Раскрой свои обьятья, к тебе иду, Земля моя, Ты знаешь ведь о том, что часто в дверь твою стучался, И каждый раз, взяв в руки флаг, к тебе я собирался, Теперь уже настало время, решенье принял я, Теперь бесповоротно иду к тебе, ты жди меня.
Сколько раз я повторял, что жизнь отдам я за тебя, И не важно, что со мной, пусть минует тебя беда, «Хороший командир защитит своё войско всегда», Капитан наш впереди, укрась его путь цветами, Выходи нам навстречу, чтобы мы тебя обняли.
К смерти такой я готов, чтобы саваном стал мой флаг, Я молился, чтоб сбылись мечты, не радовался враг, Мольба моя услышана, любимая, слёз не лей, Мать моя, ты тоже слёзы утри, меня не жалей, Сын землю защищает, пусть ценою жизни своей. Автор: Заур Устадж
Eşitdim ki, darıxmısan, Haqqımda danışırsan… Mən bilirəm, hiss edirəm… Qulaqlarım cingildəyir… Orda – burda danışınca Zəng etsəydin… Ondan – bundan soruşunca Kaş gəlsəydin… Söz göndərən yaşını da keçmisən…. Sən ki, uşaq deyilsən. Mən ki, oyuncaq oynayan yaşda belə deyiləm. Amma dayan, Yoxdu indi saçlarıma sığal çəkib oxşayan… Ağlamıram, tozmu qaçdı gözlərimə bilmirəm…. Narahat olma, yaxşıyam. Gözlərimdə kədər deyil, Bu ki tale, qədər deyil. Özün seçdin ayrılmağı…. Məndən ayrılmaq olardı? Mən ki, sənə can deyirdim… Canına qurban deyirdim… Qollarımın arasında itib batdın…. Dişlərimin arasında dodağımı sıxa – sıxa ağlayırdım… Hə, yoluna gözlərimi dikib baxdım…. Bəlkə gələrsən deyə Qapını açıq buraxdım. Toz – tozanaq oldu evim, Daxmalığa döndü yuvam. Sənin mənimlədir bilirəm, Mənim özümlədi davam. O möhtəşəm gedişinə Səbəb məndim… İndi dinlə, Mən xoşbəxt idim səninlə Geri dönsən Xəbər etmə Qapım açıq Çay istəsən Qalan qablarım bulaşıq, Sən gedəndən yumamışam… Uzanmışam. Saçlarıma sığal çəkmək istəsəsən bil O vaxtdan dolam dolaşıq. Sən gedəndən hal olmayıb daramağa Yorulmuşam. Külək darayıb saçımı, Yağış yuyub üz – gözümü… Çox başını ağrıtmayım, Gəlsən dinməz – söyləməz gəl…
Bu gün gənc yazar dostumuz Sevindik Nəsiboğlunun doğum günüdür. Şad günü münasibətilə onu təbrik edir, həyatda, təhsildə və yaradıcılıq fəaliyyətində yeni-yeni nailiyyətlər arzulayırıq!!!
