Памятник героям фильма «Офицеры» — памятник, посвященный героям фильма «Офицеры», установленный 9 декабря 2013 года в Москве, на Фрунзенской набережной. Автор памятника — скульптор Алексей Игнатов.
Скульптура воспроизводит одну из сцен фильма — встречу после долгой разлуки двух боевых товарищей, супруги и внука одного из них.
В открытии памятника приняли участие министр обороны РФ Сергей Шойгу, народный артист СССР Василий Лановой и народная артистка РСФСР Алина Покровская, которые в «Офицерах» исполнили роли Ивана Вараввы и Любови Трофимовой.
Памятник расположен рядом с комплексом зданий Минобороны России на Фрунзенской набережной, дом 22.
Sırdaşın mı cahil, dilde dem bozuk? Doğru yoldan çıkıp, çağlayıp coşma. Hizmet edersin hep, menzilsiz tozup, Laf fitili yakıp, dağlayıp coşma.
Semah dönen kişi, paktır ak yüzü, Gülbenk okur dili, bism-i şah közü, Gerçek er, bacılar, hürmette sözü, Şerri dilde çakıp, yağlayıp coşma.
Cem mekânı Allâh, güvercin yurdu, Üçler, beşler, saf saf, yiğitler kurdu, O halkada elest, şehitler nurdu, Kem diline bakıp, çağlayıp coşma.
Meydana çıktıysam, namus derdiğim, Ar şerbeti dolum, kültür verdiğim, Çarkta dönerken hü, özüm serdiğim, Sofu gözle bakıp, bağlayıp coşma.
Aykız türkmen kızı, öter gölünde, Turna semah eder, gelir çölünde, Avaz avaz sazda, yanar, gülümde Zalim boşa akıp , ağlayıp coşma. 10 ocak 2021.
MEKANSIZ KALDIM
En güzel dostumsun, doyamam canan, Büyü mü yaptın ki, mekansız kaldım. Konamam gölüne, sarhoşum yanan, Aşka ne kattın ki, mekansız kaldım.
Çırası meşeden, közüm ah sönmez, Yanarken çağırır, sesi hiç dinmez, Ağıt yakar matem, acılar sinmez, Busen mi tattım ki, mekansız kaldım.
Ta derinden çizdin, incinir yaşım, Gururlu kuşkusuz, eğilmez başım, Dolaşıp dururum göklerde kuşum, Sihir mi yaptın ki, mekansız kaldım.
Derler neden sitem, sadıktır yarin, Elinde bade içer, lisanı narin, İdrak eder her dem, zor günde carın, Kaşın mı çattı ki, mekansız kaldın?
Aykızın yüreği, büyülü olsun, Ebedi zenginlik, erdemle dolsun, Tensel hazlar tülden, ipekten yolsun, Bağım mı sattın ki, mekansız kaldım. 25 Aralık 2020.
YÖNETEN SEN Ufukta boğuşan aşk, sarıya durmuş cihan, Canı cilveli kılan, evreni yöneten sen. Yorgun kıvrılan yollar, yokuşa doğru nihan , Yakarken teni alan, evreni yöneten sen.
İlkeler er geç talan, salt bilinç işgal görür, Erkek dişi fark etmez, istenç benliği bürür . Üstün olan sevdadır, kıyamet kopsa yürür, Akılda teli çalan, evreni yöneten sen.
Yıkıldı efendim, bak, gönül otağım yanar, Bir duman seli varım, gör sızım sızım kanar. Şems gibi yüzün yansır, üryan eksende döner. Yücelerden hü kalan, evreni yöneten sen.
Ben sende yok olurum, sen benim özde yüzüm, Dile gelirken gizin, kaybolur inan hüzün. Boşluk titrer çözülür, kutlu soluktur közün, Beni deryaya salan, evreni yöneten sen.
Aykız aşıktır sana, şuramdan seni buldum, Kendi içimde ışık, anda sıcacık doldun. Tülüme evrende tan, beytullah menzil yolsun, Cihana sultan olan, evreni yöneten sen. Beytullah: ( kâbe için kullanılır) Tanrının evi. 16 Aralık 2020.
