Etiket arxivi: Zemfira Maharramli

Ailə sənin məbədindir

Ailə sənin məbədindir
(hekayə)

Boş yerə qəlb küsdürənləri, kimisə gözgörəsi aşağılayıb təhqir edənləri, hərzə-hərzə danışıb qan qaraldanları, yerli-yersiz dava-dalaş salanları ağlı kəsəndən heç sevməzdi. Qulaqbatırıcı səs-küy, ədəbsiz adamların yığnağı ona büsbütün yad idi.
Məktəb illərindən hafizəsində ilişib qalan bir əhvalatı heç unutmur. Onunla həmyaş olan oğlanla dostluğa təzəcə başlasa da, bu xoş münasibətin ömrü çox az çəkmişdi. Futbol oyununu axırda cəng-cidaya çevirən uşaqları ayırmaq, barışıq yaratmaq əvəzinə, aranı daha da qızışdıran, söyüş söyərək onları bir-birini əzişdirməyə çağıran yaşıdından təəssüflənmədən uzaqlaşmışdı. Yeniyetməlik çağlarından həmişə kimsəsizin, zəifin, köməksizin yanındaydı. Haqsız yerə incidilənə, təklənib darda qalana qahmar çıxardı.
İnsana gümharlıq gətirən idmanı həyatının ayrılmaz parçası sayırdı. İdman onun üçün həm də güc, qüvvə rəmziydi. Bəzən aciz oğlanları görəndə onlara acıyar, yazığı gələrdi. Bacarıqlı, üzügülər, nikbin idi. Atası məhz zirəkliyinə görə onu “oğul balam” deyə çağırar, o isə bu dəyərdən ləzzət alar, öyünərdi.


Neçə çətin sınaqdan üzüağ çıxmış, idman institutuna daxil olmuşdu. Tələbəlik həyatı daha maraqlıydı. Kənddəki evlərindən şəhərdə kirələdiyi mənzilə köçmüşdü. Üç-dörd gün idi ki yeni ünvanda yaşayırdı. Basketbol yarışından evə yorğun-arğın dönüb bir az dincəlmişdi. Sabahkı dərsləri ilə bağlı oxuyacağı ədəbiyyatı, dərslikləri əl altına düzürdü. Birdən hardasa lap yaxından zarıltı, inilti səsi eşitdi. Eyvana çıxıb ətrafa göz gəzdirdi, aşağı boylandı, yenidən otağa döndü. Bu dəfə qəzəblə çığıran kişinin qulaqbatırıcı səsi hönkür-hönkür ağlayan qadının səsini üstələmişdi. Qadına ünvanlanan nalayiq sözlər açıq-aşkar eşidilirdi. Biədəb söyüşlər bir deyil, iki deyildi. Qırılıb yerə tökülən qab-qacağın cingiltisi, döşəməyə çırpılan ağır əşyaların taqqıltısı divarın o üzündəki “dava meydanı”ndan xəbər verirdi.
‒ Vurma, ağrıdır axı! Yaxın durma, körpəni əzərsən, ‒ deyib yalvaran anaya isə rəhm eləyən, onun naləsini eşidən kimsə yox idi. Deyəsən kötəkdən balacalara da pay düşmüşdü. Çiynini ata-ata, zülüm-zülüm ağlaşan uşaqlardan biri hıçqıra-hıçqıra:
‒ Ata, nolar, bizi döymə, anamı vurma, ‒ deyərək imdad diləyirdi:
Vəhşiləşmiş atanın söyüşləri yenə bir-birinə calanmışdı. Sanki hirs dağarcığıydı, qəzəb, nifrin püskürürdü.
Xeyli uzun çəkən bu dava-dalaşın hələ də təsiri altındaydı. Az qalırdı ki, həmin dəqiqələrdə əzab içində qıvrılanların pasibanı olsun, onları qorusun. Sonra düşündü ki, bəlkə yad ailənin işinə heç qarışmasın, özləri yola gələrlər.


Bayaqdan otaqda var-gəl edir, heç cür aram olmurdu. Əslində heç vaxt, heç nə onu ruhdan salmazdı. Təkcə ədalətsizliyə, kiminsə haqqının tapdanmasına dözə bilmirdi. Fikrini məşğul edən, içini göynədən bu üzüntülü olay barədə düşünürdü.
Çox yorulmuşdu. Yazı masasının arxasına keçdi. Başını əlləri arasına alıb sakitcə fikrə daldı. İşıq yaxşı düşsün deyə üstü kitab-dəftərlə dolu masanı pəncərənin önünə çəkmişdi. Handan-hana başını qaldırıb üzünü pəncərəyə sarı çevirdi. Saat xeyli irəliləmişdi. Şərqovuşan vaxt idi. Axşamın alatoranlığında başlayan şıdırğı yağış daha da şiddətlənmişdi. Şimşək çaxır, göyün üzü gah qaralır, gah da bozarırdı. Soyuq payız leysanının yaratdığı ovqat bir az öncə şiddətə məruz qalan ananın və körpə balaların haləti ilə üst-üstə düşmüşdü. Sanki ana təbiət də haqsızlığa etiraz edərək üsyana qalxmışdı. Öz-özünə düşündü: “İlahi, buludların fəryadı nə yaman olurmuş!” Bu leysan yağışı ürəyi dolub qubar bağlayan ananın sel kimi axıtdığı acı göz yaşlarına bənzəyirdi.
Ertəsi gün dərsdən sonra yaxınlıqdakı marketdən çörək alıb evə gedərkən qonşuluqda yaşayan ahıl kişiylə liftin qabağında qarşılaşdı. Ayaq saxlayıb, təzəcə tanıdığı, ilk baxışdan xoş təəssürat oyadan ağsaqqala dünənki olayı danışdı. Qonşu qalın, çal qaşlarını çataraq:
‒ Sən binamızda təzəsən, oğul, bu, hələ harasıdır ki… Biz hər gün bu qırğın-mərəkənin içindəyik, bilmirik səs-küydən başımızı götürüb hara gedək. Kişi gənc olsa da, əyyaşın biridir, içib zəhərlənmədiyi gün yoxdur. Sərxoş olanda əjdahaya dönür. Sonra da düşür yazıq arvadın canına. Binəva qadını da, gül kimi balalarını da salır təpiyin altına, vur ki vurasan.
‒ Görəsən, bu dava-dalaşın bir çarəsi var? Başdan-ayağa zülmdür axı…
‒ Deyirlər, yad ailə qaranlıq meşə kimidir. Heç kəs göz-gözü görməyən, əlçatmaz məkana baş vurmaq istəmir.
‒ Amma, məncə, elə deyil. Hər şeyin bir sonu gərək. Günahsız yerə döyülüb-söyülənin haqqını qoruyan kimsə olmalıdır axı…
‒ Hə, elədir, bala, amma neyləyə bilərik. Yəqin heç kəs ağrımaz başına dəsmal bağlamaq istəmir ‒ deyib liftə mindi.
Sonra da ucadan:
‒ Sən idmançı balasan, yəqin ki pilləkənlə qalxacaqsan…


Pillələri qalxıb mənzilə təzəcə çatmışdı ki, ağlaşma, qışqırıq, yalvarış səsinin yenə də binanı başına götürdüyünün şahidi oldu. Elə bil damarında qanı dondu. Bir an nə edəcəyini bilmədi. “Bu zillət nə vaxt bitəcək”, ‒ deyə dodaqaltı mızıldandı.
Həyat təcrübəsi az olsa da, ömrün mizansız olaylarından təndürüst baş açmasa da, hələ bərkiməyən yumruğu ilə dünyanı sahmana salacağına inanırdı. Hüzur dolu, müsbət yüklü sözlərlə ünsiyyət qurmaq, xeyirxah ruhlu ovqat, xoş aura yaratmaq ən böyük arzusuydu. Onun fikrincə, qara ünsürlərdən təmizlənmiş həyat necə gözəl olardı, məhz onda dünyanı gözəllik xilas edərdi.
Heyhat! Qonşu mənzildə dörd divar arasındakı ruhi əzab və üzüntülərsə bitib-tükənən deyildi. İşgəncə, dərd, iztirab yuvasıydı qapısını fələk vuran, kilidi açılmayan bu mənzil.
Artıq özünü saxlaya bilmədi. Bir də gördü ki, çığırtı, qışqırıq səsi bürümüş qapının ağzındadır. Əvvəlcə yavaş, sonra yumruqla bərk-bərk döyəcləsə də, lənətlənmiş qapını açan yox idi. Birdən sanki möcüzə baş verdi. Qapı yavaşca açıldı. Saçı-başı pırtlaşıq, gözünün yaşı burnunun suyuna qarışmış oğlancığaz ürkək nəzərlərlə qapının arxasında gizlənmişdi. İçini çəkərək ağlayırdı. Otaqda vaqe olanlar isə olduqca qorxunc idi. Hər şey dağınıq vəziyyətdəydi. Boş araq şüşələri çarpayının altına səpələnmişdi. Əlindəki qayışla qarşısında diz çöküb yumağa dönən qadını döyərək, başına-gözünə zərbələr endirən üzü tüklü eybəcər varlığın görkəmi dəhşət saçırdı. Sanki başqalarına əzab, işgəncə vermək üçün doğulmuşdu. Döşəmədə sürünüb göz yaşı tökən, anasına can atan körpə qızcığazın burnundan qan süzülürdü.
Bu ürək dağlayan mənzərəni görəndə artıq dözə bilmədi. Özünü “qəhrəman” sayan, əzazil vücuda sarı şığıdı. Köynəyinin yaxalığından yapışıb zərblə özünə sarı çəkdi. Qəfil hərəkətdən müvazinətini itirən kefli kişi qolunu kəlbətintək sıxan biləyin gücünü duymuş, gözləri qorxudan böyümüşdü. O, evinə girmiş şəxsə qıyqacı nəzərlə baxıb:
‒ Sən kimsən? ‒ deyə donquldandı.
‒ “Meydana girən kötəkdən qorxmaz” ‒ deyib atalarımız. Niyə anlamırsan ki, ailə insanın məbədidir. Yaramazlığından əl çəkməsən, bundan sonra qarşında məni görəcəksən, ‒ deyərək qapını çırpıb çıxdı.