QIRMIZI YARPAQLI AĞAC (hekayə) 2021-ci ilin adi payız günlərindən biri idi. Əslində bəlkə də bu gün heç adi gün deyil, sadəcə belə deməyə öyrənmişik. Payızın artıq son günləri olmasına rəğmən günəşli gün idi. Kimlər üçünsə gün hələ indi başlasa da mən onu artıq demək olar ki, tamamlamışdm. Dünən axşamdan iş başındayam. Artıq yorulduğumu hiss edib telefonda saata baxdım. 03.12.2021 Cümə günü 10:01. Mən yazı masamın arxasında oturanda hələ 02.12.2021 idi. Artıq buz kimi olmuş çayımın son damlalarını da udumlayıb, masadan qalxdım. Əlimdə fincan mətbəxə keçdim. Fincanı yaxalayıb, başı aşağı mətbəx masasındakı məcməyiyə qoydum və pəncərədən küçəyə, daha doğrusu havaya baxmağa başladım. Hava adama gəl-gəl deyirdi. Nazik qara yelliyimi geyinib aşağı düşdüm. Hava o qədər xoş idi ki, başıma nəsə qoymağa ehtiyac duymadım. Gəzə-gəzə gəlib Akademiya Bağına çatdım. Bura demək olar ki, Bakının gözü sayıla biləcək əsas xiyabanlarından birinin tən ortasında yerləşən böyük bağdır. Həm Elmlər Akademiyası metro stansiyası, həm də Elmlər Akademiyası özü və bir çox institutları bu ərazidə yerləşir. Səhər-axşam bu bağda çoxlu sayda insanların gəzişdiyini görmək olar. Pandemiya ilə əlaqədar sərt karantin günlərində bağa giriş yasaqlansa da hal-hazırda elə bir qadağa yoxdur. İnsanlar yenə səhər-axşam maneəsiz olaraq burada öz ehtiyaclarını ödəyirlər. Necə deyərlər şəhərin ən ucqar guşələrindən maşınlarla bu bağda gəzməyə gələnlər də daxil olmaqla yaxın ətrafda yaşayan insanlar bu bağda gəzməyi sözün əsl mənasında hələ anasının qarnında öyrənir və uşaq arabasından başlamış ta əlil arabasına qədər bütün həyatı boyu davam edir. Bu bağda adax-çiçək eləməyi, qaçmağı, şeir əzbərləməyi, sevişməyi, şeir yazmağı, qocalmağı öyrənirlər. Bir sözlə bu bağ elə əsl həyat məktəbi, akademiyasıdır. Mənim də digər insanlardan elə bir fərqim yoxdur. Ən azı gündə bir dəfə, ya səhər, ya da axşam bu bağda təxminən 2 saat gəzməsəm olmaz. Müxtəlif səbəblərdən əgər bu gəzinti alınmasa, sanki həmin gün tamamlanmamış qalır. Adətim üzrə Texniki Universitet tərəfdən bağa girib öz marşrut istiqamətimdə hərəkətə başladım. Adətən bağa girən kimi telefonda saata baxıram, 10:20 idi. İynəyarpaqların altından keçəndə payız hiss olunmasa da, tut, palıd, qaraağaclar olan hissəyə çatanda günəş şüaları altında daha da cazibədar görünən sarılı, qırmızılı müxtəlif rəngli yarpaqlar insanın ruhunu oxşayır. Qeyri-iradi nə vaxtsa oxuduğum şeirdən “Sarı yarpaq gör nə gözəl, Kimə güldü, kimə xəzəl…” misralarını xatırladım. Payızın qıpqırmızı yarpaqlarla bəzəyib amansız qışın görüşünə hazırladığı orta boylu bir ağacın altında dayandım. Hələ məktəbli vaxtlarımdan botanika və coğrafiya fənlərindən həmişə “5” alsam da bu ağacın adını yadıma sala bilmədim. Sadəcə onun görünüşü, bu halı diqqətimi həmişə cəlb edirdi. Mən də onun yanından keçəndə ayaq saxlar, səsizcə iki doğma şəxs kimi dərdləşər, sonra da sükutla, bir az da hüznlə