. Bacısından; “Tülkü, bizdə sənə verməyə toyuğumuz yoxdur” – cavabını qaytarmışdı.
Qollarını bir-birinə dolamış, həyətin ortasında dayanıb özündənrazı halda gülümsəyirdi. Çox güman cavabına qarşılıq verməyimi gözləyirdi. Uzaqdan gözlərinə baxmağa çalışırdım. Ayaqqabımın ucuyla torpağı eşələdim, başımı təzədən qaldırdım, ona baxdım. Onda başa düşdüm ki, sevgi kişi olub-olmamağına baxmır. Sadəcə, qızlardan müsbət cavab almaq üçün mütləq kişi olmalısan. Hərçənd, dədəm kimi üz qırxmağı orta məktəbdən başlamışdım, köynəyimin boğazıma yaxın düyməsini açanda sinəmin tüklərini görmək olurdu. Əsl qara oğlan kimi cəlbediciliyim varıydı, kişi deyildim. İki ildən sonra, “kişilik məktəbindən” qayıdanacan susmağa qərar verdim. Daxilən İlknurla sağollaşdım.
Əmim oğlu qolumu silkələdi, xəyallarımdan ayrılmalı oldum. “Qır zavodu”ndan sonra Zəngilandan gələn yola çıxıb bir xeyli irəliləmişdik, deyəsən yolun solunda qalan Şərfan kəndini keçirdik, bunu dirəyə yapışdırılmış lövhədəki addan oxudum. Kəndin qurtaracağında yol haçalanırdı. Burada avtobus sağa dönüb “Akara” yazılmış istiqamətdə yoluna davam elədi. Bir az getdikdən sonra gəlib “Akara” stansiyasına çatdıq. Dədəmdən öyrənmişdim ki, Akaranın əsl adı Həkəridir. Dəmir yolun çəkilişində və stansiya binasının tikilişində işləyən ruslar “Akara” dediklərindən bura belə adlandırılıb. Amma ahıl çağına çatmış ağsaqqallar, qocalar buraya “Həkəri” deyirdilər.
Biz stansiyaya çatanda orada çoxlu adam toplaşmışdı; kimisi əsgər gedirdi, kimisi yola salırdı, kimisi də maraq üçün vağzala çıxmışdı. Elə bu zaman qarnından “evin eyvanı, kişinin qarnı” məsəlini xatırladan hərbi komissarın nümayəndəsi praporşik Cabbarov səsgücləndirici ilə elan verdi:
-Qubadlıdan adını çəkdiklərim bir-bir yaxınlaşsınlar.
“Mirzəyev Soltanbəy Həsən oğlu” eşidəndə yaxınlaşdım. Praporşik çəpəki məni süzdü.
-Adın nədir sənin? – deyə astadan soruşdu.
-Soltanbəy. – Elə mən də astadan cavab verdim.
-Yeri, yeri dur cərgəyə. Bəyə bir bax! – Rişxəndlə dilləndi.
Siyahıda adlar oxunduqdan sonra bizi cərgəyə yığdılar və bir saatdan çox beləcə saxladılar. Axşamüstü idi artıq, “Qafan – Bakı” qatarı gəldi və bizim üçün ayrılmış sərnişin vaqonuna mindik. Bizi yola salmağa gedənlər isə başqa vaqonlara bilet almışdılar, bilet ala bilməyənlər də vaqon bələdçiləri ilə dil tapıb yerləşəcəkdilər.
Bələdçinin dediyinə görə Bakıya səhər tezdən çatmalıydıq, amma alatoranlıqda bizi yuxudan oyadıb qatardan düşürtdülər. Öyrəndik ki, bu yerin adı Biləcəridir. Mərkəzi Çağırış məntəqəsi vağzala yaxın olduğundan praporşik Cabbarov bizi cərgəyə düzüb piyada yerişlə ora apardı. Digər rayonlardan gələnlər də bizim kimi, Çağırış məntəsinə piyada gedirdilər.
On beş-iyirmi dəqiqədən sonra artıq Çağırış məntəqəsinin həyətində idik. Həyət adamla dolu idi. Praporşik Cabbarov bizi bir küncdə saxlayıb hara isə getdi. “Heç kim yerindən tərpənməsin” qəti tapşırıq verdi. O, bir neçə dəfə gəlib bizə dəysə də dəqiq heç nə demirdi. Hara gedəcəyimiz, nə vaxt gedəcəyimiz bizə gizli olduğu kimi, deyəsən ona da məlum deyildi. Günortaya yaxın əməlli-başlı üzülmüşdük. Bir yandan aclıq, bir yandan da qeyri-müəyyənlik bizi yormuşdu. Hara olur-olsun, təki göndərsinlər, çıxıb gedək.
Bizimlə birgə ayrı-ayrı bölgələrdən gələnlər, elə şəhərin özündən də olan çağrışçılar günortayacan toplantı məntəqəsinə gözləməli oldular.
-Diqqət, diqqət! – Səsgücləndirici ilə səsləndirilən komanda birdən hamımızı xəyaldan ayırdı.
Tribunaya boyu ilə eni bilinməyən, topa bığları ilə diqqət çəkən bir nəfər üzünü bizə tərəf tutub nə isə demək istəyirdi. Çiynindəki ulduzunu görməsək də zabit olduğunu təxmin etmişdik. Qolunda qırmızı qalın lenti də vardı, bu isə onun növbətçi olduğuna işarəydi.
-Məni diqqətlə dinləyin. İndi adını çəkdiyim çağırışçılar gedib yaxınlarıyla görüşsünlər. Sonra meydançanın sağ tərəfində yazılmış “1” rəqəminin yanında üç cərgə olaraq ard-arda düzülsünlər.
Həyəcanlandığımı hiss etdim, daha onun nə dediklərini xatırlamıram. Adımı eşitçək qaçıb dədəmin yanına getmək onunla tələsmədən görüşmək istəyirdim. Yaxınlarımız, yəni bizi yola salmağa gələnlər harda olduğumuzu bildikləri üçün bizdən çox da uzaqda deyildilər. Odur ki, çağırışçı yoldaşlarımı tərk edib dədəmin yanına getdim. Dədəm diqqətlə gözlərimə baxdı. Nazik, qara şalvarından əvvəlcədən bükdüyü pulu çıxardıb geyindiyim trapes şalvarımın cibinə qoydu.
-Çox olar. Mən bu qədər pulu neyləyəcəm?
-Çox olmaz. Üç yüz manatdır. Hara getdiyiniz bilinmir. Bir də gördün on-on beş gün yol gedəsi oldunuz.
Daha heç nə demədim, razılaşdım.
O vaxtlar trapes şalvarlar, damalı köynəklər modda idi. İndiki kimi fərqli geyimlər dəb deyildi. Qızların geyindiyi donlar da bir-birinə bənzəyirdi. Əksəriyyətinin donu gülü-çiçəyi xatırladırdı.
Hiss edirdim, dədəmin dili söz tutmurdu. Nə isə demək istəyirdi, udqunurdu. Əmin oğlu da kövrəlmişdi. Dədəmə tez-tez “Həsən əmi” deməklə elə bil ürək-dirək verirdi. Dədəm iki barmağıyla gözlərini ovuşdurdu, başını aşağı saldı. Mənim də gözlərim dolmuşdu, ilk dəfə dədəmin sərt baxışlarını görmürdüm. Hamı bir yana, dədəmi qoyub getmək istəmirdim. Yayın istisində xoş olmayan hisslər ürəyimdə tufan qoparırdı. Adımı-soyadımı eşidəndə özümü birtəhər ələ aldım:
-Dədə, salamat qalın, getməliyəm. – Güclə bunları deyə bildim, elə bil mən yola salırdım, məni yola salmırdılar.
Dədəmlə bərk qucaqlaşdıq, sonra əmim oğluyla qucaqlaşıb vidalaşanda dədəmin ağlamağının şahidi olduq.
“Kişi ağlayanda ürəyi qadın ürəyinə bənzəyir” həmişə belə deyərdi dədəm. İndi dədəm onun qəhərləndiyinin şahidi olduğumuzu görcək özünü cəmləşdirdi, üzümə iki dəfə yüngül şillə vurdu, cümlələri arasında məsafə qoya-qoya dedi:
-Köpəkoğlu, adam ol. Oralarda başını cəngələ salıb eləmə. Tez-tez məktub yaz. Nənəngili nayran qoyma, ha!…
Dədəm dərindən köks ötürdü, əliylə sinəmdən yüngülcə itələdi:
-Di get! Sənə yaxşı yol
Əmim oğluyla tələsik bir də görüşdüm. Qırmızı ikarusa minmək üçün onlardan uzaqlaşdım. Yenə pəncərə tərəfdə oturdum. İzdihamlar arasından gah görünən, gah da görünməyən dədəmi axtarırdım. Dədəm əlinin dalıyla gözlərinin yaşını silirdi. Məni gördü, gülümsədi. Əlini ürəyinin üstünə qoyub yüngülcə vurdu. Mən başa düşdüm ki, o, nə demək istəyir. “Atalar oğullarına dayaq olmaq üçün arxa cəbhədə dayanan əsgərlərdir”.
Aeroportdan birinci Moskvaya uçduq. Adını birinci dəfə eşitdiyim Vnukovo aeroportunda on beş respublikadan hərbi xidmətə gələnlər vardı, onların arasında ermənilər də az deyildi. Sovetin vaxtında ermənilərlə düşmənçilikdən söhbət gedə bilməzdi. Erməni milliyyətindən olan qızlarla evlənən azərbaycanlılar da az deyildi. Nadir hallarda bizim qızlardan erməni oğlanla ailə quran olardı. Təzə-təzə böyüklərimiz razı olmazdılar. Elə ermənilərin də ağsaqqalları bu izdivacın əleyhinə idilər. Sevgi isə yeganə hissdir ki, nə millətə baxır, nə də inanca.
Adətlərimiz də bir-birinə oxşayırdı. Dədəm də bir dəfə yanımda demişdi: “O, oğulu silərəm ki, gedib ermənilərdən qız ala”. Mən də, qardaşım da həyat yoldaşlarımızı uşaqlıqdan seçdiyimiz üçün, dədəm də bunu bildiyi üçün, biz tərəfdən arxayınçılıq vardı.
Bir həqiqəti danmaq olmaz. Sevgiyə inandıq, inanmadıq, o hiss nədirsə, qalib gələnə qədər razı olmayanlar birinci öyüd-nəsihət verirlər, xeyri olmayanda sözdə sənə düşmən olurlar. Asırlar, kəsirlər, lazım olanda döyürlər, axırda da şirin çaylarını içirlər. Eşitdiyim Azərbaycan – erməni ailələrin hamısı gec-tez bu mərhələlərdən keçmişdilər.
Hərbi xidmətdə olanacan erməni dostum da olmamışdı. Atamla Qafana gedəndə “salam-sağ ol” üçün erməni tanışlar vardı.
Dədəm dediyi kimi oldu, Moskvadan bizi Uzaq Şərqə, Sakit okean ətrafına, Primorskiy kraya, onların dilində Dalnıy Vostok deyilən bir diyara göndərdilər. Düz on üç gün qatarla yol getdik. Nəhayət, dədəmin verdiyi üç yüz manat pul xərclənib qurtaran günü gəlib bir yerə çatdıq. Bizi hərbi hissəyə gətirib kazarmalarda yerləşdirdilər. Başımızı keçəl qırxdırıb çimizdirəndən sonra əynimizə əsgər paltarı geyindirdilər. Əsgər olub cərgəyə düzüldüyümüz gün, həyatımda, bəlkə də ən çox sevindiyim günlərdən biriydi. Həm, necə deyərlər, “kişilik məktəbində” xidmətə başlayırdım, həm də evdən çıxıb üzücü yol yorğunluğundan, narahatçılıqdan sonra sanki, bir rahatçılıq tapmışdım. Lap dünyanın o başında olsaydım da bilirdim ki, burada hərbi xidmət keçəcəyəm.
Andiçmə mərasimindən sonra bizi rotalara böldülər. Mən birinci rotaya düşmüşdüm. Bizi beton zavoduna işləməyə göndərirdilər. Üç ay beton zavodunda işləyəndən sonra altı aylıq Ussuri körfəzinin qarşısında yerləşən Bolşoy kamen (Böyük daş) şəhərinə ezamiyyətə getdik. Bizdə tikinti hissəsi (stroitelnıy çast) idi. Hərbi hissəmizin nömrəsi indiyəcən yadımda qalıb. Voenniy çast (hərbi hissə) – 63306-da xidmət etmişdim. Hərbi hissədə qaralar çoxuydu, amma iki müsəlman vardı; mən və özbəkistandan gələn bir oğlan. Qalanları Ermənistanın müxtəlif bölgələrindən gələn ermənilər idi. Babkenlə tanışlığımız ordan başlamışdı. Babken Akopyan Qafandan idi. Özü də azərbaycanlıları çox sevirdi. Mənimlə digər ermənilər rus dilində danışanda Babken təklikdə azəricə danışardı. Diksiyasından yenə də erməni olduğu hiss olunurdu. Onu da yazım ki, ermənilərin çoxu bizim dili yaxşı bilirdilər.İndi də bilirlər. Məsələn, bakıda yaşayan ermənilərin diksiyasından erməni olduğunu hiss eləmək olmurdu. Digər erməni uşaqları məni ya zarafata, ya da acığa “ara tork” çağıranda, Babken soyadımı qısaldıb “Mirzə” çağırardı. Maşın sürməyi bacardığım üçün sürücü işləyirdim. Bizim vaxtımızda əsgərlərə işlədiyi üçün ayda üç manat maaş verilirdi.
Millətlərarası düşmənçiliyin olmadığını bilirdik, lakin aramızda bizə nifrət edən ermənilər az deyildi. Qarik Ağayan adlı əsgər yoldaşımızın ilk gündən mənimlə ulduzu barışmamışdı. Onun mənimlə rəftarının yaxşı olub-olmaması vecimə də deyildi. Davamız da düşməzdi.Babken hər ehtimala qarşı bir-neçə dəfə Qarikə görə xəbərdarlıq etmişdi. Mən isə onun hər dəfəsində Babkenin dediklərini qəribçiliyə salırdım:
-Babken, o, mənə nə edə bilər? Belə də ki, nə etsə, ikiqat da cavabını alacaq.
Hər dəfəsində də başını yüngülcə yelləyər, erməniləri yaxşı tanımadığımı tez-tez deyərdi. Bəzən elə bilirdim Babkenin bizimlə qarışığı var. Əslində, fərqli millətdən olmağımızın ikimiz üçün də heç bir əhəmiyyəti yox idi. Birlikdə çörək kəsmişdik, bir-birimizə qardaş, sirdaş olmuşduq. Arada zarafatıma salırdım; “ Babken, bir gün düşmən olsaq, məni öldürüb eləmərsən ki? ”
– Səyləmə ə, Mirzə – əsəbi cavabımı verərdi. Babken tez özündən çıxan adam olduğu üçün onu cırnatmaq xoşuma gəlirdi. Üzüdönük olmadığını yoxsa mən də bilirdim.
Lakin ermənilərin fürsət düşəndə üzlərinin necə döndüyünü növbəti il aprelin 23-də gördüm. Bizə beton zavodun yaxınlığında köhnə bağçada yer vermişdilər. Kazarma əvəzi istifadə edirdik.
Həmin gün səhər-səhər işə gedirdim. Təxminən 30-40 erməni yoldaşımızın kazarmada qalıb nə isə hazırlıq gördüklərinin şahidi oldum. Kimisi ət doğrayırdı, kimisi samovarda çay dəmləyirdi, kimisi yandırmaq üçün odunları bir kənara yığırdı.
Ayda bir dəfə hər birimizin evindən bizə pay-pürüş, pul göndərilirdi. Həftədə bir dəfə məktub yazıb göndərmək adətimiz olmuşdu. Evdən gələn pullarla ən çox bir-birimizin ad gününə hədiyyə alar, kef məclisi qurardıq. O gün də elə bildim kiminsə ad günüdür. Həmin günəcən elə bilirdim, aramızda millət söhbəti yoxdur. Qarik də kazarmada qalmışdı. Babken hazırlıq görən ermənilərə gözlərini qıyaraq şübhəylə baxması da məni şübhəyə salmamışdı.Babkendən soruşdum:
-Bu gün kimin ad günüdür?
Babken məndən bir az qabağa düşdü.
-Heç kimin!
-Onda niyə toplaşıblar? Nəyə hazırlaşırlar?
Babken sualıma cavab vermədi. Axşam da məndən əvvəl işdən çıxıb kazarmaya gəlmişdi. Qanı qaralmışdı, ara vermədən bir-birinin ardınca siqaret çəkməyindən bilirdim. Bir siqaret də mən yandırdım, səhər verdiyim sualı təkrarladım.
-Nə məsələdir, Babken? Səhər sualıma niyə cavab vermədin?
Babken üzümə də baxmadı.
-Yağış yağacaq, Mirzə.
Mən də pəncərədən çölə baxdım.
-Bilirəm. Aprel ayıdır də, yağmalıdır. Bir də mən gələndə damcılayırdı.
Bu dəfə Babken gözlərimə baxdı, elə bildi ki, mən nə isə bilirəm.
-Sabah Andranikin günüdür.
Hər şey mənə aydın oldu.
-Sizin məşhur Andraniki deyirsən? Hə də, siz axı hər il yeyib-içməklə onun matəmini saxlayırsız.
Babken başını yelləyib pəncərənin yanından uzaqlaşdı, çarpayısında oturdu.
-Sən necə də sadəlövhsən. Hələ də heç nə bilmirsən, tork.
Təəccüblənmişdim, o, ilk dəfəydi ki, mənə “tork” deyə müraciət edirdi.
-Onlar səni öldürmək istəyirlər. Andranikin qulağını bilirsən də kim kəsib?
Babkenin sualına cavab vermirdim. Əsgər yoldaşlarımın məni öldürmək planı qanımı dondurmuşdu. Babken danışmağa davam edirdi:
– Görürsən? Heç nə bilmirsən, Mirzə.Amma biz sizin tarixinizi yeri gələndə sizdən yaxşı bilirik. Andranik erməni, bolqar xalqı üçün qəhrəmandır.
– Azərbaycan, türk xalqı üçün də satqındır. Uşaq, qoca, qadın qatilidir. Erməni general dostu olmasaydı, bolqarlar onu qəhrəman görməzdilər.Narahat olma, biz də sizin tarixi pis bilmirik. Hardadı o əclaf? Görüm hansı köpəkoğlu məni öldürəcək?
İxtiyarsız səsimi yüksəltmişdim, qan başıma vurmuşdu. Qariki yumruqlarımın altında əzişdirmək istəyirdim. Babken qarşımda dayanıb, məni sakitləşdirməyə çalışırdı:
– Mirzə, xahiş edirəm, məni deməyimə peşman eləmə. Onlar çoxdur, sən təksən. Lap mən də sənin yanında olacam. Sonra? Ağılla hərəkət eləmək lazımdır. Bu məsələni sakit həll etməliyik.
Babken haqlı idi. Coşmaqla məsələni həll eləmək olmazdı. Babken guya məni sakitləşdirmək üçün zarafat elədi.
– Sizinkilər sənə qoymağa ad tapmadı, Mirzə?
Özümü birtəhər ələ aldım, yenə də hirsli idim.
– Dədəm elə adımı Soltan bəyin şərəfinə qoyub, Babken. Onların planı nədir?
– Səni birinci yeyib-içməyə çağıracaqlar, sonra da öldürəcəklər.
Hirsimdən güldüm.
-Nə danışırsan? Üstündən gör neçə il keçib,bir-birimizə qız alıb verən millətik, bunların planına bax! Bunu eləməyə dal lazımdı e!… Tutaq ki, məni öldürdülər. Sonra nə cavab verəcəklər?
Babken oturdu,iki barmağı arasında külə dönmüş siqaretini batinkasının altında söndürdü, bu dəfə rus dilində dedi:
– Nə olsun mehriban yaşayırıq.Hər il Andranikin şərəfinə mütləq bir tork öldürülür. Ya toka verərlər, ya zəhərləyərlər, ya da maşın qəzasına salarlar.
Babken ayağa qalxdı, mənə yaxınlaşıb qolumdan tutdu. Səsi titrəyirdi.
-Mirzə, səni çox istəyirəm. Mənə sirdaş, qardaş olmuşuq.Yalvarıram, tərslik eləmə. Qaç çasta, iki-üç günə qayıdarsan.
-Bəs, məni axtarmayacaqlar?
-Nə axtarmaq? Mirzə, başa düşmürsən ki, səni öldürəcəklər? Onlar danışanda eşitmişəm.
-Bəs sən?
Babken bu dəfə bizim dilimizdə danışdı.
-Narahat olma, erməni erməniyə heç nə etməz.
Bizim altı rotamuz vardı. Beşi qalmışdı Novanejin şəhərində. Qarikgilin başı qarışanda Babken qaçmağıma kömək etdi. Sərnişin qatarına minənəcən məni gözlədi, sonra qayıtdı kazarmaya.
İki saatdan sonra, axşam saat səkkizdə qatardan Novanejində düşdüm. Yaxın olduğu üçün çasta piyada gəldim. Ordakı Azərbaycan uşaqları gəlişimə təəccüblənmişdilər. Niyə gəldiyimi soruşanda erməni əsgər yoldaşlarımın planlarından danışdım. Çastda erməni uşaqları da dediklərimi təsdiqlədilər, Andranikin şərəfinə mütləq bir türk qurban seçildiyini, qaçmaqla düz hərəkət etdiyimi dedilər.
Babkenin təhlükəsizliyi üçün haqqında bir kəlmə də olsun danışmadım. Üç gündən sonra öz çastımıza qayıtdım. Qapı ağzında Qariklə bir neçə erməni yoldaşları söhbət edirdilər. Qarik məni görən kimi gülümsədi. Gülümsəyəndə üzündə qəribə mimikalar yaranırdı. Rus dilində dedi:
-Neçə gündür görünmürsən, Soltan bəy.
Xəyalımda əclafa yaxınlaşıb çənəsinin altından bir yumruq vurdum. Yaxınlaşdım, heç nə olmayıbmış kimi Qarik mənə əl uzatdı. Mən də öz növbəmdə əl uzatdım Qarikə də, o biri ermənilərə də. Rus dilində salamlaşdım:
-Yerlilərim gəlmişdi, onlara baş çəkməyə getmişdim.
Qarik qələbə qazanmış adam kimi güldü.
-Sən çoxbilmiş adamsan, Mirzəyev. Burda qalsaydın, səhərəcən yeyib içərdik.
Gülümsədim, onun çiyninə iki dəfə yüngülcə vurdum.
-Elə bil ki, yeyib içmişəm, Ağayan. Sağ olun. – Sakitcə onlardan uzaqlaşmışdım ki, Qarikin axırıncı sözləri ayaqlarımı yerdən kəsdi.
-Babkeni axtarma. Pilləkanlardan yıxılıb, yaxınlıqdakı xəstəxanadadır.
Qarikə yaxınlaşdım, hirsimi cilovlaya bilmədim, yaxasından yapışdım. Yanımdakı ermənilər bizi ayırmaq üçün aramıza girdilər. Qolumdan tutan erməni:
-Mirzəyev, sakitləş. – dedi.
O biri erməninin erməni dilində Qarikə dediyi sözlərini eşitdim:
– İsk hangarts mer handep bogoki!
Qarik astadan cavab verdi:
-Mi vaxestir yerkusnel cen karoq apatsutsel.
Günorta Babkeni görməyə getdim, eşitdiklərimi ona təkrarlayanda bildim ki, onlar şikayət edib-etməyəcəyimiz barədə narahatdılar. Əclaflar Babkenin bədənində demək olar, barmaq qoymağa ağ yer qoymamışdılar. Axşam məni “yeyib-içməyə” çağıranda tapa bilməyiblər, Babkendən şübhələniblər. Sonra da onu o ki var döyüb, pilləkanlardan itələyiblər. Babken mənimlə danışanda əvvəlcə özünü güclə toplayırdı:
-Mirzə, mən axmaqlıq elədim. Gərək səninlə gedəydim.
Babkenin şikayət etməməsi məni ikiqat əsəbləşdirirdi:
-Babken, niyə şikayət eləmirsən?
Babken gülümsədi:
-Alınmaz, qardaşım. Deyəcəklər, erməni erməniylə yola getmir.
-İncimə, Babken, millətinin murdar nümayəndələri çoxdur.
Babken gülməyə çalışır, nəfəsi daralırdı, ancaq yenə də ermənilərin tərəfini saxlamaqdan qalmırdı.
-Dediyin murdarlardan hər yerdə var.
Yenə də bu hadisəylə Babken kimi barışa bilmirdim. Qariki görməyə gözüm yox idi. Məni görəndə bir-neçə dəfə salam verdi, cavab da vermədim. Ona da, onunla əlbir olan ermənilərə də!…
Babken xəstəxanadan çıxdı. Məsləhətləşdik, məzuniyyətimin bitməyini gözləmədim. Ərizə yazdım, Novanejna şəhərinə – çasta gəldim. Komandirimiz asetin millətindən idi. Məni kərpic zavodda işləməyə göndərdi. Orda yaşca məndən böyük olan Natalya adlı bir qızla tanış oldum. Gözəlliyi bir tərəfə, mülayim xasiyyəti də məni özünə bağlamışdı. Niyə yalan deyim, çox istərdim, ona qarşı olan hisslərim İlknura qarşı olan sevgimi üstələsin, alınmadı. Hərbi xidmətimizi başa vuranacan münasibətimiz davam etdi.
Akarada düşəndə məni Bakıdan yola salan əmim oğluyla qardaşım qarşıladılar. Gözüm isə, dədəmi axtarırdı:
-Dədəm niyə gəlmədi?
Əmim oğlu cavab verdi:
-Evdə səni gözləyir.
Əslində, dədəmlə bağlı xatirələrimi yazmaq mənim üçün çox ağırdır. Həyətə girəndə nənəm, bacılarım məni gözlərinin yaşını tökə-tökə qarşıladılar. Dədəmi yenə görmədim.
-Dədəm hanı?
Qardaşımın gözləri dolmuşdu, nənəm hönkürtü ilə ağladı. Əmim oğlu həqiqəti udquna-udquna deyənəcən artıq hər şeyi başa düşmüşdüm.
-Həyatdı, əmi oğlu.
Dizlərimi nə vaxt yerə qoyduğumu xatırlamıram. Üzümü ovuclarımda gizlətdim, ürəyim yerindən çıxanacan hönkürtüylə ağladım. Dədəm məni yola salanacan keçirdiyim xoşagəlməz hisslərin nə olduğunu o gün dərk elədim. Son bir ildə niyə mənə gec-gec məktub gəldiyini də!…
Dədəmin boynunu qucaqlamaq yox, iyulda rəhmətə getdiyi üçün ilini vermək qismət oldu.
Dədəm bir gecə yatmış, bir səhər isə ayılmamışdı.
Daha bir il keçdi. Bu bir ildə həyatımda çox şeylər dəyişdi. İlknur sevgimə müsbət cavab vermişdi. Xoş anlar yaşatmaqla yaddaşımda qalan Natalya ilə arada məktublaşırdıq.
Bir gün isə sırf təsadüfdən Qafanda Babken ilə qarşılaşdıq. Saakyan küçəsiylə gedəndə bir nəfər arxadan gözlərimi yumdu. Günəşin şüalarını barmaqlarının arasından fərq elədim. Səsindən Babken olduğunu bildim. Görüşdük, qucaqlaşdıq, birlikdə “Zəngəzur” restoranına getdik. Əsgərlik xatirələrindən danışdıqca yüz-yüz vururduq. Babken mənimlə yenə də mənim dilimdə danışırdı.
-Babken, sənin vallah, bizimkilərlə qarışığın var! – deyib rumkamı rumkasına yüngülcə vurdum.
-Yox Mirzə, təmiz erməniyəm. Saf millətsiz deyə, sizləri çox istəyirəm. Gələn ay Rusetə köçürəm. Yerimi rahatlayım, sənə məktub yazacam.
Babken dediyi kimi də elədi. Rusiyaya köçdü, ancaq ondan məktub gəlmədi. Qafanda onu tanıyan erməni tanışım da yox idi ki, haqqında nə isə öyrənə bilim.
Babken bir həqiqəti düz deyirdi. Ermənilər çox fürsətçil millətdir. Sovet höküməti dağılandan sonra onların üzünü Azərbaycan gördü. Bugün onlar Qarabağı işğal ediblər. Əslində, Qarabağın hansı ölkəyə məxsus olduğu dünya ictimaiyyətinə yaxşı məlumdur. Ermənilər məskunlaşdığı üçün onların adı çəkilir.Tərslikdən nağıllarda oxuduğumuz cinin canı şüşədə olan kimi,bizim də uğurumuz-uğursuzluğumuz ermənilərə himayə edən ölkədən asılıdır.
Qızım kimi internetdən nə anlayışım, nə də marağım yoxdur. Arada you tube girib ya saz çalan aşıqları dinləyərəm, ya da gedə bilmədiyim rayonlarımıza baxaram. Qubadlıya aid videolara baxanda dədəmin qəbri yadıma düşür, uşaq kimi ağlayıram. Bircə təsəllim odur ki, erməni Babken bu gün öz millətinə məndən iki dəfə artıq nifrət edir.
12.03.2017

