RAMİZ DUYĞUNUN DOĞUM GÜNÜ Bu gün şair RAMİZ DUYĞUNun doğum günüdür. Şair “DUYĞUN” təxəllüsünü Xalq şair Səməd Vurğuna olan sevgisindən hələ gənc yaşlarında götürüb. Onun şeirlərində Vurğunun dəsti-xətti, ötkəmliyi, milliliyi özünü göstərir. Şair ömrünün müdrik çağlarında da yazıb-yaradır və ədəbi-bədii jurnallarda çap olunur. Doğum günü münasibətilə onun doğmaları, qohum-əqrəbası, dost-tanışı ilə yanaşı “Xəzan” və “Yazarlar” ədəbi-bədii jurnallarının redaksiya heyətləri Ramiz Dyğunu təbrik edir, ona can sağlığı və yeni-yeni yaradıcılıq uğurları arzulayır.
Xatırladaq ki, “Ramiz Duyğun 1938-ci il fevralın 10-da Azərbaycanın Əli Bayramlı (indiki Şirvan) rayonundakı Güdəcühur kəndində anadan olub. Burada ibtidai, Axtaçıda yeddiillik məktəbi bitirmişdir (1945-1952). Bir il kolxozda işləmişdir. Əli Bayramlı şəhərində orta təhsil almışdır (1953-1956). N.Nərimanov adına Azərbaycan Dövlət Tibb İnstitutunu bitirmişdir (1956-1962). Şimali Qafqaz hərbi dairəsində müəyyən kurs keçdikdən sonra Belorusiya hərbi dairəsində (1962-1971), sonra Zaqafqaziya hərbi dairəsində (1971-1978) xidmət etmişdir. N.Nərimanov adına Azərbaycan Dövlət Tibb İnstitutunun xüsusi hazırlıq kafedrasında müəllim (1978-1985), şöbə rəisi (1985-1990) olmuşdur”.
Bir müddət Azərbaycan Müdafiə nazirliyində Mətbuat xidmətinə rəhbərlik edib. Sonra Sərhəd Qoşunlarında xidmətini davam etdirib. “Sərhəd” qəzetinin yaradıcısıdır.Hazırda təqaüddə olan tibb xidməti polkovnikidir. Bədii yaradıcılığa kiçik yaşlarından meyl göstərmiş, lakin ilk mətbu şeiri “Yaşa, Azərbaycanım” “Gəncliyin səsi” almanaxında dərc edilmişdir (1959). Bundan sonra dövri mətbuatda, radio və mavi ekranda müntəzəm çıxış edir. “Hünər” televiziya verilişinin müəlliflərindən biri və aparıcısı olmuşdur. Bir çox bədii, elmi və elmi-publisist kitabın müəllifidir. Onun ssenariləri əsasında filmlər çəkilib.
1988-ci ildən Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvüdür.
“Xəzan” jurnalının növbəti dekabr (2024) sayı çapdan çıxıb. Bu barədə jurnalın redaksiyasından məlumat ötürülüb.
XƏZAN JURNALININ DEKABR – 2024 № 63-CÜ SAYI (DEKABR 2024/9/63) – ZAUR USTAC – 50 PDF: XƏZAN JURNALI – 63
96 səhifədən ibarət olan jurnal poeziya, nəsr və publisistik məqalələrlə zəngindir. Sayca 63-cü nömrədir, bu il jurnalın 9 nömrəsi çapdan çıxıb. Redaksiya heyəti Zaur Ustacı yubiley – 50, Əbülfət Mədətoğlunu 65 yaşının tamam olması münasibətilə təbrik edir, onlar haqqında məqalələr və şairlərin yaradıcılığından bədii nümunələr təqdim edir. Jurnalın yeni sayı 2024-cü il üzrə sonuncu olduğundan sonda il ərzində çap olunmuş materialların siyahısı təqdim olunur. Buyurun, sevə-sevə oxuyun!
Jurnalın bu sayında YAZI DÜZÜMÜ aşağıdakı kimidir:
2.Publisistika -Vaqif İSAQOĞLU – ““Sevgi dolu şeirlər”in işığında” (Zaur Ustac yaradıcılığına bir nəzər) -Ramiz İSMAYIL – “İki sual, iki cavab” (Əbülfət Mədətoğlunun 65 yaşına) -Məhərrəm CƏFƏRLİ, Rafiq BABAYEV – “Mənəvi həqiqətlər poeziyası” (“Gül əldə, tikan dildə” obrazlı Zeynalabdin Novruzoğlu yaradıcılığı) -Asya ƏHMƏDOVA – “Bir yol gedir bizim kəndə” (Ayaz İmranoğlunun “Komutan” romanı ilə baş-başa) -Əli BƏY AZƏRİ – “Kimyaçı alimin poetik dünyası” (Hafiz Əlimərdanlının “Ötər illər qatar-qatar” şeirlər toplusunda düşündürücü detallar) -Səriyyə ABİDOVA – “Qubada 118-ci il soyqırımına şahid olan etnik qrupların ifadələri” -Tacir SƏMİMİ – “Bizə yaraşan zəfər” (Mahir Cavadlının “Zəfər bizə yaraşır” adlı yeni şeirlər kitabı haqqında düşüncələrim) -Mahir CAVADLI – “Yarımçıq qalmış sevgi dastanı, və ya şəhid ucalığının səhnə təcəssümü” -Əbülfət MƏDƏTOĞLU – “Mən sənə sözümü dedim, ay ölüm” (Ramiz İsmayıl yaradıcılığından) -Zemfira MƏHƏRRƏMLİ – “Ovunmayan həsrət” (Azadə Novruzovanın yaradıcılığı barədə mülahizələrim)
“Xəzan” ədəbi-bədii jurnalının gecikmiş altmışıncı sayı çapdan çıxıb. Jurnal iki ayda bir dəfə mütəmadi olaraq 2016-cı ildən çıxır. Sizə təqdim olunan cari ilin iyul-avqust aylarında nəzərdə tutulmuş nömrədir. Bu barədə mətbuata jurnalın baş redaktoru yazıçı Əli bəy Azəri məlumat verib. O, deyib:
“Bunu məlumat kimi yaymamaq da olardı. Jurnalın çapının gecikməsi elə də qeyri-adi hadisə hesab olunmamalıdır. Ancaq ədəbiyyat tarixi naminə bunu mütləq bildirməliyəm. Biz – redaksiya heyəti formalaşdıraraq neçə ildir ki, ədəbiyyatla məşğuluq. Müəlliflər ən yaxşı əsərlərini çap etdirmək üçün bizə ünvanlayırlar. İndiki məqamda Azərbaycan ədəbi mühitində bizdən cəld işləyən hələ ki, yoxdur. Heç bir əsər aylarla redaksiyanın arxivində yatmır”. Baş redaktor onu da bildirib ki, gecikmələr başqa jurnalların taleyində də olub. Uzun sürən tətillər, yerdəyişmələr, çap materialının tapılmaması və s. səbəblərdən bu hal da normal qarşılanmalıdır.
