DAŞ ŞABALID

I

Səhər yeməyini yeyib bitirdi. Süfrəni yığışdıran xanımını gözucu izləyə-izləyə dərmanlarını götürüb içdi. Ayağa qalxıb ağır addımlarla yataq otağına keçdi. Şifonerdən götürdüyü şabalıdları otaqda var-gəl edə-edə ovcunda ovuşdurmağa başladı. Barmaqları onların sürtünməkdən nazilib-incələn qabıqlarını oxşadıqca, bədəninə melatonik bir həzz yayılırdı. Şabalıdların bir-birlərinə toxunub çıxardıqları xaotik səslər qulaqlarından keçib beyninə dolur, barmaq uclarından yayılan istiliklə birləşib bioenerjiyə dönür, ruhunu oxşayırdı.

 “Müalicə seansı”nın bitdiyini düşündüyündə ovcunda oxşayıb-əzizlədiyi şabalıdlara baxıb ah çəkdi… İllərin alışqanlığı ilə otağın baş tərəfinə gedərək şifonerin qapısını açıb şabalıdları yerinə qoydu. Geri-geri çəkilib yatağın üstündə oturdu.

Əllərini dizlərinin arasında sıxışdırıb başını aşağı saldı…

Gözlərini boşluğa zilləyərək düşünür, zaman keçdikcə yaşamının bir parçasına çevrilən tünd qəhvəyi rəngli şabalıdların onun otağına haradan, necə gəldiyini xatırlamağa çalışırdı. Nəm çəkmiş köhnə lent kimi orası-burası pozulan yaddaşını qurcalasa da, onları haradan aldığını yadına sala bilmədi… Şabalıdlarla ilgili beyninə həkk olunmuş tək bir şey var idi: onları hər gün ən azı iyirmi dəqiqə ovuclarında ovuşdurmalı idi… Dəqiqəsi-dəqiqəsinə yerinə yetirdiyi göstəriş. Kim demişdi, niyə demişdi? Unudalı çox olmuşdu… Amma hər gün səhər saat doqquz tamamda yayı burulmuş saat kimi yatağı ilə üzbəüz qoyulmuş şifonerə yaxınlaşır, qapısını açaraq ən üst gözdən şabalıdları götürüb barmaqları arasında sıxışdırır, ovuclarında ovuşdururdu. Niyə etdiyi barədə heç bir fikri yox idi, bildiyi tək şey, bir kərə pozulduqdan sonra bir daha düzəlməyən səhhəti ilə şabalıdların arasında nəsə bir əlaqə olduğu idi.

II

Divar boyu bərkidilmiş “əlillər və ahıllar üçün tutacaq”dan tutub ayaqlarını ardınca sürüyə-sürüyə “əmək terapiyası” otağına yaxınlaşdı. Nəfəsini dərib qapını döydü. İçəridən incə, məlahətli səs cavabladı:

• Gəlin.

Qapını açıb otağa daxil oldu. Tibb bacısı onun qoluna girərək stulda əyləşməsinə kömək etdi, özü də dolabdan ütülü ağ örtüyü götürüb masanın üstünə sərdi. Terapiya üçün istifadə olunacaq alətləri spirtlə dezinfeksiya edib örtüyün üstünə düzə-düzə:

• Nə olub sizə? – deyə soruşdu.
• İnsult, – deyib köks ötürdü.
• Bilmirəm qidadandır, ya həyat tərzindən, xəstəliklər yaman cavanlaşıb.
• Hə, elədir, ancaq mən pandemiyada peyvənd vurdurmuşdum, ondan sonra səhhətim pozuldu, sonu da belə, – deyib gözlərini endirdi.
• Çoxdan keçirmisiz?
• Yox, üç il öncə.
• Daha öncə bərpada olmusunuzmu?
• Hə, üç-dörd dəfə olmuşam.
• Yəqin çox öncə olmusuz, çünki mən sizi daha öncə görməmişəm.
• Bura ilk dəfədir gəlirəm.
• Öncələri bizim rayonumuzda olmuşdunuzmu?
• Əlbəttə, insultdan qabaq bir-iki dəfə olmuşam. Həm şəhəriniz gözəldir, həm də insanlarınız mehriban, qayğıkeş.

