ƏVVƏLA, SALAM ƏLEYKUM… (hekayə) Atlılar yol gəlirdilər. İsti onları əldən salmışdı. Nəhayət, gəlib üç yol ayrıcına çatdılar. İndi onlara lazım olan kəndə getmək üçün bu yollardan hansını seçsinlər? Ətrafa boylandılar. Xoşbəxtlikdən iri gövdəli, uca, qollu-budaqlı ağacın kölgəsində saçı, saqqalı ağarmış ixtiyar bir kişi əyləşmişdi. Lakin ətraf aləmdən, dünyadan bixəbər görünürdü. Xəyalı uzaqlara getmişdi. Gələnləridən xəbəri tutmadı. Məcid bəy çar-naçar ona müraciətlə: -Əşi, – dedi. Kişi səksəndi. Key-key onlara baxdı: “Bu atlılar haradan peyda oldular? Heç xəbəri olmayıb. Bura adamı deyillər”. Məcid bəy sorğu-sualına davam etdi: -Bu yollardan hansı Məlikli kəndinə gedir? Biz xamıq… İxtiyar kişi özünə gəldi. Ayağa qalxıb ağır-ağır: -Əvvəla, salam əleykum…- dedi. -İkincisi, siz xam deyilsiniz. Xam at olar, eşşək olar. Atlılar bir-birlərinə baxdılar: “Bu kişi nə çərənləyir? Onları niyə təhqir edir?” Kişi dərindən nəfəs alıb sözünə davam etdi: -Siz xam deyilsiniz, nabələdsiniz. Bu yollardan sol tərəfdəki sizi aparıb Məlikli kəndinə çıxaracaq. Di xudahafiz, di yaxşı yol! Atlılar yollarına davam etdilər. Nəcəf bəy üzünü Məcid bəyə tutaraq: -Halal olsun, görüb-götürmüş kişi idi. Belə çıxır ki, o bizə qarşı yox, biz ona qarşı hörmətsizlik eləmişik. Nə rastlaşamda salam verdik, nə də ayrılanda Allahın sağ olunu demədik. Kişi bizə yol göstərmişdi. Amma borclu da qalmadı. Bu bəyənmədiyimiz adam bizə əməlli-başlı dərs verdi. Şirvan şəhəri, 17.02.2024-cü il
Hava çox isti idi. Gün adamı yandırırdı. Hər kəs bir kölgəliyə çəkilib, günəşin istisindən qorunmaq istəyirdi. Şahbaz da əl üzünü yuyub, evə keçdi. O, pəncərədəki radionun düyməsini basdı. Niyaməddin Musayev “Şahnaz təsnifi”ni oxuyurdu: Deyin hardadır, o üzü dönmüş. Şahbaz pəncərənin yanındakı çarpayıya uzandı. Əllərini bir-birinə daraq edib, gözlərini yumdu. Niyaməddin oxuyurdu: Deyin hardadır, o üzü dönmüş, sevən ürəyim onu soraqlar.Fikir, xəyal Şahbazı çox-çox uzaqlara apardı.
xxx
Dərs ili yenicə başlamışdı. Səməd müəllim sinif uşaqlarını bir-bir durğuzub, yerlərini dəyişdi. Hər partada bir oğlan, bir qız oturdu. Şahbazla Gülyaz üçüncü cərgədə, ikinci partada oturdular.
Gülyaz sakit təbiətli, tərbiyəli, savadlı bir qız idi. O, hər gün dərsə hazırlıqlı gəlir, müəllimin verdiyi tapşırıqları mütləq yerinə yetirirdi. Şahbaz da pis oxumurdu. Onlar orta məktəbi bitirdikdən sonra təhsillərini davam etdirmək fikrində idilər. Gülyaz riyaziyyatı çox sevirdi. O, riyaziyyat müəllimi olmaq istəyirdi. Şahbaz isə mühəndis olmağı qarşısına məqsəd qoymuşdu. Onları hər şeydən çox bu riyaziyyat fənni yaxınlaşdırırdı. Çünki onlar eyni müəllimin məşğələsində mütəmadi olaraq iştirak edir, bu fənn üzrə çox sorğu-sual edirdilər.
