Ömrümdən bir ovuc kül qalmışdı, külün altında iynə ucu boyda köz işarırdı, mən var gücümlə o külü üfürdüm, aylarla, illərlə… külək arxamca sovurmuşdu külü, itmişdi ayaq izlərim, tüstüdən kor olmuşdu gözlərim… bir səs qulağıma pıçıldayırdı: döz, döz, döz, insafa gəlmirdi köz… nəfəsim kəsilincə üfürdüm közü, bir gün… böyüdü, alışdı gözü, köz-köz olmuş yaralarım qaysaq bağladı, sevincdən ocağın küncündə oturub doyunca ağladım… sonra sən gəldin, gülüm…
AMEA-nın Mərkəzi Elmi Kitabxanasının direktor müavini, filologiya üzrə fəlsəfə doktoru, dosent Şəhla Quliyevanın (Şəhla Tahirqızı) “Çağdaş ədəbiyyata baxış” adlı kitabı işıq üzü görüb.
Kitabda müəllif tərəfindən müxtəlif illərdə qələmə aldığı ədəbi və portret yazılarının bir qismi toplanıb. “Ədəbi düşüncələr” və “Müəllimlərimə ehtiramla” başlıqlarında qruplaşdırılan yazılarda müxtəlif ədəbi nəsilləri təmsil edən qələm sahiblərinin yaradıcılığına nəzər salınıb, bu nümunələrin ümümi mənzərəsi və gəlişmə tendensiyaları təhlil edilib.
Ədəbiyyatşünaslar və bu sahədə çalışan mütəxəssislər üçün nəzərdə tutulmuş toplunun ön sözünün müəllifi yazıçı-dramaturq, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü Kənan Hacı, redaktoru filologiya üzrə fəlsəfə doktoru Aygün Bağırlı, rəyçisi isə Əməkdar jurnalist, yazıçı Yunis Orucovdur.
Deyirlər müharibə haqqında əsər yazmaqdan ötrü zamana ehtiyac var. Müharibənin nəticələri bədii təfəkkürün süzgəcindən keçməli, savaşın zahirən görünməyən tərəflərinə aydınlıq gətirilənə qədər sular durulmalı, mənzərə tam aydın görünməlidir. Yazıçı bəzən uzaq məsafədən tarixi hadisələri təfərrüatı ilə görə bilir. 44 günlük Vətən müharibəsində isə görünməyən tərəflər yox idi, hər şey aşkar idi. İşğal altında olan torpaqlarımızın azad edilməsi bizim Vətən və Tarix qarşısında ümdə vəzifəmiz idi. Daxili ahəngin və harmoniyanın dəyişən nisbəti yalnız ruh-cism müstəvisində baş vermir, milli kontekstlər arasında da dəyişir. Sentyabrın 27-sində biz xalq olaraq milli kontekstdə birləşdik və bir yumruğa çevrildik. Dəmir yumruğa! Və tarixi Zəfərimizi qazandıq, ərazi bütövlüyümüzü bərpa etdik. Ən əsası, məğlubiyyət sindromundan xilas olduq. Azərbaycan yazıçısı olaraq bu sətirləri qürur hissiylə yazıram. Azərbaycan yazıçısından Qələbəmizi əks etdirən əsərlər tələb olunur. Həmin əsərlər yazıldı və bu gün də yazılmaqdadır. Qələm dostum Sadıq Qarayevin bu günlərdə oxuyub bitirdiyim “N” saylı qəhrəmanlıq” romanı 44 günlük müharibənin salnaməsidir. Qələbəmizin mahiyyətini təkcə bədii formada təqdim etməklə kifayətlənməyən yazıçı elmi-fəlsəfi kontekstdə də müharibənin bəşəriyyət üçün nə qədər təhlükəli olduğunu isbat edir. Əsərdə erməni-müsəlman savaşının tarixi kökləri araşdırılır, faktoloji əsaslara söykənən mühakimələrlə müharibənin mahiyyəti çözülür. Otuz il ərzində heç bir nəticə verməyən danışıqlar prosesinin aldadıcı illüziyası