DAMLARKEN Kimi zaman yakar hayat, kavurur, Özden çıkıp dışa, kendim damlarken. Sebebi var elbet, zalim savurur, Çıngı gibi başa, kendim damlarken.
İnatçı bir sevda, tedbirsiz çağlar, Kasım kadar solgun, yakarır bağlar. Irak akar korku, gizliden ağlar, Özsu denen kaba, kendim damlarken.
Zerre zerre süzer, kaynaktan tozar, Yiğit dolu ile, gümansız yüzer. Mavi bir hazine, Gökkubbe küser, Evren denen vara, kendim damlarken.
Umut gece titrer, solgun ışıkken, Hasret düşer duygu, ruhum aşıkken. Can yakar tutkular, keser ayıkken, Kurak kalan cana, kendim damlarken.
Aykız’ım biçare, vakit yol alır, Kar kuyusu ne ki? sıvazlar asır. Rivayet olur tül, büyüler ahir, Dil zar olup tara, kendim damlarken. 21 kasım 2020.
DERMAN AZİZİM Hasret tende azar, harabat gönlüm, Minnet etmem hara, derman azizim. Lokman olsa koşar, çırada söndüm, Dara çeker dara, derman azizim.
Derin vech içinde, semah ediyor, Sabır dileği sır, ruhu eziyor, Yıldız gibi çakıp, bağrım eşiyor, Çığlık atar nara, derman azizim.
Diz kırsın sancılar, alayım nefes, Terk etsin canım, boş kalsın kafes, Aşk makamım yanar, kalmadı heves, Yare tüter yare, derman azizim.
Alın yazım bil ki, gazelim bizar, Gümüş ay çatladı, yıkıldı hisar, Külli nefssin vara, gönlüme sızan, Cana kıyar cana, derman azizim.
Aykız der yakarış sana dilimden, İnkar etme sakın, derya derinden, Çare yok dönüyor, vuslat yüzünden, Tülüm yanar sana, derman azizim. Küllü nefs: Evrenin ruhu… 20 Ekim 2020.
Dört mevsim toprak özde, renkler sual edilmez, Birliğin içinde giz, vasıl olur erilmez. Biçare beden korda, zerre huzur ekilmez, Peyda olur o sözün, gözden taşarken sevda.
Evrensel bir öğretmen, bağban olur çalıma, Bir teselli sunar ki, meydan okur varıma. Kutsanmış şıra dilde, yakar şifa karıma, Nefesim keser közün, gözden taşarken sevda.
Aykızım hak değil mi, gönlü yakan çıramız? Bükülsün zaman günde, iki cihan aramız. Aşk-ı niyaz edelim, kevser alsın harımız. Çağlayıp akar tülüm, gözden taşarken sevda.
Qulu Ağsəs məndən ötrü yeriyən Qarabağdır… Ağdamdır… Başından nə tufanlar keçsə də, bir qarış da əyilməyən, bircə daşı da yerindən tərpənməyən Cümə məscidinin minarəsi kimi üzü Haqqa sarı yol alan Adamdı…
Çıraq kimi adamdı Qulu Ağsəs… Saxta çilçıraqların göz qamaşdırdığı dünyanın tən ortasında o Çıraq həqiqətdən nurlanan büllur kimi dumduru işığını qorumağı bacarıb. Çıraq özünə işıq salmır axı… Ona görə də özündən, ətrafındakıların həyatında varlığının – işığının nə demək olmasından xəbərsizdi…
Sözüylə ruhumun aydınlandığı, qələmiylə düşüncələrimə işıq salan Adamdı Qulu Ağsəs… İşığından pay aldığım Çıraq Adamdı… Körpə gözü tək saf Adamdı… Sadə Adamdı… Sadəliyin böyüklüyünü yaradan Adamdı… Halallığı və dürüstlüyü öz şəxsində birləşdirən Adamdı… Düz Adamdı… Təmiz Adamdı… Nida kimi dümdüz Adamdı!!! Heç zaman dəyişməyən, heç nəyin qarşısında əyilməyən, Sözünün üz ağlığını qorumağı bacaran Ağsəs elə Sözü boyda Böyük, səsi boyda Doğma Adamdı… Ərk edə biləcəyim doğma ünvandı…
Gözlərindən ürəyinin içi görünən, misralarından ruhu duyulan Adamdı… Sözünü sevdiyim Adamdı. Sözünün ləyaqətini öz ləyaqəti kimi qoruyan Adamdı… Haqdan ruhuna hopan səsi Sözə çevirən adamdı Qulu Ağsəs…
20 aprel 1969-cu il Qulu Ağsəs oğlu Zeynalovun anadan olduğu gündür.