Deyirlər məhəbbət həm də vərdişdən yaranır. Artıq Şahbazla Gülyaz bir-birinə o qədər vərdiş etmişdilər ki, birinə bir şey olanda o birisi çox narahat olurdu. Hər birinin ailə üzvüləri bunu çox normal qarşılayır, məktəb, sinif yoldaşı olduqlarını düşünürdülər.
Günlər, aylar bir-birini ötüb keçirdi. Uşaqlarda həmin uşaqlar deyildi artıq. Onlar böyüyüb həyata başqa gözlə baxırlar. Şahbazın qəlbində başqa bir hiss yaranmışdı. Bir gün Gülyazı görməyəndə özünü çox narahat hiss edirdi. Elə Gülyaz da Şahbaza biganə deyildi.
xxx
Səməd müəllim uşaqları çağırıb, onlara sabah riyaziyyatdan əlavə dərs olduğunu dedi:
– Uşaqlar, bildiyiniz kimi sabah riyaziyyatdan əlavə dərsimiz var.
Maraqlı mövzular olacaq. Bu Gülyaz üçün çox sevindirici oldu. Həm bilmədiklərini öyrənəcək, həm də yenə Şahbazla bu mövzuda sorğu-sual edəcək.
Dərsdən sonra uşaqlar gəlib sinif otağının yanında müəllimi gözlədilər. Gülyaz əlindəki kitabı o üz bu üzə vərəqləsə də fikri Şahbazın yanında idi. Şahbaz da altdan-altdan Gülyazı seyr edirdi. Budur Səməd müəllim əlində kitablar gəlib sinfə daxil oldu. Uşaqlar da keçib hər kəs öz yerində oturdular. Müəllim aram – aram mövzuları uşaqlara başa salır, bilmədiklərini yenidən təkrar edirdi. Gülyaz hamıdan tez verilən tapşırıqları yerinə yetirdi. Və Şahbazın yazısı ilə maraqlanırdı. Şahbaz da tapşırıqları yazıb qurtardı və müəllimə göstərdi. Müəllim dəftəri alıb baxdı, başı ilə razılığını bildirdi.
Dərs qurtardı, uşaqlar hər kəs öz evinə getdi.Artıq Şahbaz tamam dəyişmişdi. O Gülyazı bir an nəzərindən uzağa qoymurdu. Şahbaz uşaqlardan ayrılıb, Gülyazla yanaşı addımlamağa başladı. Mövzunu bəhanə edib, bayaq ki, dərs haqqında onunla bir xeyli söhbət etdi.
xxx
Dərs ili qurtamaq üzrə idi. Dərs ilinin qurtarmasına günlər qalırdı. Uşaqlar orta məktəbdə imtahana hazırlaşırlar. Onlar həftənin bütün günlərini məktəbdə keçirir, həm orta məktəb imtahanına, həm də ali məktəbə qəbul imtahanına hazırlaşırlar. Onları çətin imtahan gözləyir. Gülyaz bir an kitabdan ayrılmır, bütün günü dərslərə hazırlaşırdı. O mütləq ali məktəbə qəbul olmalıdır.
Şahbazı nə qədər imtahan narahat edirdisə, bir o qədər də Gülyaz narahat edirdi. Şahbaz artıq özü ilə bacara bilmirdi. O Gülyazsız bir an qala bilmir, hər dəfə bir şeyi bəhanə edib, onun yanına gəlir, onunla söhbət edirdi. Yox o Gülyaza onu sevdiyini deməlidir. Artıq orta məktəbi qurtarırlar. Yeni həyata atılırlar. Öz arzularının dalınca gedəcəklər.
