O ZİRVƏNİN İŞIĞI

O ZİRVƏNİN İŞIĞI

10 MAY 2025 – ci il – XALQIMIZIN ÜMUMMİLLİ LİDERİ HEYDƏR ƏLİYEVİN ANADAN OLMASINDAN 102 İL ÖTÜR

AZƏRBAYCAN XALQININ ULU ÖNDƏRİ – HEYDƏR ƏLİYEV! – Bu gün xalqımızın hər bir nümayəndəsi bu adı qürurla səsləndirir. Öz xalqının qəlbində əbədi və sönməz məşələ çevrilmək, verdiyi örnək həyat və fəaliyyət təcrübəsi, vətən eşqi, xalq məhəbbəti ilə məşəqqətlərə tab gətirə bilmək, ağıl və bacarıqla çətinliklərdən qurtula bilmək verir bu yüksək adı şəxsiyyətə. O şəxsiyyət ki, gəncliyindən xalqının taleyüklü məsələləri üçün bir yol xəritəsi çözdü qəlbində – BU VƏTƏNİ AZƏRBAYCAN İDİ. Onun yolunda nəyin bahasına olursa – olsun yaşatmaq missiyasını yorulmadan icra etmək isə Azərbaycan oğlunun- sadə bir ailədə doğulan, tərbiyə alan, aldığı öyüdlə vətəninə bağlanan, tarixini öyrəndikcə sinəsində salnamələr oyanan, özünə bu yolda bir qətrə də olsun geri dayanmağa icazə verməyən, amalının böyüklüyündən, tarixinin mübarizliyindən güc alan, faciələrinin ağırlığında bərkiyən, bərkidikcə bu yolda dönməz qətiyyət sahibinə, söz sahibinə çevrilə bilən şəxsiyyət idi Heydər ƏLİYEV.

Onunla necə fəxr etməyəsən?  O,  bütün dünyanın həsədlə baxdığı, qiptə  etdiyi, Azərbaycan ucalığının  rəmzi – LİDER  idi.

10 May – Azərbaycan tarixinin sevilən yaz səhəri. Bu səhər dünyaya göz açan neçə-neçə körpələrin içindən seçilmişdi O. Yaradanın ona bəxş etdiyi ÖNDƏRLİK missiyası həyatının son gününə qədər onu tərk etməyəcəkdir və özündən sonra da, daim nigaran olduğu xalqının taleyini “ONA ÖZÜM QƏDƏR İNANIRAM!”– deyə təqdim etdiyi əziz övladına, cənab prezident İlham Əliyevə həvalə edəcəkdir.

 Bu uzaqgörənlik –  heç şübhsiz ki, fitri istedad idi. İllər sonra baş verə biləcək hadisələri duya bilmək,  yaşadığı dövrdə aldığı qərarlarda, imza etdiyi fərman və sərəncamlarda özündən 100 il əvvəlki tarixlə bağlantı quraraq – varislik prinsipini yaşadan, inkişaf etdirən, eyni zamanda nəticələrini düşünə bilən rəhbər olmaq – hər liderə nəsib ola biləcək nemət deyildir!

 Bu əvəzsiz müsbət keyfiyyətlər – bizim xalqımızın, Azərbaycan torpağında doğulan, dilini də, yurdunu da varlığının  qanı  bilən ULU ÖNDƏR  HEYDƏR ƏLİYEVDƏ, onun ruhunda toplanan ölməzlik nümunəsi idi.

Bəli, o zirvə idi, səbri, yaddaşı, əqidəsi, düşüncəsi, çözümü, tədqiqi ilə, o müəllim idi öyüdü, nəsihəti, seçimi ilə, o ata idi, baba idi sevgisi, məsuliyyəti ilə, O MEMAR idi – xalqının xilaskarı olaraq İŞIQLI GƏLƏCƏYƏ APARMAĞI  İLƏ…

Ulu Öndərin həyatına hansı tərəfdən baxsaq da, bu həyatda bir möhtəşəmlik, ZİRVƏ görürük. O zirvənin banisi Heydər Əliyev şəxsiyyətinin bütövlüyü idi. Bir insanın təqdim edə biləcəyi ən gözəl səhnə – onun daxili dünyasından qaynaqlanmırsa – nəticəsiz olacaqdır. Heydər Əliyevin siması da, əməli, daxili dünyası da ifadə etdiyi sözü hər zaman təsdiq etmişdir. Budur yolun dönməzliyi, əbədiliyi! Budur odun hərarəti, illərin, əsirlərin, qərinələrin söndürə bilmiyəcəyi atəşi! Od diyarımızın üzərində sönməyən, hər gün əvvəlkindən daha artıq işıqlanan ULDUZU!