Son

Şəfaqət Cavanşirin povesti burada >>>

Müəllif: Şəfaqət CAVANŞİR

ŞƏFAQƏT CAVANŞİRİN YAZILARI

PDF>>>ZAUR USTAC UŞAQ ŞEİRLƏRİ

PDF: >>>>> ZAUR USTAC “QƏLƏMDAR-2”

PDF>>> ZAUR USTAC “BB” KİTABI

>>>> ƏN ÇOX OXUNAN HEKAYƏ <<<<

ZAUR USTACIN SATIŞDA OLAN KİTABLARI


YAZARLAR.AZ

===============================================

<<<<<< WWW.USTAC.AZ və  WWW.BİTİK.AZ >>>>>> 

Əlaqə:  Tel: (+994) 70-390-39-93     E-mail: zauryazar@mail.ru

Şəfaqət Cavanşir – Hakim əmi, azadlıq

Şəfaqət Cavanşir – Hakim əmi, azadlıq

Hakim əmi, azadlıq
(hekayə)

<<<< Əvvəli burada

Bir saat keçməmişdi, Nilufərin atası binaya daxil oldu. Birinci mərtəbədə ayağını saxladı. Yekəpərin qapısının ağzındakı döşəməyə baxdı. Döşəmədən qızının sidiyi hələ də qurumamışdı Qan atanın başına vurdu. Pilləkənləri bir-bir qalxdı, evinin qapısını ara vermədən döyürdü. Yasəmən qapını açan kimi yalvarmağa başladı. .
-Qurban olum, Turan…
Turan qoluyla arvadını itələdi.
-Çəkil. Mətbəxə keçib stolun üstündən bıçağı götürdü. Qapının ağzında Yasəmən qabağını kəsdi.
-Qurban olum, Turan, qoy o bıçağı yerə. Sonra hamı biləcək, qızımızın adına söz gələcək. -Düzünü de, qıza toxunub eləməyib? Bax ha, Yasəmən, mənə yalan danışma. Düzünü de. Turan suallarına ürəyinəyatan cavab eşitmək istəyirdi. Qızı otağında ona baxırdı. Turanın gözü qızına sataşdı, susdu. Nilufər ağlayırdı. Atasından utanırdı, yenə də gözlərinə dik baxmaya bilmirdi. Yasəmən ərini sakitləşdirmək, bıçağı əlindən almaq üçün danışırdı.
-Qurban olum, tutaq ki, onu öldürdün. Hə, nə olacaq? Sən türməyə düşəcəksən, hamı biləcək. Sonra bizi barmaqla göstərəcəklər. Mən sabah o vırılmışın arvadıyla danışaram. Ya onlar köçər, ya da biz. Qonşu binada yaşayan gəlini də deyirlər pis yola çəkiblər. Hamımız ona ağzımıza gələni demirikmi? İstəyirsən qızımız da onun kimi olsun?
Turan qızına baxıb susurdu, gələcəkdə onu hansı fəlakətlərin gözləyəcəyini gözünün qabağına gətirdi. Qızını qonşuluqdakı gəzəyən gəlinin yerinə qoydu. Yekəpərin onun qolundan tutub evinə apardığını, qızının gülüşlərini təsəvvür elədi. Təsəvvür elədi və iyrəndi.
-Nə danışırsan, az sən? Çəkil qabağımdan.
-Yalvarıram əlini mundarın qanına bulama.
-Öldürməyəcəm, başa salacam. Ya o, ya biz.
-Onu başa salmaq olar? Ayı boydadır.
Nilufər xəyalında yekəpərlə atasını müqayisə elədi. Atası ortaboy, qoldan elə də güclü kişi deyildi. Yekəpərin dərsini necə verəcəkdi? Atası anasının yalvarışlarına məhəl qoymadı, əlində bıçaq evdən çıxdı. Anası onun arxasınca qaçdı. Seyf qapının örtülməsiylə qızcığazın çömbəlib dizinin üstündə oturması bir oldu. Baş barmağının dırnağını yeyərək qapının o tərəfində baş verənlərin nəticəsini gözləməyə başladı.
Turan qonşusunun qapısını yumruqlayırdı.
-Aç qapını, ay oğraş. Aç… Şərəfsiz…
Yasəmən onu sakitləşdirmək üçün əliylə ağzını yumurdu.
-Ay Turannn…. Sus, camaatdan ayıbdı.
Turan arvadının əlini itələdi
-Səndə çəkil o tərəfə.
Qapı açıldı, yekəpər qonşu evdən çıxdı. Arvadı da qapı ağzında dayandı.
-Nə olub ə? Meşədəsən?
Turan bıçağı yekəpərin qaraciyərinə vurdu. Bir zərbədən nəfəs almağı çətinləşdi. Turan üç-dörd iri addım geri, blokun qapısınacan getdi.
-Nə iş gördün, Turan? – Yasəmən əlləri havada yekəpərə baxırdı, Yekəpərdən əvvəl onun siması meyid rəngi almışdı.
Yekəpər bıçağın sapından yapışdı. Bıçağı çıxarmağa çalışırdı, bacarmadı, sağ böyrü üstə bağıraraq yerə sərildi. Ağzından axan qan qurumamış sidiyin üstünə axdı. Gözləri sidik izinə, axan qanına baxa-baxa qaldı, əbədi bir nöqtəyə zilləndi.
Yekəpərin arvadı barmaqlarıyla çənəsini sıxıb qışqırmağa başladı. Gözlərini Turana zilləyib:
-Qatil… Qatiiil… – qışqırırdı.
İndiyəcən ona xoş gün göstərmədiyi ərinin yoxluğuna görə fəryadı onu eşidənləri yavaş-yavaş meyidin ətrafına yığdı. Turan qaçmamışdı. Hamı kimi polisin gəlməyini gözləyirdi…
Nilufər otağında ədyalını başına çəkib üzünü gizlətməyi özünə çıxış yolu bilirdi. Yorulmuşdu, evlərinə gələn qonşular onu soruşur, qohum-əqrabalar üzünə yazıq-yazıq baxırdılar. Təsəlli etmək üçün deyilən xoş sözlərin, yekəpərin arxasınca oxunan lənətlərin heç birini səmimi qəbul eləmirdi. Axı birinci mərtəbədən onun qapısı ağzından keçən yeganə uşaq o olmamışdı. Bəlkə onların da qızları əlləşdirilib, oğlanlarına toxunulub?
Kişilərin atasını “namus qəhrəmanı” adlandırması Nilufəri iyrəndirmişdi. Xəbərlərə baxa bilmirdi, kanallardakı aparıcılar atasından danışırdılar. Sosial şəbəkədə atasının şəkilləri paylaşılırdı. Qadınlar anasına atasının şəkillərini göstərirdi, elə bil hamısı anasının qatil əriylə fəxr etməsini bərk-bərk tapşırırdı. Ana-bala yaxşı bilirdi, söhbətlər hakimin atasına verdiyi cəzaya qədər davam edəcək, sonra başqa yerlərdə başqa hadisələr olacaq, atası o hadisələrin içində unudulacaqdı… Məhkəməyəcən Nilufər uşaq ola bilmədi, çünki uşaq kimi düşünə bilmirdi. Niyyəti həyata keçmişdi, yekəpər dünən torpağa tapşırılmış, qorxusu da qalmamışdı. Saçları dümağ olmuş yaşlı hakim onu səslədikdən sonra üzünə baxa bilmişdi. Hakim üzünə gülümsəyirdi.
-Qızım, baş vermiş hadisəni bizə danışa bilərsən?
Hakim qarşısındakı qızcığaza qarşı həssasıydı. Qızın gələcəyi üçün jurnalistlərin məhkəmədə iştirak etməyinə qadağa qoymuşdu. Jurnalistlər yenə də məhkəmə binasının qarşısında gözləyirdi. Nilufər susurdu. Hakim sualını təkrarladı.
-Qızım, özünü yaxşı hiss edirsən?
Nilufər kövrəldi.
-Yaxşıyam, hakim əmi.
“Hakim əmi” deməyi hakimin də xoşuna gəldi.
Nilufər sağ tərəfdə əli qandallanmış atasına, sonra anasına baxdı. İkisinin də gözləri ağlamaqdan qızarmışdı. Neçə gündür anası yemək yeməyi yadından çıxartmışdı. Onsuz da incə xanımıydı, beli ərə getməyən qızın belindən seçilmirdi. İndi bir dəri, bir sümük qalmışdı.
Nilufər hakimə baxdı.
-Sizdən bir xahişim olacaq, hakim əmi.
-Buyur, qızım.
-Hakim əmi, icazə verin, jurnalistlər də burda olsunlar.
Hər kəs təəccübləndi.
-Mən jurnalistlərə sənə görə icazə vermədim.
-Xahiş edirəm, hakim əmi.
Hakim yanındakı köməkçilərə baxdı, sonra qapının ağzında dayanan nəzarətçiyə göstəriş verdi
-Juranlistləri çağırın.
-Çox sağ olun. – Nilufər neçə gündür az sonra danışacaqlarını əzbərləmişdi
Jurnalistlər gəldi, televiziyadan gəlmiş iki operator kameranı qoşdu. Hər kəs balaca qızın nə danışacağını səbirsizliklə gözləyirdi. Nilufər hakimə baxdı.
-Peşmanam, hakim əmi.
Hakim maraqla qıza baxdı. Nilufər davam elədi.
-Anama o adamın elədiklərini deməyimə peşmanam. Hakim əmi, siz mənim atamı türməyə salsaz, anamla tək qalacam. Heç kim bizi axtarmayacaq, maraqlanmayacaq. Kaş, anama heç nə deməyəydim. -Sonra necə oldu dedin?
-O adam hər gün qabağımı kəsirdi. O adamın baxışlarından qorxurdum. Məni hədələyirdi. O gün məni məcbur evinə aparmaq istəyirdi. Qışqırdım, Hakim əmi. Qorxdu, evinə girdi. Yenə də anama danışmaq istəmirdim. Qorxumdan danışdım. Bilirsizmi, anama danışmasaydım, nə olardı?
-Nə olardı? – hakim soruşdu.
-Neçə gündür bizə gələnlərin hamısı atamı tərifləyir. Atam təriflənirsə, deməli, yaxşı adamdır, hə hakim əmi?
-Atan səni çox istəyir, qızım.
Nilufər sualını təkrarladı.
-Atam yaxşı insandı, hakim əmi?
-Atan səni çox istəyirsə, deməli, yaxşı insandı.
Nilufər hakimin cavabını təsdiqlədi.
-Mənim atam doğrudan yaxşı insandır, hakim əmi. Sinif yoldaşımın atası kimi oğlu olmadığına görə anamla dalaşmır.
Nilufər bir qədər susduqdan sonra davam elədi.
-Hakim əmi, bizim həyətdə bir qadın yaşayır. Anam deyir, o qadın uşaq olanda yoldan çıxardıblar. Qonşuların hamısı ona pozğun deyir.
Zalda adamlar arasında pıçhapıç başladı. Hakim zaldakılara səsləndi.
-Sakit… Davam elə, qızım.
-Hakim əmi, anama deməsəydim, böyüyəndə mənə də pozğun deyəcəkdilər. Qonşular, bu gün atama qəhrəman deyənlər, sussaydım, gələcəkdə ona pozğunun atası deyəcəkdilər. Mən indi uşağam. Anam işləmir. Bizim evdə təkcə atam işləyirdi. Siz atamı türməyə salsaz, anamla mənim halım necə olacaq, hakim əmi?
Hakim də kövrəlmişdi.
-Belə danışmağı sənə kim öyrədib, qızım?
-Bizə gələnlər pozğun qonşudan danışırlar, hakim əmi. Yalvarıram, hakim əmi, atamı azad eləyin. Nilufərin ayaqları əsirdi. Hiss edirdi danışa bilməyəcək. Onun titrəməsi hakimin nəzərindən qaçmadı. -Əyləşə bilərsən, qızım.
-Mənə söz verin, hakim əmi, atamı tutmayacaqsız. Atam yaxşı insandır. Hamı atama “yaxşı insan” deyir. Zalda əyləşmiş mərhum yekəpərin arvadı da ağlayırdı. Uşağın dedikləri qəlbinə toxunmuşdu. Birdən kimisi təlaşla ayağa qalxdı, kimisi oturduğu yerdə boğazını uzadaraq “baaa” … “boooy” … “ədə qoymayın” … səs-səsə verdilər.
Turanla arvadı “qızım” qışqırdılar. Yasəmən qızının yanına qaçdı. Hakimlə köməkçiləri də ürəyi getmiş Nilufərin yanına gəlmək üçün ayağa qalxdılar.
Nilufər gözlərini açanda artıq məhkəmə zalında deyildi. Hakimin otağındaydı, yanında ata-anası… Atasına sarılmaq üçün qollarını ona tərəf uzatdı. Turan qızını bağrına basdı, qızı boynuna qollarını sarıdı… İlk dəfə bu ölkədə möcüzə baş vermişdi… Rüşvətdən işıq surətiylə uzaq, ölünün günahkar, öldürənin günahsız olduğu sübut olunmuşdu.
Nilufərlə yaşıd bir-neçə qonşu qızları da Yekəpərin baxışlarından valideyinlərinə, valideyinləri də növbəti məhkəmədə hakimə söyləmişdilər.
Hakim əmi Turanın azadlığa çıxmasına qərar vermişdi. Mərhumun arvadı şikayətini geri götürmüş, əksinə, o kişidən yaxşı gün görmədiyini, əlinə çox pul keçəndə gecə evə özündən çox kiçik fahişələri gətirdiyini etiraf eləmişdi. Gələn qadınların arasında xatırladığı təkcə on dörd yaşında qadın həyatı yaşamağa məhkum edilmiş uşağıydı.

Son

Şəfaqət Cavanşirin povesti burada >>>

Müəllif: Şəfaqət CAVANŞİR

ŞƏFAQƏT CAVANŞİRİN YAZILARI

PDF>>>ZAUR USTAC UŞAQ ŞEİRLƏRİ

PDF: >>>>> ZAUR USTAC “QƏLƏMDAR-2”

PDF>>> ZAUR USTAC “BB” KİTABI

>>>> ƏN ÇOX OXUNAN HEKAYƏ <<<<

ZAUR USTACIN SATIŞDA OLAN KİTABLARI


YAZARLAR.AZ

===============================================

<<<<<< WWW.USTAC.AZ və  WWW.BİTİK.AZ >>>>>> 

Əlaqə:  Tel: (+994) 70-390-39-93     E-mail: zauryazar@mail.ru

Şəfaqət Cavanşir – Hakim əmi, azadlıq

ŞƏFAQƏT CAVANŞİRİN YAZILARI

Hakim əmi, azadlıq
(hekayə)

Gah birinci mərtəbədə yaşayan qonşusu – təxminən yaşı qırxı keçmiş qarınlı, üzü azca tüklü, qalın dodaqlı, burnu incə, uzunboylu yekəpər kişiyə, gah blokun çıxacağına, gah da bir az cəsarətini toplasa evinə; üçüncü mərtəbəyə aparacaq pilləkənlərə baxırdı. Anası onu çörək almağa göndərmişdi. Daha doğrusu, atası işə gecikdiyi günlər on yaşlı Nilufər onun əvəzinə yaşadığı beşmərtəbəli binanın altındakı marketdən çörək, artıq qalan pulla özünə şokolad, ya da saqqız alardı. Bir həftədən çoxdu çörək almağa könülsüz gedirdi. Hər səhər qorxduğu yekəpər qonşusu onu blokun ağzında qarşılayırdı. “Dayı” dediyi yekəpər o biri qonşular kimi baxmırdı ona…
Qonşu binada cavan gəlin var, qaranlıq düşənəcən tək yaşayır. Gecənin bir vaxtından sonra yenidən tənha qalırdı. Hər gün otağının pəncərəsindən və ya həyətdə rəfiqələriylə oynayanda, o cavan gəlini kimsə bahalı maşınla evinə gətirəndə görürdü Nilufər. Həyətdəki kişilər bu yekəpər kişi kimi baxırdı o gəlinə. Bu baxışlar o baxışlara çox bənzəyirdi. Yaşıdlarından bir az hündür olan Nilufər günlərcə onu gözləyən yekəpərin yanından keçəndə, kobud əliylə onun hələ yetişməmiş sinəsini koftasının üstündən əlləməyə çalışması qızı iyrəndirmişdi. Yekəpərin bir əli şalvarının cibində, bir əli qız uşağının sinəsində, qarnında gəzirdi. Qolsuz köynəyinin yaxasının üç düyməsini əvvəlcədən açıb tüklü sinəsini qıza göstərir, təzə düzəltdirdiyi dişlərini ağardırdı. -Günorta gəl bizə, dayı sənə qonaqlıq versin. Xalidə xalan da evdə olacaq, qorxma…
Yazıq qız özünü yekəpərin əlindən bacardığı qədər tez xilas edər, çörəyi alandan sonra küçədən kiminsə binaya girməsini gözləyərdi ki, o adamla daxil olub, tez evlərinə qaça bilsin.
Nilufər iki daşın arasında qalmışdı. Anasına “Çörək almaq istəmirəm” desəydi, çox sual verəcəkdi. Atası neçə dəfə deyəndə eşitmişdi “Anası tərsdi”…
Bu gün yenə atası işə gecikmiş, yenə çörəyi Nilufər almalıydı. Anasından pulu aldıqdan sonra evdən çıxdı, qapını astaca örtməyə çalışdı, alınmadı. Unutmuşdu, seyf qapıydı, avtomatik özü bağlanır, açarın yoxdursa, kimsə içəridən açmalıdır.
Aşağı mərtəbədən qapının açılıb-örtüldüyünü eşidən qızcığaz qorxdu, pulu şalvarının cibinə qoyub qapını döydü. Elə bildi, yekəpər kişi gəlib qolundan dartacaq, evinəcən sürüyəcək. Uşaq yaddaşı güclü olur. Yekəpərin indiyəcən etdiklərini gözünün qabağına gətirəndə, qorxu vücudunu titrədirdi. Yasəmən qapını açdı, qızını əliboş gördü.
-Hələ çörək almamısan?
-Yadımdan çıxıb, pul içəridə qalıb.
-Göyərti də alarsan. – anası mətbəxə keçdi.
Hamamla mətbəx yanbayan olduğundan Nilufər üçün hamamda anasını gizlicə güdmək asanıydı. Anası eyvana paltarları sərməyə çıxan zaman mətbəx qapısını astaca örtdü, dovşan bəzəyi vurulmuş evdə geyindiyi şəpşəpinin birini götürüb evin qapısını açdı. Şəpşəpini qapıyla bağlanan yerin arasına qoydu. Asta addımlarla ikinci mərtəbəyəcən düşməyə çalışırdı. Birinci mərtəbədən yenə açılıb-bağlanan qapı səsini eşitdi. Deyəsən, yekəpər onun aşağı düşməsindən əlini üzmüşdü. Nilufər yekəpəri yaşadıqları binaya yaraşdırmırdı. Bir gün qəfildən yekəpərin yoxa çıxması ən böyük diləyidir. Qızcığaz üç pilləkən də aşağı düşdü. Dili ağzında titrəyə-titrəyə ürəyində Allaha yalvarırdı. Əllərini iki döşünün arasında yumruq formasında birləşdirmişdi. Yekəpərin qapısı qonşu qapısıyla üz-üzəydi. Qapının yanına çatdı, nəfəs almağı saxladı. Dabanını qaldırıb pəncəsinin üstündə qapının yanından keçməyə çalışdı. Neçə il həbsdə yatmış, azadlığı həsrətlə gözləyən məhbus kimi hiss elədi özünü. Niyyəti baxışları qədər qorxulu olan yekəpərin ucbatından uşaq düşüncəsini də itirmişdi. Yaşıdlarıyla oynamaq da istəmirdi.
Qapı açıldı, yekəpər qonşu qapı ağzında göründü.
-Sabahın xeyir, gözəlim. – Kobud səsiylə getmək istəyən uşağın ayaqlarını saxlamağa məcbur elədi.
Qorxu elə hissdir ki, ya getmək istəyərsən, gedə bilmərsən, ya elə bilərsən ayaqların yerli-dibli yoxdur, ya da ürəyinin dayanmasını arzulayarsan.
Nilufər yekəpərə baxdı. Qız onun gözlərində niyyətini, o isə qızın gözlərində qorxunu oxudu. Nilufər ayaqlarını tərpədə bilmirdi. Göz bəbəkləri böyümüşdü. Yekəpər yenə dişlərini ağartmış, yenə ağzında dili göbəyiylə birlikdə səssiz hərəkət edirdi. Bu dəfə yekəpər istəyini bir az da qabartdı. Astaca qıza yaxınlaşdı, kobud əlləriylə uşağın çanağını sığalladı.
-Pambıqdır. Bu dəfə səni buraxmaram. – deyib qəfildən qızın belini qucaqladı, hərəkətsiz ayaqlarını yerdən göyə qaldırdı.
Qorxusu Nilufəri qışqırmağa sövq etdi. Necə qışqırdı, qızcığaz özü də anlamadı, yekəpər də… Hər dəfə qıza toxunanda hədələmək susması üçün birinci silahıydı. Bunu gözləmirdi, cəld qızı yerə atdı, evinə girib qapısını bağladı. Qızın iki qıçının arasından boz şalvarının islandığı açıqca bilinirdi. Hər səhər Nilufər anasının tapşırığıyla iki stəkan su içirdi. Rahatladıqca qız döşəməyə baxır, sidiyi beton pilləkəndən pilləkənə süzülürdü. Ayağa çətinliklə qalxdı, axsayırdı. Axsaya-axsaya pilləkənləri bir-bir yuxarı çıxdı. Evin qapısı bağlanmamışdı. Qapının ağzına gələndə dizləri büküldü, taqəti qalmamışdı, səsli ağladı. Yasəmən qızının səsinə mətbəxdən çıxdı. Şəpşəpini ayağıyla kənara çəkib qapını tam açdı. Qızını yerdə görəndə həyəcandan dili-dodağı əsdi.

-Nili, sən niyə yerdəsən? Nə olub?
Nilufər anasına cavab verəcək halda deyildi. Anası onu ayağa qaldırmaq üçün qolundan tutdu.
-Hamama keç. Sakitləş, ağlama.
Nilufər anasıyla hamama keçdi, qızının axsadığını görən ananın ağlına pis heç nə gəlmədi.
-Harda yıxılmısan?
Nilufər yenə cavab vermirdi. İslatdığı şalvarına baxırdı. Yasəmən hamamdan çıxdı, bir qədər keçdikdən sonra əlində iki dərman, bir stəkan suyla qayıtdı.
-Bunu iç, özünə gəl. Rəngin-urfun da qaçıb.
Nilufər anasının dediklərini edirdi. Onun istəyiylə şalvarını, güllü tumanını çıxartdı. Ana suyla qızını beldən aşağı yuduqdan sonra məhrəbanı belinə doladı. Mətbəxə keçdilər. Qız stulda oturana qədər ağlayırdı, danışa bilmirdi. Yasəmənin narahatçılığı artırdı. Qızı yıxıldığına görə ağlayana oxşamırdı. -Qızım, nə oldu axı? De görüm kim qorxudub səni?
Qız susduqca ana təmkinini pozmamağa çalışırdı, suallarını təkrarladı.
-Nili, mənə bax. Bax mənə… Nə olub? Kimdən qaçmısan?
Qız anasının gözlərinə, sonra sağa əyilib evin qapısına baxdı. Bağlı olub-olmadığını dəqiqləşdirmək istəyirdi.
-A-na…
-Haycan
Nilufər anasını qucaqlayıb başını qarnının üstünə qoydu, yenidən ağladı. Yasəmənin hövsələsi daralırdı. -Qızım, nə olub? Qorxma, danış. Atanı çağıracam, qorxma.
Yasəmən qızının gözlərinə baxdı.
-Anan qurban, de görüm nə olub?
Nilufər içini çəkə-çəkə dedi:
-Ana, aşağıdakı dayı məni …
Anası gözlərini bərəltdi:
-Hansı dayı? – Qızının cümləsini bitirməyinə hövsələsi çatmadı…
Yasəmən ərinin axşam gəlməsini gözləyə bilmədi. Aşağı düşüb “Şərəfsiz” dediyi qonşusunun da payını verə bilməzdi. Qızının adına söz gələ bilərdi. Şəhərdə insanlar arasında baş verənlər tez unudulur, bilirdi. Yenə də olmaz. Heç kim qızının başına gələnlərdən xəbər tutmamalıdır. Adamı ikisi istəyəndə, üçü istəmir. Bax, o üçü heç vaxt heç nəyi unutmayacaq. Lap istəməyən üç adam da hər şeyi başa düşdü. Yasəmən qadınıydı, yekəpərə güc gələ bilməzdi.
Ev telefonuyla ərini yığdı. Əvvəlcə sakit, sonra ağlayaraq danışır, üstəlik, yumruğuyla sağ budunu yüngülcə döyəcləyirdi.
Nilufər başqa şalvarı əynində, yatağında əyləşmiş düşünürdü. Daha ağlamırdı. Atasının onu danlayıb-danlamayacağını fikirləşirdi. Anasına deməkdə düz hərəkətmi elədi? Bəs deməsəydi? Qonşudakı gəlini gözünün qabağına gətirdi… Xəyalında ancaq o canlanırdı.