MÜƏLLİF: ZEMFİRA MƏHƏRRƏMLİ

ZEMFİRA MƏHƏRRƏMLİNİN YAZILARI

>>>> Zemfira Maharramli. The Swallow’s Nest.

Vaqif İsaqoğlunun yazıları

ZAUR USTACIN YAZILARI

>>>> ƏN ÇOX OXUNAN HEKAYƏ <<<<

Mustafa Müseyiboğlu adına kitabxana

“ƏDƏBİ OVQAT” JURNALI PDF

“YAZARLAR”  JURNALI PDF

“ULDUZ” JURNALI PDF

“XƏZAN”JURNALI PDF

WWW.KİTABEVİM.AZ

YAZARLAR.AZ

===============================================

<<<< WWW.YAZARLAR.AZ və  WWW.USTAC.AZ >>>> 

Əlaqə: Tel: (+994) 70-390-39-93   E-mail: zauryazar@mail.ru

“Zəfər yolçuları” kitabının müəllifi ilə görüş

“Zəfər yolçuları” kitabının müəllifi ilə görüş

Baki Modern Təhsil Kompleksində şagirdlərin biliklərə yiyələnməsi, dünyagörüşünün zənginləşməsi, ana dilimizlə yanaşı, xarici dillərin mükəmməl tədrisi, onlara Vətən sevgisinin, yurd məhəbbətinin aşılanması yönündə görülən tədbirlərdən söz açmağa dəyər. Ən yüksək insanı hiss olan vətənpərvərlik bütün ömür boyu bizi müşayiət edir, həyat yollarımızı işıqlandırır. Uşaqları, yeniyetmələri erkən yaşlardan yurda bağlılıq ruhunda tərbiyələndirmək,Vətən naminə fəaliyyətə ruhlandırmaq, qalib bir ölkənin övladları kimi yetişdirmək olduqca mühümdür. Bu fikirlər tanınmış yazıçı-publisist, Əməkdar jurnalist, Qarabağ mövzusunda əsərlər müəllifi Zemfira Məhərrəmli ilə bu təhsil ocağında keçirilən görüş zamanı səsləndirilmişdir.
Məktəbin kitabxanasında düzənlənmiş görüşdə müəllimlər və şagirdlər müəllifin İstanbulda nəşr edilmiş “Zafer yolcuları” kitabı (tanınmış türk yazarı İmdat Avşarın tərcüməsində) ilə bağlı mülahizələrini söyləmişlər. Qeyd olunmuşdur ki, bu gün də ürək döyüntümüz olan Qarabağ müəllifin adı çəkilən Zəfər kitabının əsas mövzusudur. Bu əsər taleyimizə yazılan qanlı-qadalı Qarabağ savaşının başlanğıcından 44 günlük Vətən müharibəmizədək olan bir dövrü əhatə edir. Zemfira Məhərrəmlinin bu kitabında toplanmış bədii və sənədli hekayələrdə intizarında olduğumuz böyük Qələbəyə yetmək üçün çarpışan, canından keçən igidlərin hünərindən, hər birimizə böyük coşğu və sevinc bəxş edən möhtəşəm Zəfərimizdən bəhs edilir.
Şagirdlər millətimizə xas olan yurd sevgisi, müdrik Sərkərdəmizin, Ali Baş Komandanın rəhbərliyi ilə əsgər və zabitlərimizin bir yumruqtək birləşərək göstərdiyi qəhrəmanlıq, hünərvər qazilərimizin, al qanı əzəli torpaqlarımıza səpələnmiş şəhidlərimizin rəşadətini vəsf edən şeirlər söyləmiş, müəllifin Azərbaycan, ingilis, türk və rus dillərində hekayələrindən parçalar səsləndirmişlər.
Müəllif dəvətə görə və vətənpərvərlik mövzusunda maraqlı diskussiya üçün təhsil kompleksinin rəhbərliyinə, pedaqoji kollektivə, kitabxananın əməkdaşlarına və şagirdlərə minnətdarlığını bildirmişdir. Fotolar:

“YAZARLAR” olaraq, ZEMFİRA xanımı təbrik edir, qarşıdakı bütün həyat və fəaliyyətində yeni-yeni nailiyyətlər arzulayırıq! Uğurlarınız bol olsun!

Məlumatı hazırladı: Günnur Ağayeva

ZEMFİRA MƏHƏRRƏMLİNİN YAZILARI

>>>> Zemfira Maharramli. The Swallow’s Nest.

ZAUR USTACIN YAZILARI

>>>> ƏN ÇOX OXUNAN HEKAYƏ <<<<

Mustafa Müseyiboğlu adına kitabxana

“ƏDƏBİ OVQAT” JURNALI PDF

“YAZARLAR”  JURNALI PDF

“ULDUZ” JURNALI PDF

“XƏZAN”JURNALI PDF

WWW.KİTABEVİM.AZ

YAZARLAR.AZ

===============================================

<<<< WWW.YAZARLAR.AZ və  WWW.USTAC.AZ >>>> 

Əlaqə: Tel: (+994) 70-390-39-93   E-mail: zauryazar@mail.ru

Heyva çiçəyi və ötüb keçənlər

“Ötüb keçənlər” silsiləsindən olan hekayələr

Qələm dostum, tanınmış şair Nəzakət Məmmədliyə ithaf edirəm.

Heyva çiçəyi və ötüb keçənlər

(hekayə)

