Eşqdən qaç söyləmirəm,amma mənə sev söyləmə.Mən sevməyi öyrənə bilmədim.Quş olub uçdum göy üzünün ən dərinliklərinə.Niyə unutdun,eşqin qəlbini sənə bəxş etmişdim axı,ondan sevgidən məhrum qaldım.Ən səssiz qapının küncündə gözləyən kiçik körpənin fırtına dolusu idi qəlbim.Necə sevə bilərəm axı?
* * *
Susqunluğumla belə qəlbim üsyan edərdi,zülmətim isə ölümə məhkum olunmuşdu.Unutmadım,sənin də gözlərin yollarda qalmışdı,eynən mənim kimi.
* * *
Səssiz küçələrdə sabah da olsa,qaranlıqdı,çünki insanları görmürdüm.Gözlərim kor idi.Ətrafımda olan ancaq eskizlə çəkilmiş rəsmlər idi.Səsini eşitdim o an.Qulaqlarıma fısıldadılar elə bil,özümü unutdum.Yaddaşımda soyuq qış fəslini,kainatda var olmayan xəyallarımı unutdum.Unutdum…
* * *
Yaşadım.Heç uyumadığım röya qədər uzun,heç söylənməyən mahnılar qədər səssiz yaşadım.İçimdən axan qan könül yarasıymış məgər.Əslində bu bir qara sevda,lakin peşman deyiləm.Bəyaz və siyaha bürünmüş yoxluğundu məni incidən.Başqa heç bir şey.
* * *
Saçlarım dağılmış,əllərim donmuş.Sanki böyük savaş idi o gün:saat 19:45.Yorulmadan o dənizin səsini duyaraq irəlilədim.Çox səssiz idi,məni görmüşdü ondanmı belə idi? Bilmirəm.Evimə dönmək istəmədim o an.Sanki dönsəm…Sanki dönsəm xəyallar o dənizdəcə boğulacaq kimi hiss etdim.Xəyallarımmı boğulacaq,yoxsa bizmi? Kim? Kim axı…
* * *
Qürbətmi? Mən artıq o nağıllar qapısından çıxıb getdim-dedin mənə.Əslində qürbət insanlar deyil,mən özüm idim.Sənə də qəlbimdə yoxsan,heçsən deyə bilmərəm ki,əslində mənimləsən,içimdəsən.Məni qürbətə yolçu edən o zalım sənsən…
* * *
“Sən kəsmə” söylədin deyə kəsmədim saçlarımı.O saçlar hərdən simamı gizlətmək,hərdən də gözəl görünmək üçün deyildi.O saçlar sənin gözlərinə işıq idi.O işığı yox etməmək üçün kəsilməmişdi.Sənin dünyanı bürüməmək üçün,yanan çırağının sönməməsi üçün kəsilməmişdi.İçindəki kiçik körpə ölməsin deyə kəsilməmişdi,çünki səninki sevgi deyil,İlahi Eşq idi.Yanan çıraq-mənim gözlərim,kabusa bürünmüş dünya-baxışlarım,kiçik körpə isə saçlarım idi
* * *
Dalğalar almışsa sözlərimi,mənə haramdır yuxu! Gözlərim yol çəkən qələmimə dikib baxışlarını izləyərkən,mən səhəri bərk-bərk qucaqlayan günəşi seyr edirəm! Yuxusuzluğa məhkumdur yazarlar.Sirr doludur…Gecəni əllərinə alıb,zülmət qoxan otaqları məhv edənlərdir! Bir az dəli-dolu,bir az da susqunluğu nəfəslərində öldürənlərdir!
Bu gün səssizcə saçlarım simama dağılan göz yaşlarımı silirdi.O qədər qorxurdular ki,məndən,danışmadan silirdilər.Bilirdilər,onlar hər şeyi bilirdilər,ancaq dinməzdilər.Bu dəli,vəhşi,ancaq lal şəhərin hökmü üstümdə idi.İllər keçmişdi,artıq əllərimdəki,simamdakı qırışlardan göz yaşlarım quruyub damlalarını ləkə qoyaraq tərk edirdilər məni.Tək saçlarım və ruhumdan başqa…Ruhum bölünmüşdü.Parça-parça şəkilləri böldüyüm kimi o da ətrafa səpələnmişdi.Bilirdi onunla düşmən olduğumu,ancaq mənə nəfəs verən tək ruhum idi.Evimin köləsi kimi çalışdırırdı artıq məni.Sevgiyə bürünmüş musiqi notlu saçlarımı kəsib,ovuclarında oynadırdı.Elə bilirdilər o dəli şəhər lal idi,yox,yox! Məni lal edən,yaşadan da ruhum idi.O ruh dəli olmuşdu…Hər şeyimi çalmışdı,tək gözlərimdən başqa.O susqunluğa məhkum edərkən məni,özü Ayın ləkələrinə məlhəm olurmuş…Mənmi? Mənsə,uzun saçlarımı qaranlıq otağın divarlarına sarırdım…Bir gün gedəcəkdim o dəli şəhərdən,çünki o dumanda ölmüşdü baxışlarım.Yalançı gözlərim mənimlə addımlayırdı…
Qərar verdim.Bu məktubu dörd divara sarılmış saçlarıma əmanət edib gedəcəkdim.