Şahbaz neçə dəfə bu sözü demək istəmişsə də, o özü ilə bacara bilməmişdir. Ancaq Gülyaz artıq Şahbazın üzündən, gözündən, davranışından ona olan münasibətini hiss edirdi. Elə Gülyaz da bu sözü ondan eşitmək istəyirdi. Gülyaz da Şahbazı görəndə ürəyi əsirdi. Bir gün Şahbaz Gülyazdan özünün riyaziyyat kitabını istədi. O kitabı Şahbaza verəndə ya təsadüfdənmi, ya bilərəkdənmi Şahbazın əli qızın əlinin üstünə düşdü. O bu hərəkətdən az qala yıxılacaqdı, ürəyi elə çırpındı ki, az qala yerindən qopub düşəcəkdi. O evə necə gəldiyini bilmədi.
Şahbaz evə gələn kimi bir qələm, bir kağız götürüb, ora bu sözləri yazdı.
Gülyaz, mən səni sevirəm. Məni gözlə.
Səni dünyalar qədər sevən Şahbaz.
Vərəqi qatlayıb, kitabın arasına qoydu. Tələsik kitabı aparıb Gülyaza verdi. Gülyaz da onun fikrini hardasa anlamışdı. O kitabı alıb, evə gəldi, tez kitabı vərəqləməyə başladı. Kitabın arasından vərəq yerə düşdü. Gülyaz tez kağızı açıb oxumağa başladı. O kağızı ovcuna sıxıb, gözlərini yumdu, bilmədi ki, neyləsin. Ağlasınmı, gülsünmü, sevincdən qışqırsınmı. Ayaqları əsməyə başladı, ürəyi titrəyirdi. Bir təhər gəlib çarpayıda uzandı. Nə vaxt yuxuya getdiyini bilmədi.
xxx
Şahbaz dərsə gələndə yol boyu Gülyazı düşünürdü. Tez gedib onu görsəydim, onun gözlərinə baxsaydım. Nəhayət dərs başladı.Hamı sinfə daxil oldu. Qapının ağzında Şahbazla, Gülyaz rastlaşdı. Şahbaz dik Gülyazın gözlərinin içinə baxdı. Elə bil qızın gözləri nə isə demək istəyirdi. Gülyazın yanaqları sanki yanırdı. Sifəti allanmışdı. O keçib yerində əyləşdi, nə edəcəyini, nə deyəcəyini bilmirdi. Şahbaz əlindəki qələmi tez-tez partaya vurub, fikrini cəmləmək istəyirdi. Yaxşı ki, müəllim uşaqlarla danışmağa başladı. Müəllimin səsi hər ikisini öz fikrindən ayırdı. Şahbaz nə qədər narahat görünsə də, bir o qədər də özünü rahat hiss edirdi. Ürəyindən keçəni Gülyaza demişdi.
Artıq Şahbaz Gülyazla başqa cür rəftar edirdi. Gülyaz da onun səmimiyyətinə inanır, onu olduğundan daha çox sevirdi.
xxx
Orta məktəbdə buraxılış imtahanı başa çatmışdı. Məzunlar atestatlarını alıb, hər kəs öz arzuladığı peşənin dalınca getdi. Kimi instituta, kimi texnikuma, kimi sənət məktəbinə üz tutdu. Şahbaz da sənədlərini hazırlayıb, Neft və Kimya İnstitutuna verdi. Qəbul imtahanlarından yaxşı və əla qiymət alıb, ali məktəbə qəbul oldu. Sevincinin həddi- hüdudu yox idi. Çəkdiyi zəhmət hədər getməmişdir. Bir tərəfdən də sevinirdi ki, Gülyazla eyni şəhərdə yaşayacaqdı, istədiyi vaxt görüşəcəkdi.