Uşaqlıq illəri Abşeronun dənizkənarı səfalı bağlarında keçmişdi. Özündən bir yaş kiçik bacısı və qonşu bağlardakı yaşıdları ilə birgə Xəzərin qırçın ləpəli sahilində, yalçın qayalar üstündə oturar, ətrafdakı füsunkar mənzərəni seyr edər, uşaq təxəyyülündəki xəyallarına bürünərdi. Ağsaçlı dənizin dalğaları üstündə uçuşan bəmbəyaz qağayılar, sahildəki balıqçı qayıqları, tənha əncir ağacı, səmadakı əlçim buludlar, qüruba enən günəşin rəngarəng şəfəqlərindən doğan göyqurşağı, qövsi-quzeh … ona olduqca sirli-sehrli görünərdi. Əsrar dolu, möcüzəli aləmdən, göz işlədikcə uzanan mavi ənginlikdən gözünü çəkə bilməzdi.
Məktəb zamanı gələndə isə bu şirin xatirələri şagird dostlarına danışmaqdan yorulmazdı. Dərslərini yaxşı oxuyur, yüksək qiymətlər alırdı. Amma üçüncü sinifdə oxuyan bu ağıllı qızcığazın fotoşəkli heç vaxt əlaçıların lövhəsinə vurulmazdı. Səbəbini özü də təndürüst bilmirdi. Axı, oxusu, yazısı, riyazi biliyi, hazırcavablığı ilə sinifdəki uşaqların çoxundan fərqliydi. Bütün bunlar, birinci sinifdən onlara dərs demiş müəllimini nədənsə qane etmirdi. Daim özünə qarşı qısqanc münasibəti uşaq fəhmiylə hiss edirdi. İş elə gətirmişdi ki, müəllimin əkiz qızları da bu sinifdə oxuyurdu. O daha çox öz qızlarının “əla” qiymətlər almasına can atır, onları yerli-yersiz tərifləyib az qala göylərə qaldırırdı. Balaca qəhrəmanımız ədalətsiz yanaşmadan incik düşür, narahatlığını daim içində gəzdirirdi. Bu əsmər çöhrəli, iri, qara gözlü, nüfuzedici baxışları olan qızcığaz həm də dilli-dilavərdi, fikrini anlaşıqlı, sərbəst ifadə etməyi bacarırdı. Yaşı az olsa da, haqqı nahaqdan ayıra bilirdi. Sinifdə uşaqlara qarşı ayrı-seçkiliyi, onlara, elə özünə də fərq qoyulduğunu görəndə az qala nitqi tutulurdu.
Atasını təzəcə itirdiyi üçün elə kövrək, köməksiz idi ki… O, iş vaxtı baş verən istehsalat qəzasından sağ çıxmamışdı. Bu erkən ölüm ailəni sarsıtmış, vaxtsız-vədəsiz itkidən doğan nisgil qız övladların sanki qol-qanadını qırmışdı. Bacısı kimi, o da tez-tez yaz buludu kimi dolub-boşalırdı. Axı, atası hər iki qızını çox sevirdi. Böyük qızına isə daha çox bağlıydı. Zarafat deyildi: kiçik qəhrəmanımız düz on ildən sonra doğulmuşdu. Ata-anasının gözünün ilk ovu, sevinc payıydı.
May ayının ilk günləriydi. Hər yerdə 1 May ‒ Dünya zəhmətkeşlərinin həmrəylik gününə və nümayişə hazırlıq görülürdü. Məktəbdən bildirmişdilər ki, şagirdlərin bir qrupunu pioner sıralarına qəbul edəcəklər. Üçüncülərin siyahısında qızcığazın da adı vardı. Müəllimləri tapşırmışdı ki, sabah hər kəs məktəbə gül-çiçəklə gəlsin. Anasına bunu söyləyəndə etirazla qarşılaşmışdı:
‒ İndi gül dəstəsini haradan alaq? Çiçəksiz olmaz bəyəm? Bir-iki günə xəzələ dönəcək, ‒ deyib sınayıcı nəzərlərlə qızına baxdı.
‒ Yox, ay ana, müəllimimiz deyib ki, mütləq gül dəstəsi gətirin. Bizi pionerə qəbul edən, boynumuza qırmızı qalstuk bağlayacaq qonaqlara verəcəyik.
Mətləbdən hali olan ananın qırışığı açıldı:
‒ Qonşu məhəllədəki bağbanın həyətində hər cür çiçək var. Deyirlər, qoca əsl gülüstan yaradıb orada. ‒ Sonra isə pulqabını açıb qızına əlli qəpik verdi:
‒ Ovcunda bərk saxla, bala, itirmə. Bağbandan çiçək alarsan.
Qəpiklərə diqqətlə baxdı. İki iyirmi, bir on qəpiyi ovcunda bərk-bərk sıxıb, qonşu məhəlləyə yollandı. Bağbanın qapısının çaxçaxını vurub gözlədi. İçəridə görəcəyi çiçəkləri bir anlıq göz önünə gətirdi. Elə bu an ayaq səsləri eşitdi. Ucadan səslənən “Kimsən orda?” sədasıyla qonşu həyətdəki itlərin hürüşməsi bir-birinə qarışdı. Əlində su şlanqı və vedrə tutmuş, ayağına rezin çəkmə geymiş bağban qapıda göründü:
‒ Nə lazımdır, balaca? ‒ deyə xəbər aldı.
‒ Anam əlli qəpik verib, mənə gül satarsınız?
Üzündə təbəssüm sezilən çalsaçlı bağban bu utancaq qıza və əlindəki qəpiklərə nəzər saldı:
‒ Axı, səndə otuz qəpikdir…
Qızcığaz iyirmi qəpiyin birini itirdiyini indi başa düşdü. Ağlamsınaraq:
‒ Vallah, indicə ovcumdaydı, yəqin yerə düşüb, ‒ dedi.
Bağban başını buladı. O, sıralanmış qızılgül kollarının arası ilə irəliləyib, balaca müştəriyə çiçək seçmək istəyirdi. Amma üstü ən gözəl butalar, qönçələrlə dolu kollardan yan keçir, elə bil, şux, təravətli çiçəkləri dərməyə əli gəlmirdi. Birdən nə fikirləşdisə, ətrafdakı heyva ağacının açıq çəhrayı çiçəklərə bürünmüş bir neçə budağını kəsib qıza verdi.
“Pulu alın zəhmət olmasa”, deyib ovcundakıları bağbana uzadanda gözlərinə inanmadı. Əlində cəmi iyirmi qəpik qalmış, on qəpiyi də salıb itirmişdi. Həyəcandan əlləri titrəyirdi, sanki oğurluq üstündə tutulmuşdu. Düşünürdü ki, bağban baba yəqin onun pulu itirməsinə inanmır. Səsi titrəyə-titrəyə: “mən qəpikləri, həqiqətən, itirmişəm, məni bağışlayın,” ‒ dedi.
Bağban üz-gözünü turşudub, ayırdığı heyva çiçəklərini saralmış qəzet parçasına bükərək onu yola saldı. Yol boyu gülləri sinəsinə sıxıb əzizləyirdi. Heyva çiçəkləri elə zərif və incə idi ki… Bəyazla çəhrayının qarışığından yaranmış bu əsrarəngiz gözəllik göz qamaşdırırdı.
Evə çatanda anası artıq işə yollanmışdı, həmin gün ikinci növbədə çalışacaqdı. Gülləri divar-divara yaşadıqları qonşu qadına verib suya qoymasını xahiş elədi. Çəkinə-çəkinə:
‒ Kaş səhərədək çiçəklər elə bu gözəllikdə qalaydı, yoxsa onu danlayarlar.
Anası səhər tezdən qonşunun gətirdiyi solğun çiçəkləri görəndə dodaqaltı mızıldandı:
‒ Axı, deyirdim ki, xəzələ dönəcək…
Qızının müəllimi və şagirdlərlə birgə sahil bağına yollandılar. Müəllim təravətini itirmiş heyva çiçəklərini görəndə narazı nəzərlərlə qızcığaza baxıb dodağını büzdü. Sonra isə uşaqların gətirdiyi güllərdən bir neçəsini ona verdi.
Musiqi ilə müşayiət olunan mərasim başladı. Pioner qalstuklarını qollarından asan məktəblilər and içib təntənəli şəkildə bu uşaq təşkilatının sıralarına üzv olurdu.
Tanınmış simalar ‒ yazıçılar, alimlər uşaqları salamlayır, təbrik edirdilər. Sinəsi orden-medallı əmək qəhrəmanı saçlarına ağ bant vurmuş qızcığaza yaxınlaşıb bir şeir söyləməsini istədi. Cingiltili uşaq səsiylə söylədiyi “Vətən” şeiri hamını heyran etdi. Əmək qəhrəmanı məktəbli qızın başını tumarlayıb ona ağızdolusu “əhsən” dedi. Az öncə şagirdlərin ona verdiyi rəngarəng gül dəmətini qızcığaza bağışladı. Ağ qızılgüllərdən bağlanmış bu iri gül dəstəsini qucağında güclə saxlayırdı. Mərasimi işıqlandıran fotomüxbirlər onun orden-medallı əmiylə şəkillərini çəkdilər. Bu fotoların bəzədiyi qəzetlər ertəsi gün məktəbdə əldən-ələ gəzirdi. “Onu hamı tanıyacaq!” fikriylə qanadlanırdı. İndi müəllimi də ona tamam başqa nəzərlərlə baxırdı. Həmin günün sevincini uzun müddət yaşasa da, aradan illər keçsə də, atılmış heyva çiçəklərini hər dəfə kövrək hisslərlə xatırlayırdı.

MÜƏLLİF: ZEMFİRA MƏHƏRRƏMLİ

ZEMFİRA MƏHƏRRƏMLİNİN YAZILARI

>>>> Zemfira Maharramli. The Swallow’s Nest.

Vaqif İsaqoğlunun yazıları

ZAUR USTACIN YAZILARI

>>>> ƏN ÇOX OXUNAN HEKAYƏ <<<<

Mustafa Müseyiboğlu adına kitabxana

“ƏDƏBİ OVQAT” JURNALI PDF

“YAZARLAR”  JURNALI PDF

“ULDUZ” JURNALI PDF

“XƏZAN”JURNALI PDF

WWW.KİTABEVİM.AZ

YAZARLAR.AZ

===============================================

<<<< WWW.YAZARLAR.AZ və  WWW.USTAC.AZ >>>> 

Əlaqə: Tel: (+994) 70-390-39-93   E-mail: zauryazar@mail.ru

“Vətən torpağını sıxdın köksünə”… – Zemfira MƏHƏRRƏMLİ

“Vətən torpağını sıxdın köksünə”

(Arzu Nehrəmlinin Qarabağ şeirləri üzərinə)

Qanlı vuruşlar, sinələrə dağ çəkən savaşlar dünyanın harasında baş verməsindən asılı olmayaraq, insanların həyatını, xoş güzəranını əlindən alır, arzu və istəklərinin üstündən qara xətt çəkir. Hərb qovğaları şəhər və kəndləri viran qoyur, yurd yerləri doğmaların hənirtisinə həsrət qalır. Nahaq demirlər ki, müharibə qandır, qadadır. Müharibə – oğlu şəhid olmuş anadır, dul gəlindir, kimsəsiz, yetim qalmış uşaqlardır… Deməli, dəhşətli savaşlar düçar etdiyi iztirabları, fəlakətləriylə bütün xalqlar üçün eynidir.

Birinci Qarabağ müharibəsi illərində, həm də ucu-bucağı görünməyən sonrakı ağır, üzüntülü dövrdə savaş mövzusuna müraciət edən qələm sahiblərinin mənfur düşmənə nifrətlə yazdığı ədəbi-bədii nümunələrdə vətənpərvərlik ideyası, yurd sevgisi, xalqımızın erməni işğalçılara qarşı bitib-tükənməyən mübarizə əzmi önə çəkilib. Tanınmış şair, nasir, publisist Arzu Nehrəmlinin poeziya və nəsr nümunələrində olduğu kimi.