Bu səfər sətirlərin susqunluğu danışacaq.Saçlarımı kəsdirməmişəm,ancaq dənizin dalğalarına bəxş etmişəm.Gözlərimmi? Gözlərimi soruşmayın məndən.Onlar bir az kövrəkdir,hamıdan gizlədirəm.Tək…Tək xatirələrimdən gizlədə bilmirəm.
Çayın nəfəsi bir az da olsa,sakitdir bu gün.Kitabların əlləri insanı sakitləşdirib.İnsanın hiss etdiyi o çay,əslində göz damlalarının bir yerə toplaşıb danışmasıdır.O içdiyi çay deyil,o sadəcə görünüşdür.Sadəcə o insanın göz yaşları özlərini çaya bənzədib.
Mən də bu gün çayımı içmədim.Əslində,həmişə yazı yazarkən içərdim,ancaq bu yazı kənardan çalınan rəngli musiqi notlarıyla yazılmır.Bu yazı hüznlü səslərə sarılmış,siyah və bəyazın həsrət ocağında kül olan notlarla yazılıb.O notlar da mənim baxışlarım kimi susqundur.
Bəlkə də bu sətirləri oxuduqca qan axan əllərimi izləyəcəksiz.Burada bir tarix yaşanmayacaq bəlkə,ancaq xatirələrim qalacaq.Bu məktubda nə yazacaqlarımı bilmirəm.Divarlarda gəzən darıxıram səslərini duyduqca dəli oluram.Tək diləyimi yazacam və bu məktub burada da sonlanacaq…
Aparın məni o dənizin uçurum olduğu yerə.Ayaqlarımı basdıqca nə ölümümə,nə azadlığıma deyil,üstümə çökmüş o kədər qoxusunu atmaq üçün aparın.Qaçım,dolaşım,qışqırım yalnız o dənizin önündə.Yanğın başladın,öldürün o lal-kor şəhəri,ancaq məni yalnız buraxın.Bir gün öləcək,bir gün diriləcəyəm.Bir az qorxunc olacaq,bilirəm,siz bunu sadəcə kabus olaraq düşünün! Mən kabuslarımı sevdiyim kimi siz də bir günlük sevin,nolar axı! O dəniz xatirələrimi yaşadacaq tək dünyamdır.Lal-kor şəhərsə,xatirələrimi,hətta məni belə öldürəcək qədər qəddardır.İndi isə gedin.Məni yalnız buraxın.Yalnız bu gün…Mən özümə geri dönəcəyəm…
Bir az sevgi bağçanızdan ayrılıb, Elnarə xanımın dünyasına səyahət edək. Sirrli, möcüzəli qadının həyat hekayəsini burada vərəqləyib, suallarınıza cavabları tapacaqsınız…
Bu sənətə sahib olmaq sizə nə verdi?
Bu sənətə sahib olduqda bir çox tərəddütlərim var idi.Vaxt keçdikcə şagirdlərin sevgisiylə bu sənətə ayaqlarımla deyil,ürəyimlə başladım və bu həvəs məndə o şagirdlərimin mənə olan sevgisi sayəsində oldu.Ən ülvi hiss olan sevgini qazandım.
Tam doğru söylədiniz.Sevgi hər şeyi,hətta biz insanları belə dəyişdirir.Sizinlə tam razıyam.
Bioloqsuz,yəqin ki,təbiəti çox sevirsiniz.Çiçəklərlə söhbət etdiyiniz zaman olub? Onların hansı hissləri yaşadığını duya bilmisiniz?
Düşünürəm ki,təbiətdə bəlkə də yeganə varlıqlar-heyvanlar,bitkilərdir ki,biz onlara pislik etsək belə,onlar bizə yaxşılıqlarla qayıdırlar.İstənilən vaxta qədər təbiətdə vaxt keçirə bilərəm və zamanın necə bitdiyini bilmərəm.Bitkiləri və heyvanları çox sevirəm,hətta düşünmüşəm ki,onların dili yoxdur,ancaq anlamaq istəmişəm.Bu barədə bir çox tədbirlər də görmüşəm və bu hissi şagirdlərimə də həmişə öyrətməyə çalışmışam.
Məktəb illərində ən yaddaqalan xatirəniz nə olub?