Xanım gülümsəyib yanağına tökülən birçəyini qulağının arxasına keçirtdi.

• Rayonumuzu bəyənməyinizə sevindim.

Tibb bacısı bir tərəfdən onun əllərinin üstünü slikon alətlə masaj edir, digər tərəfdən söhbət edirdilər:

• Daha öncə “əmək terapiyası” almısınızmı?
• Xeyr.

Susdular, xanım əllərinin üstünü masaj etdiyi aləti kənara qoydu. Onun sağ əlini ovcuna alıb barmaqlarını başqa bir alətlə masaj etməyə başladı.

Onun hərəkətlərini izləyə-izləyə:

• Siz ixtisasca fizioterapevtsinizmi? – deyə soruşdu.
• Bəli, öncə tibb texnikumunu bitirmişəm, sonra da psixologiya və fizioterapiyaya dair əlavə kurslar keçmişəm.
• Əvvəldən buradamı işləyirsiniz?
• Öncə xüsusi qeyri-tədris müəssisəsində işləyirdim.
• Nə əcəb özəldən çıxıb dövlətə gəldiniz? Mən bilən özəl şirkətlərdə əməkhaqqı daha yaxşı olmalıdır axı…
• Məsələ əməkhaqqı deyil, – deyib ah çəkdi, – bilirsinizmi ora gələnlər hamısı problemli uşaqlardır, onlarla işləməyə ürəyim dözmədi, – deyə cavablayarkən iri qara gözləri kədərlə kölgələndi, əsmər yanaqlarından təbəssüm çəkildi…
• Yəqin bura təzə gəlmisiz?..
• Altı aydır, bilirsinizmi, həm iş şəraitinə, həm də əməkhaqqına görə bura mənə daha uyğundur, – deyib əlindəki aləti kənara qoydu, elektrikli titrəşim cihazını götürərək armudvari başlığı taxıb işə saldı. Onun ovcunu, barmaqlarını masaj edərkən əlini yumruq kimi tutmasını rica etdi.
• Deyəsən sağ əlinizi az istifadə edirsiniz.
• Hə, onu pensiyaya çıxartmışam, – deyib gülümsədi.

Tibb bacısı da gülümsədi… Dodaqlarının altından sıralanmış incilər göründü.

• Sağ əlinizdə tonus var, mən sizə xüsusi hərəkətlər öyrədərəm, evinizə getdikdən sonra da davam edərsiniz.
• Tənbəlliyim tutmasa, məmnuniyyətlə, – deyə cavab verdi.
• Yox, belə eləməyin, öz üzərinizdə nə qədər çox işləsəniz, o qədər tez sağalacaqsınız.

“Əmək terapiyası” otağından çıxarkən tibb bacısı ona dörd ədəd yabanı şabalıd verib:

• Bunları sağ cibinizə qoyun, boş vaxtınız olduqca əlinizə alıb ovuşdurun, həm barmaqlarınız açılacaq, həm də sinirləri oyanacaq.
• Onları sizdən xatirə saxlayacam, – deyib təşəkkür etdi, dönüb otaqdan çıxdı. Yenə divarboyu bərkidilmiş tutacaqdan tuta-tuta fizioterapiya otağına gəldi. Müalicə kartını tibb bacısına təqdim etdi. Onun göstərdiyi çarpayıya yaxınlaşaraq soyunub uzandı…