Biz onun bütün fəaliyyətini öyrənirik. Hər dəfə bu həyata, fəaliyyətə baxdıqca ondan bir yeni uslub, bir yeni örnək alırıq. Bu bütün şəraitlərdə dəyanətini itirməyən, seçdiyi yolun həqiqətlə cilalandığını ürəkdən, qəlbən duyan Heydər Əliyev  yolu, məktəbidir, — öyrəndikcə öyrənirsən!

Bu il biz Ulu Öndəri bir daha yeni, ən parlaq üfüqdə yad edirik. Bu il cənab prezident İlham Əliyevin  28 dekabr 2024-cü il tarixli sərəncamı ilə “Konstitusiya və Suverenlik İli” elan edilib. 2025-ci ilin bu adla tariximizə yazılması bir ayrı uzaqgörənlikdir ki, bu il 30 ilə yaxın işğal altında min bir cinayətkarlığa, vandalizmə, təcavüzə məruz qalan torpaqlarımızda böyük, tarixi zəfərimizin 5-ci ildönümünü qeyd edirik. Bu 5 ildə Azərbaycan bir daha ölkəmizin hüquqi, unitar respublika, dövlət, Qarabağın Azərbaycanın ayrılmaz tərkib hissəsi olduğunu, min illik tarixi mənbələrimizlə sübuta yetirərək haqq yolumuzun işığını daha da artırdı. Bu yolda Ulu Öndərin rəhbərliyi ilə qəbul edilən, 1995-ci ildən bu günə qədər həyata keçirilən bütün qanunların qaynağı olan, əsasında dayanan Müstəqil Azərbaycan Respublikasının ilk Konstitusiyaının böyük əhəmiyyəti olmuşdur. Dövlətimizdə hüquq və qanunun aliliyi bütün demokratik prinsiblərə uyğun olaraq nizamlanmış və bu gün də müsbət nəticələrlə reallaşmaqdadır.

Bu gün biz Ulu Öndərin bu tarixi məqama çata bilməyimiz üçün keçdiyi dönəmləri bir daha yad edirik, xatırlayırıq… Azərbaycanın ən yeni tarixi – iki əsrdən artıq bir dönəmdə yazılmış ən parlaq dastandır ki, hər səhifəsi qürurla varaqlanır… Biz də bu müqəddəs yolun səhifələrinə baxırıq. Ulu öndər Heydər Əliyev məlum tarixdən – 1969-cu ildən Azərbaycana rəhbərlik etmişdir. Amma demək lazımdır ki, elə 69-cu ilə qədər də bu böyük insan öndə olmadan da Azərbaycan üçün çalışırdı, onun taleyini həll edən məsələlərin həllində, rəhbərlikdə “yadellilər” in çox olması isə – vətən üçün gediləcək yolun nə qədər məşəqqətli olacağını duyururdu.

O, gənclik illərindən siyasi mübarizənin içində idi. Bu illərin sınaq dövrünü neçə keçirmişdi, necə bərkimişdisə, sonralar Azərbaycana rəhbərlik etdiyi hər iki dövrdə, bütün mərhələlərdə bu ilk yolun böyük əhəmiyyəti olmuşdur. Ulu Öndər hər zaman xalqına güvənmişdir, xalqın içində olmaqdan çəkinməmişdir!

Məqsəd xalqı qorumaq, dövləti yaşatmaq, dünya ölkələri içində varlığını təsdiq etmək idi. Bu böyük anlayış idi. Yolları mürəkkəb və təlatümlü idi. Bu yolu ürəklə, vicdan səsiylə addımlayan, sonda uğur qazanmaq istəyən Lider isə daha güclü və dəqiq olmalı idi. Xalqa arxalanaraq irəliləmək, dövlətin ali məqsədlərini qanunun aliliyi ilə təmin etmək hər şeydən vacib idi.

 Bu  illərdə Ulu Öndərin fəaliyyətini müxtəlif istiqamətlərdə görürük. Geridə qalmış ölkəni dirçəltmək, iqtisadiyyatı yüksəltmək, idarəetmədə bacarıqlı kadrların, xüsusilə milli kadrların fəaliyyətini artırmaq, xalqın rifahında, həyat təminatında maraq yaratmaq, elm, təhsil, mədəniyyət, səhiyyəni inkişaf etdirmək vacib amil idi,  inamlı gələcəyin işığı idi. Bir xalqın mənəviyyatnın zənginləşdirilməsi ideyası var idi, milli-mənəvi sərvətin qorunub inkişaf etdirilməsi vacib amil idi. Məhz sadalanan istiqamətin önündə insanların hüquqlarının müdafiəsi, qanuna etimad, dövlət rəhbərinə inam da unudulmamalı, vacib amil olaraq nəzarətdə saxlanılmalı idi və Ulu Öndər bu sahədə xüsusilə həssas idi.