Məktəbin hər zaman sevimlisi olmuşam.Məktəb illərim demək olar bütün xatirələri yaddaşımda çox yaxşı canlanır.Məktəb illərini xatırladıqda ağlımda yalnız xoş xatirələr canlanır.Ən çox sevindirici hal da məktəbi bitirdikdən sonra biologiya müəllimizin məktəbə dəvət edib,şagirdlərin içərisində sadəcə məni seçib və vəzifəmi sənə ötürürəm-söyləməsi olmuşdu.Çox təəssüflər olsun ki,mən o vaxtı universitetdə oxuyurdum və alınmırdı,ancaq yaşadığım ən sevindirici hallardan biridir.Bu qürurvericidir ki,o müəllim məni unutmayıb və o məktəbdən getdikdən sonra da məni öz yerində görmək istəyibdir.
Bəli,müəllimlərin,şagirdlərin yaddaşlarında,xatirələrində qalmaq həm siz söyləmiş qürurverici,həm də sevgi dolu bir hissdir.
Müəllimlik fəaliyyətinizdə çıxılmaz vəziyyətdə qaldığınız zaman olub?
Artıq çox məktəb dəyişmişəm.Ən son qərar verdiyim,artıq 3 ildən çoxdur ki,189-190 saylı tam orta məktəbin kollektivindəyəm.Əvvəlki işlədiyim məktəbdə qız şagirdim 9-cu sinifdən təhsilini yarımçıq qoymalı oldu.Nə qədər cəhdlər etsəm də,onu geri qaytarmaq üçün,ancaq əlimdə olmayan səbəblərdən onu geriyə gətirə bilmədim və onun çox böyük oxumaq həvəsi olduğunu bilə-bilə.Bu məsələ məni həmişə düşündürür ki,mən onu niyə geri qaytara bilmədim.Bəli bu çıxılmaz vəziyyətdir.Bu Respublika olaraq böyük problemdir.Qızların təhsil almaması.Bir qadın,bir qız təhsil alarsa,bir ailənin təhsilli olması deməkdir.Bu barədə hətta inad da edirəm.Hər kəs təhsil alsın,öz istədiyi peşəyə sahib olsun və ayaqları üzərində durmağı bacara bilsin.
Bu barədə həmişə danışmışıq,hətta tarix boyu da qadınların bərabərhüquqlu olması önəmli götürüb hər şeydən öncə.
Aqşin Evrən söyləmiş:darıxmağın reseptini tapa bilərsiniz?
Mənim üçün darıxmağın resepti:musiqi,kitab,yaşıllıqdır.Bu üçü olan yerdə mənə heç nə,heç kəs lazım deyil.Mən heç vaxt darıxmaram.
Dənizin səsi sizə nəyi xatırladır?
Dənizi düşündükdə məndə iki fikir formalaşır.Həm qəmgin hadisələri xatırladır,həm də yorğun ruhu yeniləyir.Dənizə,uzaqlara baxdıqda yorğunluğumu götürür,huzur verir.
Məktəb illərindən danışdıq.Seçilmiş şagirdləriniz çoxdur və onları hansı xüsusiyyətlərə görə seçirsiniz?
Mənim üçün fərqi yoxdur.Qruplaşma etmirəm ki,bu yaxşı oxuyandır,yaxud pis.Məndə belə bir fikir var.Hər bir uşağın bacarığı var,sadəcə onu özündə kəşf etmir.Onu kəşf etmək lazımdır.Ola bilər ki,biologiyanı yaxşı oxumasın,ancaq gözəl şeir yaza bilsin.Elmə marağı olmaya bilər,ancaq rəssamlıq qabiliyyəti ola bilər,gözəl rəsmlər çəkə bilər.Mənim üçün bütün şagirdlərim istedadlıdır,seviləndir,doğmadır.Onların öz dilində danışmaq istəyirəm,onlar heç vaxt ayrı seçkilik hiss etməsin.
Çox gözəl ifadə etdiniz.Bir şagirdlər də şanslıyıq ki,sizin kimi müəlliməmiz var.
Fərz edin ki,təbiət qoynundasınız.Bir şair və yaxud yazıçıyla görüşməlisiniz.Kimi seçərdiniz?
Uşaqlığım Bəxtiyar Vahabzadənin şeirləri ilə keçib,ancaq indi isə tam xarakterimə uyğun,ciddiyətin içində bir az da zarafatı sevən Ramiz Rövşənin şeirləridir.Bəlkə də xarakterimə uyğundur.Bəli,onunla vaxt keçirtmək istərdim.
Biz gənclərin sevimli şairlərindən biri.Çox gözəl.Huzur tapardıq onu dinləsək.Əminəm bundan.
Niyə həyatda yaxşı insanlar həmişə əzab çəkir?
Mən elə deməzdim. “Yaxşı insanlar əzab çəkir” sözünü mən nisbi götürürəm,çünki qarşımızdakı elə bir hadisə yaşaya bilər ki,heç bizim öz problemizə qarşı əzab çəkdiyimiz düzgün olmaz.Bu suala konkret bir cavabım yoxdu.Məndə sərt keçidlər yoxdu,hər biri düz keçidlərdir.Biz istəsək əzab kimi qarşılamarıq.O bizim üçün sadəcə sınaq ola bilər.