III

Ertəsi gün səhər yeməyindən sonra dərmanlarını içdi. Müalicə kartını götürüb baxaraq, psixoloqun qəbuluna yollandı. İlk seans psixoloji durumunu öyrənmək üçün keçirilən sual-cavabla başlandı. Sorğu-sualı bitdikdə, dərdləşib içini boşaltdı. Seans bitdiyində xeyli yüngülləşmiş, dərdi dağılmışdı. Psixoloqun otağından çıxdı, iki addım atıb dayandı. Nəfəsini dərmək üçün divara söykəndi. Gülümsəyirdi, illərdir ki, həsrət qaldığı təbəssüm dodaqlarına qonmuşdu. Nə sağ yanağındakı iflic, nə tutmayan əlini, nə də oduna dönmüş ayağı vecinə deyildi… Yaşadığı, nəfəs aldığı üçün xoşbəxt idi. İlk dəfə görürmüş kimi, yanından keçib gedən tibb bacılarına, müalicə otaqlarının önündəki skamyada əyləşib növbələrini gözləyən xəstələrə baxdı. Gözlərini çevirib döşəməni, divarları, tavanı seyr etdi. Buraya gəldikdən sonra heç diqqət etməmişdi. Əla təmir olunmuş bina, avtomatik açılan qapılar və çöldə görünən mənzərə… Ürəyinin sürətlə atdığını hiss etdi. Tutacağın yardımı ilə dəhlizin sonuna qədər gəlib çatdı. Önündə açılan qapıdan keçib həyətə çıxdı. Divardan tuta-tuta gəlib nərdivanın sürahisinə söykənib dayandı. Təmiz havanı acgözlüklə ciyərlərinə çəkir, üfüqə zillənmiş gözləri ilğım görürdü. Xəstəliyin, dərdin, bəlanın olmadığı bir dünya vardı orada… Ölüm də yox idi, ədalətsizlik də… Kimsə kimsəyə haqsızlıq etmir, insanlar rəngarəng çiçəklərlə bəzənmiş yaşıl təbiətin qoynunda dərdsiz-qayğısız yaşayırdılar. Hər kəsin gözləri sevinclə parlayır, dodaqları sevgi sözcükləri pıçıldayırdı.

O da getmək, üfüqdə görünən insanlara qatılmaq, onların arasında yaşamaq istədi. Sürahidən ayrılıb irəlilədi. Qollarını açıb irəli uzatmış, üfüq xətti dünyası insanlarının onu sevinclə aralarına alacağından əmin irəliləyirdi. Üçüncü addımda ayağı boşa getdi.

Yetişən mühafizəçi qolundan tutub saxladığında sarsılıb özünə gəldi. Artıq üfüq xəttində görünən dünyası yox olmuşdu. Gözləri doldu, ağlamamaq üçün alt dodağını dişlərinin arasında sıxıb dayandı.

Mühafizəçi onun gözlərinə baxdıqda üzündəki sərt ifadə silindi, gülümsəməyə çalışaraq:

• Əyninizin nazik olduğunu görüb gəldim çağıram ki, üşüməyəsiniz. İçəri keçməyinizə kömək edimmi?

Üşüdüyünü hiss etdi. Dişləri-dişlərinə dəyirdi.

• Sizə zəhmət olmasın, özüm gedərəm, – deyib avtomatik qapıya doğru yönəldi. İçəri keçdiklərində mühafizəçi hansı müalicə otağına gedəcəyini soruşdu. Önündən keçdikləri qapının üstündəki yazıları oxuyub:

• Fizioterapiya, – deyə cavabladı.

Müalicə otağında tibb bacısının göstərdiyi çarpayıya yaxınlaşdı, soyunub üzüaşağı uzandı. Tibb bacısı kürəyinə “karpazin” tozu səpdi. “Elektrofarez”in metal ucluqlarını kürəyinə düzdü. Üstünü örtərək “stribizator”u işə salıb, – tok varmı, – deyə soruşdu. Başı ilə təsdiqlədiyində “müalicə on dəqiqə davam edəcək, özünüzü yaxşı hiss etməsəniz səslənin”, – deyib yanından ayrıldı, pərdəni çəkib bağlayaraq getdi.

Özü ilə baş-başa qaldığında bayaqdan boğazını yandıran qəhəri qarşısında davam gətirə bilmədi, gözlərindən daşmağa yer axtaran selləri sərbəst buraxdı.

