Nazim Teymuroğlu (Sayılov Nazim Teymur oğlu) 1953-cü ildə Neftçala rayonunun Yuxarı Qaramanlı kəndində doğulub. 1981-ci ildə Azərbaycan Dövlət Universitetinin Filiologiya fakultəsini bitirib. Bədii yaradıcılığa orta məktəb illərində başlayaıb. Şeirləri müxtəlif dövrü mətbuatda, ədəbi orqanlarda, almanaxlarda dərc olunub. “Gözün aydın Azərbaycan” adlı bir şeirlər kitabı capdan çıxıb.
Hal-hazırda Neftçala rayonunun Yuxarı Qaramanlı kəndində yaşayır.
OYMAQ
Anamın zər oymağı
Divardan aslı qalıb.
Qayçısı, həm iynəsi
Yanında paslı qalıb.
Divardakı şəkildən
Baxır qəmli gözləri.
Oymağında qalıbdır.
Barmağının izləri.
Heç doymadım, anacan
Söhbətindən, sözündən.
Övladlarcın keçərdin
İynənin lap gözündən.
Sinən kimi yastıq yox,
Başımızı qoymağa.
Həsrətindən incəlib
Sığışmışam oymağa.
KÖHNƏ EVİMİZ
Gecə çaya daş atmazlar,
Suları diskinər,
Pozular zümzüməsi.
Hörmüçək toruna bələnib
Köhnə evimizin külbəsi.
Qulağımı dəng edir.
Toz basmış mebeli
Gəmirən qurd səsi.
Divardakı saat səsində
Yaşayır ocaq səsi, yurd səsi.
Salam, xoş gördüm,
Yenə səni boş gördüm,
Üstü qırmızı kirəmidli
Köhnə evimiz.
Hara getsək yenə səninlə
Döyünür ürəyimiz.
Anam hirslənəndə
Yunçırpanla qoyardı kürəyimizdə iz.
Bu evdə doğulduq.
Gəlinlərin əlilə bu evdən qovulduq.
Evimizdən ayrı düşdük
Hər birimiz.
Kəsildi ayaqlarımız,
Batdı qulaqlarımız.
Rəfdəki kasaları dəsmalımla silirəm.
Boş dolabdan paltarların saralmış
Tozu görünür.
Evin palçıq tavanında
Görünür saman çöpü,
Ana, əllərinin damarı kimi.
Sutuna söykədim kürəyimi,
Düyünlər kürəyimə toxundu
Ata, əllərinin qabarı kimi.
Ocağın hənrini duydum
əllərinin tumarı kimi.
Divarda çatlar göründüm,
Ürəyim çat verdi, –
Ovxaladım ürəyimi.
Xatirələr yaddaşıma qat verdi,
Yada saldım beşiyimi, bələyimi.
Bu evdə hər şey təbii, olduğu kimi,
Xatirələr divara hopub doğulduğu kimi.
Uşaqlıq xatirələrimlə görüşürəm,
Dərdimi bölüşürəm.
Xatirələr gülə-gülə
Gəlir dilə.
Gözümdən yaş tökülür gilə-gilə.
Uşaqlıq xatirələrimi.
Çörəyin üstə yağ kimi yaxıb yeyirəm,
Köhnə evimizdən təzə evimə gedirəm,
Ürəyimdə səni tikənə min rəhmət deyirəm.
Köhnə evimiz, sən uşaqlığımın,
Gəncliyimin güzgüsüsən.
Səndə özümü özüm kimi
Görəmək istəyirəm.
Anamın laylasına bürünüb
Qucağında ölmək istəyirəm.
XATİRƏMLƏ YATIRAM
Ata yurdu, təzə ev.
Möhtəşəmdir, ucadır.
Yanındakı köhnə ev,
Daşın üstə oturmuş
Əldən düşmüş qocadır.
Təzə evdə çal-çağır,
Qohum-qardaş yığışıb.
Mersedesi “yumağa”.
Köhnə evsə qüssədən
Dönüb sanki yumağa.
Pilləkənlər çürüyüb,
Çəkinirəm, qorxuram
Ayağımı qoymağa.
Pilləkəni qalxmışam
Mən atamın çiynində.
Pilləkəni enmişəm
Anamın kürəyində.
Ata, ana sevgisi
Yaşayır ürəyimdə.
Köhnə evin küncündə,
Atılmış taxta beşik,
Taxtası deşik-deşik.
Beşikdə yatır pişik.
Asılmışdır tavandan
Qaranquşun yuvası.
Pəncərədən süzülür.
İlıq payış havası.