Arzu Kazım qızı Nehrəmli Naxçıvan Muxtar Respublikası, Babək rayonunun Nehrəm kəndində qulluqçu ailəsində anadan olub, bu kənddəki orta məktəbi əla qiymətlərlə bitirib. Üzləşdiyimiz qanlı müharibə gənc Arzunun da ömürnaməsində ağır izlər qoyub. Yenicə qurulan ailənin taleyinə  qəm buludu çöküb. 1992-ci ildə həyat yoldaşı, hərbi təyyarəçi, baş leytenant Yusif Vəliyevin idarə etdiyi döyüş maşını səmada düşmən mərmilərinə tuş gəlib. O,Vətənimizin azadlığı və bütövlüyü uğrunda qəhrəmancasına həlak olub, şəhadətə yüksəlib. 22 yaşlı Arzu xanım doqquzaylıq körpə qızı Zübeydəyə həm ana, həm də ata olub. Arzu Nehrəmlinin şəxsi taleyi milli dövlətçilik tariximizin bir parçası kimi diqqətçəkəndir. Şəhid xanımı həyatında üzləşdiyi bütün ağrı-acılara sinə gərib. Erkən gəncliyindən daim özünütəsdiqə can atıb, Bakı Dövlət Universitetində bakalavr, magistr və doktorantura təhsili alıb. Tarix üzrə fəlsəfə doktorudur. Kitab mədəniyyəti tariximizdən bəhs edən tədqiqatı ilə bağlı monoqrafiyanın, çoxsaylı elmi və publisistik məqalənin müəllifidir, 50-dən çox şeirinə musiqi bəstələnib.

O, həm də tanınmış idmançıdır, hələ uşaq yaşlarından idmanın basketbol və yüngül atletika növləri ilə məşğul olub. Naxçıvan diyarının qadınlardan ibarət yığma basketbol və yüngül atletika komandalarının, eləcə də BDU-nun basketbol komandasının heyətində oynayıb. Hazırda marafon qaçışı ilə məşğuldur.

Hələ orta məktəbdə oxuduğu illərdə ədəbiyyata həvəs göstərir, ilk şeirləri qəzetlərdə dərc edilirdi. Ömrünə-gününə yazılan kədərli hadisədən, sevdiyi insanı itirəndən sonra yaradıcılığında hüznlü əhval-ruhiyyə daha qabarıq görünürdü. 1997-ci ildə Arzunun “Əbədi sevgi” adlı ilk kitabı işıq üzü gördü və ədəbi cameənin marağına səbəb oldu. Gənc şairin poetik nümunələri barədə müsbət rəylər, resenziyalar yazılmışdı. “Tənha qu nəğməsi” və “Unutmağı öyrənirəm” adlı kitablarında da, elə adından göründüyü kimi, həsrət, hicran dolu şeirlər yer almışdı. Arzunun kədər, qüssə yükü çox ağırdı, lap ölümdən də betərdi. Amma nə qəm! Ürəyində uzun illərin nisgilini, iztirabını yaşadan bu qadının dağlar boyda qürur duyğusu, fəxr-fəxarət hissi də heç vaxt öləzimədi. “Vətən yolunda canını verənlər ölməzliyin zirvəsində dayanırlar” fikrindən bir an daşınmadı. Vətənin dərdini öz dərdi bildi. Vaxtilə yaralı qartaltək çırpınan Qarabağımız, param-parça olub düşmən tapdağında qalan Vətən torpağında qanı selə dönən əliyalın soydaşlarımızın ah-naləsi, igidliyi ilə öyündüyümüz oğul və qızlarımızın rəşadəti var.” Arzunun bir şeirində deyildiyi kimi:

Sənə dəyən, mənə dəyib keçibdir,

Qəddimi, belimi əyib keçibdir,

Bu nə ağrı-acı, bu nə biçimdir?

Yüz ildir, min ildir xəstənəm, Vətən.

Bağın, bağçaların dad gəzən yerdə

Necə çiçək açsın yad gəzən yerdə?

Kül altda ocağın od gəzən yerdə

Boğulum, kor olum tüstünə, Vətən.

Bu torpaqda həm də gənc yazar xanımın sevdiyi igidin, körpə qızının atası Yusifin, eləcə də yüzlərcə şəhidimizin ruhuna sayğı, bitib-tükənməyən hörmət var. Ən əsası, yurd yerlərimizi işğal zülmündən qurtarmağa çağırış var. Üzləşdiyimiz bəlaya laqeyd qalmayan Vətən qızının hay-harayı var:

Torpaq nalə çəkib, göy ağlayıbsa,

Hələ gəlin könlün yas saxlayıbsa,

Qınında qılıncın pas bağlayıbsa,

Girmisən Babəkin qəsdinə, Vətən!

“Səni belə görən Arzu neyləsin, dərd gəlib dərdinin üstünə, Vətən,” – deyən şair öz iztirabını doğma məmləkətinin qüssə-kədərindən aralı tutmur. Arzunun bu qəbildən olan şeirlərində yurdu sevmək və göz bəbəyi kimi qorumaq borcunun müqəddəsliyini, əzəliliyini, sanki and içdirmək missiyası var. Budur, müəllifin ən böyük uğuru! Uğurlarında dözümünün, iradəsinin və daha çox da ürəyinin payı var. “Yoluna davam et, uğur, ürəyim” şeirində olduğu kimi:

Elədən-beləyə dərdə yol açdın,

Üstü ələk-vələk, yağır ürəyim.

Nə bir üsyan etdin, nə də ki, çaşdın,

Sındın, əyilmədin, məğrur ürəyim.

Xanım yazar şəhadətə yüksəlmiş igid sevgilisini heç vəchlə unuda bilmir, torpaqlarımızın azadlığı, bütövlüyü naminə oddan-alovdan keçən, son nəfəsinədək döyüşüb canını doğma yurduna fəda edən Yusifi fəxrlə qəhrəmanlıq eposlarımızın məşhur isimlərinə bənzədir:

Çox erkən tələsdin nağıl olmağa,

Ay mənim qanadlı, ağ atlı gülüm.

Hələ gün doğmamış məsum üzümü,

Günaha batmamış ağartdın, gülüm.

Səni yola saldım yaz səhərində,

Müqəddəs naməyə döndün sonunda.

Dədəm qopuzunda, şah əsərində,

Xan Qazan, Dəli Domrul, Basatdın, gülüm.

Arzu Nehrəmli, sözün əsl mənasında, əndişəli, narahat dünyanın narahat adamıdır. Sən demə, həm də tale adlı yazı varmış. O, bəxtinə düşən alın yazısı ilə barışmasa da, taleyindən qaça bilmir. Şairin yaşadığı narahat ömür onun misralarından bəllidir. “Bəxtim, uduzmuşam səni” şeirində oxuyuruq:

Bəxtim, hələ çocuk ikən,

Oynayıb cızmışam səni.

Alnımdaca açıq ikən,

Karıxıb pozmuşam səni.

Ömrünün hər anı nahamar, enişli-yoxuşlu olan şairin əzablı tale ilə dialoqu, həm də savaşı bu gün də davam edir:

Qınamışam çoxu kimi,

Varmı kimi, yoxmu kimi,

Bir gecəlik yuxu kimi

Görməmiş, yozmuşam səni.

Haqqı-sayın da boynumda,

Böyümədi heç boyun da,

Bəxtim, tale oyununda

Artıq uduzmuşam səni.

Şəhid olmuş həyat yoldaşının ölüm xəbərini göylərdən aldığı üçün daim göylərlə əlləşən, mavi səmanı müqəddəs məkan bilən Arzu ölümü qınamır, qovuşmaq üçün ölməyə də razıdır:

Hər kəs üz tutduğu yerdəsən, gəlmə!

İnam yeri də sən, Pir də sən, gəlmə!

Harayla, mən gəlim, bir də sən gəlmə,

Burası beşgünlük həyatdır, gülüm.

Arzu deyir ki, “Zübeydə dünyaya gələndə zaman yaman qarışmışdı. Müharibə bütün həyatımızı çulğalamışdı. Qarabağ savaşının qaldırdığı tozanaq qarşıdakı üfüqləri də görünməz etmişdi. Gələcək aydın görünmürdü, sabahımızın necə olacağı bəlli deyildi. O qarışıq günlərin, qanlı müharibənin amansız güllələrindən biri də mənim ömrümə, qismətimə, taleyimə dəydi. Taleyimi parça-parça edən mərmilər balamın da uşaqlıq xəyallarını yaraladı”.

Xanım yazar dünyanın başına uçduğu, könlünü ovutmağa bütün təsəllilərin aciz olduğu o müdhiş günlərdə bu kövrək misraları qələmə almışdı:

Ehtiyatla tumar çəkin,

ey atalar,

balanıza sevginizi bir az ehmal

göstərməyə çalışın siz…

Ətrafdakı tumarsızlar,

bu tumara gümansızlar

görə bilər bu səhnəni.

Sınıq-sınıq, düyün-düyün,

param-parça o telləri sızlatmayın,

O tellərin yiyəsini için-için ağlatmayın!

Tarixin ən burulğanlı çağında gözünü dünyaya açan qızcığaz isə atasının – şəhid olmuş hərbi təyyarəçi Yusif Vəliyevin uğrunda canından keçdiyi doğma  Vətən sevgisi ilə böyüdü, yaşa doldu. “Arzu gəzər məzar-məzar, ümid tapar, gün qazanar” söyləyən nisgilli ananın nəsihətləri ilə pərvaz elədi:

Bəri gəl, can bala, öp bu heykəli,

O sənin atandır, daşlaşıb burda.