ayrılardıq. Son günlər, yəni yarpaqları qızarmağa başlayandan hər bu ağacı görən kimi artıq uzun müddət üzərində işlədiyim, bir türlü bitirə bilmədiyim “Zabitlər” povesti, daha doğrusu oradakı ümumiləşdirilmiş zabit obrazı gəlib durur gözümün qabağında… Qarlı qışı qarşılamağa qırmızı yarpaqlarla bəzənib-düzənmiş halda hazırlaşmış, yaşıl vaxtlarından daha ötkəm, daha qürurlu olan bu ağacı əsərimin qəhrəmanına bənzədirdim. “Deyirəm, bu zabit peşəsi də çox qəribə peşədir, bir ömür boyu əlləşib-vuruşub, min bir əziyyət bahasına nə vaxt səni haqlayacaq güllənin görüşünə hazırlaşırsan… Eynən amansız qarlı qışın görüşünə qırmızı yarpaqlarla bəzənib-düzənib hazırlaşan bu adsız ağac kimi…” – düşünə-düşünə adsız ağacdan aralanıb yoluma marşrut üzrə davam edirdim ki, ani olaraq gözümə sataşan mənzərə diqqətimi cəlb etdi. Orta boylu dolu bir oğlan ondan nisbətən hündür şumal digər bir cavanın əlindən tutub addım atmasına, yeriməsinə yardım etməyə çalışırdı. Əslində buna əlindən tutmaq demək olmazdı. İkisi də hardasa yaşıd olardılar. Orta boylu oğlan bütün bədəni və var gücü ilə ucaboylu oğlana dayaq olmağa çalışsa da bu onda yaxşı alınmırdı. Açıq-aydın hiss olunurdu ki, gücü çatmır. Qardaşa da oxşamırdılar. Tamam fərqli fizionomiyaya malik iki şəxs idi. Hətta elə ilk baxışdaca ayrı-ayrı millətin nümayəndələri olduğu aydın sezilirdi. Nə qədər arıqlamış olsa da qarabuğdayı hündür oğlanın şux qaməti, əzələli bədənli, bir az da zəhimli görünüşü sarıyanız ortaboylu, dolu bədənli oğlandan çox fərqlənirdi. Sarıyanız oğlanın “…ha qeyrət, ha qeyrət qardaş” kəlmələri aydın eşidilirdi. Qarabuğdayı hündür oğlan isə böyük tərəddüdlər içərisində nə qədər addım atmağa çalışsa da bu onda heç cür alınmırdı. Yaxınlıqda ağ maşın dayanmışdı. Sarıyanız ortaboylu oğlan arada qanrılıb maşına tərəf baxır nəsə narahat görünürdü. “Yəqin ki, ondan düşüblər” fikri keçdi eynimdən. Onların tuşuna çatana qədər: “Qazi qardaş, səndələmə, mətin ol, Bu torpağın altı, üstü sənindir! Addımını ürəklə at, şax yeri, Bu torpağın altı, üstü sənindir! * * * Altda qalan, “üzü bərkdir” deyilən, Yerli-yersiz harda gəldi söyülən, Dağı, daşı “əppək” kimi yeyilən, Bu torpağın altı, üstü sənindir!” Bu misralar süzülüb keçdi ruhumun süzgəcindən. Sarıyanızın “Qardaş, qardaş”- deyə məni haylaması ilham pərisini hürkütdüyünə görə şeir yarımçıq qaldı. Oğlanın yəqin ki, artıq üçüncü “Qardaş”ı idi ki, məni sanki yuxudan oyatdı. “Qardaş, zəhmət olmasa yardım et,”- mən onların tuşuna çatıb dayananda sarıyanız oğlan bir daha mənə müraciət etdi. Cəld dönüb onlara tərəf getdim. Və çata-çata: “Salam! Allah köməyiniz olsun! Necə yardımçı ola bilərəm?”