SÜBUT

“Kim sənə deyib ki, əsl etibarlı məhəbbət yoxdur dünyada?

O yalançının o pis dilini kəsərlər” M. Bulqakov.

Anamla atamın qeyri-adi münasıbəti var idi. Bir- birinə hörmət və qayğıyla yanaşırdılar. Ancaq mən aralarındakı sərinliyi hiss edirdim. Anam heç vaxt sevgidən, məhəbbətdən danışmazdı.

Onlar ayrı-ayrı otaqlarda yaşayırdılar. Anam yemək bişirir, atamın paltarlarını yuyur, səliqəsinə fikir verirdi. Qohum əqraba yanında həmişə mehribancasına davranırdılar.

Dəfələrlə anamla bu haqda danışmaq istəsəm də, l o, hər dəfə araya söz qatar və mənə heç nə deməzdi.

Anamın gözləri nəm olardı hərdən. Soruşanda “əzizlərimi xatırladım” ya da “söğan yandırdı gözlərimi”- deyib üzünü yuyardı.

Atamın başqa bir qadınla əlaqəsinin olduğunu bilirdim və həmişə onu qınayırdım. Hətta bir dəfə onunla ciddi söhbət etməyi qərara aldım. Anam onda mənə dedi ki, sən qarışma, mən özüm buna icazə vermişəm.

Bu qəribə münasibəti heç anlaya bilmirdim.

Anam öldükdən sonra atam həmin qadınla birləşdi. Mən etiraz etmədim və atamla əlaqəmi kəsmədim. Onu çox sevirəm.

Anamın xəstəliyinə sonra da ölümünə tab gətirməyib babam da rəhmətə getdi.

İndi babamın mənə miras qoyduğu evdəyəm.

Biz bura yayda gələrdik. Bu evlə bağlı o qədər gözəl xatirələrım var ki… Babam bu evi mənə hədiyə edib.

Evin içində heç nə dəyişməyib.

Babamın qızılı, varı, dövləti yox idi, amma çoxlu kitabı var idi.

Toz başmış kitablardan birini götürdüm. Kitabdan sanki keçmışın, anamın, bababın qoxusu gəlirdi. Lap kövrəldim. Kitabı heç acmadan yerinə qoydum.Əlimi kitabların üzərində gəzdirərək sanki onlarla sağollaşdım. Sonra əyilib siyirməni açdım.

Burada nələr yox idi? Babam iynə və sapdan tutmuş köhnə düymələrə qədər hər şeyi saxlamışdı. Əlimə bir düymə düşdü.Bu düymə anamın paltarından düşüb itmişdi. Yadımdadır. Sonra onu çox axtardıq, amma tapmadıq. Mən o düyməni öpüb cibimə qoydum.

Sonra siyirməni bağlamaq istədim,lakin itələyəndə bağlanmadı. Nəsə mane olurdu. Mən əlimi salıb aradan bir saralmış dəftər çıxartdım.

Dəftəri götürüb kresloya oturdum.

Əlimdəki anamın gündəliyi idi.

Gözlərimə inanmadım.

Anam heç vaxt deməzdi ki, gündəlik yazır.

Mən dəftəri acgözlüklə oxuyurdum.

Oxuduqca gözlərimin yaşını saxlaya bilmirdim. Zahirən həmişə gözəl, şən görünən anam nə qədər əzablı əziyyətli bir həyat yaşayıbmış?!

“Mən onun üzünü elə də görmədim. Amma sevirdim onu”-bu sözləri oxuduqda isə dəhşətə gəldim.

Ana!? Sən kimisə sevirdin!?

Dəftəri dayanmadan oxuyub başa çatmaq, öz doğma anamın sevgi macərasını bilmək istəyirdim.

Dəftərin bir ucunda bəzi rəqəmləri bir qədər pozulmuş telefon nömrəsi diqqətimi çəkdi.

Dərhal həmin nömrəni yığdım.

– Salam.

– Salam..

-Bağışlayın . Siz kimsiniz ?

– Bəs siz kimsiniz , xanım?

– Mən sizinlə görüşmək istəyırdim. Sizə veriləsi şey var.

– Buyurun gəlin .

O mənə ünvan verdi

Ertəsi gün mən anamım artıq əzbərdən bildiyim gündəliyini götürüb deyilən ünvana yollandım.

Qapını mənə yaşlı bir insan açdi. Lakin, hündür boyu, mədəni davranışı onu bir qədər yaşından cavan göstərirdi.

– Buyurun xanım…

– Çox sağ olun.

Mən içəri daxil oldum. Biz həyətdə qoyulan stol afxasında oturduq.

Mən bir kəlmə də demədən gündəliyi çıxarıb ortalığa qoydum və:

-Anam sizi sevirdi,-dedim.

-Ananız?

– Bəli

– Xanım siz nə danışırsınız? Mən uzun illərdir ki, tək yaşayıram yanımda yalnız baxıcım var.

Mən anamın kim olduğunu ona dedim. O eynəyini düzəldib:

– Yox. Əksinə. O məni heç vaxt sevmədi! -dedi. Mənim onu dəlicəsinə sevdiyimə inanmadı.

Sonda isə mənə hətta ona zəng etməyi də qadağan etdi. Mən onu indi də sevirəm. Onu gözləyirəm. Son zamanlar isə məni heç vaxt sevmədiyini dedi.

Mən gündəlikdəki yazını onun qarşısına qoydum.