Daş olub gözlərdə, qəlblərdə isə

Yüksəlib yenilməz ulu dağ boyda.

“Daşlaşmış heykəldir mərdliyin sonu” adlı şeirin bu misraları ana ürəyinin həm qüruru, həm də təsəllisidir. Şair məmləkətinə yiyə duran, yurd naminə canından keçən hər bir igidə üzünü tutub, ərənlərə “Vətən torpağını sıxdın köksünə, ürəyi yurd üçün dağılan insan” söyləyir.

Arzu Nehrəmli kədərlənəndə qüssənin içində özünü bəs deyincə boğan qadındır, anadır. Onun kövrək, həzin şeirləri, bəzən sərt, həqiqətin gözünə dik baxan söz yarağı bizi milli kimliyimizin, hafizəmizin unudulan məqamlarından agah edir, qəlbimizi sızladan ağrıları bir daha yada salır. Nə yaxşı ki, bu gün Vətənimizin bütövlüyünü bərpa etməyə qadir xalq kimi başımızı uca tutmaq bizə nəsib oldu. 44 günlük Zəfər savaşımızla haqq işimizi dünyaya bir daha çatdırdıq. Şükürlər olsun ki, biz bu möhtəşəm Qələbəyə “dəmir yumruğ”un gücü, xalq və ordu vəhdətinin qüdrəti, şəhidlərimizin və qazilərimizin əzəli torpaqlarımıza səpələnmiş al qanı bahasına nail olduq.

İlkin mənbə: /edebiyyatqazeti.az/

MÜƏLLİF: ZEMFİRA MƏHƏRRƏMLİ

ZEMFİRA MƏHƏRRƏMLİNİN YAZILARI

>>>> Zemfira Maharramli. The Swallow’s Nest.

ARZU NEHRƏMLİNİN YAZILARI


“SÖZÜN AĞ RƏNGİ” LAYİHƏSİ

ŞAHMAR ƏKBƏRZADƏNİN YAZILARI

Sizin yerinizə utanıram mən` – Şahmar Əkbərzadənin şeirləri

PDF>>>ZAUR USTAC UŞAQ ŞEİRLƏRİ

PDF: >>>>> ZAUR USTAC “QƏLƏMDAR-2”

PDF>>> ZAUR USTAC “BB” KİTABI

>>>> ƏN ÇOX OXUNAN HEKAYƏ <<<<

ZAUR USTACIN SATIŞDA OLAN KİTABLARI


“YAZARLAR”  JURNALI PDF

YAZARLAR.AZ
===============================================

<<<<<< WWW.USTAC.AZ və  WWW.BİTİK.AZ >>>>>> 

Əlaqə:  Tel: (+994) 70-390-39-93     E-mail: zauryazar@mail.ru

II TÜRK DÜNYASI ƏDƏBİYYAT VƏ KİTAB FESTİVALI DAVAM EDİR.

II TÜRK DÜNYASI ƏDƏBİYYAT VƏ KİTAB FESTİVALI DAVAM EDİR

AYB Mətbuat Xidməti: 5-11 iyun tarixlərində paytaxtın Hüseyn Cavid prospektində, AMEA-nın binasının önündəki parkda II Türk Dünyası Ədəbiyyat və Kitab Festivalı keçirilir.

Festival Beynəlxalq Türk Müəllifləri Birliyinin təşkilatçılığı, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi, Azərbaycan Respublikası Mədəniyyət Nazirliyi, Milli Məclisin Mədəniyyət komitəsi, AMEA, Bakı Şəhər İcra Hakimiyyəti və Türk dünyası təşkilatlarının dəstəyi ilə gerçəkləşir.

Festivalda 50-dən çox nəşriyyat, 30-a yaxın xarici ölkə nümayəndəsi iştirak edir, həmçinin müxtəlif sahələrə dair nəşrlər, eləcə də rəngkarlıq və qrafika sənəti üzrə əl işləri təqdim olunur.

Festival çərçivəsində elmi konfranslar, şeir saatları, imza günləri təşkil edilir, filmlər nümayiş olunur. Tədbirlər hər gün bir ölkənin adı ilə (Azərbaycan, Türkiyə, Qazaxıstan, Qırğızıstan, Türkmənistan, Özbəkistan və Macarıstan) adlandırılır.

Festival iyunun 11-də başa çatacaq.

Layihə rəhbəri: Xəyal RZA

AYB Mətbuat Xidmətinin rəhbəri.

>>>> DAHA ÇOX MƏLUMAT AŞAĞIDA <<<<

International Turkic Culture and Heritage Foundation

MƏLUMATI HAZIRLADI: TUNCAY ŞƏHRİLİ


ZEMFİRA MƏHƏRRƏMLİNİN YAZILARI

>>>> Zemfira Maharramli. The Swallow’s Nest.


“SÖZÜN AĞ RƏNGİ” LAYİHƏSİ

ŞAHMAR ƏKBƏRZADƏNİN YAZILARI

ANARIN YAZILARI

ÇİNGİZ ABDULLAYEVİN YAZILARI

RƏŞAD MƏCİDİN YAZILARI

FİRUZ MUSTAFANIN YAZILARI

QƏŞƏM NƏCƏFZADƏNİN YAZILARI

TƏRANƏ MƏMMƏDİN YAZILARI

ZAHİD SARITORPAĞIN YAZILARI

AKİF ABBASOVUN YAZILARI

ZAUR USTACIN YAZILARI

SEVİL GÜL NURUN YAZILARI

GÜLŞƏN BEHBUDUN YAZILARI


>>>> ƏN ÇOX OXUNAN HEKAYƏ <<<<

ZAUR USTACIN SATIŞDA OLAN KİTABLARI

> > > > MÜTLƏQ OXUYUN !!!

“YAZARLAR”  JURNALI PDF

YAZARLAR.AZ
===============================================

<<<< WWW.YAZARLAR.AZ və  WWW.USTAC.AZ >>>> 

Əlaqə: Tel: (+994) 70-390-39-93   E-mail: zauryazar@mail.ru

Zemfira Məhərrəmlinin “Zəfər yolçuları” kitabı İstanbulda nəşr edilib

Tanınmış yazıçı-publisist, Əməkdar jurnalist Zemfira Məhərrəmlinin “Zəfər yolçuları” kitabı İslambulda Türk Ədəbiyyatı Vəqfinin “Turay” kitab yayın evində nəşr edilib.

Adı çəkilən əsər taleyimizə yazılan qanlı-qadalı Qarabağ savaşının başlanğıcından 44 günlük Vətən müharibəmizədək olan bir dövrü əhatə edir. Zemfira Məhərrəmlinin sayca 17-ci kitabında işğal illərində yaşadığımız iztirab və kədərdən, uzunillik mücadiləmizdən, intizarında olduğumuz böyük Qələbəyə yetmək üçün çarpışan, canından keçən oğul və qızlarımızın hünərindən, hər birimizə böyük coşqu və sevinc bəxş edən möhtəşəm Zəfərimizdən bəhs edən bədii və sənədli hekayələri toplanıb. Baş verən olaylar bu ədəbi örnəklərdə təkcə bədii boyalarla təsvir edilmir, həm də ağrılı və qürur doğuran tariximiz oxucu yaddaşına ötürülür.

“Zəfər yolçuları” kitabında Birinci Qarabağ savaşı dönəminə məxsus olan nəslə vurulmuş psixoloji zərbələr, erməni işğalçılarının törətdikləri ağlasığmaz vəhşiliklər, Vətən, hərb tariximizin sinəsində açılmış çalın-çarpaz şırımlar, həmçinin millətimizə xas olan yurd sevgisi, müdrik Sərkərdəmizin, Ali Baş Komandanın rəhbərliyi ilə əsgər və zabitlərimizin bir yumruq tək birləşərək göstərdiyi qəhrəmanlıq, hünərvər qazilərimizin, al qanı əzəli torpaqlarımıza səpələnmiş şəhidlərimizin, rəşadəti dolğun və əhatəli əks etdirilib.

Kitabı Türkiyə türkcəsinə tanınmış türk yazarı, şair-publisist İmdat Avşar çevirib.

İlkin mənbə: /azertag.az/

Məlumatı hazırladı: Tuncay ŞƏHRİLİ


ZEMFİRA MƏHƏRRƏMLİNİN YAZILARI

>>>> Zemfira Maharramli. The Swallow’s Nest.