O Gülyazla görüşüb, vəziyyətlə maraqlandı. Gülyaz da universitetin riyaziyyat fakültəsinə qəbul olunmuşdu. Onlar tələbə biletlərini alana qədər şəhərdə qaldılar. Onlar illərlə çəkdikləri zəhmətin bəhrəsini görmüşdülər. Bir az gəzib dincəlmək istəyirdilər. Tez-tez Şahbaz gəlib Gülyazı da götürüb şəhərə çıxır, parkda, bulvarda gəzib dolandılar. Bir neçə gündən sonra biletlərini alıb, evə qayıtdılar. Bir azdan onlar üçün qaynar tələbəlik həyatı başlayacaqdı. Şahbazgilin də, Gülyazgilin də evində toy-bayram idi. Axı hər iki evin övladı ali məktəbə qəbul olunmuşdu.
xxx
Şahbaz paltarlarını geyinib, divardan asılmış güzgünün qarşısına keçdi. Saçlarını səliqə ilə darayıb pilləkənə tərəf getdi. Pilləkəndə anası ilə rastlaşdı. Anası oğluna baxıb sevindi, zarafatla, — Anan qurban, hara gedirsən, görüşə gedənə oxşayırsan. Şahbaz anasının boynunu qucaqladı, üzündən öpdü, yavaşca anasının qulağına dedi: — Hə ay ana, görüşə gedirəm və yoluna davam etdi. O Gülyazgilə gedirdi. Gülyazı görüb, nə vaxt şəhərə getməyini bilmək istəyirdi. Şahbazın qanadı olsaydı uça-uça gedərdi Gülyazgilə.Qəlbində o qədər sevinc var idi ki. O Gülyazgilin darvazasının yanına çatanda qapı açıq idi. Bir – iki addım içəri keçmişdi ki, həyətdə Gülyazın anası Qəmər xalanı gördü. Salam verdi: — Hər vaxtın xeyir, Qəmər xala. Qəmər xala Şahbazı görüb — Qadan alım, a Şahbaz niyə gəlmirsən, orda niyə durmusan? Şahbaz Gülyaz lazımdır, kitab var onu soruşacağam, dedi. Qəmər xala Gülyazı səsləyib, — Ay Gülyaz, Şahbaz səninlədi gör nə deyir . Gülyaz Şahbazı görcək həm sevindi, həm də özü-özündən bir az utandı. O, irəli gəlib, Şahbazla görüşdü, nə üçün gəldiyini soruşdu. Şahbaz kitab almağa gəldiyini dedi. Əslində o Gülyazdan nə vaxt şəhərə gedəcəyini soruşmağa gəlmişdi. Gülyaz gələn həftə gedəcəyini dedi. Bir az söhbət etdikdən sonra Şahbaz evlərinə qayıtdı.
xxx
Şahbazın anası onun Gülyaza meylinin olduğunu çoxdan duymuşdu. Ancaq ürək edib, oğlundan bu haqda heç bir söz soruşmamışdı. Vaxtı gələndə özü deyəcək, demişdi.
Şahbaz əlində kitab evə gəldi. Çox sevincək idi. Anası da bunu görüb çox sevindi.
Şahbaz — Ana mən gələn həftə Bakıya gedəcəyəm. Mən gərək indidən hazırlaşım. Anası, nə deyirəm, ay ağul, işin avand olsun, dedi.
xxx
Bu bir həftə Şahbaza bir il kimi göründü. Nəhayət Bakıya yola düşdü. Heç vaxt yaddan çıxmayan tələbəlik həyatı başladı. Hər gün dərs, tələbəyə məxsus məişət qayğıları, tələbə kasıblığı. Bütün bunlarla yanaşı Şahbaz Gülyazı da yadından çıxarmırdı, onun da qayğıları ilə maraqlanır, lazım olan kitabı tapır, onun üçün də bazarlıq edirdi.
xxx
Artıq universitetdə çox uşaqlar Şahbazı tanıyırdı. Yataqxananın demək olar ki, bütün tələbələri, komendantı və başqaları Şahbazı görən kimi bilirdilər ki, Şahbaz Gülyazdan ötrü gəlib.