Jurnalın iyul-avqust nömrəsi rəngarəng materiallarla zəngindir və yazı düzümü aşağıdakı kimidir:
Redaktor guşəsi
-Parlament seçkilərində şair faktoru
Publisistika
-Vüqar ƏHMƏD – “Ziyalı ömrünün akkordları” (şair İbrahim Yusifoğlunun 70 yaşına)
-İntizar TURAN – “Füruzə Məmmədlinin çoxşaxəli yaradıcılıq yolu”
-Göyərçin KƏRİMİ – “Polis generalı, və yaxud, hardan başlayır Vətən?”
-Nağdəli KEŞTƏKLİ – “Damət Salmanoğlu: ictimai-siyasi şeirlər müəllifi”
-Nəzakət EMİNQIZI – “Zəfər yolu ilə səfər”
-Əli BƏY AZƏRİ – “Nəzmə çəkib nəğmə kimi”
Poeziya
-İbrahim YUSİFOĞLU – “Bu səsə dözə bilmirəm”, “Yaylaq lövhələri”, “Gəlmişəm sizləri görəm, a dağlar”, “Çiçəklə, badam ağacı”, “Ana kəndim, qayıtmışam qoynuna”, “Dağlardan o yan da dağlardı, ana”, “Bir də ələ düşməz bu yaz yağışı” (şeirlər)
-Seymur SÖNMƏZ PAŞAYEV – “İnan, inanma”, “Dəlinin birinə rast gəlmişəm mən”, “Görüşək”, “Darıxsan, özün yazarsan”, “Ölsəm, məni ağlama ha”, “Kimsə məndə məndəki sən deyil ki”, “Dönüşü olmayır bu son mənzilin”, “Bir sən çatışmırdın, hər şey düz idi”, “Möcüzə göstərə Allah” (şeirlər)
-Həqiqət ŞAMİLLİ – “Şəhid qızı”, “Sən başqa adamsan, mən başqa adam”, “İlləri geriyə qaytara bilsəm”, “Şəhidlər xiyabanı”, “Yuxuma gəl, görüşək”, “Qəlbini təmiz saxla”, “Mən belə dünyanın nəyini sevim? (şeirlər)
Nəsr
-Sədulla ŞİRİNOV – “Zəhlətökənlər” (hekayə)
-Damət SALMANOĞLU – “Alabaşın bir üzü” (hekayə)
-Ramiz İSMAYIL – “Hacı qardaşlar” (novella)
-Sabir ETİBAR – “Üç fədakar” (hekayə)
-Əli BƏY AZƏRİ – “Erməni BORİSOV” (povest)
Redaksiya heyəti jurnalın yeni sayının işıq üzü görməsi münasibətilə müəllifləri və oxucuları təbrik edir. Yaxşı oxu və qızğın müzakirə arzulayır.
Jurnalın elektron variantı “BƏYDƏMİR.RU” və “YAZARLAR.AZ” saytlarında yerləşdiriləcək.
“Xəzan” ədəbi-bədii jurnalının may, 2024 sayı çapdan çıxıb. Sayca əlli səkkizinci nömrəsi olan jurnal 120 səhifədən ibarətdir. Ötən illər ərzində müəyyən auditoriyanın rəğbətini qazanmış jurnalın növbəti nömrəsi maraqlı poeziya, nəsr nümunələri və publisistik yazılarla zəngindir. Jurnalın YAZI DÜZÜMÜ aşağıdakı kimidir:
“Xəzan” ədəbi-bədii jurnalının mart-aprel 2024 sayı çapdan çıxdı. Sayca 57-ci olan 128 səhifəlik jurnal 2016-cı ildən çıxır. Jurnalın səhifələri ədəbi nümunələrlə zəngindir. Jurnalda MAHİR CAVADLInın 65, Şərqiyyə BALACANLI və Nəzakət EMİNQIZInın isə 75 yaşlarının tamam olması münasibətilə redaksiya heyəti adından təbrik mətnləri yerləşdirilib. Yubilyarlara can sağlığı, uzun ömür, bol-bol yaradıcılıq uğurları arzulanıb. Bundan əlavə hələ də haqqında müxtəlif şayiələr dolaşan Mir Cəfər BAĞIROV haqqında araşdırmaçı jurnalist Füzuli BARATOVun təkzibolunmaz faktlara və məxəzlərə söykənən araşdırma yazısı da jurnalın bu sayında çap olunmuşdur. Nəsrsevərlər Ayaz İMRANOĞLUnun “Uşaq ferması” romanının davamını da jurnalın bu sayında oxuya bilərlər. Jurnalın YAZI DÜZÜMÜ aşağıdakı kimidir:
Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının tanınmış simalarından biri olan Zaur USTAC 1975-ci ildə Bakı şəhərində andan olub. Ali təhsillidir. Qarabağ müharibəsinin iştirakçısı, ehtiyatda olan zabitdir. Bədii-publisistik kitabların, metodiki-tədris vəsaitlərinin və balacalar üçün (ingilis dilindən) tərcümələrin müəllifidir. Milli ruhda qələmə alınıb hər iki qrafika ilə (müasir və əski əlifba ilə Ana dilimizdə) çap olunmuş kitabları Bütöv Azərbaycan coğrafiyasında yayımlanır. Xüsusi ilə kiçik yaşlı məktəblilər üçün ana dilimizdə olan öyrədici (Ana dili və Hesab) şeirlərdən ibarət kitabları geniş oxucu kütləsinə tanış olmaqla bərabər məktəb və liseylərin məktəbəhazırlıq qruplarında tədris vəsaiti kimi tətbiq (2019-2020-ci təris ilindən etibarən) olunur..