romanda təhlilə cəlb olunur. Sadıq Qarayevin başqa yazıçılardan fərqi bədiiliklə elmiliyin sintezini, elmi təfəkkürlə bədii düşüncənin vəhdətini yarada bilməsidir. Onun əsərləri akademizm cərəyanının ədəbiyyatımızda ilk nümunələridir. O, hələ 2014-cü ildə nəşr olunmuş “Sahilsiz təzadlar” romanında yazıçı uzaqgörənliyi ilə Şuşanın işğaldan azad edilməsini təsvir etmişdi. Cəmi altı ildən sonra bu romanda təsvir olunan hadisələr gerçəkliyə çevrildi. Çünki yazıçı Ali Həqiqətin yanında idi, intuisiyası onu heç vaxt aldada bilməzdi. Ədalətin nə vaxtsa bərqərar olacağına sarsılmaz inam ona bu əsərləri yazdırırdı. “N” saylı qəhrəmanlıq” romanı Azərbaycan xalqının haqq işi uğrunda mübarizəsinin salnaməsidir. Bu əsərdə Ali Baş Komandan İlham Əliyevin obrazı o qədər mükəmməlcəsinə yaradılıb ki, bədii sözün qüdrətinə heyran qalmamaq mümkün deyil. Bu da ədəbiyyatımızda bir ilkdir. Onun daimi həmsöhbəti olan general obrazı xüsusilə diqqəti çəkir. Romanın redaktoru Əlisahib Hüseynli çox doğru qeyd edir ki, “əsərdə Ali Baş Komandanla söhbət edən, müstəsna səlahiyyətlər sahibi kimi təsvir edilən, Prezidentin həmişə ona baxdıqda üç rəngli bayrağı xatırladan general obrazı… Azərbaycan xalqının ümumi obrazını xatırladır, bəlkə də dövlətin özüdür, ya da Ali Baş Komandanın özü-özüylə güzgü effekti verən söhbətidir, ya da milli dövlətçiliyimizin işıqlı yolu olan azərbaycançılıq məfkurəsinin simvollaşmış obrazıdır”. Romanın strukturunda bu iki şəxsin dialoqu ədəbi-bədii fənd olaraq çox uğurlu tapıntıdır və demək olar ki, süjet xəttinin lokomotividir. Azərbaycan xalqının humanist obrazı Əlinin vəhşi ayının parçalamaqda olduğu ermənini xilas etməsi səhnəsində əyani şəkildə təqdim olunur. Yerlər dəyişsəydi, erməni Əlini ayının pəncəsindən xilas edərdimi?! Bu suala müsbət cavab vermək çətindir. Əlinin Zori ilə dialoqu ibrətamizdir. Əli bu erməniyə izah etməyə çalışır: “Vardan, sən yaz vaxtı təpələrdəki otları görmüsən? Tez göyərib istilər düşənədək toxum verib, tez də solurlar. Çünki kökləri çox zəifdir, dərinə gedə bilmir. Bax, sizin də tarixinizin, vətənpərvərlik ideyalarınızın, məfkurənizin bu cür efemer bitgilər kimi kökü yoxdur”. Dialoq davam etdikcə görürsən ki, Əlinin nitqində zərrə qədər təhqir elementi yoxdur. O, həqiqətləri aydın formada, soyuqqanlı şəkildə qarşısındakı əsirə izah edir. Bu, bizim xalqın alinəcablığını və humanizmini göstərən yüksək keyfiyyətlərdir. Romanda o qədər qan donduran təsvirlər var ki, bu barədə yazmaq istəmirəm. Qarşı tərəfin törətdikləri əməllər bəşəriyyət üçün üzqarasıdır. Keçmişdən ibrət dərsi almaq üçün bu kitabı mütləq oxumaq lazımdır. Yaddaşımızı daim oyaq saxlamaq üçün oxumalıyıq. “N” saylı qəhrəmanlıq” romanı Qələbəmizə layiq bir əsərdir. Belə bir əsəri yalnız qalib xalqın yazıçısı yaza bilərdi. Bu münasibətlə dəyərli yazıçı dostum Sadıq Qarayevi ürəkdən təbrik edirəm!