Beləcə birinci, ikinci kursu başa vurdular. Üçüncü kursu bitirdikdən sonrs tələbələri yay tətilində Krasnodora göndərdilər. Bütün tələbələr kimi Gülyaz da Krasnodara yola düşdü. Tələbələri pomidor yığımına cəlb etmişdilər. Onlar həftənin müəyyən günlərində yığımda iştirak edir, müəyyən vaxtlarda isə şəhərə gəzməyə çıxır, konsertə gedirdilər. Bu müddət ərzində Camal heç də Gülyazı gözdən qoymurdu. Yığım vaxtı onun vedrəsinə kömək edir, şəhərə çıxanda onunla gəzməyə fürsət axtarırdı.
Camal da universitetin fizika fakültəsində oxuyurdu. Yaxşı imkanlı bir ailənin uşağı idi. Məktəbə maşınla gəlir, geyimi ilə, davranışı ilə hamıdan seçilməyə çalışırdı. O, hərdən Gülyazla rastlaşır. Hər dəfə onu görəndə Camal da qəribə bir hiss yaranırdı. Bir dəfə universitetin pilləkənlərində Gülyazla Camal rastlaşdı. Camal özünü itirmədən Gülyaza salam verdi. Gülyaz onun salamını alıb keçdi. Camal ona nə isə demək istədi, ancaq dönüb getdi. Yox o elə-belə hiss deyildi. O, Gülyaza vurulmuşdu. Mütləq onu görməli, danışmalı idi.
xxx
Universitetdə çox qızlar Camalla dost olmaqdan, hətta sevgili olmaqdan ötrü əldən-ayaqdan gedirdilər.Camalsa bunlara əhəmiyyət vermirdi. O, Gülyaza vurulmuşdu. Bunu mütləq ona deməlidir. Camal bir neçə dəfə Gülyazı izlədi. Onun kiminlə dostluq etdiyini, kiminlə gedib – gəldiyini öyrəndi. O, Gülyazın yaxın rəfiqəsi Kəmalə ilə görüşüb, söhbət etdi. Gülyaz haqqında ətraflı məlumat topladı, harada qaldığını öyrəndi.Camal bu məsələnin həll etmək yolunu ancaq Kəmalədə gördü. Ancaq bu yolla bu məsələni həll edə bilərdi.
Bayramlarda o Kəmaləyə hədiyyə alıb gətirir, birini də rəfiqəsinə verməyi tapşırırdı. Bir gün o Kəmaləyə Gülyazdan xoşu gəldiyini dedi. Kəmalə də bunu çoxdan hiss etmişdi. O bu haqda Gülyaza söyləyəcəyini Camala dedi.
Kəmalə Gülyaza dərsdən gələndən sonra şəhərə getməyini təklif etdi. Gülyaz da bir az tərəddüd etdikdən sonra razılaşdı. Onlar bir az gəzdikdən sonra parkda skamyaların birində oturdular. Bu vaxt Camal maşınla gəlib, parkın kənarında onlarla üzbəüz dayandı., maşını saxlayıb, maşından düşdü.Kəmalə bunu görüb Gülyaza dedi:
– Camal da burdadır, dur bir az gəzək. Gülyaz heç özü də bilmədən
ayağa durdu. Onlar parkın ortasında görüşdülər. Bir az gəzdikdən sonra qayıtmaq istədiklərini bildirdilər. Camal onları maşınla aparmaq istədiyini dedi. Qızlar bir az tərəddüd etsələr də razılaşdılar. Beləcə onlar bir neçə dəfə görüşdülər. Bir gün Kəmalə Gülyaza Camalın ondan xoşu gəldiyini dedi. Gülyaz Kəmaləyə – yox, ola bilməz, bu haqda heç fikirləşməyə dəyməz, dedi.O, bu sözü eşidəndə gözünün qarşısına Şahbaz gəldi.Axı illərdir Şahbaza söz verib, bu necə ola bilərdi. Şahbaz bunu eşitsə nə deyər?
