Tamella Pərvinin yeni şeirləri

ŞƏHİD BALAMIZ SƏBUHİYƏ

Gülüzlü şəhidim, arzun varıydı?
Yəqin sənin arzun sevgi olardı.
Ya da, bir ailə, bir isti ocaq
Bir gözəl həyatın, ömrün olardı.

Bu gözəl vətəndə, bir sakit işin,
Oğul böyüdərdin əsgər olmağa.
Bir ömür gedərdi zabit vərdişin
Bir qız böyüdərdin oğul doğmağa.

Bu dünya özü də nağıldı, şəhid,
Hər gün yeni, yeni nağıllar doğur.
Haqqın ki, gözləri bağlıdı, şəhid,
Dünya əzab doğur, ağrılar doğur.

Rahat yat şəhidim, bu yurd basılmaz,
Daha qarğamaram qərənfili də.
Bu dünya düzələr, qan yerdə qalmaz
Əzərik başını, o əfinin də.


Xəbərin varmıdır, gəlmişəm yenə,
Şəhər ürəyimcə, ev ürəyimcə.
Neyləyim, mən səni sevə bilmədim
Sən də, bu şəhəri sev ürəyincə.

Uzaqdan, yaxından baxarsan yenə,
Əllərin havada saatı cızar.
Köhnə xatirələr tökülən yerə,
Tələsib, təntiyib qaçar arzular.

Gecikdin, aldanıb yay havasına,
Unutmaq öyrədə bilmədim sənə.
Bax, hərə çəkilir öz odasına,
Mən, indi bilmişəm neylədim sənə.

Keçdik, o yuvanın yanından belə
Yollara çiçək də düzdü o yuva.
Nədi axtardığım, bilmirəm hələ
Sənin demədiyin sözdü, o yuva.


Daha baş əymərəm bu taleyə mən,
Ömürdən bir günü alıb gedəcəm.
Kimsə bezməyəcək mənim əlimdən,
Bir xeyir, bir dua, “çalıb” gedəcəm.

Oxşayıb o günü əzizlər kimi,
Öpüb, glzləyərəm özümdən belə.
Elə yaşayacam ləzizlər kimi
Ləzzət alacağam dözümdən belə.

Hamıya uzaqdan baxıb güləcəm,
Görəcəm, nə imiş əyərim mənim.
Görəcəm, nə imiş suçum, günahım,
Tanrının yanında dəyərim mənim.

SƏHƏRƏ YAXIN ANAMI GÖRDÜM YUXUDA

Mən çıxıb gəlmişəm, varmı xəbərin?
Burda xatirələr ağladır məni.
Varmı gəlməyinə zəif bir güman
O hansı ümiddi aldadır məni?

Qapını açmağa cəsarətim yox,
Xırdaca yerişin ləngiyir harda?
Bir qucaq ağlayır, hərarəti yox,
Bir körpə hay salır, təngiyir orda.

Bütün qapıların üzü sənəydi,
Bütün xoşbəxtliklər səninlə imiş.
Sənə gəlirikmiş milyon sənədi,
Xoşbəxtlik gözündə sərnimək imiş.

Qalmışam od ilə od arasında
Ömrüm bilə-bilə aldanır elə.
Bütün xatirələr boy sırasında
Yanır, tüstülənir, odlanır elə.

Götürüb qoymağa yoxdu heç nəyim
Təntiyib qalmışam sənsizliyimdə.
Yox imiş dayağım, arxam, köməyim
Oynadır insanı dünya felində.


Sevdikcə nələri alır əlimdən,
Nə qədər sevəcək, bəs bu “dev” məni?
Ağzımı açmamış tutur dilimdən,
Durum necə deyim, yenə sev məni.

Çəkərəm əlimi payımdan belə,
Zəhərim balımdan çox olur hələ,
Fürsət axtarıram ağlaya, gülə,
Bır dəli fürsət də tapılmır belə.

Beləcə gedirəm, “dayan” yerim yox,
Baha “sevgilər”i ala bilmirəm.
Dünəndə, sabahda güman yerim yox.
Yeriyə bilmirəm, qala bilmirəm.


Tale yenə “yol göstərir”, gedimmi?
Tələsində, həvəsində itimmi?
“Mənlə işi qurtarmayıb” dedimmi?
İnanmıram bu taleyə neyləyim.

Şirin oldu ucuzların bəkməzi,
Neylədilər, heç çıxmadı əmbəsi.
Başa keçdi, hər əyrisi,”ləmbə”si
İnanmıram, bu taleyə neyləyim.

İnanırdım, hər keçənə, hər kəsə,
Tuş etdilər kor bayquşa, kərkəsə,
Başqaları ağa çıxdı neyləsə,
İnanmıram, bu taleyə neyləyim.

Boy atdığım, o bağçadan əsər yox,
Küsünmüşəm, bir deyən yox “küsər-yox”.
Umduğumda nə abır var, nə “sər” yox,
İnanmıram, bu taleyə neyləyim.

Döyən vardı sinəsinə, başına,
Yürüdükcə daş vururdu başıma.
Qırov düşdü kirpiyimə, qaşıma,
İnanmıram, bu taleyə neyləyim.


İzin ver başımı qoyum köksünə,
Bir az gec gəlmişəm, bağışla Şuşam.
Necə durublarmış sənin qəsdinə,
Mən bir “oyanmışam”, səbri daşmışam.

Yenə qanla yudum qanlı yaranı,
Gözünə sevincdən yaş gətirmişəm.
Nə gözəl yapacam arzularımı,
Doğulmuş vətənə daş gətirmişəm.

Ay Allah başını əyibdi hərə,
Gör necə birləşib vətən olmuşuq.
Oğullar, atlanın, qonun yəhərə
“Cəngi””çaldırırıq, cıdır qurmuşuq.

Gör necə oğulmuş Baş Komandanım,
Alilik yazılmış alnına onun.
Sözünə bəndmişik: “Durun atlanın!”,
Mehmetım, Məmmədim, fəhləm, çobanım.

İlahi, bu qürur necə gözəldi,
Oğuzam, Göy Türkəm, Boz Qurdam indi.
Güc gəldi dizimə, belim düzəldi
Xoşbəxtəm, bu ulu Vətən mənimdi!

Müəllif: Tamella PƏRVİN

TAMELLA PƏRVİNİN YAZILARI

Məlumatı hazırladı: Mina RƏŞİD

MİNA RƏŞİDİN YAZILARI

Mustafa Müseyiboğlu adına kitabxana

“ƏDƏBİ OVQAT” JURNALI PDF

“YAZARLAR”  JURNALI PDF

“ULDUZ” JURNALI PDF

“XƏZAN”JURNALI PDF

WWW.KİTABEVİM.AZ

YAZARLAR.AZ

===============================================

<<<< WWW.YAZARLAR.AZ və  WWW.USTAC.AZ >>>> 

Əlaqə: Tel: (+994) 70-390-39-93   E-mail: zauryazar@mail.ru

XAN BABAMIN KƏNDİNƏ GETMİŞDİM – XANKƏNDİMƏ.