Dünənə qədər Həmid Herisçini özünə ustad bilənlər bu gün onu linç etməklə məşğuldurlar. Siz yazıçı nüfuzunun aşağı düşməsindən danışırsınız, oxucunun kitabdan üz döndərməsindən dəm vurursunuz. Amma öz qələm dostunuzun statuslarınızın altında təhqir olunduğuna göz yumursunuz! Onun “ölüm xəbəri”ni tirajlayıb bundan ləzzət alırsınız. Özünə “ədəbiyyat adamı” deyən kəs öz həmkarına qarşı axıdılan çirkab selinə kənardan durub baxa bilməz! HƏMİD HERİSÇİnin Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü olmasında hansı qəbahət var? Bəlkə Aqronomlar Birliyinə ya Memarlar İttifaqına üzv olmalıydı?! Bu nə hay-həşirdir? Bir yazıçının Yazıçılar Birliyinə üzv olması niyə bu qədər ajiotaj doğurmalıdır? Bu, hər bir yaradıcı şəxsin öz seçimi, öz qərarıdır. Düşünürəm ki, Yazıçılar Birliyinə qarşı şəxsi ambisiyalar üzərində qurulan təmənnalı münasibət də dəyişməlidir. Narazılıqların kökündə də bu dayanır. Yazıçının işi mətn yazmaqdır. Həmid bəyin də Yazıçılar Birliyində təmsil olunması təbiidir. O, böyük yazıçıdır. Gəlin, dəyərlərimizin qədrini bilək.
Gülöyşə narın budaqları Zəbulla kişigilin damına doğru əyilmişdi. Sinəsini Günəşin istisinə sərmiş ağacın, sanki damarlarında qan qaynayırdı və bu qanı budaqlardan sallanmış meyvələrə ötürürdü. Ələ-ovuca sığmayan narları yuxarıdan Günəş, aşağıdan isə taxtapuşun dəmirinin istisi yetişdirirdi. Bu damın altında dərilmək üçün tələsən bir yetişmiş meyvə də vardı…
İsi hər dəfə darıxanda babasıgilə üz tuturdu, köhnə nərdivanla dama dırmaşıb doyunca nar yeyirdi, ağzı-burnu, üst-başı şirə-mala olandan sonra aşağı enib həyətdə ora-bura qaçan Kurkurla – keçiylə oynayırdı. Kurkur da Allahın bəlası idi, adam görən kimi mələyə-mələyə ardınca düşüb ondan əl çəkəsi deyildi. İsi taxta qapını aralayıb içəri adlayan kimi Kurkur qabağına yüyürüb öz balaca dostuyla salamlaşdı. Nar ağacının yetişmiş meyvələri uzaqdan adama “gəl-gəl” deyirdi. İsi isə bu dəfə nar sevdasında deyildi… Onun bu həyətə gəlməkdə qəsdi başqa idi.
Babası eyvanda oturub qəlyan tüstülədirdi, nənəsi isə əlində süpürgə və xəkəndazla həyəti süpürürdü. İsi Kurkurun qabağında bir-iki dəfə dombalaq aşdı, keçi kəsik-kəsik mələdi, sanki oğlanın hərəkətinə uğunurdu. İsi ilə Kurkur dost idilər. İsi babasına möhkəm-möhkəm tapşırmışdı ki, nəbadə, Kurkuru kəsib-eləyəsiniz, gecəylə gəlib bu evi yandıraram. İsi dostunun buynuzundan tutub yüngülcə silkələdi:
– Kef elə, Kurkur. Bir adam sənə toxuna bilməz, canını alaram.