Kəmalə Gülyaza – ay qız, ağlını başına yığ, universiteti qurtarmağımıza günlər qalıb, Camal kimi oğlanı əlindən buraxacaqsan? Şəhərdə qızlar ondan ötrü əldən ayaqdan gedirlər. İmkanlı, yaraşıqlı oğlandı. Yaxşı fikirləş, sonra peşiman olarsan. Onlar bir az bu haqda söhbət etdikdən sonra hər kəs öz işinin dalınca getdi. Nə Camal, nə də Şahbaz Gülyazın gözünün qarşısından getmirdi. Camal da yaraşıqlı, imkanlı bir oğlandı, Neyləsin hansını seçsin.
xxx
Şahbaz ali məktəbi qurtardıqdan sonra onu təyinatla Tümen vilayətinə işləməyə göndərdilər. O evlərinə gəlib, valideyinləri ilə görüşüb, Tümenə getdiyini onlara bildirdi. Tələsik Bakıya qayıtdı ki, gedib Gülyazı görsün, onu məsələdən agah etsin. O, Bakıya gəldi. Gülyazı görə bilmədi. Gülyaz da evlərinə qayıtmışdı. Şahbaz çox narahat oldu. Fikirləşdi ki, məktubla əlaqə saxlayar. O Tümenə yola düşdü.
xxx
Gülyaz bir az rayonda qalıb, şəhərə qayıtdı. Kəmalə şəhərdə onu gözləyirdi. O Camala cavab verməli idi. Nə olur, olsun Gülyazdan razılıq almalıdır. Gülyaz Kəmalə ilə görüşüb, hal-əhval tutdu. Kəmalə ordan-burdan söhbət edib, məsələni yenə Camalın üstündə saxladı. – Ay Gülyaz, nə oldu fikirləşib, qurtardın? Axı Camal səndən cavab gözləyir, deyə Gülyazdan soruşdu. Gülyaz nəsə demək istədi. – Axı, Kəmalə onun sözünü ağzında kəsdi. Nə axı, ay qız, sənin ağlın yoxdur başqası olsaydı, indi çoxdan toyları da olmuşdu. Mən Şahbaza söz vermişəm dedi. – ay qız, quru sözdən nə çıxar, sən gələcəyini fikirləş, həyatını, uşaqlarını fikirləş. Şahbaz hanı o, çıxdı getdi, kim bilir orda sən onun yadına düşəcəksən, ya yox.
Gülyaz – sən mənə bir az vaxt ver Kəmalə, fikirləşim deyərəm.
Kəmalə Camalla görüşüb, vəziyyəti ona söylədi. O vaxtı uzatmaq olmaz, – dedi. Kəmalə – nə olur – olsun ondan hə cavabı alacam, deyərək Camaldan ayrıldı.
xxx
Qadınların özləri kimi sevgiləri də müxtəlifdir, qəribədir. Kimi ağlı ilə sevir, kimi gözü ilə, kimi də eşitdiyi sözlə sevir. Elə sevgilər var ki, ağlın, dərrakənin yox, varın, dövlətin, gözəlliyin üzərində yaranır.
Camalın imkanı, yaraşığı, Gülyazı elə dəyişdi ki, o saf eşqin, məhəbbətin nə olduğunu tez unutdu. Camal Gülyazın qəlbinə elə yol tapdı ki, Şahbaz onun yadından çıxdı, unuduldu.
xxx
Kəmalə Gülyazla görüşüb, təkidlə, Camal səndən cavab gözləyir, dedi. Gülyaz – nə deyirəm olsun, yaxşı, deyib, pəncərənin qarşısına keçdi, pəncərədən çölə baxdı. Kəmalə sevincək gəlib, Gülyazı qucaqladı, üzündən öpdü və bu şad xəbəri Camala çatdırmaqdan ötrü tələsik onun yanına getdi.