Öncə psixoloqla dərdləşib içini boşaltmanın verdiyi rahatlıqla çölə çıxıb təmiz hava almaq istəmişdi. Amma insult keçirdikdən sonra xarakterindəki dəyişkənlik özünü göstərmiş, keçmiş, sağlam günlərini xatırlayıb kövrəlmişdi. İndi budur, fizioterapiya otağındakı tibbi çarpayının üstündə uzanarkən yalnız qalmanın verdiyi arxayınlıqla səssiz-səssiz ağlayırdı. İllərdir ürəyində qubar bağlayan dərdləri yastığını isladan göz yaşları ilə bərabər çölə axır, cismindən ayrılıb ruhunu sakitləşdirirdi…

Fizioterapiya otağından çıxıb əmək terapiyası otağına yaxınlaşdı. Qapını döydü. Bir neçə saniyəlik gecikmədən sonra dünənki səsi eşitdi:

• Gəlin.

Ürəyi atlandı. Bu səs məlhəm kimi onun ürəyini sərinlədirdi. Qapını açıb içəri boylandı. Onun yerinə bir başqa xəstə əyləşmişdi. Təlimatçı xanım onu müalicə etməklə məşğul idi. Üzr istəyib qapıdan çəkildi, yaxınlıqdakı skamyada əyləşərək sırasını gözləməyə başladı. Beş dəqiqə keçdikdən sonra içəridəki adamın çıxdığını görüb ayağa qalxdı, qapını açaraq otağa daxil oldu:

• Sabahınız xeyir.

Tibb bacısı:

• Sabahınız xeyir, bu gün dünənkindən gümrah görünürsünüz, – deyib stulu çəkərək əyləşməsi üçün ona kömək etdi.
• Bəli xanım, bu gün daha yaxşıyam.
• Daha da yaxşı olacaqsınız, – deyib masanın üstündəki alətləri dəyişdirdi, stulunun önünə hesab şotkasına bənzəyən aləti qoyaraq:
• Seans müddətincə ayağınızı üzərinə qoyub hərəkət etdirin ki, sinirlərinizi oyatsın, – dedi.

Çəkələklərini soyunub ayağını üzərinə qoydu.

• İstəyirsinizsə corablarınızı soyundurum.

O gülümsəyərək:

• Yox, yox, lazım deyil, qoy qalıb, – deyə cavabladı.

Əllərini slikon yastıqla masaj etdikdən sonra keçən dəfəkindən fərqli alətlərlə məşq etməyə başladılar. Sakitliyi onun sualı pozdu:

• Bağışlıyın xanım, adınızı öyrənmək olarmı?

Gülümsəyib onun gözlərinin içinə baxdı, yanağına düşmüş birçəyini qulağnın ardına keçirərək:

• Əlbəttə olar, – deyə cavabladı, – adım Humaydır.
• Nə gözəl… Sosial şəbəkədən istifadə edirsinizmi?
• Facebook-da varam, amma demək olar ki, istifadə etmirəm.
• Sizi orada tapmağa çalışacağam.

Humay işindən ayrılmadan:

• Sorun deyil, istək atsanız, qəbul edərəm, – deyib istifadəçi adını, soyadını söylədi.

Müalicə otağından çıxdığında artıq dostlaşmışdılar…

Bərpa mərkəzindən ayrılarkən bir-bir müalicə otaqlarını gəzib tibb heyəti və xəstələrlə sağollaşırdı. “Əmək terapiyası” otağına getdi. Qapını döyüb gözlədi. İçəridən “gəl”, – deyə eşitdiyində otağa daxil oldu. Humay pəncərənin önündə dayanıb çöldə narın-narın yağan qara baxırdı. Onu gördüyündə gülümsədi, dodaqlarını büzərək:

• Demək bu gün gedirsən hə? – deyə soruşdu.
• Bəli Humay xanım, gəldim ki, sağollaşaq.
• Sağ-salamat get. Bax ha, şabalıdları itirməyəsən, – deyib gülümsədi.
• Yox, itirmərəm, – deyə cavablayıb nəfəsini dərdi, – salamat qalın Humay xanım, sizi unutmayacağam, – deyərək dönüb qapıdan çıxdı.