Kurkur razılıqla başını tərpədəndən sonra arxayın-arxayın həyətin o başındakı otluğa üz tutdu. İsi babasına, nənəsinə məhəl qoymayıb eyvana sarı deyil, evin arxa tərəfinə keçdi. Baba mızıldandı:
– Bərəkallah! Buna hələ salam verməyi öyrətməyiblər? Ay balam, bu uşağa nolub? Yaman havalı-havalı gəzir.
Nənənin, deyəsən, qulağı ağır eşidirdi, heç başını qovzamadı. Nar ağacının taxtapuşa uzanan budaqları İsini özünə doğru çəkirdi. Ən dadlı meyvə isə aşağıda – taxtapuşun altından həyətə pəncərəsi olan balaca otaqda idi.
Esmira İsigilin qonşuluğunda yaşayırdı. Qız hər dəfə məhəllədən gəlib keçəndə İsinin ürəyinin döyüntüsü artırdı, içində izaholunmaz hisslər oyanırdı. Uşaq özünü itirirdi, dili söz tutmurdu. Esmira İsiyə baxıb gülümsəyir, başına sığal çəkib ötürdü. Bu səssiz qarşılaşmalar İsinin içində nəğməyə dönürdü. Bu nəğməni özündən başqa eşidən olmurdu. Qızın sağlam bədənindən qopan ətir oğlanı əməlli-başlı sehrləyirdi. Bu, İsinin dünyada ilk sirri idi. İsi uşaq olsa da, sirr saxlamağı yaxşı bacarırdı. Qızın bu sirdən xəbəri vardımı, yoxdumu, bunun özü də sirri-Xuda idi.
İndi Esmira həmin bu taxtapuşun altındakı balaca otaqda idi. İsi onu qaçıran oğlanı da tanıyırdı. Oğlan qızı qaçırıb babasıgilə gətirmişdi. İsinin babası etibarlı adam idi və oğlanın babası ilə möhkəm dost idilər. Müharibədə almanlara qarşı birlikdə vuruşmuşdular. İsinin babası sağ-salamat qayıdıb gəlsə də, qızı qaçıran oğlanın babası sağ ayağını müharibəyə bağışlamışdı. Deyilənə görə, qızı oğlana verməyiblər, qız da qoşulub qaçıb. İndi qızı top-tüfənglə də geri qaytarmaq mümkün deyildi. İsinin babası kənddə sayılıb-seçilən adam idi. Hal-qəziyyədən də xəbərdar idi, qızı evində gizlətməyə özü razılıq vermişdi.
Çatlamış narın şirəsi axıb qabığına hopmuşdu. Şalvarının balağını dizinin kündəsinə qədər çəkmiş İsi gözucu taxtapuşdan aşağı boylandı. Başı gicəlləndi, az qaldı kəlləsi üstə taxtapuşdan aşağı dığırlansın. Tez nar ağacının budağından yapışdı, budaq möhkəm idi, müvazinətini düzəltdi. Günəşin altında narlar yaqut kimi işıq saçırdı. Digər narlar isə sürüşərək taxtapuşun kənarındakı novçaya yığılmışdı. Narların küskün görkəminə baxanda ürəyi sızladı. İndi onların yan-yörəsində qarışqalar dolaşırdı. İsi qaçırılmış qızı novçanın küncünə diyirlənmiş nara bənzətdi. Elə bu damdaca bapbalaca ürəyində babasına qarşı nifrət cücərməyə başladı: “Öz dostuna da xəyanət elədi bu qoca”.
Taxtapuş quzulamışdı, yağan yağışlar onun rəngini yuyub aparmışdı. Nar ağacı isə əvvəlki gözəlliyində idi. İsi həmişə bu dama çıxanda üst-başı bulaşana qədər, doyunca nar yeyərdi. Bu dəfə çatlamış narlar eyninə deyildi, xırdaca ürəyi nar kimi çatlamışdı.
