AKTYOR
Vaxtilə eyni nəşriyyatda işləmişdik. Mənim redaksiya müdiri olduğum şöbədə kiçik redaktor vəzifəsini tuturdu. İşinin də adı, mərhum akademik Budaq Budaqov demişkən “şunu götür, şunu qoy” idi. Yəni buyruq qulu. Sual versəydin bir neçə dəqiqə fikirləşmədən cavabını tapıb deyə bilməzdi. Əslində nəinki kiçik redaktor, heç oxuculuğa da (nəşriyyatlarda belə ştat da vardı) yaramırdı. Söz gəzirdi ki, direktor bəs deyincə alandan sonra kiçik redaktor səviyyəsinə yüksəldib onu.
Bir dəfə tərcümeyi-halını tapşırdım yazsın. Yarım səhifəni bir saata güclə qaralayıb qoydu qabağıma. Oxudum, əlim üzümdə qaldı. Sınıq-salxaq cümlələrnin başı-ayağı bir yana, tək-tük söz tapardın ki, xətasız olsun. Bir müddətdən sonra mən başqa bir nəşriyyata direktor getdim. Day ondan xəbərim olmadı.
Bir gün köhnə iş yoldaşım, mərhum Ayaz Musayevlə bir məclisdə yan-yana düşmüşdük.
–Xəbərin var Q-dan?
–Nə mənada?
–“Əməkdar jurnalist” olub, – dedi.
–Nə danışırsan?!
–O günü “Azərbaycan” nəşriyyatına gedəndə, qarşıma çıxdı, əl qatdı özünə – belə işləyirəm, belə uğurlarım var, hətta ad da veriblər mənə. Özümü qoydum avamlığa – nə ad? Bəs “Əməkdar jurnalist” olmu¬şam. Elə ad da var? Bahooo… əlbəttə, Ayaz müəllim, nə əcəb bilmirsiniz?! Ha çalışdı uğurlarıyla məni məst elə¬sin, alınmadı.
–Bəs təbrik eləmədin?!
–Dilim gəlmədi! Axırda xudahafizləşib, yekə çantasını qoyun quyruğu kimi yırğalaya-yırğalaya çıxıb getdi.
–Mükafatını verməmiş olmaz. – Dedim. Ayaz diqqətlə üzümə baxdı.–Ürəyində də olmuş olsa yəqin söyüb səni!
–Ha… ha… – Rəhmətlik başını dala atıb, xeyli güldü.
Namiq Abdullayev adlı-soyadlı fantast yazıçımız vardı. “Qara məxmər gecələrim” kitabı nəşr olunmuşdu. İnanın, mağazada altdan satırdılar. Qəribə də xasiyyəti vardı rəhmətliyin – istedadsız adamlara salam verməzdi, acığı gələrdi onlardan.
Mənim də Namiqsayağı Q-dan acığım gəlirdi. Həm istedadsız idi, həm də istedadlı birinin yerini tutmuşdu.
Bir neçə gün əvvəl otağımın pəncərəsindən eşiyə baxırdım. Gördüm saçları ağarmış, əlində iri çanta, başı aşağı, asta addımlarla əyilib bükülmüş vəziyyətdə sallana-sallana biri gəlir. Diqqətlə baxan kimi içimi çəkdim – İlahi, bu ki, Q-dı.
Götürüb, iş yoldaşlarından birinə zəng elədim:
–Nə günə qalıb bu yazıq?!
–Aktyoru deyirsən?!
–Aktyor kimdi?!
–Q!
–Başa düşmədim eyhamını.
–O günü şəhərə çıxmışdım, bir rəfiqəmlə qarşılaşdım. Bilirsən da, qadınınkı qeybətdi. Ordan-burdan… söz gəldi çıxdı Q-nın üstünə. Rəfiqəm nə desə yaxşıdı: “Q.-nın həyat yoldaşı deyirmiş ki, vallah, axşamlar kişinin evə meyiti gəlir. Çay qoyuram qabağına, içmir, xörək gətirirəm, yemir.