Zaur USTAC 1988-ci ildən fasiləsiz olaraq dövri mətbuatda dərc olunur, 40-dan artıq kitabın müəllifidir. 2007-ci ildən özünün təsis etdiyi “Yazarlar” jurnalı, 2010-cu ildən isəYAZARLAR.AZ saytı idarəçiliyindədir.
Zaur Ustacın əsərlərinin 2011-ci ildən etibarən internet vasitəsi ilə bir neçə stabil və təhlükəsiz portalda pulsuz yayımlanmasının nəticəsi olaraq bu gün o internet üzərindən ən çox oxunan yazarlarımızdan biri, bəlkə də birincisidir.
Zaur USTAC yaradıcılığı Ana dilimizdə oxuyub, anlamağı bacaran dünyanın harasında yaşamasından asılı olmayaraq, internetə çıxışı olan hər bir şəxs üçün əlçatandır.
SEVİN, A TƏBRİZ! Zəfər libasında sevinc göz yaşı, Hər iki sahildə dayanıb ərlər! Ayrılıq atəşi elə qarsıyıb, İçərək qurudar Arazı nərlər! * * * Göylərdən boylanır Tomris anamız, Əlində qan dolu o məşhur tuluq! Xain yağıların bağrı yenə qan, Canı əsməcədə, işləri şuluq… * * * Uşaqdan böyüyə hamı əmindir, Tarix səhnəsində yetişib zaman! Bu dəfə biryolluq bitəcək söhbət, Nə güzəşt olacaq, nə də ki, aman! * * * İllərdir həsrətdən gözləri nəmli, Mamırlı daşların gülür hər üzü! Neçə qərinədir qalmışdı çılpaq, Yamyaşıl çayırla gəlib bu güzü! * * * Al donun geyinir Günəş hər səhər, Səmamız masmavi, göy üzü təmiz! Duman da yox olub, itib buludlar, Gözün aydın olsun, sevin, a Təbriz!
USTACAM Müzəffər ordunun şanlı əsgəri, Ərənlər yurdunun ər övladıyam! Zalımın zülmünə təhəmmülüm yox, Babəklər yurdunun hürr övladıyam! * * * Ustadım Nəsimi, sözümüz sözdü, Ədalət, həqiqət bağrımda közdü, Ziyadar dühası bir deyil, yüzdü, Mövlalar yurdunun nur övladıyam! * * * Dərvişəm, müqqəddəs sayılır təkkəm, Hülqumdan yuxarı dayanır öfkəm, Od, ocaq diyarı tanınır ölkəm, Alovlar yurdunun nar övladıyam! * * * Unutma, şah babam Xətai başdı, Nadir şah, mətədə tərpənməz daşdı, İlham, nə keçilməz sədləri aşdı, İgidlər yurdunun nər övladıyam! * * * Tarixdə Nəbisi, Koroğlusu var, Gen dünya yağıya daim olub dar, Düşmən qarşımızda yenə oldu xar, Aslanlar yurdunun şir övladıyam! * * * Göydən Yer üzünə ərmağan, payam, Gündüzlər Günəşəm, gecələr Ayam, Ən parlaq ulduzdan törəyən boyam, Ozanlar yurdunun sirr övladıyam! * * * Ustacam, vətənim vətən içində, Axıb duruluruq zaman köçündə, Min bir anlamı var, adi “heç”in də, Aqillər yurdunun pir övladıyam!
DAĞLAR (Dağlara xitabən üçüncü şeiri) Tarix səhnəsində yetişdi zaman, Başlanmış bu çağın mübarək, dağlar! Hələ nə zəfərlər gözləyir bizi, Qutlanmış novrağın mübarək, dağlar!
* * * Dövranın gərdişi döndü, dəyişdi, Davadan doğulan ərlər yetişdi, Didilmiş yaralar tutdu, bitişdi, Üç rəngli duvağın mübarək, dağlar!
* * * Nə vaxtdır yol-iriz bağlı qalmışdı, Qoynunda yağılar məskən salmışdı, Canımı sağalmaz bir dərd almışdı, Sayalı qonağın mübarək, dağlar!
Hazırda yaradıcılıqla məşğul olan yazıçıların təxmini S İ Y A H I S I XAÇMAZ – QUSAR – QUBA – Qvami Məhəbbətoğlu, Murad Muradov ŞABRAN – SİYƏZƏN – XIZI – SUMQAYIT – Varis, Akşin Xəyal, Rəna Təbəssüm SUMQAYIT, ABŞERON, BAKI, ŞİRVAN – burda yaşayanları öz bölgələ-ri ilə qeyd edirəm. SALYAN – Naibə Yusif NEFTÇALA – Eluca Atalı, Səhər Əhməd, Xuraman Zakirqızı BİLƏSUVAR – CƏLİLABAD – Meyxoş Abdullah, Əzizağa Elsevər, Camal Zeynaloğlu, Ziya Alar, Sülhiyyə Musaqızı MASALLI – Nurəddin Ədiloğlu, Damət Salmanoğlu (daha çox şair kimi tanınır), Əli Rzazadə (daha çox şair kimi tanınır) YARDIMLI – Aslan Quliyev LƏNKƏRAN – Qafar Cəfərli, Hafiz Mirzə, Səyavuş Süleymanlı, Eldar Tahirov, Salman Məmmədoğlu, Eldar İlqaroğlu, Gülər Eldarqızı LERİK – Etibar Muradxanlı, Elbrus Kəlbiyev ASTARA – İlham İlhami, Kamran Nazirli ŞİRVAN – HACIQABUL – SABİRABAD – Rəqibə Qəvvas, Azər Qismət SAATLI – İMİŞLİ – Səyyad Aran BEYLƏQAN – Mübariz Örən FÜZULİ – Elçin Əfəndiyev, Seyran