İsi ayağı altında hənirti duydu, aşağı baxdı. Esmira him-cimlə nar istəyirdi. İsi budaqdakı ən iri narı bir andaca qoparıb ikiyə böldü, nar dənələri üzüaşağı töküldü. Qız gülümsədi. İsi parçalanmış narı ona verdi, qız narı ləzzətlə yeməyə başladı, göyərçin əlləri, ağzı, yanaqları, ağappaq donunun ətəyi, bir də ayağı altındakı mələfə qan rənginə boyandı.
***
İsi bu dəfə müvazinətini saxlaya bilmədi, tappıltı ilə taxtapuşun üstünə yıxıldı. Yetişmiş narlar dolu kimi üstünə töküldü, sanki onu daşa basırdılar, nar ağacının yarpaqları bir andaca saralıb İsinin başına səpələndi. Ağac lümlüt qaldı. İsi, sanki bir andaca yazdan payıza düşdü, canını üşütmə aldı, əlləriylə çiyinlərini qucaqlayıb büzüşdü. Taxtapuşun üstündə, nar ağacının altında İsinin xəyallarını müsadirə etmək mümkün deyildi. Onu yuxu apardı, nədisə, bir də gördü ki, başının üstündəki ağac çiçəkləyib, qollarını tərpətmək istədi, baxdı ki, qolları da ağappaq ləçəklərə bürünüb. O, nar ağacının bir parçasına çevrilmişdi. Tumurcuqların hərəsi bir nazlı mələyə çevrilib İsinin xeyli vaxtdan bəri ürəyində gizli oxuduğu nəğməni xoş avazla oxumağa başladılar. İsinin sirrini açıb aləmə faş etdilər. Mələklər oxuduqca İsinin ayaqları da ağac kimi kök atıb taxtapuşun altına, yerin dərinliyinə doğru uzanmağa başladı, qolları ağacın budaqları kimi taxtapuşun hər tərəfinə doğru uzandı. İsi qocaman bir nar ağacına çevrilib evi büsbütün əhatə etdi. Baba da, nənə də, Esmira da indi bu ağacın içində idi.
Həyətdə qarışqa qoşunu nizami ordu kimi nar ağacına hücuma keçməyə hazırlaşırdı. Kurkur çaşqın halda həyətdə ora-bura qaçır, elə hey mələyirdi. Keçinin harayını eşidən yox idi.
Evin dərinliklərindən İsinin uçunan səsi eşidilirdi:
– Sən mənimsən, mənimsən… Səni heç kəsə vermərəm, vermərəəəm!..
***
İsi gözlərini açanda başının üstündə yenə nar ağacını gördü. Hava da əməllicə soyumuşdu. Novçaya ilişib qalmış narlara qarışqalar daraşmışdı. İsinin bədəni qarışqa yuvasına dönmüşdü. Babası yuxarı qalxıb nəvəsini qucağına götürdü və birtəhər aşağı düşürtdü. Nənə ərini danlayırdı:
– Bayaqdan bir baxmırsan ki, bu gədə necə oldu? Uşağım naxoşdiycey. Tez ol, apar kiçik otağa.
– Vaxsey, bədəni buz kimidir ki! Tez ol, apar içəri! Sirkəynən, keçi piyiynən ovuşdurum uşağı. Yoxsa, soyuq canına işləyəcək.
– Uşaq döyül e, bəladır, bəla! – baba deyinə-deyinə İsini içəri apardı.
İsi damda nar rəngli yuxu görəndə oğlan gəlib qızı aparmışdı. İsini qızın gizlədildiyi otağa aparıb üstünü mələfə ilə örtdülər. İsi qeyri-ixtiyari yan-yörəsinə, mələfəyə, yatağın içinə baxdı; nar ləkəsinin bircə zərrəsini də görmədi. Baba ilə nəvə ha illah elədilər, İsi onlarla bir kəlmə də kəsmədi. Üzünü divara çevirib susdu.
Qocalar axşam tez yatırdılar. İsi onları yuxuya verib yerindən qalxdı və həyətə çıxdı. Çevrilib taxtapuşun üstündəki nar ağacına baxdı.