IV

Bəzən şabalıdları şifonerdən götürərək barmaqlarının arasında oxşayıb-əzizlədiyində yaddaşının get-gəlində onları bağışlayan gülərüz, incə qəlbli xanımı xatırlayırdı. Belə vaxtlarda bərpa mərkəzindən ayrılarkən verdiyi söz yadına düşür, hədiyyəlik şabalıdları itirməkdən qorxaraq yerinə qoyub gizlədirdi…

QEYD:

Zaur Bayramoğlunun satışda olan əldə etmək istəyirsinizsə Rəsmi Səhifəmizin WP xəttinə və ya ismarıc qutusuna yazın. İstənilən ünvana çatdırılma var.

Müəllif: Zaur BAYRAMOĞLU

ZAUR BAYRAMOĞLUNUN YAZLARI

Zaur Bayramoğlunun rəsmi səhifəsi

Mustafa Müseyiboğlu adına kitabxana

ZAUR  USTACIN  YAZILARI

“ƏDƏBİ OVQAT” JURNALI PDF

“YAZARLAR”  JURNALI PDF

“XƏZAN” JURNALI PDF

YAZARLAR.AZ
===============================================

<<<< WWW.YAZARLAR.AZ və  WWW.USTAC.AZ >>>> 

Əlaqə: Tel: (+994) 70-390-39-93   E-mail: zauryazar@mail.ru

VƏFASIZ

Torpaq yoldan dönüb məzarlığın girişinə yaxınlaşdı. Qapsağın məftil cəftəsini açaraq içəri daxil olub dayandı. İrişüşəli günəş gözlüyünü çıxarıb qulpunu barmaqlarının arasına keçirtdi. Əllərini açıb dua etməyə başladı. Duasını bitirəndə əllərini üzünə çəkib salavat gətirdi, uca səslə: – Amin, – deyib gözlərini qaldırdı, önündə sıra-sıra düzülən baş daşlarının arasından ziyarət edəcəklərini seçməyə çalışdı.

İllər öncə o da digər həmyaşıdları kimi qürbətə, qazanc dalınca getmişdi. Əli çörəyə çatdıqda sevinmiş, – özümə ev, maşın almadan dönməyəcəyəm, – deyə qərarını vermişdi. Ancaq var-dövlət həvəsi gözünü elə tutmuşdu ki, qazandıqca daha çoxunu istəmişdi. Onunla birgə gedənlər elinə-obasına dönüb evlənmiş, ailə-uşaq sahibi olmuşdular. O isə uzun illər dönməmiş, daha çox qazanmaq ümidi ilə qərib ellərdə qalmışdı. İndi kəndlərinə cibində xeyli qalın portmanatla, amma yapayalnız dönmüşdü…

Sakitcə dayanıb məzarlığı seyr edirdi. Bura səksəninci illərdə salınsa da, illər keçdikcə əməlli-başlı böyümüşdü. Baş daşları sanki kənd əhalisinin maddi durumunu, dolanışığını özündə əks etdirirdi. Ən arxadakılarda sementdən tökülmüş, ad və tarixlərin yazıldığı metal lövhələr dəmir çubuqlarla başdaşının üstünə bərkidilmişdi. Orta sıradakılar əhəng daşından yonulmuşdu. Yenilərsə mərmərdən hazırlanmış, üzərlərindəki yazılar lazerlə yazılmışdı.