- deyə soruşdum. – Zəhmət olmasa, siz qardaşın qolundan ikicə dəqiqəlik tutun, mən maşının yük yerindən bir-iki şey götürməliyəm. Həm də hələ qapıları bağlamamışam, – deyə yardım etməyimi istədi. Maşın sovetin istehsalı olan ağ rəngli “06” idi. – Buyurun, – deyə ucaboylu oğlanın qolundan yapışdım. Və elə o andaca onu belə saxlaya bilməyəcəyimi anladım. Eynən sarıyanız oğlan kimi bütün bədənimlə dayaq duraraq, onu güclə ayaqda saxlayır və addım atmasına yardımçı olmağa çalışırdım. Oğlanın nə qədər zəif və gücsüz olmasına baxmayaraq, hazırlıqlı adam olması hər halından bəli idi. Məlum döyüşlərdə yaralanıb-yaralanmadığını dəqiqləşdirmək istəyim nə qədər güclü olsa da, marağımı boğurdum. Ancaq oğlanın üzündəki ifadə sadəcə: “Dost, niyə belə üzgünsən?”- ifadəsinin lap deyə dilimdən çıxmasına səbəb oldu. – Deyiləsi dərd deyil, müəllim. Boş ver, – dedi və çətinliklə olsa da yavaş-yavaş addımlamağa başladıq. – Yenə də, – deyə sözgəlişi yenə soruşdum. Müsahibim arada yüngülcə səndələsə də getdikcə addımlarını yeyinləşdirir, daha ürəkli təsir bağışlayırdı. – Nə bilim, Vallah. – Allah köməyiniz olsun. Özünüzü sıxmayın. Həm də paylaşmaq adama yüngüllük gətirir. Bir də görürəm, hərbçiyə oxşayırsınız. Allah bütün mərd oğullara kömək olsun. – Nədən bildiniz ki, hərbçiyəm? – Sizdə zabit qaməti var. Hərtərəfli hazırlıqlı adama oxşayırsınız. – Bəli, zabitəm. – Rütbəniz? – Kapitan. – Məlum hadisələrdə hansı tərəfdə idiniz? – Füzuli cəbhəsində idim. Elə ilk gün yaralandım. Heç nə edə bilmədim. Neçə illər əziyyət çək, əlləş-vuruş gözlə və o gün gəlsin sən heç nə edə bilmə. Tam səmimi deyirəm. Yaralanmağıma, bu halıma deyil, məhz belə alınmasına çox üzülürəm. – Buna görə belə dilxorsunuz? Bir ildən çox vaxt keçib. Şükür Allaha torpaqlarımız qayıdıb. Siz iştirak edə bilməsəniz də, sizin zabitlər, əsgərlər bu məsələni həll etdilər. Üzqaramızı təmizlədilər. Bir də hərənin öz missiyası var bu həyatda, üzülməyə dəyməz. – Tək o deyil. Yəqin, xəbəriniz var helikopter qəzasından? – Bəli, əlbəttə. Çox üzüldüm. 14 şəhidimiz və 2 yaralımız var. Bəzi xəbərlərdə 4 yaralı da deyirdilər. Allah bütün şəhidlərimizə rəhmət eləsin. – Amin. Bu televiziya, mətbuat adamı lap dəli edir. – Nə olub ki? – dolayısı ilə də olsa özümü bu tayfadan hesab etdiyimə görə iradın üzümə deyiməsi məni lap müttəhim yerinə qoymuşdu. – Yəqin, fikir vermisiniz, siyahıda hərbçilərin arasında lap sonda işçi deyə təqdim olunan bir nəfər var? – Bəli, soyadını unutdum, ancaq belə bir adam var. Özü də deyirlər məşhur adam olub. Polkovnikdir. – Bəli, polkovnik. Qəhrəman. Mərd. Qorxmaz. Bilirsiniz, belə insanları olduğu kimi təqdim edib tnıtmağa heç doğru-düzgün söz də yoxdur. Bəlkə də var mən bilmirəm. – Haqlısınız. Hərdən belə məsələlər olur. Yəqin, tələsik siyahı istəyəndə rəsmi məlumatlar əsasında belə tərtib olunub. Bunu ancaq belə izah etmək oar. Deməli, əsl narahatçılığınız bu səbəbdəndir? – Bu vaxt sarıyanızın yük yerini tappıltı ilə örtməsi ikimizin də eyni vaxta maşına tərəf baxmağımıza səbəb oldu. Onun bir əlində “06” nın yük yerindən çıxardığı qatlama kətil, digərində top və çiynində yüngül yorğan kimi bir örtük var idi. Sarıyanızın əllərinin dolu olduğundan kapitana bir az da yoldaşlıq etməli oldum. Sarıyanız gəlib bizə çatanda kapitan sözünə davam etdi: – Xeyr. Təsadüf deyil… Bax, görürsünüz bu qatlama kətili? 