XAN BABAMIN KƏNDİNƏ GETMİŞDİM…
XANKƏNDİMƏ…

Ağdam-Əsgəran-Xocalı-Xankəndi-Şuşa-Laçın-Qubadlı
Uşaqlıqda Xan nənəmin, xanım nənəmin güllü yorğanının üstündə oturub dinlədiyim şirin, kövrək, nisgilli xatirələri elə o vaxtdan ovcumda sıxıb, bölüşməyə kimsə tapmadığım üçün qiymətli əmanət kimi gizləyib saxlamışdım… Öz-özümə danışar, kövrələr, köks ötürərdim. Düz 45 ildən də bir az uzun zamandı…
Nəhayət ki… Tale mənə elə o xatirələrin cücərib baş qaldırdığı torpaqları ziyarət etməyi nəsib etdi…
2 əsrlik xatirələri acgözlüklə, bir anın içindəcə üzümü göyə tutub sahiblərinə “çatdırdım”… Yerdə kimsə qalmayıb axı…
Çiynimdəki yük yüngülləşdi sanki… amma tam boşalmadı… Xan babamın kəndini belə pəjmürdə görmək mənə çox ağır gəldi. Murdarların izləri hələ tam təmizlənməmiş yəqin ki, bu hissləri yaşamağım təbii idi…
Ən ağırı XOCALI ziyarətim oldu. Yerə ayaq basmağa utanırdım. O müdhiş gecədəki ah-nalələr qulağımı, beynimi deşirdi sanki… Sevinc hissi yaşaya bilmədim, bilməzdim. Biz bu faciəli tarixi heç zaman unutmamalıyıq. Bir gözümüz güləndə, o biri ağlamalıdır… Tez maşına qayıtdım… İçimdə hıçqırtı ilə ağladım. Ora tamamilə başqa əhval-ruhiyyədə getsəm də, o hisslərim yoxa çıxdı… Yəqin bizə çox uzun illər lazımdır bu faciəni unutmaq üçün. Yox, unutmaq yox… Şəhidlərimizin qanları hesabına alınan bu torpaqlarımızı, qisası alınmış Xocalımızı elə gözəlləşdirməliyik ki… Bəlkə onda o torpaqlarda rahatlıqla addımlaya bilərik…
Şuşa-Laçın səfərimiz daha yüngül oldu. Qələbənin Sevincini bir az yaşaya bildim…
Qanımı qaraldan o oldu ki, Laçından üzüaaşağı Qubadlıya düşəndə hündür sağ zirvədə o murdarların bayrağını və əsgərlərini gördüm. Əbədi bir yaradı bu murdarlar bu torpağın bağrında təəssüf ki… Daim görmək məcburiyyətindəyik…
Sol tərəfdə bizim bayrağımız dalğalanırdı. Üz-üzə idilər.
Aşağıda isə bizimkilər buldozerlərlə nəhəng qayaları yarıb yeraltı tunellər tikir, yolları daha da genişləndirirdilər…
Qarabağda nəhəng quruculuq işləri getmir. Belə təsəvvür etmirdim… Yəqin sülhün imzalanmasını gözləyirlər… Ümid edək. İnşaallah…

EhtiramlaAliyə CAVANŞİR,

tədqiqatçı

ALİYƏ CAVANŞİRİN YAZILARI

Mustafa Müseyiboğlu adına kitabxana

“ƏDƏBİ OVQAT” JURNALI PDF

“YAZARLAR”  JURNALI PDF

“ULDUZ” JURNALI PDF

“XƏZAN”JURNALI PDF

WWW.KİTABEVİM.AZ

YAZARLAR.AZ

===============================================

<<<< WWW.YAZARLAR.AZ və  WWW.USTAC.AZ >>>> 

Əlaqə: Tel: (+994) 70-390-39-93   E-mail: zauryazar@mail.ru

Şuşa tək ocağın mübarək, dağlar!

DAĞLAR
(Dağlara xitabən üçüncü şeiri)
Tarix səhnəsində yetişdi zaman,
Başlanmış bu çağın mübarək, dağlar!
Hələ nə zəfərlər gözləyir bizi,
Qutlanmış novrağın mübarək, dağlar!

* * *
Dövranın gərdişi döndü, dəyişdi,
Davadan doğulan ərlər yetişdi,
Didilmiş yaralar tutdu, bitişdi,
Üç rəngli duvağın mübarək, dağlar!

* * *
Nə vaxtdır yol-iriz bağlı qalmışdı,
Qoynunda yağılar məskən salmışdı,
Canımı sağalmaz bir dərd almışdı,
Sayalı qonağın mübarək, dağlar!

* * *
Xətai qırmadı könül bağını,
Nadir unutmadı hicran dağını,
İlhamın silahı əzdi yağını,
Dəmirdən yumruğun mübarək, dağlar!

* * *
Qurtuldu yağıdan zənburun, balın,
Bir başqa görünür yamacın, yalın,
Zirvəndən boylanır şanlı hilalın,
Müqəddəs sancağın mübarək, dağlar!

* * *
Haqqa nisbət tutub ulu Ələsgər,
Andırıb, tanıdıb, bilib pərisgar,
Hər səngər məbəddi, pirdi hər əsgər,
Şuşa tək ocağın mübarək, dağlar!


* * *
Ay Ustac, min şükür arzuna yetdin,
“Dədə”n gedən yolu, sən də qət etdin,
Dolandın dünyanı yurdunda bitdin,
Doqquzu zər tuğun mübarək, dağlar!

Müəllif: Zaur USTAC

ZAUR USTACIN YAZILARI

YENİ KİTAB İŞIQ ÜZÜ GÖRÜB

Mustafa Müseyiboğlu adına kitabxana

“ƏDƏBİ OVQAT” JURNALI PDF

“YAZARLAR”  JURNALI PDF

“ULDUZ” JURNALI PDF

“XƏZAN”JURNALI PDF

WWW.KİTABEVİM.AZ

YAZARLAR.AZ
===============================================

<<<< WWW.YAZARLAR.AZ və  WWW.USTAC.AZ >>>> 

Əlaqə: Tel: (+994) 70-390-39-93   E-mail: zauryazar@mail.ru

Aliyə Cavanşir: – “GƏLMİŞƏM, XAN NƏNƏM!”

GƏLMİŞƏM, XAN NƏNƏM!
Yəqin bu illər ərzində bizdən incimisən – NEYÇÜN GƏLMƏZ deyə. Haqqın var… Nəhayət… burdayıq – həmişəlik…
Ən gözəl uşaqlıq xatirələrim sizlərlə bağlı olub. Xan nənəmin kövrək, nisgilli, əfsanələşmiş, nağılvari xatirələrini, qəzəllərinizi dinləyərək yuxuya getmişəm. Ayılanda da elə o qəzəllərin nənəmin şirin Qarabağ ləhcəsiylə ifasına bələnmişəm.
BABAM ƏBDÜSSƏMƏD BƏY AŞİQ CAVANŞİRİN

Əlan ey daqi-dərdin hicriylə bərbad olan gonlum(könlüm),
Məgər heç bir görən olmaz səni abad olan gonlum…

Eləcə də Ulu babam MƏHƏMMƏD BƏY AŞİQ CAVANŞİRİN Qəzəlləri və SƏNİN – XAN QIZI XURŞUDBANU NATƏVANIN ürəkdağlayan, nisgilli qəzəlləri ilə… böyümüşəm…
O zaman deyirdilər ki, xan, bəy balaları kef çəkiblər… Dərd-qəm nədir bilməyiblər… Düşünürdüm görəsən, Xan qızı niyə bu qədər kədərli bir əhvalda olub… Böyüdükcə anlamağa başladım…
RUHUN ŞAD OLSUN, XANIMLAR XANIMI!!!