“SÖZÜN AĞ RƏNGİ” LAYİHƏSİ

ŞAHMAR ƏKBƏRZADƏNİN YAZILARI

Sizin yerinizə utanıram mən` – Şahmar Əkbərzadənin şeirləri

PDF>>>ZAUR USTAC UŞAQ ŞEİRLƏRİ

PDF: >>>>> ZAUR USTAC “QƏLƏMDAR-2”

PDF>>> ZAUR USTAC “BB” KİTABI

>>>> ƏN ÇOX OXUNAN HEKAYƏ <<<<

ZAUR USTACIN SATIŞDA OLAN KİTABLARI


“YAZARLAR”  JURNALI PDF

YAZARLAR.AZ
===============================================

<<<<<< WWW.USTAC.AZ və  WWW.BİTİK.AZ >>>>>> 

Əlaqə:  Tel: (+994) 70-390-39-93     E-mail: zauryazar@mail.ru

“Atam, anam, qardaşım, mən və Stalin”- möhtəşəm premyera

AZƏR TURANIN YAZILARI

Bu gün Tanınmış yazıçı-publisist, araşdırmaçı alim Azər Turanın ölməz Hüseyn Cavidin ağrılı həyat hekayəsinə həsr etdiyi “Atam, anam, qardaşım, mən və Stalin”adlı əsəri üzrə səhnələşdirilmiş tamaşanın Aktyor Evində düzənlənən premyerası baş tutub. Fotolar:

Mənbə: Zemfira Məhərrəmli

AZƏR TURANIN YAZILARI

ZEMFİRA MƏHƏRRƏMLİNİN YAZILARI


“YAZARLAR”  JURNALI PDF

YAZARLAR.AZ
===============================================

<<<<<< WWW.USTAC.AZ və  WWW.BİTİK.AZ >>>>>> 

Əlaqə:  Tel: (+994) 70-390-39-93     E-mail: zauryazar@mail.ru

Elman Eldaroğlu. Kübarlıq zadəganlıq əlamətidir… – Təbrik

ZEMFİRA MƏHƏRRƏMLİNİN YAZILARI

Dekabrın 11-i onun ad günüdür…

Kübarlıq zadəganlıq əlamətidir, nəsildən-nəslə ötürülür. Gözünü açıb kitabların əhatəsində böyüyən insanlar bir başqa aləm olurlar. Yüksək mədəniyyət, xeyirxahlıq onların alın yazısıdır…

Bir vaxtlar işğal altında olan torpaqlarımız uğrunda döyüşən fədakar qadınlar haqqında onun ərsəyə gətirdiyi “Qarabağ müharibəsi: zərif talelər” kitabı bəlkə də bu mövzuda qələmə alınan ən gözəl publisist yazılar toplusudur. İndiyədək on beşə yaxın kitabı işıq üzü görüb. Onların əksəriyyətində məhz Qarabağdan söhbət açılır. Bu xanıma hakim kəsilən vətən qeyrəti, düşmənə nifrət yazdığı əsərlərdə də öz əksini tapıb. Bu da onun böyük vətənpərvər olduğunun təzahürüdür…

Haqqında söhbət açdığım Zemfira Məhərrəmli Bakı şəhərində ziyalı ailəsində dünyaya gəlib. Orta təhsilini 187 saylı orta məktəbdə başa vurub. 1978-ci ildə Bakı Dövlət Universitetinin Jurnalistika fakültəsini fərqlənmə diplomu ilə bitirib. “Bakı” və “Баку” şəhər qəzetlərində əmək fəaliyyətinə başlayaraq, 2003-cü ilədək müxbir, elm, təhsil və mədəniyyət şöbəsinin müdiri vəzifələrində çalışıb. İnsan hüquqlarına, o cümlədən mənəvi problemlərə dair çoxsaylı publisistik yazıların müəllifidir. Azərbaycan Jurnalistlər və Yazıçılar birliklərinin üzvüdür.

1991-ci ildən mətbuatda həm də hərbi mövzuda yazılarla çıxış edib. Dəfələrlə “qaynar” nöqtələrdə olaraq Qarabağ müharibəsinin dəhşətləri, torpaqlarımızın bölünməzliyi uğrunda çarpışan oğul və qızlarımızın hünərini əks etdirən silsilə cəbhə reportajları yazaraq dərc etdirib.

2010-cu ildə “Tərəqqi” medalına, 2018-ci ildə AYB-nin Beynəlxalq Rəsul Rza mükafatına layiq görülüb. 2018-2019-cu illərdə IX və X “The first” ödülləri ilə mükafatlandırılıb. Prezident mükafatçısıdır.

Ömür-gün yoldaşı, daha doğrusu həyatının mənası, sədaqətli dostu, professor Qulu Məhərrəmlini ölkəmizdə tanımayan insan çətin tapılar. Mətbuatımızın inkişafında, ədəbiyyat aləmində böyük işlər görüb və görməkdədir.

Zemfira xanım iki övladın anası və bir neçə nəvənin nənəsidir…

2003-cü ildə elmi iş müdafiə edərək pedaqogika üzrə fəlsəfə doktoru alimlik dərəcəsinə yiyələnib. Müəllifi olduğu bir sıra publisistik və bədii əsərləri ana dili ilə yanaşı rus, ingilis və türk dillərində çap olunub…

Sadə, təvazökar, zəhmətsevər, işgüzar xanımdır. Məhsuldar işləməyi bacarır. Ərsəyə gətirdiyi əsərlərin hər biri mühüm hadisədir- insanlığa, mənəviyyata xidmət edir. Məhz elə bu keyfiyyətləri onu həmişə diqqət mərkəzində saxlayır. Ünsiyyətdə çox mehribandır. Bir sözlə, yazıb-yartmaq, maarifləndirmək onun həyat kredosudur…

Dekabrın 11-i Azərbaycan xanımına xas olan ən gözəl xüsusiyyətləri özündə birləşdirən Zemfira xanımın növbəti ad günüdür. Onu bu münasibətlə təbrik edir, möhkəm cansağlığı, yaradıcılıq uğurları arzulayıram.

Yeni yaşınız mübarək!

Müəllif: Elman ELDAROĞLU

(Tezadlar.az-ın köşə yazarı)

ELMAN ELDAROĞLUNUN YAZILARI

ZEMFİRA MƏHƏRRƏMLİNİN YAZILARI


>>>> ƏN ÇOX OXUNAN HEKAYƏ <<<<

ZAUR USTACIN SATIŞDA OLAN KİTABLARI


“YAZARLAR”  JURNALI PDF


YAZARLAR.AZ

===============================================

<<<<<< WWW.USTAC.AZ və  WWW.BİTİK.AZ >>>>>> 

Əlaqə:  Tel: (+994) 70-390-39-93     E-mail: zauryazar@mail.ru

Zemfira Məhərrəmli. ANALIQ HAQQI

ZEMFİRA MƏHƏRRƏMLİNİN YAZILARI

ANALIQ HAQQI

(hekayə)

Yoox! O ölməyəcək!

Ülviyyənin başı üstündən bir an çəkilməyən Elçinin bu etiraz nidaları reanimasiya otağının divarlarını aşıb xəstəxananın dəhlizlərinə yayıldı. Həyat yoldaşının düçar olduğu ağır xəstəlikdən şəfa tapacağına hələ dünənədək inanır, ümidini üzmürdü. Xəstəni müayinə edən bir neçə həkimin son konsiliumunun qərarı bütün doğmaları kimi, Elçini də iliyinəcən sarsıtmışdı: “Ülviyyənin sağalmaq ehtimalı sıfra bərabərdir. Hepatit “S” virusu xəstənin qara ciyərini dağıdıb”.”

Elçin heç cür sakitləşə, özünə yer tapa bilmirdi. Yer-göy başına hərlənirdi. Bütün mövcudatı, varlıqları yaradan uca Tanrıya belə az qala üsyana qalxmaq istəyirdi.

Haləti anbaan dəyişən, başı üzərində ölüm kabusu dolaşan Ülviyyənin heyvatək saralmış bənizinə, hərarətin şiddətindən titrəyən dodaqlarına, məsum çöhrəsinə dağılmış pərişan saçlarına baxdıqca ürəyindən qara qanlar axır, iki gül üzlü körpəsini göz önünə gətirir, yeri-göyü xəlq eləyən Allahın bu zülmə necə rəva gördüyünü düşünürdü.

Ürəyini didib-parçalayan bir hiss də vardı: Ülviyyə üçüncü uşağa hamilə idi. Körpənin doğulmasına az qalmış ananın sarılığa tutulduğu bəlli olmuşdu. İlkin müayinələr ana bətnindəki dölün ürək döyüntülərinin zəif eşidildiyini göstərirdi. Hətta doğulsa belə, çağanın yaşayıb-yaşamayacağı sual altında idi. Bəzi həkimlər, heç olmasa, körpənin salamat qalması naminə addım atmağı məsləhət görsə də, ananın zəif, üzgün vəziyyəti bu istəyin də mümkünsüzlüyünü ortaya çıxarmışdı.

İndi isə Ülviyyə kəskin ağrılardan sayıqlayır, inildəyirdi. Nə yanına gəlib-gedənlərdən, nə də həkimlərin cidd-cəhdindən xəbəri vardı. Vena damarlarına vurulan iynələrin də artıq təsiri yox idi.

Gecədən xeyli ötmüş xəstənin vəziyyəti daha da kəskinləşdi. Zöhrə ana qızının saçlarını tumarlayır, ağrılardan qıvrılan balasına kədərli zümzümələri ilə son laylasını çalırdı. O sövq-təbii duymuşdu ki, bu səhər Ülviyyə üçün açılmayacaq…

* * *

Dəfn mərasiminə xeyli adam toplaşmışdı. Elçinə elə gəlirdi ki, izdihamın ucu-bucağı görünmür. Üstünə al-qırmızı ipək salınmış tabutun yanında addımlayan iki oğul atası sanki dünyanın ən ağır yerişini yeriyirdi. Evlərindən məzarlığadək uzanan bu yol elə bil heç vaxt bitib-tükənməyəcəkdi. Ayaqlarını güclə sürüyürdü. Gözləri önündə isə tamam başqa bir mənzərə açılırdı…

…Qonşu qızı Ülviyyə həmin gün həmişəkindən daha gözəl görünürdü. Boyuna biçilmiş gəlinlik donu, saçına taxdığı bəyaz güllər ona xüsusi yaraşıq verirdi. Toyun başlanmasına az qalmış sifariş etdikləri ağ “Limuzin”ə əyləşib Dənizkənarı parka, Xəzərin sahilinə gəldilər.