Ardı var…

>>>> Ardı burada

Şəfaqət Cavanşirin povesti burada >>>

Müəllif: Şəfaqət CAVANŞİR

ŞƏFAQƏT CAVANŞİRİN YAZILARI

PDF>>>ZAUR USTAC UŞAQ ŞEİRLƏRİ

PDF: >>>>> ZAUR USTAC “QƏLƏMDAR-2”

PDF>>> ZAUR USTAC “BB” KİTABI

>>>> ƏN ÇOX OXUNAN HEKAYƏ <<<<

ZAUR USTACIN SATIŞDA OLAN KİTABLARI


YAZARLAR.AZ

===============================================

<<<<<< WWW.USTAC.AZ və  WWW.BİTİK.AZ >>>>>> 

Əlaqə:  Tel: (+994) 70-390-39-93     E-mail: zauryazar@mail.ru

Şəfaqət Cavanşir – Qara Gümüş

ŞƏFAQƏT CAVANŞİRİN YAZILARI

Qara Gümüş
(hekayə)

“Ər yaxşı qadına xəyanət edə bilər, yaxşı əri heç bir qadın itirmək istəməz”. Bunu sizə həyatındakı ilk kişidən xeyir görməyən, əvvəllər bədbəxt olmuş qadın yazır. “Ərimdən yazmamışdan əvvəl sizə onunla tanışlığımızdan yazmaq istəyirəm. Bizim onunla tanışlığımızın qəribə, bəlkə də mənə qəribə gəlir, maraqlı tarixçəsi var. Onu, keçmişdə məni unutduğunu düşündüyüm tanrının mükafat qəbul edirəm. Taleyimin natamam hissəsi!… Lazımsız ərimin əlindən, yersiz döyülməkdən canımı o gözəgörünməz qurtarıb. Ər dediyim məxluqun acı sözlərini qulaq ardına vuranda da elə bilirəm yayda iylənmiş cəmdəyə qonan milçək vızıldayır.
Bir zamanlar sevgi hisslərinə aldanıb gözüyumulu söndürdüyüm bəxt ulduzumun parıltısını bir ildən sonra o mənə qaytarmışdı. Alkaş ərim, yəni Akif şirin vədləriylə, isti sözləriylə məni qaynımın yarımçıq qalmış ikimərtəbəli evinə qaçırdı. İlk-üç ayı aramızda hər şey yaxşı idi. Mənə “can”, “həyatım” deyirdi. Təzə vaxtlar məni axmaq yerinə qoymağını nəzərə almasaq, əziyyət verməzdi. Hətta bir dəfə gecəyarısı evə gələndə qan-tər içində idi. Nədənsə qorxmuşdu, bilmədim, boğazında qızartı izləri vardı. Nə baş verdiyini soruşanda “küçədəki itlərdən qaçdığını” söyləmişdi. Ona inanmışdım. Boğazının niyə qızardığını soruşdum – Həyətə girəndə əlimlə boğazımı sıxmışam. Az qala ürəyim ağzımdan çıxacaqdı. – dedi, inandırdı məni.
Üç ay ərzində yaşadığım yerdə heç bir küçə itinə rast gəlmədiyimi sonralar xatırladım. Ulu tanrım, onda necə sadəlövh qadın olmuşam. Ərim tikinti şirkətlərin birində fəhlə işləyirdi. Dörd yüz manat aldığı maaşından mənə, evin xırda-para dolanışığına əlli manatdan artıq pul verməzdi. Hərdənbir iyirmi-otuz manat əlavə etsəydi də bu bəs eləmirdi. Onu başa düşürdüm, maaşı gənc ailə üçün kifayət deyildi. Hələ soyuq aylar olanda, işıq pulu, qaz pulu az qala maaşının yarısına qənim kəsilirdi. Bəzən gecələr də işləyirdi. Gəlmədiyi gecələr əzbər bildiyi sözlər vardı: “İşləməliyəm, pul qazanmalıyam”.
Yəqin iş adıyla gecələr evə gəlməyən əri olan mənim kimi qadınlar çoxdur.
Həftələr olub ki, evdə bayquş kimi tək qalmışam. Güzgüdə özüm-özümlə danışdıqca bugünəcən görmədiyim səbrimi kəşf etmişəm. O səbrlə də məni dəli kimi sevən Akifin birdən-birə niyə dəyişildiyini incəliyinə qədər düşünmüşəm.
Yaşadığımız yer paytaxtın mərkəzindən çox uzaqdır. İkimərtəbəli evin ikinci mərtəbəsinə çıxan pilləkanlar olmadığı üçün oraya “qumrular yuvası” desək, daha ədalətli olardı. Fərsiz ərimin kefinə göyərçinlərlə əylənmək düşəndə, həyətdə bir küncdə qalmış, yağış suyundan kənarları ovulmuş nərdivanla çıxırdı. Bir gün qabaq məni səbəbsiz yerə döyüb gözümün altını pis günə salmışdı. Hərdən onu dəlixanadan qaçmış dəli hesab edirdim. Sonralarda öyrənmişdim, dəlilik kağızı almaq üçün bir müddət dəlixanada yatdığını!.. Hərbi xidmətdən yayınmaq üçün ağlabatan yol idi… Məni döyməsə sakitləşmirdi. İndi yadıma düşəndə ona gah yazığım gəlir, gah hədsiz kinim olur, bəzən də uşaq kimi gülürəm. Nəyə güldüyümü özüm də anlamıram. Bir gün pilləkanla ikinci mərtəbəyə çıxdı, könlündən göyərçin əti yemək keçirdi. Nə qədər başa salıb izah eləsəm də ki, günahdır, eləmə, xeyri olmadı.
“Sənin nəyinə lazımdır? Sən bişir”, dedi. Qarğış yiyəsi olmaq istəmirəm, bişirməyəcəyimi deyəndə, yazıq göyərçinin başını qopardıb qanlı cismini üstümə tulladı, göyərmiş üzümü işarə edib:
-Ona qalsa, sənin qarğışın gərək məni çoxdan tutaydı. – dedi.
Belə qəddar adamıydı Akif.
Kişi-kişi üç kişinin yanında qadına hörmətdən danışardı. Qonşuların əriylə danışanda dəmir həyət qapısının arxasında dayanıb danışdıqlarını dinləyirdim, ikrah hissiylə gülürdüm. Əslində, Akifi tanıyandan sonra kinayəli gülümsəməyi də, ürəkdən gülməyi də öyrənmişdim.
Birinci mərtəbədə daşlarla hörülmüş bir otaqlı evdə yaşayırdıq. Mətbəxə soyuq dəhlizdən keçməli olurdum. Mətbəxə pəncərə düzəltməyə kişiliyi çatmamışdı. O qədər özündən razı və dünya görüşü zəif bir insan idi ki, bir gün “yekə kişisən, evdə qalanda həyət-bacaya əl gəzdir” deyəndə, “kişilik şalvarın altında olur” – iyrənc cavabını eşitmişdim.
Deyəndə ki, “o şalvardan mən də geyinirəm” üzümə sərt nəyinsə dəydiyini hiss etdim. Gözlərimi açanda artıq beton döşəmədə uzanmışdım. Sağ yanağım ağrıyırdı. Bir də o məqamda ayıldım, qızmış buğa üstümə hücum çəkir. Boğulurdum, üzümə yarışa girmiş adamlar kimi şillələrini döşəyirdi. Az qala qulağımın pərdələrini cıran söyüşlərini isə yazmağa dəyməzdi.
İlk döyülməyimin ağrı-acısı keçməmiş, sonrakı aylar müxtəlif bəhanələr səbəb gətirilərək döyülmək, pis-pis küçə söyüşləri ilə təhqir olunmalar adi hallara, ərim üçün vərdişə çevrilmişdi. Neçə dəfə onu öldürmək fikrimdən keçmişdi. Şillə-təpiyinin zərbələri o qədər güclü idi ki, ona da taqətim qalmırdı. Şeytanım da Bakı küləyinə dönmüşdü, bir yerdə qərar tuta bilmirdi, ruhuma güc gəlsin, təkcə mənə gücü çatan onun əlini-qolunu bağlayım.
Kişisiz keçən gecələrimdə yavaş-yavaş qadınlığımı da unutmuşdum. Özümü evdə qalmış bakirə qızlar kimi hiss edirdim. Mənimlə yatmırdı, xoş söz deməyi bacarmırdı, başıma sığal çəkməyi də yox idi… Düzələcəyinə ümidim olmadığı üçün ummurdum da!.. Hər gün qabağına yemək qoyanda eyni sualları dilimə gətirməyə qorxduğum üçün, ürəyimdə təkrarlayırdım. “Bu kişi mənə nə üçün lazımdır? Qabağına yemək qoymaq üçün? Oğlunun adam olmadığına məndən çox bələd olan qaynatamın ayda-ildə bir dəfə əlidolu gətirdiyi zənbildəki göy almaları nazik-nazik doğrayıb, üstünə nanə töküb yedizdirmək üçün? Ya üzüm gilələrini bir-bir artlayıb bir boşqab qabağına qoymaq üçün?”
Axı, bu kişi mənim qadına məxsus bütün hisslərimi oğurlamışdı! Təkcə kişiyə oxşar görünüşü vardı. Bəzi şeyləri xatırlayanda bu dünyada olmasa da ona bircə dəfə rəhmət oxumuşam. Anasına görə!.. Akifin ilk nifrəti anasından başlamışdı. Evliliyimizin təzə vaxtları idi, sərxoş olanda anasından nifrətlə danışmışdı, tükürpədici etiraflar eləmişdi.
Uşaq vaxtı çox dəcəl olub, uşaqların içində ən çox döyülən də Akif idi. Anası onu yenə döymüş, hirsi soyumayıb əl-qolunu qalın kəndirlə bağladıqdan sonra yaşadıqları bina evində, kəndirin bir tərəfiylə eyvanın dəmirlərinə düyün vurmuşdu. Uşaq eyvandan sallanırmış. Mənə verdiyi sözləri tutmadığı gündən ona inamım itdiyi üçün inanmadım, anasından soruşdum. Oğlunun dediklərini təsdiqləmişdi, üstəlik oğlunun bilmədiyi ən böyük həqiqəti danışmışdı; Mən Akifi doqquz ay bətnimdə nifrətlə böyütmüşəm. Bax ha, Akifdən hamilə qalsan, uşağını sev.
Məsləhətinə gülmüşdüm:
-Elə şey olar? Təcavüz olunan qadın da bətnindəki uşağı sevir.
Bir müddət susduqdan sonra oğluna nifrətinin səbəbini soruşmuşdum. Cavab çox sadə olmuşdu:
-Birinci uşaqdan sonra vaxtsız hamilə qalmışdım. Aldıra da bilmirdim. Atası imkan vermirdi.
Onda anladım, Akif də bir dəfə ağlayaraq dilinə gətirmişdi; mənim həyatımı anam məhv elədi.
Uşaq olanda bizi də analarımız çox döymüşdü. Anam oxlovla, ya da nar çubuğuyla bir-ikisini ilişdirəndən sonra dincələrdi. Ancaq mənim anam, çoxlarımızın anası övladına səkkizinci mərtəbədə ölümü hiss elətdirməmişdi.
Elə o vaxt dərk edib yaddaşıma yazmışdım; anasını sevməyənlər heç bir qadını sevə bilməz.
Bir gün oğlum olsa, demişəm, ona qadınları və kitabları sevməyi öyrədəcəm. Nədənsə həmişə elə bilmişəm həddindən artıq çox kitab oxuyan kişilər qadın döyməyi özlərinə yaraşdırmırlar, mərhəmətli olurlar, qadınları daha çox sevirlər.
O günü yaşamağa layiq olmadığımı, bir oğula ana olmağa haqqım çatmadığımı düşündüyüm günü heç cür unuda bilmirəm. O günü xatırlayanda ona tez-tez inanmadığım cəhənnəmdə yanmağı arzulayıram.
Kapron qabın dibində bir adamlıq axırıncı vermeşilləri qızartmışdım. Gəlməyinə az qalıb, nə çörək var, nə də qatıq! Gətirəcək əli də yox idi.
Məcbur qalıb evimizlə üzbəüz yerləşən marketə getmək üçün küçəyə çıxdım. Borcum otuz manatı keçmişdi. Maaşını alsaydı, heç olmasa, köhnə borcumuzu bağlayardım, təzədən borc götürərdim. Dua edirdim, marketdə Gültac xalayla məndən başqa heç kim olmasın. Üzümün qaraltıları da hələ keçməmişdi. Həyatımda tərslik olanda birdən olur.
Marketə məndən əvvəl hündürboy, bir az qarınlı, yaddaşım məni aldatmırsa, tək-tük tükləri olan keçəl kişi girmişdi. Niyə yalan deyim, bəxtimdən gileylənmək yerinə, ürəyimdə kişini söydüm. Gültac xalayla salamlaşdıqdan sonra məndən nə istədiyimi soruşdu.
Mənə diqqətlə baxan kişini başımla işarə elədim ki, gözləyə bilərəm. İşarəmi Gültac xaladan əvvəl yad kişi hiss eləmişdi:
-Alacaqlarım çoxdu, xanımı yola salın. – dedi.
Gültac xala mənə baxdı, utana-utana yarım kilo bankada qatıq və iki çörək istədim. Verməyə isə, qəpiyim də yoxdur. Qırmızısifət Gültac xala yad kişinin yanında üzümü qızartdı:
-Borcunuz getdikcə artır, əlli manata çatıb.
Gözlərimi qurbanlıq qoyunlar kimi döydüm:
-Əlli manat niyə?
-Yoldaşının da borcu var.
Pərt olmuşdum, özümü arsızlığa vurdum, “yoldaşım maaşını alan kimi hamısını verəcək”, – deyib onu da, özümü də aldatdım. Aldatdım deyəndə ki, yalan danışdığımı məndən yaxşı bilirdi. Hər kəs ərimin mənə olan hörmətinə bələd idi. Keçən ay qonşunun arvadı mənə xəyanət etdiyini ağzından qaçırtmışdı. Arvad ərimə deməməyim üçün dil-ağız edəndə, ağlına da gəlməzdi ürəyimdən keçirirdim. “Yalansa doğru çıxa… Bir qadın bu yöndəmsizi əlimdən ala, gedər-gəlməzə apara…”
Əsəblərim o gün sakitləşə bilərdi. O qadına yazığım gəlsə də, inanıram, mənim kimi cəsarətsiz olmazdı…
Valideynlərimin üz qarası olmuşdum, ikinci dəfə el-obanın tənəsini eşitməmələri üçün çəkinirdim, boşana bilmirdim. Heç olmasa, bəxtim üzümə gülər, özünə də xeyri olmayan, ağır daş olub kürəyimə qoyulmuş yöndəmsiz, bəlkə başqa qadına görə də olsa məni boşayardı. Sadəcə arzudur… Bu yöndəmsizin xasiyyətinə başqa qadınlar heç bir ay da dözməzdi.
Mübarizə apara bilmirdim. Sabah bəxtim gətirsə, atam-anam məni bağışlasa, qayıt desə, inanmıram ikinci bir kişiyə qadın olduğumu sübut edə bilim. O barədə artıq öldüyümü düşünürdüm…
Mətbəxdə sınıq stolda oturub, evə gəlməyini gözləydim. Hirsimdən ağcaqanadların çılpaq qolumun, ayaqlarımın üstündə uçuşub, özlərinə münasib bildiyi yerdən qanımı sovurduqlarını hiss etmirdim. Gəldi, kefi kök idi. Fişka çalmağından bilirdim. Məni görən kimi dayandı.
-Sən niyə burda dayanmısan?
Səhərdən o qədər dolmuşdum, az qala birbaşa ağzıma gələni deyəm, döyülmək gözümün qabağına gəldi:
-Elə-belə. Deyəsən, toxsan?!
Əmr formasında göstəriş verdi:
-Yox, acmışam. Mənə yemək gətir. – dedi, evə girdi.
Nifrətlə evə girənəcən arxasınca baxdım. On dəqiqəyə bişirdiyim vermeşili, qatığı, doğradığım çörəyi süfrəyə qoydum. Divanda oturub televizora baxırdı.
-Yemək hazırdır.
Vermeşilə baxa-baxa stolu çəkib oturdu:
-Bunun əti hanı?
Hirsimdən əsəblərimi cilovlaya bilmədim:
-Əti atam evinə göndərmişəm. – Söz ağzımdan şimşirik kimi çıxdı, dinmədi, heç nə demədi, amma mən dayana bilmirdim: – Maqazindən borca nə götürmüsən? Kişisən, utanmırsan siqareti borca götürürsən?
Dedim bəlkə əsəbləşər, üstümə qışqırar, vecinə də almadı.
-Yemək duzsuzdu. Əlli manat verərərəm sabah ət alarsan. – deyəndə əsəbdən içim-içimi yedi:
-Əlli elə borcumuzdur. Bəs maaşı alıb hara xərcləyirsən?
-Borcum var.
-Yəqin ona görə üç aydı borc yiyələriylə axşamlar görüşürsən. Vaxt istəməkdən evə gəlmək də yadından çıxır.
-Ağ eləmə.
-Maqazindəki arvada demişəm ki, bu ay borcumun hamısını verəcəm. Əlli manat da ver.
Cibindən əlli manatı çıxardıb mənə uzatdı:
-Al, əsəblərimi korlama. Sabah evə bazarlıq elə.
Pul uzatdığı əlini itələdim:
-Heç nə almayacam. Arvada tapşıracam bir də sənə nisyə heç nə verməsin. Bezdirmisən məni. İyrəndirmisən özündən. İyrəndirmisən.
-Deyəsən, döyülməyin gəlib haa…
-Niyə? Kişi olmağını istəyirəm, ona görə?
Kinayə ilə verdiyim sualımdan sonra yadımda qalan bu oldu; hikkəylə bir əliylə boğazımdan yapışdı, az qala boğulurdum. Divana itələyib, məni altına yıxdı, bu dəfə şillə yox, üzümə, gözümün altına yumruqlarını döşəyirdi. Özümdən gedənəcən vurdu. Gözlərimi açanda əynimdəki paltarlar cırılmışdı, qarnımda ağrılar hiss edirdim. Onunla evləndiyim üçün ilk dəfə ondan çox özümdən iyrənməyə başlamışdım. Artıq əmin idim, düzələn deyildi, mayası nifrətlə yoğrulmuşdu. Qadınının şəhvət hissini öldürən kişidən hansı nəcibliyi gözləmək olardı? Ən qorxduğum vəziyyətdən – təcavüzdən məni qoruya bilmədiyi üçün tanrıya da nifrət edirdim. Məndən üz döndərdiyinə özümü inandırmışdım.
Ağır-ağır pəncərənin başına vurulmuş mismara taxdığım güzgüyə yaxınlaşdım. Üzümə baxdım, zorlanmağımı unutdum, səsim batanacan qışqırdım. Var gücümlə qışqırdım. Ölmək istəyirdim. Bu istəklə də ölüm fərmanımı vermişdim. Adını xatırlamadığım otuz ədəd dərmanı su içə-içə bir-bir atdım, su qabını mətbəxə aparıb, otağa qayıtdım. Divana uzanıb üstümü nazik ədyalla örtdüm. Eşitmişdim, ölümə yaxın insanı titrətmə tutur, gözünə mələklər görünür. Mələk də görmək istəmirdim… o dünyada kişilərə kef verəcək məxluq kimi ad çıxardıqlarına görə onlara da nifrət edirdim. Gözlərimi yumdum, qorxudanmı, ya həyəcandanmı bilmirəm, ağlamışdım. Deyəsən, ölmək istəmirdim, özümü qurtarmağa da çalışmırdım.
…Dinlərdə bəndənin öz canına qəsd etməsi tanrının bağışlamadığı iki günahdan biridir. İnanın mənə, insan bezəndə tanrı da unudulur….
İlk dəfə o gün günəş şüasıyla gözlərimi açdığımı hiss eləmişdim. İndiyəcən bu qədər həssaslıqla fikir verdiyimi xatırlamıram. O, kəmərini şalvarının qatmalarından keçirəndə oyandığımı gördü:
-Nə yaxşı gözünü aça bildin?
Təəccübdən ağzımı açıb bir kəlmə deyə bilmədim. Tərəddüd içindəydim; ya yuxudan ayılmamışdım, yuxu görürəm, ya dərmanlar təsir etməyib yaşayıram, ya da doğrudan ölmüşəm, ruhumdu oyanan. Dəqiqləşdirmək üçün gözlərimi dəfələrlə yumdum açdım, yumdum açdım… Bir də gözlərimi yumub açanda yaramazın fişka çala-çala qapıdan çıxdığını gördüm. Ürəyimdə əzrayılı da fərsizlikdə günahlandırdım. Ondan üzr istəməyini gözləmirdim. İstənilən vəziyyətdə özünü haqlı bilənlərdəniydi. Ölmədiyimi dərk edəndən sonra deyinə-deyinə ayağa qalxdım. Öz-özümə: “Ya gətirilən dərmanlar keyfiyyətsizdi, ya da pişik kimi doqquz cana sahibəm”, – düşünürdüm.
Nə olsun, bədənimin, üzümün ağrılarını hələ də hiss edirdim.
Özümü ikiqat bədbəxt hiss edirdim. Ölümə də lazım olan adam deyildim. Yox! Mən ölməliydim. Məcbur da olsa özümü ölümə qəbul elətdirməliydim!…
Qarnımı tuta-tuta, üz-gözümün qanını silməmiş evdən çıxdım. Həyətə çıxanda üzümə şüası düşən günəşə baxdım, baxa bilmədim. Normal insan da günəşə baxa bilmir, sadəcə gözlərimi qıyanda üz əzələlərim məni daha çox incidirdi. Gözüm həyət qapısının yanındakı köhnə nərdivana sataşdı. Bir nərdivana, bir də ikinci mərtəbəyə baxdım. Asan ölümün yolunu tapmışdım. Nərdivana əl uzadanda qulağıma qəribə səs gəldi. Qapının ağzında nə isə vardı. Elə bildim döyülməkdən qulağım səslər eşidir. Marağım ölmək istəyimə güc gəldi, qapını açdım. Küçük!.. Balaca, yumru gözlərini mənə zilləmiş küçüyə baxmaqdan gözlərim bərəldi. Ağır addımlarla küçəyə çıxdım, yol tərəfə də baxdım, ara məhlələrə də. Sinəsi cırılmış donumun altında kiminsə çılpaq, göyərmiş bədənimi, üzümü görməyi vecimə deyildi. Küçüyünü itirmiş it axtardım, tapmadım. Mən qapıdan uzaqlaşdıqca küçük mən tərəfə gəlirdi. Fikir vermədim, həyətə girdim. Qapını bağlamaq istəyirdim, küçüyün barmağımın ucu boyda yumru olan burnunu ayağıma toxundurduğunu hiss elədim. Deyəsən, özüm kimi yiyəsiz mənə pənah gətirmişdi:
-Başdan xarab heyvan. Elə bilirsən mən ölsəm, sənə burda baxan olacaq? Küçədəkilər bu evdə yaşayan əclafdan min dəfə yaxşıdılar. Bilirsənmi, bu əclaf sənəcən bir iti diri-diri doğrayıb? Küçük yox ha, iti. Gəl çıx, heç olmasa, zibilxana eşələyə-eşələyə böyüyəcəksən.
Yerindən tərpənmirdi, mən danışdıqca quyruğunu bulayırdı. Fikir vermədim, nərdivanı götürməyə çalışdım. Bu dəfə küçük ayağıma dolaşdı. İmkan vermədi tərpənəm. Hərəkətlərini izləmək üçün diqqətlə baxdım. Deyəsən, ölmək istədiyimi hiss eləmişdi. Birdən-birə yazığım da gəldi ona. Nərdivanı yerə atdım, dizlərimi yerə qoyub küçüyü ehtiyyatla qucağıma götürdüm:
-Səni qapıya hansı itin balası atdı? Neçə aydır burdayam, it-zad görməmişəm, axı!..
Dediyimi başa düşənlər kimi gözlərini məndən çəkmirdi. Çox şirin idi.
Qalmışdım iki qərar arasında. Deyirlər, yaxşı adamları qoruyan mələklər olur. Yaxşı adam deyildim, insafən özümü pis insan da hesab eləmirdim. Heç cür ölə bilmirdim, axı mən ölmək istəyirdim. Küçüklə evə girdim. Onu divanın üstünə qoyub stulda oturdum. Özünəməxsus qəribə hərəkətlər edirdi, mən də ona baxırdım. Böyüsə, tüklü itə oxşayacaqdı. Rəngi qara idi, təkcə alnının ortası iri xalları xatırladan gümüş rəngindəydi. Məhz o rəngə görə adını da tapmışdım. Bacımgilin saxladığı boz itlərini xatırladım. İtlərinin adını Bozdar qoymuşdular. Küçüyün dişi-erkək olub-olmadığını öyrənmək üçün yoxladım, dişiydi. Gülümsədim:
-Adını Gümüş qoyuram. Rənginə-urfuna uyğun da gəlir.
İnanmayacaqsınız, həmin vaxt o itdən də cavab gözləyirdim. Mədəmin quruldamasından hiss etdim ki, mən acamsa, deməli, o da acdır. Cırılmış donumu soyunub qapısı qırıq olan köhnə şkafın içindən donlardan birini seçib əynimə geyindim. Fikirləşirdim ki, madam öləcəm, yaxşılıq edib öləcəm. Son dəfə yaxşılıq!.. Son dəfə də borc. Akif zəhmət çəkib ödəyər. O zamanlar “canı çıxar ödəyər” deyirdim, ürəyim soyusun deyə!..
Öz-özümə danışanda yerə düşmüş əlli manatı gördüm. “Nə yaxşı borca götürməyəcəm” sevindim. Üz-gözümü pudralayıb evdən çıxdım, maqazinə tərəf qaçdım. İndi istəmirdim qonşulardan kimsə üzümü-gözümü görsün. Gültac xala məni görəndə duruxdu, üzümə baxdı. Elə baxdı ki, mənə yazığı gəldiyini əməllicə hiss elətdirirdi. Məndəki üzə öyrəşdiyi üçün heç nə soruşmadı. Əlli manatı uzatdım, tələsə-tələsə dedim:

  • Gültac xala, mənə iki litr süd, bir də çörək verərdin də. Yerdə qalan pulla da borcdan silərsən.
    “Yaxşı” – deyib Gültac xala dediklərimi verdi. Aldıqlarımı götürüb evə tərəf qaçdım. Mətbəxdən iri boşqab götürdüm, südü tökdüm. Özümə də bir stəkan süd götürüb həyətə çıxdım, qabla stəkanı yerə qoyub evə qayıtdım. Qucağımda Gümüş yenidən həyətə döndüm. Donumun cibinə əvvəlcədən qoyduğum bir dilim çörəyi götürüb stəkanın içinə tikələrə bölüb atdım. Sonra bir-bir görməmişcə iki barmağımı stəkana salırdım, götürüb yeyirdim. Gümüşə fikir vermirdim, mənim günümdə olduğunu düşünürdüm. Boş stəkanı kənara qoyanda gözüm sataşdı ona. Balaca quyruğunu bulayaraq südü iyləyirdi. İndi dərk eləmişdim, Gümüş küçükdür, it deyil. Gərək qayğısına qalasan.
    Təzədən maqazinə getməli oldum, uşaq soskası istəyəndə Gültac xala maraqla üzümə baxdı:
    -Soskanı neynirsən?
    Çiyinlərmi çəkdim, gülümsədim:
    -Deyəsən lazım olacaq.
    Ən balaca soskanı götürüb qaçdım evə. Mətbəxdə Akifin boş araq butulkaları vardı. Birinin içini yuyandan sonra küçüyün yanına qayıtdım. Qabdakı südü butulkaya boşaldıb soskanı ağzına keçirdim. Gümüşə südü içirməyə çalışırdım, indiyəcən küçük yedizdirməmişdim, itin qabağına yediyimiz ətlərin sür-sümüyünü, köhnəlmiş çörəkləri iki-üç gün vaxtı ötmüş yeməklərə doğrayıb qabda verməyi bilirdim. Gümüş körpə kimi əmirdi sosqada. İlk dəfə o gün ana kimi hiss eləmişdim özümü. Gülməyin, bədbəxt qadına ağlagəlməz kiçik şeylər xoş hisslər yaşadır. Xoşbəxtlik anlarla olur deyirlərsə, bax, mən o an dünyanın bəlkə də ən xoşbəxt qadını idim. Ölmək çoxdan yadımdan çıxmışdı. İndi məni küçüyümün harda qalacağı maraqlandırırdı. Akif ömür boyu razı olmazdı, Gümüş bizimlə eyni otaqda qalsın. Zamanla Gümüşün də onu sevməyəcəyini yaxşı bilirdim. İtlərin hissləri çox güclüdür, gec-tez Akifin “it qatili” olacağını duyacaqdı. Gözüm həyətin bir küncünə yığılmış taxtalara sataşdı. Küçüyü yerə qoydum, axşamacan əlimdə mismar, çəkic, mişar ona yuva düzəltməyə çalışdım, bacardım da. İtə yer düzəltməyi rəhmətlik babamdan öyrənmişdim. Sözün düzü, babam düzəldəndə izləmişdim, yaddaşımın bir yerində ilişib qalmışdı.
    Kələ-kötür düzəltdiyim it yuvasını mətbəxə qoydum. Yay olduğu üçün mətbəx həm isti idi, həm də yağış yağanda keyfiyyətsiz taxtalardan düzəltdiyim ev zamanla ovulmayacaqdı.
    Gecə yarısı Akif yenə gəldi. Başım Gümüşə elə qarışmışdı ki, yemək bişirmək yadımdan çıxmışdı. Şükür edirdim ki, toxdur. Akif Gümüşü görən kimi səsini başına atdı:
    -Bu küçük burda qalmayacaq. Rədd elə gözüm görməsin. – dedi.
    Şirin dillə dediyim sözlər də təsir eləmirdi. Axırda diz çöküb yalvardım:
    -Hər gün tək dörd divar arasında ürəyim partlayır. Allah haqqı, bugün özümü öldürmək istəyirdim. İkinci mərtəbədən atacaqdım, Gümüş imkan vermədi.
    Mən yalvardıqca Akif amansız olurdu. Yalvarışlarımdan sanki həzz alırdı:
    -Ad da qoymusan?
    Hirslə Gümüşü yerdən götürüb dişi olub-olmadığını yoxladı:
    -Bu qancıqdır, balalayacaq, balaları baş-beynimizi aparacaqlar.
    Yenə yalvardım:
    -Elə olsa azdırarıq. Başa düşmürsən, tək az qala havalanam?
    Həyətin o başına-bu başına gəzişdikdən sonra gözü pilləkana sataşdı. Bir Gümüşə baxdı, bir də mənə:
    -Yaxşı, saxla. Amma bu küçük böyüyüb bala versə, öldürəcəm. – dedi.
    -Aha, yaxşı. – Razı olmaqdan başqa çarəm yox idi.
    Sonra məni əliylə itələyib, ağzını-burnunu əyə-əyə:
    -Sən də özünü öldürüb, məni zibilə salıb eləmə. – dedi, evə keçdi.
    Beləliklə, Gümüşlə mənim xoş günlərimiz o gündən başladı. Əvvəlki kimi darıxmırdım, ölməyi düşünmürdüm. Akifin atmacaları da məni qıcıqlandırmırdı ki, cavab qaytarım, bəhanə edib məni döysün. Təkcə valideyinlərim üçün darıxanda təmirsiz hamama keçib ağlayırdım, küçüyüm də hamamın qapısı ağzında uzanıb başını öndən cüt ayağının üstünə qoyurdu, sakitcə mənə baxırdı. Sakitləşəndən sonra Gümüşümü qucağıma götürüb, mən yaşda olan qonşunun təzə doğmuş gəlini körpəsini həyətdə gəzdirəndə qapı ağzında ona baxardım. Əvvəllər bir az paxıllıqdan, bir az da qərəzli baxardım ona. Məndən asılı hisslər deyildi. Gümüşdən sonra o hissləri də itirmişdim.
    Hansı gün olduğunu xatırlamıram, günorta Akif evə tez gəlmişdi. Gecələr gəlməməyinə öyrəşdiyim üçün gözləmirdim. Əsəbiydi, yemək vermək istəyirdim, qapını kobudluqla üzümə çırpdı. Gümüş də, mən də qorxmuşduq. Gümüş küçükfason hürməyə başladı. Akifin içəridən kükrəyən səsini eşitdim:
    -O küçüyün səsini kəs, yoxsa durub ikinizin də meyidini sərəcəm.
    Pişik cəldliyi ilə Gümüşü yerdən götürüb, küçəyə qaçdım. Həyatımın mənası necə titrəyirdi!.. Bir az keçəndən sonra qapını astaca açdım, barmaqlarımın ucuyla evə girib stolun üstünə qoyulmuş mobil telefonunu götürüb həyətə çıxdım. Anamın nömrəsini yığırdım. O günəcən həyəcandan, qorxudan ağlamaqdan danışa bilmirdim. Evdəkilər hər dəfə hıçqırtılarımdan zəng edənin mən olduğumu bilib telefonu üzümə adboy verərdilər. Telefona anam cavab verdi:
    -Alo
    Axırıncı dəfə anamın səsini iki ay bundan əvvəl eşitmişdim:
    -Ana, mənə Şəbnəm.
    Anam səsimi eşitməyinə şad olmamışdı:
    -Nədi, niyə zəng eləmisən?
    Bilirdim, üzüm yox idi, yenə də bəxtimi sınadım:
    -Mənə kömək edin, ana. Vəziyyətim yaxşı deyil.
    Anam qışqırdı:
    -Onu qaçmamışdan əvvəl fikirləşmək lazım idi. Öz cəzandı, özün də çək. Biz səni silmişik. Yoxsan bizim üçün. – dedi.
    Uzun müddət ürəyimdə saxladıqlarımı bir-iki cümləyə sığışdırmağa çalışdım:
    -Axı ana, sizdə də günah oldu. Qoymadız nişanlanım. Qoymadız tanıyım onu.
    Anam on beş-iyirmi saniyə susdu və telefonu üzümə adboy verdi. Məyus olmuşdum, yenə də ümidimi itirmədim. Sanki görünməz bir varlıq mənə deyirdi ki, Şəbnəm, səbr elə, qurtulmağına çox az qalıb.
    Günü-gündən Gümüş də böyüyürdü, onunla bərabər depressiyadan kökündən kəsdiyim saçlarım da uzanmışdı. Bir il keçmişdi. Yenə yay idi. Gümüş əməlli-başlı tüklü it olmuşdu. Özü də iri it, iki ayağı üstünə qalxanda boyu boyuma çatırdı. Bütün günü yanımdan ayrılmırdı. Birlikdə xoş anlar yaşayırdıq, əylənirdik. Deyəsən, evin üstündəki qumrular da, göyərçinlər də bizə qoşulurdu. Sözləşmişlər kimi Gümüşlə günortalar məzələnirdilər.
    İtlərin ağıllı olduğunu da Gümüşdə görüb bilmişdim. Təkcə uzağa atdığım taxtanı mənə geri gətirdiyinə görə yazmıram.
    Gümüşəcən ya bütöv, ya da bir üzünü gizlədən aya, yarısı çox parıldayan, yarısı gözlərinı qıyıb diqqətlə baxanda cüzi görünən, bəzən də havada uzun müddət süzə-süzə yoxa çıxan ulduzlara ağac kötüyünün üstündə oturub diqqətlə baxmamışdım.
    Gümüş parlaq qaranlığa baxıb nə düşünürdü, bilmirəm. İt dilini özüməməxsus öyrəndiyim üçün bilməyəcəkdim də. Mən dua edirdim. Tanrıdan ailəmin adından bağışlamasını xahiş edirdim. Yalvarmırdım, sadəcə çox istəyirdim.
    Ona biganə olan ürəyimi qazanmaq üçün Akif çox yalvarmışdı. Onun yalvarışlarını sevmişdim. Məni sevdiyinə inandırmışdı yalvarışları. Əsl simasını tanıyandan sonra anlamışdım, yalvaran insanlar sevmir, sevən insanlar ürəklərini alçaltmamaq üçün qürurlu olurlar.
    Duzlu suyla adi suyu iylə seçməyinə də başqa cür heyran qalmışdım. Nə yeyirdimsə, onu da yeyirdi. İnsan deyildi, insan kimi mənə qayğı göstərirdi; özünəməxsus qəribə hərəkətlər edirdi, gülürdüm. Bir dəfə gülə-gülə hıçqıraraq ağladım, yenə dolmuşdum. Adam kimi başa düşürmüş kimi diqqətlə mənə baxırdı. Dizlərimin üstündə oturub əppəyi əlindən alınmış uşaq kimi ağlayırdım. Mənə yaxınlaşdı, üzümdən axan gözümün duzlu yaşını yalamağa başladı. Bu dəfə də ağlayışım gülüşə çevrildi. Gülə-gülə: “Eləmə, Gümüş”, – dedikcə qızışırdı. Kürəyimi yerə sərib üz-gözümü yaladı. Birtəhər ayağa qalxdım, mətbəxə qaçdım. Dolu vedrələrdən birini götürüb digər əlimlə dostuma su çiləyirdim. Gümüşün hürüşündən necə şən olduğunu görürdüm. Göyərçinlər də bizə qoşulmuşdu. Yorulandan sonra birlikdə hamama keçdik. Öncə Gümüşü çimizdirib məhrəbayla quruladım, sonra soyunub bir-neçə dəqiqə su altında qaldım. Yaşıl işığa bənzətdiyim sevgimin məni xarabalığa gətirib çıxaracağı ağlıma gəlməzdi. Akifin yaraşığına, şirin dilinə aldanmışdım. Bəlkə də on qadından ikisi onu bəyənməzdi, əgər ilk baxışdan adam tanıya bilsəydilər. Onda da mənə görə köks ötürər, Akiflə üz-üzə gəlməmək üçün yollarını dəyişərdilər.
    Yox, qışa dönmüş ilk baharımda ağacdan ayaq altına düşmüş əzik yarpaq olmamalıydım. Mən aciz deyildim. Tək də deyildim. Gümüş də var, onu mənə göndərən yaradan da. Hiss edirəm, o da mənimlədir. Uşaqlıqda yaşadığı travmaya görə psixoloji problemlər Akifin ruhuna kök salmışdılar. Hər şeyin ana bətnində başladığını, ana sevgisi hiss etmədiyini ondan bir-iki dəfə eşitdiyim üçün bəzən ona yazığım gəlirdi, qınamırdım. Yenə də qəti qərar vermişdim. Boşanmalıydım. Vəssalam!…
    Bir dəfə sevgidə aldanmışam deyə gəncliyimi ömür boyu qurban verə bilməzdim. Valideyinlərim məni bağışlamasın, qəbul eləməsin, razıyam. Bu həyatım boyu təslim olub kölə olmağım üçün səbəb deyildi. Boyun əyməməyi, heç nədən qorxmamağı bir il gözümün qabağında böyüyən Gümüşdən öyrənmişdim.
    O an dünyanın yükünü daşıyacaq qədər güc, inam gəlmişdi canıma.
    Tez-tez səhərlər Gümüşü küçəyə buraxırdım ki, sərbəst olsun. O gün də elə elədim, küçəyə çıxması üçün qapını açdım. Gümüş çıxanda Akif həyətə girdi. Həmişəki kimi salamsız-kəlamsız sözə giriş elədi:
    -Sənə iş tapmışam, işləyəcəksən.
    Təəccüblənmişdim:
    -Nə işi?
    -Xadimə işləyəcəksən. Dostumun ofisidir. Maaşını da aybaay mənə verəcək.
    Akifin qəddar, şərəfsiz olduğunu bilirdim, ancaq qadın belindən pul yeyəcək qədər alfons təsəvvür eləmirdim:
    -İşləməyinə işləyəcəm, söhbəti yox. Gümüşə də, özümə də baxan lazımdı. – dedim. Qərarımı deməyə cəsarətimi topladım. – Bizim münasibətlər düzələn deyil, Akif, boşanmaq istəyirəm.
    Üstümə qışqırdı:
    -Heç vaxt. O gün özünü ölmüş bil.
    Onun üstümə qışqırmağını gözləmirdim, küçənin o başından eşidən Gümüşün heç xoşuna gəlməmişdi. Küçədən evə tərəf qaçmağından bildim. Mənim kimi Akif də başa düşdü ki, evə vaxtında qaçdı, evə girməyiylə, qapını örtüb bağlaması bir oldu. Gümüş qapını cırmaqlayırdı. Qabağını mən də ala bilmirdim:
    -Gümüş, qızım sakitləş. Gümüş!…
    Akif içəridən qışqırırdı:
    -Onu bağla, ya da hamama sal, çıxacam evdən.
    Gümüşə əvvəlki kimi gücüm çatmırdı, bəxtim gətirmişdi, sözümə baxırdı:
    -Gümüş, hamama qaç, tez ol.
    Gümüşə tez-tez bu göstərişi verdiyim üçün dediyimi elədi. Hamama qaçanda qapısını bağladım. Akif qapını açdı, boğazımdan yapışdı:
    -Mən gələndə zibilini ağaca zəncirlə bağlanmış görüm. And olsun, öldürərəm onu. Vallah-billah öldürərəm. Xasiyyətimə bələdsən. Özün də ağlını başına yığ. Bu evdən ancaq meyidin çıxar.
    Əlini çəkəndə öskürdüm, başımla dediklərini edəcəyimi bildirdim. Həyətdən çıxanda dəmir qapısını çırpdı. Gümüşü ancaq axşam zəncirlə ağaca bağladım. Akif də tez gəlmişdi, evləndiyimiz gündən bu günəcən ilk dəfə evə alış-veriş eləmişdi. Qapıdan girməmiş mənimlə xoş salamlaşdı, uzun müddətdən sonra ilk dəfə üzümə gülümsədi, mənə baxanda gözləri parıldayırdı. Gümüş Akifi görən kimi üstünə hürdü, zənciri qırmağa çalışırdı. Akif mənim üzümdən öpəndə hər şeyi başa düşürmüş kimi səsini kəsdi, quyruğunu oynatdı. O da mənim kimi təəccüblənmişdi. Deyəsən, Akif qoluma girdi, məni evə kimi aparmağa çalışırdı:
    -Gümüşə də, özümüzə də ət almışam. Ürəyimdən kartofla toyuq qızartması keçir. Bişir, hamımız yeyək.
    Birdən-birə dəyişilməsinin səbəbini soruşmasaydım, ərim olmayacağından şübhələnəcəkdim:
    -Akif, gün birdən-birə hardan çıxdı? Səhər az qala məni boğurdun, indi başqa cürsən.
    Akif üzümdən təzədən öpdü:
    -Boşanıram deyəndə çox utandım. Elə bil ağıllanmışam. Nədir? Narazısan?
    Cavab vermədim. Aldığı meyvələri yudum, istədiyi yeməyi bişirdim, birlikdə yedik. Gümüşə də yediyimiz toyuqdan verdik. Sözün düzü, Akif öz əlləriylə verdi. Fikirləşirdim ki, gecə evdə qalar, mənə ilk dəfə toxunduğu kimi toxunar, yanılmışdım. Həmişəki bəhanələri eşitdim:
    -İşim var. Gecə məni gözləmə. – Çıxdı, qapını bağladım, evə girmək üçün Gümüşün boynundakı zənciri açdım, bu gecə də Akifi əvəz elədi, mənimlə birlikdə yataqda uzandı. Tənha, zülmət gecələrimin həmdəmi olmuşdu Gümüş. Sevimli itimin yumşaq tüklərini sığallayar, gələcəyi haqqında düşünərdim. Mənim kimi dişi idi. Hansı itlə həyatını birləşdirəcək, maraqlıydı. Düşüncələrim sizə gülməli gələ bilər. Gümüşümün ömür boyu bir itlə münasibət qurmasını istəyirdim. Tez-tez erkək itlər dəyişməsini arzulamıram. Onun sahibəsiydim, həyatına görə narahat olmağı özümə borc bilirdim.
    Gümüşü küçəyə buraxanda bir saat fırlanıb evə qayıdardı. Günorta olmuşdu, Gümüş qayıtmamışdı. Narahat olmuşdum. Akifin dünənki dəyişikliyinə bel bağlamırdım, gecə anlamışdım, itin qorxusundan edirdi. Yalnız bircə dostum vardı; mən danışanda dinləyən, ağlayanda üzümü güldürmək üçün yüz oyundan çıxan Gümüşüm vardı. Üstəlik, o bizə gələndən nə döyülürdüm, nə də söyülürdüm. Düşünürdüm, o da atıb getdi məni. Həyətin ortasında ağac kötüyünün üstündə oturub hıçqıraraq ağladım. “Yenə tək qaldım” fikirləşirdim ki, bu zaman əllərimin üstünün islandığını hiss elədim. Gümüş idi, əllərimi, üzümü yalayırdı. Sevindiyimdən onu qucaqlayıb ağladım. Akifi qapının ağzında gördüm. Mənə işarə edirdi ki, itin boynuna zəncirini bağlayım. Bağladım, qapıya yaxınlaşdım:
    -Gəl.
    Məndən niyə ağladığımı soruşanda, araq iysi məni vurdu, yenə içmişdi:
    -Anamgil yadıma düşüb. – Dedim, susdu. Nahar yeməyini vermək üçün mətbəxə keçdim, istəmədi
    -Toxam, işdə yemişəm. Bir az yatacam. Nə əcəb qonşularla söhbət eləmirsən? Hamısı küçədədir.
    Düzü, könlümdən keçmişdi:
    -Düz deyirsən. Onda mən gedirəm. Lazım olsam çağırarsan. – cavabını verdim.
    -Yaxşı! – Evə keçdi, mən də küçəyə çıxıb qapını örtdüm.
    Bir saata yaxın qonşularla, Gültac xalayla söhbət edib evə qayıtdım. Gördüyüm mənzərə məni dəhşətə gətirmişdi. Gümüş yerə uzanmışdı, hərəkətsiz idi. Ağzında köpük vardı, Akif başının üstündə əliqanlı dayanmışdı, zəfər qazanmış adamlar kimi duruşu birdən-birə məni qorxutdu. Yerdə xırda tikələrə bölünmüş ətlər gördüm. Səsimi yüksəltdim, sağ yanağıma dəyən yumruq zərbəsindən yerə sərildim, ağrıdan qışqırmağa başladım. Akif qapını arxadan bağladı ki, qonşulardan heç kim köməyimə çatmasın. Şalvarından kəmərini çıxartdı, zərbəsinin ağırlığını hiss etməyim üçün dəmir tərəfiylə məni bir-neçə dəfə vurdu. Bu dəfə Gümüş onun üstünə hürməyə başladı, amma hürüşü zəif idi. Ətə nəysə qatmışdı, yedikdən sonra itdə itlik qalmamışdı. Kəmərlə iti də vurdu. Hirsi soyumadı, kənarda yığılıb qalmış taxta parçalarının birini götürüb Gümüşün başına var gücüylə zərbələr endirdi. Səsim çıxmırdı, çıxarda bilmirdim, eləcə ağlayırdım. Qonşulardan qapını döyənlər oldu, sonra nə oldu bilmədim, qapını döymədilər. Gümüşün də səsi daha çıxmırdı. Huşumu itirmişdim, gözlərim hər yeri bulanıq görürdü. Gümüş səsini kəsəndən sonra Akif bu dəfə taxtayla ayaqlarıma vurdu. Akif içəndə özündən asılı olmurdu, vəhşiləşirdi, şirə-pələngə dönürdü. Yarışa qoşulan adamlar kimi, görsün mənim ayaqlarım tez qırılır, ya taxtası… Onsuz da bir-iki zərbədən sonra heç nə hiss eləmirdim. Ancaq qulaqlarıma it hürüşmələrinin səsi gəldi. Ondan sonra Akif məni vurmağı dayandırdı. Bizim divarın dibləri torpaq idi. Bir-neçə dəfə Gümüşün torpağı eşələyə-eşələyə küçəyə çıxdığının şahidi olmuşdum. Akif əsəbləşməsin deyə hər dəfə də bellə torpağın üstünü hamarlıyırdım. Güclə gözlərimi açdım, əclaf əlindəki taxtanı çoxdan atmışdı. Ayaqlarımı hiss eləmirdim, o qüvvəni hardan tapdım bilmirəm, sürünərək Gümüşə tərəf çatıb boynundakı zəncirini açdım. Uzun müddətdən sonra ilk dəfə Gümüşə yalvarmışdım, gözlərini açsın. Başımızın üstündə qara it dayanmışdı, Gümüşü yalayırdı. İt hürüşlərini eşidirdim. Hürüşmələr gələn istiqamətə başımı güclə çevirdim, gördüyüm mənzərə qarşısında donub qaldım. Akif pilləkanlarla ikinci mərtəbəyəcən qalxmışdı, aşağıda bir-neçə küçə iti yuxarı hürüşürdülər və getdikcə itlərin sayı çoxalırdı. Gümüş kimi küçədən torpağı eşələyib məhləyə girmişdilər. Gümüş qara itin qoxusunu almışdı çox güman, gözlərini açdı. Daha heç nə xatırlamadım.
    Gözlərimi açanda xəstəxanada, başımın üstündə anamı və bacımı gördüm. İkisi də ağlayırdı. Onları görəndə gözlərim doldu. Məni tək qoymamışdılar. Bütün bədənim ağrıyırdı. Anam başıma sığal çəkirdi. Qarşımdakı insandan gözlədiyim ilk sevgi əlamətiydi başıma sığal çəkilməsi.
    Anamgillə hal-əhval tutduqdan sonra bacım dedi ki, bəs, qonşu oğlanları hasarı aşıb qapını açıblar. Anamgilin də nömrəsini qaynatamdan istiyiblər. Akifi soruşmaq ağlıma da gəlmirdi. Bacım anamın üzünə baxdı, anam başıyla işarə edəndə, dedi ki, göyərçinlər ikinci mərtəbədə Akifin başı üstündə uçuşublar, o da içkinin təsirindən özünü itirib, ayağı nəyəsə ilişib aşağı düşüb. İtlər hərəsi bir yerdən onu parçalayandan sonra sakitləşiblər.
    Bacım davam edə bilmədi, yenə anamın üzünə baxdı. Özüm soruşdum:
    -Ölüb?
    İkisi də başıyla təsdqilədi. Anam gözünün yaşını silirdi.
    Tərpənmək istəyəndə ayağımı hiss eləmədim:
    -Mən niyə ayağımı hiss eləmirəm? – qorxaraq soruşdum.
    Bacımla anam məni sakitləşdirdi; Sümüyüm ciddi zədələnmişdi. Sağalacaqdım, sadəcə uzun müddət müalicə lazımıydı və səbrli olmalıydım. Həkim də onların dediklərini təkrarlayandan sonra sağlamlığımla bağlı narahatçılığım qalmadı.
    Gümüş də sağ idi. Yeznəmizin qardaşları onu baytara aparmışdılar, yaralarını həkim sarımışdı. On beş gün həkim nəzarətində qaldıqdan sonra bacımgil evlərinə apardı. Mən də iki ay xəstəxanada yatmalı oldum.
    Artıq bədbəxt günlərimin üstündən beş il keçib. Mən ikinci dəfə ailə qurdum. Bu dəfə də seçimi özüm eləmişdim, yalnız valideyinlərim razı olandan həyatımızı birləşdirdik. Gümüş də, onu qoruyan qara it də – adını Bozdar çağırırıq, dörd balaca küçükləri də bizimlə birlikdə; mən, yoldaşım və qızımızla yaşayırıq.
    Hərdən qumrular üçün çox darıxıram. Gizlətməyəcəm, bəzən “kaş Akif yaşayardı”, deyirəm. İllər kinli olmayan insana pis şeyləri tez unutdurur. Akif də, onu az pul qazandığı üçün fürsət düşdükcə təhqir edən anası da başa düşmədilər. Mən onu xoşbəxt etməyə çalışan qadın idim. O, isə başıma adi sığal çəkmək istəyən kişi də olmadı!… Olammadı…

son

Şəfaqət Cavanşirin povesti burada >>>

Müəllif: Şəfaqət CAVANŞİR

ŞƏFAQƏT CAVANŞİRİN YAZILARI

PDF>>>ZAUR USTAC UŞAQ ŞEİRLƏRİ

PDF: >>>>> ZAUR USTAC “QƏLƏMDAR-2”

PDF>>> ZAUR USTAC “BB” KİTABI

>>>> ƏN ÇOX OXUNAN HEKAYƏ <<<<

ZAUR USTACIN SATIŞDA OLAN KİTABLARI


YAZARLAR.AZ

===============================================

<<<<<< WWW.USTAC.AZ və  WWW.BİTİK.AZ >>>>>> 

Əlaqə:  Tel: (+994) 70-390-39-93     E-mail: zauryazar@mail.ru

KƏNDDƏKİ EVİMİZİN UĞURSUZLUĞU

ŞƏFAQƏT CAVANŞİRİN YAZILARI

KƏNDDƏKI EVIMIZIN UĞURSUZLUĞU
(povest)