NEÇİN GƏLMƏZ?
Qoyubdur intizarında, neçin gəlməz, neçin gəlməz?
Həmişə ahü zarında, neçin gəlməz, neçin gəlməz?
Üzüldüm karivanımdan, əl üzdüm xanimanımdan,
Fələk incir fəqanımdan, neçin gəlməz, neçin gəlməz?
Gedibdir qafilə salar, olubdur gözlərim xunbar,
Nə bir yarü, nə bir qəmxar, neçin gəlməz, neçin gəlməz?
Könüldə ahü zarım var, səbrü nə qərarım var,
Deməz bir dilfikarım var, neçin gəlməz, neçin gəlməz?
O zülfü nərgisi-məstə, könül çoxdandı pabəstə,
Məni hicran edib xəstə, neçin gəlməz, neçin gəlməz?
Səri-kuyin gəzən könlüm gülü-ruyin sevər könlüm,
Vüsalın çox dilər könlüm, neçin gəlməz, neçin gəlməz?
Alıbdır canımı hicran, olubdur gözlərim giryan,
O məhvəş, nazənin canan, neçin gəlməz, neçin gəlməz?
Mənə hicran məşəqqətdir, fəraqın dərdi möhnətdir,
Nigarım xeyli müddətdir neçin gəlməz, neçin gəlməz?
Əzizim, göz yaşım qandır, işim fəryadü əfqandır,
O yarım harda mehmandır, neçin gəlməz, neçin gəlməz?
Yanar canım fərağından, tutar könlüm sorağından
Ki, çıxsın yar otağından, neçin gəlməz, neçin gəlməz?
Əlimdə ixtiyarım yox, gedib, səbrü-qərarım yox,
Yanımda gül-üzarım yox, neçin gəlməz, neçin gəlməz?
Səba, ol məhliqa dilbər, alıbdır canımı yeksər,
Könül ancaq onu istər, neçin gəlməz, neçin gəlməz?
Yetibdür ərş üzə dadım, tutub dünyanı fəryadım,
Mənim ol sərvi-azadun neçin gəlməz, neçin gəlməz?.
Qalıbdır Natəvan nalan, gecə-gündüz olur giryan,
Onun yox dərdinə dərman, neçin gəlməz, neçin gəlməz?

EhtiramlaAliyə CAVANŞİR,

tədqiqatçı

ALİYƏ CAVANŞİRİN YAZILARI

Mustafa Müseyiboğlu adına kitabxana

“ƏDƏBİ OVQAT” JURNALI PDF

“YAZARLAR”  JURNALI PDF

“ULDUZ” JURNALI PDF

“XƏZAN”JURNALI PDF

WWW.KİTABEVİM.AZ

YAZARLAR.AZ

===============================================

<<<< WWW.YAZARLAR.AZ və  WWW.USTAC.AZ >>>> 

Əlaqə: Tel: (+994) 70-390-39-93   E-mail: zauryazar@mail.ru

Zeynəb Cəmaləddin – BİR OCAQ QURACAQSAN …

BİR OCAQ QURACAQSAN …
(Yurd həsrəti çəkənlərə ithaf olunur)

Bir ocaq quracaq, od çatacaqsan,
Koma istəyirsən, o yurd daşından.
Qumla sementinə su qatacaqsan,
Bir neçə damla da sevinc yaşından.

Can evin yarılır, duyğular axır,
Demə ki, bu vulkan sönən ocaqdır.
Bu köz əmanətdir, ürəkdən çıxır,
Alovu qəlbində, hey yanacaqdır.

Daşıdın, ağırdı nə qədər, bu yük,
Bu yükdən vaz keçmək olmadı, amma.
Bu gün dərdi qədər sevinci böyük,
Zamanla unutmaq? Eşit, inanma ..

27.08.2024.