1969 – cu ilin 14 iyul tarixindən başlayaraq Azərbaycanda 13 il ən möhtəşəm yüksəliş illəri – bütün sahələrdə mümkün olan qədər həyata keçirilən inkişaf dinamikası – fəaliyyətin sonrakı illəri üçün baza olmuşdur. Bu illərin çətinliyi tarixi öyrənən hər kəsə aydındır. SSRİ – nin tərkibində yaşayan respublikalarda hər bir icra olunan qərarın icazəsi Moskvadan asılı idi,  lakin biz xalqımızın liderini həmin illərdə daha aydın amalda izləyə bilirik. Belə ki, 1977-ci ildə qəbul edilən SSRİ Konstitusiyasına əsasən rus dilinin imkanları genişləndirilirdi. Milli dillər sıxışdırılan şəraitdə, milli dilini qorumaq istəyənlərə “millətçi” damğası vurulan bir zamanda yeganə respublika olmuşdur ki, Azərbaycan Respublikası məhz Heydər Əliyevin rəhbərliyi, qətiyyəti ilə 1978-ci ildə qəbul edilən Azərbaycan SSR-nın Konstitusiyasına dil haqqında xüsusi maddə salmaqla Azərbaycan dilini Azərbaycan SSR – nın dövlət dili elan etmişdir.

 Bu böyük inqilab idi. Bu çağırış idi, qətiyyət idi. Həmin illərdə Ulu Öndər 1977- ci il SSRİ Konstitusiyasına münasibət bildirərək deyirdi: “… Hər birimiz Konstitusiyanın maddələrinə böyük hörmətlə yanaşmalıyıq. Konstitusiya vətəndaşlara təhsil hüququ verib. Bu hüquq ana dilində oxumaq imkanı ilə təmin olunur”.

 Elə bu qətiyyətlə də 1978 – ci il Konstitusiyasının layihəsinə  – “Azərbaycan Sovet Sosialist Respublikasının dövlət dili Azərbaycan dilidir” maddəsi daxil edildi və layihə qəbul edildi. Həmin tarixdən bizi 47  il ayırsa da dilimizə can verən, onu ucaltmaqla xalq yaddaşını oyadan Ulu Öndər cəsarətinin izi daha da ucalır.Heydər Əliyev heç kimdən qorxmadan, çəkinmədən ana dili haqqında demişdir: “Dil xalqın böyük sərvətidir. Ədəbi dilin tərəqqisi olmadan mənəvi mədəniyyətin tərəqqisi mümkün deyildir”.

Bilik və bacarığı, istedadı, siyasi mövqeyi, qətiyyəti onun irəli çəkilməsini zəruri edirdi. Lakin tarixi şərait başqa idi. Mənfur düşmənlər Azərbaycanın parçalanması üçün bütün qüvvələrini səfərbər edirdilər. Ulu Öndərin Moskvaya getməsi,Sov.İKP MK Siyasi Bürosunun üzvü və SSRİ Nazirlər Soveti sədrinin birinci müavini işlədiyi dövrlərdə də Azərbaycan üçün əhəmiyyətli illər olmuşdur. Çünki o böyük şəxsiyyət hər bir xeyirli imkanı vətəni üçün vacib bilərək reallaşdırılması üçün çalışırdı. Burda  dövlətin yaşaması da var idi, xalqın qorunması da… Lakin mürtəce qüvvələr əlbəttə ki, bunu görürdü, heç bir formada bununla razılaşa bilmir, şər, böhtan, müxtəlif maneələrlə qarışıqlıq salırdılar. Həmin illərdə Azərbaycanda da millətlərarası toqquşmalar yaranmasına şərait yaradırdılar. Bu illərin ən ağrılı yaddaşını xatırlayarkən – Ulu Öndərin 20 yanvar faciəsi ilə əlaqədar olaraq Moskvadakı Azərbaycan Nümayəndəyiyinə gəlməsi, orada qətiyyətli vətəndaş, millətini sevən şəxsiyyt kimi etirazını yada salmaq vacibdir.

Biz qeyd etdiyimiz kimi, bu böyük insanı müxtəlif tarixi şəraitlərdə görürük. Dəyişən və dəyişməyən tərəflərlə. Dəyişən siyasi oyunlar, SSRİ hakimiyyətinin Azərbaycana, xidmətə xəyanəti olsa da, dəyişməyən bir LİDER var idi tarixdə. O, Moskvanın sərt qanunları altında olduqda da, vəzifədən, xidmətdən uzaqlaşdırılıb adı insan həyatı yaşadığı zamanda da bir mənalı mövqeyini bildirirdi. O – AZƏRBAYCANLI  İDİ! Doğma torpağını sevən, onun üçün qurduğu işlərin xain əllərlə uçurulmasını izləyən, buna qarşı olan vətən övladı idi.