20 noyabr 2020-ci il isə Qulu Ağsəsin yenidən dünyaya gəldiyi – Azadlığın bətnindən doğulduğu gündür…
Adam Azadlığın bağrından qopub dünyaya gələndə daha böyük olur, daha da bütövləşir, tam olur, tamamlanır…
27 ildir ki, Qulu Ağsəs yarım qalmışdı, yaşadıqlarını ömürdən saymırdı, illəri təqvimdən qopara-qopara ümidlə bütövləşəcəyi günü gözləyirdi…
Dəfələrlə hər hansısa beynəlxalq qurumun dəstəyi ilə ata yurduna gedə bilmək fürsəti əlinə düşsə də, getməmişdi, imtina eləmişdi. Kiminsə böyrünə qısılıb getməyi qəbul etməmişdi. Kimisə böyrüncə Yurduna qonaq aparacağı, süfrəsindən pay verəcəyi günü gözləmişdi… Şükür bu günə…
Bu dünyada imtina etməyi bacarmaq ali bir dəyərdir, çox adamın boyunun çatmadığı bir məqamdır. (iştah boydan yuxarıdır axı)
Qulu Ağsəs bugünə qədər çox şeylərdən imtina edib, etməyi bacarıb. Əgər belə olmasaydı, o da olardı, hamı kimi sıradan adam. Amma Qulu xor oxuyan deyil axı… Qulunun öz Yolu var… Qulu bu dünyada bircə Yaradanın Qulu olmağı seçib, bir də əlahəzrət Sözün qabağında diz çöküb. Sözə səcdə eləyib, elə buna görə də Söz Qulunun əlindən tutub Dərgahına ucaldıb… Sözün Dərgahı Haqqın Dərgahı qədər müqəddəsdir Quludan ötrü…
Bu dünyada təmiz Sözün qalxdığı və qaldırdığı məqamdan daha böyük Ucalıq yoxdu… Allah bu ucalığı Qulu Ağsəsin yaşadığı ömür kimi tərtəmiz alnına yazıb, həm də gözəl xətlə yazıb. Ucalığın mübarək, Əziz Adam!
27 ildir, ruhu külə dönən Adam… Şəhərinin sütunlarıyla bərabər dünyası yıxılan Adam… Anadan ayrılan bala təkin yaşadığını ömürdən saymayan Adam… Sözü Özündən qabaq Vətənə yol alan, Ağdamın pərişan halına misralarıyla sığal çəkən Adam… Nə müddətdir, görüşünə gedən övladları Ağdamı Qulunun şeiriylə əzizləyirlər, hər gedən bir kərə “Ağam şəhərim!” deyincə Ağdam qəddini düzəldib ağayana görkəm alır, külünü tutiya kimi gözlərinə sürtən balalarını çalın-çarpaz dağlanmış köksünə sıxır… Balaların nəfəsi məlhəm olur Ağdamın yaralarına…
Deyirlər, Ağdama yazdığı şeir Qulunun yaradıcılığının zirvəsidir…
Bu hələ harasıdır, camaaat?! Qulu yenicə dil açır… Qulu hələ innən belə danışacaq… Əli qələm tutacaq… Qulu hələ innən belə yazmağa başlayacaq… Ayağı Ağdama dəyən gün Qulu “Ağdamın novellası”nı yazacaq…