Müəllif: Zeynəb Cəmaləddin

ZEYNƏB CƏMALƏDDİNİN YAZILARI

Mustafa Müseyiboğlu adına kitabxana

“ƏDƏBİ OVQAT” JURNALI PDF

“YAZARLAR”  JURNALI PDF

“ULDUZ” JURNALI PDF

“XƏZAN”JURNALI PDF

WWW.KİTABEVİM.AZ

YAZARLAR.AZ

===============================================

<<<< WWW.YAZARLAR.AZ və  WWW.USTAC.AZ >>>> 

Əlaqə: Tel: (+994) 70-390-39-93   E-mail: zauryazar@mail.ru

Муж уходил громко и пафосно…

Муж уходил громко и пафосно
Наташа сидела в кресле и вязала. Наверно если бы она не считала петли, то хорошего ничего бы не было. Муж очень некрасиво уходил.
-Наташа, ты понимаешь, что ты уже старая? Сидишь со своими спицами, ничего тебе не интересно! Да с тобой выйти в люди стыдно! – Холодным голосом произносил муж. – Сидишь дома, только и слышно от тебя – дети, дети, дети! Ничего другого от тебя не услышишь! Ты в салон красоты когда последний раз ходила? Да ты даже не думаешь о том, что мужу хочется рядом с собой видеть красивую женщину, а не то, на то что ты стала похожа. У меня будет красивая женщина, с которой не стыдно в свет выйти и друзьям показать. – Рома старался как можно побольнее уколоть. Уж очень сильно отличалась его жена от его любовницы. Та, словно с обложки модного журнала сошла, а жена законченная домохозяйка.
А Наташа молчала, смотрела на свои петельки, считала и молчала. Старалась держать себя. Больно было.
-Алименты буду платить. Но на много не рассчитывай. Мне новую жизнь нужно строить. У меня женщина молодая и красивая. – Рома злился, что жена уткнулась в свои спицы и молчит. – И не смей мне мешать жить! – Чуть ли не прокричал Рома, покидая квартиру. . ………. Наташа вязала, долго вязала, вязала до того момента пока не наколола спицей палец. От боли она откинула вязание и расплакалась. Радовало только одно, детей сейчас не было дома. После школы она отвезла их к маме в загородный дом. У детей осенние каникулы с понедельника, погода сухая, так почему бы и не отправить детей к бабушке на несколько дней. А сама планировала устроить романтический вечер с мужем или сходить куда-нибудь, а получилось так, что он ушёл от неё.
Прорыдавшись Наташа встала из своего любимого кресла, пошла на кухню, включила чайник, чтобы заварить чай. Состояние было ужасным. Казалось, что муж катком прокатился по её сердцу, душе, самооценке. Всё было закатано в асфальт.
Шестнадцать лет брака, двадцать лет отношений, трое деток. И вот такое счастье ближе к сорока годам. Муж ушёл к молодой.
Познакомились они в студенческие годы. Наташа первокурсница, а Рома выпускник. Красивый, спортивный, весёлый и компанейский. Очаровал дочку обеспеченных родителей.
А Наташа была из очень обеспеченной семьи. Для мамы с папой она была светом в окошке. Родилась она за пол года до смерти старшей дочери. Девочка болела и надежды не было. Тогда ещё родители были простыми рабочими. Это были восьмидесятые. Но жили они уже тогда в отдельной своей двухкомнатной квартире.
В девяностые отец Натальи решил, что ради единственной дочки нужно пошевелиться и что-то изменить. И вот когда Наталья уже поступила в институт бизнес отца вполне себе процветал.
После свадьбы отец предоставил их двушку, в которой сделали ради такого повода свежий ремонт. Сами родители жили в новой просторной четырёхкомнатной квартире и строили дом.
После рождения старшей внучки, видя что у зятя не получалось найти нормальную работу, отец Натальи взял зятя на работу. А после рождения двоих сыновей, родители передали в пользование семьи дочки свою большую квартиру и переехали в загородный дом.
Отца не стало три года назад Рома стал номинальным директором. Делами занимался прежний зам отца, но зять так хотел всегда стать приемником Леонида Викторовича и поэтому Наташа согласилась, чтобы её муж стал частью руководства компании.
Сама Наташа с момента рождения дочки особо не работала. Была в курсе дел своего будущего наследства, но не более того. Материнство её увлекало на много больше. И в добавок она увлеклась рукоделием. Ничего серьёзного, но у них с дочкой появилось увлечение шарфами. У обычных модниц главный аксессуар в наряде это сумочка, а у Наташи с дочкой – шарф. А тут оказывается мужу это увлечение жены было в тягость.
Проревевшись и успокоившись, Наташа позвонила матери и рассказала, что произошло.
-Наташка, ты даже не смей его назад принимать. Ты пойми, если он один раз так сделал, то потом будет и второй и третий. И ты каждый раз будешь чувствовать себя всё хуже и хуже. Вымотает он тебя.
-Мам. – Вяло протянула уставшая ото всех переживаний Наташа. – Не на помойке же я себя нашла. Больно очень, но понимаю, что не на пустом месте у него самомнение выросло.
-Не смей себя винить! – Чуть повысила голос мать. – Ты нормальная жена! Всё ты делала правильно! А вот он зарвался!
-Я не об этом. Ты не переживай. Детям только ничего пока не говори. Мне в себя придти надо. Выходные. Подумать надо. – Тягостно сказала дочь.
-Ты Людке позвони. Пусть в гости зайдёт. Поможет встряхнуться.
-Да, надо. – Наташа даже и не подумала о лучшей подруге. Хотела полежать в кровати и повыть от боли.
-Не позвонишь ты, сама позвоню. Тебе сейчас нельзя быть одной. А пока отдыхай. Попробуй поспать.
Утром квартиру Наташи наполнил ураган по имени Людмила. Лучшая подруга со старшей школы. Люда человек творческий, нашла в себя в организации праздников. Выходные в их сфере всегда рабочий день, но ради подруги она бросила всё и приехала.
-Ну, как будем выходить из уныния? – Людмила оглядела подругу с головы до пят. Утром Наташа выглядела помятой. – По классической схеме или по классически-альтернативной?
-Это ты о чём? – Удивилась Наташа.
-Ну салон красоты, магазины – это классический. А альтернативный – клубы, бары. По какой схеме пойдём?
-Вот честно, не хочу ни одно, ни второе. Нет у меня комплекса по поводу моей внешности и проснуться утром с больной головой не хочу. Но зная тебя, ты меня в покое не оставишь. Давай сходим куда-нибудь на культурную программу? Может выставка какая есть интересная? Или в театре что-нибудь стоящее идёт?
-А вы мадам с фантазией. Ну тогда пошли на выставку. Есть кое что интересное.
Гуляя по выставке Наташа думала о том, что давно никуда с мужем не выходили. Ему всегда было некогда, а она любила вот такие мероприятия. Последние годы она куда-то ходила на культурные программы с детьми. Театры, цирки, выставки и прочее, но детское. Они с мужем вообще последние годы отдалились, особенно после смерти папы. Муж стал много времени проводить на работе.
-Натуль, а ты не думала выйти на работу? – Люда с Наташей шли по парку и ели мороженное.
-На работу? А кем? Я же столько лет дома сидела. Только после института пару лет у папы потрудилась. – Настороженно ответила Наталья.
-И чего? Неужели в своей компании не найдёшь чем заняться? На курсы какие-нибудь сходи. С замом отца поговори.
-А дети? Кто их будет по кружкам водить. – Испугалась немного Наташа.
-Няню найми. Дети достаточно взрослые. – Спокойно говорила Люда. У неё была няня для дочки. – Дома справятся, а на кружки отведут.
-А может ты и права. Засиделась я дома наверное. – Задумчиво произнесла Наташа. – Надо позвонить дяде Толе. Может что подскажет. И с мамой обсудить.
В понедельник утром Рома зашёл в здание компании, где работал уже много лет. Охранник посмотрел на Романа и промолчал. Подойдя к своему кабинету, он заметил отсутствие секретарши. Зайдя в свой кабинет он обнаружил странную картину….
Продолжение рассказа в комментарии под постом.

Женский Журнал

Первоисточник : Женский Журнал


Mustafa Müseyiboğlu adına kitabxana

“ƏDƏBİ OVQAT” JURNALI PDF

“YAZARLAR”  JURNALI PDF

“ULDUZ” JURNALI PDF

“XƏZAN”JURNALI PDF

WWW.KİTABEVİM.AZ

YAZARLAR.AZ

===============================================

<<<< WWW.YAZARLAR.AZ və  WWW.USTAC.AZ >>>> 

Əlaqə: Tel: (+994) 70-390-39-93   E-mail: zauryazar@mail.ru

Вера зашла на кухню и застыла.

Вера зашла на кухню и застыла.
На столе грязь и посуда, возле чайника лужа чая, в раковине тоже не пойми что… Из спальни слышны звуки «эпичной» битвы. Это муж так ищет новую работу. Он всегда так ищет новую работу. За четыре года совместной жизни это уже пятые поиски. Вера заглянула в холодильник, а там как всегда пусто. Она открыла морозилку, вынула пакет со самосборным овощным набором, кинула его на сковородку и начала убирать кухню. ………… О, Веруньчик, а что у нас на ужин? — Степан судя по его хорошему настроению всё же победил в своей «эпичной» битве.
-На ужин были котлеты с рисом, которые ты съел единолично. Больше ничего на ужин нет.
-А это что? — Степан открыл крышку сковородки.
-А это мой ужин. Ты свой уже съел.
-Тебе для меня еды жалко? Права была мама. — Степан сделал обиженное лицо, но Веру это уже больше не трогало.
-Если она была права, то и езжай к ней ужинать.
-Ну и поеду! — Степан громко лопнул дверью.
На это Вера и рассчитывала. Она достала из сумки контейнер из местной кулинарии. Шикарные куриные оладьи. Но с этим нужно что-то делать.
В субботу у Веры с подругам была назначена посиделка. Идти туда не хотелось. Но они и так редко встречаются. Обязательный один раз в месяц. Чаще не получалось. У одной дети, у другой дача родителей и прочие женские дела. Так что обязательно раз в месяц для успокоения души.
Все уже собрались, когда пришла Тома.
-Это невыносимо. Нормальные мужики кончились. Этот болван оказался маменькиным сынком и нюней. — Тома своим присутствием заполнила всё пространство.
Вера не любила Тому. Точнее в вопросах, касающихся мужчин, у них были серьёзные разногласия. Тома была беспринципной женщиной. Её не останавливало ни наличие законных супруг, ни детей. Если она хотела заполучить мужчину, то не останавливалась ни перед чем.
Тома не прекращала свой монолог, не давая никому ни слова сказать. Вера смотрела на неё и в голове возникла идея. Когда Тома наконец выговорилась, то Вера решила начать свою игру.
Продолжение рассказа в комментарии под постом.