 Düşüncələrindən sıyrılaraq əlindəki gözlüyünü qatlayıb köynəyinin cibinə qoydu. Qohumlarının yatdığı məzarları axtarmağa başladı. Onların yerlərini ya unutmuşdu, ya da bilmirdi. Önündən keçdiyi məzarların baş daşlarındakı adları və ölüm tarixlərini oxuyaraq, sıraların arasında dolaşırdı. Burada yatanların hamısını tanıyırdı. Bəxtiyarı da, Sona xalanı da, Hüseyn kişini də…. Necə tanımayaydı? Uşaqlığı onların gözləri önündə keçmiş, əllərində böyümüşdü. İyirmi il öncə o, kənddən çıxdığında cavan oğlandı, indi mərmər daşların altında yatanlar isə onun indiki yaşında, ya da bir az böyük idilər… Məzarlığı gəzdikcə kəndlərindəki insanların nə qədər tez öldüklərinin fərqinə vardı. Son zamanlar dəfn olunanların arasında, demək olar ki, yetmiş yaşını görən yox idi… Əti ürpəndi, öz-özünə: “Məndəmi yetmişimi görmədən köçüb gedəcəyəm?” – deyə soruşdu. Tərlədiyini hiss etdi. Bilmirdi başının üstündə dayanan iyul günəşindən idi, ya da sürətlə döyünən ürəyindən… Amma yamanca tərləyirdi. Dodaqlarını yalayıb udqundu, qapsağın yanındakı bulağa tərəf boylanıb: “Çıxanda su içərəm”, – deyə özünə təsəlli verib yoluna davam etdi.

Qurumuş otların ayaqlarının altında əzilərək çıxardıqları iniltiyə bənzər xışıltını dinləyə-dinləyə məzarlıqda gəzişir, önündən keçdiyi hər başdaşı gəncliyi ilə bağlı bir xatirəsini yaddaşında oyadırdı. Sanki hər ölüb-gedən özü ilə bərabər, onun keçmişinin, gəncliyinin bir qismini də buraya gətirmiş, tünd rəngli sinə daşlarının altına gömmüşdü. Öncə dayısının məzarının yanında dayandı. Daha keçən il ölmüşdü. Onun adını, soyadını, doğum və ölüm tarixini təkrar-təkrar oxudu. Son vaxtlar qoyulan baş daşlarının hamısı şəkilsiz olduğundan dayısının ölmədən öncəki vəziyyətini gözlərinin önündə canlandırmağa çalışdı. Amma nə qədər elədisə, altmış doqquz yaşında dünyadan köçmüş dayısının görünüşünü gözlərinin önünə gətirə bilmədi. O, elə xəyalında əlli yaşındakı arıq, hündürboylu, gur bığları siqaret tüstüsündən saralmış Məmmədbağır olaraq qalmışdı… Dayısının ruhuna dua oxuyub başdaşına toxundu, dodaqaltı: “Məni bağışla, dayı, yasına gələ bilmədim”, – deyərək məzarın yanından keçib irəlilədi. Abbasın başdaşının önündə dayandı, ölüm tarixinə baxdı. Altı il öncə dünyasını dəyişmişdi… Onlar sinif yoldaşı olmuşdular. On il bir sinifdə oxumuş, məktəb illərində dostluq etmişdilər. İndi biri qara mərmərin üzərindən boylanır, digəri onun başdaşının önündə çarəsizcə dayanıb başını aşağı salmışdı… Sanki Abbasın ölümündə o günahkarmış kimi başdaşından boylanan şəkli ilə göz-gözə gəlməkdən qorxurdu. Olduğu yerdəcə sakitcə dayanıb qalmışdı. Səssizcə titrəşən dodaqlarının arasından: “Vəfasız dünya”, – deyə təkrarlayır, sinif yoldaşının ölümündən xəbərsiz qaldığına görə özünü qınayırdı. Başını qaldırıb göy qübbəsinin ortasında dayanaraq, od ələyən günəşə baxdı. Qamaşan gözlərini çəkib əlinin arxası ilə alnında tumurcuqlanıb aşağı doğru yuvarlanan tər damlalarını sildi. Qəbirlərin arasında gəzməyə davam etdi. Balaca vaxtı yaşadığı batil inancı xatırladığından dodağı qaçdı, öz-özünə gülümsünüb başını yellədi; məzarlığın yanından keçərkən kiminsə qəbrini əlləri ilə göstərməz, təsadüfən çaşıb göstərdiklərində isə günaha batmasınlar deyə işarət barmaqlarını dişləyib ayaqlarının altına qoyardılar…

“Üst arx”ın aşağı tərəfində iki sıra o tərəfdən boylanan şəkli görəndə qəlbi sızıldadı… İncə, hündür başdaşından boylanan bibisi sanki onu çağırırdı… Gəlib məzarın yanına çatanda başdaşını qucaqlayıb öpdü. Ayaqüstə durmağa gücü qalmadığından dizlərini yerə qoyub oturdu.