Maksim Qorki ədəbi sənətkatlıq baxımından nə Qoqoldan, nə Dostoyevskidən, nə də Tolstoydan geridə qalmır. Sovet təbliğatı onu “Ana” romanı ilə tanıtdı və yazıçının digər əsərləri kölgədə qaldı. M. Qorki rus ədəbiyyatının yetişdirdiyi ən nəhəng yazıçılardandır. Onun elə hekayələri var ki, dünya nəsrinin inciləri sırasında dayanmağa layiqdir. “Gərəksiz adamın həyatı”, “Etiraf”, “Yay” romanlarını oxuyun. Yazıçı sosial-psixoloji mövzudan ideya-mənəvi mövzuya keçərək insan xarakterinin dolanbaclarını kəşf edir. Burada insan mürəkkəb, ziddiyyətli, öz müqəddaratını həll etməyə çalışan ruhi varlıq kimi təqdim edilir. Qorki insan ruhunun dərinliklərinə baş vurmağı bacaran Ustadır. “Gərəksiz adamın həyatı” romanı (roman Hüseyn Şərif tərəfindən dilimizə çevrilib və yazıçının 15 cildliyinin 6-cı cildinə daxil edilib) Yevsey Klimkovun faciəli həyatından bəhs edir. İnfantil varlıq olan Yevseyin valideynləri ölüb, əmisi onu başından rədd etmək üçün şəhərə gətirib işə düzəldir. O, Xəfiyyə idarəsində çalışmalı olur. Müti xisləti onu lazımsız, faydasız bir məxluqa çevirsə də ruhundakı insani hissin qırıntısı onu daxilən üsyana səsləyir. O, heç kəsə üsyan etmək iqtidarında deyil. Bütün bu mənəvi iztirablar sonda intiharla nəticələnir.
Qorki bu əsəri 1907-ci ildə qələmə alıb. Əsər senzura tərəfindən qadağan edilir. 1910-cu ildə roman fransız dilinə tərcümə olunur və xaricdə çap olunur. 1914-cü ildə “Jizn i Znanie” nəşriyyatı “Gərəksiz adamın həyatı” əsərini Qorkinin əsərlərinin 9-cu cildi kimi bütövlükdə buraxmağı qət edir. Kitab çap olunsa da senzura tərəfindən yayımına qadağa qoyulur. Yazıçıya qarşı cinayət işi açılır. Uzun-çək-çevirdən sonra 1917-ci ildə yazıçı əsəri tam variantda çap etdirməyə nail olur. “Gərəksiz adamın həyatı” Qorkinin ən başıbəlalı əsəridir. Bir məqam da maraq doğurur: Qorki 1908-ci ilin ortalarında tarixçi, xüsusən mətbuat tarixinin araşdırıcısı V. Lvov-Roqaçevskiyə yazdığı məktubda belə deyir: “Povest xəfiyyə şöbələrindən birində qulluq edən qəhrəmanın danışıqları və onun yoldaşının avtobioqrafik qeydi əsasında yazılmışdır”. Əsərdə də belə bir yer var – Klimkov bütün həyatını evinə getdiyi yazıçıya danışır. Maklakov ona belə bir məsləhət verir: “Sən tezliklə bu işdən uzaqlaş. Bu iş sənin üçün deyil”. Yazıçı Mironov elə Qorkinin özüdür ki, var. Klimkov şüursuz halda xəfiyyələrə qoşulub. O, casusluq üçün yaranmayıb. Yevseyin qəlbi insanlıqdan xali deyil. Amma yaranışdan infantil olan bu adamın düşdüyü mühit də qeyri-sağlamdır. O, gərəksiz adamdan faydalı insana çevrilə bilmədi… Qorki də onu xilas edə bilmədi…
Özbəkistan şairi Xasiyyət Rüstəmin kitabları təqdim olundu