Женский Журнал

Первоисточник : Женский Журнал


Mustafa Müseyiboğlu adına kitabxana

“ƏDƏBİ OVQAT” JURNALI PDF

“YAZARLAR”  JURNALI PDF

“ULDUZ” JURNALI PDF

“XƏZAN”JURNALI PDF

WWW.KİTABEVİM.AZ

YAZARLAR.AZ

===============================================

<<<< WWW.YAZARLAR.AZ və  WWW.USTAC.AZ >>>> 

Əlaqə: Tel: (+994) 70-390-39-93   E-mail: zauryazar@mail.ru

SƏDULLA ŞİRİNOV – DƏLƏDUZ

DƏLƏDUZ

(Hekayə)

Dələduz. Mental dəyərlərə zidd bu termin el arasında “maşennik” kimi də tələffüz olunur. Bəlkə də bu ondan irəli gəlir ki, belə bir məharətə malik olan ünsürlər cəmiyyət üçün, parazitlər qrupunun ön sıralarında yer alan quldur, oğru, cibgir, rüşvətxorlardan daha təhlükəlidir. Buna görə də istəməzdik ki, belə sürüşkən qurdlar bizim aramızda olsun.
Quldurdan da, oğrudan da, rüşvətxordan da, cibgirdən də yayınmaq mümkündür. Dələduzları isə sanki sabunlayıblar, elə sürüşkəndilər ki, asanlıqla hər kəsin ürəyinə girib nəyi varsa əlindən alırlar. Bunlar o qədər hiyləgərdirlər ki, ətrafındakı ən yaxın adamlarını da çətinlik çəkmədən ram etməyi bacarırlar, onların çirkin əməliyyatlarını icra etmək üçün hünərə, qoçaqlığa gərək yoxdur, ən böyük məharətləri hiyləgərlikdir. Özləri də nadir hallarda hüquq orqanları tərəfindən mühakimə olunurlar.
Dövlətin ədalətindən yayındıqları kımı, həyat adlı vicdan hakiminin mühakiməsindən məharətlə qurtula bilirlər. Belə tuplər vicdan anlayışından uzaqdılar. Axirətin sorğu-sualı da belələrinin vecinə deyil. Çünki onlar bu dünyanı seçiblər, o dünyanın mövcudluğuna şübhə ilə yanaşırlar. Özlərini nağdını qoyub, nisyənin ardınca gedəcək dərəcədə axmaq saymırlar. Hamıdan yüksək və xoşbəxt olduqlarını zənn etsələr də, əslində, nə qədər bədbəxt olduqlarından xəbərsizdilər.
Belə tiplər müəyyən müddət ərzində cah-cəlal içində, xoş dövranlarını sürəcəklər. Bu, qısa da çəkə bilər, uzun da. Paxırları açılandan sonra elə bir vəziyyət yaranacaq ki, geridə qalan xoş günlərini ürəkləri sızlaya-sızlaya xatırlamaqla kifayətlənəcəklər.
Nədənsə bunlar özlərinə yad hisslərdən – haqq-ədalətdən, namus-qeyrətdən, mərdlikdən, kişilıkdən ağızdolusu dəm vururlar. Sadəlövhləri məharətlə ovsunlayırlar. Aldıqları ətin halal olması ilə maraqlanırlar, amma qazandıqları haramı ailəsinə bəh-bəhlə yedizdirirlər.
Təəssüflər olsun ki, bunlar yan-yörəsində nüfuz sahibinə çevrilirlər, sözü keçən, iş aşıran olurlar. Qanunları tapdalayıb mümkünsüzü mümkünləşdirirlər. Rahat yolla “qənimət” əldə edirlər…

*

Nadir darvazalarının yanında taxta oturacaqda oturub siqaret çəkirdi. Qarşı tərəf qonşusu Mayis küçəyə çıxıb, harasa tələsirdi. Salamlaşdıqdan sonra Nadirdən soruşdu:
– Qonşu, əvvəllər dağa ova gedərdin. İndi gedə bilərsənmi?
– Neçə illərdir getmirəm. O vaxtlar tüfəngimi polislər aparıb, geri qaytarmadılar. İndi də oralar qoruqdur. Ekologiya nazirliyindən rəsmi sənəd almayanı buraxmırlar.
– Bəs mən nə edim? – Mayis köksünü ötürdü.
Hələ qonşusunu bu cür aciz hala düşdüyünü görməyən Nadir soruşdu:
– Birtəhər dəyirsən gözümə. Nə baş verib?
– Atam neçə gündür yoqurtdan başqa qida qəbul eləmir. Səhər zorla qandırdı ki, ürəyi qar istəyir. Yadındadırmı? Uşaqkən bir dəfə bu vaxtlar dağa qalxmışdıq. Dərənin dibində əriməmiş qar qatı vardı. Tanıdıqlarından ordan qar gətirəcək kimsə var? Zəhmət haqqını ödəyərdim.
– Var. Dağa qalxmağa da gərək yoxdur.
– Bu necə ola bilər ki?
– Çox sadəcə. Maşına oturursan. Sürürsən rayona. Dondurma satanların soyuducularından buz qoparıb, döyəcləyib toz halına salırsan. Fincana doldurub çay qaşığı ilə yedizdirirsən.
– Dediyin ağla batandır. Bu vəziyyətində kişini aldatmağım yaxşı çıxmır axı.
– Şəxsən sənin xətrinə asan çıxış yolu göstərdim. Bunu aldatmaq kimi qəbul etməyin mənə qəribə gəlir.
Mayisın halı daha da pisləşdi.
– Nə demək istədiyini başa düşürəm. Özünün aldatdıqları saymaqla bitməz. Əgər məndən qul haqqını ödəməyimi tələb eləsə, nə edəcəyimi bilmirəm. Ondan mənə qalan maddi miras son illərində həkimə xərclədiyimin on faizini ödəmir.
Nadir qonşusunun dərdinə dərd qatdığına görə peşman oldu. Ona təskinlik verməyə cəhd elədi:
– Mayis, övlad valideynin əməlinə görə məsulliyyət daşımır. Heç kəsin də buna görə səni qınamağa haqqı yoxdur.
– Bunu anlayıram. İndı atamın gedib-gələn nəfəsindən başqa bu dünyaya bağlayan heç nəyi qalmayıb. Çətinliklə gedib-gələn bu nəfəs bəlkə də ləngidiyinə görə, əzrayılı qınayır. Atamın dələduzluqla qazandığı pul-paranı bu dünyada da bığına çəkib. Bundan mənə heç nə qalmayıb. Mənə qalan-bütün ömrüm boyu sırtımda daşıyacağım xəcalət yüküdür. Ondan zərər çəkənlərlə üz-üzə gələndə baxışları qarşısında tab gətirə bilmirəm.
– Ay Mayis, atanın geniş kruqu vardı. Ağır günündə onların maşınlarını qapınızda görmürəm.