1 ildən artıq vaxt keçib. Allahın əlil arabasını ala bilməmişik. Əlil demişkən. Hələ heç əlillik də təyin olunmayıb. Ancaq, bilirsinz məni üzən, qorxudan əsas məsələ bunların heç biri deyil. – Bəs nədir sizi belə narahat edən? – Qorxuram ki, sabah Allah eləmımiş bir şey olsa, məsələn, lap elə bu bağda yıxıldım başım dəydi səkiyə, və ya – bu vaxt bağın içndəki yolda döngəni sürətlə dönüb siqnal verən xarici markalı maşını işarə edərək – maşın vurdu öldüm. Onda deyəcəklər bu gün Elmlər Bağında bir “əlil” ölüb. Hə, mütləq əgər xəbər verən olsa, bax belə verəcək. “Əlil” ölüb. Həlak olanlardan biri “işçi” olub… nəsə, boş ver müəllim. Sizi də yordum. Haqqınızı halal edin. – Bu nə sözdür, cənab kapitan, borcumuzdur. – Hiss etdim ki, “cənab kapitan” ifadəsi qarabuğdayı oğlanın ürəyinə yağ kimi yayıldı. Bəti-bənizi açıldı. – Buyurun. Halal, halal xoş. Allah köməyiniz olsun. Bu ara qatlama kətili yerə qoyub telefonla rus dilində danışan sarıyanıza işarə edərək: – Dostum deyəsən rusdur? – deyə soruşdum. – Bəli. Atası da anası da rusdur. Bakılıdır. Uşaqlıqdan bir məhlədə böyümüşük. O qədər dost-tanışdan ən çətin günlərimdə mənə dayaq olan, həmişə yanımda olub dəstək verən təkcə bu oldu. Adı İqordur. – Bəs sizin adınız necə oldu? Bayaqdan gəzirik heç soruşmadım. – Adım Çingizdir. Çingiz. – Çingiz, üzr istəyirəm. Bəlkə yersiz sualdır. Qardaşınız yoxdur? – Xeyr . Tək uşağam. Bilirsiniz atam da hərbçi olub. O da kapitan rütbəsində Birinci Qarabağ Müharibəsində yaralanmışdı. Mənim 7 yaşım olanda rəhmətə getdi. Uşaq olsam da onun yaralarına görə acılar içində əzab-əziyyət çəkə-çəkə necə yaşadığını, can verdiyini unuda bilmirəm. Deyəsən məni də eyni aqibət gözləyir. – Hansı idə anadan olmusunuz, Çingiz müəllim? – 20 yanvar 1990 – cı il. Özü də bilirsiniz harada? – Harada? – Kamçatkada. Atam orada xidmət edirmiş. 20 yanvar hadisələrindən sonra mən lap körpə olanda qayıdıb Bakıya. Sonra da müharibə. Və sizə danışdığım kimi. Bax belə, müəllim. Bəs sizin adınız necə oldu? Yəqin daha burada tez-tez rastlaşacağıq. – Mənim adım Vahiddir. Vahid Dilsiz. – Hə eşitmişəm. Deməli Vahid müəllim sizsiniz. Çox sağ olun! Yenə siz arada-bərədə hərbçilərin problemlərindən yazırsınız. Allah sizdən razı olsun. – Minnətdarm. Siz sağ olun. Sizin etdiklərinizin yanında bizimkilər heç nədir. – Elə deməyin. Bayaq siz özünüz dediniz axı, hər kəsin öz missiyası var. – Elədir. – Bu vaxt telefonla danışıb qurtaran İqor qatlama kətili yoldan biraz kənarda ağacların altında açaraq, çiynindəki örtüyü də üstünə atıb bizə tərəf yaxınlaşdı. Çingizi İqora təhvil verib: – Hələlik. Siz demiş yəqin tez-tez burada görüşəcəyik, – deyib marşrut üzrə dövrə vurmağa başladım. Mən dövrə vurduqca “əlil” və “işçi” kəlmələri də burğu kimi beynimə işləyirdi. Son. 03.12.2021-09.01.2022. Bakı.