Səxavət (bir vaxtlar şair kimi tanı-nıb), Almaz Ərgünəş CƏBRAYIL – Elçin Hüseynbəyli, Əlisahib Əroğul, Ataqam, Fazil Gü-ney, Nəriman Mahmud, Qorxmaz Abdulla, Əlibala Zalov ZƏNGİLAN – İmamverdi İsmayılov (daha çox Millət Vəkili kimi tanı-nır), Azad Qaradərəli, Alı Rəhimoğlu, Ayaz İmranoğlu (daha çox şair kimi tanınıb), Teyfur Çələbi (daha çox şair kimi tanınıb), Vahid Məhərrəmov (hərbi jurnalist kimi tanınır), Tarverdi Abbasov, Eynulla Mütəllimov, Əli bəy Azəri QUBADLI – Rəşid Bərgüşadlı, Dostəli Nərimanoğlu, Hacı Nərimanoğ-lu, Şəfaqət Cavanşirzadə LAÇIN – Fəxri Uğurlu, Şərif Ağayar, Təranə Vahid Bayraq hekayələr toplusu 246 KƏLBƏCƏR – ŞUŞA – AĞDAM – Aqil Abbas, Mustafa Çəmənli, Eyvaz Zeynalov, Nizami Ko-lanılı, Zaur Ustac, Sultan Mərzili AĞCABƏDİ – Yaşar Süleymanlı, Eldar Qarqarçay ZƏRDAB – KÜRDƏMİR – GÖYÇAY – Anar, Pərviz Yəhyalı, Ülviyyə Tahir, Əfşan Yusifqızı (daha çox şair kimi tanınır) AĞSU – AĞDAŞ – Xeyrəddin Qoca UCAR – YEVLAX – BƏRDƏ – TƏRTƏR – NAFTALAN – GORANBOY – GƏNCƏ – Nüşabə Əsəd Məmmədli, Şəfa Vəli, GÖYGÖL – Tofiq Əmrahov SAMUX – DAŞKƏSƏN – ŞƏMKİR – GƏDƏBƏY – Süleyman Abdulla (daha çox şair kimi tanınır), Qalib Şəfahət, Pərvanə Bayramqızı, Ramiz İsmayıl (daha çox şair kimi tanınıb), Xaliq Azadi (daha çox şair kimi tanınıb), Sabir Hüseynov, Hüseyn Məm-mədov, Zəka Vilayətoğlu QAZAX – Natəvan Dəmirçioğlu TOVUZ – AĞSTAFA – ŞAMAXI – Elxan Elatlı, Yaşar Bünyad, Şiringül Musayeva İSMAYILLI – Məmməd Mirzə, Hacıməmməd Məmmədov, Əvəz Küs-gün, Ülviyyə Niyazqızı, Zarina Əliyeva, Turac Hilal (daha çox şair kimi tanınıb) QƏBƏLƏ – OĞUZ – Cəlil, Cavanşir, Vüsal Oğuz (daha çox şair kimi tanınır), Na-rıngül Nadir ŞƏKİ – Ələsgər Davudoğlu, Vüqar Əmrah QAX – ZAQATALA – BALAKƏN – Vaqif Osmanov, Aygün Sadiq (daha çox şair kimi tanınıb) MİNGƏÇEVİR – Svetlana Sultan Məcid, Zahid Qasımlı NAXÇIVAN – Əlabbas Bağırov, Sadıq Qarayev, Aləm Kəngərli, Arif Ağalar, Akif İmanlı, Hüseyn Əsgərov, Asif Kəngərli, Səfər Alışarlı, Güllü Məmmədova, Həcər Paşayeva, Arzu Kazımqızı Nehrəmli, Mətanət Duyğu-lu (daha çox şair kimi tanınıb) BAKI – Çingiz Abdullayev, İlqar Fəhmi, Nəriman Əbdülrəhmanlı, Ma-hir Qabiloğlu, Fərhad Əsgərov, Təranə Məmməd, Nazilə Gültac, Aysel Əli-zadə, Sevinc Nuriqızı, Gülnaz Abdullayeva, Kənan Hacı, Həmid Piriyev, Ağasəf İmran, Elvin Rizvangil, Nemət Mətin, Nazlı Çələbi, İlahə İmanova.
-Nizami KOLANILI – “Gedirəm savaşa, saxlama məni”, “A dünya”, “Yalan hökm eylədi, düz öldü, Allah”, “Qırx bir yaşda elə qaldım”, “Dünya, sənin nə vecinə”, “Gözəl, məndən küsmə barı”, “Belə dövran mən də gördüm”, “Yaxşını çox tapdım, pisi itirdim”, “Ağlayar”, “Bu il də kəndimə gedə bilmədim”, “Düzü kaman təki əyir bu dünya” (şeirlər)
Malik NƏZƏROV – “Lənkəran-Muğanlı”, “Lənkəran”, “Şovu adlı kəndim var”, “Yalançılar dünyası”, “Şəhidlər”, “Xocalı”, “Yaz gəlir” (şeirlər)
-Bəhram ŞƏMS – “Səni elə sevdim ki”, “Anama”, “Səni görən dağlara qar yağdı”, “Düşmədi”, “Kirpiklərin dar ağacı”, “Uşaq şeirləri” (şeirlər)
Aygün Fəxrəddin qızı Məmmədhəsənova 19 oktyabr 1986-cı ildə Rusiya Federasiyası, Novokuznetski şəhərində anadan olub. Hazırda ata yurdu Balakən rayonu Katex kəndində yaşayır.
CƏHƏNNƏM KİMİ ALTMIŞ DƏQİQƏ
Orda türk olmağın rəngi qaradır,
Orda həyat hər gün cəhənnəm dadır…
Kərkük genosidinə həsr olunur
Gecə yarısı qapı döyüldü. Səsə ayılan Türkan şamı yandırmaqçün kibrit axtarmalı oldu; elektriki qəsdən kəsmişdilər. Saniyələr sonra yataq otağının kiçik pəncərəsi işıqlandı, qapıya çıxan Yavuz qonşusunu görəndə heyrətlənməyə macal tapmadı, çiyninə salınmış şala bərk-bərk bürünən qonşu Aybikə ağlayırdı, sözləri həyəcanla, kəsik-kəsik, tələm-tələsik deyirdi:
-Qonşu, Bəkturu apardılar… Getmək lazımdı burdan…
-Hara? Kim???