Göyərçin,yaxud qartal? Hansını seçərdiniz? Seçməyinizin səbəbi nə olardı?
Sənin yaşlarında olsam,yəqin ki,göyərçini seçərdim,ancaq indi isə qartal söyləyirəm.Qartal daima zirvədədir,özünə güvənir və realistdir.Göyərçin mənim üçün romantik,qartalsa,realist.
Romantikliyə toxundunuz,elə bu sual gəlsin.Romantik insansınız?
Çox sayılmaz.Özümü tam da romantik hesab etmirəm.Yarı-yarıya.
Ramiz Rövşənin şeirindən bir parça söyləyim:Bu dünyada çoxmu şeyləri yağış yuyur,gün qurudur? Sizcə?
Əla.İnsan təfəkkürü elədir ki,Tanrı insana unutqanlıq xüsusiyyətini bəxş edib.Bu olmasaydı,düşünürəm ki,insan ömrü 20,30 ildən artıq olmazdı.Həyatımızdakıları yağış yuyub,gün qurutmasa,biz yeni bir səhifə aça bilmərik.
Bəli.Mən həyat hekayəmizi qalın səhifəli,sonsuzluğa bərabər kitaba bənzədirəm.Onun də bəzən yağışa sirrlərini söyləyib hönkürməyinə,günəşin isti qucağında yenidən dünyaya gəlməyə haqqı var.
Sevgi,yoxsa var-dövlət?
Konkret olaraq deyə bilmərəm,ancaq sevgi,mərhəmət olacaqsa,demək,var-dövlət özü axıb gələcək.
Mən də sizin kimi düşünürəm.Sevgini ağaca bənzədirəm.Onun budaqlarında siz dediyiniz kimi mərhəmət,yaşamaq,yaşatmaq,var-dövlət cəmləşib.Beləliklə,sevgini dünyaya gətirib.
Dünyanız hansı rəngdədir? Səbəbi?
Məni tanıyanlar,əsas da şagirdlərim bilirlər ki,konkret bir rəng yoxdur.Biologiya müəllimi olduğum üçün də dünyamdakı rənglər rəngbərəngdir.
3 dilək haqqınız olsaydı,nə diləyərdiniz?
Birinci diləyim düşdüyümüz vəziyyətlə bağlı sağlamlığı,ikinci vətənimin bötüv olmasını,üçüncü isə övladlarımla bağlıdır.
Bəyaz,yaxud siyah? Hansını seçərdiniz?
İnsanın xarakterini üzə çıxaran da ağ və qarq rənglərdir,amma ağ və qaraya rəng qatan amillər mütləq şəkildə olmalıdır.Tam bir-birinə əks rənglər də olsa,yanaşı dayandıqda necə gözəllik qatır.Ona görə hər ikisini də seçərəm.
Mikayıl Müşfiqin “Rəssam,sevgilimin rəsmini çək” şeirini yadımıza salarkən yeni bir sual doğulur:Rəssam olsaydınız,sevgilinizin rəsmini nəyə bənzədərdiz?
Bir az eqoist cavab olacaq,ancaq elə özümə bənzədərdim
Düşünmürəm,əksinə çox gözəl cavabdır.Öz duyğularınızı,yaşadıqlarınızı onda əks etdirərdiniz.
Qorxu filmlərini heç izlədiyiniz olub? Sevirsiniz?
Qorxu filmlərini əvvəllər çox izləyirdim.İndi isə qorxu və içində məntiq olan filmləri sevirəm.İndiki problem isə izlədikdə qorxmuram.Biz bunu dərsdə də keçmişik ki,az stress yeni motivasiya,yeni bir adrenalindir.Qan dövranının sürətlənməsidir.
Öz dünyanıza qapanıb,hönkürtü ilə ağladığınız vaxtlar olub?
Məncə,bu hər bir kəsin həyatında yaşanan hadisədir.Gəlin,bu cür müqayisə edim.Şimşək çaxır,göy guruldayır,amma sonra günəş doğulur,hətta göyqurşağı da yaranır.Deməli,hər hönkürtüdən sonra yenidən doğacaq günəş var.Şükürlər olsun ki,həmişə də elə olub.
İmadəddin Nəsimi həmişə söyləyib:İnsanlar kamil olsun,haqqa qovuşsun.Kamil,işıqlı insanı necə təsvir edirsiniz?
Mənim üçün kamil insan elmli demək deyil.Elmli ola bilər,ancaq çox zalım ola bilər.Biz bu yaşımıza qədər oxuduğumuz kitablardan şahidik.Mənim üçün kamil insan sadiq,mərhəmətli və vicdanlıdır.Ən vacibi də vicdandır,hətta VİCDANsözünü həmişə böyük hərflərlə yazıram.İnsana həyatı boyunca vicdan doğru yolu tapmasında kömək edəcək.Arzu edirəm ki,bütün şagirdlərim də belə olsun.Onların gözlərinin içinə baxdıqda mən onları görə bilirəm.
