Rafiq Yusifoğlunun son kitabları haqqında düşüncələr
”…Əlli illik bir ömrün ağrılı-acılı, sevgili, sevincli günləri muncuqlar kimi illərin, ayların qaranlıq guşələrinə səpələnib. Əlbəttə, o muncuqların hamısını yığıb-yığışdırmaq mümkün deyil. Ancaq elə muncuqlar var ki, illərin qaranlıq guşələrindən işarır, gəl-gəl deyir. Məhz o işaran muncuqları bir yerə toplayıb, övladlarıma, nəslimizin gələcək üzvlərinə yadigar qoymaq arzusu baş qaldırdı ürəyimdə. Düşündüm ki, bəlkə bu digər oxucular üçün də maraqlı olar…”
Bu duyğulu sətirlər sevimli şairimiz, tanınmış ədəbiyyatşünas-alimimiz, ”Göyərçin” jurnalının baş redaktoru Rafiq Yusifoğlunun ”Elm” nəşriyyatında işıq üzü görmüş ”Xatirə kəcavəsi” adlı kitabından götürülüb. Kitab məhz bu sətirlərlə başlanır və onun təkcə şairin mənsub olduğu nəslin davamçıları üçün deyil, ümumilikdə götürsək, Azərbaycan oxucusu üçün həm maraqlı, həm də gərəkli olduğu qənaətindəyik. Çünki əsil-nəcabətli, tanınmış nəslin ləyaqətli varislərindən biri kimi şairin kökə bağlılığı qələmə aldığı hər bir şe’rində, poemasında, acılı-şirinli xatirələrində, hətta uzun illərin zəngin axtarışlarının məhsulu olan tədqiqat əsərlərində də özünü göstərməkdədir. Belə bir zəngin, maraqlı həyat və yaradıcılıq yolu keçən alim-şairin nəşr olunub geniş oxucu kütləsinə təqdim olunan hər yeni kitabı isə əsl ədəbi hadisədir. Bu kitabların sayı çoxdur. Əksəriyyətini mənə qələm dostum Rafiq müəllimin özü bağışlayıb, yaradıcılığına məxsus dəst-xətlə, xüsusi sənətkarlıq səmimiyyəti ilə avtoqraf yazmağı da unutmayıb. Odur ki, Rafiq Yusifoğlunun hazırda kitab şkafımın ən doğma sakinlərinə çevrilmiş ”Həsrət köçü”, ”Çiçək yağışı”, ”Təzə sevdalara doğru”, ”Söz çəməni”, ”Ayrılığın qəm hasarı” şe’rlər, ”Xatirə kəcavəsi” – xatirələr, elmi-publisistik düşüncələr, sevən insanların, müxtəlif peşə sahiblərinin məktub və məqalələri toplanmış ömür romanı, ”Bahar qatarı” adlı uşaq nağıl və hekayələr kitabları, Azərbaycan və dünya uşaq ədəbiyyatının görkəmli nümayəndələri barədə geniş elmi mə’lumatlar və müəlliflərin əsərlərindən ən yaxşı nümunələrin daxil edildiyi ”Uşaq ədəbiyyatı”(2002) adlı dərs vəsaiti, ədəbiyyatşünaslığımızın nəzəri problemlərinə həsr olunmuş və işlədiyi Sumqayıt Dövlət Universitetinin filologiya fakültəsində bədii söz, onun xüsusiyyətləri və poetikası ilə, digər problem məsələlərlə bağlı oxuduğu mühazirələrin də daxil edildiyi ”Ədəbiyyatşünaslığın əsasları” (2001) adlı sanballı monoqrafiyası, böyük zəhmət və sonsuz məhəbbətlə körpə balalara ərmağan etdiyi ”Göyərçin” jurnalının nüsxələri təkcə mənim deyil, kiçik kitabxanamın oxucusu olan dostlarımın da tez-tez müraciət etdikləri ən qiymətli vəsaitlərdir. Əlbətdə ki, məndə olan kitablar sevimli şairimizin artıq oxucuların ixtiyarına verilmiş kitablarının ancaq bir hissəsidir. Lakin elə bunlar kifayətdir ki, şair, nasir, publisist, naşir, alim… ən başlıcası isə çoxlarının sevdiyi, bə’zilərinin isə hətta həsəd apardığı bir insan, həqiqi dost, sözün əsl mə’nasında şəxsiyyət Rafiq Yusifoğlunun bütün daxili məziyyətlərinə bələd olub, onun iç dünyasını özün üçün aşkarlayırsan. ”Qızıl qələm”, ”Vətən”, ”Araz”, ”Ilin ən yaxşı kitabı”, ”Tofiq Mahmud” mükafatları laureatları olan şairin ən böyük mükafatı isə oxucu sevgisi, pərəstişkar məhəbbətidir. Saysız-hesabsız oxucunun qəlbinə yol tapmaq, onun yaddaşında özünə əvəzsiz yer tutmaq hər sənətkara, söz adamına nəsib olan xoşbəxtlik deyil. Bu xoşbəxtliyə isə, tam əminliklə və şəxsi müşahidələrimə əsaslanaraq deyə bilərəm ki, o öz mehribanlıq və səmimiyyəti, daxili mədəniyyət və sadəliyi ilə nail olub.
Rafiq Yusifoğlu oxucu təmasını şe’rlərinə hopdurmağa bacaran, Rablo Nerudanın ”Mənim həyatım sözlərdir, gözəl sözlər. Mən sözlər içində yaşayıram, özünəməxsus olan bir nağıl sarayı kimi” – hikmətli kəlamlarını ömür kredosuna çevirərək, sözdən, həqiqətən də, özünə möhtəşəm bir sray ucaldan söz sənətkarıdır. Və bu sarayın hər kərpici, hər daşı təmizliyi, halallığı özünə əvəzolunmaz tanrı payı sayan söz adamının ruhunun bir zərrəsidir ki, durub:
Saymadım, şeytanın ötdüm yanından
Təmizlik edərmiş adamı Allah.
Nə yaxşı çirkablar burulğanından
Təmiz çıxarmışam adımı, Allah!
”Ömür boyu mən sözümün oldum ağası” – deyə qürur hissi keçirən şairi yaxından tanıyanlar yaxşı bilirlər ki, həmişə başqalarından məktub alan şairin özünü özünə məktub yazmağa sövq edən hansı hisslər, duyğulardır:
Baxan yoxdu düşüncənə, yaşına,
Görən yoxdu sızıldayan könlünü.
Yaxşılıqlar qaxınc olar başına,
Yaxşılıqlar gödək edib dilini.
Lakin yaxşılıq etməyi, kimnsə səadətini özü üçün xoşbəxtliyə çevirməyi ilə rahatlıq tapan, daxilən daha da saflaşan, təmizlənən şair ürəyini gözü ilə görür və duyur ki:
Elə məst eləyib gözlərin məni,
Dağlar topuğumdan, göy qurşağımdan…
Çəkilib dünyanın çisəyi, çəni,
Ürəyim asılıb göy qurşağından.
Çirkin də gözümdə göyçəyə dönüb,
Sən baxsan, sevinər, taleyim gülər.
Ürəyim bir ovuc çiçəyə dönüb,
Sənin qədəminə səpilə bilər.
Sevgili-qayğılı, enişli-yoxuşlu, ilhamlı-duyğulu həyat yaşayan qələm dostumuzun ”Ömür kəcavəsi”nə ”Ayrılığın qəm hasarı”nı aşmaqla ”Təzə sevdalara doğru” uğurlu yol arzulayırıq…