-Onlar… Bilmirəm, iki saat əvvəl gəlmiş əli silahlı adamlar… Ərəblər… Gəldi, çağırdı, apardı. Bəktur dedi qorxma, qayıdıram indi, amma gəlib çıxmır. Yavuz qardaş, gedin burdan, Türkan yazıqdı, uşaqlar yazıqdı… Vaxtında getməsəniz pis olacaq.
Türkan əlində şamla ərinin yanında səssiz dayanmışdı. Qonşusunu içəri dəvət etməyi unutmuşdu, bunu fərq edən kimi dedi:
-Aybikə bacı, gəlin, keçin içəri. Bir az toxtayın.
Yavuz fikirli halda həyətə düşdü. Uzaqdan baxanda onların həyətində iki işıq nöqtəsi sezilirdi; işıqlardan biri indi evin qonaq otağında həyəcanla söhbətləşən iki qonşu qadının narahat simasına şahidlik edən şam, digəri həyətdə gəzinən Yavuzun siqareti idi.
Yavuz Bəkturun niyə aparıldığını bilirdi. “Axı nə etmişik, niyə əl çəkmirlər, – deyə düşündü, – birdən bura da gəlsələr, Türkan, uşaqlar necə olsun, onları gərək vaxtında Azərbaycana. – əmimgilə göndərəydim”.
Könüllü dəstədəkilərin ailəsini tapıb cəzalandırırdılar…
Yavuz iki ay idi ki, türkmənlərin könüllü üsyançı dəstəsinə qoşulmuşdu. Gündüzlər müəyyən təlimlərdə, yerlərdə olur, gecə qayıdırdı, Türkan bu haqda çox az şey bilirdi, Yavuz onun suallarından qəsdən, hərbi sirr bəhanəsiylə yayınır, arvadını narahatlıqdan uzaq tuturdu. Əslində, Yavuzu çoxdan işdən çıxartmışdılar, milliyyətinə görə. Yavuz artıq hərbçi deyildi. Aprel gecəsi qarışıq fikirlərlə dolu on beş dəqiqə belə keçdi. Üşüdüyünü hiss edib evə doğru addımlayırdı ki, Türkanın evdən çıxıb ona tərəf gəldiyini gördü.
-Telefonun çalır.
-Sən get içəri.
Nəsə ürəyinə damdı. Çünki zəng edən dəstə yoldaşı idi:
-Evdə şam, işıq yandırmayın, Yavuz. Təhlükəlidi. Eşidirsən? Uşaqların hamısına tək-tək tapşırmışıq. -Hə… Durum nədir?
-Pisdi, Yavuz. Səlimi vurdular. Bizdən altı nəfəri girov götürdülər. Mən qapadıram. Allaha əmanət. -Səlimi?! İlahi…
Arxadan gələn maşının işıqları arxaya çevrilib baxan Yavuzun gözlərini qamaşdırdı. Maşından dörd nəfər düşdü. Evin işıqlı pəncərəsini sezdilər. Üç nəfər evə sarı yeridi. Adamlardan biri digərlərindən ayrılıb ona yaxınlaşdı, ərəbcə amiranə:
-Burda nə sülənirsən, it oğlu türk?!
-Vəhşi ərəb, nə ixtiyarla mənim həyətimdə məni söyürsən? – deyib Yavuz adama yaxşı bir yumruq ilişdirdi. Əvvəlki üç nəfər yaxınlaşdı, tərəddüdsüz açılan güllə Yavuzu bir andaca həyatdan ayırdı…
Maşın dərəli yollarla şütüyür, sərnişinlər hara aparıldığını anlamırdılar. Sürücünün yanında, ön oturacaqda əyləşən adam telefonla naməlum ünvana zəng vurub “daha dörd qurban”la tezliklə “orda olacağını” dedi.
Uşaqlardan Duru hələ doqquz yaşındaydı və baş verənləri anlamırdı, körpə Ərbak isə anasının isti qucağında uyuyurdu. Arada maşın silkələndikcə səksənib gözünü açır, anasının nəvazişiylə tez də xumarlanıb uyuyurdu.
Türkan artıq bəlaya düşdüklərini anlamışdı, qadın ürəyində fəryad edir, körpəsini bərk sinəsinə sıxaraq üzdə qürurlu, sakit görünməyə çalışırdı, sanki az öncə əri öldürülən o deyildi. Müəyyənləşdirilmiş ərazidə onlara əmr verildi ki, maşından düşsünlər.
Qəribə yer idi. Köhnə xarabalıq idimi, ya qədim, sahibsiz, dağılmış malikanəmi, məlum deyildi. Duru sakitcə soruşdu:
-Ana, bura haradı? Niyə gəldik bura?
-Susdur o qızı. Səs salmayın.
Naməlum adamlardan biri fanar yandırdı. Tikiliyə yaxınlaşdıqca Türkanın qorxuları artdı. Silahlılardan biri irəli yeriyib işığı qapıya tutdu, qıfılı açdı, mühafizədə dayananlara da yavaşca nəsə pıçıldadı, Türkangilə içəri girmək əmri verildi. Gənc qadın doqquz yaşlı qızı Duru, körpə oğlu Ərbak və qorxudan titrəyən qonşu Aybikə ilə birlikdə içəri keçdilər. İçəridə – fənərlə müvəqqəti işıqlanmış qaranlıq otaqda xeyli qadın, uşaq göründü. Torpaq döşəmənin üstünə çöküb səssiz ağlayan kim, fikrə gedən kim, dua edən kim. Qadınların arasında hər yaşda olanı vardı. Hiss olunurdu ki, onları da xəbərsiz və məcburən gətiriblər bura.
Qapı arxadan bağlandı və kilidləndi….
Türkan içəridən durub bağlı qapını döydü, suallara cavab ala bilmədi, onlardan nə istədiklərini, niyə bura gətirildiklərini soruşdu, sükuta dözməyib hiddətləndi:
-Axı günahımız nədi? Neyləmişik sizə?!
Silahlılardan birinin səsi qapının çöl tərəfindən lap yaxından eşidildi:
-Türk köpək qızı! Günahın elə adındır. Milliyyətindir!