Baxışlar insan xarakterinin ən gözəl aynasıdır.Hər şeyi anlamaq olur.
Tanrıyla tez-tez bölüşürsüz? Özünüzə yaxın bilirsiz onu?
Bəzən elə hiss edirəm ki,bütün yer kürəsindəki insanlar bir yana,sanki Tanrının gücü,qüvvəti mənim üzərimdədir.Bu fikri heç yerdə səsləndirməmişəm,ancaq düşünürəm ki,o məni qoruyur.Şeiri tam söyləyə bilməyəcəm,amma sitat gətirim Ramiz Rövşəndən: “Çox təəssüf ki,biz kefimiz yaxşı olanda Tanrını yada salmırıq,amma əhvalımız korlananda yada salırıq”.Unutmayaq,Tanrı həmişə yadımızda olsun.
Gecənin səssizliyində ulduzları seyr edirsiniz? Edərkən nə düşünürsünüz?
Bilmirəm bu hamıda belədir,bəli,ulduzları sevirəm,gecələr işıqlı yerlərdə gəzməyi sevirəm.Bu pandemiya dövründə ulduzlara baxa bilməsəm də,telefonuma aplikasiya yükləmişəm və izləyirəm.Bəli ulduzlar mənə romantikliyi təcəssüm etdirir.
Siz öz dünyanıza nə ad verərdiniz?
“Mənim dünyam” adlandırardım.
Sizcə hansı daha sirr doludur? Gecə,yaxud gündüz?
Əlbəttə ki,gecə.Bəzi məqamları gizli saxladığı üçün sirrlidir.
Şagirdlərinizdə sevdiyiniz xüsusiyyətlər varmı?
Əzmkarlığı sevirəm.Qətiyyətli olmaqlarını tövsiyyə edirəm.Onlar məndən yalanı deyil,dürüstlüyü öyrənsinlər.Ən vacibi elə bu söylədiklərimdir.
Mən də sizin bir şagirdiniz olaraq söyləmək istəyirəm ki,mənə olan tövsiyyələriniz,diləkləriniz nə olardı?
Mən bilirəm ki,sən ədəbiyyatla məşgul olursan.Sənin soyadındakı irs özünü göstərir.Tək-tük şagirdlərimdənsən ki,artıq kim olacağın bəllidir.O cəhətdən də bu suala cavab vermək asanddır.Səndə kövrəkliyi xoşlayıram,elə bu da yazar olmanda böyük təkan verir.Empati etmək bacarağın yüksəkdir və sevgi dolusan.Onun üçün də bu xüsusiyyətləri birləşdirsək,Səma modelini tamamlamış oluruq.
Dinlədikcə ruhumun hər zərrəsinə yayıldı səs. Səsin möhtəşəmliyimdənmi danışım, yoxsa İbrahimin könlündə coşan vətən eşqindən? Bu gəncin istedadına söz ola bilməz. Çox qiraətçilərdən dinləmişəm, ancaq İbrahimin səsindən dinləmək zövq verdirir.Vətən oğullarına, Azərbaycan xalqına qəlbində nə böyük sevgi yaşadırmış! Könül bağçanın sevgiylə qalmasını diləyirəm, əzizim! Rəngarəng ipləri doladığın səsinə heç vaxt zərər gəlməsin! Qələminin varlığı tükənməsin! Sən çox istedadlısan,səninlə fəxr edirik!
ATALAR Atalar Yer üzündə Allahın kölgəsidir, Haqdır, ədalətdi bu, Allahın bəlgəsidir. Həm arxa, həm dayaqdı övlada varlı ata, Uşaq var ata istər, uşaq da varlı ata… İstəyirəm gorəsən, mümkün deyil danışmaq, Belə olur atanın ətəyindən yapışmaq… Allah ətəyi kimi, bərk sarılıb, tutuşmaq, Balaca yumruqlarla, allahlarla vuruşmaq … Həm arxa, həm dayaqdı övlada varlı ata, Uşaq var ata istər, uşaq da varlı ata… 13.06.2021.- Bakı.
