Zərif romantikadan, xəyalların başlandığı yerdən, sərhədsiz duyğulardan, rənglərin sehrindən söhbət açsaq, məncə, ilk ağıla gələn rəssamlıq sənəti olacaq.Elə lap əvvəldən də aləmdə məşhur, görkəmli rəssamlar yaratdığı sənət əsərləri ilə cəmiyyətə mesaj verməyə, beyinlərdə iz qoyacaq dərin düşüncələrin təməlinə yol açmışlar… Diqqətlə müşahidə etsək görərik ki, adətən incə sənətlə məşğul olan insanlar daha həssas, daha fərqli və düşüncələri ilə hər zaman seçilən şəxslər olurlar.Belə rəssamlardan biri də, Qax rayonunun Qaratala kənd sakini, 18 yaşlı Ramazan Məmmədlidir.Həmişə ətrafındakılara öz təbəssümü ilə, həyat dolu baxışı ilə işıq saçan gənc, cılız bədəninə dünya boyda güc sığışdırıb sanki… Gəlin, onu daha yaxından tanıyaq. Halhazırda, Azərbaycan Memarlıq və İnşaat universitetin tələbəsi olan Ramazan, içində böyütdüyü gizli vətən eşqi ilə diqqətimi çəkdi. Doğrusu, bu barədə ona heç bir sual verməmişəm.Hiss edilməsi lazım olanlar və gördüklərim kifayətdir.Şəhid qardaşlarımızın portretini çəkib, şəhid analarının könlünü azca da olsa sevindirən gəncin ruhu elə həssas, elə dərindir ki… Bu hissləri yaradıcı insanlar daha yaxşı izah edə bilər; fırça, musiqi və təklik= Hüzur… Ramazanda olan bu fitri istedada heyran qalmamaq əldə deyil.İncə detalların öhdəsindən gəlmək, bu barədə heç bir təhsili olmadan özünəməxsus şəkildə gözəl təsvirlər yaratmaq alqışa layiqdir.Xüsusən də bu isteddan vətən üçün, millət üçün kiçik də olsa, böyük sevinclər yaratmaq hər özünü “insan” adlandıranların işi deyil… Ramazanın çəkdiyi rəsmlərdə qaranlıqdan işığa doğru ümid qığılcımları var.O, ümidlərin tez ölməyini istəmir.Yaşamağın, yaratmağın, var olmağın tərəfdarıdır.Elə bu məziyyətlərinə görə bir çoxumuzun rəğbətini qazanmışdır.Əgər onun daxilində aydın və gələcəyin gözünə dik baxan gənc olmasa, belə gözəl təsvirlər yarada bilməzdi.Əgər onun düşüncələri, hissiyatı ötəri və dayaz olsaydı, beyni ilə dərk etdiklərini görüb, kağız parçasına həkk edə bilməzdi… Bu məmləkətin, öz ayaqları üstdə möhkəm dayana bilən, gələcəyə ümidlə baxan, millətinin hər daim yanında olan, vətənini candan sevən övladlara ehtiyacı var. Belə gənclərə dayaq olaq ki, sabah övladlarımıza, millətimizə də onlar dayaq olsun.Ölkəmizə layiqli vətəndaş, hər zaman qürurla xatırlayacağımız şəxslər olsunlar. Ramazan kimi gənclərlə qürur duyur, işlərində böyük uğurlar arzu edirik! Bu vətən sizin kimi gənclərlə daim çiçəklənəcək…
Bu məsələni Əsəd müəllimin özünə də, onun olmadığı məclislərdə də dəfələrlə demişəm. O mənim kitabdan, yəni yazılı mənbədən deyil, ekran-efirdən tanıdığım, söhbətindən nələrisə öyrəndiyim, zövq aldığım dörd şəxsdən biridir. Mənim maraq dairəmdə olan söz dünyasının dörd qütbü, cəhəti və ya dayağı varsa, onun biri Əsəd Cahangirin düşüncəsinin məhsulu, onun ruhunun süzgəcindən keçmiş söhbət – Əsəd Cahangir sözüdür.
Oxucunu maraqda qoymamaq üçün və eyni zamanda, Əsəd müəllimin özünə də bu barədə dəfələrlə dediyimə görə, digər qütblərdə daynan şəxsləri də burda qeyd etməyi özümə vacib bilirəm. Mənim özüm üçün qurduğum söz-söhbət dünyasının şimal qütbündə Akif Əli, şərqində Sayman Aruz, qərbində Hamlet İsaxanlı və cənubunda Əsəd Cahangir dayanır. Yəqin sizdə də belə sual yarandı ki, niyə məhz cənub? Əsəd müəllim özü də yarızarafat, yarıciddi bu sualı dəfələrlə verib: “Niyə məhz cənub”?
Qiyabi olaraq, ekrandakı söhbətlərindən tanımağa başladığım, sonra əyani olaraq canlı nitqini dinlədiyim, daha sonra yeri gəldikcə sosial şəbəkələr üzərindən, telefonla, müxtəlif tədbirlərdə, görüşlərdə canlı söhbətlərdə dostlaşdığım, nəhayətdə, söz-söhbət dünyamın bir qütbünü etibar etdiyim söz mülkünün cahangir əsədi Əsəd Cahangiri özüm tanıdığım kimi sizlərə təqdim etməyə, tanıtmağa, daha doğrusu, anlatmağa məhz bu sual üzərindən başalayacam.