 Bibisini çox istəmişdi, elə bibisi də onu o biri qardaşlarının uşaqlarından çox sevmiş, hamısından üstün tutmuşdu. O, uzaq ellərdə, qərib diyarlarda ikən bibisi dünyadan vaxtsız-vədəsiz köçüb getmişdi. Sanki bircə övlad payını da ondan əsirgəyən bu dünya ona yaşamağı da çox görmüşdü… Bibisi ilə bağlı xatirələri gözlərində tumurcuqlanıb yaşa dönür, yanaqlarından süzülərək sinə daşının üstünə damlayırdı. Ətrafdakı məzarlarda yatanların başdaşlarının altından boylanıb: – “Bibin son nəfəsində səni arzulayarkən haradaydın, ay vəfasız?” – deyə rixşənd dolu baxışlarla ona baxdıqlarını düşünür, hönkürə-hönkürə ağlayıb içini boşalda bilmirdi. Qırtlağını yandıran qəhərini soyutmaq üçün gəmirib qanatdığı alt dodağını sümürür, boğazından keçən hər damla qan özünə duyduğu qəzəbini bir az soyudurdu…

Nə qədər oturduğunu bilmirdi. Sinə daşının əzdiyi dizləri ağrıyır, yumruqlarını möhkəmcə sıxdığından ətinə keçən dırnaqlarının yeri göynəyirdi… Bəlkə yarım saat, bəlkə də bir sat bibisi ilə dərdləşdi, içini boşaltdı.. Başdaşından tutub ayağa qalxarkən səndirlədi, sanki keyimiş ayaqları vəfasız birini daşımaq istəmirdilər. Son dəfə bibisinin başdaşını öpüb ayrıldı, ağlamaqdan qan çanağına dönmüş gözləri ilə axtarıb nənəsinin məzarını tapdı… Yaxınlaşıb qolunu başdaşının çiyninə saldı, əyilib ağ kəlağayı ilə çevrələnmiş üzündən öpdü. Dikəlib ölüm tarixinə baxdı, canlanan uşaqlıq xatirələrini daha aydın görə bilmək üçün əlinin arxası ilə gözlərinin nəmini sildi… Nənəsi onu digər nəvələrindən çox sevsə də, bunu onlara hiss etdirməməyə çalışardı. Hər gördüyündə gur ipək saçlarını oxşayar, üzündən öpüb cibindən çıxartdığı meyvə qurusunu, bəzənsə bir konfeti, ya da bir parça qəndi ovcuna qoyub qulağına: “Kimsə görmədən ye, yoxsa əlindən alarlar”, – deyərdi… Amma o, nənəsinin ölüm xəbəri gələndə nəinki üzülməmişdi, hətta anasına başsağlığı verməklə kifayətlənmiş, dayılarına zəng vurmağa belə ehtiyac görməmişdi… İndi başdaşının önündə boynubükük dayanıb əfv diləməyin nə mənası vardı ki? Nə nənəsi onu eşidəcək, nə də əfv edə biləcəkdi… Oradan ayrılıb babasının, sonra da sıra ilə digər yaxınlarının məzarlarına yaxınlaşıb dua oxudu, dəfnlərinə gəlmədiyi üçün üzrxahlıq etdi…