Hava küləkli idi. Köpüklü dalğalar bir-birini qovaraq sahilə çırpılırdı. Ləngər vuran ləpələr üstündə səsli-küylü qağayılar uçuşur, suya baş vurur, yenidən havaya qalxırdı. Çığırtısı lap aydın eşidilən bir cüt ağ qağayı dəstədən geri qalmışdı. Sevgililər qoşa süzən, bir-birinə mehr-ülfət bağlamış bu qanadlılara heyranlıqla baxır, onlara bənzəmək, daim birgə olmaq istəyirdilər. Ağ qağayılarla bahəm ənginliyə ucalmaq, sonsuzluğa qovuşmaq onların bu xoşbəxt anlarda ən ülvi arzusu, istəyi idi. Heyhat…

* * *

…Mollanın qəbirüstə oxuduğu Quran ayələri bitər-bitməz şirin xəyallarından ayıldı. Üzügülər, gözəl Ülviyyə artıq torpağa gömülmüş, son mənzilinə yetişmişdi. Taleyin hökmünə bax ki, bətnindəki körpəsini də özü ilə birgə haqq dünyasına aparmışdı.

Ülviyyənin vaxtsız ölümü Elçinə çalın-çarpaz dağ çəkmişdi. Ömür-gün yoldaşının itkisinə dözə bilmirdi. Bir yerdə qərar tutmaq müşkülə dönmüşdü. Qəhər onu boğur, dərd əlindən göyüm-göyüm göynəyirdi. Körpə balalarının ürkək baxışları ilə göz-gözə gələndə sarsılır, özünü günahkar sayırdı. Bəs indi o, balaca Şamilinə, Cəmilinə nə cavab versin? Balalarının dilindən “Ana”” kəlməsi qopanda onları necə ovundursun?

* * *

Həyətdə yas mağarı qurulmuşdu. Hüzr yeri dolub-boşalırdı. Qohum-əqrəba, qonum-qonşu, dost-tanış mərhumun ailəsinə, valideynlərinə, həyat yoldaşına başsağlığı verir, Allahdan səbr diləyirdilər. Ağır gündə dərd-sərinə yananların, kədərinə şərik çıxanların təsəllisi Elçinin başını qatır, ağrı-acısını bir qədər yüngülləşdirirdi.

Ağsaqqal Rəşid müəllim yeganə qızı Ülviyyənin qəfil ölümündən sarsılmış, kişinin qəddi əyilmişdi. Zöhrə ana dizinə döyüb, “balam, vay”” deyirdi. Nəvələrini sinəsinə sıxıb gəlininin ölümünə göz yaşı axıdan Ziba ananın ah-naləsi hamını kövrəldirdi.

* * *

Qırx mərasimi arxada qalmış, gəlib-gedənlərin sayı azalmışdı. Sən demə, çətin günlər hələ qabaqda imiş… Uzun illərdən bəri xəstəlikdən əziyyət çəkən Ziba xalanın ağrıları yenidən şiddətlənmişdi. Ana qayğısından məhrum olmuş balaca Şamil və Cəmil baxımsız qalmışdı. İxtisasca aviamühəndis olan Elçin işinə davam edir, çalışdığı ekipajın tərkibində uçuşlara yollanırdı. Uşaqlar xəstə nənənin ümidinə qalmışdı. Onların yeməyini bişirmək, paltarlarını yumaq… ömrünü-gününü əzablar içində keçirmiş ağbirçək qadın üçün asan deyildi. Körpələr tez-tez xəstələnir, titrədib-qızdırırdı. Cabir əmi, əmidostu Esmira dava-dərmanlarını alır, Mətanət bibi iynələrini vururdu.

* * *

Anasızlığın dadını görmüş uşaqların saralıb-solan çöhrəsinə baxmaq olmurdu. “Uşaq atadan yox, anadan yetim qalar”” ifadəsi, bəlkə, yüz kərə beynində dolaşırdı. Gözüyaşlı balalarına hər kəsdən munis olan bir varlığın yoxluğunu unutdurmaq, ciyərparalarının ana intizarına son qoymaq Elçinə mümkünsüz görünürdü.

Uşaqlar yuxuya gedəndən sonra ən ağır anlar başlayırdı. Ömrü yarıda qırılmış Ülviyyənin portretini əlinə alıb gözlərini gözünə dikir, onunla dərdləşirdi. Cavabsız qalan sualları isə bir deyil, iki deyildi…

* * *

Qardaş-bacıları, yaxınları, Ülviyyənin ata-anası bir yerə toplaşıb qərara gəldilər ki, Elçin evlənsə, körpələrə yaxşı olar. Onların qayğısına qalan, nazını çəkən anaya ehtiyacı var. Bu savab işi görəcək, sığala, tumara möhtac, nisgilli balaların qəlbini ovunduracaq qadın, görəsən, kim olacaqdı? Belə məsuliyyətli, çətin işə qol qoyan, razılıq verən kəs dünyanın əməlisaleh, nəcib bir insanı ola bilərdi.

* * *

Elçinin tənhalığı, küskün görkəmi, içinə çəkilib ətrafındakılarla ünsiyyətdən qaçması iş yoldaşlarının gözündən yayınmırdı. Yaxşı ki, zərgər dəqiqliyi tələb edən işində diqqətli idi. Hələ Moskvada Ali Aviasiya məktəbində oxuduğu illərdən özünə bu keyfiyyəti aşılamışdı. Təyyarənin texniki cəhətdən sazlığına, uçuşa yararlığına bortmühəndis kimi cavabdehlik daşıyırdı.

Stüardessa Leyla ekipaj üzvlərinin ürək qızdırdığı, hörmət bəslədiyi, təmkini, ağlı və mədəniyyəti ilə seçilən qızlardan biriydi. Yaşı bir qədər ötsə də, şuxluğunu, təravətini itirməmişdi. Uca boyu, cazibədar görkəmi vardı. Elçinin mənəvi sıxıntılarına biganə qala bilmirdi. Taleyini ona bağlamağa, balalarına ana olmağa özündə güc-qüvvə tapa bilərdi. Hətta bunu ona xatırlatmışdı.

Elçin isə qərar verməyə çətinlik çəkirdi. Seçimində yanılmaqdan qorxurdu. Axı, bu, həyat məsələsi idi. Balalarının sonrakı taleyi atılacaq addımdan asılıydı. Leylanın növbəli işi, tez-tez uçuşda olması Elçini düşündürürdü. Həmişə yoldaşlarına zarafatla: “Sizi bilmirəm, mən göylər üçün doğulmuşam”” deyən Leyla peşəsini çox sevir, “məni mavi səmadan yalnız ölüm ayıra bilər”” deyirdi. Yeni qurulacaq ailəyə isə anasız qalmış uşaqlara ürəkdən bağlanan bir qadın gərək idi.

* * *

Anasına, qardaşı balalarına baş çəkməyə gələn Cabirin Elçinlə söhbəti qısa oldu:

– Yüz fikir bir borcu ödəməz, – deyiblər. Dərd xalvarla gələr, misqalla çıxar. Xəyallardan ayılmaq vaxtıdır. Uşaqların da, anamın da vəziyyəti yaxşı deyil. Gəlsənə evlənəsən…

Elçin zəndlə qardaşına baxdı:

– Elə bilirsən asandı?

– Bilirəm, sənin üçün çətin olacaq. Nə qədər ki, hələ körpədirlər, ağılları kəsmir, bu addımı atmalısan. Bacımız deyir ki, Həmidə xalanın qızı Lalə çox yaxşı qızdır. Bəlkə, anası ilə danışaq, fikrimizi bildirək?..

Ziba xala da söhbətə qoşuldu:

– Tanıyan-bilən o qızı çox tərifləyir, bala. Ağıllı, zirək, işgüzar olduğunu söyləyirlər. Bu evə belə bir gəlin lazımdı.

Elçinin susmaqdan başqa əlacı qalmadı. İki gün əvvəl, rəhmətlik Ülviyyənin anası Zöhrə xalanın dediklərini yaddaşında çözələyirdi: “Sənin və balalarının günahı deyil ki, amansız əcəl qızımı sizdən ayırıb. Körpələrə ana lazımdı, oğul…”

* * *

Günlərin birində Elçinə uzaq qohumlarından olan ailənin qızı ilə tanış olmaq imkanı yaratdılar. Bacı və qardaşının məsləhət gördüyü qızla. Lalə ağbəniz, yaraşıqlı, təbiətən sadə və mehriban idi. Onu kiçik yaşlarında görmüşdü. Allahın möcüzəsi, ya nə idisə bu qız zahirən Ülviyyəyə bənzəyirdi və bu Elçinin gözündən yayınmadı.

Aralarındakı söhbət uzun çəkmədi:

– Analarını itirmiş iki körpəyə baxmaq, onlara dərdlərini unutdurmaq, tərbiyə vermək elə də asan olmayacaq. Subay adamla ailə qura bilərdiniz. Bu, sizin tərəfinizdən, vallah, fədakarlıqdı, – Elçin aramla danışır, Lalənin cavabını gözləyirdi.