Heydər  Əliyevin yenidən hakimiyyətə qayıtması, tarixi şəraitin Azərbaycan üçün fürsət verdiyi bir qızıl dövr idi. Çünki təcrübəsiz insanların, zamanın sınaqlarından dərs almayan, siyasət məktəbində “naşı” olan insanların Azərbaycana rəhbərliyə gəlməsi yenidən vətənin parçalanmaq təhlükəsini yaratmışdır. Parçalamaq Çar rusiyası siyasətinin ən təhlükəli tərəfi idi ki, zaman-zaman “parçala, hökm sür!” istəyi ilə “xalqlar həbsxanası” – SSRİ – ni yarada bilmişdilər. Bölünmək – heç bir zaman dövlət üçün faydalı olmamışdır!

1993-cü ildə yenidən xalqın təkidi ilə hakimiyyətə qayıdan Ulu Öndər məhz bir daha Azərbaycanı yenidən xilas etdi, bu dəfə xarici ünsürlər olmasa da, onların irticaçı xisləri ilə yaranmış vətəndaş qarşıdurması Azərbaycanı sarsıdacaq ən ağır fəlakət olacaqdır ki, onun qarşısının alınması xilas yolumuzu  qüvvətləndirməyə  apardı.

Mən qeyd etmək istərdim ki, saymaqla bitməyən fədakar ömür yolunda Ulu Öndəri bir də Naxçıvanda yaşadığı dövrdə görürürük. Fəaliyyətinin əsasında tarixi prinsiplərə sədaqətini izləyirik. Və bu sədaqətli mövqe onun bütün həyat mərhələlərində ayrılmaz, öndə olduğunu görürük.

Olduqca çətin bir siyasi, iqtisadi dönəmdə, Muxtar Respublikanın blokada şəraitində olduğu zaman Heydər Əliyev 1991-ci il sentyabr ayının 3-də Naxçıvan Muxtar Respublikasının Ali Məclisinə sədr seçilir.

Bu mərhələyə baxanda ilk olaraq burada milli dövlətçilik ənənələrinə sədaqət aydın şəkildə görünür. Müxtar Respublikanın dövlət rəmzlərinin bərpa edilməsi, milliləşdirmə siyasəti, Ali Məclisin ilk sessiyasında üçrəngli bayrağımızın ucaldılması, onun təşəbbüsü ilə 1991-ci ilin 16 dekabrında Naxçıvan Muxtar Respublikası Ali Məclisi Milli Həmrəylik və Birlik Gününün təsis olunması barədə qərar qəbul etməsi,  ondan cəmi doqquz gün sonra Azərbaycan Respublikası Ali Sovetinin Milli Şurası hər il dekabr ayının 31- nin Azərbaycanlıların Həmrəylik Günü elan etməsi, daha sonra Türkiyə və İranla əlaqələrin qorunması istiqamətində 24 mart 1992-ci il tarixində Ankarada Naxçıvan MR-lə Türkiyə Cümhuriyyəti arasında işbirliyi protokolunun imzalanması və s. görülən xidmətlər xalqın nəzərində böyük xidmətlər idi ki, 1992-ci il oktyabr ayının 16-da 91 nəfər ziyalı Heydər Əliyevə müraciət etdi.

Bəli, Ümummilli lider Heydər Əliyevin ziyalılara göndərdiyi 24 oktyabr 1992-ci il tarixli cavab məktubu bu günümüzün qalib partiyasının yaranmasının tarixi yolunun başlanğıcı oldu. 1992-ci il noyabrın 21-də Naxçıvanda keçirilən təsis konfransında Yeni Azərbaycan Partiyası təsis edildi və Ulu öndər Heydər Əliyev partiyanın Sədri seçildi.Və onun Vətən üçün xidmətləri bu partiyanın rəhbərliyi ilə davamlı olaraq yüksəldi, bu gün də cənab prezident İlham Əliyevin bacarıqlı liderliyi ilə davam edir.

Ulu Öndər deyirdi:Dövlət müstəqilliyini möhkəmləndirmək, müstəqil dövlət qurumunu yaratmaq, dövlət atributlarını yaratmaq və inkişaf etdirmək, Azərbaycan Respublikasının ərazi bütövlüyünü, tam suverenliyini təmin etmək, ölkəni müharibə şəraitindən çıxarmaq, vətəndaşların rifahını yaxşılaşdırmaq, onların yaşaması üçün lazımi şərait yaratmaq – bu vəzifələr mənim prezidentlik fəaliyyətimdə əsas istiqamətlər olacaqdır”.

Onu da demək vacibdir ki, yaxın illərdə ölkəmizdə saymaqla bitməyən ən böyük beynəlxalq tədbirlərin təşkili – Ulu Öndər Heydər Əliyevin müdrik və düşünülən AZƏRBAYCANÇILIQ yolunun, missiyasının təzahürüdür, nəticəsidir. Heç bir yol asan gedilmir. Lakin elə yollar var ki, onu hər kəs gedə bilmir, o yol daim öyrənilir, heç zaman əhəmiyyəti və işığı azalmır.

Ulu Öndər Heydər Əliyevin ömür yolu məhz öyrənilməsi bitməyən örnək ömür yoludur.

