Yay Melanxoliyası
Hər yay Novxanıda olan bağ, Arif və Gülnazın həyatının bir parçası olmuşdu. İki ciddi jurnalistin, hər ikisi ağır iş günləri, stress və qarışıq dünyadan qaçmaq üçün təkcə bir neçə günlük sükut və tənhalıq axtardıqları bir yer idi. Yolda təndir, pendir, qarpız, pivə alıb yola düşdükləri anlarda, hər şey onlar üçün sadə və doğma olurdu. Ancaq bağa çatdıqda Gülnazın “yenə gəldik də bu xaraba xanaya” ifadəsi hər şey dəyişib, alt-üst edirdi.
Arif, sanki hər şeyin fərqində olan bir adam kimi, kaset pivələrini alıb, bağın köhnə hasarlarının yanında özünə bir yer tapırdı. Gülnaz isə, yavaş-yavaş bağın dörd hasarı arasında sıxılır, narahat olurdu. Arifin sadəcə sakitcə pivə içməsi və keçmiş günlərin xatirələrinə dalması onun qarşısında sadəcə bir divara bənzəyirdi. Kənddən uzaq olan bu bağda həm içindəki tənha, həm də bağın dəyişən havası onları narahat edirdi.
Qonşuluqdakı bağ isə, Mirzə kişinin 3 il əvvəlki vəfatından sonra, nizam-intizamsız şəkildə böyüyən yabanı bitkilərlə dolmuşdu. Bu bağın təsiri onların bağlarına da sirayət etmişdi. Həmid Herisçinin dediyi kimi, “hər Bakılı öləndə, Abşeronun bir bağında ölər”, deyə düşünürdü Arif, amma bu dəfə bu bağda çox şey ölmüşdü.
Bağdan sonra isə dənizə getdilər. Dənizdə turistlər, idmançı oğlanlar, narahatlıqla ətrafa göz gəzdirən gənc qızlar vardı. Dənizin qoynunda sükut vardı, amma gülnazın içindəki sözləri durmadan çıxırdı. Arif başını aşağı salıb, pivəsini içdi və onun sükutuna qayıtdı.
Bir vaxtlar çox xoşbəxt idilər. İndi isə, Gülnaz özünün fərqli bir yerə getmək arzusunu açıqca bildirdi. “Ayda başlama da, insan gəzməlidir, başqa ölkələr görməlidir, camaat antalyada, kəmərdə, bodrumda kef eləyir, sən də elə novxanıdan, o cındır, iyvermiş bağdan yapışmısan, başa düşə bilmirəm, nə var o bağda axı, vallah adam özünü orda asmaq istəyir” dedi, amma bu sözlər Arifi sanki zamanın və məkanın gerçəkliyindən tamamilə uzaqlaşdırmışdı. Arif isə düşündü: “Bir vaxtlar yaşayırdım, indi isə buradayam, burada təkrar-təkrar, özümü həbs etmiş kimi hiss edirəm.”
Gülnazın nə qədər danışdığına, nələr dediyinə fikir vermədən Arif, əslində heç nəyi dəyişə bilmədiyini anladı. Onlar artıq bağda deyil, yaşadıqları bir dövrün əksini görürdülər. Arifin içindəki suallar çoxdan cavabsız qalmışdı və indi, sahildəki o sükutda yalnız keçmişi xatırlamaq istəyi vardı. Arif özünü Xəzərin qoynunda tapdı, o arxası üstə üzməyi çox sevirdi, Sahildə sifətindən zəhrimar yağan gülnaza baxıb, elə burdan üzə üzə Qazaxıstana, Türkmənistana getməyi düşündü, orada, Mərkəzi Asiyada geniş səhralar, meşəliklər, uca dağlar, böyük məscidlər var idi, bu böyük əraziləri gəzmək həmişə arzusu olmuşdu, lakin, ailə-məişət qayğıları bu arzuların önündə sədd idi.
Bəlkə də bir vaxtlar şeir yazdığı, konsertlərə getdiyi o dövr artıq arxada qalmışdı. Artıq onun arxasında uzun saçlar yox, tökülən saçlar və böyüyən qarnı vardı. Pivə, araq artıq zəhərli bir alışqanlıq olmuşdu. Gülnaz isə çoxdan artıq danışmağa başlamışdı. Arif düşünürdü: Bəlkə də bir vaxtlar daha fərqli yaşadım, səhvlər elədim, içdim, gəzdim, şeir yazdım, dedim, güldüm, ağladım, sevdim, sevildim amma indi hər şey bozdur, bir birinin təkrarıdır…
Bir neçə saat keçdi. Arif sahilə çıxıb, Gülnazın yanında uzandı, o, həmişəki kimi Gülnazın deyinməklərinə yenidən qərq oldu. O, başını aşağı salaraq düşündü:
“Mən bir vaxtlar yaşayırdım…
Mən bir vaxtlar azad idim…
Mən bir vaxtlar gənc idim…”
Müəllif: Mirzə Alik
“YAZARLAR” – SİFARİŞ ET
Mustafa Müseyiboğlu adına kitabxana
YAZARLAR.AZ
===============================================
<<<< WWW.YAZARLAR.AZ və WWW.USTAC.AZ >>>>
Əlaqə: Tel: (+994) 70-390-39-93 E-mail: zauryazar@mail.ru