Türkan qaranlıqda kürəyini qapıya söykəyib susdu. Hər şey aydın idi. Yavuzun evdən gündüzlər sirli çıxmaları, arada ehtiyatlı olmaqla bağlı verdiyi tapşırıqlar – hamısı məlum oldu. Ayaqları onu saxlamadı. Yerə çöməldi. Qucağındakı körpə oyanmışdı. Türkan yalnız indi onun ac olduğunun fərqinə vardı. Körpəsinə süd vermək üçün sinəsini azca açdı.
…Qaranlıqda zarıltı eşidildi. Demə, əsir qadınlar arasında hamilə olanı varmış. Biçarənin doğum sancısı tutmuşdu, yalvarıcı səslə yanındakılardan kömək istəyirdi. Türkan qalxdı. Alatoranlıqda vaxtı, zamanı itirmişdi. Səhər açılmamışdı hələ, buna əmin idi. Qadınlar ağrıdan sızlayan gəlini sakitləşdirməyə çalışdılar. Nə etməli? Nəzarətçi xəbər tutsa, rəhm edərmi? Necə olar? Aybikə dedi ki, bəlkə, qadınlar birləşib onun doğuşuna yardım etsinlər. Bu vaxt qapının çöldəki qıfılı tərpəndi. Ağrılardan çırpınan gənc qadın qorxusundan canını dişinə tutub susdu. Hiddətli sual:
-Nə var, nə səs-küydür?!
Türkan cəsarətləndi:
-Qadın xəstələnib. Uşağı olacaq. Kömək lazımdı. Xahiş edirəm…
-Sus, ləçər. Xəstələnib? Çox pis. Burda xəstə saxlamaq olmaz, – dedi, çöldəki silahlılardan birini çağırıb tapşırdı:
-Apar, bunu göndər cəhənnəmə, – Sonra yaxınlaşıb ehmalca əlavə etdi, – gülləyə qənaət et ha. Bir dənə ilə yekunlaşdır.
Ağrıdan və qorxudan titrəyən gənc qadını iki nəfər tutub sürüyərək apararkən birinin dodaqaltı mızıldanmasını Türkan eşitdi:
-Hələ soyunu artırmaq istəyir, bitirərik, bitər!
Qadının hara aparıldığı naməlum qaldı. Dəqiqələr sonra açılan güllə səsi içəridəkilərin ürəyini titrətdi…
…Hava işıqlaşırdı. Uzaqlardan azad quşların səsi eşidilirdi. Qadınların ümidsizliyi anbaan artırdı.
Yenə qapı açıldı.
Cəlladlardan biri yaxınlaşıb qadınları diqqətlə süzdü, müştəri nəzərlər birindən adlayıb başqasında qərarlaşdı, nəzərlər yerini dəyişdikcə əvvəlkinin ürəyində “şükür” nidası səslənirdi.
Nəhayət, alıcı baxış birini seçdi və qadına ardınca gəlməyi əmr etdi. Qadın israr etdikdə silahli ərəb əlini cibinə aparıb tapancasını göstərdi və saçından tutub çəkə-çəkə apardı. Bu dəfə güllə səsi gəlmədi. Kaş gələydi, kaş öləydi o zavallı, – deyə nalə edən səs eşidildi.
Türkan qadınların nə vaxtdan burda olduqlarını soruşdu. Məlum oldu ki, ondan az əvvəl, dünən axşamdan gətiriliblər.
Türkan körpəsini ehmalca yerə qoyub arxadan bağlı qapıya yaxınlaşdı. Qadınlara işarə ilə səssiz olmağı tapşırıb çöldəki söhbətə qulaq verdi. İki nəfərin ərəbcə söhbətini duydu:
-Bizə bir saat vaxt verdi. Altmış dəqiqə. Vaxt gedir. Bu qədər adam. Hamısını birdən…
Söhbət pıçıltıya keçəndə Türkan qulağını qapıya yapışdırdı.
-Əşi, versin də. Bizi də lap hanbal edib. Əlimizin altında bu qədər qadın varkən… Qoymur dünyadan həzz alaq, – qımışdı, – aralarında iki dənə gözəli var ha.
-Sənin köhnə xasiyyətlərin! A kişi, vaxt gedir, həzz nədi!
-Bu, elə də çox vaxt aparmır axı. Nə vaxtadək buyruq qulu olacağıq? Adam kimi yaşayaq da beş-on dəqiqəni, – güldü.
-Sən dəyişməmisən heç, əvvəlki arvadbazsan.
Türkan qapıdan aralanıb tez qadınlara doğru yüyürdü:
-Tez, saçınızı, üzünüzü dağıdın, ay qız, sən, tez ol, üzünə torpaq-zad sürt, dağıt saçlarını, tez ol, tələsin! Qadınlar duyuq düşdülər. Deyiləni etməyə isə zaman yetmədi.Türkan arxasında silahlı ərəbi görüb hiddətləndi: -Nə istəyirsiniz axı, əl çəkin! Bu qadınların, mənim, körpələrin suçu yoxdu! Gücünüz bizə çatır? -Kişilərə də çatır. Çatmayanda köməkçimiz sağ olsun, – deyib tapancasını göstərdiyi an, gecə Yavuzun ona ilişdirdiyi yumruğunu da xatırladı.
-Biz sizdən qorxmuruq. Ona görə silahla susdurursunuz.
-Kəs səsini, ləçər. Sən lap ağ elədin, – deyib ona sillə çəkdi. Türkan sillədən diksindi, amma qürurunu endirmədi:
-Bir gün məğlub olacaqsınız. Türk həmişə qalibdir! Çünki ədalət savaşçısıdır! Bunu babam deyib və əzbərlədib!
-Bu, sənə qalmayıb.Heç mənə də qalmayıb. Sonranın işidir. Mənə altmış dəqiqə vaxt verilib, işimi bitirməliyəm. -Amma o altmış dəqiqənin içində qadının ləyaqətini alçaltmaq yer almamalıydı! Öldürürsən, elə burdaca güllələ, öldür. Amma şərəfimizə toxunma!
İkinci sillə onu səndələməyə məcbur etdi. Müvazinətini güclə saxladı.
Qızlar arasından növbəti qurban seçilib aparılanda qadınlar mane olmaqçün çalışdılar, gənc və qənirsiz gözəl olan qızı qorumaq üçün onu dartan kim, cəllada ağır sözlər yağdıran kim: -Allah bəlanızı versin!
-Ay binamus, sənin bacın yoxmu?!