Onlar cəhənnəm, yatağa düşəndən üstünə borca gələnlər də qeybə çəkildilər. Borcunu tələb edənləri gördüm. Qaytaranları görmədim…
Mayis həyətlərinə qayıtdı. Beş-on dəqiqədən sonra maşınını həyətdən çıxardıb darvazaları bağladı. Maşına minməyib Nadirə yaxınlaşdı:
– İşin yoxdursa, gedək.
– Boş vaxtım olsaydı gələrdim. Yarımçıq işim var.
– Lazım olan şey varsa, alıb gətirərdim.
– Yoxdur. Olsa deyərdim.
– Onda mən getdim. Məni çətin durumdan qurtardığına görə çox sağ ol. Elə başımı itirmişdim ki, bilmirdim nə edim, – maşınına sarı gedəndə Nadir ona səsləndi:
– Mayis, kömək gərək olsa, mən hazıram.
Mayis ayaq saxladı. Üzünü geri çöndərib dedi:
– Deməyinə görə çox sağ ol! – yoluna davam elədi.
Nadır onun arxasınca baxıb ürəyində pıçıldadı: “Ay Mayis, atanın təzədən-təzəyə dəyişdirdiyi maşınlarda forslanmağın bu günü də varmış”.
Nadir evə gələndə anası Sənubərə Mayislə aralarında olan söhbəti danışdı. Onun atası Kamalın ağır vəziyyətdə olduğunu söylədi.
Sənubərin bu dünyada nifrət etdiyi yeganə adam Kamal idi. Bu da səbəbsiz deyildi. Böyük qızları orta məktəbi bitirərkən bir gün axşam tərəfi Kamal onlara gəlmişdi. Əri Cabbarı kənara çəkib xeyli danışdılar. Onu yola saldıqdan sonra əri qızı Vəfanı yanına çağırdı:
– Sənədlərini hara vermək istəyirsən?
– APİ-yə.
– Eləsə, bəxtin gətirib. Qonşu Kamalın orda adamı var. Tapşıracaq. Qəbul olacaqsan.
Sənubər Kamalın əməllərindən xəbərdar idi. Qardaşının da oğlunu instituta düzəldəcəyinə soz verib, pulunu yemişdi. Tanıdığı bir neçə adamın da başına bu oyunu açdığını bilirdi. Onun etirazına baxmayaraq Cabbar Kamala güvənərək istədiyi məbləği vermişdi. Qızı imtahanlardan kəsilməsə də, müsabiqədən keçməmişdi. Min bir bəhanə uyduraraq pulu qaytarmaqdan boyun qaçırmışdı. Çox çəkişmədən sonra, “halallıq vermirəm” təsəllisi ilə alın təri, halal zəhmətlə qazandıqları məbləğdən əllərini üzmüşdülər. O vaxtdan qarşı-qarşıya qonşu olsalar da, əlaqələri kəsilmişdi. İndi onun bu hala düşməsinə bir insan kimi üzülsə də, ürəyində düşünürdü: “əməllərinin bədəlini ödəyir”.
Anasının nə haqda düşündüyünu bilirdi Nadir. Buna görə də soruşdu:
– Ana, bayaq Mayisə təklif elədim ki, köməyə ehtiyacı olsa məni səsləsin. Yəqin ki, o qonşularının heç birindən bu cür təklif almadığından acizanə şəkildə mənə təşəkkürünü bildirib, maşınına minib uzaqlaşdı. Onun məsum baxışı hələ gözümün önnündən çəkilmir. Qısa müddətli söhbətindən hiss elədim ki, atasının əməllərinin xəcaləti ona əzab verir. O məni köməyə çağırsa nə edim?
– Ay bala, hər qoyunu öz ayağından asarlar. Axirətdə hər kəs əməlinin cəzasını özü çəkəcək. Bir də ki, Mayisin bizə nə zərəri dəyib ki? Bir halda ki, aranız açılıb, onun dəvətini gözləmə! Özün yaxınlaş. Bacardığın köməyi əsirgəmə. Atasının bəd əməli yazıq uşağı qonşulardan təcrid edib. Digər ərkin çatan tay-tuşunu da topla, onu tək qoymayın.
Həmin gün axşam tərəfi Nadir yan-yana qonşusu Faiqgilə getdi. Onu həyətə çağırıb anasının təşəbbüsünü ona çatdırdı. Faiq də öz xoşu ilə özünü onun toruna salmışdı. Texnikumu bitirdikdən sonra xahiş eləmişdi ki, onu QAİ-yə işə düzəltsin. O da fürsəti əldən verməmişdi. Atasını dilə tutub böyuk məbləğdə pullarını mənimsəmişdi. İki ildən çox səbirsizliklə işə dəvət alacağı günü gözlədi. Bir axşam gedib ondan soruşanda ki, hələ çoxmu gözləyəcəyək, min cür bəhanə uydurub bir-neçə il də uzana biləcəyini bildirəndə, Faiq ona bir həftə vaxt vermişdi. O vaxta qədər işi düzəlməsə, pulu qaytarmasını xahiş eləmişdi. Bunu eşidən Kamal gileylənmişdi:
– Qapıma gəlib boynunu büküb yalvardığın günü nə tez unutdun? Mən sizə pislikmi eləmişdim? İş-gücümü tərgiyib Bakıya getdim. Daxili işlər nazirinin evinə əliboşmu getməliydim? Dünyanın pulunu xərcləyib iki karobka aparmışam, dəqiq nəticəni bilmək üçün bir həftə mehmanxanada qalmışam. Elə bilirsən o kişi bu işi istəyərəkdən uzadır? Moskvadan ştat gözləyir, o da gəlib çıxmır.
Kamalın üzr istəmək əvəzinə aşıb-daşması Faiqi hövsələdən çıxartmışdı:
– Onda niyə işin bu qədər uzun sürəcəyini bildirməmişdin? Səlim iki min manatla Moskvaya getmişdi. Gedib-gəlişi on gün də çəkməmişdi. Əlavə iki min manat qazanc əldə eləmişdi. Mənimsə bu qədər pulum iki ildir ki, havadadır. Bir həftə ərzində işim düzəlməsə, pulumu qaytar.
Bir həftədən sonra özü getmədi. Anası ilə məsləhətləşib atası Tərlanı göndərdi. Kamal sakit təbiətli, sadəlövh Tərlanın başının altına yumşaq yastıq qoyub, pul əvəzinə ümidlə yüklədi, əliboş geri göndərdi.
Ertəsi gün səhər obaşdan anası Zəhra gedib Kamalı yuxudan oyatdı. Onu da dilə tutmaq istəyəndə bu fənd alınmadı. Zəhra onun ağzını açmağına imkan vermədi. İki gün vaxt verdi. Üçüncü günə adlasa, məbləği faizi ilə tələb edəcəyini bildirdi. Hansı yolla buna nail olacağına aydınlıq gətirəndə Kamalın qanı qurudu. Həmin gün məbləğin çox hıssəsini yoldaşı Xədicə ilə göndərdi. Qalığının ödənişi bir neçə ay keçsə də, tam ödədi.
Faiqin atasına görə Mayisdən xoşu gəlməsə də, rastlaşandan-rastlaşana salamlaşırdılar. Aralarında ədavətə səbəb əngəl olmadığı üçün Nadirin təklifinə yaşıl işiq yandırdı. Nadir qonşuluqda Kamaldan zərərçəkənlərinin qapılarına gedib, onları dilə tutdu ki, Mayisin xatirinə atasının dəfnində iştirak etsinlər. Hamısı hüzndə iştirak edəcəyinə söz versə də, haqlarını halal etməyəcəklərini bildirdilər…