Gözlərini bir nöqtəyə zilləmiş Lalə:

– Güman edirəm ki, bu yükü çiynimə götürə biləcəyəm. Allah bizə yardımçı olar…

* * *

Bu izdivaca hamı sevinirdi. Yeni ailənin təməl daşı qoyulmuşdu. Lalə uşaqlara “can”” deyib, “can”” eşidir, onların nazını çəkirdi. Düz doqquz aydan sonra ailədə bir oğlan uşağı da dünyaya gəldi. Şamilin, Cəmilin adlarına yaraşdırıb körpəni Ramil adlandırdılar. Hər şeyə qadir Allah bu nəcib qadına xoş əməllərinə görə şirin pay – övlad bəxş eləmişdi.

Gənc ananın qayğıları başından aşırdı. Çətinə düşəndə anası və qayınanası köməyinə çatırdı.

Ən çox sevinən isə həyatdan vaxtsız getmiş Ülviyyənin anası Zöhrə xala idi. O, nəvələrinə tez-tez baş çəkir, onların ana sevincinə qoşulur, fərəhlənirdi. Cavan qızının ölümünə dözməyib dünyasını dəyişən Rəşid müəllimin ruhu ilə söhbət edir, ona təskinlik verirdi.

Ürəyi dərdli ana mehrini Laləyə salmışdı. Lalə də Zöhrə xalaya anası tək hörmət bəsləyir, ondan məsləhət alır, birlikdə ləziz xörəklər bişirirdilər. Lalənin anası Həmidə xalaya qoşulub xeyir-şər məclislərinə gedirdilər.

* * *

Ailə quranadək uşaq bağçasında tərbiyəçi işləmiş Lalə balacalarla dil tapmağı bacarırdı. Bu qabiliyyəti indi ana olandan sonra daha çox karına gəlirdi.

Yayın cırcıramasında Nardarandakı bağlarına köçür, bürküdən nəfəs təntiyən şəhərdən bir qədər uzağa çəkilirdilər. Uşaqlar Lalənin isti nəvazişi ilə böyüyür, xoş rəftarından pərvazlanırdılar. Bağ evinin qarşısındakı köklü-köməcli tut ağacının budağından asılmış yelləncəkdə yellənən oğlancığaz anasının şirin nağıllarına az qala uyumuşdu:

– Evin üçyaşlı, sonbeşik oğlu ərköyünlük edib sözə baxmırdı, Ramil bala, xörəyini yemirdi. Şanapipik uçub oğlancığazın boşqabını dimdiklədi…

Lalə elə bunu söyləmişdi ki, tut ağacından azca aralıda, təzəcə suvardıqları ləklərin yanında bir cüt şanapipik göründü. Uzun dimdikləri ilə torpaqdan dən axtaran çox qəribə və bəzəkli, narıncı zolaqlı quşları görəndə Ramil çox sevindi. Sual suala calandı.

– Bu quşlar başlarında niyə buynuz gəzdirirlər? Yoxsa, bunlar maral quşlardır?

Lalənin isə diqqəti eyvanda əyləşib şahmat oynayan Şamillə Cəmildə qalmışdı. Uşaqların fərasəti ilə yaşıdlarından çox fərqlənməsi onu sevindirir, ürəyini xoş hisslər bürüyürdü. Dünən – Ülviyyənin doğum günündə Elçinlə birgə onun məzarını ziyarət edərkən düşündüklərini indi pıçıltı ilə özündən soruşurdu:

– Görəsən, analıq haqqını qazana bilmişəm?..

MÜƏLLİF: ZEMFİRA MƏHƏRRƏMLİ

ZEMFİRA MƏHƏRRƏMLİNİN YAZILARI

>>>> Zemfira Maharramli. The Swallow’s Nest.


“SÖZÜN AĞ RƏNGİ” LAYİHƏSİ

ŞAHMAR ƏKBƏRZADƏNİN YAZILARI

Sizin yerinizə utanıram mən` – Şahmar Əkbərzadənin şeirləri

PDF>>>ZAUR USTAC UŞAQ ŞEİRLƏRİ

PDF: >>>>> ZAUR USTAC “QƏLƏMDAR-2”

PDF>>> ZAUR USTAC “BB” KİTABI

>>>> ƏN ÇOX OXUNAN HEKAYƏ <<<<

ZAUR USTACIN SATIŞDA OLAN KİTABLARI


“YAZARLAR”  JURNALI PDF

YAZARLAR.AZ
===============================================

<<<<<< WWW.USTAC.AZ və  WWW.BİTİK.AZ >>>>>> 

Əlaqə:  Tel: (+994) 70-390-39-93     E-mail: zauryazar@mail.ru

Zemfira Maharramli. The Swallow’s Nest.

ZEMFİRA MAHARRAMLİ

The Swallow’s Nest

I want to tell you a story that happened in the summer days. It was the first days of May. We’ve only just moved to the dacha on the outskirts of Baku. I was walking with my grandchild Nigar in the garden, watched the charms of cherry, apricot and almond trees that were in blossom. We were sniffing roses recently bloomed and smelled sweet.

At times I was to answer the endless questions of five-year-old Nigar, then tried to explain to her who wanted to know, sleeking down her silky hair. The little girl was interested in everything: the birds singing early in the morning, working bees that suck the sweet-smelling flowers and make honey, the “comb” on the head of hoopoe, how are fed many-coloured butterflies, and so on…

At that very moment, two swallows flew away overhead. We noticed that they flew extremely low and perched on the ceiling of our veranda. Very soon the birds flew away and were back again.

This time they brought the chaff and all kinds of brushwood on their beaks. They did the same things over and over again, they didn”t get tired, flew away and back, and were building for themselves a nest by all kinds of brushwood, sand grains and clay.

We’re used to seeing these two swallows. We missed them when they disappeared sometimes. And the birds no longer feared us. The female swallow stayed at the nest, she was sitting on her eggs. Nigar was also looking forward to see how the little swallows would be born out of the eggs.

One morning we woke up from the peeps of birds. The female swallow hatched. The male swallow was flying over the nest, peeping and chirping noisily.

Every other morning each of us and the little Nigar saw an interesting scene. The parent-swallows taking care of each little swallow and separately feeding them who opened mouths widely. They found earthworm out of wet soil, took the little insects on the air, and untiredly carried to their nest.

One day Nigar asked me:

“Grandma, will these little birds always be in the nest?”

“Honey, when the female-swallow teaches them to fly they’ll leave their nest”

“But they have not been yet covered with fluff…”

“Yes, my sweet, they have not become hairy yet…”

“I see, these little birds will fly when they get feathered, and spread their wings”

Soon we have also witnessed the appearance of this moment. One of the hot days in early morning the female and male swallows perched on an electrical wire near the nest and were chirping, as if they told something their little babies. We watched this scene together with Nigar. Suddenly my granddaughter squealed with delight.

“Grandma, this is the flying day of little swallows, I think!”

“Look, how the nest is narrow for them! Let us see, how they fly!”

The noisy lessons and support of parents had encouraged the little swallows. First, the more courageous one perched on the edge of nest and began to jump up and down, and suddenly opened her delicate wings and flied directly to the wire, and perched on next to her mother. As if the rest of the little swallows stood in a queue for flying as the other baby. This time female-swallow flied to the nest chirping noisily, then flied back to the wire. As though she was making her babies understand how to fly.

The nest became animated; the little birds that have been already grown up bustled about the nest and wanted to fly. At last all the rest swallows flied to the electrical wire and perched on next to mother.

The next day and all coming days the little birds frequently found themselves flying and perched on the branches of trees, flower bushes and the edge of pool.

At last, one day female and male swallows and their babies flied away and disappeared absolutely. The nest that we looked at every time with love had been emptied. A new life had begun for them, a period to fly on the blue heavens. Nigar has been asking me a lot lately.

“When our swallows will be back?”

I understood her longing for her winged friends, said:

“Don’t worry, my sweetheart Nigar, they say swallows return back to their first nest. They will be back again to give birth to their babies, grow up their little sweets and teach them to fly. They will be back when we feel the smell of spring, they are first signs of spring…”

ZEMFİRA MAHARRAMLİ

Translated by KAMRAN NAZİRLİ

>>>>> Zemfira Məhərrəmli. Qaranquş yuvası.


“SÖZÜN AĞ RƏNGİ” LAYİHƏSİ

ŞAHMAR ƏKBƏRZADƏNİN YAZILARI

Sizin yerinizə utanıram mən` – Şahmar Əkbərzadənin şeirləri

PDF>>>ZAUR USTAC UŞAQ ŞEİRLƏRİ

PDF: >>>>> ZAUR USTAC “QƏLƏMDAR-2”

PDF>>> ZAUR USTAC “BB” KİTABI

>>>> ƏN ÇOX OXUNAN HEKAYƏ <<<<

ZAUR USTACIN SATIŞDA OLAN KİTABLARI


“YAZARLAR”  JURNALI PDF

YAZARLAR.AZ
===============================================

<<<<<< WWW.USTAC.AZ və  WWW.BİTİK.AZ >>>>>> 

Əlaqə:  Tel: (+994) 70-390-39-93     E-mail: zauryazar@mail.ru