Camalla Gülyaz el adəti ilə nişan alıb, toy etdilər.
xxx
Şahbaz gəlib Tümenə çatdı, qaldıqları yeri, ünvanı müəyyənləşdirdikdən sonra o, Gülyaza məktub yazdı, poçtla yola saldı. Bir neçə dəfə məktub yola saldıqdan sonra o çox narahat oldu. O, yazdıqları məktublara cavab almırdı. O çox əsəbləşdi, görəsən məktublara niyə cavab gəlmir, bəlkə məktublar gedib ünvana çatmır, ya da Gülyaz özü cavab vermək istəmir. O, artıq dözə bilmədi. Mütləq evə qayıtmalıdır, bir səbəb olduğunu öyrənməlidir. O iş yerindən bir neçə günlüyə icazə alıb, vətənə qayıtdı. Gəlib Bakıya düşdü.
Gözəl Bakı. Xoş günlərimizin keçdiyi gözəl şəhər. Həm də bir çox hadisələrə səbəb olan şəhər. Bəlkə də Bakı olmasaydı Camal Gülyazı görməzdi, ona vurulmazdı. Gülyaz da öz əhdinə dönük çıxmazdı. Nə isə.
Şahbaz rayon avtobuslarının birinə oturub, evə gəldi. Anası Şahbazı görüb sevincindən ağladı. Onlar görüşüb hal-əhval tutdular. Bu neçə vaxtda kimin evlənib, kimin hara getdiyini soruşdu Şahbaz. Anası söhbət arası Gülyazın da ərə getdiyini dedi. Şahbaz ola bilməz, ana, deyə qışqırdı. Ana bu sözdən elə bil səksəndi. Və nə deyim ay oğul, mən neyləyim, anan ölsün, dedi. Şahbaz bir neçə gün burda qalıb, Gülyazı görmək istədisə də, onu görə bilmədi. Kor-peşiman yenidən Tümenə qayıtdı.
Bağçama, bağıma qar yağıb yenə, Bəyaz təbəssümdü, bu qar deyil ki. Lopalar bənzəyir ağ göyərçinə, Göydə uçuşurlar, bahar deyil ki.
Torpağa xeyirdi, yerə xeyirdi, Baharda dil açar, ruzu, var altda. Dünən nərgiz gülü gülümsəyirdi, Bu gün gözə dəymir, qalıb qar altda.
Göydən qayğı yağır, sevinən deyil, Soruşmayın, qəlbim niyə gülmədi? Ağappaq xalıdı torpaq elə bil, Üstündə ağaclar ilmə- ilmədi.
Deyirəm dünənki çal- çağır hanı? Küçələr saxlamaz adam səsini. Səhər ayrı cürə gördüm dünyanı, Gördüm ki, dəyişib qiyafəsini.
Yerin bəyazlığı arzu ki, kam ki, Əzəldən torpağa başımı əydim. Kaş rəssam olaydım, elə rəssam ki, Uşaq sevincinin rəngin çəkəydim.
Bu ümid hələ çox yaşadar məni
Yaşım qılıncını çəksə üstümə, Kədərim çən kimi çöksə üstümə Buludlar hirsini töksə üstümə, Döysə yağış məni, boran, qar məni, Bu ümid hələ çox yaşadar məni.
Haqqım yox, doğmadan, nə yaddan küsüm, Uça bilməmişəm, qanaddan küsüm? Qoymadı darıxım, həyatdan küsüm, Bağçamda, bağımda bəhər, bar məni, Bu ümid hələ çox yaşadar məni.
Çevirmə arxanı öz amalına, Tanrı sevgisindən süz amalına. Gözümü dikmədim dünya malına, Desin, kimsə görüb könlü dar məni, Bu ümid hələ çox yaşadar məni.
Toyda da, yasda da görünmüşəm mən, Ruzum qaçaq düşüb, sürünmüşəm mən. Utanıb abrıma bürünmüşəm mən, Bəzən ac qoyubdu həya, ar məni, Bu ümid hələ çox yaşadar məni.
Ürəyə məlhəmdi bir isti baxış, Ömrü uzadandı hər dua, alqış. Mənə, neyləyəcək axı qarlı qış? Gətirib dünyaya ilk bahar məni, Bu ümid hələ çox yaşadar məni.