Odu sönüb ocağın,
Ana, səndən yadigar
Dordayağın, saçağın
Aslı qalıb divardan.
Otaqlar kif bağlayıb.
Tənhalıqdan, qubardan.
Kərpic evin suvağı,
Uçub yerindən qopub.
Ana, isti nəfəsin
Evə, divara hopub.
Otaqlardan getməyib
Əllərinin xoş ətri.
Marketlərdən həvəslə
Alırıq köhnə fətri.
Toz basmış çarpayıya,
Uzanıram yatmağa.
Köhnə, nimdaş yorğanı
Mən üstümə atıram
Uşaqlıq xatirəmi
Qucaqlayıb yatıram.
ƏYİLDİN BULAĞA Kİ…
Əyildin bulağa ki,
Bir ovuc su içməyə.
Susuzluq yatsın deyə.
Su dəyəndə dodağa,
Susuzluğun dayandı.
Dodağının odundan
Alışıb su da yandı.
…
İncə, zərif yerişlim,
Şirin, şəkər gülüşlüm.
Dərib gülü iylədin,
Gül yuxudan oyandı.
Nəfəsinin ətrindən,
Qızıl qana boyandı.
DƏNİZ VƏ SƏN
Əllərimi daraqlayıb dizimə,
Baxıram sahilə, mavi dənizə.
Dalğalar vurulub ayaq izinə,
Silib sürmə kimi çəkir gözünə.
Atıldın həvəslə dəniz qoynuna,
Dalğalar sarmaşdı incə boynuna.
Gözümdən azacıq uzaqlaşırsan,
Coşqun dalğalarla qucaqlaşırsan.
Dənizdən çıxırsan, saçların dağnıq,
Damcılar süzülür incə telindən.
Dənizdən umuram, versin halallıq,
Səni qarşılayım, tutum əlindən.
Gizlən dalğalarda, gəlmə nəzərə,
Dəniz də vurulub səntək gözələ,
Yaraşıq verirsən mavi Xəzərə.
Getdin, dalğalar da qaçdı ardınca,
Dəniz həsrət qaldı incə əsərə.
E T İ R A F
Silginən gözündən dumanı, çəni,
Səhər yuxusutək xatırla məni.
Ömürdən keçəcək neçə qış, bahar,
Şeirim – ürəyim, qalsın yadigar.
Ömründə bir çiçək qırmadın barı,
Tikanlı gülləri tez-tez üzürsən.
Əlinin tərsiylə silərək qarı.
Qəbrimin üstünə çiçək düzürsən.
Bağla qapıları, işıq düşməsin,
Mənim çiçəklərim yanıb kül oldu.
Ayrılıq oduna necə dözüm ki,
Mənim diləklərim bişib gil oldu.
Yanımdan ötürsən səssiz, səmirsiz,
Sevinclər azalır, istəklər ölür.
Sənin bu yaşında naz etməyinə,
Həyətdə dən yeyən quşlar da gülür.
Sıxaraq hicranın əlini, getmə.
Unut qəzəbini, gözlə səbrini.
Qocalmış barcınam məni tərk etmə,
Ölsəm, gözləyəcək qəbrim qəbrini.
MƏRD ŞƏHƏRİM
Tarix sınağından çıxdın mətin, üzüağ.
Düşmənin sinəsinə çəkdin çalın-çarpaz dağ.
Şəhid qanı töküldü sıldırım qayalara,
Qalib gəldin qulaqsız, mənfur, soysuz haylara.
Şuşada dalğalandı əzamətli bayrağın,
Özümə qaytarıldı ata-baba torpağım.
Yaşadın tarix boyu neçə ağrı, acı sən,
Vətənin ən qiymətli daşı, ləli, tacı sən!
Dünyaya qalib xalqtək Şuşadan baxırıq biz,
Şuşa fəthi savaşda tarixi zəfərimiz.
Dəyişir bu dünyanın nizamı, həm ahəngi,
Torpağım yetiribdir Hikmət kimi pələngi.
Tarixi yaddaşımız hər qayan, hər bir daşın,
Döyüşlərdən çıxmısan, bəlalar çəkib başın.
Ali Baş Komandanım, xalqın sənə dayaqdır,
Zəngəzura gedirik, Şuşa əldə bayraqdır!
Şuşadan seyr edirəm Xankəndində paradı.
Göyçə dərdi sinəmdə sağalmayan yaradı.
Açıldı xoş müjdəli Şuşada ilk səhərim,
Yazıldı tarixlərə Şuşa adlı Zəfərim.
Hür yaşa, Şuşam mənim, qəhrəman ər şəhərim!
Pənah xanın ruhunu dirçəldən mərd şəhərim!