Ruhu şad olsun.

 7 may 2025-ci il.

Müəllif: Bədirə Rza Həsənqızı Niftaliyeva,

Neftçala  rayonu.

BƏDİRƏ  RZA HƏSƏNQIZNIN YAZILARI

Məsumiyyətin intiharı – Mirzə Alik

Məsumiyyətin intiharı

Bu dəfə “The Virgin Suicides” (Vircin intihar edir) filmi haqqında fəlsəfi və psixoanalitik analiz təqdim edəcəm. Bu təhlil filmdəki hadisələrin, simvolların və xarakterlərin alt qatlarını açmağa çalışır.

FƏLSƏFİ ANALİZ

  1. Ekzistensializm:

Filmin əsas fəlsəfi sualı budur: “İnsan niyə yaşamalıdır?” Lisbon qızlarının həyatı absurdluq və mənasızlıqla doludur. Onların dünyası məhdudiyyət, susqunluq və basqı ilə çərçivələnib. Ekzistensialist fəlsəfəyə görə insan öz mənasını özü yaratmalıdır, lakin bu qızlara yaradıcı seçim haqqı verilməyib. Onların həyatları ailə və cəmiyyət tərəfindən əvvəldən dizayn edilib.

Səssiz üsyanları — intihar — bu mənasızlığa cavabdır.
Əslində onlar yaşamaq yox, “yaşamamaq azadlığını” seçirlər. Bu da Camusun “Absurd insan” anlayışı ilə üst-üstə düşür.

  1. Søren Kierkegaard və “ümidsizlik” anlayışı:

Kierkegaard insanın “özündən qaçması”nı və “ümidsizlik” halını intiharın mənəvi kökü sayır. Lisbon qızları da özlərini olduğu kimi yaşaya bilmədikləri üçün ruhən yox olmuşdular. Öz arzularına, hətta öz sevgi ehtiyaclarına belə yaxınlaşa bilmirdilər. Bu ümidsizlik onları tədricən ölümlə tanış etdi.

  1. Simvolizm və zamanın çökməsi:

Film dövrün suburbiyasını tənqid edir. Təmiz, nizamlı küçələr, sakit ailələr, lakin daxildə dərin bir qaranlıq. Bu da Heideggerin dediyi “gündəlik həyatın unudulmuşluq vəziyyəti”ni xatırladır: insanlar öz varlıqlarının dərinliyini itirib, sadəcə mövcud olurlar.

PSİXOANALİTİK ANALİZ

  1. Freud və repressed desires (bastırılmış arzular):

Lisbon bacılarının həyatında əsas motif bastırılmışlıqdır. Onların seksual arzuları, azadlıq istəyi, ünsiyyət ehtiyacı valideynlərin sərt nəzarəti altında qadağalanır. Freudun nəzəriyyəsinə görə, bu cür bastırmalar nevrotik davranışlara, ən ağır halda isə ölüm istəklərinə gətirib çıxarır.

Cecilia’nın ilk intiharı bu sistemin ilk çatlayış nöqtəsidir – bir növ təhtəlşüurun etirazı.

  1. Jung və kollektiv şüuraltı:

Film qızları bir fərd olaraq yox, bir “arxetip” kimi təqdim edir. Onlar bəşəriyyətin “itirilməkdə olan məsumluq” obrazıdır. Jungun “anima” konsepti – kişi şüurunda olan qadınlıq obrazı – bu filmə tam uyğundur. Oğlanların xatirələrindəki Lisbon bacıları real insanlar deyil, ideallaşdırılmış, əbədi sirr kimi qalan varlıqlardır.

  1. Lacan və “Böyük Digər” problemi:

Lacanın nəzəriyyəsində insan daim “Böyük Digər”in – cəmiyyətin, ailənin, dinin – gözlədiklərinə uyğunlaşmağa çalışır. Lisbon qızları bu “Digər”in hökmü altında yaşayıb, öz “özlərini” inşa edə bilmirlər.

Müəllif: Mirzə Alik

MİRZƏ ALİKİN YAZILARI

ZAUR USTACIN YAZILARI

“YAZARLAR” – SİFARİŞ ET

Mustafa Müseyiboğlu adına kitabxana

> > > > MÜTLƏQ OXUYUN !!!