Günorta vaxtına az qalmışdı. Zəhranın səhərdən nəyinsə dərdini çəkdiyini hiss edən Tərlan ondan soruşdu:
Bu gün səni həmişəkindən fərqli obrazda görürəm. Gözləyirdim ki, səbəbini özün açıqlayarsan, sənsə susursan.
Zəhra dünən oğlunun onunla etdiyi söhbətdən sonra Xədicə ilə Mayisin halına acıdığını bildirdi.
Yoldaşının uzun illər danışdırmadığı qonşularının birdən-birə hallarına acıması Tərlana qəribə gəldi:
– Zəhra ilə Mayisə nə olub ki? Olan Kamala olub. Bu da əməlinin nəticəsidir. Ölüm qabağı yatağa düşənləri çox görmüşəm. Bu qədər zəkərətdə (həyatla əcəl arasında – red.) qalana rast gəlməmişəm.
– Elə bilirsən bu vəziyyətdə xəstəni baxmaq rahatdır? Eşitdiyimə görə yuxusuz gecələr o ətli-canlı Xədicəni əriyib çöpə döndərib. İstəyirəm bu gün gedib ona baş çəkim. Sən nə deyirsən?
– Əslində, belə durumda qonşular arasında umu-küsüyə yer olmamalıdır. Təəssüf ki, özləri tərəfdən buna cəhd olmadı.
– Olub. Dünən Mayis ilk addım atıb. Atasının dələduzluğunun xəcalətini çəkdiyini bildirib.
– Getmək ürəyindən keçirsə, tək getmə. Qonşulardan birini yanına al. Tamaradan başqa kim olur-olsun, fərq eləməz.
– Tamara niyə olmamalıdır? Ona da atıbmı?
– Atmayıb. Sancıbdı. – Tərlan qımışanda Zəhra hiss elədi ki, atmaqdan da betər nəsə baş verib. Nə qədər cəhd eləsə də, Tərlan özündən asılı olmadan dilindən büdrədiyi sirri açıqlamadı.
Tez-tez bir araya gəlib saatlarla qeybət qırdığı Tamaranın özündən hər hansı bir sirrini gizlədəcəyini Zəhra gözləmirdi. Ərinin ipucu verib, açıqlamadığı sirri onsuz da Tamaradan öyrənəcəyinə əmin olduğundan Zəhra Tərlanın üstünə getmədi. Bir də bu barədə ondan heç nə soruşmadı.
Həmişəki kimi ev işlərini gördükdən sonra qonşularından hansısa biri ilə görüşüb dərd-sərini bölüşən Zəhra bu dəfə Tamaranı seçdi. Adət etdiyi şirin atmacalarla Tamaraya yaxınlaşdı:
– Azz, xəbərin varmı, səndən nə qədər incimişəm?
Gözləmədiyi sualdan pərt oldu Tamara təəccüblə Zəhranın üzünə baxdı:
– Deyəsən axşam yuxuna şeytan girib bizim aramızı vurmağa cəhd edib. Məlun əbəs yerə vaxtını sərf edib.
– Biz insanlar şeytanı yerli-yersiz şərləyirik. Hər şübhədə onu qabağa veririk. İçimizdə elə məharətlə şeytanı mat-məəttəl edəcək fitnə-fəsad törədənlənlərimiz var ki, şeytan, – belələri olan yerdə mənlik iş qalmadı, – deyib uzaqlaşır.
– Dünyanın bütün fitnəkarları şeytanla bir ittifaqda birləşsə də, məndə sənin inciməyinə səbəb tapa bilməz.
– Bunu mən də bilirəm. Biz neçə illərdi ki, dərd-sərimizi bölüşürük. Qonşumuz Kamaldan zəhlən getdiyini bilirəm. Bir dəfə də olsun səbəbini açıqlamadın axı.
– Səbəbsiz zəhlə getmə olmur. Toyumuza bir həftə qalmış Fəridin anası bizə gəlib anama bildirdi ki, oğlu evlənməkdən imtina edir. – Özgənin maşınlarında gəzən qızdan bizə gəlin olmaz, – deyib deyinə-deyinə evimizi tərk elədi. Qızışıb üstümə düşən anamı çətinliklə inandıra bildim ki, iki gün qabaq mindiyim maşın xalamın yoldaşı Müşfiq lələnin olub. O mənə inanmayıb əmimin “Moskviç”ini sürdürüb, onu tapıb öyrənib ki, bunlar əsassız şayiəyə uyublar. O da anamı öz maşınına mindirib gediblər onlara. Müşfiq lələmlə qaynanam bir sinifdə oxuduqlarına görə, bir-birlərini yaxşı tanısalar da, anam həyətə keçməyib. Qaynanamı yola çağırıb, – Bu kışini tanıyırsanmı? – deyib Müşfiq lələmi göstərib. Müşfiq lələm maşından düşüb qaynanama ağzına nə gəldi deyib. Məni onun maşınında gördüklərini deyəndə, qaynanamın halı pisləşib. Dönə-dönə üzr istəyib bildirib ki, bu şayiəni yayan Kamal olub. Anam gəlib şayiəni Kamalın yaydığını bildirdi. Çay içdikdən sonra Müşfiq lələmi yola salarkən ona dedim ki, vaxtın olasaydı mən də gedib Kamalın dərsini verərdim. Təklifim onun da ürəyincə oldu. Gedəndə gördük ki, evlərinin qabağında Kamal Fərid ilə Tərlanla söhbət edir. Müşfiq lələm maşınını onların qabağında saxladı. İkimiz də düşüb onlara yanaşdıq. Müşfiq lələm Kamalın yaxasından yapışıb maşınını göstərib soruşdu, – bu “QAZ-51”-i hardasa görübsənmi? – Dili dolaşa-dolaşa cavab verdi, – görmüşəm. – Sahibini tanıyırsanmı? Dedi, – bəli. Sonra üzünü Fəridə tutdu, – əəə, mən səni qeyrətli oğul sayırdım. Mənim nişanlıma nahaqdan şər atan qonşumu dişimlə çeynəyərdim. Sənin bu qədər biqeyrət olduğunu bilsəydim, elçilərini iti qovan kimi qovardım. Hələ gec deyil. Toy-moy bitdi. Bu yaramaz sənin nişanlını mənim maşınımda görmüşdü. Fərid çaş-baş halda Kamaldan soruşdu, – bu nə deməkdir? Cavabını özüm verdim, – o deməkdir ki, deyirlər, dostunu göstər, kim olduğunu bilim. Bu cür arvad kimi söz gəzdirənin gopuna uyandan mənə ər olmaz. – Kamalın da üzünə tüpürüb dedim, – səndə kişilikdən əsər-əlamət olsaydı, utanıb yerə girərdin. Xalis arvadsanmış ki? Beləcə bir-neçə gün qalmış toymuz təxirə salındı. İki aya qədər qapımıza gəlib yalvardılar. Nəsillərində nə qədər sözü keçən adam vardısa, üstümüzə göndərdilər. Bir daha dönüb Kamalın üzünə baxmayacağına söz verəndən sonra razı oldum.
Zəhra bir az düşündükdən sonra dedi:
– Belə çıxır ki, bu həndəvərdə ona rəhmət oxuyacaq bir kimsə yoxdur. Artıq onun heç kəsə zərəri dəyməyəcək. Gəlin bu ağır durumunda Xədicəyə bir qonşu kimi mənəvi dayaq olaq.
Tamara soruşdu:
– Necə?
– Gedək deyək ki, köməyə ehtiyacı olsa, çəkinməsin. Bir qonşu kimi hər cür yardım etməyə hazırıq.
– Onda Münəvvəri də özümüzə qoşaq. Ona da, deyərik. Nə vaxt gedək?
– Məndən ötrü fərq eləməz.
Münəvvər də onların təşəbbüsünü bəyəndi. Yaxınlıqdakı dükandan hərəsi bir qutu şokolad alıb Kamalı yoluxmağa getdilər. Onları həyətdə qarşılayan Xədicə doluxsunub ağladı:
– Bizim kişinin əməli qapımızı bir-birimizin üzünə bağlasa da, gözüm yolda idi. Qonşulardan birininsə də gələcəyi günü gözləyirdim. Nə yaxşı ki, üçünüz birdən gəldiniz. Allah sizdən razı olsun, – deyib üçünü də göz yaşı içində bağrına basdı.
Həyətə nəsə götürməyə düşən gəlin Sona da gəldiyi müddətdə ilk dəfə qapılarını açan qonşuları ilə görüşüb, içəri keçdi.
Uzun illərin küsülü qonşuları aralarında heç nə olmamış kimi növbə ilə Xədicənin dərdinə şərik olduqlarını bildirdilər. Birdən içəridən gəlinin fəryadı eşidildi:
– Mama! Papanın nəfəsi gəlmir!
Hamı qaçaraq Kamalın yatdığı otağa keçdilər. Artıq Kamal yox idi. Çarpayıda uzanan yeri-göyü çalıb-çapan, şux duruşlu, boy-buxunlu, yaraşıqlı Kamalın tərk etdiyi cansız bədəni idi. İndidən sonra ondan heç kəs nə zərər, nə də xeyir görməyəcəkdi. – Niyə elə olmuşdun? – soruşaraq bu cansız bədəni sorğulayan da olmayacaqdı. Amma elədiyi pisliklər, yaxşılıqlar unudulmayacaqdı. Pisliyi lənətlə, yaxşılığı rəğbətlə anılacaqdı.
Sabah onun həyətində izdihamlı bir gün gözlənilir. Hər tərəfdən camaat axışıb, gələcək. Şəriətin hokmü ilə yuyulacaq, kəfənlənəcək, baxmayaraq ki, özü ömründə bir dəfə də olsun namaz qılmayıb, cənazə namazı qılınacaq. Molla Allahın bəndənin qul haqqını bağışlamayacağını bildirəcək. Varislərinə mərhumun borclarını ödəməyi tövsiyə edəcək. Yeganə varis Mayisin buna gücü yetməyəcək. Mərhumun xoş güzəranı üçün dələduzluqla qazandıqlarından varisinə bütün ömrü boyu daşıyacaq xəcalət yükü qalacaq.
Cənazənin üstünə qapanıb ağlayan Xədicə ilə Sonanı qonşular sakitləşdirməyə çalışdılar. Xədicə başını qaldırıb baxanda ətrafında digər qonşularını da görəndə, ruhunun tərk etdiyi, cansız əşyaya çevrilmiş ərinə baxıb ürəyində soruşdu: “hanı sənin can deyib can eşidən dostların? Əl tutduğun qohum-əqraban?”
İçin-için ağlaya-ağlaya qolunu gəlininin boynuna dolayıb, başını başına dirəyib soruşdu:
– Son sözü nə oldu?
Sona başını qaldırmadan, ağlaya-ağlaya cavab verdi:
– Səni soruşdu. Dedim ki, səni yoluxmağa gələn qonşularımızla söhbət edir. Kimlər olduğunu soruşanda adlarını çəkdim. Dərindən nəfəs aldı. Çay gətirimmi?- soruşdum. Cavab vermədi. Sinəsinin qalxıb-enmədiyini görüb şübhələndim. Nəbzini tutdum. Vurmadığını hiss edəndə səni səslədim.
Zəhra gözü yaşlı Tamaraya baxdı, indi anladı ki, əri nəyə görə ona bura Tamarasız gəlməyi məsləhət görürmüş…
28.06.2024