<<<< ƏVVƏLİ BURADA

Qəfildən leysan yağış yağdı, yanan tualet yavaş-yavaş sönürdü.. Körpə uşağın səsi kəsildi. Yağış yağmağa davam edirdi. Bu dəfə tualetlə üzbəüz olan otaq alışmağa başladı. Yaşlı qadınla, uşağın doğuşunda gənc anaya kömək edən qadın pəncərəni yumruqlayaraq çığırırdılar. Gənc ananı aralarında görmürdüm. Yaşlı qadın şüşəni dirsəyiylə sındırmağa çalışırdı, alınmırdı. İlahi, alovların içində diri-diri yandılar. Gözümün qabağında yandılar. Gücüm qışqırmağa çatdı, qışqırdım. Yuxudan qışqıraraq oyandım. Əlimdə olsaydı, sakitcə oyanardım, doğmalarımın həyəcanla otağa girmələrinə səbəb olmazdım.
Dədəm:
─Nə oldu? Yenə toxundular? –deyə həyəcanla soruşdu.
─Yox , –dedim. –Yuxuda hər şeyi mənə göstərdilər. Tualetdə uşaq cəsədi var. Molla da, dayısı da hər şeyi bilir. Polis çağırın dədə, bu həyətdə cəsəd var.
─Yuxuya görə polis çağıraq? Elə şey olar? Adama gülərlər. –Əmim dediklərimi ciddi qəbul eləmirdi.
Nənəm:
─Mənim dayımı cin keçi cildində öldürmək istəyib. O qədər açılmayan sirrlər var həyatda. Qurban olduğumdan başqa heç kim bilmir…
Əvvəlcədən yazmışdım, nənəm belə şeylərə inanan arvadıydı. Şadıydım, o da polis çağırılmasını istəyirdi. Anam dədəmin üzünə baxdı, o da anamın. Dədəm üzünü əmimə tutdu:
─O qızın ruhunu görməsəydim, o körpənin səsini eşitməsəydim, sən deyəniydi. Onları mən də eşitdim, axı.
─Yaxşı, onda sabaha saxlayaq. Bir gecə də keçinmək olar da. Səhər açılsın, allah kərimdir.
Gecə ailəlikcə razılaşdıq ki, səhər yeməyindən sonra rayonda bölmədə müstəntiq işləyən dədəmin əmisi nəvəsini Bəxtiyarı çağıraq. Gecə nənəmlə qonaq otağında, əmim divanda, anamgil yataq otağında yatdılar. Yeganə oyaq sakin özümüydüm. Yuxum gəlmirdi, kitab oxumaq istəmirdim, fikrim-zikrim otaqdaydı, bir cümləni beş dəfə oxusam da mənasını anlayacaq baş qalmamışdı məndə. Müəmmalı otaqdan səs gəlmirdi. Polisə zəng edəcəyimizi elə bil onlar da hiss etmişdilər.
Səhər açıldı. Səhər yeməyimizi ilk dəfə rahatlıqla yedik. Nə gözəl hissmiş, günə sakit başlayırsan, qorxmadan çörəyini yeyirsən. Əmimlə dədəm qərar verdilər ki, yaxşısı budur Bəxtiyarın iş yerinə – bölməyə getsinlər. Söhbət telefon söhbəti deyildi. Burnumun ağrısını süfrə başında hiss elədim. Əlimlə alnımı tutdum. Hər dəfə burnum ağrıyanda başım da ağrıyır. Bu mənə əsəb verirdi. Anam mənə qarşı həssas və diqqətcil olduğu üçün gözü həmişə üstümdə olurdu. Övladını sevən anaların ürəyi, arzuları bir-birinə bənzəyir, övladlar üçünsə anaları bütün analardan fərqlidir, izah edə bilməyəcəkləri möcüzədir.
─ Başın ağrıyır? – Anam soruşdu.
─İkisi də. –Anam burnumu nəzərdə tutduğumu yaxşı bilirdi.
─Ağrıkəsici var? –Dədəm bəzən evə etdiyi bazarlığı da unudurdu.
─Var, var . –Nənəm cavab verdi.
─Nəysə lazımdırsa, bu dəyqə alım.- əmim dedi. Həqiqətən alardı.
Mən ayağa qalxdım, ağrılarıma dözə bilmirdim, yataq otağına keçdim. Anamla nənəm arxamca gəldilər. Anamın əlində iynə vardı, mətbəxdə hazırlamışdı. Anam yanıma iynə vuranda nənəmə üzünü o tərəfə çevirməsini istədim.
─Az, kopaqqızı, məndən utanırsan? Əlimdə lüt oynatmışam səni.
Nənəmlə sözümüzün düz gəlmədiyi qədər də maraqlı zarafatlarımız vardı.
─Ona qalsa, nənə, mən də səni çim-çim eləmişəm.
Birdən qışqırdım. Vurulan iynə yandırdı, yandırmadı, uşaqlıqdan qalıb, iynə ətimə batan kimi şivənliyimə salıram, qışqırıram.
─Hayasızlıq eləmə, yandıran iynə deyil! –Anam danladı.
─Nə olsun? İynədi!
Dədəm qapını döyəndə ayağa qalxıb paltarımı düzəltdim.
─Gəl, iynəni vurdu, –deyə nənəm qapını açdı.
Dədəm anama:
─Düyü var evdə?
Anam:
─Var, toyuğumuz yoxdu.
─Yamanla alıb verərik, sonra gedərik bölməyə. Hər ehtimala qarşı, gəl qapını arxadan bağla.
Anam otaqdan çıxdı, nənəmlə tək qaldıq.
Nənəm:
─Gəl bağda bir az gəzək, –dedi.
─Gəlinin evdə tək qalsın? – dedim. Anamı evdə tək qoymaq istəmirdim, – Yeməyi bişirsin, üçümüz də gəzərik. Amma düyünü islağa qoyandan sonra həyətdə oturaq.
Gülümsədim, nənəmin qəlbini də qırmaq istəmirdim. Nənəm də gülümsədi. Arada-bərədə də olsa, nənəmi qucaqlamaq ürəyimdən keçirdi. İndi hər şeydən çox qucaqlamaq istəyirdim, gözləmədiyi anda qucaqladım onu. Burnuma görə öpə bilmirdim.
Anam düyünü yuduqdan sonra islatmağa qoydu. Həyətə çıxıb hərəmiz bir ağac kötüyünün üstündə oturmuşduq ki, elə bu vaxt dəmir qapı döyüldü.
─Mən açaram , –deyib qapıya tərəf qaçdım.
─Kimdir? –soruşdum.
Cinayət xəbərlərini uşaqlıqdan oxuyub izlədikdən sonra məndə qəribə xof yaranıb. Cinayətlərin içində ən təsir edəni evində otura-otura manyakın biri gəlsin, səni qanına qəltan eləsin. Sən dünyanın pisliklərindən uzaq durmaq üçün evini ən etibarlı yer bil, yenə də çirkaba bat.
─Mənəm, bacı. Dua oxumağa gəlmişik.
Molla qardaşıydı. Yadıma düşdü ki, bugün gəlməliydi.
─Neçə nəfərsiz?
Əslində, mollanın axşamkı söhbətdən sonra bura qədər gəlməyi yersiziydi.
─İki nəfərik. Dayımla mənəm.
Dədəmdən əvvəl özüm əsəbləşdim. Belə adamlar həqiqətin özünü diri yeməyə həmişə hazırdılar. Elə bilirəm bu tiplər dünyaya bəxtə-bəxt gəliblər.
─İncimə qardaş, qapını aça bilməyəcəm. Evdəkilər yatıbdı. Gecə gec yatıblar.
Qorxdum ki, evdə kişi olmadığını bildikdən sonra bizə qarşı xəta törədələr. Dayısının səsini eşitdim.
─Qızım, qapını aç, atana sözüm var.
─Aça bilməyəcəm, üzrlü sayın.
─Onda oyat gəlsin, sözüm var.
Kişinin inadkarlığı məni özümdən çıxardırdı.
─Günorta gələrsiz, dayı.
─Bəs dua? –molla qardaş diləndi.
─Çox sağ olun, ehtiyac olmadı.
Anam mənə yaxınlaşanda əlimlə susmasını, səsini çıxarmamasını işarə elədim.
─Eybi yox, gözləyərik, atan oyananda xəbər edərsən.
─Siz dayı, günorta gəlin. Dədəm o vaxt oyanar ancaq. Səhərə yaxın yatanda gec oyanır.
─Yaxşı, nə deyirəm, günorta gələrik, –ağsaqqal görmədiyim ağ bayrağını qaldırmışdı.
Dədəmə vızıv atdım, mənə zəng etməsini gözləyirdim.
Dədəm mənə zəng eləmədi. Anama asta tonla gələnlərin kimliyi haqqında məlumat verdim, ürəyim sakit deyildi. Dəmir qapıya yaxınlaşdım, açıb bir az araladım ki, gələnlər doğrudan gedib, ya mənə kələk gəlirlər. Sırtıqlıqları bir tərəfə qalsın, asanlıqla yalan danışmağa çoxdan vərdiş eləmiş adamlarıydı.Qırmızıüzlülüyümə salıb daha soruşmadım, ay maygülü, bəs deyirsən dua oxumağa gəlmişik? Qapının ağzında heç kim yoxuydu. Bir az da araladım, boğazımdan yuxarı olan başımı eşiyə çıxardım. Molla qardaşın qapımıza çatmağına az qalırdı, dayısı yanında yoxuydu. Qapını örtüb bağladım, dilləndi.
─Bacı, qapını aç, dua eləməliyəm.
─Dedim ehtiyac olmadı da! Nə məcburdu?
─Onlar yenə gözünüzə görünəcək.
Bu zaman anam gəldi, acıqlı danışdı.
─Sizə nə lazımdı?
─Bacı, kömək eləməyə gəlmişəm. Dua oxumalıyam.
─Siz yalan danışmayın, köməyiniz başınıza dəysin! Çıxın gedin, indi yoldaşımı oyadacam.
─Bəs ruhlar sizi narahat eləmir?
─O barədə nigaran qalmayın. Onlarla dil tapmışıq.
Anamla evə tərəf qaçdıq. Üçümüz də evə girib qapını bağladıq. Dayısı evin ətrafındaydı. Bunu dəqiq bilirdik, dayısının yola çıxmağına çox vardı. Əmimə vızıv atdım, zəng elədi. Həyəcandan həmişə danışmaq yerinə qışqırıram, sakit halımda sürətlə danışdığımdan telefonu anama verdim ki, o, danışsın.
─Yaman, mollayla dayısı bura gəliblər. Yatdığınızı demişik, getmirlər qapıdan.
Anam mətbəxə keçdi, çox güman pəncərədən həyətə baxaraq danışırdı. Nənəm göyə baxırdı:
─Allah, itin olum, bizi bu dərddən qurtar!
Mətbəxə keçdim, bıçaqla oxlovu götürdüm. Oxlovu nənəmə verdim ki, qapının arxasında dayansın. Anam qəfildən bıçağı əlimdən aldı:
─Bircə türməyə düşməyin çatmırdı!
─Allah haqqı, onların niyyəti təmiz deyil. Dədəmgilin evdə olmadığını başa düşdülər. Birdən tapançaları varsa?
─Səyləmə az, döyüş kinolarına baxmaqdan başın pozulub.
Anam haqlıydı, özümdə idmana həvəs yaratmağım üçün döyüş filmlərinə çox baxırdım.
─Heç olmasa, stullardan birini götür, qapıya yaxın dayan. Bir stul da mən götürdüm, müəmmalı otağın qapısının ağzında dayandım. Əmim pəncərəsini sındırmışdı, evə pəncərədən rahat girə bilərdilər. Bəlkə də biz hər şeyi şişirdirdik.
Həyətin dəmir qapısının yumruqla döyüldüyünü eşitdik, üçümüz də bir-birimizə baxdıq. Nənəm anama:
─Az, bəlkə Cavadgildi?
Anam qapını açmaq istədi, imkan vermədim:
─Açma! Dədəmin xasiyyətinə bələd deyilsən? Əvvəlcə zəng elə, gör odur?
Telefonuma zəng gəldi, dədəmiydi.
─Qapını döyən sənsən?–həyəcanla soruşdum.
─Hə, bizik, qapını açın.
─Mollayla dayısı da yanınızdadır?
─Yox, –Əmimgilin ətrafa baxdığına əminəm–heş kim yoxdu.
─ Həəə, –yenə də narahatıydım, –yaxşı, gəlirəm.
Müəmmalı otaqdan şüşə qırıntılarının səsini eşitdik. Qapınım cəftəsi tərpənəndə içimi çəkdim. Anama:
─Otaqdadılar, –deyə bildim.
Nənəm qəfildən qapının ağzına gəldi:
─Köpəkoğlu, elə bilirsən qorxuruq? Polis çağırmışıq, baxarıq başqasının evinə girmək nətər olur. Şərəfsizlər!
Cəftə daha tərpənmədi. Növbəti möcüzənin şahidi olurduq. Normalda qapı açılmalıydı, açarla bağlanmamışdı, düzü qapının açarı əzəldən bizdə olmayıb. Onsuzda içəridən bağlamaq olurdu. Allah bizi qoruyurdu.
Nənəm:
─Qapını özüm açacam,–deyib əlində oxlov evdən çıxdı.
Mən də mətbəxdən bıçağı yenidən götürüb nənəmin arxasınca çıxdım. Anam da bizim arxamızca qaçırdı.

Nənəm qapını açdı, əmimlə dədəmgil evə girdilər. Dədəm evin arxasına, əmim bağa tərəf qaçdı, heç kim yoxuydu.
Əmimdən başqa hamımız evdəydik, daha bölməyə getməyə qorxurdular. Əmim həyətdə Bəxtiyarla danışırdı, polisi evə çağırırdı. Dədəm əliboş gəlmişdi, market bizim evdən çox uzaqdadır, əlavə alacaqları olacağından toyuğu yarım saatlıq bizdən uzaqda yaşayan qonşudan almalıydılar.
─Telefonda mamamın səsini eşidəndə dəli oldum. – dədəm dedi.
Telefonu adboy vermədiyimi dədəm deyəndə bildim. Anam dədəmə su gətirdi.
─Gəlin, mənə də gətir. Həyəcandan dilim-dodağım quruyub. –Nənəm pəncərədən əmimə baxırdı.
─Sən də istiyirsən? –Anam məndən soruşdu.
─İçəri girəndə içdim, –cavab verdim.
Anam mətbəxə keçdi.
Birdən müəmmalı otağın qapısı açıldı. Qapıdan evə girən əmim də, biz də qapıya baxdıq. Divandan qalxıb qapıya tərəf getdim.
─İçəri keşmə! –Dədəm göstəriş verdi.
Nənəm:
─Bəyaq nə qədər çalışdılar, aça bilmədilər. İndi öz-özünə açılır, –dedi, o da yanıma gəldi.
─Bəxtiyarla danışdım, gəlirlər.
Əmim keçib divanda oturdu, anam sinidə gətirdiyi iki stəkandan birini ona uzatdı. Əmim stəkanı alıb içdi.
─Bizə qarşı niyyətləri yaxşıdır, –nənəm ruhları nəzərdə tuturdu. –Onlar polis çağıracağımızı bildiklərindən bəri bizi incitmirlər. Bizdən qabaqkı evin sahibi başa düşməyib.
─Həə, başa düşsəydi, ucuz satmazdı. Qorxusundan əlli-ayaqlı qaçıb.
Fikir vermişəm, nənəm nə deyirdi, anam təsdiqləyirdi. Gəlinin ocağa çəkdiyini bilirdim, daha bu qədər də yox!
─Hələ bilmirik neçə meyid tapılacaq. O da tapılsa…Bəlkə də otağa heç kim girməmişdi. Bəlkə də onların işiydi… –Dədəm ümidsiz danışırdı.
Qapı öz-özünə astaca tam olaraq açıldı. Qapının ağzında torpaq vardı. Dədəmə gülümsədim.
─Sübut. Hansımız ayaqqablı otağa girmişik? Heç birimiz. Otağa girməyək, barmaq izləri də var yüz faiz.
Üzümə deməsələr də, məntiqli çıxışımı bəyənmişdilər.
─Dedektiv kinolarına çox baxmısan, az? –Əmim zarafatından geri qalmadı.
─Daha çox o janrda yazılan əsərlərdən bilirəm, –özümü tərifləməkdən xoşum gəlmişdi.
Bir saat keçməzdi, əmim nəvəsi ( atamın əmisi nəvəsinə “əmi nəvəsi” deyirik) iki polis yoldaşıyla gəldilər. Bəxtiyarla aramızda bir yaş fərq vardı. Bəxtiyar hamımızla görüşdü, üstəlik, niyə gələndə onlara dönmədiyimiz üçün incidiyini bildirdi. Kənddə ev almağımızı indi bilmişdi, evin qiymətini biləndə təəccüblənmişdi. Müəmmalı otağa qapı ağzından baxdı.
─Otağa bugün girməmisiz? –soruşdu.
─Yox, bizdən heç kim girməyib, –dədəm cavab verdi.
─Bəyaq baxdım, çöldə qoyulan stulun üstünə kimsə çıxıb, –evə təzə keçən əmim dedi.
─Heç nəyə toxunmayın. Barmaq izlərinə görə. Bu gecə də burda qalmayın. Narahat olmayın, hər şey nəzarətə götürülüb.
─Harda qalaq? Bakıya qayıda bilmərik.
─Cavad dayı, xətrimə dəyirsən. Qohumdan saymırsan məni?
─Yox bala, Allah eləməsin. Əziyyət vermək istəmirik. Çoxuq, axı.
─Ay Cavad dayı, ikimərtəbəli evdi, otaq nə qədər istəsən. Hazırlaşın,qadınları aparaq, sonra mollagilə gedək.
Düzü, əzilmiş burnumla, ala-bula gözümlə evimizdən başqa yerdə qalmaq istəmirdim. Utanırdım. Anama pişik balası anasına qısılan kimi qısıldım, əriyimi əzdirə-əzdirə dedim:
─Ay ana, getməyək də…
─Niyə? –anam sakitcə soruşdu.
─Bu üzlə hara gedirik? Bağda oturaram.
─Atana de, qarışa bilmərəm.
Nankorluqdan sahibinə cırmaq atan pişiyə döndüm, dədəmin yanına gəldim:
─Dədə, getməyək də!
Bəxtiyar məni eşitmişdi. Soruşdu:
─Niyə, əmi qızı?
Əlimlə burnumu, gözümü göstərdim. Bəxtiyar indi fərqinə varmışdı, mənə nə isə olub.
─Üzünə nə olub? –təəccüblə soruşdu.
─Mən qapını açanda burnuna dəydi, –dədəm cavab verdi.
─Həkimə apardız?
─Apardıq, dərman yazıb, keçib gedəcək.
Telefonumun işığı yanırdı, baxdım, zəng eləyən Sevdaydı. Dədəmə:
─Sevdadır, –deyib həyətə, ordan da küçəyə qaçdım. Üzüm meşəyə tərəf telefona cavab verdim. Təngnəfəs olmuşdum.
─Hə, Sevda. Getdin mollanın yanına?
─Hə, Şəfi. Deyir, lənətlənmiş, uğursuz evdir. Kişi dua oxudu, özünü yaxşı hiss eləmədi, yarımçıq saxladı.
─Bıy, niyə?
─İiii, niyə nədi? Özünü pis hiss elədi də! Deyir, günahsız canlar alınıb o evdə. Sizinki lap fantastik kinolara oxşadı. Bu hadisəni yazarsan, adını da qoyarsan, ruhlar qatilini istəyir.
─Hər şeyi göstərmişdilər, qatilini də göstərərdilər də!
─Nəyi göstəriblər?
─Sevda, mən ruhla danışmışam..
Yadıma düşdükcə ətim ürpəşirdi. Deyəsən, Sevda da mənim kimi olmuşdu.
─Ay qız, yaxşı, qorxutma məni. Polis çağırmadız?
─Evdədilər. Adam çoxdu deyə danışa bilmirəm. Çox sağ ol, bacı. Sənə iki gündü əziyyət verirəm.
─Az səyləmə, əziyyət nədi? Rəfiqə nə üçündür?! Hamınız ehtiyyatlı olun. Mollamız beləcə dedi.
─Başımıza nə gəldi, mollallardan gəldi elə…
Gülürəm. Xəttin o tərəfindən Sevdanın gülüş səsini eşidirəm.
─Deyirəm, Şəfi, camaata it hürür, bizə çaqqal ulayır.
─Demə day, bizim indi sevgiliylə danışan vaxtımızdı, bekarçılıqdan bir-birimizlə danışırıq.
Sevda gülməkdən birtəhər oldu.
─Hardasan indi?
─Meşəylə üzbəüz təmiz hava alıram. Zoğal ağacları mənə gəl-gəl deyir.
─Boğazında qalmasın, ye. Ruhlar da gəlsin, bir yerdə yeyin.
─Baş üstə, o nə söhbətdi, yeyərik.
Sevdayla sağollaşdıqdan sonra meşəyə tərəf getdim. Üstü qıpqırmızı zoğallarla bol olan ağacların birinə yaxınlaşdım, gözümə dəyən yaxşı yetişmiş zoğalları qırıb yeyirdim. Ən sevdiyim bir şeydi, meyvəni ağacından qırıb yeyəsən. Adama verdiyi zövq başqadır. Yerdə ağac qırıntısının səsini eşitdim. Elə bildim, tülkü, ya da yiyəsiz itlərdən biridir, qorxdum. Yerdən gözümə dəyən quru ağac budağından birini götürdüm, nəfəs almamağa çalışdım. Kölgə görürdüm, heyvan kölgəsinə bənzəmirdi.
Kölgə yaxınlaşdıqca mən geri addım atırdım. Evimizə tərəf baxdım, var gücümlə qaçsam, ola bilsin evə çatmayım, qışqırsam, səsimi eşidə bilərlər, düşündüm. İndi də qışqırsam eşitdirmək olardı. Əgər qarşı tərəf ağıllı tərpənib ağzımı yummasa.
Mənim üçün ölüm yaxandan yapışsa da, yaşamaq üçün nəsə eləmək gec deyil. Onsuzda həyatda ağlıma gəlməyəcək riskli addımlar atmışdım, udduğum da oldu, uduzduğum da. Qəribədir, uduzduğum anlara peşman olmaqdan çox, məyus olmuşdum. Böyümüşdüm, nəyə qadir olub-olmadığımı özümdə kəşf eləmişdim. Ona görə təcrübəsizlikdən etdiyim heç bir səhvə görə vicdan əzabı çəkmədim, ikinci dəfə təkrarlamayacaq qədər ağıllı hesab edirəm özümü.
Özümü güclə ələ aldım:
─Kimdi?– soruşa bildim.
Molla qardaşın ağsaqqal dayısı məni çox intizarda saxlamadı, özünü göstərdi, protez dişlərini üzümə ağartdı.
─Hər vaxtın xeyir. Papan evdədir?
─Sizi gözlüyür, yuxudan oyanıb.
Ağsaqqal biz tərəfə baxaraq:
─Qonaqlarınız var, narahat etmərəm?
Qapı ağzındakı polis maşınına indi fikir verirdim. Arada diqqətsizliyim olmasaydı, həyat məni bu gün başqa səmtinə aparmışdı.
─Qohumdur, bizi evinə aparmağa gəlib. Siz yenə də buyurun, –bu yerdə şirin dilli olmaq vacibiydi.
─Daha üzümüzə qapını açmadın. Niyə gedirəm?
Susdum, cavab verməyə söz tapa bilmirdim.
─Sənin neçə yaşın var? –məndən soruşdu.
─İyirmi doqquz
─Kiçik oğlum sənlə yaşıddır. Üzünə nə olub?
Bir- iki addım mənə yaxınlaşdı, onun atdığı addımlar qədər geri addım atdım. Və onun bu hərəkəti mənim xoşuma gəlmirdi. Adətən qatillər qurbanlarını qəfildən öldürmürlərsə, danışdırmağı, ya da qurbanının ağzını bağlayıb, boş-boşuna danışmağı xoşlayırlar. Bu deyəsən, zəvzəməyi xoşlayanlardanıydı. Saçıma əl atanda əlimdəki quru budaqla başına vurdum, “oğraş” deyib evimizə tərəf qışqıraraq qaçdım. Qapımızın ağzına çatmamışdım, əmi nəvəsinin iş yoldaşları küçəyə çıxdılar. Onlar da mən tərəfə qaçırdılar. Bir-birimizə çatanda dayandıq, ağlayırdım, dolubədənli olduğumdan həyəcandan, qoxudan güclə nəfəs alırdım. Ağzım qurumuşdu, su istəyirdim. Polislər niyə qışqırdığımı soruşdular. Zoğal ağacını əlimlə işarə elədim, onlarla birgə ağaca tərəf baxdım, heç kimi görmədik.
─Mollanın dayısı ordaydı, məni qorxudurdu.
Polislərdən biri meşəyə tərəf qaçdı, digəriylə həyətə girəndə dədəmgil yüyürərək gəldilər, xanımlar da ( anamla nənəm) qorxaraq üstümə qaçırdılar.
─Niyə qışqırdın? –Dədəm soruşdu.
Mən su içməsəydim, danışa bilməyəcəkdim, mümkün deyildi. Yanımdakı polis dadıma çatdı.
─Meşəlik tərəfdə yad adam görüb. Qorxmaz meşəyə qaçdı.
Bəxtiyar mənə:
─Adamı əvvəllər buralarda görmüşdün?
Zalım oğlu elə bil bölmədəyəm, sorğu-sual edir.
Anam mənə stəkanda su uzatdı. Düşüncəli anam hiss elətdirmədən evə su gətirməyə gedibmiş. Suyu birnəfəsə necə içdimsə, dədəm də, nənəm də “yavaş, boğularsan” dedilər. Daha demirlər ki, vaxtında qaçmasaydım boğularaq öldürülərdim.
Suyumu içdim, dərindən nəfəs aldıqdan sonra əmi nəvəsinin sualına cavab verdim:
─Mollanın dayısıydı. Məni bilərəkdən qorxutdu.
Bəxtiyar həyətdən çıxdı, çox güman meşəyə tərəf gedəcəkdi. Utandığımdan ağsaqqalın saçlarıma əl vurduğunu gizlətdim. Qadına sataşan kişilər birinci qadının ya saçlarına toxunur, ya da sırtıqlığına salıb belini qucaqlayırdı. Mən öldürmək istədiyini başa düşmüşdüm, ya yanımdakılar məsələni namus-qeyrət söhbətinə bağlasaydılar? Şərəfsizi sözsüz tutacaqlar, saç məsələsini bilməsələr də olar.
Bəxtiyar meşəyə qaçan Qorxmazla polis maşınına oturdular. Maşını Qorxmaz yol tərəfə sürdü.
Saat beşə qədər anam altına kartofdan qazmax hazırladığı aşımızı da bişirmişdi, süfrəni hazırlamışdı, yeməyimizi də yemişdik. Həyətdə dədəmlə əmim bizimlə qalan polisə tualeti göstərib çox güman eşitdiyimiz körpənin səsindən danışırdılar.
Nənəm yenə dua edərək təsbehini çevirirdi, anam mətbəxdə mənim telefonumla xalama başımıza gələn macəraları danışırdı. Mən pəncərədən baxıb fikirləşirdim. Başımıza gələnləri yazsam, heç kimin inanmayacağını yaxşı bilirəm. Bəlkə də inanan tapılardı, onu zaman göstərəcəkdi. İnsanların çoxu daxilən görünməyən varlıqlara inanır, əksəriyyəti öz inandığını inkar edir. Çünki savadı olan insan belə şeylərə yox, ancaq gözüylə gördüklərinə inanar. İnsanlar arasında göstəriş xatirinə yazılmayan qanunlar var.
Dədəmə zəng gəlmişdi, telefonla danışdıqdan sonra evə tərəf gəldi. Dədəm anama:
─İnci, hazırlaşın, gedirik. Mollayla dayısı bölmədədir. Bəxtiyargilə gedirik, –deyəndə bir anlıq qəribə hiss keçirdim. Elə bil bu evi növbəti yayda bir də görməyəcəm. Onsuzda gələndə çox əşya gətirməmişdik. Mətbəx əşyalarını əvvəlcədən anam Bakıdan alıb dədəmdən göndərmişdi. Sonradan xatırladım, evimizi yenidən görmək şansım vardı. Qonşudan götürdüyüm kitabları hələ qaytarmamışdım. Kitabları, paltarları götürdük, dədəmlə əmim bir-bir maşına daşıyırdılar. Anamın bişirdiyi aş qazanını əmim qara dördgöz mersedesinin baqajına qoydu. Nənəmlə anam əmimin maşınına mindilər. Mən dədəmin maşınında arxa oturacaqda oturmuşdum, polis qabaqda… Əmim Bəxtiyargilin evini tanıyırdı. Rayona bizdən əvvəl əmim gəlmişdi. Dədəm əmimin maşınını izləyirdi. Dədəm gənc polislə rayon haqqında danışırdılar. Qulağıma qulaqcıq taxmışdım, musiqi dinləyirdim. Söhbətin konkret nədən getdiyiylə maraqlanmadım.
Bəxtiyargilə çatdıq. Bəxtiyarın yoldaşı, anası bizə “xoşgəldin” elədilər, dədəmlə əmim görüşdükdən sonra əmimin maşınıyla bölməyə getdilər. Bəxtiyarın yoldaşı Arzu əşyalarımızı evə daşımağa kömək elədi. Nənəm qaynanasıyla bizdən əvvəl evə girmişdilər. Bəxtiyar iki il olardı evlənmişdi. Yaş yarımlıq oğlu vardı. Nicat biz gələndə yatmışdı.
Bəxtiyargilin evi beş otaqlıydı. Bir otaq elə bil kitabxanadır. Bəxtiyarın bacısı kitablara bağlı insan olduğu üçün bu otaq yayda gələndən-gələnə ona məxsusuydu.
Bəxtiyar bacısını dəhşət çox istəyirdi. Otağın biri məhz qonaq gələcək insanlar üçün hazırlanmışdı. Qonaq otağındakı boş şkafa paltarlarımızı yığdıq. Şam yeməyimizi yedik, dədəmgil gəlmədilər. Şam yeməyindən sonra dözmədim, dədəmə vızıv atdım. Çox keçmədi, dədəm məni yığdı.
─Dədə, hardasız?
─Qızım, evdəyik. Cəsədləri tapmışıq. Daha doğrusu, sümüklərini. Mollanın anasıyla dayısı hər şeyi danışdılar.
Dədəmin səsindən kövrəldiyi açıq-aşkar hiss olunurdu. Ürəyimdən keçən sualdan iyrənsəm də verməyə məcburdum.
─Körpə?
─Tualetdən tapdılar.
Telefonu əlimdən yerə atdım, əllərim üzümdə hönkürtüylə ağladım. Səsimdən Nicat da anasının qucağında ağladı. Anamgil, hətta körpəsinin ağlamağına o qədər də fikir verməyən Arzu mənə görə narahat olmuşdu. Anam telefonu yerdən götürüb dədəmlə danışdı.
─Cavad, sən qıza nə demisən ağlayır?
Dədəmin cavabını eşidən anam da kövrəldi. Məni gecə yarısınacan sakitləşdirə bilmədilər. Xahiş elədim ki, kitab olan otaqda on dəqiqəlik tək qalım. Otağın qapısını örtdükdən sonra otaqdakı divanda uzanıb gözlərimi yummuşdum. Özümü əzgin, kilomdan iki dəfə artıq yükün altında əzilmiş hiss edirdim. Çox istəyirdim, gənc ananın ruhuyla danışım. Həqiqətən çox istəyirdim. İnsanın necə tamahkar, qəddar olduğunu soruşmaq istəyirdim. Gənc ananın acısını hiss edirdim. Ana olmaq istədiyim qədər, ilk dəfə ana olmağa qorxdum. Bir gün həqiqətən gözlərimin içinə baxa-baxa övladımı əlimdən kimsə alsa, kim olaram? İnsan olmaram, dəqiq bilirəm. Qəribə düşüncələrin, hisslərimin burulğanındaydım, ürəyim incidirdi məni. Gənc ana, yuxuma gəl, həqiqətin davamını bilmək istəyirəm…
Gecə divanda yatmışdım.Dədəmgilin gəlməyindən xəbərim olmamışdı.. Məni yuxudan oyatmağa heç kimin ürəyi gəlməmişdi. Mən divanda da olsa, düz yatmağı bacaran insan deyildim. İlk dəfə ölü kimi tərpənmədən yatmışdım. Yuxu görməmişdim. Səhər gözümü açanda üstümdə nazik ədyal vardı. Gözümü tavana zilləmişdim. Realda üzünü görmədiyim körpəni unuda bilmirdim.
Mənəvi yorğunluğum canımdan çıxmamışdı, divandan ağır-ağır qalxdım. Otaqdan çıxıb, qonaq otağından keçərək hamama girdim. Qonaq otağında heç kim yoxuydu. Əl-üzümü yudum, güzgüdə bir dəqiqə özümə baxırdım. Kədərli baxışlarımı göz yaddaşıma həkk eləmək istəyirdim. Əvəzində başım gicəlləndi, özümü güzgüdə iki görməyə başladım.Yıxılmamaq üçün divardan tutub unitazın üstündə oturdum. Baş verənlər mənim kimi həssas adamlar üçün həddindən artıq çoxuydu.Yaxşı ki ana deyildim. Uzun müddət psixoloqa getməliydim. Bacımın, xalam qızının uşaqları, əmimin nəvələri, Bəxtiyarın oğlu Nicat, qohumda kimin evində uşaq varsa, yadıma düşdülər, bir-bir gözümün qabağından keçdilər. Onları adsız körpəylə müqayisə elədim, yenə ağlamaq tutdu məni. Adsız körpə digər uşaqlarla müqayisə ediləcək taleyi yaşamamışdı. Ən dəhşətlisi, adsız körpələri də bir-birindən fərqləndirmək mümkün deyildi.Çalışdım hamını bir anlıq da olsa unudum.Yaxşı şeylər haqqında fikirləşməyə başladım. Fikirləşdikcə özümü yaxşı hiss edirdim. Hiss etdikcə ehmalca ayağa qalxdım, hamamdan çıxıb mətbəxə gəldim. Anam əvvəlcədən duza qoyulmuş üzümün yarpaqlarını bir-birindən ayırıb Arzunun əlinin altındakı qazanın qıraqlarına paltar kimi sərirdi. Arzunun götürdüyü ət hər yarpağın arasında dolma olurdu. Onlara:
─Sabahınız xeyir,–dedim.
Arzu:
─Sabahın xeyir, -dedi.
Anam:
─Səni oyatmağa qıymadıq. Gecə qorxmadın?
Anam əslində başqa sual vermək istəyirdi. Əslində sual ” gözünə nəysə görünüb eləmədi?” – olmalıydı.
─Necə yatmağımdan xəbərim olmayıb.
Arzu:
─Bacı, utanma, çay istidir. Yad adamın evində deyilsən, öz evindir, nə istəyirsən götür, ye.
─İki stəkan su içəcəm, çox sağ ol. Dədəmgil gəlməyib?
Anam:
─Çox gec gəldilər.
─Neçə cəsəd tapıblar? –Vəhşiliyin səbəbini bilmək istəyirdim.
─Bağda üç qadın cəsədi tapıblar.Mollanın dayısı hər şeyi boynuna alıbdı.Bacısını, bacısının qızını və nəvəsini öldürüb.
Başa düşdüm ki,gənc ananı doğuzduran doğmaca anasıymış. Daha təəccüblənmirdim. Kədərlə soruşdum:
─Səbəb?
─Bacısının nəvəsi bir oğlanı istiyirmiş.
─Aha.
─Qız oğlandan hamilə qalıb. Qadınlar hamilə olduğunu biliblər. Oğlan bu gün-sabah alacam deyib, qəfildən yoxa çıxıb. Kənd yeri.. Uşağı məhv edə bilməyiblər. Dayı şübhələnib, qızı soruşanda hər dəfə bir bəhanə eşidirdi. Qəfildən evə gələndə qızı boylu görür, hər şeyi öyrənir. Şərt kəsir ki, qız doğandan sonra uşağı ona versinlər. Qız doğur, ardını day özün bilirsən.
─Uşaq qızıydı?
─Bilmir. Sonra da qadınlara məcbur zəhəri içirdibki,niyə bir qızı qoruya bilməmisiz. Səhərə yaxın torpaq qazıb. Cavad deyir, çox dərin qazıbmış.
─Sonra?
─Sonra mollanın nənəsiylə səhərə yaxın basdırıblar.
Arzu başını yellədi:
─Həqiqətən vicdansızdılar ey!
─Sonra tualetə od vurdu, –dedim. Kədərli də olsa həqiqətiydi.
─Həm tualetə, həm də otağa… Evi yandırmaq istəyib, fikrini dəyişib.
Anam danışanda daha da pis olurdu.
─İndi onlara cəza düşəcək?–Tutulmasını yox, ikisinin də diri-diri yandırılmasını istəyirdim.
Sualıma Arzu cavab verdi:
─Əlbəttə, cəzasız cinayət olar?!
Adını bilmədiyim gənc ana uğursuz, bitərəf məhəbbətin, fürsətcil əclafın qurbanı olmuşdu. Günahsız günahkarıydı. Heç kim onu başa düşməyə çalışmayıb. Təcrübədən uzaq ilk səhvi bağışlamaq olardı. Bağışlamadılar. Geniş evdə özümə heç cür yer tapa bilmirdim.
Axşam tərəfi əmimlə evimizdən xeyli uzaq qonşunun gəlinindən aldığım kitabları geri qaytarmağa getdik. İyirmi doqquz ildən sonra açılan cinayəti onlar da eşitmişdi. Kitabları qaytardım, evə dəvət eləsələr də girmədik, sağollaşdıq. Əmimlə maşına oturduq. Əmim maşını xodlayırdı.
─Əmi, xahiş eləsəm olar? Evimizi axırıncı dəfə görmək istiyirəm. İçəri girmiyəcəm, qapının ağzından baxacam
─Açar yoxdu. Necə baxacaqsan?
Şalvarımın cibindən açarı çıxardım, əmimə göstərdim. Əmim başını yelləyib:
─Özünə görə deyilsən! –deyib maşını evimizə tərəf sürdü.
Dəmir qapını özüm açmaq istəyirdim, əllərim titrədi. Əllərimin titrədiyini əmim gördü, açarı ona verdim. Qapını rahatlıqla açdı. Qapının ağzından evimizə, bağa baxdım. Tualetə baxmağa ürək eləmirdim. Bir dəfə göyə baxdıqdan sonra tualetə baxa bilmişdim. Gözlərim dolmuşdu. Məhəbbətdən uzaq ehtirasın ürəkparçalayan uğursuzluğu dörd can almışdı. Yaşamağa haqları ola-ola!…
İndiyə qədər evi satmağa ürəyimiz gəlmədi. O gündən kəndə də getmədik. O gündən güman qaldığım yuxularımda gənc ananı da görməmişəm. Ümid edirəm, ruhları şaddır. Onların dördünü də kənd qəbirstanlığında basdırdılar. Kənd camaatı öldürülənləri başqa rayonda bilirmişlər. Mollanın nənəsi kənd camaatını asanlıqla inandırmışdı. Mən qəbirstanlığa onları ziyarətə nə vaxtsa getmək istəyərdim.
Danılmaz həqiqət də var:
Onların ruhu şad, bizim vicdanımız rahatıydı. Vicdan rahatlığından olmalıdır ki, ailəlikcə evə verdiyimiz pula indiyəcən heyfslənmirik.