Bütün xoşbəxtliklər bədbəxtliyin ovcundadı (Gənc şair Əntiqə Səməndərin şeirləri haqqında) Bir çiçək boyda küləkdi Əntiqə, Ağdamdan əsir. Göynən uçur, yernən gedir. Söznən qanadlanır, dilnən gedir. Bakı hərdən çox incidir Ağdam küləyini. Bakı küləyi dənizdən əsir, Ağdam küləyi dağdan. Bakı küləyi Şimaldan əsir Ağdam küləyi Qarabağdan. Hirsli bir küləkdi Əntiqə. Bir bənövşə boyda, bir yarpaq dolusu küləkdi Əntiqə. Odur, daxil oldu, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinə. Birinci mərtəbədə bir az əylənər, elanlara baxar, vərəqləri yellədər, bir qızla qucaqlaşar, birinə də əl edər. Sonra uçar ikinci mərtəbəyə, sağa, sola gedib burular üçüncü mərtəbyə, orda sürəti artar, gələr “Azərbaycan” juranalına, ordan da “Ulduz” jurnalına… Həmişə düşünürəm bu qızı uçuran nədir? Səbrsiz edən, yerindən oynadan nədir? Sonra gördüm əlində vərəqlər var, vərəqlərdə şeirlər var, şeirlərdə sevgi var. Ağdamdan gələndə nə yaşı vardı, böyüdü Əntiqə. Universitetə daxil oldu, Ağdam bilmədi. Üç kitabı çıxdı, Ağdamın xəbər olmadı. Sevdi, Ağdam sevinmədi, gülmədi, çünki Ağdam sevginin üzünü görmədi. İndi neyləyək? Günah kimdədi, məndədi, yoxsa səndə? Ağdamdadı, yoxsa Bakıda? Əntiqə uşaq idi, ağdamsızlığın günahı kimdədi anlamadı. Televiziyada Ağdama baxdı, yenə bilmədi. Şahmar Əkbərzadəni, Aqil Abbası, Qulu Ağsəsi oxudu, Qədir Rüstəmova qulaq asdı, ağdamsızlığını sirrini öyrənə bilmədi ki, bilmədi. Axırda sürətlə böyüdü, Əntiqə. Böyüdü ki, uçan buludların ayağından tutub getsin Ağdama. Amma buludların ayağı qırılıb düşdü Muğana. Əntiqə də ayağında. Bir bənövşənin ləçəyinə düşdü Əntiqə. Bənövşəni oxudu Əntiqə. Gedənləri sevmək, gələnləri qarşılamaqdan, daha gözəldir. Qorxma, gözəlim. Böyüdü Əntiqə, balaca yumruqlarıyla, qırmanc əsəbləriylə. Redaksiyalara şeir verdi, sonra unutdu, yox, unutmadı, gözlədiyini heç vaxt dilə gətirmədi, guya yadında deyil, guya yadına düşmədi. Amma hamsı yadındaydı. Sevən də, unudan da. Düz də, əyri də. Yalançı da, doğruçu da… Uşaq şeiri kimi dəcəldi, dolu kimi hirslidi, yağış kimi mehribandı Əntiqə. Özündən böyüyə -kiçiyə həmişə bu şeiri oxudu: Fərz et ki, yıxılırsan, Əlin xatirələrdən başqa, -heç nəyə çata bilmir… Rəbbindən dilə, nə diləyirsənsə… İllərdi yalvarmağın qaydasını unutmusan. Dost ol yalvarmağa, Sən ona əmanətsən. Başa düşdülərmi, düşmədilərmi Əntiqənin eyninə deyil. Sözləri gülüşləri ilə qoşadı, söz ağacdı, gülüş meyvə.. Əntiqənin əsəbi sözlərini döyəçləyir, döyür, döyür, sonra da Əntiqə əlini belinə qoyub ərkyana deyir: Kədərin ölçüsü kiçik, O, mənim əynimə deyil. Əntiqə həmişə nəzərimdə dəniz küləyinə söykənmiş kimidir. Elə bil yayın tən ortasında külək onu silkələyir. Saçlar dağınıq, üzündə sevincdən çiliklənmiş