“Mən onu sevirdim. Amma heç vaxt onunla olmayacağımı bilirdim. Həm ailə vəziyyətim, həm də ölümcül xəstəliyim buna imkan vermirdi.

Mən bu gün onunla son dəfə danışdım. Onu acıladım ki, bir daha tapmasın, axtarmasın məni.

Mən təhlillərin cavabını bildim. Ölümümüm reallaşdığını hiss edirdim. Amma bunu ona deyə bilməzdim. Ürəyi partlayardı. Mən onu sevdiyimi ona sübut etməli və ondan ayrılmalıyam”

Kişi dəftərdəkiləri dəfələrlə oxuyub ayağa qalxdı.

– Yalandır! Bu ola bilməz! O mənə bunu deyərdi. Deyin ki, by yalandlr!

– Anam ölüb.

O əlini ürəyinə aparıb oturdu. Mən onun nəbzini tutub qışqırdım:

– Kömək edin!

Evdən bir yaşlı qadın çıxıb dərman gətirdi sonra ona iynə vurdu. Bir qədər sonra kişi gözlərini açdı və:

– Məndə heç bir xatirəsi belə yoxdur. Heç nə! Sözlərdən, kəlmələrdən başqa heç nə.

Mən cibimdən dünən babamın evindən tapdığım düyməni ona uzatdım:

– Bu düymə anamın paltarındandır. Götürün. Sizdə qalsın.

O körpə oyuncağa sevinən kimi düyməni götürüb əlində bərk sıxdı .

– Danışın mənə. Anamla harda görüşmüsünüz? Necə sevmisiniz onu?

– Siz buna inanmazsınız. Bu bir nağıldır. Heç kim inanmaz buna. Mən xəstə idim.

Bir gün evdə halım pis oldu. Yoldaşımdan ayrılmışam . Telefonla bacıma zəng etdim ki,nə edəcəyimi desin. Nömrəni səhv yığmışam demə. Ananız heç nə soruşmadan, kim olduğumu bilmədən mənə nə edəcəyimi dedi. “Dərman için sonra uzanın. Mən sizə bir azdan bir də zəng edəcəm,” – dedi.

Beləcə, o hər gün mənə zəng edib halımı soruşur, məni tədricən həyata qaytarırdı. Biz çox yaxınlaşdıq bir- birimizə. Mən uzun illərdən sonra ilk dəfə sevdim. Dəlicəsinə vuruldum ona. Amma o mənə elə də sevirəm demədi… Amma bu gün bildim ki,o məni daha çox sevirmiş. Mən onun bir kəlmə sözündən inciyib onu unutmağa çalışdım. O isə mənə öləcəyini deməyib. Kişi eynəyini çıxarıb gözlərini sildi və

-Məni onun məzarına aparın! – dedi.

Bir neçə gündən sonra mən onunla anamın qəbrini ziyarət etdim.

O, iri bir yasəmən dəstəsi almışdı. Mən anamın yasəməni nə qədər sevdiyini bilirdim. Deməli o da bunu bilirmiş.

O, uzaqdan anamın şəklini gördükdə eynəyini çıxarıb göz yaşlarını sildi. Sonra yaxınlaşıb əllərini şəkildə gəzdirdi. Sonra geri çəkilib baş əydi.

Biz bir kəlmə belə danışmadıq.Onu tək qoyub bir qədər geri çəkildim.

O, dizləri üstündə oturub anamla danışırdı:

– Sən məni məndən çox sevdiyini sübut etdin. Bir dəfə də sevirəm demədən mənə həyatını qurban etdin indi növbə mənimdir. Biz mütləq görüşəcəyik…

Biz yenə heç nə danışmadan geri döndük.

Bir neçə aydan sonra telefonuma zəng gəldi

-Salam xanım.Atam dedi ki, sizə deyim . O sizin ananızı sevirdi.

Bu anamın sevdiyi adamın oğlu idi.

– Özü necədi?- deyə soruşdum.

– O artıq yoxdur. Mənə bir düymə vedi öləndə. Dedi ki, bunu mənim qəbrinin üstünə qoyarsan.

Mən dəstəyi asıb fikrə getdim.

Nədir bu sevgi deyilən böyük güvvə? İnsanlar bir-birini görmədən, tanımadan bu qədər sevə bilərlərmi? Bilmirəm. Əgər kimsə mənə bunu danışsaydı inanmazdım….Lakin, indi inanmamağa əsasım yox idi.

Duşunurdüm ki, bir-birini bu qədər sevən insanların ruhları indi bir yerdədir və bu mənim yeganə təsəllim idi…

Müəllif: Təranə MƏMMƏD

yazıçı, şair, tərcüməçi. AYB üzvü.

TƏRANƏ MƏMMƏDİN YAZILARI

PDF>>>ZAUR USTAC UŞAQ ŞEİRLƏRİ

PDF: >>>>> ZAUR USTAC “QƏLƏMDAR-2”

PDF>>> ZAUR USTAC “BB” KİTABI

>>>> ƏN ÇOX OXUNAN HEKAYƏ <<<<

ZAUR USTACIN SATIŞDA OLAN KİTABLARI

“YAZARLAR”  JURNALI PDF

YAZARLAR.AZ
===============================================

<<<<<< WWW.USTAC.AZ və  WWW.BİTİK.AZ >>>>>> 

Əlaqə:  Tel: (+994) 70-390-39-93     E-mail: zauryazar@mail.ru