Günəş qüruba gedərkən ziyarətini bitirib məzarlığın çıxışına yaxınlaşdı. Qapsağın yanındakı bulaqda əl-üzünü yudu, ovcunu şırhaşır axan suyun altına tutub doyunca içdi. Cib dəsmalını çıxardaraq qurulandı. Yaxınlıqdakı vedrəni götürdü, çəpər boyunca əkilmiş beş-altı şam tingini suladı. Son dəfə üzünü məzarlığa çevirərək əllərini açıb dua etdi. Köynəyinin cibindən götürdüyü gözlüyünü taxaraq məzarlıqdan çıxdı. Qapsağın məftil cəftəsini bağlayarkən öz-özünə düşünürdü: vəfasız kim idi? Omu, yoxsa dünyamı? “Yox, dünya elə köhnə dünyadı”… Ölümlü, itimli, fani dünya…. Nə ağaya fərq qoymaz, nə də nökərə. Bir zamanlar yer üzündə at oynadanlar indi yerin altındadır. Vaxtları yetişdiyində onlar da yerin üstündən altına köçəcəkdilər. Bəs insanlar? Onlara nə gəlmişdi? Bu qısacıq yaşamlarında sevmək, sevilmək, bir-birinə yardım edib əhvalını xəbər almaq yerinə, hərə öz qınına çəkilib balaca pəncərəsindən dünyanı seyr edir, adını da qoyurlar müasir yaşam tərzi, fərdi həyat, daha nə bilim nə. Dönüb kəndlərinə tərəf boylandı. Yaşıl ağacların arasından görünən rəngli damları seyr edə-edə otuz-qırx il öncəki yaşamlarını xatırladı: – Nə sosial media var idi, nə mobil telefonlar. İnsanlar da indikindən kasıb yaşayırdılar. Amma nə qədər çətin vaxtlar olsa da, üzlərindən təbəssüm, dodaqlarından gülüş əskik olmazdı. Gündüzlər qonşu uşaqlarla oynamağa gedər, kimin evi yaxındırsa, orada yeməklərini yeyərdilər. Uzun qış gecələri ailəlikcə hər gün bir qohuma-qonşuya qonaq olar, böyüklər dünya işlərindən danışarkən, balacalar müxtəlif oyunlar oynayıb əylənərdilər… Getdikcə müasirləşirik, ancaq müasirləşdiyimiz qədər də laqeydləşirik, üzümüzdən təbəssüm silinir, dodaqlarımızdan gülüş çəkilir, qəlblərimiz daşlaşır…

Əsl vəfasız mənəm, mənim kimi insanlardı. Gen gündə başımız dünya işlərindən ayılmır, yaxınlarımızı, tanışlarımızı sağlığında itirib axtarmırıq, sonra da hər şeyi atırıq dünyanın boynuna, – deyə torpaq yolda gəldiyi istiqamətdə irəliləyərkən öz-özünə deyinirdi.

Müəllif: Zaur BAYRAMOĞLU

ZAUR BAYRAMOĞLUNUN YAZLARI

Zaur Bayramoğlunun rəsmi səhifəsi

Mustafa Müseyiboğlu adına kitabxana

VAQİF SULTANLININ YAZILARI

ZAUR  USTACIN  YAZILARI

> > > > MÜTLƏQ OXUYUN !!!

“YAZARLAR”  JURNALI PDF

YAZARLAR.AZ
===============================================

<<<< WWW.YAZARLAR.AZ və  WWW.USTAC.AZ >>>> 

Əlaqə: Tel: (+994) 70-390-39-93   E-mail: zauryazar@mail.ru

ZAUR BAYRAMOĞLUNUN YAZLARI

Zaur Bayramoğlunun rəsmi səhifəsi

MƏLUMATI HAZIRLADI: TUNCAY ŞƏHRİLİ

ÇİNGİZ ABDULLAYEVİN YAZILARI

ZAHİD SARITORPAĞfIN YAZILARI

AKİF ABBASOVUN YAZILARI

Mustafa Müseyiboğlu adına kitabxana

VAQİF SULTANLININ YAZILARI

ZAUR  USTACIN  YAZILARI

> > > > MÜTLƏQ OXUYUN !!!

“YAZARLAR”  JURNALI PDF

YAZARLAR.AZ
===============================================

<<<< WWW.YAZARLAR.AZ və  WWW.USTAC.AZ >>>> 

Əlaqə: Tel: (+994) 70-390-39-93   E-mail: zauryazar@mail.ru