Dünya elə hiyləgərdi, İti yal ilə aldadır. Solu sağa möhtac edir, Sağı sol ilə aldadır. Fizulidən üzü bəri, Səhra oldu eşqin yeri, Gözəl qızlar şairləri Qara xal ilə aldadır. Kimə atdıq daşımızı, Oynadıb göz-qaşımızı, Arı sancır,başımızı Şirin bal ilə aldadır. Ya piyada,ya da atlı, Getməlisən,bu həyatdı, Şərab bizi bir saatlıq “Xoşbəxt”hal ilə aldadır. Bir ağ rəng var,bir də qara, Çəkən bilir çəkir hara, Şeytan bizi salır tora, Şirin dil ilə aldadır. Günlər keçir,quş qanadlı, Biri dadsız,biri dadlı, Ölüm bizi həyat adlı Uzun yol ilə aldadır.
* * *
Qapılar Niyə belə gec açılır Bizə açılan qapılar. Hərdən köhnə dərdimizə Təzə açılan qapılar. Gözləyirik yana-yana Səbrimiz yetdikcə sona Qırxa,əlliyə,doxsana Yüzə açılan qapılar. Heç bilmirsən nədir dərdi Qovub namərd edir mərdi Barmağın sayı qədərdi Düzə açılan qapılar. Kim öyrədib bu sənəti Guya açılmağı çətin Hər gün açılır xəlvəti Naza açılan qapılar. Əriyirik ilmə-ilmə Oğulsansa gəl bükülmə “Yuxarıdan”bircə kəlmə Sözə açılan qapılar. Səbr eyləyək deyə-deyə Ah-naləmiz çıxdı göyə Qalmayıb halal çörəyə Duza açılan qapılar. Niyə belə gec açılır Bizə açılan qapılar. Hərdən köhnə dərdimizə Təzə açılan qapılar.
Cavanlar Liman qəsəbə restoranına yığışardılar. Payız, qış aylarında günortalar da, axşamtərəfi də. Özü də bayırda, yaşıllıqlar qoynunda. Qış aylarında isə restoranın zalında, yaxud da kabinetlərin birində bir yerə cəm olardılar. Üç bir, dörd bir, beş bir. Necə alınırdısa. İstidən xumarlanar, sifarişlərini verərdilər.
Hüseyn buralarda tez-tez görünərdi. Onun öz dost-tanışı vardı, onlarla restorana gələr, yeyib-içərdilər. Hüseyn İsabala kişinin oğlu idi. İsabalanı ətrafda, nəinki Boladi kəndində, rayonun başqa kəndlərində də yaxşı tanıyırdılar. Kəndin kolxoz sədri, kənd soveti sədri işləmişdi. Varlı-karlı adam idi.
Hüseyn atasının hesabına şən-qayğısız həyat sürür, pula pul demirdi. İsabalanın ölümündən sonra yenə eyş-işrət çəkməkdə bir xeyli problemi olmadı. Amma sabahını da fikirləşmədi, var-dövləti dağıtdı. Bir də ayılıb gördü ki, “bir həsidir, bir də Məmmədnəsir”. Var-dövlətdən, ata malından təkcə ikimərtəbəli ev, bir də üçtəkərli motosiklet qalıb. Yaxşı ki, bu motosiklet də alıbmış.
Əlqərəz, yayın isti günlərindən biri idi. Hüseyn evdə, həyət-bacada oturmaqdan bezib ayağa qalxdı. Bu istidə bir neçə parç pivə aləm olar, yanğısını söndürərdi. Odur ki, motosikletinə oturub Liman qəsəbə restoranına gəldi.
Dost-tanışları gözə dəymirdi. Pivə gətirdilər. Bu zaman Vaqif göründü. O, Hüseynlə salamlaşıb, restoranın bufetinə sarı getdi, əlini cibinə salıb:
-Bir qutu siqaret…
Bufetçi:
-Davıdov?
Vaqif:
-Hə, sarı rənglisi, – dedi.
Vaqif siqareti alıb çıxanda Hüseyn onu saxladı:
-Vaqif, qonağım ol.
Vaqif boyun-boğazının tərini silə-silə:
-Dəvətinə görə sağ ol, Hüseyn. Getməliyəm.
Hüseyn əl çəkmədi:
-Gedərsən. Bir parç pivə içsən, özünə gələrsən.
Vaqifin tərəddüd etdiyini görüb:
-Hesab mənlikdır.
Vafiq:
-Söhbət hesabdan getmir, doğrudan mənim işim var, – deyə yenə boyun qaçırdı.
Hüseyn qaş-qabağını tökdü:
-Sözümü yerə salırsan? Heç gözləməzdim.