Milli Qəhrəman General Polad Həşimovun anası Səmayə Ana dəfn günü…
CAN AY ANA…
(Polad Həşimovun Anasına)
Can ay Ana, bu baxışda nələr var… Bu baxışda, Poladının ilk dişi, İlk addımı, gülüşü var, yeriş var… Bu baxışdan asılıbdı murazlar… Bu baxışda Poladının ilk beşi, Gülərüzü, şux qaməti, duruş var… * * * Can ay Ana, bu baxışda nələr yox?! Bu baxışda yoxa çıxıb diləklər, Bu baxışda zaman da yox, məkan da… Bu baxışda itib bütün mizanlar… Bu baxışda dünya çöküb iməklər, Bu baxışda yelkən də yox, sükan da… * * * Can ay Ana, bu baxışda nələr var… Bu baxışda Poladın ilk rütbəsi, Bu baxışda şərəf də var, şan da var… Bu baxışda fəğan edir arzular… Bu baxışda min vaizin xütbəsi, Al don geymiş qürub da var, dan da var… * * * Can ay Ana, bu baxışda nələr yox?! Bu baxışda qədər namı ağlayır, Bu baxışda Polad adlı oğul yox… Bu baxışda tükənibdi niyazlar… Bu baxışda kədər qəmi dağlayır, Mum tək yumşaq, polad kimi oğul yox…. * * * Can ay Ana, bu baxışda nələr var… Bu baxışda Poladının mərdliyi, Ərənliyi, cəsurluğu, qürur var… Baxışının hərarəti dondurar… Bu baxışda fəxarətin sərtliyi, Ağalığı, amirliyi, onur var… * * * Can ay Ana, bu baxışda nələr yox?! Bu baxışda susub qapı zəngləri, “Polad gəldi”, dur ayağa deyən yox… Bu baxışda od qalayır xəyallar… Bu baxışda itib dünya rəngləri, “Ana” – deyə, şirin-şirin gülən yox…
* * * Can ay Ana, bu baxışda nələr var… Bu baxışda xanım, xatın bir Ana, Sinəsində bağrı çat-çat olan var… Bu baxışdan neçə Ana boylanar… Bu baxışda Nüşabə tək şir Ana, Tomris kimi kükrəyən var, yanan var… 12.01.2021. – Bakı.
Səssizcə addımlayırdım.Ayaq izlərimin o otaqda qaldığını bilə-bilə addımlayırdım.Qaça bilmirdim,Aytən,qaça bilmirdim.Ondan qaçmaq üçün deyil,büzüşən,qırılmış budaqlarının utancıyla yaşayan,hissiz ağacdan qaçırdım mən.Axı mən o deyildim? Axı dünyamın sakinləri göz yaşlarını əllərinə alıb qorxaq kimi gəzən deyildilər? Bəs mən hardaydım,kimləydim? Heç kəslə.Sanki dodaqlarıma süzülən göz yaşlarım qurumuş boğazıma su,tutulmuş dilimə dərman olacaqdı.Mən elə düşünürdüm.Ancaq məni sürgün edən Sevgi atəşlər içində öz əlləriylə məni hər gecə boğurdu və qaranlığa məhkum edirdi.Bəlkə də mən bu hisslərimdən qaçırdım,nə bilmək olar axı? Aytən,mən tarixlərə iz salacaq gün,unudulmayacaq möcüzə,gözlərin yaşını silə bilməyəcək kitab deyiləm.Mən artıq məzarı olmayan,kəfənsiz bir cəsədəm! Aqressiyyanın içində ölmüş körpənin bədənini daşıyan məxluqam! Məni sürgün edən bu Sevgi qarış-qarış gəzib,məni ayaq izlərimdən məhrum edən,nifrətimi içimdə böyüdən qadındır! Anlayırsanmı? Və mənim son sözlərim elə buradaca bitəcək.Aytən…Aytən,mən ölə bilmirəm! Aytən,mən Sevgini atəşlər içində qoyub gedə bilmirəm.Aytən,mən kabuslarıma göz yaşı tökə bilmirəm,əksinə onları sevirəm,röyalarıma nifrət edirəm!Sadəcə gecələri yastığımı tutub,əllərimlə boğazımdan yapışıb nəfəssiz qalmış bədənimə nifrət edirəm! Mən nifrətlə böyüyürəm.Mən Sevgini sevə bilməyən qorxağın təkiyəm.Mən boş divarlara hayqıracaq və səsi duyulmayacaq qara buludam.Boş və dərin…
Bu məktubla son olacaqdı hər şey.Göz yaşları sel olmuşdu otağında.Qan ləkələri ilə boğulan bomboş otaq onun soyumuş vücuduna tamaşa edirdi.Gözlərinin dərinliyində kimisə gizlədirmiş sanki.Açıq gözlərində ölüm səhnəsi canlanmırdı,o, yaşayırdı.Ruhunu alan Sevgi onun əsl qatili idi.Tək görə bildiyim boğazındakı əl izləri idi.Soyumuş vücudu tir-tir titrəyir,açıq gözləriylə məni seyr edirdi.Deyəsən,dəli olacaqdım o an.Otağı bürüyən səsim idi.Qan fışqıracaq damarları Sevginin həsrəti ilə yanıb tutuşurdu…Sizə danışdığım bu hekayə elə burada başlayırdı.Gözləriniz açıq,ancaq qaranlıqda izləyin bu hekayəni,çünki o da qaranlıqda intihar etmişdi,ya da susun! Axı nə bilmək olar,bəlkə qatili Sevgi idi?