SON

Müəllif: Şəfaqət CAVANŞİR

ŞƏFAQƏT CAVANŞİRİN YAZILARI

PDF>>>ZAUR USTAC UŞAQ ŞEİRLƏRİ

PDF: >>>>> ZAUR USTAC “QƏLƏMDAR-2”

PDF>>> ZAUR USTAC “BB” KİTABI

>>>> ƏN ÇOX OXUNAN HEKAYƏ <<<<

ZAUR USTACIN SATIŞDA OLAN KİTABLARI


YAZARLAR.AZ

===============================================

<<<<<< WWW.USTAC.AZ və  WWW.BİTİK.AZ >>>>>> 

Əlaqə:  Tel: (+994) 70-390-39-93     E-mail: zauryazar@mail.ru

KƏNDDƏKİ EVİMİZİN UĞURSUZLUĞU

ŞƏFAQƏT CAVANŞİRİN YAZILARI

KƏNDDƏKI EVIMIZIN UĞURSUZLUĞU
(povest)

<<<< ƏVVƏLİ BURADA

Qapını üzümə dədəm açmışdı. Mənə nifrət edən insanlar belə mükəmməl qisas düşünə bilməzdi, dədəm düşünmədən onların ürəyindən tikanı çıxartmışdı. Onlar tərəfdən baxanda ağlıma yalnız bu gəldi. Səsim batanacan qışqırırdım. Evdəkilər əl-ayağa düşmüşdülər, məni sakitləşdirirdilər. Mən ağrıdan, onlar təlaşdan ağlayırdılar. Anamın burnuma, gözümün altına qoyduğu buz ağrılarımı hardasa sakitləşdirirdi. Dünyanı sağ gözümlə eyni rəngdə görən hava rəngindən ikiqat tünd rəngdə olmuş sol gözüm vardı. Burnumun iki qaşımın ortasına yaxın sümüklü hissəsi təbiətcə cəzaydısa, çünki kompleksim vardı, indi ağrısı əsl əzabıydı. Bilmək istəyirəm, bu əzabları qazanmaq üçün ailəlikcə hansı canfəşanlığı eləmişdik? Başımda zıppazıp ağrılar vardı. Özümü həqiqətən yaxşı hiss eləmirdim.
─Ağrın bir az keçdi? –Dədəm atalıq nəvazişini həmişəki kimi hiss elətdirirdi.
Mən atama “dədə” deyirəm. Əvvəllər əsəbləşirdi, özünü “vaxtsız qocalmış” hiss edirmiş. Sonra öyrəşdi, daha “dədə” deyəndə reaksiya bildirmədi. Arada hörmət xatirinə “dədə” demirəm, ya “ata”, ya da “papa” deyirəm. Üzünə demişəm, başımıza gələnləri yazsam, təkcə dədəmdir. Dədəm bilirəm ki, başqaları ona mənim haqqımda danışmadıqca, yazdığımı oxumayacaq.
─Başım dəhşət ağrıyır.
─Həkimə gedirik. Siz də gəlirsiz.–Anamla nənəmin gəlməyini istəyirdi.
Anam süfrəni yığışdırmadı.Çörək də qalmışdı süfrədə. Ağrılardan ağlıma necə gəldi bilmədim, anama çörəyin üstünü nəyləsə örtməsini istədim. Çörəyin uşaqlıqdan bizə din qədər “müqəddəs” olduğunu öyrətmişdilər. Böyüdükcə yanlış fikir olduğunu anlamışdım, mənə görə qazandığın çörəyin qədrini bilmək, şükür etmək müqəddəsliyindən vacib və özüməməxsus qanunuydu.
Yağış qəfildən necə başlamışdısa, o cür də kəsmişdi. Paltarımı dəyişməyim üçün dədəm mətbəxə keçdi. Anamın köməkliyiylə əynimə quru paltarlarımı geyindim.
Rayon xəstəxanasına gəldik, həkim ağrıkəsici iynəsi vurmaq istədi, razılıq vermədim. Kişi həkiminin qarşısında yanımı aça biməzdim, utanırdım. Hər kəsin otaqdan çıxmasını istədikdən sonra tibb bacısı iynəni vurdu. Ondan da iki dəfə üzr istəməli oldum. Səhv edən kimi üzr istəmək məndə vərdiş halı aldığından, yersiz üzrlərim az olmurdu. İndi şükürlüyəm, əvvəllər üzrü hörmətdən salmışdım. Rəfiqəm irad bildirdikdən diqqət yetirməyə başlamışam.
Sümüyüm sınmamışdı, sadəcə, bərk dəydiyindən burnum şişmiş, gözümün altı göyərmişdi. Gözümün göyləri tez keçsin, burnumun şişi tez yatsın deyə həkim “sinya-off” adlı dərman yazdı. Həkimlə sağollaşıb, yoldakı apteklərin birindən dərman aldıq. Sonra dədəm maşını restoranın qabağında saxladı. Birinci maşından düşmək istəmirdim, simamdakı xoşagəlməz görüntü hər kəsin mənə baxmağına səbəb olacaqdı. Dədəm deyəndə ki, otaqda tək oturacağıq, razılaşdım.
─Gör papan səninçün neynir!
Artıq sürprizin nə olduğunu anlamışdım. Ayrı otağa keçənəcən gözaltı kimin mənə baxıb-baxmadığına fikir verirdim. Sonra dədəm lülə-tikə kababı, salat, yuxa, təndir çörəyi, qazlı su sifariş verdi. Öz aramızdı, yavaş-yavaş ağrı-acını unudurdum. Rayona gələndən bəri ilk dəfə ürəyimiz açılmışdı.
Nənəm sifarişlərimiz süfrəyə gələnəcən şükür edirdi, dua oxuyurdu, bitirdiyi hər duaya görə anam “amin” deyirdi. Mən ürəyimdə bizi evin bizdən əvvəlki sahibiylə tanış edən qohumumuza lənət oxuyurdum. “Şərəfsiz, xeyirli ev olsaydı, bizə heç deməzdin. Allah bəlanı versin ” deyirdim. Lüləni görən kimi qohum da yadımdan çıxdı, ev də, burun da…
Nəyi var yedik-içdik, dədəmin ürəyindən vurmaq keçirdi. Maşın sürdüyündən içmədi, Bakıya qayıdanda mütləq içəcəyini dedi. İlk dəfə anamın atamın içkiylə bağlı istəyinə “İnşallah ” dediyini eşitdim. Pis hadisələr yadı doğma, doğmanı daha da doğmalaşdırarmış. Gülümsədim, dədəmlə anamı ilk dəfə müqayisə elədim. İlk dəfə dədəmin qocaldığını gördüm, anamın gözünün altındakı əlavə bir-iki yersiz qırışların fərqinə vardım. Ağlamaq istəyirdim, iyirmi-otuz ildən sonra onları görə biləcəkdimmi? Qocalıqlarının aciz vaxtlarında harda olacağımı düşündüm. Spirtli içki içdikdən sonra kədərini danışıb ağlayan əyyaşlar kimi hiss elədim özümü. Baxmayaraq ki, ən sevimli içkim çaxırdı, o da kef üçün yox, qan azlığımın qarşısını almaq üçün səhər acqarına, axşam yatmamışdan əvvəl bir xörək qaşığı qəbul elədiyim dərmanıydı.
Dədəm evə aparmağımız üçün mənim istəyimlə bu dəfə toyuq kababı sifariş verdi. Hesabı ödədikdən sonra restorandan çıxdıq, bizi qorxudan evimizə aparan yola rəvan olduq. Yolda dədəm başına gələn maraqlı hadisələrdən danışırdı, biz gülürdük. Güldükcə ağrı hiss edirdim, dilimə gətirmədim.O anı pozmaq qəlbi təmizlikdən uzaq insana məxsus olardı, hətta ağrıya dözməyə dəyərdi. Dədəm maşını darvazanın qarşısında saxladı, maşından düşdük. Dədəm açarı dəmir qapıya salanda açılmadı. Təəccüblə qapının cəftəsini yoxladı, qapı açığıydı.
─Bıy, bismillah! Ədə Cavad, sən qapını açarla bağlamamışdın? –Nənəm soruşdu.
─Bağlamışdım, –deyərək dədəm həyətə girdi. Ardınca biz girdik.
Evimizin qarşısında molla qardaşla, ağsaqqal kişi vardı. Evə baxırdılar, öz aralarında söhbət edirdilər. Atam dəmir qapını möhkəm örtəndə bizim varlığımızı hiss elədilər. Həqiqətən ikiüzlü, təhlükəli insanlara rast gəlmişdik.
Dədəm onlara yaxınlaşanda gülərüzlə salamlaşdılar. Ağsaqqal dədəmə əl də uzatdı. Əlbəttə, dədəm nə qədər hirsli olsa da, hörmət xatirinə ağsaqqallıa əl tutuşdu, salamlarını aldı.
─Siz bura nətər gəlmisiz?
Mən qapının ağzında dayanmışdım, telefona baxırdım. Sevdadan nə qədər zəng, mesaj gəlmişdi. Adətən telefonum səssizdə olduğundan gələn zənglərdən gec xəbərim olur. Düzü, telefonla danışmağı sevən insan deyiləm. Bir gün həyatımda insan olsa, ümid edirəm, bu xasiyyətimə hörmətlə yanaşacaq, xarakterimə bələd olduqdan sonra peşman olmayacaq. Nənəmlə anam atama tərəf getdilər. Atam onlarla nə danışdı, fikir vermədim. Sevdanın mesajlarına baxdım.
─Şəfi, qohumum deyir, o evdə cinayət olub. Polis çağırsınlar. Polis gəlməmiş tualetə əl vurmasınlar, yoxsa cəncələ düşərsiz. Evdə üç ruh var. Biri pisdir, ikisi yaxşı.
Mesajı oxuduqca, qorxum, həyəcanım artdı. Nənəm demişkən, durduğumuz yerdə poxa düşmüşdük. “Soruşmadın ki, mənlə nə əlaqəsi?”- yazdım və rəfiqəmdən cavab gözləyirdim.
Anamgil tərəfə bir-iki addım atanda dayandım, təzədən dəmir qapıya yaxınlaşdım, həyətdən çıxdım. Gözümün qabağına burnum sınandan sonra evdən çıxmağımız, kənd yolu gəldi. Bizim həyətdən başqa hər yer quruydu. Yer yaş olmalıydı. Belə çıxır, yağış təkcə bizim həyəti isladıb? Burda işarə vardı, əmindim. Ruhların narahatçılığı haqqında çox eşitmişdim, hətta, bir qadının zorlanıb öldürüldükdən sonra ruhunun günlərcə qatilinə əzab verdiyini, qatilin bezib polisə təslim olmağı haqqında qəzetdə oxumuşdum. Orta məktəbdə oxuyurdum, bugün iyirmi doqquz yaşım vardı, oxuduğum hadisələr hələ də xatirimdədir.
Sevdadan mesaj gəldi: “Qadın deyir, ola bilsin cinayət sən doğulduğun ildə olub. Polis çağırsalar üstü açılar, evdə heç nə qalmaz.”
İlk dəfə gördüyüm ağsaqqala baxdım. Molla qardaş ( ona daha qardaş deməyə dilim gəlmir, baş verənlərin sizlərə aydın olması üçün qardaşı yazmağa məcburam) qatil ola bilməzdi, yaşı buna əl vermir, yaşda məndən kiçikdir. Yanındakı ağsaqqal kimdi?
─ “Qatil sağdı, ya o da ölüb?” yazdım mesaj bölümünə.
─ “Onu soruşmadım” –rəfiqəm cavab yazdı.
─ “Niyə soruşmadın?”
─ “Ağlıma gəlmədi. Sabah bizim kəndin mollasının yanına gedəcəm, ondan da soruşacam. İndi çox gecdi, sabah tezdən gedəcəm”
─ “Oldu qadam, sabah mütləq yaz. Bu arada, burnumu əzmişəm. Qəribə hadisələr olur evdə. Yağış yağdı, ancaq bizim həyətə. Nə kəndə, nə rayona yağmamışdı”
─“ ((((((( Bu nədir? Həə, qohumum dedi ki, qəti heç nədən qorxmasın. Qorxsa, pis olan ruh ona xətər yetirə bilər. Qorxmasın qəti. Atangilə də de, qəti qorxmasınlar.”
─ “Yaxşı”
Telefonu şalvarımın cibinə qoydum, söhbətin nədən getdiyi mənə maraqlıydı, dədəmgilə yaxınlaşdım. Yaxınlaşdıqca ağsaqqalın dədəmə pul təklif etdiyini eşitdim.
─Sənə verdiyindən ikiqat pul verirəm, nə istəyirsən?
─Niyə də, ağsaqqal, onu izah elə, bilək.
─Bəyaq dedim, başa düşmədin? Deyirəm ki, bacım məndən xəbərsiz satıb evi. Ona görə geri almaq istəyirəm. İyirmi min verirəm. Daha nə lazımdır sənə?
Ağsaqqal dədəmin üstünə xod gedirdi. Beləcə, damarına basdı.
─Birincisi, evi satmıram. Satsam da sizə satmayacam. Sən elə danışırsan ki, ev yiyəsi guya sənsən. Mən indi sizi polisə verə bilərəm e, evi mənə satıblar, açarın biri də özlərindədir. Hansı haqla evimə girmisiz?
Ağsaqqal da, molla qardaş da susurdu. Dədəm deyəcək sözlərini hələ bitirməmişdi:
─Deyəsən, məni sakit görüb dəyirmançı bilmisiz. Sən kimsən mənə göstəriş verirsən? Çıxın evdən. Vopşe, rədd olun evimdən.
─Axşamınız xeyir!
Əmimin gəldiyini heç kim hiss eləməmişdi. Əmim birinci dədəmə, sonra ağsaqqalla yanındakına əl uzadıb “salam” verdi.
Yayda qaranlıq saat səkkizdə-doqquzda düşsə də, saat beşi keçirsə, hamı üçün axşam sayılırdı. Mən əzəldən belə görmüşəm, belə bilirəm. Əmim mənim üzümə baxdı, qaşqabaqlı soruşdu.
─Sənin üzünə nə olub?
─Mən qapını açanda üzünə dəydi, –dədəm cavab verdi.
Mən əmimin üzünə gülümsədim.
Əmim dəvətsiz ağsaqqala diqqətlə baxdı.
─Nə məsələdir?
─Evin lap köhnə sahibidilər. Evin açarı özlərində var, açıb içəri keçiblər. Ağsaqqal, açarı ver bura. Düz iş görmürsən. –Dədəm əsəbləşmişdi.
Ağsaqqal söz-söhbəti uzatsaydı, bizim xeyrimizə olardı hər şey. Polis çağırardıq, Sevdanın qohumu demişkən, cinayət olmuşdusa, üstü açılardı.
─A kişi, sən niyə şişirdirsən açar söhbətini. Sənə iyirmi min verirəm də.
─A kişi, şişirdirsən nədi? Mənim evimdə anam, yoldaşım, cavan qızım var. Mən nə bilim sabah bir də gəlməyəcəksən?! Açarı ver bura!
Ağsaqqal açarı vermək istəmirdi, getmək üçün bir iki addım atanda əmim qabağını kəsdi.
─Bir dəyqə dayan, polis çağıraq, məsələni onlar həll eləsin.
Molla qardaş həyəcanla ağsaqqala yaxınlaşdı:
─Dayı, açarı ver, söhbət böyüməsin.
Ağsaqqal gördü ki, daş qayaya rast gəlib, məcbur boz pencəyinin cibindən açarı çıxarıb əmimə verdi. Sakitcə ikisi də darvazaya tərəf gedib, dəmir qapıdan çıxdılar. Əmim arxalarınca getdi, darvazanı qapısıyla birlikdə bağladı.
─Bunlara bax, ayaqları yerə dəymir ki! – ağbirçəyimiz dilləndi.
Evə girdik, anam süfrə üstündəki qızardılmış kartofla toyuğu götürdü, mən də kirli boşqabları aparıb, yerinə təmiz boşqab gətirdim, süfrəyə düzdüm. Toyuq kababımızdan yedik, əmimlə dədəm əlli-əlliyə vurduqdan sonra Sevdanın mesajından danışdım.
─Sevda evin şəklini qohumuna göstərib. Qohumu deyir: – o evdə cinayət olub. Ona görə ruhlar sizi narahat edir.
─Bəsdirin! Nə ruh? Hamısı boş şeydi!
─Boş deyil, Yaman. Öz gözümlə görmüşəm, –dədəm əmimi inandırmağa çalışırdı.
─Yaman gözüylə görməsə inan deyil. Bir-iki gün qal burda , inanarsan.- nənəm dedi.
─Sevda onu da dedi ki, üç ruh dolaşır. İkisi yaxşıdır, biri pis.
Hamı üzümə baxdı. Mən hər şeyi danışmamışdım:
─Amma dedi ki, qorxmayın. Yəni, qorxmasaq, polis çağırsaq, cinayətin üstü açılar, onlar çıxıb gedər.
Az danışan anam da dilləndi: - Yaxşı, tutalım üç ruh var. Siz ki birini görmüsüz, tualetdən də körpə uşaq səsi eşitdiyinizi deyirsiz.
─Kim deyir? –Əmim soruşdu.
─Ata-bala. –Anam cavab verdi.
─Əşşi, bir az da siz şişirdirsiniz! Elə şey yoxdu.
Üç ruhdan biri imdadımıza çatdı. Bizim yerimizə əmimi inandırdı. Müəmmalı otaqdan ayaq səsləri gəldi. Sanki hoppanırdılar. Biz artıq qorxaraq öyrəşmişdik. Əmim ilk dəfə şahidi olduğundan rəngi-urfu qaçmışdı.
─Sevda dedi ki, qorxmayın qəti. Qorxanda adamı incidirlər. Şəxsən mən, siz qorxmasaz qorxmaram.
─Bu nədi? –Əmim soruşdu.
─Dediklərimiz,–anam cavab verdi.
Əmim rumkasını yerə qoydu, ayağa qalxıb müəmmalı otağa yaxınlaşdı. Qapını üç dəfə döydü….
Qapının o biri üzündən əmimə cavab olaraq, ancaq ayaq səslərini eşidirdik. Əmim yenə qapını döydü, bu dəfə səs gəlmədi. Dədəm əmimin yanına gəldi. Əmim bizim gözləmədiyimiz halda qapını qəfildən açdı, içəri keçdi. Maraqdan mən də qapının ağzına gəldim. Otaqda əmimdən başqa heç kim yoxuydu, Dədəmlə otağa girdik, otaqda hardasa iyirmi illik köhnə şkaf vardı. O da keçmiş evin sahibindən qalmışdı.
─Gördüz? Otaqda heş kim yoxdu.
Əmim qəhrəmanlıq eləmiş adamlara bənzəyirdi. Mən bənzədirdim, çünki qəti qorxusu yoxuydu.
Otağa girdim, əmimin yanına gəldim. Dədəm:
─Kişinin yanındakı yoldaşlarıyla Quran oxumuşdu,–dedi.
─Nə vaxt? –əmim soruşdu.
─Səhər.
─Sizdə inandız, hə? – deyib əmim başını yellədi.
Həqiqətən mən də əmim kimi düşünürdüm Dua oxunan evdə belə hallar olmamalıdı. Əgər mollalar oxuduqlarıyla onları qızışdırmayıblarsa… Yəni demək istədiyim budur, fərqli sözlərlə onların bizi qorxudub yola salması üçün nəysə oxuya bilərdilər. Yoxsa “otağa girmək olmaz” nə deməkdir?
─Gecə burda yatacam, baxarsız, –deyən əmimə heyran qalmışdım.
Qapının ağzına nənəm gəldi.
─Səyləmə ə! Mənim bağrımı yarmağa gəlmisən? Gecə az qala qızla birgə məni boğurdular. Divanda yatarsan.
─İmenni burda yatacam!
Əmimin tərsliyinə bizim kimi nənəm də bələdiydi. Ailəlikcə tərslik canımızda olduğundan, bəzən bir-birimizin tərsliyinin fərqinə varmırıq.
─Yaman,havalanıb eliyərsən e, qaqam. –Anam narahatçılığını bildirdi.
─Heş nə olmaz. Rusiyada birinci kirayə qaldığım evdə də belə hallar olurdu.
Maraq məni otaqda olduğumu unutdurdu:
─Əmi, sonra nə oldu?
─Heş nə, bir il yaşadım.
─Qorxmadın?
─Yoox, belə qorxutsan özünü, kölgən də qorxudacaq səni.
Sevdanın dediyini deyirdi əmim. Özümü qorxutmasam, gözümə görünən varlıqlarla ünsüyyət qura bilərdim. Özümü inandırmağa çalışırdım. Ruhlarla ünsüyyət qurmağın öz üslubu vardı. Bu haqda əvvəllər eşitmişdim, bunun üçün xüsusi adamlar var.
─Yaxşı, gəlin çörəyimizi yeyək, –dədəm dilləndi, qonaq otağına getdi.
─Əmi, doğrudan, qorxmasan, onlar sənə toxuna bilməz?
─Qorxursan?
─Bir az.
─Adi vəhşi heyvana qorxmadığını göstər, sənə hücum eləməyə tərəddüd edəcək.
─Nə olsun, əmi? Yenə də hücum edir.
─Yenə də qorxaq adama edilən hücum qəddarlıqla olur.
Əmim mənə cəsarətindən pay vermişdi.
─Getdik! –deyib, otaqdan çıxdı.
Əmimin otaqdan çıxmağıyla qapının arxasınca çırpılaraq bağlanması bir olmuşdu. Mən otaqda, qapıdan bir az aralıda qalmışdım. Yenə qorxdum, qarnımda bağırsaqlarımın bir-birinə dolaşdığını hiss elədim. “Qorxsan, kölgən də səni qorxudacaq” cümləsi yadıma düşdü.
Əmimlə atam qapını açmağa çalışırdılar. Gözlərimi yumdum, ” ayətül- kürsün” -ü oxumağa başladım. Çaşmırdım, sözləri özümdən xəbərsiz sırayla deyirdim. Kürəyimdə soyuqluq hiss elədim. Sanki kimsə mənə toxunurdu. Gözümü açdım, sürətlə geri çəkildim. Dədəmlə gördüyümüz qızın ruhuydu. Burnumla nəfəs ala bilmirdim, ağzımı açdım ki, boğulmayım.
─Kömək elə!
Ya ruh danışdı mənimlə, ya da mən zənn eləmişəm danışır. Yenə eşitdim səsini:
─Kömək elə,..
─Nə… nə kö-kö- köməyi?
Dilim topuq vurmuşdu, kəkələyirdim. İki ayağımın arası islanmışdı. Vəziyyətimi yəqin anlayarsız. Çox su içən,böyrəyi ona xəbərdar eləməmiş tualetə getmək yadına düşməyən insanın qorxudan bacardığı ancaq bu ola bilərdi.
─Qızım… qızım ordadır, –deyirdi.
Hansı qızından danışırdı, başa düşmürdüm. Qızının harda olduğunu soruşmaq istəyirdim, əmim əlində evdəki stullardan birini tutmuş, pəncərənin şüşəsini sındırdı, üstümə qışqırdı.
─Tez ol, bura gəl.
Dədəm də qışqırırdı, səbəbini bilmirdim.
─Şəfi, bura gəl!
Pəncərəyə çatanda qapı açıldı, anam yerə dəydi. Dədəmlə əmimin səsi kəsildi, beş saniyədə onları qapının ağzında gördüm. Nənəmlə dədəm anamın qolundan tutub ayağa qaldırdılar. Fikir verdim, bir anlıq islanmış şalvarıma, sonra üzümə baxırdılar. Mənə hörmət xatirinə yaş olmuş yerə baxmadılar. Bəlkə də mənə hiss elətdirmədən baxmışdılar. Anam mənə yaxınlaşdı.
─Sənə toxunmadılar? –anam ağlayırdı.
─Yox, başqa şey oldu. Ağlama, qadan alım.
─Sabah çıxıb gedək burdan! –Qapının ağzında dayanan nənəm üsyan elədi. O da ağlayırdı, –Bu nə dərddir düşmüşük. Bəxtəvər olduq, oğlum ev aldı…
─Məncə də…
Anam nənəmlə razılaşdı.
─Əksinə, getməyək. Dədə, gecə sənlə gördüyüm qızla danışdım. Deyirdi,kömək elə, qızım ordadır.
─Hardadır? –Əmim soruşdu.
Əmim deyəsən, mənə görə ağlamışdı, gözləri ağlayan adamın gözlərinə bənzəyirdi. Dədəmdən danışmıram, üz-gözü mənə görə qaralmışdı.
─Bilmirəm. Soruşmaq istəyirdim, imkan vermədiz. Vopşe, pəncərəni niyə sındırdız?
─Arxanda qaraya bürünmüş ifritə vardı, neyləməliydik? –Dədəm acıqlandı.
─Başa düşürəm də, onlar kimdir, nədir, bilmirəm, təkcə mənlə danışmağa çalışırlar. Bəyaq qorxmadım, çalışırdım qorxmayım da.
─Qorxmadığın üçün yer yaşdı?
İndi nənəmi kişilərin içində məni pərt elədiyi üçün vicdansızca boğardım. Əmim nənəmə gözünü ağartdı, eybini üzünə vurduğu insanın uşaq yox, cavan qız olduğunu baxışlarıyla işarə elədi.
─Dədə, vallah, düz deyirəm. Bu gecə əmimlə otaqda qalaq. Qorxmursansa, sən də qal. Gecə görək nə olacaq?
─Bismillah, birdən qıza vergi-zad verilər e… –Nənəm yersiz cümləsini işlətdi.
─Hə nənə, falçı olacam!
─Nəysə-nəysə… Gedək, paltarını dəyiş, gecə fkkirləşərik.
Ümumiyyətlə, baş verəcək yaxşı-pis hadisələrə işarə edən yuxular görürəm. Uşaqlıqdan belədir. Zamanla yuxu yozmağı da öyrənmişdim. Əvvəllər tanıdığım yaşlı yəhudi dayıdan kartla fala baxmağı da öyrənmişdim, sonra tövbə elədim. Tövbə eləməyimə səbəb dost-tanışların, qohumların hər gün falına baxdırmasıydı. Dediklərim düz çıxanda bəziləri bir gündüz yığırdı, bir də gecə. Sizə deyim, fal həm də baş ağrısıdır, rahatlığın olmur.
Çimmək üçün hamama keçdim. Üzümə görə saçlarımı yuya bilmədim. Qırmızı kapron vannaya poroşok töküb içini isti suyla doldurdum. Sonra şalvarımı, uzun koftamı islatdım.
Hamamdan çxıb anamgilin yataq otağına keçdim.
Hamamdan çıxandan sonra adam yuxunun dərinliyində yatmaq istəyir. Məndə vərdiş olmuşdu. Qorxunu birtəhər canımdan çıxarandan bəri ilk dəfə rahat yatmışdım. Bu dəfə gördüyüm yuxudan özümə yer tapa bilmədim. Yuxudan ayılmaq istəyirdim, bacarmırdım. İki qadın, gənc qız müəmmalı otağa keçdilər. Qız hamiləydi, addımlarını çox ağır atırdı. Qapını örtdülər. Qız qışqırırdı, otağa yaxınlaşdım, qapını bir az araladım, doğurdu. Yaşlı qadın qıza pis-pis baxıb deyinirdi. Yaşlı qadından bir qədər cavan olan qadın qızın doğuşuna kömək edirdi. Yazıq qız necə qışqırırdısa ayaqlarım titrəyirdi. Az qala ürəyim gedə… Qız mənə baxırdı, ağlayırdı. ” Kömək elə. Qorxma, kömək elə. Qızımı qurtar. Otağa girməyə ürək eləmirdim. Yaşlı qadından çəkinirdim. Körpənin səsini eşitdim. Doğuşa kömək edən qadın ağlayan körpəni anasından ayırdı, göbək bağını əliylə kobudcasına qopardı, körpənin göbəyinə düyün də vurmadı. Gördüklərimdən dəhşətə gəlmişdin. Gənc ananın ağlamaq səsi körpəsinin səsində itirdi. Qadın körpəni yaşlı qadına uzatdı. Qız bu dəfə qışqırmağa başladı.
─Yox! Yox!
Yaşlı qadın qucağında körpə, pişik surətiylə pəncərədən tullandı, gecənin qaranlığında gözdən itdi. Deyəsən, bağ tərəfə qaçırdı. Qız üzümə baxdı.
─Kömək elə! Qızıma kömək elə! Yalvarıram, kömək elə…
Evdən həyətə qaçdım. Tualetin yanından keçib bağa girdim. Qaranlıqda heç kimi görə bilmədim. Tualet tərəfə baxdım, tualet öz-özünə alışıb yanmağa başladı. Qorxumdan ağaca söykəndim, yerə oturdum, dizlərimi qucaqlayıb eləcə baxdım. Elə bil kimsə yaxın getməyimə imkan vermirdi, ayaqlarımı bağlamışdılar.Tualetdən körpə çığırmasının səsini eşidirdim. Eşitməmək üçün qulaqlarımı tutdum, yenə də səsini eşidirdim. Dözə bilmirdim.
─Yox! Yoooox! Yooox! –deyə qışqırırdım.

