Veli Ay, Türkiye’nin Konya şehrindeki küçük bir köyde, Çobankaya’da, dünyaya geldi. İlkokulu köyünde bitirdi, ortaokul ve lise öğrenimini
Akşehir’de devlet parasız yatılı olarak Selçuklu Lisesinde tamamladı. 2000 yılında Çanakkale Onsekiz Mart Üniversitesi Türk Dili
ve Edebiyatı Öğretmenliği Bölümünde başladığı yüksek öğrenimini Konya’da devam ettirerek 2005 yılında Selçuk Üniversitesinden mezun oldu. Nevşehir Hacı Bektaş Veli Üniversitesinde
kendi alanında yüksek lisans eğitimini tamamlayan yazar, evli ve iki çocuk babasıdır. 2005 yılında Nevşehir’de başladığı meslek hayatına hâlen Nevşehir’de (Kapadokya) devam etmektedir.
Güfte Edebiyat elektronik dergisinde öykü editörüdür.
Yazarın Asonans, Kıpkıssa, Daima Edebiyat, Hayal Ağacı, Kar Öykü, Güfte Edebiyat gibi dergilerde küçürek öyküleri yayımlandı. Antolojilerde de eserleri yayımlanan yazarın ilk müstakil eseri “Aşk Bilgisi – Küçürek Öyküler” 2022 yılında İstanbul’da Çoban Yayınları tarafından yayımlandı.
Əsər monohekayədir. İşsizlikdən, boşluqdan darıxan qəhrəmanımız vaxtını “dəyərləndirmək” üçün internetdə fəaliyyət göstərən “tanışlıq” xidmətindən istifadə edir. Bunu bir hobbi olaraq görür, amma onun bu “hobbisi” sonda başına bəla olur və gözünü məhkəmə zalında açır. Hekayə 2 hissəyə ayrılır: real baş verənlər və virtual baş verənlər. Baş qəhrəman real şəxsdir, ancaq onun kompüterdə yaşadığı hadisələr, “həyat yoldaşı” virtualdır.
Sosial şəbəkədə hər kəs özünü olduğu kimi deyil, olmaq istədiyi kimi təqdim edir. Bir növ virtual dünya nağıllar dünyasıdır, təxəyyülün məhsuludur, “toy kasetləri”nin bir növ müasirləşmiş variantıdır. Tək fərqi budur ki, “kaset”dəki xanımın, bəyin ən azından subay, yoxsa evli olduğunu bilirsən. Virtual münasibətlərdə isə qarşı tərəf evlidirmi, nişanlıdırmı, kimdir, nəçidir? Məlumatın yoxdur, aranızda bir “sədd” var:
sən—internet—o
o—internet—sən
Virtual sevgilərdə bir növ bağımlılıq yaranır, hətta bəzi hallarda virtual tanışlığın sonu cinayətlə bitir. Sevgi romanları ilə insan qəlbini qırmamalı, hisslərini “alış-veriş obyektinə” çevirməməli, reallığa, real həyata dönməlidir. Bizim bu qəhrəmanımız da nağıllar dünyasından ayrılsaydı, “aliment” arxasınca qaçmazdı. İnsanlar o qədər real aləmdən uzaqlaşıb və sosial şəbəkəyə aludə olub ki, özlərini hər şeyə inandırıblar, hətta ata olmağa belə. Virtual tanışlıq zamanı qarşı tərəfin bədən dilini oxumaq olmur, söhbət zamanıüz ifadəsinin necə olduğunu görmək olmur. Virtual aləmin müsbət cəhəti odur ki, rahatlıqla ünsiyyət quraq olur, güvənlidir, xoşagəlməz hal yaşandıqda söhbəti dayandıra bilərsən.
İnternet əyləncə, yoxsa ünsiyyət vasitəsidir? Virtual həyat=virtual xoşbəxtlik. Virtuallığın ən mühüm dezavantajı odur ki, insanlar arasında real kommunikasiya potensialının aşağı salınmasıdır. Əhvalın pisdirsə, realda qarşı tərəfin üzünə baxanda bunu görürsən, virualda isə “gülüş” emojisi göndərən şəxs heç bəlkə də gülmür. Necə ki qəhrəmanımız tanış olduğu xanımla “öpüşürdü”, amma virtual. Əsərin baş qəhrəmanının adı yoxdur, çünki ümumiləşdirilmiş obrazdır. Əyləncə kimi baxdığı bu tanışlıq onu real məhkəməyə gətirib çıxarır, yaxşı ki qatilə çevirmir. O o qədər cəmiyyətdən özünü izolə edib ki, virtual “hamiləliyin”, virtual “övladın” belə varlığına inanır. Virtual şəkildə bu mümkündür? Təbii ki, yox. Əsər xəyalidir, müəllif oxucuya bir çox mesajlar ötürüb. Yazıçı həyatımızın daxilinə nüfuz edən ümumi virtual reallıqdan danışır, ümumi hadisələr sadəcə həddindən artıq virtuallaşmağa doğru gedən acı həqiqəti simvolizə edir. Necə ki, obraz sonda “kaş şikayətimə də virtual baxmasınlar” deyir. Virtual həyat, virtual xoşbətlik, virtual toy, virtual yas, alış-veriş….bunun sonu varmı?