Müəllif: SƏDULLA ŞİRİNOV

SƏDULLA ŞİRİNOVUN YAZILARI


Mustafa Müseyiboğlu adına kitabxana

“ƏDƏBİ OVQAT” JURNALI PDF

“YAZARLAR”  JURNALI PDF

“ULDUZ” JURNALI PDF

“XƏZAN”JURNALI PDF

WWW.KİTABEVİM.AZ

YAZARLAR.AZ

===============================================

<<<< WWW.YAZARLAR.AZ və  WWW.USTAC.AZ >>>> 

Əlaqə: Tel: (+994) 70-390-39-93   E-mail: zauryazar@mail.ru

Zaur Ustac – Dağlar

DAĞLAR
(Dağlara xitabən üçüncü şeiri)
Tarix səhnəsində yetişdi zaman,
Başlanmış bu çağın mübarək, dağlar!
Hələ nə zəfərlər gözləyir bizi,
Qutlanmış novrağın mübarək, dağlar!

* * *
Dövranın gərdişi döndü, dəyişdi,
Davadan doğulan ərlər yetişdi,
Didilmiş yaralar tutdu, bitişdi,
Üç rəngli duvağın mübarək, dağlar!

* * *
Nə vaxtdır yol-iriz bağlı qalmışdı,
Qoynunda yağılar məskən salmışdı,
Canımı sağalmaz bir dərd almışdı,
Sayalı qonağın mübarək, dağlar!

* * *
Xətai qırmadı könül bağını,
Nadir unutmadı hicran dağını,
İlhamın silahı əzdi yağını,
Dəmirdən yumruğun mübarək, dağlar!

* * *
Qurtuldu yağıdan zənburun, balın,
Bir başqa görünür yamacın, yalın,
Zirvəndən boylanır şanlı hilalın,
Müqəddəs sancağın mübarək, dağlar!

* * *
Haqqa nisbət tutub ulu Ələsgər,
Andırıb, tanıdıb, bilib pərisgar,
Hər səngər məbəddi, pirdi hər əsgər,
Şuşa tək ocağın mübarək, dağlar!


* * *
Ay Ustac, min şükür arzuna yetdin,
“Dədə”n gedən yolu, sən də qət etdin,
Dolandın dünyanı yurdunda bitdin,
Doqquzu zər tuğun mübarək, dağlar!

Müəllif: Zaur USTAC

ZAUR USTACIN YAZILARI

YENİ KİTAB İŞIQ ÜZÜ GÖRÜB

Mustafa Müseyiboğlu adına kitabxana

“ƏDƏBİ OVQAT” JURNALI PDF

“YAZARLAR”  JURNALI PDF

“ULDUZ” JURNALI PDF

“XƏZAN”JURNALI PDF

WWW.KİTABEVİM.AZ

YAZARLAR.AZ
===============================================

<<<< WWW.YAZARLAR.AZ və  WWW.USTAC.AZ >>>> 

Əlaqə: Tel: (+994) 70-390-39-93   E-mail: zauryazar@mail.ru