–Nə olub sənə?! – Deyirəm.
–Ay qız, qoy həyəcanım yatsın, əsəbilərim sakitləşsin, özümə gəlim.
–Özünə niyə gəlməlisən ey, işdə deyildin?!
–İşdəydim.
–Sənin yoldaşların gəlib şam eləyən kimi arvad-uşağı vurub qoltuğuna kinoya gedir, teatra gedir.
–Ay qız, mən də teatrdan gəlirəm da…
–Başa düşmədim!
–Nə olsun ki, jurnalistəm, arvad, bütün günü roldayam!
–Bıy, başıma xeyir, rol nədi?!
–Ay bəxtəvərin qızı, işə getmək şərt deyil, ey, aktyor olmaq lazımdı, aktyor. Baş redaktorla bir havayla oynayıram, məsul katiblə ayrı havayla, yazı yazacağım obyektə ki, gedirəm, orda da bir başqa havanın üstündə oynamalı oluram! Elə bilirsən alıb gətirdiyiniz, yeyib şelləndiyiniz pulu yerdən yığıram?! Canımın qan bahasıdı, başa düş, işdə olmuram ey, rolda oluram, rolda. Özü də hamının istədiyi kimi oynamaq lazımdı. Yoxsa qarışqa kimi basıb əzərlər səni!”.
Bu söhbəti eşidənə qədər elə bilirdim Q-dan xoşbəxti yoxdu.
–Yazığ imiş ki, bu!– Dedim.
–Yalansa yazıq ilan vursun dilindən! İşdə görəsən onu! Od barmaqda durur… – o… gah baş redak-torun yanına qaçır, gah məsul katibin, nəsə bir tapşırıq alıb, hansısa obyektə getməsə ürəyi soyumaz. Getdiyi yerdən də əli ətəyindən uzun gələn deyil. Balaca bir qəzetçi olasan, hər şeyin də ola. Vallah, paxıllığım tutur hərdən ona. Bir övladımın da toyunu görməmişəm, amma bu, bütün uşaqlarını baş-göz eləyib, nə atıb arxasına, özü bilər, yüz il də yesə çörəyi çörəkdi.
–Ancaq kənardan baxanda lap yetimə oxşayır.
–Yolda-rizdə roldan çıxır axı, özü olur. Amma işdə… atasını söysən belə dişlərini ağardacaq üzünə. Hələ bir adamla sözü çəpləşən görməmişəm onu. Ən haqlı olduğu məsələdə rəqibinin qarşısından çəkilir ki, qələbəni versin ona, təki çörəyinə mane olan olmasın! Bu boyda hiss-həyəcana dözmək olar?! Əgər aktyorluğa getsəydi indi böyük sənətkar idi.
On illər ərzində tanıdığım Q-ya ilk dəfə yazığım gəldi.
Səhəri günü durub getdim “Azərbaycan” nəşriyyatına. Xoşbəxtlikdən qarşıma çıxan da özü oldu.
–Salam, əziz dost!
–Salam, salam, müəllim! – Əyilib-bükülüb iki əlli tutdu əlimdən.
–Eşitdim “Əməkdar jurnalist” adı veriblər sənə?!
–Allah sizdən razı olsun, veriblər də sözdü, əlbəttə veriblər?!
–Mən səni “Əməkdar jurnalist” adı almağın münasibətiylə ürəkdən təbrik eləyirəm! Bəhrəsini görəsən!
–Təşəkkür edirəm! Təşəkkür edirəm, ustad! Çox sağ olasınız! Lap məni şad elədiniz!
Yəqin ki, dostum Ayaz Musayevin ruhu bağışlayar məni!
11.08-18.09.2023
Müəllif: Qəşəm İsabəyli
Mustafa Müseyiboğlu adına kitabxana
YAZARLAR.AZ
===============================================
<<<< WWW.YAZARLAR.AZ və WWW.USTAC.AZ >>>>
Əlaqə: Tel: (+994) 70-390-39-93 E-mail: zauryazar@mail.ru