“YAZARLAR”  JURNALI PDF

YAZARLAR.AZ
===============================================

<<<< WWW.YAZARLAR.AZ və  WWW.USTAC.AZ >>>> 

Əlaqə: Tel: (+994) 70-390-39-93   E-mail: zauryazar@mail.ru

Əzizə Cəfərzadə – Müharibə mövzusu

MÜHARİBƏ MÖVZUSU

Hərdən mənə sual verirlər: Müharibə “Niyə bizim yaradıcı ziyalılar: yazıçı, şair, rəssamlar müharibə mövzusuna bu qədər çox əhəmiyyət və yer verirlər. Axı müharibədən 35 il keçib… tamaşaçı, dinləyici, tənəzzövçü yorulub bu mövzudan. Bəs deyilmi? Yox bəs deyil… müharibənin xalqlarımıza vurduğu yara elə böyük, onun nəticələri bu günkü gənclik üçün o qədər dərin tərbiyəvi, əxlaqi əhəmiyyətə malikdir ki, bu mövzu hələ bizə neçə nəsil yaradıcı ziyalı məşğul edəcək. Hələ bir neçə nəsil nasir, şair, rəssam bu mövzuya müraciət edəcəkdir. Neyçünmü? Buyurun. Vaxtı ilə bir ərəb müxbirin eynilə beləcə sualına verdiyi cavaba bənzər bir cavab verim: Axı hələ indi də bir üzü qız bir üzü gəlin ikən, ölüncə ana olmaq dadını bilmədiyi halda qarıyıb nənəyə çevrilən, hələ də gözlərini nişanlısının getdiyi yollara dikən sədaqətli qızlar göz önündədir. Atası gedəndə sonra dünyaya gətirdiyi yeganə övladını ögey ata etməyib, hörüyünü birini ağ – birini qara hörmüş, dulluq qurşağını bərk bağlamış, bircə balasını min ata zəhməti ilə böyüdən gəlin analar göz önündədir. Axı bürüşük yanaqlarında 41-ci ilin yaşı hələdə qurumayan oğulların cəbhələrdə, qanlı hərbin udduğu, amma indi də buna inanmayıb nişan üzüyü, örpəyi yığılmış boğçanı titrək əllərlə sığallayan müqəddəsə çevrilmiş analar göz qabağındadır və bütün bunlar öz əslini, nəsəbini xaricdən gəlmə bir cındıra dəyişməyə hazır olan bəzi para cavanlar üçün əbədiyyət heykəli kimi örnəkdir. Məgər biz müharibə mövzusundan belə asanlıqla ayrıla bilərikmi?
Mənim əziz dinləyicilərim müharibədən keçən bu otuz beş il ərzində haqqında heç danışmayan bir kənd haqqında sizə danışmaq istəyirəm. Vətənpərvərlik mövzusundan canlı mücəssəməsidir bu kənd. Bu kənddə çox olanda on altı, az olanda on beş ev var idi. Səbəbi də bu idi kənd sakinləri Şahbala sözü üzə deyən qardaşı pəhləvan. Bəybaladan tez-tez küsür, bir saat içində evini, bir çətən külfətini də götürüb dəvəyə yükləyir, köçüb harasa gedərdi. Hirsi soyuyanda pəhləvan qardaş gedib onun köçünü yenə dəvəyə yükləyib əvvəlki yurduna gətirərdi. Qardaşların arvadları küləş Fizzə ilə Mehriban Bəyim bir qazan südü aş bişirib elliklə yeyər, yenə də can bir qəlbdə yaşardılar. Kənddə məmə yeyəndən pəpə deyənəcən bir-birini nəinki yaxşı tanıyırdı, hətta bu gecə şam eləyib – eləmədiyini, yuxuda nə gördüyünü də bilərdi. Gah on beş , gah on altı evlik kənddə əhalinin sayı əllini heç etməmişdi, məktəbi yox idi. Xırdaca kolxoz zor-bəla öz əkərini əkə, biçərini biçə bilsin deyə onları gah bu, gah da o biri qonşu kolxoza, ayrıca briqada kimi qoşardılar. Kənddə nə radio var idi, nə də hətta neftlə yanan pilətə, çıraq da yox idi. Axşam olcaq mal heyvan farağatlanana kimi yerlərinə girər, dan üzü ayılıb iş-güclərinə başlardılar. Nə traktor var idi, nə yük, nə minik maşını, hər şey əl ilə görülürdü, yaba, şana, kürək, bel, vəl-kotan, bütün “texnika”da bundan ibarət idi. Elə bilməyin ki, mən inqilabdan əvvəlki kənddən danışıram, yox, lap Böyük Vətən müharibəsi başa çatanacan da kəndi belə görmüşdüm. Kəndə əl çatmırdı, ün yetmirdi. Göydən bir gilə yağış düşən kimi yollar dizəcən lehməyə dönürdü. Zarafatca “Azərbaycan Kamçatkası” adlandırılan bu kəndə gediş-gəliş