“Qurban” dinmirdi. Qapıdan çölə çıxanda bütün qüvvəsini səfərbər edib, silahlının əlindən balıq kimi sürüşüb çıxdı, qaçmağa başladığı an açılan güllə ayağını yaraladı. Qız səndələyib yıxıldı, dəhşətli ağrıdan qıvrılsa da, nifrətini aşkar elan etdi, cəllada lənət yağdırır, özünün türkman olduğunu, ərəblərin və kürdlərin mütləq cəzalandırılacağını söyləyirdi. Qızın yaralı halda bu qədər zəhlətökən olacağını ağlına gətirməyən kürd növbəti gülləni sərf etməli oldu və növbəti həyat söndü. Qadınların qışqırığı, bir ananınsa naləsi ərşə dayandı.
Kişiləri daha dəhşətli işgəncə ilə qətlə yetirirdilər. Onları başqa yerlərdə gizli saxlayır, ağlasığmaz ssenarilərlə – kiminin əl-qolunu kəsir, kimini elektrik dirəyinə bağlayır, kimini şərəfini alçaldaraq mənən öldürürdülər. Hətta ailəsinin, uşağının gözü qarşısında dəmir qəfəsdə yandırılaraq öldürülənlər olmuşdu…
…Qapı açıldıqca həyəcan artırdı. Hər qapı səsi bir ölüm demək idi. Burda türk olmaq günahın özü olmaq demək idi, burda hər dəqiqə cəhənnəm rəngində, zəhər dadında idi!
Gənc qızlarsa mümkün qədər eybəcər görünməkçün əllərindən gələni edirdilər, üz-gözünə döşəmənin torpağını sürtür, saçını eybəcər görkəmə salırdı, mənzərə adamı heyrətə gətirirdi. Türk qızının, qadınının dəyanəti, mərdanəliyi düşməni heyrətləndirir, qıcıqlandırır və tədbirləri sərtləşdirməyə sövq edirdi.
Altmış dəqiqənin saniyələri su kimi axır, gedirdi…
Sonra yenə qapı açıldı və cəllad Türkana qısılmış Durunu sezdi. Duru yad adamın baxışlarını oxuya bilməsə də qorxudan anasına qısıldı. Türkanın sanki dünyasını başına dar etdilər, yalvarırcasına dedi:
-Balam uşaqdır. Etmə!
Cəlladın daş qəlbi ananın fəryadını hardan anlasın? Alıcı baxışlar doqquz yaşlı qızcığazın uşaq məsumluğu ilə parlayan, günahsız simasını nə tez sezdi?!
-Amma gözəldi.
Vəssalam. Çıxış yolu qalmamışdı. Bıçaq sümüyə dirənmiş, yolun sonu çatmışdı! Duru nə baş verdiyini, ona duran yerdə niyə gözəl deyildiyini anlamadı.
-Bu qız səni xilas edə bilər, – baxışlar ətrafdakı qadınlara yönəldi – elə sizi də. Bax, sizi buraxa bilərəm. İndi hamınızın həyatı bu qızdan asılıdır, o, isə qərar vermək üçün kiçikdir, qərarı anası verəcək.
Uca səslə, qarşısındakının məğlubiyyətinin verdiyi həzdən məmnun qalıb qalibanə güldü. Ərəb, əlbəttə, yalan deyirdi. Ona əsirləri buraxmaq yox, öldürmək tapşırılmışdı. Zamanı xatırlatdı: -Otuz dəqiqə qalıb.
Yavuzdan sonra Türkan üçün dünyada cəmi iki yaşama səbəbi vardı – Duru və körpə oğlu Ərbak. “Ona verməkdənsə, öz əlimlə öldürüm” – insan üçün mümkünsüz görünən, dəhşət saçan bu fikir, bu anlarda Türkan üçün ən əvəzsiz çıxış yolu sayıldı.
-Yaxşı. Qızımı verirəm. Amma imkan ver, onunla sağollaşım, qucaqlayım. Sən çöldə gözlə. -Qucaqlamasan da olar. Qayıdacaq.
-Ana, məni hara göndərirsən?
-Dedim ki, çöldə gözlə, razıyam.
-Ana?! -Yaxşı, tez ol, vaxtım azdır.
Cəllad çıxan kimi Türkan balasını bağrına basdı, duz kimi yaladı, əsim-əsim əsən əllər saniyələr sonra xilaskar qatil əllərinə çevriləcəkdi, Duru bütün bunlardan – anasının beynindən ildırım kimi keçən fikirlərdən xəbərsiz idi. Vaxtın hər saniyəsi isə onların əleyhinə işləyirdi.
Anidən sifəti ciddiləşdi. İndi analıq hisləri başqalaşırdı, qoruyucu qatilə çevrilmə baş verirdi. Uşağın üzünə baxdı, gözlərindən öpdü, titrək, tərəddüdlü əllər qızcığazın simasında gəzindi və boğazında durdu. Sıxdı….
Qız çabaladı, anasının əlindən xilas olmaq istədi, bacarmadı. Qadınlar dəhşət içərisində bu kədərli mənzərəni izləyir, ananın balasını qorumaqçün öldürməsini görür, heç nə edə bilmirdilər. Ana əllərini övladının boğazında get-gedə daha kip sıxır, özü də nalə çəkir, sankı Durunun əzablarını onunla birgə yaşayırdı.
Durunun müqavimətsiz və itaətli bədəni artıq, cəsəd oldu, ağır yük kimi Türkanın əlindən düşüb qaldı. Qeyrətli türk qadını balasının cəsədini qatil əlləri ilə dərdli sinəsinə sıxıb dəhşətli nalə çəkdi….
Hiyləni anlayan, şikarın əldən çıxdığlnı görən qatil yüyürüb gəldi, əsəbdən qadınların birini yerindəcə güllələdi, Türkana da bərk təpik vurdu. Çıxıb getdi. Qatil ana bu zərbəni sanki hiss etmədi. bir az aralıda ağlayan Ərbakı digər bir qadın sakitləşdirirdi. Qalxdı. Oğlunu axtardı. Tapmadı. Əvvəl elə bildi, öldürülən oğlu imiş, dağınıq düşüncələr gözünü tutmuş kimi idi, bu anda qadın uşağı Türkana gətirdi. Körpə acmışdı.