Əsəd Cahangir öz qayğısız uşaqlığnı kənddə, qayğılı gənclik illərini isə şəhərdə keçirmiş, özü-özünün içində bişib, formalaşmış şəxsiyyətdir. Onun kənddə keçən uşaqlığı dünyanı lap təməlindən anlamağa, söz ehtiyatını ən aşağı məişət dili səviyyəsindən, uşaqların, qocaların dilindən toplamğa vəsilə olmuşdur. O sanki silahı söz olan ordunun Generalı rütbəsinə bu orduya sıravi əsgər kimi qatılaraq savaşa-savaşa, qələbələr qazana-qazana müzəffər bir sərkərdə kimi gəlib çıxmışdır. Xahiş edirəm, şişirtməyə, əsassız tərifə yol verir deyə, şeytan sizi burda yanıltmasın. Həm indi, həm bütün söhbət boyu Əsəd Cahangirin dörd cəbhədən yalnız birinin komutanı olduğunu unutmayaq. Uşaqlığını onun gələcək fəaliyyəti üçün faydalı ola biləcək bir mühitdə keçirən Əsəd Cahangir, həyatın ikinci mühüm mərhələsini tamı-tamına napaleonsayağı keçirib desək, yanılmarıq. Gündəlik həyatdan baş çıxarmaq məcburiyyətində qalan, kitabların içində itib-batan gənclik…
Sizcə, bütün bunlar faydasız ola bilərdimi? Əlbəttə, xeyr! Əsəd Cahangir özü də bunu yaxşı bilirdi. Çünki istər fizika kimi dəqiq elmlərin qanunları, istər nənə-babaların nəsihətləri, istərsə də daim onu öz cazibəsində saxlayan – predmeti insan beyni, düşüncəsi olan – real fəlsəfə bunu ona daim diktə edirdi. Gənc Əsəd hələ 18-21 yaşlarında dünyanı tam dərk edib, onun minimum, ən az sayda neçə bucaq ola biləcəyini anlamış və Herakl kimi çiyinlərini onun altına verə biləcək cəsarəti, gücü-qüvvəti özündə tapa bilmişdir ki, bu hər bir şəxsin həyatında mühüm, bəlkə də, ən vacib məqamlardan biridir.
İnsan zamanında həyatı anlamalı, onun mahiyyətini ən azı ilkin təəssüratlar şəklində olsa da, qəbul etməyi bacarmalıdır. Dünyanı, həyatı tam olaraq qəbul edə bilməyi sayəsində Əsəd Cahangir özünü cəmiyyətə tam, bütöv şəxsiyyət kimi təqdim etməyi bacarıb. Bu fikri burada kiməsə xoş olsun deyə deyil, məhz belə olduğu üçün, altını cızaraq qeyd edirəm. Məsələn, Əsəd Cahangir başqa birisi kimi, “…əşşi, beşgünlük dünyadır, öldün getdin, dünya bitdi…” düşüncəsinə sahib olsaydı, onun nə yaradıcılığı, nə də bir fərd olaraq şəxsiyyəti bu cür formalaşmazdı. Və bu gün biz başqa biriylə – Əsəd Cahangirlə deyil, sadəcə, Əsədov Əsəd Cahangir oğluyla müasir olardıq.
Mənim söz dünyamın cənub qütbünün himayəsini üstlənmiş Əsəd Cahangir bütün bunlardan, dünyanın gərdişindən halidir. Və o bunu hər kəlməbaşı oxucusuna, dinləyicisinə andırır, xatırladır…
Əsəd Cahangir mənim tanıdığım, qəbul etdiyim söz dünyasının cənubunda hər gün cilalanan, gündən-günə parlaqlığını artıran bir mayakdır. O bu söz dünyasında yolunu azanları, səmtini itirənləri sanki qiblənamə rolu oynayaraq doğru yola, düz istqamətə böyük ustalıqla yönəldir.
Bu yazını Əsəd Cahangirin 55 illik yubileyi münasibəti ilə qələmə alıram. 55-in özündə də bir hikmət var. Bu yaş tamlığın, vahidin, bütövlüyün, bərabərliyin simgəsidir. Əsəd Cahangir bu zirvəni fəth edərkən həm cəmiyyətin bir fərdi – insan, həm də ziyalısı, düşüncə adamı kimi tam formada olan şəxsiyyətdir. O şifahi, söz, ruh aləmində nə qədər idealistdirsə, yazılı, mətn, real həyatda o qədər materialistdir. O çılğın olduğu qədər sakit və dərin düşünəndir.Mənim tanıdığım, sizlərə də tanıtmaq istədiyim 55 yaşlı Əsəd Cahangir budur.
Yeni yaşınız qutlu olsun, Əsəd müəllim. Böyük Allahdan sizə uzun və sağlıqlı ömür, bütün fəaliyyətinizdə müvəffəqiyyətlər arzu edirəm. Sözünüzə Nəsimi ucalığı, fikirlərinizə Bəhmənyar mütəhərrikliyi yoldaşlıq etsin İnşəAllah!
