Vəfa Fətullayeva haqqında – 25 avqust.

VƏFA FƏTULLAYEVAININ DİLİNDƏN :

Anam məni dünyaya gətirəndə, Böyük Vətən Müharibəsi yenicə başa çatmışdı…Bütün ölkə sevinc içərisində idi…İnsanların simasında təbəssüm, faşizm üzərində qələbə münasibətilə bir-birlərini ürəkdən təbrik edirdilər…Uşaqdan, böyüyə hər kəs qalib əsgəri alqışlarla salamlayırdı…Amma buna baxmayaraq hələ də evlərə “qara kağız” gəlməkdə davam edirdi…Səbirsizliklə övladlarının yolunu gözləyən analar, ayağıyalın, başı açıq səhər-axşam vağzala gedib qatarları qarşılayırdılar…Onlardan biri də Malaket nənəm idi…Çünki mən anadan olanda Ağası dayım hələ cəbhədən qayıtmamışdı…Nənəm gecədən sübhə qədər yatmırdı, oğlunun yolunu gözləyirdi…Mən belə qarışıq bir zamanda anadan olmuşam…Bu gün mənim ad günümdür…1945-ci ilin avqustun 25-də, Nüsrət Fətullayevlə Hökumə Qurbanovanın ailəsində körpə qız uşağı dünyaya göz açır…Həyatın acısından-şirinindən, sevincindən-kədərindən, enişindən-yoxuşundan xəbərsiz məsum bir körpə…Həmin uşaq mən idim, illər sonra sizin aktrisa kimi tanıyacağınız Vəfa Nüsrət qızı Fətullayeva…Avqustun 25-i mənim 42 illik həyat yolumun başlanğıcıdır…Ancaq heç bilmədim allah niyə mənə belə qısa ömür verdi…O gün ən çox sevinən atam olmuşdu…Əlbəttə, mənim dünyaya gəlişim anamla yanaşı bütün doğmalarımı, qohumlarımı sevindirmişdi…Amma mən atamın ilki olduğum üçün, onun sevincinin həddi-hüdudu yox idi…Doğum evindən birinci Adil İsgəndərova zəng edərək uşaq kimi ağlaya-ağlaya “qızım oldu” xəbərini vermişdi…Mən doğulanda atamın 32 yaşı vardı…Küçədə qarşısına çıxan hər kəsə şirinlik paylamışdı…Allah atama ikinci dəfə övlad bəxş etmədi, buna görə də məni ovucunun içərisində saxlayırdı…Yeganə qızını itirmək qorxusu, ona həyatı boyu rahatlıq vermədi…Bir gün mənimlə söhbət etməsəydi, ürəyi partlardı…Onun kölgəsini hər an başımın üzərində hiss edirdim…Bir kədərli hadisə danışım…Günlərin birində 3 yaşım olardı, günorta masa ətrafında ailəliklə nahar edirdik…Bacım hələ dərsdən qayıtmamışdı…Yemək istəmirdim deyə anamın acığı tutdu və üzümdən möhkəm şillə vurdu…Doluxsunmuşam ancaq qorxudan ağlaya bilmirəm…Başımı saldım aşağı…Anam heç nə olmamış kimi mətbəxə keçdi çay gətirsin, atama səsləndi sən də içirsən?!..Atam qəhərli səslə “yoox” dedi…O səs heç vaxt qulağımdan getmədi…Onun “yox” deməsində sanki yetim qalmış bir körpənin iniltisi vardı…Başımı qaldırdım baxdım ki, atamın gözlərindən yaş axır…Mənim üzümə dəyən şillə sanki onun ürəyini yerindən qoparmışdı…Anam ilk dəfə idi atamın yanında mənə əl qaldırırdı…Əlbəttə ki, o nə qədər mülayim insan olsa da, bu davranışa susa bilməzdi…Anama acizanə halda “Hökumə, əgər bir də Vəfaya əl qaldırsan, səni ömrümün sonuna qədər heç vaxt bağışlamaram” söylədi…Anam peşiman halda gəldi üzümdən öpdü və bununla da məsələ bitdi…O, münaqişədən qaçırdı…Həm də anam əsəbi olanda gözünə heç nə görünmürdü, belə olan halda ona nəsə demək faydasız idi…Xasiyyətdir də, nə etmək olardı?!..Bacım dərsdən gələndə görüb ki, atam paradnıda piləkandan oturub ağlayır…Onun çox incə qəlbi vardı…Həm də həddən artıq kövrək insan idi…Məni dünyalar qədər sevirdi…Sakit təbiətli olmağımda atama oxşamışam…Ailəmiz haqqında bir sirr də açım…Bunu ilk dəfə deyirəm, bəlkə də çoxları inanmayacaq, atamla anam ər-arvad olsalar da onların arasında qalın pərdə vardı…Bəzən bir-birinə “siz” deyərək müraciət edirdilər…Kənardan baxanlar məəttəl qalırdı…Ər-arvad arasında belə aşırı rəsmiyyətin olması mütləqdir ki, onların yaxınlaşmasına mane törədirdi…Heç vaxt evdə yüksək səslə danışmayıblar…Belə hal nadir ailələrdə olur…Bir-birləri ilə təssəvvür edə bilməyəcəyiniz dərəcədə nəzakətlə davranırdılar…Nənəm həmişə deyirdi ki, Nüsrət gözəl insandı, yaxşı xasiyyəti var, amma kişidə gərək zabitə olsun, o evə gələndə arvad özünü yığışdırmalıdır…Düzdür, hərdən mübahisə edirdilər, amma qışqırıqsız, sakit şəkildə…Atam dava-dalaşı heç sevməzdi…Bütün bunlar sonda ailənin dağılmasına səbəb oldu…Maraqlıdır ki, onlar ayrılandan sonra da bu ənənəni davam etdirdilər…Mən belə hörmətli ailədə doğulmuşam…Yaşadığım dövrdə hər ilin bu günü ad günümü qeyd edərdim…Ən yadda qalan ad günlərim uşaqlıq illərimdə, məhs atamla birlikdə yaşadığım dövrə düşdü…Baxmayaraq ki, 1950-ci illərdə ölkədə aclıq hökm sürürdü, insanlar yeməyə ərzaq tapmırdı, çörəyi qramla satırdılar…Əhali yoxsulluq içərisində yaşayırdı…Amma atam çalışırdı, əlindən gələni edirdi ki, ad günümü qeyd etsin…Hər il avqustun 25-də bizim evdə bayram olurdu…Nənəm, dayım, xalam, əmilərim, atamın dostları bizə yığışardı…Yeyib-içib şənlənərdik…Gecə yarısına qədər ad günüm davam edirdi…Otağım hədiyyələrlə dolardı…İllər keçdikcə hər şey adiləşməyə başladı, artıq ad günümdə əvvəlki kimi xoşbəxt ola bilmirdim…Atamın bizdən ayrı düşməsi məni bərk sarsıtmışdı, həmin gün gözüm hər yerdə onu axtarırdı…Amma o, bir də heç vaxt bu evə ayaq basmadı…Ayın 25-də səhər tezdən telefon zənginə oyanırdım, hamıdan qabaq atam məni təbrik edirdi, sonra isə böyük bir hədiyyə və gül buketi göndərirdi…Onun göndərdiyi açıqçaları həyatımın sonuna kimi saxladım…Xəstəxanada yatanda Nailədən xahiş etdim ki, mücrümü gətirsin…Artıq həyatımın son günlərini yaşayırdım…Bir dəfə atam yanıma gələndə ona göstərdim ki, “Bax sənin hər il mənə ad günümdə göndərdiyin açıqçalardı indiyədək səndən yadigar saxlamışam”…27 ədəd idi, 1959-cu ildən, 1986-cı ilədək olan müddətdə göndərdiyi açıqçalar…Anam o biri çarpayıda uzanıb ağlayırdı…Məni də ağlamaq tutdu…Atam özünü güclə saxlamışdı, gözləri bulud kimi dolmuşdu…Artıq tab gətirə bilmədi…Palatadan çıxdı, bacım gəldi dedi ki, Nüsrət əmi dəhlizdə ağlayır…O, mənim yanımda heç vaxt ağlamırdı…Həkimim Susanna xanım da palatada idi, pəncərəyə söykənib mat-məəttəl mənə baxırdı…Deyirlər həkimlər soyuqqanlı olur, amma hiss edirdim ki, Susanna xanım mənim halıma yanırdı…Bəlkə də özünü qınayırdı ki, axı niyə mən bu qızı xəstəliyin ağuşundan xilas edə bilmirəm?!..Həkim yazıq nə edə bilərdi ki, mənim xəstəliyimin qarşısında tibb elmi belə aciz idi…Bu gücsüz bədənimlə dözülməz ağrıların, işgəncələrin, əzabların içərisində məhv oldum…Bir zaman mən dünyaya gələndə, doğum evinin həyətində məni əlləri ilə havaya qaldıraraq sevincindən özünə yer tapa bilməyən atam, illər sonra 1987-ci ildə hönkür-hönkür ağlayaraq çiyinlərində tabutumu apardı…Atamı 74 yaşında yetim qoydum…Sən demə həyat hətta mənim düşündüyümdən də amansız imiş…