kəsilirdi. Yayacan taxıl əkər, heyvan bəslərdilər. Meyvənin üzünü bazarda görərdilər. Hər şey taxılla bağlıydı. Bütün xəbərlər bura gec çatırdı. Amma dava xəbəri elə həmin gün çatdı. Qara xəbərin ayağı yügrək olar – deyib babalar. Elə həmin gün səfərbər oldu. Qazıməmməd rayonunun Tağılı kəndi. – Sovet ordusuna, döyüşən cəbhəyə nəyi vardısa verdi. Şahı ana bircə balası Rüstəmi bağrına daş basıb Hacıqabulacan yola saldı. Qayıtmadı Rüstəm, elə Rüstəm deyə-deyə köçdü dünyadan Şahı ana. Ayxanım ana iki oğlunu Qardaşxanla Zülfüqarı, Nurxanım ana Ağasəfərlə Fətixanı(Fətulla), gəlin yaşmaqlı Güləbətin körpəsi Zöhrəni kürəyinə sarıyıb istəkli əri-kəndin cavan kolxoz sədri İsfəndiyarı, onu əvəz edən qoca kolxoz səbri Məmmədşah kişi oğlu İbrahim, qaynı Balayrəhimi, bütün kəndin cavanları Əlbabanı, Əzizi, Seyfullanı… və ümumiy-yətlə bu on iki evli xırdaca kənd böyük Vətən müharibəsi cəbhələrinə 16 döyüşçü yola saldı. Hər ev başına biri düşürdü. Kəndin bütün qız gəlini, qarısı əli çomaq tutan uşağın qurşağını daha da bərk bağladı və bu kənd onun işçi qüvvəsi üçün ağlasığmaz dərəcədə çox ərazidə taxıl əkməyə, dövlətə verməyə başladı. Arvad-uşaq elə döşlərdə yollarda kotan sürüb löhran yer şumlayırdı ki baxanın başı gicəllənirdi. Dö-yüşən orduya taxıl da verdi, ət də. Yun köynək, corabda toxudu verdi, mis qazanlarda sərinc də yığdı. Əlindən gələni elədi. Müharibə illərində də onlarla əlaqəm kəsilməmişdi. Ara-bir gedərdim. dərd-sərlərinə şərik olardım. Dava qurtardı. Tağılı kəndi Pirsaatın o biri sahilinə köçdü. İndi burada evlər nar, heyva, sərv, çinar, ağacları içində yaşıllığa qərq olub. İliç lampaları kəndə televizor, soyuducu gətirib. On altı ev otuz beş olub, əhalisi üç yüzə çatıb. çoxuşaqlı qəhrəman analar, zəhmətsevər atalar… səkkiz illik məktəb, yüz yerli klub… İndi yenə burdayam. Müharibə veteranı Zülfüqar kişinin qonağıyam.
Albomu vərəqlədikcə acılı-şirinli əski xatirələr məni kövrəltmişdi. Axtardığımı tapa bilmirdim, amma tanış simalar indi uşaqlıq cizgilərini itirmiş, üzləri güclə xatırladırdı. Birdən bu alboma və onun sahibinə xas olmayan iki şəkil nəzərimi cəlb etdi. Birində ağ saçlı bir rus qadını, ikincisində Moskva Kremli fonunda çəkilmiş dörd gənc şəkil. Çevirdim, baxdım. Gənclərin şəkilinin arxasında heç nə yox idi. Qadının əksinin ardında solğun mürəkkəblə bu sözlər yazılmışdı. “На память о Пензе: нерусскому сыну от русской матери” Tarix də yox idi, ad da. Zülfüqar kişinin üzünə baxdım, dinməzcə oturub gözlərini mənim baxdığım şəklə zilləmisdi. Bir aləm ömür yaşamış, dünyanın acısını, şirinini görmüş bu gözlər mənə elə gəldi ki, nəmlənib, onlardan biri nəvaziş, mehribanlıq oxunurdu. Sualımı gözləmədi. Həzin bir nağıl danışan kimi sözə başladı:
– Anamı tanımasaydın doğmaca anamdı deyərdim; amma indi ikinci anamdı deyirəm. O şəkildəki cavanlar, oğlu, gəlini və nəvələridi. Səni yorsamda tarixcəsini bir az uzaqdan başlamalıyam. Cəbhəyə yerlilərimizlə birgə getmişdim. Əvvəl Şimal Qafqazda 90-cı ehtiyat polkunda polkovnik Hüseynovun komandanlığı ilə hazırlıq keçdik. Sonra ikinci Ukrayna cəbhəsində döyüşlərə girişdik. 379-cu atıcı polkda idim. Əl pulemyotu atırdım. Xarkovdan Dnepro-Petrovskacan bir aydan da çox vuruşa-vuruşa keçdik. Dneprin keçilməsindən Dnepropetrovskin azad edilməsində, Kirovoqrad uğrunda vuruşmalarda mənim də payım var. Mənim də qanım orda axıb. Əvvələ yüngül qəlpə yarası aldım, döyüşlərdəcə sağalıb yenidən pulemyotumun dəstəyindən yapışdım. 27 noyabr 1943-cü ildə Kirovoqrqad uğrunda vuruşmalarda ağır yaralandım. Məni Penza qosbitalına göndərdilər. Həkimlərimiz sağ olsun, sağaltdılar məni, ancaq daha döyüşə bilməzdim. Odur ki, Penzada fəhlə şəhərində silah zavodunda çalışmağa başladım. Elə ikinci ana adlandırdığım Valentina Qriqoryevna Sadovnikova ilə də orda tanış oldum.