kədər, bəzən nadinc, bəzən isə sakit olan görkəmində bir dalğınlıq… Bu şeir də onun sakit halının şeirdir: Yordu məni elə kaşlar, Ovcumdan düşdü dualar, Bəxtim, bir az səbrli ol, Sevincin yenidən başlar. Əyilməyi kim sevir ki? Hər kəs özündən ucada. Şansını göydə axtarır, Beli bükülmüş qoca da. Dəcəl bir qızın hikmətinə bax. Mənə elə gəlir ki, dəcəllər böyüyəndə daha müdrik olurlar. Sakit uşaqlar isə, bir az yaşlandımı, başlayırlar dəymədüşər olmağa, kal heyva kimi yerində digildəməyə. Əntiqənin aşağıdakı şeiri onun mənsub olduğu ədəbi gənçlyin epiqrafı ola bilər. Üz-güzündən nadinc gülüşü heç vaxt əskik olmayan gənc bir qızın düşünsəsinə, ağlına bax. Ovcunu sıx,dost, Xoşbəxtlik uça bilər, Biz mütləq deyilik, dost -hər şey “ola bilər”di bizdə. Olacaqlar da ola bilər qədər, Gözlənilməzdi… Bütün xoşbəxtliklər bir bədbəxtliyin ovcundadır, -ovcunu sıx,dost. Əntiqə hadislərin, adamların yan-böyründən sürətlə keçən və mənzil başına tez çatmaq istəyən bir səsdi. Yeriyən, axan, burulan, qıvrılan bir zəngulədir. İstedadı hələ kifayət qədər durulmayıb. Hələ təcrübəsi azdı.. Ancaq bu gənc şair bəzən özündən xəbərsiz elə həqiqətləri deyir və pıçıldayır ki, istər-istəməz onun düşüncəsində formalaşan yenilik hissi səni ələ alır. Aşağıdakı şeirinə baxaq. Mən içimdən kiçilirəm, Bölünürəm hissələrə, budaq-budaq. Hopuram sözlərinə, Yaz məni, dostum varaq-varaq. Alnımdan yerə düşüb, Sınıbdı alın yazım qırıq-qırıq. Əntiqə 1994-cü ildə Aqdamda anadan olub. Mən həmişə 1990,1991, 1992,1993, 1994 -ci illlərin uşaqlarını kədərlə düşünürəm. Bu illərin uşaqları, xüsusən Qarabağ uşaqları öz yurd-yuvalarından ayrı düşdülər. Onlardan biri də gənc şair Əntiqədir. Mənə elə gəlir ki, bu illərin Qarabağda doğulan uşaqları daim harasa təlisirlər, qaçırlar, yüyürürlər və əsəbləşirlər. Onlar küləklər və çiçəklər kimi hər yana səpələniblər. Bu illərin uşaqları ona görə tələsirlər ki, bir yol tapıb Qarabağa qayıtsınlar. Elə bil anaları onları həyətə oynamağa göndəribmiş, indi evlərinə qayıda bilmirlər. Aşağıdakı şeirdə deyildiyi kimi, bəziləri bu hisləri hardan bilsinlər axı, nə bilsinlər ki, yay səhərlərində üşümək necə olur? Sən hardan biləsən axı, Yay səhərlərində üşüməyi. ..hələ qumsal sahildə üzmək eşqini Hardan biləsən axı, Atasızların ana məhəbbətini, Hələ xatirələr yada düşəndə, özündən gizlənmək var, …və birdə göyün altında yaşamaq Bir fəsil xatirən vardı, Bircə yağış payızda yuyulduqca yadıma düşürdü, gözümdən düşməyin! Yüyürür, qaçır, tələsir, yazır, pozur Əntiqə, Bakının oprtasında Ağdam axtarır. Yuxarıda dediyim kimi, elə bil anası Əntiqəni həyətə oynamağa göndəribmiş, indi evlərinə qayıda bilmir. Qızım, sən qayıdacaqsan hökmən. Düş misralarının birinə get, Ağdama gedir bu yol.