Soyuq qış gecəsi,ya da günəşi qucaqlayan bahar.Siz seçin.O seçmişdi artıq.Soyuq qış gecəsində əlləri ilə sarılmışdı qaranlığına.Qaranlığın sükutu elə o idi.Rüzgar belə əsmirdi.Tək yastığını qucaqlayıb,divara sıxılan körpəcik kimi idi o.Həsrətlə yanıb tutuşan qəlbini ölümə məhkum etmişdi.Gecələri məktub yazaraq keçirərdi günləri.Bəli,ən qorxuncu da elə bu idi.Səssizliyi sevən,qaranlıqda gözləri açıq şəkildə hönkürtü çəkirdi.Adını söyləməyəcəm o şəxsin.Siz onu “qaranlığın dəlisi” adlandırın! Onun kimi qaranlığı sevən birisi ola bilərdimi,yox əlbət! Axı bu qaranlıq nə zamandan sevmişdi onu? Nə zamandan onu sürgün etmişdi o bədbəxt dünyasına! Bilmirəm…Onun hər dəfə əzabla “Aytən” söyləməsini eşidərək içimdən sanki ruhum qopacaqmış kimi olurdum.Bəli,o sevirdi,həm də dəlicəsinə! O dəli deyildi,ancaq olacaqdı.O məktubu əllərimə alıb bir nəfəsə oxuduğumu hələ də çox yaxşı xatırlayıram.Ölümündən 2 il keçib artıq.İkisinin də…
2 il əvvəl…
Səhər tezdən telefonuma zəng gəldi.
-Aytən,mən…
Səsi çox təlaşlı idi.Sanki harasa tələsirmiş kimi qan-tərin içində danışırdı və mən isə onu diqqətlə dinləyirdim.
-Aytən,səhər saatları 05:30-da o dənizin yanına gəl.Sənə bir şey göstərəcəm.Və…Və bu son olacaq.
Qorxdum,ancaq nitqim tutulmuşdu.Soruşa bilmədim ki,nədən axı bu son? Təəssüflər olsun ki,elə oradaca hekayə yarımçıq qaldı…Ona heç vaxt əsl adımın Sevgi olduğumu açıqlaya bilmədim.Açıqlayanda isə çox gec idi…
-Aytən,oradasan?
Telefonda eləcə qalmışdım.O məni çağırırdı,ancaq mən bir boşluğun içində üzürdüm.Duymurdum onu.
-Aytən?
-Hə.Hə,buradayam.Eşidirəm.
-Gələcəksən? Axı sənin gəlməyin çox vacibdir.
-Gələcəm.
Və zəng kəsildi.Artıq o gündən ikimiz də qəbullanmışdıq.O vaxta ki,Sevginin mən olduğunu öyrənənə qədər.Bəlkə də əsl qatil mən idim.Onun naməlum ölümü elə bu dəftərimin sonunda bitdi.Yarımçıq qalmış son səhifəni yandırdım.Sadəcə son səhifəni..O mənim nə ilk,nə də son sevdam idi.Biz ikimiz də fırtınalı dənizin içində boğulan iki intihar edən qaranlıq dəliləri idik.Onun ölümündən sonra sevdim mən qaranlığı…Nə isə.Susum artıq.Davam edək.Hələlik gözlərinizi qapadın və məni diqqətlə dinləyin.
Qar yağırdı.Küçələrə səpələnən qar dənəcikləri fırtınaya çevriləcəkdi artıq.Küçədə idim.Qaranlığın içində boğulurdum sanki.Heç kəs yox idi.Bomboş küçənin sonuna gedərək qar dənəcikləri ilə rəqs etdiyimi düşünürdüm.Bəlkə də bu xəyal idi.,ya da yuxu,yoxsa nə? Bilmirdim.2012-ci il fevral ayına təsadüf edirdi.Nəfəsimin kəsiləcəyini hiss edirdim,ancaq o an kimsə qolumdan tutdu.Qorxdum,lakin nə geri çəkilə bildim,nə də qaça bildim.Dayandığım yerdə sadəcə donub qaldım.Naməlum şəxsin kim olduğunu bilmirdim,çünki çox qaranlıqdı.Sanki dünya siyaha sarılmışdı,eynən mənim kimi.
Susdum.O şəxs qolumdan tutan andan gözlərimdən axan qanlı yaşlar dayandı.Qəribə idi bu,həm də çox.O kim idi? Mən yuxu görürdüm,yoxsa nə? Ya da..Yox,yox mən onu tanıya bilmərəm! Axı mən onu görmürəm.
Sanki içimdə danışdıqlarımı duyurmuş kimi:
-Qorxma.Sən məni çox yaxşı tanıyırsan.Sadəcə bir az da düşün.
Səs tonunu eşitdikdə o boşluqdan çıxıb fırtınanın içində savaşdığımı hiss etdim elə bil.O kim ola bilərdi axı? Səsi çox tanış gəlirdi,ancaq bula bilmirdim.Qeyri-ixtiyari olaraq ona sarı:
-Axı sən kimsən?