O mehriban gözlərlə əlindəki şəklə baxıb sözünə davam etdi:
– Valentina Qriqoryevna silah zavodunda sex rəisi işləyirdi. Əsli Moskvadan idi, zapodla bura köçmüşdü. Mən də qospitaldan təzəcə çıxmışdım, çox qan itirmişdim, yara-larım hələ tam sağalmamışdı. Valentina Qriqoryevna məni öz evinə aldı. Mənə əsil analıq etdi. 1946-cı ildəordudan tərxis olana kimi məni bəslədi. Az payının çoxluğu mənə saxladı, yedirtdi, qulluq elədi. Yaram sağaldı, qana-cana gəldim. Ayrılıb Bakıya gələndə həmin şəkli mənə bağışladı. Kəndimizə qayıdan kimi məni kolxoza sədr seçdilər. Az keçmədi evləndim, oğul-uşaq sahibi oldum. Amma Valentina Qriqoryevna ilə bir-birimizi unutmadıq. Yazışırıq, ailəmizin birgə şəklini doğma diyarımın ətirli nemətləri ilə ona göndərirəm. Bu gördüyün də onun övladlarının şəklidir. Təkcə özü yox, bacısı Klavdiya Qriqoryevna Sadovnikova da məni unutmayıb. Stalinqrad uğrunda qəhrəmanlıqla vuruşan bu igid qadın indi Moskvada yaşayır və mənimlə yazışır. Valentina Qriqoryevna 1968-ci ildə vəfat etmişdisə də ailəsilə əlaqəmiz kəsilməyib. Onun oğlu İqor Moskvada mühəndisdir. Mənimlə ailəvi dostluq edir, mənə qardaş deyir. Anamız Valentina Qriqoryevnanınxatirəsini yad edir, gediş gəlişimiz də var Ümumiyyətlə dost barəsində mənim bəxtim gətirib. Elə 1943-cü ildə əvvəlcə yaralananda aldığım qəlpə bədənimdə qalmışdı çox əziyyət verirdi mənə. Sədr işləyirdim. O za-manlar maşın-zad yox idi. At üstündə gəzdikcə, qəlpə də in-cidirdi məni. Axırı on ildən sonra 1953-cü ildə yıxdı məni, yaman yıxdı. O zaman bizim bu Udulu sovetliyi Qazıməmməd rayonuna baxırdı. Məni Hacıqabul stansiyasındakı xəstəxanaya gətirdilər. Cərrah İsrafilov çətin əməliyyat aparıb müharibə yarasının-qəlpəsini bədənimdən çıxartdı. “Al, yadigar saxla, dost” dedi. Elə o gündən də dostluğumuzun təməli daşı o qəlpəynən qoyuldu. İndiyəcən Qazıməmməd Dəmiryol xəstəxanada cərrah işləyən İsrafilovla dostluğumuz davam eləyir.
O zaman mənim cəbhə yoldaşlarım olan Tava kəndindən Hüseynov Məmməd, Ağayev Teymur, Salyandan Əliyev Həsən Rəşid oğlu, öz kəndimizdən Məmmədov Əziz, Qocayev Rüstəm, Qədirov Mehdi, Əliyev Əlibala, Salmanov Seyfulla… kimi deyim təkcə bizim kənddən gedənlərdən onu qayıtmadı. On altı evli balaca bir kəndən on nəfər! Cəmi əlli nəfər də əhalisi yox idi. On qurban verdi bizim kənd. Hər dörd-beş nəfərdən biri. Lap Belorusiya kimi. Sonra incikliklə əlavə elədi:

-Hamıdan hər yerdən yazırlar, amma bizim boyuna görə bu qədər qurban vermiş kənddən yazan yoxdur. Unudublar bizi deyəsən.
– Yox – dedim – heç kim və heç nə unudulmayıb. Darıxma, sizin kənddən də, anaların böyük faciəsindən, oğulların əf-sanələrə sığmaz qəhrəmanlarımızdan yazarlar. Heç kim unudulmayıb.

Müəllif: ƏZİZƏ CƏFƏRZADƏ

ƏZİZƏ CƏFƏRZADƏNİN YAZILARI


>>>> ƏN ÇOX OXUNAN HEKAYƏ <<<<

Mustafa Müseyiboğlu adına kitabxana

“ƏDƏBİ OVQAT” JURNALI PDF

“YAZARLAR”  JURNALI PDF

“ULDUZ” JURNALI PDF

“XƏZAN”JURNALI PDF

WWW.KİTABEVİM.AZ

YAZARLAR.AZ

===============================================

<<<< WWW.YAZARLAR.AZ və  WWW.USTAC.AZ >>>> 

Əlaqə: Tel: (+994) 70-390-39-93   E-mail: zauryazar@mail.ru