ardı var….

ARDI BURADA >>>>

Müəllif: Şəfaqət CAVANŞİR

ŞƏFAQƏT CAVANŞİRİN YAZILARI

PDF>>>ZAUR USTAC UŞAQ ŞEİRLƏRİ

PDF: >>>>> ZAUR USTAC “QƏLƏMDAR-2”

PDF>>> ZAUR USTAC “BB” KİTABI

>>>> ƏN ÇOX OXUNAN HEKAYƏ <<<<

ZAUR USTACIN SATIŞDA OLAN KİTABLARI


YAZARLAR.AZ

===============================================

<<<<<< WWW.USTAC.AZ və  WWW.BİTİK.AZ >>>>>> 

Əlaqə:  Tel: (+994) 70-390-39-93     E-mail: zauryazar@mail.ru

KƏNDDƏKİ EVİMİZİN UĞURSUZLUĞU

ŞƏFAQƏT CAVANŞİRİN YAZILARI

KƏNDDƏKI EVIMIZIN UĞURSUZLUĞU
(povest)

<<<<<ƏVVƏLİ BURADA

Nənəm belə kobud olanda, “məhz bu arvada görə ərə getsəydim, birdəfəlik canım qurtarardı ” düşünürdüm. Maşından düşdüm, dədəm qapını çoxdan açmışdı. Qapıdan bir-bir girdikcə “Bismillah ” deyirdik. Molla qardaşdan başqa heç kim evə girmədi, çünki özü əlində Quran kitabı tək girmək istəyirdi. Baxdığım qorxulu filmlərdəki kimi, dedim indi qışqıra-qışqıra üstümüzə qayıdacaq.. Evdəkilər gözünü evin qapısına zilləmişdi. Mən tualetə tərəf baxırdım. Gözümə görünən körpə uşağı unuda bilmirdim. Tualetə çox yaxın getmədim, əvvəldən də yazmışdım, xarabadır. Bir-neçə addım yaxınlaşdım. Elə bil yandırılmışdı. Yaxınlaşanda taxtaların üstündən bilmək olardı. Tualet tərəfdən nənəmlə mən yatan otağın pəncərəsinə baxdım, molla qardaşı gördüm. Əlində kitab yoxuydu, gözlərini mənə zilləmişdi, qəribə, izah edə bilməyəcəyim baxışları vardı. Elə bil qarşımdakı başqa adamıydı.
─Nə olub? – özümü ondan qorxmadığımı göstərmək üçün sualımı bir az acıqla verdim.
─Çəkil ordan! Çəkil! –Üstümə qışqırdı.
Tualetə baxdım.Tualetdə ağlayan körpə səsini eşitdim. Tualetə yaxınlaşdım, sonra dayandım. Körpə uşağın olması mümkün deyildi. Düşünürdüm, günahlarımdır. Bətnimdə ölməyini istədiyim, qarğış etdiyim körpəmin ahıdır başımı pozub. Mümkün deyil, mən onu tələf eləməmişəm, sadəcə alınmadı, dünyaya gətirə bilmədim.
─Bacı, ordan çəkil!
Pəncərəyə tərəf baxdım, molla qardaş üzümə gülümsəyirdi, kitab da əlində. Bəyaq əlində kitab yoxuydu, əminəm. Artıq körpənin səsi də kəsilmişdi.
─Çəkil bacı, onlar yanındadır.
Bədənimə yenə soyuq tər gəldi, nə sağıma-soluma baxdım, nə də arxama. Dabanıma tüpürüb anamgilin yanına qaçdım.
─Nə oldu? –Hamı təlaş keçirdi.
─Qorxdum.
─Qorxma, keçib gedər, inşallah. –Anam həmişəki kimi nəvazişliydi.
─Yanımızda dayan! –Dədəm dilləndi.
Bir az keçdi, həyətə molla qardaş kimi gənc oğlan, arxasınca dədəmlə eyni yaşda olardı, bir kişi girdilər. Bizlə salamlaşdılar. Kişinin əlindəki kitab böyük idi, qədim kitaba oxşayırdı, arasından cırılmış, solmuş vərəqlər görünürdü.O birinin əlində heç nə yoxuydu.
─İçərdədir, –dədəm deyəndə, iti addımlarla evə tərəf getdilər. Gənc olan molla istiqamətini bağa tərəf döndərdi. Hamımız maraqla ona baxırdıq. Bağdan bir ovuc torpaq götürüb dua oxudu, sonra o da evə girdi, qapını bağladı. Gəl indi bunların işindən baş çıxar. Cibimdən telefonumu götürüb, facebooka status olaraq yazmaq istədim, fikrimdən daşındım. Statusluq yazı deyildi. Rəfiqəmə mesaj bölümündən yazdım. “Gözün aydın, cin-şeytanların kənddəki evimizə kimi bizlə gəlib”
Sevdanın xasiyyətinə bələd olan adam kimi, cümləni tam oxumamış zəng eləməliydi. On dəqiqədən sonra zəng elədi, danışa bilməzdim, adboy verdim. Mollalar evdən çıxana qədər yazışdıq, mənə pişik tapmağı məsləhət gördü. Pişiklər əcaib varlıqları görürmüş. Axırda əsəbləşib, “yaxşı da, eşşəklər də hər şeyi görür. Kömək elə, mollalardan gözüm su içmir. Sizin rayondakı molladan soruşa bilərsən. Xahiş edirəm, maraqlan, mənə xəbər elə.” Yazdım.
Sevda evin də, tualetin də şəklini çəkib göndərməyimi istədi. şəkilləri çəkib facebookdan göndərdim.
Mollalar evdən çıxdılar. Molla qardaş mənə baxa-baxa bizə yaxınlaşdı. Dədəmə:
─Sizin qızınız ailəlidir? –deyə soruşdu.
─Başa düşmədim, –sual dədəmin xoşuna gəlməmişdi.
─Ruhlar ailəli, ya da ailəsi dağılmış qızları narahat edir.
Nənəm:
─Bu nə uydurmadı?! Əvvəlki evin sahiblərinin uşaqları körpəydi. Onları niyə narahat edirdilər?
─Onları narahat edən qızınızdı.
Dözə bilmədim, çünki yalan danışdığını gözlərindən oxuyurdum:
─Bir dəqiqə, birincisi, mənə bura gələnəcən belə şeylərə inanmırdım. İkincisi, mən evin də, tualetin də şəklini çəkib Sevdaya göndərmişəm. Bildiyi adamlardan bu haqda maraqlanacaq.
─Siz evin şəklini göndərmisiz? –Molla qardaş təəccüblə soruşdu.
─Hə.
─Çox nahaq!!! Belə söhbətləri çox yaymazlar.
─Özüm bilərəm! Sizə də zərrə qədər inanmıram. Dədə, Sevda deyir, evə pişik salaq. Pişiklər hər şeyi görür.
─Qızım, bir dəqiqə… İndi biz gecə evdə qalmayaq?
Yaşlı molla dilləndi:
─Qala bilərsiz. O otağa yaxınlaşmayın, narahat edirsiz.
─Qızın əşyaları var, axı…
─Otaqda nə varsa, qonaq otağına daşıdıq, narahat olmayın.
─Sabah yenə gələcəm. Üç gün dua oxunmalıdır. Biz gedək, dayı – molla qardaş cavab verdi.
Mollaların üçü də getdilər. Dədəm bizə baxdı:
─Həyətdə yaşamağa gəlmişik? Keçin içəri
Çarəsizlikdən dua oxuya-oxuya evə girdik.
Nahar üçün anam mətbəxdə yemək hazırlayırdı, dədəm bağda iş görürdü, torpaqla oynamağı xoşlayırdı. Gələcəkdə tövlə tikmək üçün, birdəfəlik buralara köçmək üçün səbrlə, təmkinlə mənim ailə qurmağımı gözləyir. Arzularımın şəhərlə bağlı olduğunu yaxşı bilir. Düzdür, nikbin olmayanda, insanlardan səbəbsiz bezəndə, ucqar kəndlərin birində yaşayıb, toyuq-cücə saxlamaq həvəsinə düşürəm. Sonra özümə gəlirəm, ay qız, otur oturduğun yerdə, gəlib-keçici hisslərinə aldanıb yuxarıdakına əlavə iş çıxartma, xalxın oğlunu da bədbəxt eləmə, deyirəm. Elə namizədim yoxdur, özümə əmin olmadıqca, olmasa yaxşıdır.
Guya kitab oxuyuram, fikrim-zikrim otaqdadır. Nənəm əlində xalamın mənə bağışladığı təsbehi dua edərək çevirir, dodağının altında mızıldandığından oxuduğu duanın mənasını başa düşmürəm. Burnumun içi qaşındı, cüt səbr asqırmağımla nənəmin sevincək mənə baxmağı bir oldu.
─Allah duamı qəbul elədi, –dedi.
─Nənə, sən allah, hardan bildin?
─Cüt səbr saldın. Cüt səbr ailəmizə düşür. Bu il bəxtin açılacaq.
Nənəmin sözlərinə mən də güldüm, qonaq otağına bitişik mətbəxdəki anam da güldü, nənəmin dediklərini təsdiqlədi.
─Cüt səbr Şəfiyə də düşür. İnşallah ay maa, allah səsimizi eşitsin.
─Deməli, hamınız mənə səs verirsiz, hə? Ay arvad, sən arada allaha yalvar ki, pensiyən qalxsın, avropa nənələrinin pensiyələri qədər olmasa da, heç olmasa, üç yüzə çatsın, hər ay bu nəvənə əllidən-yüzdən görüm-baxım elə. Yoxsa “nənə” elə təkcə adın qalacaq.
─Kopaqqızının danışığına bax e! Az, mənim pensiyəm heç 150 manat eləmir. O pulu siz nəvələrə verim? Qoca arvadam, sabah gözünüzü aşdız, bir də gördüz ki, yoxam. Kəfən pulumu toplamıyım mən?
─Nənə, qadam, birinci mən səndən pul-mul görməmişəm. Sən bəzi nəvələrinə verməsən, kəfənin qiyməti baha deyil ha, çoxdan yığmışdın.
Sözümü nənəmə gülə-gülə deyirdim. Nənəm anama baxdı:
─Mən buna dua edirəm ki, yaxşı oğlan çıxsın, ərə getsin, uşaqlarını görüm, bu mən barədə nə fikirləşir?
Arvadı əsəbləşdirmişdim.
─Yaxşı day, zarafat edirəm, ürəyinə xal düşməsin. Mən gedirəm oğluna köməy eləməyə. Bel əlində torpaq eşələmək işinə baxır. Allah eləyə xəzinədən-zaddan nəysə çıxa. “Amin” deməyən dillər qurusun!
Cümləmi nənəm də, anam da ciddi qəbul elədilər ki, bir ağızdan “Amin” dedilər. Gülümsəyərək evdən çıxdım. Bağa girmək üçün gərək tualetin yanından keçəydim. Bağla evin ortasında tualet tikmək hansı axmağın ağlına gəlib, hələ də mənə çatmır. Dədəmin yanına da getmək istəyirəm, di gəl, ürək edə bilmirəm. Dədəmi səsləməyə məcburdum.
─Dədə! Ay dədə!
Dədəm əlində bel göründü. Tualetəcən gələndə yanına qaçdım.
─Nəysə gözünə göründü? –Narahat oldu.
─Yoox, bağa gəlmək istəyirdim, tək gəlməyə qorxuram.
─Qorxma, gəl!
Dədəmin böyrünə düşüb bağın içinəcən getdik. Bir dəfə maraq güc gəldi, tualetlə üzbəüz pəncərəyə baxdım. Pəncərə bağlıydı, heç nə görmədim. Dədəm işini görməklə məşğuldu, mən sosial şəbəkədə Sevdayla yazışırdım. Sevda günortadan sonra tanıdığı, dindarların diliylə desək, bəsirət gözü açıq qohumunun evinə gedəcək. Qohum qadının nə söyləyəcəyi mənə maraqlıydı.
─Dədə,…
─Hmm…
─Evə pişik salaq.
─Səyləmə, kənd yerində sənə pişiyi hardan tapım? Həm də yazıq deyil heyvan? Mən boyda kişi əsim-əsim əsdi, bapbalaca heyvanın bağrı yarılar ki…
─Düz deyirsən. Vallah, mən mollalara inanmadım.
─Onlara mən də inanmadım. Sabah əmin gələcək.
─Bıy, tək gələcək?
─Hə. Bəyaq danışdım hər şeyi.
─Nə dedi?
─Deyir, boş şeydi, inanmıyın elə şeylərə.
─Baxarsan, immenni o otaqda yatacaq.
─Deyir də. Kimdi onu otağa buraxan? Nənənin bağrı o dəqiqə yarılar. Şəfi…
─Hmm.
─Get papıya su gətir.
─Mənə bir milyon dollar versələr də, burdan ora tək addım atmaram. Neynirsən e, burax o beli, gedək evə. Mən evdən çıxanda ana salat hazırlayırdı.
─Fikrinə çox salma bu məsələni. Qorxudan xəstəlik taparsan.
─Düz deyirsən, bir ay burda qalsaq, dediyin olacaq.
Dədəm əlindəki beli ağaca söykədi, tualetəcən gəldik. Yenə körpə səsini eşitdim, yenə bədənim üşüdü. İti addımlarla qapının ağzına gəldim. Geri dönəndə dədəm tualetin yanındaydı. İlahi, mən eşitdiyim səsi dədəm də eşitmişdi.
─Dədə!
Qışqırdım, mən tərəfə baxmadı. Yanına qaçıb qolundan tutub çəkdim.
─Qurban olum, evə gedək.
─Uşaq səsi gəlir. Burda uşaq var?
─Yox. Gözümüzə görünür.
Hələ də körpə ağlamasını eşidirdik. Nənəmlə anam qapının ağzına çoxdan çıxmışdılar. İkisi də yanımıza gəlmək istəyəndə, dədəm dayanmaları üçün əliylə işarə elədi. Gözünü tualetdən çəkə bilmirdi.
─Tualetdə nəysə var. Vopşe əminə zəng edirəm, indi çıxsın yola. İki saatlıq yoldu, axşamacan gələr.
İkimiz də evəcən gəldik. Dədəm dünənkindən bərk qorxmuşdu. Nəydi bilmirəm, körpənin səsini ancaq ikimiz eşidirdik.
Anamın nahar üçün hazırladığı süfrənin ətrafında heç birimiz oturmadıq. Nənəmlə mən bizdən əvvəl evi almış adamın bizə evin üstündə pay verdiyi divanda oturmuşduq. Adam necə bezibsə, aldığı evi bizə aldığından da ucuz satmışdı. Belə getsə biz də ucuz aldığımızdan ucuz satacağıq. Əgər sata bilsək!…Tərifləmək kimi olmasın, vicdan məsələsində üç yerdən birincisini tutacaq ailəyik. Dədəm qonaq otağının pəncərəsinə söykənib müəmmalı, qapısı bağlı otağa baxır. Anam süfrə arxasında oturmuşdu, kürəyi atama tərəfiydi, onun da gözləri müəmmalı otaqdaydı, nənəm yenə təsbeh çəkib dua edirdi, çarəsizlikdən gücü dua etməyə çatırdı. Mən dizlərimi qarnıma yığıb, gözlərim yerdə tualet haqqında fikirləşirdim.Baxdığım hansısa qorxulu filmlərlə oxşarlığı olub-olmadığımı xatırlamağa çalışırdım. Düşünürdüm ki, insan taleləri bir-birinə bənzəyirsə, qorxulu hadisələr də o cür bənzəməliydi. Müəmmalı otaq yadıma düşmürdü. Əmimin gəlməsini səbirsizliklə gözləyirdim. Əmim mistikalara inan insan deyildi. Hərçənd mən də inanmırdım. Yenə yazıram, dədəm mən gördüklərimi görməsəydi, eşitdiklərimi eşitməsəydi, özümdə psixi pozğunluqların olduğunu zənn edərdim. Belə olmadığı halda, deməli, ağlım da, şüurum da yerindədir.
Aclığımı hiss elədim. Düşünürəm ki, madam başımıza bir iş gələcək, tox olmağımız məsləhətdir. Qəribə də olsa, arzularımın arasında toxqarına ölmək var. Ölümümə yaxın hansısa incitdiyim insanlardan üzr istəmək yadıma düşməz, bir saat şansım olsa, mərci supuyla, balıq qızartması, mənim üçün kababların şahı olan lüləylə mədəmdə o tərəfə yola çıxaram. Baxmayaraq ki, vərməşil, düyü, lobya suplarından başqa bütün yeməklərə “yox ” dediyimi xatırlamıram.
Anamın sol tərəfində oturdum. Böyük sinidə qoyulmuş kartof qızartmasından bir az boşqama boşaltdım, qızardılmış toyuğun döş hissəsini də götürdüm, ilk tikəmin siftəsini ətlə başladım. Nə anam mənə fikir verirdi, nə də dədəm. Nənəm həmişəki mövqeyini dəyişmədi.
─Xoşbəxt adamsan, vallah. Bu həyəcanla yemək yeyə bilirsənsə, halaldır sənə!
Ac olanda dünya-aləm dağılsın, fikir vermərəm. Nənəmə cavab qaytarmağa həsəvim yoxuydu, ət çeynəyirdim, gözüm süfrədə içi qatıqla dolu kasa axtarırdı. Kartofu qatıqsız yeyə bilmirdim. Anama:
─Qatıq yoxdu? –soruşanda,
─Yadımdan çıxıb. Get götür! –deyəndə, səs tonundan evimizin ən səbrli sakinin necə səbrsiz olduğunu hiss elədim.
Anam da əvvəl belə əndrabadi söhbətlərə inanmırdı. Belə baxıram, indiki inamı əlli-əlliyədir. Qorxurdu, bizim qədər yox. İndiki vəziyyətdə qatıqsız keçinmək olardı. Mətbəxə tək girmək mənim özümə görə ağılsızlığıydı. Anam şir-pələng ürəyi yemişdi.
Mən dədəmə görə hələ də narahatam.Doyduğumu hiss elədikcə qorxu hissim bir addım qabaqda olur. Nə varsa, bağın qarşısını kəsən tualetdə var. İnternetdə “ruhlar” , “cinlər” haqqında axtarış vermək ürəyimdən keçir, qorxuram ki, oxuduqdan sonra indiki vəziyyətdə belə ola bilməyim, havalanım, evin sirri açılmamış başım pozulsun.
Anam sonunda dözə bilmədi:
─Cavad, heç olmasa, bir bir tikə çörək ye. Ac qalsaq, guya Yaman tez gələcək? ( anam əmimi nəzərdə tuturdu) Yeyək, həyətdə oturaq. Bəxtimiz yoxdu. Neçə il boğazından kəs ki, kənd yerində evimiz olacaq, istirahətimiz olacaq….
Anam qəhərdən cümləsini tamamlaya bilmədi. Valideyinlərimin sözü düz gəlməyəndə atamın xasiyyətini bəhanə edib anama təsəlli vermək asanıydı. İndi baş verən hadisənin kökünü özümüz anlamırdıq. Hələ böyük adamıq, bu gecə də evdə yatacağıq…O da yata bilsək!….
Nənəm anamın dediklərinə qüvvət verdi:
─Gəlin düz deyir. Ac başla adam fikirləşə bilmir. Çörəyimizi yeyək, görək neynirik.
─Olar mən həyətdə Sevdayla danışım? Mənə mesaj yazmalıydı.
Mənə görə həyət evdən təhlükəsiziydi. Və planım vardı. Sevdayla danışdıqdan sonra nənəmi həyətə çağırmaq, nə qədər ki saat beşi keçməyib meşədə gəzmək istəyirdim. İndi meşədə zoğal ağaclarından zoğal yeməliydim. Ürəyim dəhşət tut da istəyir. Əslində dədəm indi bizə kabab çəkməliydi. Allaha ağır getməsin, onsuz da naşükürlük edəndə Allah yadıma düşməmişdi, çox bəxtsiz ailəyik.
─Çox uzağa getmə, qapının ağzında ol. Bu gecəni sağ-salamat yola versək böyük işdir!
İndiyəcən dədəmi belə ikinci dəfə narahat görmüşəm. Digərləri uzun məsələdir. Zamanı çatanda onları yazacam, oxucumdan nəysə gizlətmək fikrim yoxdur. Hərçənd yazdıqlarımı çoxunuz oxuyacaqsınız, inanmayacaqsınız. Evin qəribə taleyi sizin qədər mənə də maraqlı və qaranlıqdır.
Həyətə çıxdım. Sevdanın nömrəsini yığdım, gözümü tualetdən çəkmədən zəngimə cavab verməyini gözləyirdim.
─Şəfi, yanında kimsə var? –Rəfiqəmin səsində həyəcan vardı.
─Hə. Danışdın qohumunla?
─İndi gedirəm danışmağa. Amma əvvəlcə şəkli göndərdim. Evə baxdım, özüm qorxdum…
Hövsələm daralırdı, saniyələr dəqiqələrin, dəqiqələr saatın yerinə keçmişdi.
─Neçə dəqiqəyə çatarsan?
─Rayonda qalır. Papamla gedirəm.
─Sən canı, nə desə, gizlətmə məndən.
─Narahat olma, çatım, sənə zəng edəcəm, özüylə danışarsan.
─Yaxşı olar. Davay, sağ ol. Konturum da azdır.
Telefonu adboy verdim. Nənəmi çağırmaq istəyəndə göy guruldadı. Qəribəydi, isti keçən hava birdən-birə necə dəyişə bilərdi? Mən biləni əvvəlcə göy üzündə xəbərdarlıq əlaməti olaraq qara buludlar olmalıydı. Yağış yağdı, elə-belə yağmadı. Əməlli-başlı yağdı. Birinci göy üzünə bir-neçə saniyə, sonra tualetə tərəf baxdım. Yağış otuz saniyə olardı, bəlkə də çox, məni hamamdan təzə çıxmış adam kimi islatmışdı.
Tualetin yanında gecə gördüyüm qızın fiqurunu görürdüm sanki. Dəqiq bilmirdim, yağış guruydu, hadisələr psixoloji təsir də edə bilərdi. Evə keçmək üçün qapıya yaxınlaşdım.Gözüm yenə o tərəflərdəydi. Qapını açmaq istəyirdim, qapı özü mən tərəfə açıldı və burnuma möhkəm dəydi. Qışqırdım, burnumun ağrısına dözə bilmirdim, diş ağrısından betərmiş. İlahi, cəhənnəm əzabı varsa, ilkin mərhələni artıq mən yaşamışdım.