Bu gün mənim ad günümdür…Neçə yaşımın olmasının artıq heç bir əhəmiyyəti yoxdur…Ömrüm qızıl gül kimi idi, qönçəikən soldu, saraldı…İndi nə səsim eşidilir, nə nəfəsim duyulur, nə də ayaq izlərim görünür…Məndən qalan isə yalnız bu şəkillər, bir də kədərli xatirələr oldu…

Mənbə: Vəfa Fətullayeva

VƏFA FƏTULLAYEVA HAQQINDA

MƏLUMATI HAZIRLADI: TUNCAY ŞƏHRİLİ

ÇİNGİZ ABDULLAYEVİN YAZILARI

ZAHİD SARITORPAĞIN YAZILARI

AKİF ABBASOVUN YAZILARI

VAQİF POEZİYA GÜNLƏRİ 2023

Mustafa Müseyiboğlu adına kitabxana

VAQİF SULTANLININ YAZILARI

ZAUR  USTACIN  YAZILARI

> > > > MÜTLƏQ OXUYUN !!!

“YAZARLAR”  JURNALI PDF

YAZARLAR.AZ
===============================================

<<<< WWW.YAZARLAR.AZ və  WWW.USTAC.AZ >>>> 

Əlaqə: Tel: (+994) 70-390-39-93   E-mail: zauryazar@mail.ru

Bir cavab yazın

Sizin e-poçt ünvanınız dərc edilməyəcəkdir. Gərəkli sahələr * ilə işarələnmişdir