24.01.2024-cü il tarixində Azərbaycan Respublikasının paytaxtı Bakı şəhərində AYB-nin “Natəvan” zalında Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin və Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin birgə təşkilatçılığı ilə Özbəkistanın “Kitab dünyası” qəzetinin baş redaktoru, tanınmış şair-publisist Xasiyyət Rüstəmin Azərbaycanda çap olunmuş kitablarının təqdimat mərasimi baş tutub. AYB-nin katibi Səlim Babullaoğlunun moderatorluğunda Azərbaycan – Özbəkistan arasındakı mövcud və genişlənməkdə olan mədəni əlaqələr üzrə maraqlı diskusiya şəraitində keçən tədbirdə həm özbəkistanlı, həm də azərbaycanlı yazarlar Xasiyyət Rüstəmin yaradıcılığı ilə barabər ümumi faydalı əməkdaşlıq kontekstində də yaddaqalan təkliflərlə çıxış ediblər. Hər iki tərəfdən alimlərin, yazarların, ictimaiyyət nümayəndələrinin, oxucuların iştitak etdiyi tədbirdə yazarlar adından xanım Xasiyyət Rüstəmə “Ziyadar” mükafatı, cənab Səlim Babullaoğluna isə “Kitab dünyası” qəzetinin Diplomu təqdim olunub. Bundan əlavə Azərbaycan – Özbəkistan mədəni əlaqələrin inkişafına göstərdiyi misilsiz xidmətlərinə görə azərbaycanlı tanınmış türkoloq alim Ramiz Əsgərə xüsusi hədiyyə verilib.
İki qardaş ölkənin yazarları bu tədbiri keçirməklə gözəl bir nümunə göstəriblər. Tədbirdən fotolar:
Şabran rayonu “Xaqani” poeziya evində Anım günü ərəfəsində şair- publisist, esseist, Prezident mükafatçısı, lBeynəlxalq Rəsul Rza mükafatı laureatı Şahnaz Şahinlə görüş keçirildi. Tədbirdə şairin Vətən müharibəsinə həsr olunmuş “Zəfər nəğmələri” və “Şuşa haqqı” kitabları da oxuculara təqdim olundu. Tədbirdə şairin qələm dostları və Şabran ziyalılari, eləcə də bir qrup məktəbli iştirak edirdi. Tədbiri “Xaqani” Poeziya evinin müdiri sair Aybəniz Əliyar açdı. Əvvəlcə şəhidlərin xatirəsi bir dəqiqəlik sükutla anıldı. Aybəniz xanım Vətən müharibəsinin tariximizdə ölçüyəgəlməz rol oynadığından, igidlərimizin böyük şücaətindən danışdı. Şahnaz Şahinin yaradıcılığı haqqında ətrafli söz açan Aybəniz Əliyar bu əsərlərin gələcək nəsillərin tərbiyəsində, onların vətənpərvər ruhda böyüməsində mühüm rol oynayacağinı qeyd etdi. Yazıçı, publisist Kənan Hacı tədbirdə çıxış edərək qeyd etdi ki, Qarabağın azad edilməsi ilə xalqın ən böyük arzusu həyata keçib. Bu parlaq qələbəni əks etdirən bir çox əsərlər yazılıb. Şahnaz Şahinin “Zəfər nəğmələri” və “Şuşa haqqı” bu mövzuda yazılmış dəyərli əsərlərdəndir. Sonra tədbirdə çıxış edən tanınmış qələm adamları Gülayə Könül, Günel Natiq, İlhamə Dağlı Şahnaz Şahinin yaradıcılığı haqqında fikirlərini bölüşərək şairin Vətən muharibəsini əks etdirən kitablarının bədii dəyərindən söz açdılar. Daha sonra Şabran MKS- nin direktoru Firəngiz Aslanova, yerli şairlər Gülnar Zakirqızı, Qızqayıt Mahmudova və başqa iştirakçılar çıxış edərək fikirlərini bildirdilər. Daha sonra məktəblilərin Şahnaz Şahinin əsərlərindən soylədiyi nümunələr maraqla dinlənildi. Tədbirin sonunda xatirə şəkilləri çəkildi.