ardı var….

ARDI BURADA >>>>

Müəllif: Şəfaqət CAVANŞİR

ŞƏFAQƏT CAVANŞİRİN YAZILARI

PDF>>>ZAUR USTAC UŞAQ ŞEİRLƏRİ

PDF: >>>>> ZAUR USTAC “QƏLƏMDAR-2”

PDF>>> ZAUR USTAC “BB” KİTABI

>>>> ƏN ÇOX OXUNAN HEKAYƏ <<<<

ZAUR USTACIN SATIŞDA OLAN KİTABLARI


YAZARLAR.AZ

===============================================

<<<<<< WWW.USTAC.AZ və  WWW.BİTİK.AZ >>>>>> 

Əlaqə:  Tel: (+994) 70-390-39-93     E-mail: zauryazar@mail.ru

KƏNDDƏKİ EVİMİZİN UĞURSUZLUĞU

ŞƏFAQƏT CAVANŞİRİN YAZILARI

KƏNDDƏKI EVIMIZIN UĞURSUZLUĞU
(povest)

<<<<ƏVVƏLİ BURADA

Hiss edirdim,kimsə arxadan mənə yaxınlaşır. O an mənim yerimdə olsaydınız, şahidi olacaqdınız, adamın ürəyinin dayanmağı nədi, az qala bədənindən çıxa. Qorxudan duamı səsli oxuya bilmədim.
Mümkün deyildi, dua yadımdan çıxmışdı. “Allah” deyirdim, ardını gətirə bilmirdim. Beynimin düşünmə funksiyası fəaliyyətini dayandırmışdı. Dədəmin bir sözü var. Ölmək ölməkdir, xırıldamaq nədir? Cəld geri dönüb, dünən yatdığım qapıya kürəyimi çırpdım. Qapını astaca açan dədəmdi. Mən dədəmdən, dədəm məndən qorxmuşdu. Çırpıldığım qapı açılanda ombalarım yerə dəydi və çox incitdi. Ağrımın hayından olduğum vahiməli otağın fərqində deyildim. Deməli, ağrı-acı qorxu hissini adama unutdurur. Bu vəziyyətdə gərək dədəm əlimdən tutub ayağa qaldırmalıydı, canıyananlıq eləməliydi, eləmədi. Ayağa qalxıb utanmadan əllərimlə ombalarımı sığallaya-sığallaya guya ağrımı yüngülləşdirmək istəyirdim. Dədəmə baxdım, mənə yox, pəncərə tərəfə baxırdı. Bu dəfə geri dönüb dədəm baxan səmtə; pəncərəyə baxdım. Baxa-baxa asta addımlarla atama tərəf getdim. Pəncərədən tualetə tərəf baxaraq ağlayan qız vardı. Əynində uzun, boz rəngdə parça, qurşağından aşağı qırmızı ləkələri vardı. Ləkələrin qan olduğu mənim ağlıma gəlmişdisə, dədəmin də ağlına gələrdi. Dədəm mən gördüklərimi görməsəydi, başımın pozulduğunu fikirləşərdim. Otaqdan çıxdım, dədəm qolumdan tutdu, məni özünə tərəf yaxın çəkdi. Qız ağlayaraq bizə tərəf baxdı. İlahi, o qızın gözlərinin, simasının rəngini yaza bilmirəm. Təsəvvür edin, iki gün basdırılmayan meyidin rəngi necə olar?!…
Dədəm bir dəfə yüngül infarkt keçirmişdi, ikinci dəfə lap güclüsünü keçirəcəyi də ağlımdan keçdi.Qızın gözlərinə fikir verdim, qapının arxasına baxırdı, o da elə bil qorxurdu. Bizim gördüyümüz ruhdursa, vallah, ruhların qorxduğunu yox, qorxutduqlarını eşitmişəm. Qapının arxasındakının nə olduğu mənə maraqlıydı, di gəl, ürəkli oğul istəyirəm ( burda dədəmi nəzərdə tuturam), ürəkli qız axtarıram ( artıq özümü nəzərdə tuturam) iki addım qabağa getsin. Qız qəfildən qışqırdı, dədəmlə mən də ona qoşulub qışqırdıq. Bu zaman qapı üzümüzə çırpıldı. Dədəmlə qışqıra-qışqıra anam yatan otağa qaçdıq. Qapı açıq qaldı, biz anamın üstündəki ədyalı çəkib, yataqda bir-birimizə sığınıb, ədyalı başımıza çəkdik ki, heç nə görməyək. Yazıq anamın qışqırmağına da fikir vermədik. Dədəmi bilmirəm, səmimi olacam, mən öz hayımdaydım. Anan ikimizin də üstünə qışqırdı.
─Nə olub sizə? Niyə qışqırırsız?
─Getmə…Bura gəl, getmə! –Dədəm kəkələyirdi.
─Hara getməyim? Dayan, su gətirim. Sənə dedim də içmə!
Anam otaqdan çıxanda dədəm yanımdan qalxdı, anamın qolundan tutub otağa tərəf çəkib qapını örtdü.
─Ruh var… Dədəmin goruna and olsun, ruhu gördük.
Qapı açılanda atam iki saniyəlik qışqırıb susdu. Nənəmiydi, o da bizim səs-küyümüzdən səksənmişdi.
─Ə niyə səsinizi başınıza atırsız? Ürəyim qırıldı, dedim, görən nə olub?
─Mama, ruh var. O otaqda ruhu gördük.
Nənəm qapısı bağlı otağa baxdı, bizim otağın qapısını örtdü. Əliylə işarə elədi ki, səsimizi çıxarmayaq.
Ədyalı başıma çəkdim. Uşaq vaxtı qorxanda əlimə ədyaldan, yorğandan nə keçsə, başıma çəkərdim. Guya təhlükədən canımı qurtarıram. Qarşı tərəfin qapısının açıldığını eşitdik. Ədyalı burnumacan çəkdim, qorxaraq qapıya baxırdım. Nənəm qulağını qapıya dirəmişdi, anam dədəmin arxasında gizlənmişdi. Addım səslərini eşitdik. Kimsə hikkəylə qonaq otağına tərəf getdi. Qonaq otağında nəyinsə yerə düşüb sındığını eşitdik. İçimi çəkdim, sakitcə ağlamağa başladım. Həyatda iki cür ölümdən qorxmuşam. İndi də qorxuram. Belə əcaib, müəmmalı ölməkdən və …. ya da yazmıram. Hər kəsi olduğu kimi, məni də sevməyənlər var. Kim bilir, bəlkə aralarında kimsə qatil ruhunu bədənində gəzdirir? Düşmənimin zəif tərəfimi bilməyini istəmərəm.
Anam yanıma gəldi,başımı sinəsinə sıxdı. Ana qucağında ağlamaq, ürəyini boşaltmaq kimi gözəl bir şey yoxdur dünyada. Bu dünyada ana ürəyi qədər dözümlü ikinci ürək də tanımıram. Ana ürəyi dağ ürəyidir.
Addım səsləri bizim qapımıza yaxınlaşanda dayandı. Nənəm qulaqlarını qapıdan araladı, dədəm anasını qucaqladı. İndi yadıma düşəndə anlayıram: insan bir sevgidən, bir də qorxudan bir-birinə sığınır. İkisi də mənim üçün möhtəşəmdir. Şəkil çəkənimiz olsaydı, bizim mənzərəmizi çəkərdi.
Qapımız üç dəfə döyüldü, bu dəfə qışqırmadıq. Mən daha da anama qısıldım….
Yenə addım səslərini eşitdik, qarşı tərəfin qapısı açılmağıyla çırpılmağı bir oldu, içimizi çəkdik.
O gecə dördümüz də ikinəfərlik döşəkdə bir-birimizə qısılıb, gözlərimizi qapıya zilləmişdik. Nənəmlə anamın ortasındaydım. Dədəm öz anasının yanındaydı.
─Pəncərədən qaça bilərik.
Anam nə təklif etdiyini özü də bilmirdi və hamımız anamı çox yaxşı başa düşürdük.
Anamgilin pəncərəsi həyətin dəmir darvazasıyla üzbəüzüydü.
─Gecə vaxtı hara gedək? Meşə tərəfdə yaşayırıq, –dədəm cavab verdi.
─Ən yaxın qonşumuzla aramızdakı məsafə yarım saatdan çoxdu, – nənəm dilləndi.
Mənim danışmağa taqətim qalmamışdı. Həm də nə danışacaqdım, vəziyyətimiz ortadaydı.
Nənəm mənə:
─Sən uzan yat! –dedi. –Su da yoxdu uşaq içsin, özünə gəlsin.
Səhər açılana, anam məni oyadana qədər yatmışam. O qorxuyla necə yatmışam, xəbərim olmayıb. Otağın qapısını birinci atam həyəcanla, qorxaraq qəfildən açdı. Heç kim yoxuydu. Qarşımızdakı otağın qapısı bağlıydı. Bir-bir otaqdan çıxdıq, növbəylə hamama keçdik, əl-üzümüzü yuduqdan sonra qonaq otağına gəldik. Gecə sındırılan gülqabıydı, anamın otuz üç illik evliliyi qədər salamat qalmışdı. Ayağımıza qırıntıları batmasın deyə addımlarımızı ehtiyyatla atırdıq.
Mən yatanda ev paltarımı dəyişməmişdim, nənəmin donu stulun başındaydı. Anamla dədəm otaqlarında paltarlarını çoxdan geyinmişdilər. Səhər yeməyini yemək ağlımızdan da keçmirdi. Bir nəfər kimi evdən çıxdıq, dədəm evin qapısını bağlayırdı. Mən gözümü bağ tərəfdəki tualetdən çəkmirdim.
─Niyə gözümə körpə uşaq görünürdü? – sualını verirdim özümə.
Nənəm ümidlərini çağıracağımız molla qardaşa bağlamışdı. Nədənsə hiss edirəm ki, məsələnin kökü təkcə mollalıq, dualıq deyil.
Dədəm:
─Getdik, – deyəndə, üçümüz də qabağına düşdük, dəmir darvazaya yaxınlaşanda dədəmlə birlikdə qapını açdıq.
Anamla nənəm maşının arxa oturacağında oturmuşdu. Dədəmin maşını boz rəngdə 1985-ci ilin istehsalı olan Qaz 24- dür. Deyərdim dünyada ən rahat maşındır. Mən dədəmin yanında – qabaqda oturdum. Dədəm maşını qızdırdıqdan sonra sürərək həyətdən çıxartdı.Maşından düşüb darvazanı açarla bağladı.
─Hara gedirik, –Anam soruşdu.
─Dünənki mollanın evinə.
─Ondan əvvəl nəysə yeyək, rəngimiz-urfumuz yerinə gəlsin.
Nənəm haqlıydı. Adam toxqarına yaxşı fikirləşir.
─Yolda təndirlə pendir alaram, –dədəmə yemək maraqlı deyildi.
Yolda təndir, pendir, ayran almışdıq. Biz yeyirdik, dədəm yox, maşını molla qardaşın evinə aparan yolla sürürdü…
Molla qardaşın evində özündən və nənəsindən başqa insan yoxuydu, qardaş nənə himayəsində böyüyən gənc olub. Valideyinlərinin başına nə gəldiyini soruşmadığımız üçün məlumatımız yoxdur. Bizi tez gözləmirdi, yenə də yaxşı qarşıladı, nənəsi də xoşgəldin elədi. Nənəsinin yüzün ipindən tutmağına heç üç il qalmamışdı. İki il neçə aysa bir əsrin nənəsi titulunu üstündə gəzdirmək ehtimalı yüzdə yüzdür. O da Allah əl gəzdirməsə…
Kəndimiz işğal olunmasa, ya da satılmasaydı, day orasını geniş yazıb mətləbdən uzaqlaşmaq istəmirəm, nənəm kənddə yaşasaydı, siması indikindən də cavan görünərdi. Nənəmin köhnə şəkillərini anamın albomunda görmüşəm. Həqiqətən gəncliyində çox gözəl olub. Sonradan başa düşmüşdüm, babam niyə nənəmi üç dəfə qaçırdıb. Hə, hə, nənəm çox tərs qız olub. Gözəlliyinə bələd olduğundan nazlanmaq vaxtını digər qızlara nisbətən çox uzadıb. Babamla əmiuşağı olublar. Rəhmətlik kişi neçə dəfə ürəyini açıb, ” yox ” cavabından başqa cavab eşitməyib. Nənəm atasını tez itirmişdi, anasıyla qohumlar arasında tək yaşayırdı. Babam gördü ki, yox e, elçiləri çoxdu, qız əldən çıxacaq, ilk fürsətdə nənəmi qaçırıb. Nənəm də ilk fürsətdə babam onu evdə tək qoyanda ata ocağına qaçıb, iki ayağını bir başmağa dirəyib ki, mən əmioğluna arvad olmaq istəmirəm, qutardı!…
Nənəmdə kürd tərsliyi, babam ondan betər tərs kürd. İkinci dəfə qaçırdı, yenə nənəm ata ocağına qaçdı. Yazıq kişi neyləsin, üçüncü dəfə qapını da, pəncərələri də bağlayandan sonra nənəm başındakı yaylığı ingilis bayrağıfason havada yellədi. Kişi qəfildən rəhmətə gedənəcən xoşbəxt yaşadılar.
Babam fağır kişi olub, kimi danışdırırsan, sakit, mehriban olubdu, deyirlər. Hərçənd görməmişəm. heç bir nəvəsini görməyib kişi. Ruhu şad olsun, şəkillərdən, qohumların xatirələtindən tanıyıram babamı.
Nənəmlə molla qardaşın nənəsi ( qəribə adı vardı, xatırlaya bilmirəm) bir-biriylə dil tapdı. Ümumiyyətlə, nənəm məndən başqa hamıyla dil tapır. Burdan belə nəticə çıxır ki, problem mənim özümdədir. Bir əsrlik nənə hər şeydən danışır, evimizin sirrindən danışmır. Bircə onu deyəndə ki, ev rəhmətlik bacısının olub, hamımız təəccübləndik. Molla qardaşa baxdım, bizimkilərdən əvvəl sual verdim.
─Dünən niyə demədiz qohumunuzun evidir?
Birinci mızıldandı, nə qədər ağılsız olasan, bu sualı gözləməyəsən.
─Vallah, mən özüm də heç nəyi dəqiq bilmirəm.
─Kənddə tək molla sizsiz. Bizdən əvvəl evi alanlar da qapınıza gəlib, dua oxumusuz. Nənəniz yəni sizə heç nə deməyib?
Dədəm filmin maraqlı yerində kanalı dəyişdirdiyi kimi, söhbətin də maraqlı yerində araya söz saldı, gözlərini mənə ağartdı. Əlbəttə, molla cavab verməkdən yaxasını qurtardı.
Əsrlik nənə dilləndi:
─Qardaşım başqa rayonda yaşayır. Bacım ölməmişdən üç gün əvvəl evi mənə vermişdi. O vaxt mənim pula ehtiyacım vardı, satdım. Düzü, qardaşım evi satmağıma əsəbləşdi.
─Bacın xəstəydi?
Nənəm sualı ürəyimcə verdi.
─Yox, sap-sağlam arvadıydı. Xəstə niyə olur?
─Onda niyə evi sənə verdi? Bəyaq dedin ki, qızı, nəvəsi varmış. Onlara niyə vermədi, durduğu yerdə sənə verdi? Öləcəklərini əvvəlcədən bilirdi ki? Nəysə bacı, sən bizə düzünü demirsən. İncimə e sözümü gizlədib, nala-mıxa vuran adamlardan deyiləm. Deyək ki, mən qocalmışam, gözümə nəysə göründü. Hamımız dəli olmamışıq ha. Hamımızın gözünə göründü də o nədirsə.
Sağ ol, nənə! ” Əhməd haradadır ” filmindəki Zülümov demişkən, deputat kimi danışırsan.
Nənəmim suallarına cavab tapa bilməyən əsrlik arvad dilləndi:
─Vallah, özüm də bilmirəm evi mənə niyə verdi. Nəvəm gələr, dostlarıyla dua oxuyarlar keçib gedər. Çayınızı için, soyumasın.
Dədəm çay içə-içə düşünürdü.
Molla qardaş özü kimi iki molla dostuna zəng eləmək üçün otaqdan çıxmaq istəyirdi, verdiyim suala ayağını saxladı:
─Nənə, bacınızın nəvəsi ailəliydi?
Molla qardaş nənəsiylə bir-birinə baxdılar.
─Yox, niyə ki?
─Çünki körpə uşaq da görürdüm.
Əsrlik nənə qaşqabaqlı üzümə baxdı.
─Yox,… uşş.. uşaq nədi? Bacımın nəvəsinin 18 yaşı vardı, o da evdən çölə çıxmazdı. Ev yananda camaat köməyə gedib.
Anam:
─Nə vaxt olub?
─Nə?
─Ev nə vaxt yanıb?
─Yaddaşım zəifdi, ili dəqiq deyə bilməyəcəm.
Əsrlik nənə adamı hövsələdən çıxaranlardandır. Sonunda dədəmi də dilə gətirdi:
─Üstündən təxminən neçə il keçər?
Molla qardaş dilləndi:
─Otuz il keçər. Bəlkə də çox. 85-90-cı illər arası olub.
Dədəm cavabdan razı qalmış kimi göstərdi özünü, gülümsədi.
─Nəysə, Allah hamısına rəhmət eləsin.
Hamımız bir ağızdan ” Amin ” dedik.
─Qardaşlara zəng edim gedək. Mən sizlə gedərəm, onlar gələnəcən dua oxuyaram, –deyib molla qardaş otaqdan çıxdı.
Niyə belə düşünürəm bilmirəm, nə molla qardaşın, nə də əsrlik nənəsinin səmimiyyətinə inanmırdım. Birinci ev yox, evi aldığımız adamdan öyrənmişdik, bir otağı yanmışdı, təmir edib, Hamam-tualet tikib. Evinin təmir xərci bizə satdığından çox çıxıb. Dədəm niyə ucuz satdığını soruşmuşdu, uşağının müalicəsini bəhanə eləmişdi. Deməli, yalanmış. İnsafsız oğlu, düzünü desəydin, nə olardı? İnsan insana qənim üçün gəlib, burda deyiblər.
Əsrlik nənəylə sağollaşıb dədəmin maşınına mindik. Mən arxa oturacaqda nənəmlə anamın arasında oturmalı oldum. Məlum məsələdir, mənim yerimdə kim oturmalıdı?!
Təhlükəli evimizə çatdıq, məndən başqa hamı maşından düşdü. Nənəm niyə düşmədiyimi soruşdu. Qorxduğumu deyəndə, elə molla qardaşın yanında pərt elədi.
─ Az, gijdəmə, düş aşağı!.

ardı var….

ARDI BURADA >>>>

Müəllif: Şəfaqət CAVANŞİR

ŞƏFAQƏT CAVANŞİRİN YAZILARI

PDF>>>ZAUR USTAC UŞAQ ŞEİRLƏRİ

PDF: >>>>> ZAUR USTAC “QƏLƏMDAR-2”

PDF>>> ZAUR USTAC “BB” KİTABI

>>>> ƏN ÇOX OXUNAN HEKAYƏ <<<<

ZAUR USTACIN SATIŞDA OLAN KİTABLARI


YAZARLAR.AZ

===============================================

<<<<<< WWW.USTAC.AZ və  WWW.BİTİK.AZ >>>>>> 

Əlaqə:  Tel: (+994) 70-390-39-93     E-mail: zauryazar@mail.ru