Vaqif çar-naçar gəlib oturdu.
Cavanlar, elə başqaları da Hüseynin xətrini istəyirdilər. Vaqif onun xətrinə dəymədi, dəvətini qəbul etdi.
Hüseynin tək yeyib-içməkdən xoşu gəlmirdi. İndi dostlarının hərəsi bir yerdə idi, nə zaman gəlib-çıxacaqları bəlli deyildi. İndi Vaqif onun karına gəlmişdi. Onu buraxmaq fikri yox idi. Əli ilə xörəkpaylayanı çağırıb:
-Kişi üçün pivə gətir. Noxud da, balıq da ver.
-Baş üstə.
-Başın var olsun.
Vaqif pivəni içib qurtarmamışdı. Bir də gördü ki, stolun üstü salat, göy-göyərti, zeytun, manqal salatı, çoban salatı, pendir, limonad, qazlı su ilə dolub. Hüseyn elə hey sifariş verirdi:
-Deməli, yarım litr araq, nar şirəsi, lülə kabab, sonra tikə kabab gətirərsən.
Xörəkpaylayan baş endirib getmək istəyəndə Hüseyn onu saxladı:
-Arağı yarım litr demişdim. Onu 700 qramla əvəz edərsən…
Çöl-bayır istidən od tutub yanırdı. Onlar ağacın altında kölgəlikdə əyləşmişdilər. Deyir-gülür, zarafatlaşırdılar. Vaqif öz-özünə fikirləşdi: “Bir mənə bax, kişi qonaqlıq vermək istəyir, mən də yaxın gəlmirəm. Bu naz-nemətdən məhrum olacaqdım. Gedəcəkdim ki, nə var Dedi Qoduyevə bir arayış verməliyəm? Dedi gözləyər.
Qədəhlər bir-birinin ardınca dolub boşalır, badələr qaldırılıb sağlıqlar deyilirdi. Əvvəlcə Hüseynin, sonra Vaqifin sağlığına içdilər. Sonra başqa sağlıqlar deyildi. Onların Boladi kəndində yaşayan elə bir qohum-əqrəbası qalmadı ki, onun şəninə sağlıq deyilməsin. 700 qramlıq araq butulkası boşalmışdı. Hüseyn bir dənə də yarım litrlik gətirtdirdi. Onun da yarısını içdilər. Kefləri saz idi.
Hüseyn motosikleti iş saldı. Onun işarəsi ilə Vaqif keçib motosikletin lülkasında yer tutdu.
Vaqif özündə-sözündə deyildi. Tezcə yuxuya getdi. Hüseyn:
-Vaqifin nə vecinə. Motosikleti yol polisi saxlasa, içkili olduğumu bilsə, atamı yandıracaq.
Motosiklet kənd yolunu yara-yara gedirdi. Qarşıya döngə çıxdı. Hüseyn güc-bəla ilə döndü. Vəziyyətdən çıxa bilməsəydi, qəza baş verəcəkdi.
Sükandan bərk-bərk yapışan, diqqəti yolda olan Hüseyn Vaqifə baxmadan, lakin ona müraciətlə:
-Görürsən? – dedi. -Oğulam ey. Gördün döngəni necə döndüm?
Vaqifdən səs çıxmadı. Hüseynin yadına düşdü: “Bu zalım oğlu sanki yüz ildir yuxusuzdur. Oturan kimi yatdı.
Vaqifin evinə çatmışdılar. Hüseyn sıçrayıb düşdü. Yenə də Vaqif tərəfə baxmadan:
-Şükür sağ-salamat gəlib çatdıq. İlişmədik.
Vaqif susurdu. Hüseyn dönüb baxdı. Təəccübdən donub baxdı. Nə lülka vardı, nə də Vaqif. Tez motosikletə oturdu. Bayaqkı döngəyə çatanda düşdü. Baxanda gördü nə? Motosikletin lülkası xəndəyə düşübmiş. Yaxşı ki, salamatçılıq idi. Vaqif lülkanın içərisində mışıl-mışıl yatmaqda idi. Sən demə, yüksək sürətlə motosikleti idarə edən Hüseyn döngəni dönəndə lülka qırılmış, Vaqiflə birgə gəlib xəndəyə düşmüşdü. Hüseyn qaynaqçının dalınca asıb-kəsdi:
-Verdiyim pul haramınız olsun. Gör motosikleti necə təmir ediblər, lülkanı motosikletə necə qaynaq ediblər ki, bir dönmə ilə lülka qopub xəndəyə yuvarlanıb.
Kənd camaatı yaxın gəlib əvvəlcə Vaqifi, sonra da lülkanı xəndəkdən çıxardılar.