Gözlərimi qapatdı.Mən qışqırmaq istədiyim an sakitcə:-“Qorxma.Mən səni heç vaxt incidəcək bir hərəkət etmərəm.Bunu sən də yaxşı bilirsən…”
Susdum.Mənə əlini verib,onunla getməyimi söylədi.Qorxmadan,çəkinmədən özümə söz verib:-Sevgi, sən bunu bacaracaqsan!-dedim və yolumuza davam etdik.
Qaranlıqdı.Heç nə görə bilmirdim.Gözlərimi bağlamışdı,sadəcə əlimdən tutub məni aparırdı.Başıma nə gələcəklərini bilə bilməzdim.Sadəcə içimdə bir hiss var idi ki,hər şey yaxşı olacaq.Əgər bu bir yuxu,ya da kabussa,Tanrım,yalvarıram sənə,məni oyandırma! Əgər odursa,qoy sözümü açıqlayım,çünki..Çünki mənim Aytən deyil,Sevgi olduğumu bildiyi andan dəli sevgisi,vəhşi bir canavarın nifrətinə çevriləcək! Tanrım,oyandırma məni bu yuxudan!
Yuxudan oyandım.Bu sadəcə kabus idi? Bəs o? Axı o yaşayırdı! Ya da mən elə düşünürdüm.Bilmirəm! İçimdən ixtiyari olmadan bir qışqırıq qopdu.Səsimin daha da çox eşidilməməsi üçün yastığıma əllərimlə yapışıb,üzümə basdım.2 il keçmişdi,ancaq o hələ də yox idi.O həqiqətən ölü idi? Bilmirdim.Sadəcə onun kimi gecələri kabuslarımı sevən,röyalarıma nifrət edən Aytənə çevrilmişdim! Mən onun dəlicə sevdiyi qadın-Sevgi deyildim artıq…
Unutmuşdum ki,O məni çağırmışdı axı? Mən nə danışıram axı! O yoxdu,o öldü! Telefondakı zəng belə reallıq deyildi,o da kabuslarımdan biri idi.Bu qədər! Özümdə olmadan belə dərin yuxuya daldım və illərcə o yuxuda onunla savaşdım…Sevgi olaraq deyil,tam başqa bir insan olaraq.O məni tanımırdı…
Səhər tezdən oyanıb işə getdim.Ağlımda səslər dolaşırdı elə bil.Bəzən öz-özümə danışdığım hallar da olurmuş.Yaxınlarım,iş yoldaşlarım nə olduğunu soruşsalar da,cavab vermədən elə oradan qaçırdım.Hara qaçırdım,kimdən qaçırdım? Bilmirdim.Bəlkə də ondan qaçırdım? Onun ölmüş kölgəsi məni tərk etmirdi.Bəlkə də mən elə bu cür düşünürdüm,o günə qədər…
2017-ci il yanvarın 8-i xəstəxanaya yerləşdirildim.Hələ də o tarix yadımdadır,eynən onu itirdiyim gün kimi.Yaralarım o qədər dərin idi ki,heç həkimlər belə mənim komadan ayıldığıma təəccüb edirdilər.2 ilə yaxın komada qaldım.Bəlkə də sizə çox qəribə gələcək,bəli mən də onun ölümündən sonra 2 il onu axtardım.
Komadan ayıldığım ilk gün neçə illərdən sonra tək onun adını söylədim.Həkimim də təəccüb içində məni izləyirdi,deyəsən,dəli olmuşdum.Məni dəlixanaya yatızdırmaq üçün sənədlərimi baş həkimə verdilər.Axı mən dəli deyiləm! Məni hara aparırsız? Sözləri qulaqlarımda idi daima.Ancaq mən orada da illərcə qaldım.İşıqlı dünyaya illərcə həsrət qaldım.Onun həsrətiylə ölməkdənsə,düşündüm ki,elə buradaca olsun ölümüm…
İllər keçdi.Bəli,o gün son idi.Dörd divarın arasında qalmışdı.Damalarından fışqıran qan vüsala çatmayan qəlbinin fəryadıymış..Bəli,bu nağıl da beləcə sonlandı söyləyəcəksiniz,ikisi də öldü deyə.Xeyr!Bəlkə nağıllar mutlu sonla bitir,ancaq bizim nağılımız fırtınanın ən dərinliyində qaranlığa sarılıb sonsuzluğa çevrildi.Biz insanların gözündə ölü,qəlblərdə isə əbədi yaşayacaq Sevgi qaldıq.Bilirəm,hər şey ani oldu,ancaq təsadüflə deyil.Biz bu hekayəni elə ilk başdan yazmışdıq.Unutmayın,mən dünyaya Aytən olaraq deyil,Sevgi olaraq gəldim və getdim.Salamat qalın!