Türkan oğlunu qorumalıydı. Tələsik qatil əllərini donunun ətəyinə silib körpəyə süd verməyə tələsdi. Körpə anasının qucağında sakitləşdiyi vaxt yenə qapı səsi gəldi. Bu dəfə iki qatil! Türkanın daha kimisə qorumağa taqəti qalmamışdı.
Dörd qadını apardılar.
Beş dəqiqə sonra Aybikəni apardılar, qadın fəryad etdi, onu burda, indi öldürmələri üçün qatillərə yalvardı. -Ölümü belə arzulayırsan? Tələsmə, çöldə öldürəcəyik.
Zavallı Aybikənin, otaqda qalan qadınların ruh halını təsvir etməkdə qələm acizdir.
Hər güllədən səksənib dik atılan balaca Ərbak tez də yuxulayırdı.
İndi otaqdakı hər kəs özünə ölüm arzulayırdı, heç kim ləyaqətini ərəbin və kürdün ayaqları altına sərməyi istəmirdi.
O qapı ölüm saçırdı. O qapıdan ölüm asta, məmnun addımlarla girir, əminliklə, qalibanə tərzdə və qurbanla oranı tərk edirdi. Hər getmənin də dönüşü mütləq olurdu və yeni ölümlər gətirirdi.
Çöldə telefon səsləndi. Qatillərdən hansısa biri müsahibinə vəd verir, üzrxahlıq edirdi, tezliklə işi başa çatdıracağını deyib israrla inandırırdı. Bu, o demək idi ki, qapı yenə açılacaqdı!
Cəllad son dəfə içəri girəndə çarəsi hər yerdən üzülən qadınlar onun simasında məmnun bir təbəssüm sezdilər. Sonra simadakı məmnuniyyəti ciddilik əvəz etdi.
-Uşaqları bir tərəfə! Cəld!
İlahi! Kim uşağını verər? Qadınlar susurdu. Hərə öz ciyərparasını qucağına sıxıb titrəyir, bir an sonra nə baş verəcəyini, uşağını verməzsə, nələr olacağını, nə kimi bədəl ödəyəcəyini düşünüb tapmağa çalışırdı. Heç kimdən səs çıxmadığını görən qatil prosesi təkbaşına həyata keçirməkdən ehtiyat edib çöldəki silahlıları köməyə səslədi. Beş nəfər gəldi, uşaqları analardan zorla ayırdılar. Türkan ideyasını gerçəkləşdirməkçün fürsət gözlədi. İndi hər saniyənin öz həyati hökmü vardı. Qarışıqlıqda fürsət tapıb balaca Ərbakı otağın küncünə qoydu, başının yaylığlnı açıb bələyin üstünə sərdi.
İndi Türkanın əlində süni bələk vardı, bələk həqiqiyə oxşayırdı, içi isə bükülmüş paltarlardan ibarət idi. Bələyi qəsdən nəvazişlə sinəsinə sıxır, süni mehribanlıq göstərib ağlayır, qucaqlayır, ehmalca yelləyirdi. Düşmən Türkanın qucağında həqiqi uşağın olmasına inanmalı idi. Növbə ona çatanda Türkan saxta nalə ilə bələyi könülsüzcə silahlıya uzatdı:
-Asta ol, oyanar.
Uşaqları da apardılar. Səkkiz ana nalə çəkdi…
Uşaqlardan bir-neçəsi ağladı. Analar həssas olur. Ağlamalarına ara verib həyəcanla çölə qulaq verən gənc qadınlar heç bir güllə səsi eşitmədikdə sevinir, uşaqlarının hara, nə məqsədlə aparıldığını bilməmələrinə rəğmən, analıq instinkti ilə daxilən rahatlaşırdılar.
(Gizli deyil ki, kürdlər və İŞİDçilər əsir alınan türkman uşaqlarını analarından alıb təlimlərə, kamikadze hazırlığına, cihada göndərir. İnsan alveri və orqan ticarəti də bu göndərişin tərkibinə daxildir).
Altmış dəqiqənin tamam olmasına dörd dəqiqə qalırdı.
Türkan ürəyində Ərbakın hələ oyanmaması üçün dua edirdi.
Bu dəfə ölüm qapısı sonuncu dəfə açıldı.
Könüllülərdən ibarət türkman özünümüdafiə dəstəsinin hər bir üzvünü ailəsi bu bəlanı yaşamalı olurdu. İndi ölüm növbəsi yerdə qalan qadınların idi.
Ərbak, yaxşı ki, oyanmırdı.
Türkan da, digər qadınlar da artıq burdan sağ çıxa bilməyəcəklərini anlayır, özlərinə mərdanə ölüm arzulayırdılar.
Qatil qapıdaca dayanıb otaqdakılara çölə çıxmaq əmri verdi. Qadınlar səssizcə ölümə doğru ağır addımlarla, fəqət qürurla yaxınlaşırdılar.
Hamı çıxarıldı. Türkan fürsət edib otağın Ərbak olan küncünə nəzər etdi. Uşaq tərpənmirdi. Otaq sabahkı yeni əsirlərçün boşaldılmışdı. Divarlar yenə, yeni ölümlərə şahidlik edəcəkdi…. Amma Ərbakın sağ qalacağına ümid sönməmişdi.
Silahlılar ən sonda çıxan Türkandan sonra qapını örtmədilər. Onları həyətdə cərgəyə düzdülər. Heç kim fəryad etmirdi, axı onlar Türk idilər!
Onuncu güllə Türkanın qisməti oldu…
Hər saniyədə açılan on bir atəşdən sonra əvvəlki sükut bərqərar oldu.
Gözlənilmədən uzaqdan bir maşın göründü. Könüllülər idi.
Silahlı atışma başladı. Türkmanlar maşından cəld düşüb öldürdükləri ərəb və kürd qatillərinə yaxınlaşdılar, bir az öncə qanına qəltan olmuş mərd türkman qadınlarının cansız cəsədləri önündə diz çökdülər. Onlar gecikdiklərinə, yol boyu üzləşdikləri silahlı maneələrə görə təəssüf etdilər.
İyirmi metr aralıda qalmış evin içərisindən bir TÜRK uşağının ağlamaq səsi gəlirdi. Bu, Ərbak idi!